สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ทำไมคุณถึงฆ่าพี่ชายของตัวเอง”
น้ำเสียงดุดันจากชายผิวสีแทน รูปร่างสูงใหญ่ บวกกับหนวดเครารุงรังเล็กน้อยจากการทำงานจนไม่มีเวลาได้ดูแลตัวเองมากนัก ดังขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่มีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟดวงหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น และมันทำให้บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความกดดันและตึงเครียด เด็กหนุ่มผิวขาวซีดราวกับชีวิตนี้ไม่เคยได้รับแสงแดดเลยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เคว้งคว้าง และกลัวอย่างสุดหัวใจ แต่น่าเสียดายที่คนตรงหน้ากลับมองไม่เห็นมันเพราะทิฐิบังตา
“...”
เจ้าของใบหน้าคมคายถอนหายใจเสียงหนัก สาเหตุมาจากเด็กชายต้องสงสัยที่เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมเปิดปากมานานหลายชั่วโมงตั้งแต่เขานำตัวมาจากสถานที่เกิดเหตุจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรออกมาเลย
กรี๊ดด
หญิงสาวคนนึงกรีดร้องเสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำเอาผู้คนที่อยู่ในละแวกแถวนั้นตกอกตกใจ ต่างพากันออกมาเกาะขอบรั้วประตูบ้านของตัวเองชะเง้อมองดูด้วยความสนใจใคร่รู้
หญิงวัยกลางคนหอบหายใจถี่รัวด้วยความตกอกตกใจ ภาพตรงหน้าทำให้เรียวขาของเธออ่อนแรงจนเธอแทบจะฝืนยืนต่อไปไม่ไหว แต่จนแล้วจนรอดเธอก็พยายามตั้งสติก่อนจะพยายามคลานเข่าไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ประตูทางเข้า เธอเอื้อมมือที่สั่นระรัวไปหยิบมันขึ้นมากดโทรติดต่อหาหน่วยฉุกเฉิน
รถพยาบาลมาถึงที่เกิดเหตุภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แต่หลังจากนั้นก็ต้องโทรติดต่อหาตำรวจในพื้นที่เพราะพวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้อีกหลังจากที่ตรวจพบว่าผู้ประสบเหตุสิ้นลมหายใจไปนานแล้ว ทันทีที่ทีมตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุก็มีเจ้าหน้าที่สองสามนายช่วยกันลากเส้นกั้นสถานที่เกิดเหตุ ก่อนที่อีกทีมจะกระจายกำลังกันตรวจค้นรอบ ๆ บ้าน ส่วนทีมนิติเวชที่ตามมาทีหลังเดินมุ่งหน้าตรงเข้าไปในบ้านพร้อมกับกระเป๋าอุปกรณ์ในมือเพื่อเก็บหลักฐานให้ได้มากที่สุด
“สวัสดีครับสารวัตรปราป” ตำรวจนอกเครื่องแบบคนหนึ่งทำความเคารพผู้บังคับบัญชาที่เพิ่งจะก้าวลงจากรถยุโรปสีดำเงาคันงาม
ชายผิวเข้มหน้าตาดุดันหันไปพยักหน้าตอบ “เข้าไปกันเถอะ” นายตำรวจนอกเครื่องแบบที่ถูกเรียกขานว่า สารวัตรปราป เดินนำทีมตำรวจทีมนึงเข้าไปในบ้านก่อนจะหันมาพูดกับนายตำรวจที่เพิ่งกล่าวทักทายเขาไปเมื่อครู่ “เมฆ พยานละ” ปราปหันไปพูดกับลูกน้องคนสนิทด้วยสีหน้าเรียบเฉย
หมวดเมฆ ผายมือไปยังหญิงสาววัยกลางคนที่นั่งหน้าซีดเนื้อตัวสั่นเทาอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งในห้องรับแขก โดยมีตำรวจหญิงคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ เพื่อตอบคำถามของผู้บังคับบัญชา
สารวัตรปราปมองตามก่อนจะเดินเข้าไปทักทายเธอ “สวัสดีครับ ผมสารวัตรปราป เป็นผู้ดูแลคดีนี้”
“สะ สวัสดีคะ ฉันเป็นแม่บ้านที่คุณเสือจ้างมาคะ” เธอพยายามตอบแม้จะยังช็อกกับเหตุการณ์อยู่
“คุณเข้ามาทำงานที่นี่ทุกวันรึเปล่าครับ”
เธอส่ายหน้า “เปล่าคะ คุณเสือจะให้ฉันเข้ามาทำเดือนละครั้งเท่านั้นค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น คุณพอจะรู้รึเปล่าครับว่าคุณเสืออาศัยอยู่ที่นี่กับใคร?”
“กับน้องชายสองคนค่ะ”
“น้องชายเหรอครับ?” สารวัตรปราปถามย้ำ
เธอพยักหน้าตอบ “คะ กับน้องชายแค่สองคน”
“ขอบคุณครับ” เขายกยิ้มให้เธอเล็กน้อยตามมารยาท ก่อนจะส่งสัญญาณให้เมฆเดินตามเขาออกมาให้ห่างจากเธอเล็กน้อยเพื่อถามข้อมูลอะไรบางอย่าง “คุณเสือเขามีน้องชายด้วยเหรอ?”
“โถ่! สารวัตรได้ดูข่าวบันเทิงบ้างรึเปล่าครับ คุณเสือเขามีน้องชายตาบอดคนนึงไงครับ”
ก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้เรื่องราวในวงการบันเทิงมากนัก เพราะแม้แต่ข่าวการบ้านการเมืองเขายังไม่สนใจที่จะดูมันเลย เพราะเวลาในแต่ละวันของเขาหมดไปกับการทำคดีจะเอาเวลาไหนไปสนใจเรื่องของคนอื่น ขนาดเรื่องที่ผู้ตายในคดีนี้เป็นดาราดังเขายังรู้มาจากปากของลูกน้องคนสนิทที่โทรมารายงานตอนที่เขากำลังขับรถมุ่งหน้าตรงมาที่นี่
“แล้วน้องชะ…” ปราปยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามข้อมูลจากเมฆ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกจากตำรวจนายหนึ่งที่อยู่ในทีมดังขัดขึ้นมาเสียก่อน
“สารวัตรครับ! มีคนนอนอยู่ในห้องนี้ครับ!!!”
นายตำรวจทั้งสองรีบพุ่งตัวขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านทันทีก่อนจะพบว่ามีชายวัยรุ่นคนนึงกำลังนั่งขยี้ตาด้วยอาการสะลึมสะลือหลังถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับลึก แต่ทันทีที่เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาก็ทำให้คนทั้งห้องถึงกับตกตะลึงกันไปตาม ๆ กันเพราะนัยน์ตาที่ควรเป็นสีดำมันกลับกลายเป็นสีเทาซีดจนเกือบขาวคล้ายนัยน์ตาผียังไงยังงั้น
“นายเป็นน้องของคุณเสือใช่ไหม?” สารวัตรปราปถามขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในห้องนอนขนาดใหญ่
เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบ “ครับ มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“คุณชื่ออะไร?”
“สิงหรครับ เรียกผมว่าสิงก็ได้ครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครเหรอครับ เข้ามาในบ้านนี้ได้ยังไง”
“ผมสารวัตรปราป เป็นผู้ดูแลคดีของพี่ชายคุณ”
“พี่เสือเหรอครับ?”
“ใช่ คุณเสือ…เสียชีวิตแล้ว”
เปลือกตาของสิงเปิดกว้างขึ้นอย่างตกตะลึง ก่อนที่ในอีกเสี้ยววินาทีต่อมาหูทั้งสองข้างจะเกิดอาการอื้อจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบกายลมหายใจของเขาขาดห่วงไปช่วงหนึ่ง ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติเมื่อเขาสามารถดึงสติกลับมาได้ด้วยตัวเองหลังจากปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างในหัว “ตะ ตายได้ยังไงครับ”
“เรื่องนั้นผมยังไม่ทราบ แต่ทำไมคุณถึงนอนอยู่ในห้องนี้ คุณไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ?” สารวัตรปราปถาม
สิงส่ายหน้าตอบ “...”
หัวคิ้วหนายุ่นเข้าหากันด้วยความแปลกใจ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างกับเด็กหนุ่มตรงหน้า “คุณเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ผมขอเชิญคุณไปให้ปากคำในฐานะผู้ต้องสงสัยหลักในคดีนี้ด้วย จ่าเอาตัวไป” เมื่ออธิบายสถานการณ์ตรงหน้าให้คนที่เป็นทั้งผู้ต้องสงสัยหลักและญาติของผู้เสียชีวิตได้รับทราบแล้ว ปราปถึงค่อยหันไปออกคำสั่งให้ตำรวจนายหนึ่งในทีมกุมตัวเด็กหนุ่มไปที่โรงพัก
สิงที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกตำรวจจับสวมกุญแจมือโดยไม่สามารถค้านอะไรได้ เขาถูกจับกุมตัวในฐานะผู้ต้องสงสัย และถูกลากตัวออกไปจากห้องนอนในทันที เด็กหนุ่มก้าวเดินตามแรงลากจูงของนายตำรวจนายหนึ่งจากชั้นสองของบ้านจนมาถึงชั้นล่าง ในช่วงที่เขาต้องเดินผ่านห้องรับแขกเขากลับได้กลิ่นอะไรบางอย่างคล้ายกลิ่นเหม็นเน่าของซากศพ แต่กลิ่นมันฉุนมากเกินกว่าจะเป็นศพใหม่ที่เพิ่งตาย
“เป็นของกู มันเป็นของกู ฮิ่ ฮิ่ ฮิ่”
การก้าวเดินของสิงหรสะดุดลงพร้อม ๆ กับเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากที่ที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขามากนัก มันคือเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังหัวเราะชอบใจกับอะไรบางอย่างที่เขามองไม่เห็น แต่สัมผัสได้จากน้ำเสียงของเธอที่เต็มไปด้วยความสะใจเจืออาฆาตพยาบาท
สิงรู้ดีว่านั้นไม่ใช่เสียงของสิ่งที่ยังมีชีวิตอยู่เพราะเขาคุ้นเคยกับเสียงพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก ความสามารถเหนือธรรมชาติ ที่ไม่ค่อยมหัศจรรย์เท่าไหร่นักและคิดว่าคงไม่มีใครต้องการความสามารถในการได้ยินหรือสัมผัสถึง โลกหลังความตาย อย่างเขา
“มึง กูก็จะเอา”
เสียงของเธอดังขึ้นในระยะประชิดราวกับเธอกำลังพูดอยู่ข้างหูของเขา ความรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวทำให้เด็กสัมผัสพิเศษอย่างสิงรับรู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังยืนจ้องมองเขาอยู่ และเหมือนเธอจะรู้ว่าเขาสัมผัสถึงเธอได้เพราะนอกจากจะไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าของสิงแล้วเธอยังใช้บางอย่างที่เล็กและแหลมลูบไล้ไปบนผิวหน้าของเขา สิงยืนนิ่งแข็งเหมือนทุกครั้งที่เหล่าวิญญาณพยายามเข้าใกล้ตัวเขา ไม่รู้ว่าอากัปกิริยาพวกนี้เขาทำไปเพื่อหลอกผีหรือหลอกตัวเองกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของสิงสั่นผับ ๆ จนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
นายตำรวจที่กุมตัวสิงลงมาจากชั้นบนหันกลับไปมองเขาด้วยความสงสัย เมื่อจู่ ๆ ผู้ต้องสงสัยเกิดหยุดเดินไปเสียดื้อ ๆ แถมยังยืนแข็งเป็นหิวราวกับถูกสาป “หยุดทำไม”
เสียงของนายตำรวจดึงให้สิงหลุดออกจากภวังค์ “ปะ เปล่าครับ” เขาตอบเสียงตะกุกตะกักด้วยความกลัวก่อนจะก้าวเดินต่อตามแรงดึงของคนข้างหน้า
สิงถูกพามายังสภ.ในท้องที่ และทันทีที่มาถึงเขาก็ถูกนำตัวไปขังเอาไว้ที่ห้องขังชั่วคราวเพื่อรอให้สารวัตรปราปมาสอบปากคำเขาด้วยตัวเอง
‘กลิ่นนั้น…’ สิงบ่นพึมพำในใจเขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยได้กลิ่นนั้นจากที่ไหนมาก่อน เด็กหนุ่มครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะจำได้ว่าเขาเคยได้กลิ่นนั้นหลายครั้งหลายคราและทุกครั้งที่เขาได้กลิ่นนั้นมันมักจะเป็นตอนที่เขาอยู่ใกล้เสือ พี่ชายและครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเขา
สิงรออยู่เกือบสองชั่วโมงในห้องขังโล่งแคบที่มาพร้อมกับกลิ่นตุ ๆ โชยมาจากส้วมแบบเปิดที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะมีเจ้าหน้าที่นายหนึ่งมาพาตัวเขาไปที่ห้องสอบปากคำ ในวินาทีที่บานประตูถูกเปิดออกเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่สารวัตรหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือน ปราปพเยิดหน้าให้เจ้าหน้าที่นำตัวสิงมานั่งบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเด็กหนุ่มนั่งประจำที่แล้วปราปก็ไม่รีรอที่จะเริ่มการสอบปากคำผู้ต้องสงสัยทันที
“ชื่ออะไร?”
“สิงหร มณีรัตนา ครับ”
“อายุ?”
“23 ครับ”
“ทำงานอะไร?”
“เป็นครูผู้ช่วยที่โรงเรียนสอนคนตาบอดครับ”
“เมื่อวานไปไหนมาบ้าง?”
“ไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า เลิกงานก็ตรงกลับบ้านเลยครับ”
“ออกจากบ้านกี่โมง?”
“ออกจากบ้านตอนเจ็ดโมงเช้า กลับถึงบ้านประมาณหกโมงกว่าครับ”
“มีใครเป็นพยานให้นายได้บ้าง”
สิงส่ายหน้า “ไม่มีครับ ตอนที่ผมกลับถึงบ้าน พี่เสือยังไม่กลับมา”
ปราปนั่งมองหน้าสิงอย่างพินิจพิจารณาอยู่ครู่นึงก่อนจะเอ่ยปากถามคำถามที่ตรงเข้าประเด็นแบบที่เขาเองก็ไม่คาดหวังให้ผู้ต้องสงสัยตอบมันตามความจริง เพียงแต่เมื่อไหร่ที่เขาถามคำถามแบบนี้ออกไปผู้ร้ายตัวจริงจะเผยไต๋อะไรบางอย่างออกมาคล้ายกับว่ามันเป็นการยืนยันตัวตนในอีกรูปแบบหนึ่ง
“ทำไมคุณถึงฆ่าพี่ชายของตัวเอง”
“...” สิงนั่งนิ่งไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง
สายตาที่จับจ้องทุกสัดส่วนบนร่างกายของเด็กหนุ่มอย่างไม่วางตาไม่สามารถอ่านหรือบอกอะไรจากท่าทางนิ่งเงียบของอีกฝ่ายได้เลย นับเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ปราปไม่ประสบความสำเร็จกับการเลือกใช้วิธีนี้ในการกดดันผู้ต้องสงสัย นายตำรวจที่สอบปากคำผู้ร้ายมาแล้วนับไม่ถ้วนถึงกับถอนหายใจ เขายอมรับได้อย่างเต็มปากว่าปฏิกิริยาของสิงอ่านได้ยากพอ ๆ กับฆาตกรที่ฆ่ามาแล้วหลายศพ หากไม่ใช่เพราะเด็กพิการตรงหน้าฆ่าคนจนติดเป็นนิสัย ก็คงเป็นเด็กที่อ่อนต่อโลกมากจนไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองยังไงกับคำถามที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทำ
“ฆ่าพี่ชายแล้วไปนอน เป็นไง หลับสบายไหม?”
“...”
“นายฆ่าเขายังไง?”
“...”
แม้ว่าจะถามไปอีกกี่คำถามปราปก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย มือทั้งสองข้างที่ประสานกันไว้บนตักก็นิ่งจนแทบไม่สั่นไหว นัยน์ตาขาวซีดไม่มีอาการล่อกแล่กไปมาเหมือนอาการของคนร้อนตัวที่กำลังโดนจับผิด
“ก็จริงอยู่ ที่การเงียบเป็นสิทธิ์ทางกฎหมายของนาย แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะส่งผลดีกับนายนะ” ปราปเริ่มเบี่ยงประเด็น ในเมื่อไม่สามารถอ่านปฏิกิริยาของคนตรงหน้าได้และไม่มีอะไรการันตีได้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนร้าย งั้นเขาก็ต้องเปลี่ยนแผนให้การสอบปากคำในครั้งนี้เป็นการช่วยเหลือให้เด็กหนุ่มพ้นผิดแทน เผื่อว่าเขาจะได้ข้อมูลอะไรกลับมาบ้าง
“...”
ไอเด็กเวรนี้จะไม่พูดไม่ขยับตัวอะไรเลยรึไงวะ?!
“ได้ ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ”
ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดปราปก็เช่นกัน ในเมื่อไม่มีแผนไหนได้ผลเขาก็คงต้องถอยทัพกลับไปตั้งหลักก่อน ปราปปิดแฟ้มเอกสารในมือก่อนจะลุกออกไปจากห้องสอบปากคำซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่หมวดเมฆเดินออกมาจากห้องสังเกตการณ์ที่อยู่ติดกัน
“เอาไงดีครับสารวัตร” เมฆเอ่ยถามผู้บังคับบัญชาเผื่อว่าอีกฝ่ายจะมีแผนสำรองในการง้างปากผู้ต้องสงสัย เพราะจากการที่เขานั่งสังเกตการณ์อย่างใจจดใจจ่อแล้วสิงไม่มีทีท่าว่าจะยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลย
“ในเมื่อคนน้องไม่ตอบ งั้นก็ไปถามคนพี่” ปราปเหลือบสายตาไปมองเมฆก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทางออกจากสน. ทิ้งให้ลูกน้องคนสนิทยืนเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความงุนงงกับคำพูดทิ้งท้ายที่บอกว่าจะไปถามเอากับคนตาย
- สถาบันนิติเวชวิทยา -
เป็นอีกสถานที่หนึ่งที่ปราปคุ้นชินจนแทบจะหลับตาเดินได้ หลังจากจอดรถคันงามของตัวเองไว้ที่ลานจอดรถใกล้ทางเข้าออกแล้ว ปราปก็มุ่งหน้าตรงขึ้นไปบนชั้นสามของอาคารซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องทำงานรองศาสตราจารย์นายแพทย์ รามณรงค์ เพื่อนสนิทที่สามารถทนกับนิสัยขวางโลกของเขาได้เพียงคนเดียว เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเขาไม่แม้แต่จะเคาะประตูขออนุญาตเจ้าของห้องแต่กลับใช้ฝ่ามือผลักประตูเข้าไปราวกับว่าเขาลืมมารยาทไว้ที่สน. “ไอราม ได้ของแล้วใช่ไหม?”
นายแพทย์หนุ่มกำลังสาละวนกับงานกองพะเนินที่อยู่ตรงหน้าละสายตาขึ้นมามองแขกที่ไม่ได้รับเชิญพลางเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้ายียวน “อือ แล้วที่มาหากูถึงนี้ คือ?!”
“กูรีบ! ขอใช้บายพาสได้ป่ะ?” ปราบพูดพลางยกก้นขึ้นไปนั่งบนโต๊ะอย่างถือวิสาสะ
รามจ้องมองการกระทำของเพื่อนก่อนจะกลอกตามองบนด้วยความระอา “มึงคิดว่ากูมีของของมึงอย่างเดียวมั้ง! กูมีอีกสองคดี มึงรอก่อน”
“กูมีเยอะกว่ามึงเหอะ แต่คดีนี้กูรีบจริง ๆ ขอเหอะ!” ปราปพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนกึ่งบังคับ
“หึ! ได้คดีดาราดัง เลยกะทำผลงานขยับตำแหน่งเหรอวะ” รามพูดประชดให้พอหอมปากหอมคอ กระแทกแดกดันเพื่อนกลับไปบ้างนับเป็นอีกสีสันหนึ่งของชีวิต
“สัส! มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นเหรอ?”
รามยกยิ้มมุมปาก “เมื่อก่อนไม่ใช่ ตอนนี้…”
“ตอนนี้ก็ไม่ใช่โว้ย! กูแค่รู้สึกว่าคดีนี้มันแปลก ๆ” ปราปพูดสวนทันควัน
“แปลกยังไง?”
“มึงว่าคนตาบอดสนิทจะฆ่าคนได้ป่ะ?”
“ได้ดิ ขนาดคนพิการยังทำได้เลย”
“กูก็คิดงั้น แต่ไอเด็กเวรนั้นแม่ง! กูอ่านเหี้ยไรมันไม่ได้เลย”
“เด็กที่ไหน?”
“น้องชายไอดารานั้นนะแหละ แม่งนอนหลับอย่างสบายใจ ทั้ง ๆ ที่พี่ชายนอนตายอยู่กลางบ้าน”
หมอรามเลิกคิ้วอย่างนึกแปลกใจ เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะพบคดีแปลก ๆ แบบนี้ ปกติแล้วคนร้ายมักจะหนีไปหลังจากลงมือฆาตกรรมไม่เว้นแม้แต่คนใกล้ชิด “นอนเนี่ยนะ?!”
“เออดิ ฆ่าคนตายเสร็จ แม่งไปนอน ได้เหรอวะ?”
“กูยังไม่ได้เช็คของ แล้วมึงเช็คของของมึงยัง?”
“พวกกูค้นตัวมันแล้ว ไม่มีอะไรผิดปกติ”
“งั้นมึงรีบส่งตัวอย่างปัสสาวะมันมาให้กูตรวจ”
“เออ เดี๋ยวกูให้ไอเมฆเอามาให้”
รามพยักหน้ารับ “ดี ส่วนเรื่องของของมึง เดี๋ยวกูเร่งให้แล้วกัน เลี้ยงเหล้ากูด้วย”
มุมปากถูกยกขึ้นทันควันเมื่อได้ยินคำที่อยากได้ยินจากปากของเพื่อนรัก “ขอบใจนะจ๊ะที่รัก เดี๋ยวกูให้ไอเมฆเอาเยี่ยวมาให้ โอเค๊!”
“อือ มึงจะไปไหนก็ไปปะ เสียเวลากูทำงานฉิบหาย” รามรีบไล่เพื่อนออกไปให้พ้นหูพ้นตาเพราะหากปราปอยู่นานกว่านี้มีหวังไอคำขอบายพาสที่มันต้องการอาจล่าช้าไปมากกว่าเดิมเพราะงานตรงหน้าไม่เสร็จสักที
“จ้า ไม่กวนแล้วจ้า ได้เรื่องแล้วโทรหากูนะ” ปราปดีดตัวลงจากโต๊ะในขณะที่พูดกับเพื่อน ก่อนจะก้าวขาเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะหันกลับมาโบกมือกวน (ตีน) เพื่อนอีกรอบก่อนกลับไปทำงานของตัวเอง
ทันทีที่ปราปก้าวเข้ามาในสน. ลูกน้องตัวดีก็รีบมาลากเขาให้เดินตามไปยังห้องรับรองแขกเพราะผู้จัดการดาราดังมาเยือนถึงที่หลังจากได้รับการติดต่อไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง เมื่อมาถึงหน้าห้องเมฆที่ทำท่าจะเดินตามเขาเข้าไปในห้องกลับถูกสารวัตรหนุ่มดึงตัวเอาไว้เสียก่อน
“กูไปคุยกับเค้าเอง มึงเอาตัวอย่างฉี่ของสิงไปให้ไอรามที”
“ไม่ต้องให้ผมเข้าไปด้วยเหรอครับ?”
“ไม่เป็นไรกูคุยได้ ส่วนมึงรีบไปเลย ไอรามรออยู่”
หมวดเมฆแอบทำหน้าเสียดายที่ไม่ได้เข้าไปคุยกับพยานในคดี แต่กลัวปราปจะไม่พอใจจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันไปรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา “ได้ครับสารวัตร”
ปราปรอให้เมฆเดินออกไปก่อนที่เขาจะยื่นมือไปเปิดประตูห้องรับรอง แต่ยังไม่ทันที่บานประตูจะถูกแง้มออกทั้งหมด เขากลับได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นเล็ดลอดออกมาจากข้างในแต่มันก็หยุดลงภายในอีกไม่กี่วินาทีต่อมาเมื่อปราปปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าชายหนุ่มร่างเล็กหน้าตาน่ารักคนนึง
ปราปปรับสีหน้าให้เรียบเฉยและดูสงบนิ่งที่สุดเพื่อให้เกียรติญาติผู้เสียชีวิต “สวัสดีครับ ผมสารวัตรปราป เป็นผู้รับผิดชอบคดีของคุณศรัทธาครับ”
ชายผิวขาวร่างเล็กรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าในมือเช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ ก่อนจะฝืนยิ้มทักทายนายตำรวจใหญ่กลับไป “สวัสดีครับ ผม เจตนา เป็นผู้จัดการส่วนตัวของเสือ”
ปราปยิ้มทักทายกลับในขณะที่ลงไปนั่งบนโซฟาตัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เพื่อให้ง่ายต่อการพูดคุยรายละเอียดในคดี “ผมขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียในครั้งนี้ด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าผมสามารถสอบปากคำคุณเจตนาในฐานะพยานได้รึเปล่าครับ”
“เรียกผมว่าเจตก็ได้ครับ เรื่องสอบปากคำผมไม่ติดอะไร แต่ก่อนจะเริ่มผมขอถามเรื่องการตายของเสือก่อนได้ไหมครับ?”
“ถ้าคุณเจตอยากรู้สาเหตุการตายของคุณเสือ ผมเองก็ยังตอบเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกันครับ ต้องรอผลจากสถาบันนิติเวชก่อน”
“แล้ว...เรื่องของสิงละครับ ผมได้รับสายจากทางตำรวจว่าจำเป็นต้องจับกุมสิงในฐานะผู้ต้องสงสัย มันหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ?”
“เราพบนายสิงหรกำลังนอนหลับอยู่บนชั้นสองของบ้าน จึงได้ทำการจับกุมและนำตัวมาสอบปากคำที่นี่ครับ”
“แต่สิงไม่มีทางเป็นคนร้ายได้หรอกนะครับ” เจตเถียงกลับทันทีเพราะสำหรับเขาที่รู้จักเสือและสิงมานานกว่าสิบปี รู้ดีว่าเด็กหนุ่มไม่มีทางลงมือฆ่าพี่ชายของตัวเองได้แน่ และตอนนี้น้องอาจจะกำลังขวัญเสียเพราะจู่ ๆ ก็สูญเสียพี่ชายที่เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวไปอย่างกะทันหัน
“คุณเจตใจเย็น ๆ นะครับ ทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอนการสืบคดี หากเราไม่พบหลักฐานเอาผิดสิงภายใน 48 ชั่วโมง ทางเราก็ต้องปล่อยตัวเขาออกไปตามระเบียบครับ”
เจตพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ดูผ่อนคลายลงไปบ้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าสิงจะถูกปล่อยตัวภายในไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้ เพราะเขามั่นใจว่ายังไงสิงก็ไม่ใช่คนร้ายอย่างแน่นอน “ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มสอบปากคำกันเลยไหมครับ”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขออนุญาตอัดเสียงไว้เป็นหลักฐานหน่อยนะครับ”
“เชิญเลยครับ”
ปราปหยิบโทรศัพท์มือถือส่วนตัวขึ้นมากดอัดเสียงในขณะที่สอบปากคำพยาน ก่อนจะเริ่มต้นด้วยคำถามที่เป็นข้อมูลส่วนตัวแล้วค่อยต่อด้วยการถามรายละเอียดในช่วงวันเกิดเหตุ “เมื่อวานช่วงกลางคืนคุณเจตอยู่ที่ไหนครับ?”
“ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศครับ เพิ่งแลนด์เมื่อเช้า พอทราบข่าวก็รีบมาที่นี่เลย”
“มีพยานบ้างไหมครับ”
“ก็มีอินกับพวกทีมงาน พอดีผมไปออนทัวร์ซีรีส์เรื่องใหม่ของอินที่ต่างประเทศมาครับ”
“ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้คุณเสือมีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมบ้างไหมครับ”
เจตเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อใช้ความคิดนึกย้อนกลับไปว่าเด็กในสังกัดของเขามีอะไรผิดแผกไปตามที่สารวัตรปราปว่ารึเปล่าก่อนจะส่ายหน้าตอบสองสามที “เท่าที่นึกออกก็ไม่มีครับ ทุกอย่างดูปกติดี เสือเป็นคนเงียบ ๆ อยู่แล้วเป็นทุนเดิม ถ้าจะมีเรื่องอะไรที่แปลกไปผมก็คงจะรู้ได้ไม่ยาก”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขอตารางงานของคุณเสือในช่วงสองสามเดือนนี้ได้ไหมครับ”
เจตพยักหน้าตอบก่อนจะหันกลับไปหยิบไอแพดที่เขาไว้ใช้สำหรับทำงานออกมาจากกระเป๋าเพื่อส่งไฟล์ตารางงานของเสือให้กับปราป หลังจากที่ส่งอีเมลกันเรียบร้อยปราปก็เริ่มซักไซ้ไล่เลียงต่อ
“คุณเสือมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับใครบ้างไหมครับ”
เจตยกยิ้มบาง “เรื่องนั้นผมไม่สามารถให้ข้อมูลที่แน่ชัดได้หรอกครับเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเสือ แต่ผมคิดว่ามีนะครับ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นคือใคร”
“คุณเสือไม่เคยบอกเรื่องนี้กับคุณเจตเลยเหรอครับ”
“ถ้ามันไม่ได้ระบุไว้ในสัญญา ศิลปินก็ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวเรื่องนั้นให้ทางเรารับทราบครับ เว้นเสียแต่ว่าเขาอยากจะบอกด้วยตัวเอง และเสือคือคนที่เก็บเรื่องนั้นเป็นความลับ แม้กระทั่งกับอินที่เป็นเพื่อนสนิท”
“แล้วคุณเจตคิดว่าสิงจะรู้เรื่องนี้ไหมครับ”
“ไม่แน่ใจครับแต่คิดว่าน่าจะรู้ เค้าสองคนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก เสือคงไม่ปิดบังเรืองพวกนี้กับน้องขาย”
“แล้วความสัมพันธ์ระหว่างคุณเสือกับน้องละครับ เป็นยังไง”
“อย่างที่บอกครับว่าเค้าสองคนสนิทกันมาก เสือแทบจะกระเตงน้องไปด้วยทุกที่ เรียกว่าเข้าขั้นหวงน้องจนออกนอกหน้า ผมถึงบอกไงครับว่าสิงไม่มีทางเป็นคนร้ายในคดีนี้แน่ ๆ”
ปราปยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจตกำลังหว่านล้อมให้เขาเชื่อว่าสิงไม่ได้เป็นคนร้ายในคดีนี้ แต่ถึงอย่างนั้นด้วยจรรยาบรรณตำรวจ เขาเองก็ไม่สามารถละเลยจุดเล็ก ๆ พวกนี้ไปได้เพราะมันอาจมีเบาะแสสำคัญที่สามารถสาวไปถึงตัวคนร้ายได้ “คุณเสือเคยโมโหคุณสิง หรือเคยทะเลาะกันบ้างไหมครับ”
“ถึงจะเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากแต่สองคนนี้ก็เคยทะเลาะกันครับ เรื่องที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องหยุมหยิม”
“เรื่องอะไรบ้างครับ”
“ก็เรื่องทั่ว ๆ ไปครับ อย่างเรื่องการเดินทาง หรือ การเข้าครัวของสิง”
“ไม่ใช่ว่าสิงพิการทางสายตาเหรอครับ ทำไมถึงทำอาหารได้”
“เรื่องนั้นไม่น่าแปลกเท่าการที่สิงเดินไปไหนมาไหนโดยไม่มีไม้เท้าเหมือนคนตาบอดคนอื่น ๆ หรอกครับ แต่พวกผมเห็นจนชินตาแล้ว เรื่องทำอาหารเลยดูเป็นเรื่องเล็กไปเลย”
คำพูดของเจตทำให้ปราปฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่เขาเจอสิง ไอเด็กนั้นก็ไม่ได้ใช้ไม้เท้าอย่างที่เจตว่าจริง ๆ แถมยังเดินเหินไปไหนมาไหนราวกับตาเห็น คดีนี้มันมีอะไรแปลก ๆ เต็มไปหมดเพราะยิ่งสืบก็ยิ่งมีอะไรที่เขาคาดไม่ถึง
“แล้วทั้งคู่เคยทะเลาะกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือกันบ้างไหมครับ”
“ไม่เคยหรอกครับ เสือมันเลี้ยงน้องราวกับไข่ในหินจะไปลงมือตีน้องได้ยังไง ส่วนสิงมันก็ฟังทุกอย่างที่เสือพูด สั่งให้ไปซ้ายก็ไปซ้าย สั่งให้ไปขวาก็ไปขวาไม่เคยขัดคำสั่ง”
“แล้วคุณเสือมีคู่อริบ้างไหมครับ”
“เรื่องนั้นตอบยากครับ เสือเป็นดารา ต้องมีทั้งคนรักและคนเกลียดเป็นธรรมดา”
“พวกคนในวงการละครับ มีใครไม่ชอบคุณเสือบ้างไหมครับ”
“ก็พอมีครับ เพราะเสือเค้าเป็นคนเงียบ ๆ อาจจะมองว่าดังแล้วหยิ่ง แต่จริง ๆ แล้วเขาแค่มีโลกส่วนตัวสูง เท่าที่ผมรู้ก็น่าจะมี ดาราคนนึงที่เสือเคยเล่นเป็นนักแสดงสมทบในเรื่องที่เขาเคยแสดงนำ แต่ตอนนี้เขากลับได้บทนักแสดงสมทบในเรื่องที่เสือแสดงนำแทน”
“ใครเหรอครับ”
“ไมเคิลครับ เจอกันทีไร จ้องจะกัดกันตลอด”
ข้อมูลที่ได้มายังไม่เพียงพอให้สรุปได้ว่าสิงไม่ใช่คนร้ายในคดีนี้ แต่มันก็แสดงให้เห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไม่มีแรงจูงใจอะไรให้ฆ่าพี่ชาย ในเมื่อผู้ต้องสงสัยไม่มีแรงจูงใจก็มีเปอร์เซ็นต์สูงที่จะไม่ใช่ฆาตกรตัวจริง ถึงปราปจะสามารถคลี่คลายปมไปได้อีกหนึ่ง แต่คดีนี้เหมือนกับน้ำลดตอผุด เพราะมีอีกหลายปมที่ยังไม่เคลียร์โดยเฉพาะปมความสัมพันธ์ลับของเสือที่น่าสงสัยที่สุด “ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้า หรือ ถ้าทางเราต้องการข้อมูลเพิ่มเติม เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไปนะครับ”
เจตพยักหน้า “ได้ครับ ว่าแต่ผมสามารถรับร่างของเสือไปประกอบพิธีทางศาสนาได้เมื่อไหร่ครับ?”
“ผมกำลังเร่งให้ทางนิติเวชรีบชันสูตรพลิกศพ คิดว่าอีกสองสามวันก็น่าจะเสร็จแล้วครับ”
“ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อน ฝากคดีของเสือด้วยนะครับ”
“ครับ”
ปราปเดินออกมาส่งเจตที่หน้าประตูทางเข้าสน. เพื่อขึ้นรถตู้ส่วนตัวที่มารอรับอยู่แล้ว เมื่อรถขับออกไปแล้วเขาถึงได้กลับเข้ามาดูตารางงานที่ผู้จัดการส่วนตัวร่างเล็กส่งมาให้ จากการเช็คข้อมูลดูแบบผ่าน ๆ ตาแล้วก็ยิ่งไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงถ้าไม่ออกอีเวนต์ก็อยู่กองถ่าย แต่จุดที่เขาสงสัยคือโน้ตที่เจตเขียนเอาไว้ว่าเสือจะต้องพักในช่วงเวลาห้าทุ่มถึงตีหนึ่งหากมีตารางงานในช่วงเวลานั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา!” ปราปพูดเสียงดังในขณะที่ยังไม่ละสายตาไปจากตารางงานบนหน้าจอ ก่อนที่บานประตูจะถูกผลักเข้ามาพร้อมกับนายตำรวจคนหนึ่งในทีม เขาเดินเข้ามาวางเอกสารบางอย่างไว้บนโต๊ะด้วยท่าทางสำรวม ก่อนจะหันไปพูดสรุปรายงานที่เขานำมาส่ง “รายการหลักฐานที่เก็บมาจากสถานที่เกิดเหตุครับสารวัตร ส่วนภาพกล้องวงจรปิดตอนนี้เรากำลังเช็กกันอยู่ครับ”
ปราปละสายตาขึ้นมามองลูกน้อง มือข้างนึงเอื้อมไปหยิบแฟ้มรายงานขึ้นมาดูประกอบ “จ่า ผมขอภาพกล้องวงจรปิดตอนที่เสือเข้าและก็ออกจากบ้านในวันเกิดเหตุก่อน เร่งให้ผมหน่อย”
“ได้ครับสารวัตร”
“อ๋อ แล้วก็ถ้าแม่บ้านคนนั้นพร้อมให้ปากคำแล้วก็พาไปที่ห้องรับรองเลยนะ”
“ครับสารวัตร”
หลังจากนายตำรวจคนนั้นออกไป ปราปก็ตรวจสอบเอกสารเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยก่อนจะเดินไปรอแม่บ้านที่โทรมาแจ้งเหตุที่ห้องรับรอง ในระหว่างนั้นก็กดดูภาพกล้องวงจรปิดทางเข้าออกบ้านของเสือพบว่าเขาออกจากบ้านไปในช่วงเวลาสิบโมงเช้าตามตารางงานแต่สิ่งที่แปลกคือช่วงเวลาที่เสือกลับ ตามตารางงานแล้วเขาควรจะเสร็จงานช่วงหกโมงเย็นน่าจะกลับบ้านไม่เกินสองทุ่มแต่จากภาพกล้องวงจรปิดเสือกลับบ้านมาในช่วงสี่ทุ่มเศษ แต่ยังไม่ทันที่ปราปจะได้ส่งข้อความสั่งงานลูกน้องคนสนิท จู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“เชิญครับ”
นายตำรวจคนเดิมพาพยานมาส่งที่ห้องรับรองตามคำสั่ง ก่อนจะขอตัวกลับออกไปทำให้ในห้องเหลือเพียงปราปและแม่บ้านวัยกลางคนเท่านั้น “สวัสดีครับ พร้อมให้ปากคำเพิ่มเติมแล้วใช่ไหมครับ?”
“คะ” เธอพยักหน้าตอบปราปพลางพูดเสียงอ่อยซึ่งเป็นอาการปกติของคนที่เพิ่งผ่านเรื่องสะเทือนขวัญมา ปราปจึงจำเป็นต้องพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบและนุ่มนวลกว่าเดิมเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกกดดันมากจนเกินไป
“ผมขออนุญาตบันทึกเสียงในระหว่างที่เราคุยกันนะครับ”
“ได้คะ”
ปราปหยิบโทรศัพท์เครื่องเดิมออกมาบันทึกเสียงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายกยิ้มบางให้เธอ “ผมขอแนะนำตัวอีกครั้งนะครับ ผมสารวัตรปราบ ผู้ดูแลคดีของคุณเสือ คุณชื่อนิลา เป็นชาวพม่าใช่ไหมครับ”
เธอพยักหน้า “ใช่คะ เรียกฉันว่าเมียะก็ได้คะ”
“ครับ คุณเมียะพบศพของคุณเสือช่วงประมาณกี่โมงครับ”
“ประมาณเจ็ดโมงครึ่งค่ะ”
“พอจะอธิบายเหตุการณ์ในช่วงเวลาที่คุณเมียะพบศพของคุณเสือได้ไหมครับ”
ลูกกระเดือกเล็ก ๆ ในลำคอของเมียะขยับขึ้นลงตามจังหวะการกลืนสารคัดหลั่งในร่างกาย เธอข่มตาหลับครู่นึงเพื่อทำให้จิตใจของเธอสงบนิ่งขึ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองสารวัตรปราป “ฉันไปถึงบ้านก่อนเวลางานประมาณครึ่งชั่วโมง ฉันใช้กุญแจสำรองที่คุณเสือเคยให้เอาไว้เปิดประตูเข้าไปค่ะ ตอนแรกฉันกะจะเดินตรงไปเก็บของที่ห้องครัวแต่พอเดินผ่านห้องรับแขก หางตาฉันเหลือบไปเห็นคนนอนอยู่บนพื้นเลยเดินเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นคุณเสือค่ะ ฉันพยายามร้องเรียกให้เธอตื่นแต่เธอไม่ตื่น ฉันเลยรีบโทรแจ้งเหตุ”
“คุณเมียะได้แตะต้องศพของคุณเสือบ้างไหมครับ”
“ก็ตอนที่พยายามปลุกให้คุณเสือตื่นนั่นแหละค่ะ”
“โอเคครับ ถ้ายังไงผมจะให้เจ้าหน้าที่เข้ามาเก็บรอยนิ้วมือของคุณเมียะนะครับ”
“ได้ค่ะ”
“คุณเมียะทำงานกับคุณเสือมานานรึยังครับ แล้วทำช่วงเวลาไหนบ้าง”
“ทำมาเกือบสองปีแล้วค่ะ จะเข้าไปทุกเดือน เดือนละครั้งสองครั้งค่ะ แล้วแต่คุณเสือจะเรียก”
“คุณเสือติดต่อคุณเมียะทางไหนครับ ผมขอดูได้ไหม”
แม่บ้านชาวพม่าพยักหน้ารับก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดช่องแชทที่เธอใช้พูดคุยงานกับเสือมาให้ปราปดู “ทางไลน์ค่ะ คุณเสือไลน์หาฉันเมื่อวานตอนสิบเอ็ดโมงกว่า” ปราปรับโทรศัพท์มือถือมาจากมือของเธอ ก่อนจะเลื่อนดูบทสนทนาที่ทั้งคู่คุยกันแล้วพบว่าทั้งหมดเกี่ยวข้องกับเรื่องงาน ไม่มีจุดไหนที่น่าสงสัยจึงส่งมือถือกลับไปให้เจ้าของตามเดิม
“ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณเมียะพอจะบอกได้ไหมครับว่าความสัมพันธ์ของคุณเสือกับน้องชายเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดูปกติดีนะคะ เหมือนคู่พี่น้องทั่วไป แต่คุณเสือเธอค่อนข้างเป็นห่วงคุณสิง อาจเป็นเพราะว่าคุณสิงตาบอด”
“แล้วทั้งคู่เคยทะเลาะกันบ้างไหมครับ”
“เท่าที่ฉันรู้ก็ไม่ค่อยมีนะคะ คุณเสือแกจะดุคุณสิงซะมากกว่าอย่างเรื่องที่คุณสิงเธอเข้าครัว ฉันเองก็แอบแปลกใจเหมือนกันที่คนตาบอดทำอาหารได้ แต่คุณสิงเธอทำได้ดี อาจเป็นเพราะเธอหูดีก็ได้มั้งคะ”
“หูดีเกี่ยวอะไรกับการทำอาหารเหรอครับ?”
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่เธอสามารถเปิดปิดหรือหยิบจับข้าวของได้เพียงแค่การสัมผัสกับการฟังเสียงค่ะ อาหารที่เธอทำก็รสชาติก็ใช้ได้เลยนะคะ”
หัวคิ้วหนาย่นเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เขาเองก็ไม่เคยมีญาติพี่น้องหรือคลุกคลีกับคนพิการทางสายตาเลยไม่รู้ว่าประสาทสัมผัสด้านอื่นจะดีกว่าคนปกติทั่วไปไหม คงต้องเก็บเรื่องพวกนี้ไปถามเพื่อนรักนิติเวชเผื่อว่ามันจะช่วยให้เขากระจ่างในเรื่องนี้ได้ “แล้วคุณเมียะเคยเจอแฟนของคุณเสือบ้างไหมครับ”
“คุณเสือมีแฟนด้วยเหรอคะ?” สีหน้าและนัยน์ตาว่างเปล่าของเมียะเป็นหลักฐานชั้นดีที่บอกว่าเรื่องความสัมพันธ์ของเสือเป็นความลับจากคนใกล้ชิด นั้นยิ่งทำให้ปราปอยากจะขุดคุ้ยเรื่องนี้มากขึ้นไปทุกที
“ถ้าอย่างนั้น นอกจากคุณกับคุณเจตที่เป็นผู้จัดการแล้ว มีใครเข้าออกบ้านหลังนั้นบ่อย ๆ บ้างไหมครับ”
“มีคุณอิน กับ คุณแฟนอีกสองคนค่ะ นอกจากนั้นก็ไม่เห็นมีแล้วนะคะ”
“คุณแฟนคือใครเหรอครับ?”
“คุณแฟนเป็นผู้ช่วยของคุณเจตค่ะ”
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับ เดี๋ยวผมให้ลูกน้องไปส่งที่บ้านครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ปราปเดินออกมาเรียกนายตำรวจที่อยู่แถวนั้นเพื่อให้พาเมียะไปส่งที่บ้าน ส่วนตัวเองก็รีบเดินไปสั่งงานทีมสืบสวน เสียงเจี๊ยวจ๊าวดูวุ่นวายคล้ายตลาดสดดังออกมาจากห้องของทีมสืบสวน แต่ทันทีที่ปราปผลักประตูเข้าไปเสียงก็เหมือนจะเงียบลงในทันทีราวกับว่าเขาเป็นเครื่องดูดเสียง
“สวัสดีครับ! สารวัตร!”
นายตำรวจที่อยู่ในห้องรีบหันมาทำความเคารพผู้บังคับบัญชาด้วยความพร้อมเพรียง แต่หลังจากที่ปราปพยักหน้ารับทุกคนก็หันกลับไปทำงานตามเดิม เขาจึงเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของนายตำรวจนายนึงที่อยู่ในห้องเพื่อขอเอกสารหลักฐานในคดี เผื่อว่ามันจะช่วยให้เขาสาวไปถึงตัวคนที่เป็นความลับของเสือได้
“หมวดต้น ผมขอเอกสารการเงินของคุณเสือหน่อย แล้วก็เร่งเรื่องกล้องวงจรปิดให้ผมด้วย”
“ได้ครับสารวัตร”
ปราปยืนรอรับเอกสารการเดินบัญชีของเสือจากลูกน้องในทีมสืบสวนก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง หลังจากที่เขาใช้เวลาอ่านเอกสารอยู่เกือบชั่วโมงก็พบว่าเสือมักจะโอนเงินไปให้นิติคอนโดแห่งหนึ่งทุก ๆ เดือน
“มีบ้านอยู่แล้วจะไปเช่าคอนโดทำไมวะ”
“สารวัตรพูดว่าอะไรนะครับ”
ปราปบ่นพึมพำกับตัวเองจนไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูจนกระทั่งผู้มาเยือนเข้ามาทักทายเขาถึงในห้องแล้วถึงได้เพิ่งรู้ตัว เขาเงยหน้าขึ้นไปมองลูกน้องคนสนิทก่อนจะถอนหายใจแล้วหยิบเอกสารการเงินให้เมฆดู “กูเจอคนที่น่าสงสัยกว่าไอเด็กสิงละ”
เมฆรับเอกสารจากปราปไปดูพลางเอ่ยปากถามโดยไม่ได้ละสายตาไปจากข้อมูลในมือ “ใครเหรอครับสารวัตร”
“คนรักของคุณเสือ”
