จากเชฟมิชลินสู่ชายาผู้ถูกทอดทิ้ง! เมื่อ 'เหม่ยหลิง' ต้องมาอยู่ในร่างของ 'ไป๋หลัน' หญิงสาวผู้บอบบางในโลกโบราณที่สามีไม่รัก แถมยังถูกรังแกสารพัด เธอจะใช้ทักษะการทำอาหารอันเลื่องชื่อพลิกชีวิตตัวเองได้ไหม
ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ข้ามเวลา,ย้อนยุค,จีน,ดราม่า,จีนโบราณ,นิยายจีนโบราณ,นิยายจีน ,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยามราตรีแผ่ปกคลุมจวนหลังใหญ่ของอ๋องชิน ความเงียบสงัดเข้าครอบงำทุกห้องหับ ในขณะที่ไป๋หลันเข้าไปพักผ่อนในห้องนอนของนางเรียบร้อยแล้ว มู่หรงเยว่กลับยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้
ภาพของไป๋หลันที่ถูกทำร้ายร่างกายและคำสารภาพของเฟยหยางยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
ด้วยความรู้สึกผิดและเป็นห่วง มู่หรงเยว่ตัดสินใจเดินไปเยี่ยมเยียนไป๋หลันที่ห้องนอน เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ พบว่าอาหลิงกำลังบรรจงทายาให้ไป๋หลันที่นอนหลับอยู่บนเตียง
"ท่านอ๋อง!" อาหลิงตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นมู่หรงเยว่อย่างกะทันหัน
มู่หรงเยว่ยกมือขึ้นห้ามอาหลิงส่งเสียง "อย่าปลุกนาง" เขาพูดเสียงเบา
อาหลิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
"ให้ข้าทำเองเถิด" มู่หรงเยว่พูดต่อ
อาหลิงลังเลเล็กน้อย แต่มู่หรงเยว่ยืนกรานว่าจะเป็นคนทายารักษาแผลเป็นให้ร่างบางด้วยตัวเอง นางจึงจำต้องถอยออกมา
มู่หรงเยว่นั่งลงข้างเตียง มองใบหน้าสงบนิ่งของไป๋หลัน แม้ในยามหลับ นางก็ยังคงดูงดงามและอ่อนโยน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มนางอย่างแผ่วเบา รู้สึกถึงความอบอุ่นและนุ่มนวลของผิว
เขาเริ่มทายาให้ไป๋หลันอย่างเบามือที่สุด พยายามไม่ให้นางรู้สึกตัว แต่บาดแผลบนร่างกายของนางนั้นมีมากมายเหลือเกิน เขาต้องใช้ความระมัดระวังอย่างยิ่ง
ขณะที่เขากำลังทายาอยู่นั้น ไป๋หลันก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา นางรู้สึกถึงสัมผัสที่คุ้นเคยบนใบหน้าของนาง นางหันไปมองและพบว่ามู่หรงเยว่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียง
"ท่านอ๋อง..." ไป๋หลันอุทานออกมาเบาๆ นางรู้สึกประหลาดใจและเขินอายเล็กน้อยที่เห็นเขาในตอนนี้
มู่หรงเยว่เงยหน้าขึ้นมองนาง "เจ้าตื่นแล้วหรือ" เขาพูดเสียงนุ่ม
ไป๋หลันพยักหน้าเล็กน้อย "เพคะ"
"ข้ากำลังทายาให้เจ้า" มู่หรงเยว่อธิบาย "อาหลิงบอกว่าเจ้ายังไม่หายดี"
ไป๋หลันรู้สึกประหลาดใจ นางไม่เคยคิดว่ามู่หรงเยว่จะมาดูแลนางด้วยตัวเอง
"ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง" นางพูดเสียงแผ่ว
มู่หรงเยว่ยิ้มให้นาง "ไม่เป็นไร นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ"
เขาบรรจงทายาให้นางต่ออย่างเบามือ จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย
"เจ้าพักผ่อนเถอะ" มู่หรงเยว่พูด "ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า"
ไป๋หลันพยักหน้า นางหลับตาลงอีกครั้ง แต่คราวนี้นางรู้สึกสบายใจและปลอดภัยกว่าเดิมมาก
มู่หรงเยว่นั่งมองไป๋หลันที่หลับใหลอยู่บนเตียง เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าหญิงสาวงดงามเพียงนี้ ใบหน้าของนางดูสงบและไร้เดียงสา ราวกับเด็กน้อย
เขายกมือขึ้นลูบผมนางเบาๆ ความรู้สึกผิดและความเสียใจยังคงกัดกินหัวใจ เขาทำผิดกับนางไว้มากมาย และเขาไม่รู้ว่าจะชดเชยให้นางได้อย่างไร
เขาจึงสัญญากับตัวเองว่า จะไม่ยอมให้นางต้องเจ็บปวดอีกต่อไป เขาจะทำให้ชีวิตของนางมีความสุขกับชีวิตแต่งงานกับเขา
มู่หรงเยว่นั่งอยู่ข้างเตียงไป๋หลันจนกระทั่งนางหลับสนิท เขาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือน จวนของชินอ๋องยังคงสงบเงียบ แต่ภายในห้องบรรทมของไป๋หลันกลับอบอวลไปด้วยความตึงเครียด
มู่หรงเยว่มาเยี่ยมไป๋หลันแต่เช้าตรู่ เขาต้องการดูแลนางด้วยตัวเอง หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เขาเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในใจตัวเองที่มีต่อไป๋หลัน เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาเริ่มสนใจนางมากขึ้น และอยากจะใกล้ชิดหญิงสาวมากกว่าเดิม
แต่เมื่อเขาเข้ามาในห้อง เขาก็พบว่าไป๋หลันยังคงนอนอยู่บนเตียง แววตาของนางดูเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก
"ไป๋หลัน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง
"ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพคะ" เหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลันตอบเสียงแผ่ว "ยังรู้สึกปวดแผลอยู่บ้างนิดๆ"
มู่หรงเยว่ขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นไป๋หลันยังคงนอนซมอยู่บนเตียง แม้ว่าหมอเทวดาจะยืนยันว่านางหายดีแล้วก็ตาม เขาจึงเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ให้ข้าดูหน่อย"
มือใหญ่ของเขาเอื้อมไปสัมผัสผ้าห่มผืนบางที่คลุมร่างของไป๋หลันไว้แผ่วเบา ทว่าเพียงสัมผัสนี้ ก็ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลันพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
นางรู้ดีว่าการกระทำของมู่หรงเยว่ในครั้งนี้หมายถึงอะไร แม้จะไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมา แต่นัยน์ตาของเขากลับเปล่งประกายด้วยความปรารถนาอย่างไม่อาจปิดบังได้
ร่างกายของเขาโน้มเข้ามาใกล้ สัมผัสจากมือที่ไล้ไปตามผ้าห่มราวกับจะปลุกเร้าอารมณ์บางอย่างในตัวนาง
เหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลันรู้สึกหายใจติดขัด หญิงสาวยังไม่พร้อมสำหรับสิ่งนี้ เพราะเพิ่งจะฟื้นจากอาการบาดเจ็บสาหัส และที่สำคัญไปกว่านั้น ไป๋หลันคงยังไม่สามารถเปิดใจยอมรับมู่หรงเยว่ในฐานะสามีได้อย่างแท้จริง ความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดจากอดีตของไป๋หลันคนเดิมยังคงกรีดลึกอยู่ในใจ
"ท่านอ๋อง..." ไป๋หลันพยายามจะขัดขืน แต่ก็ไม่ทัน มู่หรงเยว่ดึงผ้าห่มออก เผยให้เห็นร่างกายของนางที่เต็มไปด้วยรอยแผล
มู่หรงเยว่มองร่างกายของนางด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งสงสาร ทั้งโกรธ ทั้งรู้สึกผิด เขาไม่เคยคิดว่าเฟยหยางจะทำร้ายไป๋หลันได้ถึงเพียงนี้
เขาค่อยๆ ลูบไล้รอยแผลเป็นบนร่างกายของนางอย่างแผ่วเบา "ข้าขอโทษ" เขาพูดเสียงสั่น "ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าต้องเจ็บปวดมากมายเพียงใด"
ไป๋หลันหลับตาลง นางไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร นางรู้สึกสับสนและหวาดกลัว
มู่หรงเยว่ก้มลงมาจูบที่หน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน "ข้าจะดูแลเจ้าเอง" เขาพูด "ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก"
ไป๋หลันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่เป่ารดใบหน้า นางรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
มู่หรงเยว่ค่อยๆ เลื่อนใบหน้าลงมาใกล้ นางหลับตาปี๋ ริมฝีปากของเขากำลังจะสัมผัสกับริมฝีปากของนาง
แต่แล้ว ไป๋หลันก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด "โอ๊ย!"
มู่หรงเยว่ผละออกจากนางทันที "เจ้าเป็นอะไรไป?" เขาถามด้วยความตกใจ
"ปวดแผลเพคะ" ไป๋หลันตอบเสียงสั่น "หม่อมฉันยังไม่หายดี"
เสียงร้องของไป๋หลันทำให้อาหลิงที่อยู่ข้างนอกรีบวิ่งเข้ามาดู
"พระชายา! ท่านเป็นอะไรไปเพคะ?" อาหลิงถามด้วยความเป็นห่วง
"ข้าไม่เป็นไร" ไป๋หลันตอบ "แค่ปวดแผลนิดหน่อย"
อาหลิงมองไปที่มู่หรงเยว่ด้วยสายตาตำหนิ นางรู้ว่าเขาทำอะไรกับไป๋หลัน
มู่หรงเยว่รู้สึกอับอาย เขาไม่ควรจะทำแบบนี้กับไป๋หลันในตอนที่นางยังไม่หายดี
"ข้าขอโทษ" เขาพูดกับไป๋หลัน "ข้าลืมตัวไป"
เหม่ยหลิงไม่ตอบ นางแค่หลับตาลงและแกล้งทำเป็นหลับ
มู่หรงเยว่ถอนหายใจ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เขาตัดสินใจที่จะกลับไปยังห้องของตัวเอง
"ข้าจะไปแล้ว" เขาพูดกับอาหลิง "เจ้าดูแลพระชายาให้ดี"
อาหลิงพยักหน้ารับ
แต่ก่อนที่มู่หรงเยว่จะเดินจากไป มู่หรงเยว่ยังมิวายกำชับไป๋หลันด้วยน้ำเสียงจริงจัง "และอย่าคิดนำเรื่องในบ้านไปฟ้องฮองเฮาโดยเด็ดขาด"
คำพูดนี้ราวกับน้ำเย็นสาดเข้าสู่ใจของหญิงสาว ความโกรธเกรี้ยวและความผิดหวังพลุ่งพล่านขึ้นมาในอก
ไป๋หลันเข้าใจแล้วว่าแท้จริงแล้วความห่วงใยที่มู่หรงเยว่แสดงออกมานั้น ไม่ได้เกิดจากความรู้สึกผิด หรือสำนึกในความผิดที่เคยทำกับนาง แต่เป็นเพียงเพราะกลัวว่านางจะเอาเรื่องของเฟยหยางไปฟ้องฮองเฮาเท่านั้น
"ท่านอ๋องวางพระทัยเถิดเพคะ" เหม่ยหลิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้
เมื่อมู่หรงเยว่ออกจากห้องไปแล้ว เหม่ยหลิงก็หันไปหาอาหลิงที่ยืนอยู่ข้างๆ "อาหลิง" นางพูดเสียงแข็ง "ข้าจะขอหย่ากับชินอ๋อง"
อาหลิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "พระชายา!"
"ข้าทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว" ไป๋หลันพูดอย่างเด็ดเดี่ยว "ข้าจะไม่ยอมเป็นเครื่องมือทางการเมืองของใครอีกต่อไป จากนี้ไปจะไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของข้าอีก"
อาหลิงมองไป๋หลันด้วยความรู้สึกหลากหลาย นางดีใจที่เห็นนายหญิงของนางเข้มแข็งขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน นางก็อดเป็นห่วงไม่ได้
"แต่พระชายา..." อาหลิงพยายามจะคัดค้าน
"ไม่มีแต่" หญิงสาวตัดบท "ข้าตัดสินใจดีแล้ว"
มู่หรงเยว่เดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋หลันถึงไม่ยอมเปิดใจให้เขา เขาพยายามที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้นางมีความสงบสุข แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่เคยเห็นค่าของเขาเลย
อ๋องหนุ่มกลับไปยังห้องของตัวเองและทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ความโกรธและความน้อยใจผสมปนเปกันอยู่ในใจของเขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้
เขาหลับตาลงและพยายามข่มใจให้สงบลง แต่ภาพของไป๋หลันก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา เขาไม่สามารถลืมใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มของนางได้เลย ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม
มู่หรงเยว่รู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง เขาจะต้องพิสูจน์ตัวเองให้นางเห็นว่าเขาสามารถเป็นสามีที่ดีของนางได้
แต่เขาจะทำอย่างไร? เขาจะเริ่มต้นจากตรงไหน?
คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของมู่หรงเยว่จนกระทั่งเขานอนหลับไป
