สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คนรักของคุณเสือ”
เมฆแทบจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าปราปในทันที ดวงตาของเขาเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ไม่เห็นมีข่าวเลยนิครับ อะไรทำให้สารวัตรคิดแบบนั้นครับ”
“คุณเจต ผู้จัดการส่วนตัวของเสือบอกฉันมาแต่เค้าก็ไม่มั่นใจขนาดนั้น ฉันเลยอยากให้นายไปลองสืบดูหน่อย เห็นรายการที่ฉันไฮไลท์ไว้ไหม?ไปหาข้อมูลมาที ถ้าเป็นไปได้เอาภาพกล้องวงจรปิดมาด้วย แล้วก็ช่วยไปหามาหน่อยว่าหลังจากงานสุดท้ายที่คุณเสือไปออกอีเว้นท์ที่ Mega Mall เขาไปไหน”
“ได้ครับสารวัตร แล้วจะปล่อยสิงไปเลยไหมครับ”
“ยังก่อน ฉันอยากรู้อะไรบางอย่างจากไอเด็กนั้น”
หลังจากใช้งานลูกน้องคนสนิทให้ไปตามสืบเรื่องสำคัญปราปก็ได้รับสายจากสำนักงานตำรวจเรียกตัวให้เขาเข้าไปรายงานคดีที่เขารับผิดชอบอยู่อย่างเร่งด่วน ทั้ง ๆ ที่คดีเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อช่วงเช้าของวัน แต่เพราะผู้ตายคือนาย ศรัทธา มณีรัตนา หรือ เสือ นักแสดงชื่อดัง เลยทำให้ข่าวแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่ชั่วโมง การที่เขาถูกเรียกตัวไปแบบนี้ไม่ได้เกินความคาดหมายของเขาสักเท่าไหร่
ปราปรายงานคดีเบื้องต้นให้พวกผู้ใหญ่ในสำนักงานตำรวจรับทราบและถูกเร่งให้รายงานความคืบหน้าที่น่าพึงพอใจภายในหนึ่งอาทิตย์ หากไม่ใช่คดีที่ยุ่งยากการจะสืบให้ได้ผลลัพธ์ภายในระยะเวลาที่กำหนดไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา แต่ไม่รู้ทำไมปราปถึงมีความรู้สึกว่าคดีนี้มีอะไรมากกว่าที่เขาคิด ในช่วงที่ปราปกำลังเดินทางกลับจากสำนักงานตำรวจในช่วงเย็นจู่ ๆ เขาก็ได้รับสายจากเมฆว่าอินและทีมทนายมาขอผม ทำให้เขาต้องเร่งเดินทางกลับไปที่สน. ในระหว่างทางก็ไม่ลืมที่จะใช้เวลาว่างในขณะติดไฟแดงหาข้อมูลของแขกที่เขาต้องไปพบ
อินทร์ นภาสวัสดิ์นิรันดร์ ดาราหนุ่มมาดเท่เจ้าของฉายา ‘สามีแห่งชาติ’ โด่งดังจากผลงานเรื่องแรกเมื่อสิบห้าปีก่อนจนกระทั่งเขาได้มารับบทคู่จิ้นคู่กับเสือในซีรีส์วายเรื่องแรกของทั้งคู่จนโด่งดังไปทั่วเอเชีย ข้อมูลทั่วไปของอินถูกเผยแพร่บนโลกอินเทอร์เน็ตเหมือนกับดาราคนอื่น ๆ แต่มันกลับทำให้ปราปยกยิ้มมุมปากขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวในขณะที่เขากำลังเลื่อนหน้าจอสมาร์ตโฟนอ่านข้อมูลของอีกฝ่ายจนกระทั่งเลื่อนมาเจอรูปภาพใบหนึ่งเข้า ‘ยิ้มกวนตีนจังวะ’ ปราปบ่นพึมพำในใจ สติของเขาเหมือนถูกรอยยิ้มยียวนนั้นดูดเข้าไปในภวังค์ หากรถคันหลังไม่บีบแตรเรียกรถของนายตำรวจใหญ่คงได้จอดอยู่ตรงนี้จนเช้า
“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ พอดีผมติดธุระด่วน” ทันทีที่ขับรถมาถึงสน. ปราปก็รีบเดินเร็วตรงไปยังห้องรับรองที่มีเมฆคอยรับหน้าแขกอยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่เขาได้เห็นคนในภาพถ่ายยืนตัวเป็น ๆ อยู่ตรงหน้าปราปก็แทบจะหุบยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ก้อนเนื้อกลางอกก็ดูเหมือนจะกลับมาเต้นแรงอีกครั้งหลังจากที่มันไม่เต้นแบบนี้กับใครมาเนิ่นนานเต็มที
สมฉายาสามีแห่งชาติ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องคัดค้านเลย ใบหน้าหล่อคมคาย สันกรามแหลมคมขับให้ใบหน้าดูเย้ายวนน่าหลงใหล ดวงตากลมโตหางตาเฉี่ยวให้ความรู้สึกดื้อ แสบ ซน แต่ก็แอบซ่อนความน่ารักเอาไว้ คิ้วหนาเฉียงขึ้นได้รูป จมูกโด่งได้องศาที่พอดี สัดส่วนทองคำบนใบหน้าทุกจุดรับกันได้อย่างสมบูรณ์แบบราวกับเทพสร้าง ขับให้ใบหน้าดูโดดเด่นและน่าดึงดูด บวกกับรูปร่างสูงโปร่งและผิวขาวเหลืองที่เรียบเนียนน่าสัมผัส ปราปไม่รู้จะใช้คำไหนมาบรรยายภาพความสวยงามตรงหน้าได้เลย...งดงามมากจริง ๆ
“ไม่เป็นไรครับ หมวดเมฆแจ้งให้ผมทราบแล้ว ยังไงเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมขอเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะครับ นี้ทีมทนายของสิง พี่เจตได้แจ้งให้สารวัตรทราบแล้วใช่ไหมครับ” อินพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดทั้ง ๆ ที่เขาว้าวุ่นใจจนอยากจะรีบพุ่งตัวไปหาเด็กน้อยของเขาเต็มทีไม่รู้ป่านนี้ไอเด็กตาขาวนั้นจะเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่ที่รู้ข่าวเรื่องเสือจากเจตเขาก็แทบนั่งไม่ติดพื้น แต่เพราะยังมีภารกิจที่เขาต้องรับผิดชอบทำให้ต้องส่งผู้จัดการมาเป็นด่านหน้าก่อน
“ครับ เดี๋ยวผมจะให้เจ้าหน้าที่พาสิงไปที่ห้องสอบปากคำ คุณอินกับทนายจะได้พูดคุยกับเขา”
อินยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเมื่อในที่สุดเขาก็จะได้เจอกับไอเด็กหนุ่มที่เขาอดทนรอมาตั้งแต่เช้า “ขอบคุณครับ”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขอสอบปากคำคุณอินในฐานะพยานด้วยได้ไหมครับ?”
“แน่นอนครับ ผมเองก็มีเรื่องอยากถามสารวัตรเหมือนกัน แต่ผมขอพบสิงก่อนได้ไหมครับ?”
ปราปพยักหน้าก่อนจะหันไปสั่งให้เมฆพาตัวสิงมาที่ห้องสอบสวน หลังจากเมฆเดินออกไปแล้วเขาถึงได้เชิญให้อินและทีมทนายเดินตามเขามาพบสิงที่ห้องสอบสวน
“คุณอินกับทีมทนายเข้าไปรอสิงในห้องนี้ก่อนนะครับ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกเจ้าหน้าที่ที่อยู่แถวนี้ได้ ผมขอตัวก่อน”
“ขอบคุณครับ”
อินพูดจบก็ผลักประตูเข้าไปในห้องสอบสวนพร้อมกับทีมทนาย เขารอเจอหน้าเด็กหนุ่มอยู่ไม่ถึงห้านาทีหมวดเมฆก็พาสิงเข้ามาก่อนจะไขกุญแจมือให้แล้วปลีกตัวออกไป อินรีบพุ่งตัวไปดึงร่างของเด็กหนุ่มเข้ามากอดเอาไว้แน่น ราวกับว่าร่างของสิงจะสลายหายไปหากเขาไม่กอดมันเอาไว้ให้แน่น
“พี่อิน” สิงเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงอ่อยพลางยกยิ้มบางแล้วค่อยกอดตอบอีกฝ่ายด้วยความคิดถึง เพียงแค่ได้กลิ่นประจำตัวของอีกฝ่ายกลิ่นที่เขาคุ้นเคยและคะนึงหาตลอดเวลาก็ดูเหมือนว่าความเครียดที่เขากำลังเผชิญอยู่เบาบางลงไปทันตาเห็น การที่อินปรากฏตัวต่อหน้าเขาเป็นเหมือนการจุดไฟส่องสว่างให้กับชีวิตที่มืดมนของเขาอีกครั้ง
อินกอดเด็กหนุ่มอยู่ครู่นึง ก่อนจะผละน้องออกจากอ้อมแขนแล้วหันไปสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายแทน อินจับสิงหมุนซ้ายหมุนขวาหากพลิกหน้าพลิกหลังได้คงทำไปแล้ว “มึงเป็นอะไรไหม มีใครทำอะไรมึงรึเปล่า?”
“ผมสบายดีครับพี่อิน”
อินยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปจับใบหน้าขึ้นน้องเอาไว้พลางมองสำรวจด้วยความเป็นห่วง “สบายดีห่าไร ทำไมกูรู้สึกเหมือนมึงซูบลงวะ ตำรวจเค้าไม่ให้มึงแดกข้าวเหรอไอสิง”
“สิงเพิ่งกินไปเมื่อกี้เองครับ หมวดเมฆเค้าซื้อมาให้ผม”
“แล้วมึงอยากได้อะไรอีกไหม เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
สิงส่ายหน้าไปพลางยกยิ้มไปพลางราวกับคนเสียสติ “ไม่เป็นไรครับพี่อิน ขอบคุณนะครับ”
อินทำหน้านิ่วคิ้วขมวดพลางมองหน้าเด็กหนุ่มด้วยความสงสารจับใจ ถึงแม้ปากน้องจะยิ้มแต่เขารู้ดีว่าในใจสิงตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา เขารู้จักสิงมาตั้งแต่น้องยังเด็ก สนิทกันมานานกว่าสิบปีทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้องเป็นคนยังไง เด็กน้อยของเขามักจะเก็บเรื่องราวทุกข์ใจเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มเสมอเพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นห่วง และมันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะปกป้องน้องต่อจากเพื่อนสนิท “สิง ต่อจากนี้มึงมาอยู่กับกูนะ กูจะเป็นครอบครัวใหม่ให้มึงเอง”
“พี่อิน” สิงถามเสียงหลงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะพิการทางการมองเห็นแต่เขาอายุยี่สิบสามปีแล้ว ตามกฎหมายเขาเป็นผู้ที่บรรลุนิติภาวะและสามารถใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเองหลังจากการสูญเสียพี่ชาย ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
“กูคุยกับพี่เจตแล้ว และกูก็จะเป็นผู้ปกครองของมึงต่อจากนี้ มึงโอเครึเปล่า?”
“ขอบคุณนะครับพี่อิน”
“เออ!” อินยืนมองหน้าเด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในการปกครองของเขาหมาด ๆ ก่อนจะลากน้องมานั่งบนเก้าอี้ เพื่อให้มันได้พูดคุยกับทีมทนาย “นี้ทนายพฤกษ์กับทีม เขาจะเข้ามาดูแลคดีนี้ให้เรา”
สิงยกมือไหว้ทนายวัยกลางคนกับลูกทีมอีกสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังตามมารยาท “สวัสดีครับ”
ทนายพฤกษ์รับไหว้เด็กหนุ่ม “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณสิง ถ้างั้นผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณสิงได้ให้ข้อมูลอะไรกับทางตำรวจแล้วบ้างครับ”
“เอ่อ...ผมไม่ได้พูดอะไรเลยครับ”
ทนายพฤกษ์เลิกคิ้วขึ้นอย่างอดแปลกใจไม่ได้ ไม่คาดคิดว่าเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนต่อโลกจะเข้าใจสิทธิ์และวิธีการต่อสู้ทางกฎหมายดีขนาดนี้ การที่สิงไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรกับทางตำรวจก่อนที่จะมีทีมทนายเข้ามาช่วยเหลือเป็นวิธีการต่อสู้ที่ดีเพราะข้อมูลบางอย่างอาจทำให้พวกเขาชนะคดีได้หากสิงถูกตำรวจดำเนินคดีขึ้นมาจริง ๆ “ดีมากครับ ทางตำรวจสามารถกักตัวคุณสิงได้แค่ 48 ชั่วโมง ยังไงผมจะอยู่กับคุณสิงจนกว่าจะหมดเวลากักตัว ถ้ามีการสอบปากคำอีกผมขอให้คุณสิงตอบเฉพาะคำถามที่ตอบได้ ส่วนคำถามไหนที่ไม่สามารถตอบได้ผมจะเป็นคนคุยกับทางตำรวจให้เอง แบบนี้โอเคไหมครับ”
สิงพยักหน้าตอบ “ครับ”
ทนายพฤกษ์และทีมปล่อยให้อินได้มีเวลาส่วนตัวกับสิง หลังจากที่คุยรายละเอียดที่สิงต้องรู้ในขณะที่ถูกกักตัวเสร็จก็พากันเดินออกไปรอข้างนอก ปล่อยให้ผู้ปกครองคนใหม่ได้ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบจากเด็กหนุ่ม
อินเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ สิงก่อนจะยกมือขึ้นไปลูบกลุ่มผมนุ่มของคนน้อง “มึงเป็นไงบ้างว่ะสิง”
สิงเงยหน้าขึ้นไประบายยิ้มอ่อนให้คนพี่ดู “ผมไม่เป็นไรครับพี่อิน”
“ไอสิง พี่มึงตาย มึงไม่ต้องทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้ากูหรอก อยากร้องก็ร้องออกมาเลย กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงคอยปลอบจนกว่ามึงจะรู้สึกดีขึ้นเอง” อินไม่รอช้ารีบดึงร่างของเด็กหนุ่มเข้ามาในอ้อมกอดพลางยกมือลูบหลังอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
จากเดิมที่คิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่เปล่าเลย เพราะเพียงแค่เขาได้รับการกระทำที่อ่อนโยนจากคนที่แอบรักมาหลายปีความเข้มแข็งที่เขาสู้อุตส่าห์สร้างมาก็พังทลายลงไปในพริบตา น้ำตาที่ถูกกักเก็บมานานก็ไหลพรากออกมาราวกับเขื่อนแตกเสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วห้องมืดสลัว วงแขนถูกกระชับให้แน่นขึ้นเผื่อว่าสัมผัสของคนพี่จะทำให้ความรู้สึกแตกสลายของเขาจะดีขึ้น
อินที่เสียสละเสื้อแบรนด์เนมให้เป็นผ้าเช็ดน้ำตาให้เด็กหนุ่มอย่างไม่รู้สึกเสียดายก็เริ่มมีน้ำตาไหลซึมออกมา เขารีบยกหลังมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเองลวก ๆ ไม่อยากให้สิงรู้ว่าเขาเองก็กำลังอ่อนแอไม่ต่างกัน เพราะในขณะที่สิงสูญเสียพี่ชาย เขาเองก็สูญเสียเพื่อนรักเพียงคนเดียวไปเหมือนกัน แต่อินจำเป็นต้องแสดงความเข้มแข็งออกมาในสถานการณ์ที่อีกคนกำลังอ่อนแอ
อินกอดปลอบน้องอยู่นานกว่าสิงจะสงบลง ท้องนิ้วเรียวยาวถูกยกขึ้นเพื่อเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าขาวซีด “กูอยู่ตรงนี้กับมึง มึงไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เข้าใจที่กูพูดไหม”
“ครับ”
“หลังจากจบเรื่องนี้ มึงต้องย้ายไปอยู่กับกูที่บ้าน”
“คะ ครับ”
“ดีมาก เดี๋ยวกูไปคุยกับสารวัตรก่อน มึงอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“ได้ครับพี่อิน”
อินปล่อยให้สิงรออยู่ในห้องสอบปากคำโดยมีทนายพฤกษ์และผู้ช่วยคอยอยู่เป็นเพื่อน ก่อนจะเดินไปพบปราปที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขาเพื่อให้อีกฝ่ายสอบปากคำพร้อมกับผู้ช่วยทนายคนนึงในทีม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ปราปละสายตาจากงานตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองแขกผู้มาเยือนผ่านหน้าต่างหน้าห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นอินจึงรีบตะโกนออกไปเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรอนาน “เชิญครับ”
อินผลักประตูเข้ามาพร้อมกับทนายผู้ช่วย ปราปรีบผายมือให้ทั้งคู่นั่งลงบนโซฟารับแขก ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมารับรองแขกทั้งสองคน “สิงเป็นยังไงบ้างครับ” ปราปพูดพลางยื่นน้ำเย็นทั้งสองขวดให้แขกทั้งสอง
อินผงกหัวขอบคุณน้ำใจของปราป “ตามสภาพครับ”
“ปกติแล้วสิงเป็นคนเงียบ ๆ เหรอครับ?” ปราปหันไปถามอิน
“ไม่ขนาดนั้นครับ ถ้าเทียบกับเสือ”
“ถ้างั้นทำไมเวลาผมถามอะไร เขาเอาแต่เงียบละครับ”
“คงยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมั้งครับ พี่ชายตายไปทั้งคน”
ปราปพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจคำอธิบายของอิน แต่เขากลับรู้สึกในใจลึก ๆ ว่าสิงเหมือนจะมีอะไรที่ปิดปังพวกเขาเองไว้ “ถ้าอย่างนั้นผมขอเริ่มการสอบปากคำเลยนะครับ ผมขออนุญาตบันทึกเสียงเอาไว้เพื่อเก็บเป็นหลักฐานนะครับ”
เมื่อเห็นทนายผู้ช่วยพยักหน้ารับอินถึงได้หันไปพยักหน้าตอบรับคำขอของปราป “เชิญครับ”
ปราปทำตามระเบียบหลังจากกดบันทึกเสียงก็เริ่มถามข้อมูลส่วนตัวของอินก่อนจะเริ่มถามคำถามที่เกี่ยวกับคดี “งั้นผมเริ่มเลยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณอินมีความสัมพันธ์ยังไงกับคุณเสือครับ”
“เสือเป็นเพื่อนสนิทของผมครับ เราเคยเล่นซีรีส์ด้วยกันแล้วก็มีผู้จัดการคนเดียวกันด้วย”
“รู้จักคุณเสือมานานแค่ไหนแล้วครับ?”
“10 ปีได้แล้วครับ”
“วันที่คุณเสือเสียชีวิต คุณอินอยู่ที่ไหนครับ?”
“ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศครับ พี่เจตน่าจะบอกคุณเรื่องนี้แล้ว”
ปราปพยักหน้าตอบ “ปกติคุณเสือเป็นคนยังไงเหรอครับ”
“ไอเสือมันเป็นคนเงียบ ๆ ครับ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่ เพื่อนมันก็มีไม่เยอะ แต่มันไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก ออกจะซื่อ ๆ เหมือนน้องมันด้วยซ้ำ”
“ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณเสือเป็นยังไงบ้างครับ เคยทะเลาะกันบ้างไหม”
อินยกยิ้มมุมปากกับคำถามของนายตำรวจใหญ่ “มันก็ต้องมีอยู่แล้วครับ รู้จักกันมาตั้งเกือบ 10 ปี พอดีผมเป็นคนกวนตะ... เอ่อ ผมหมายถึงผมไม่ค่อยยอมคนนะครับ”
“เคยลงไม้ลงมือกันบ้างไหมครับ”
“ถ้าไม่นับฉากในซีรีส์ก็…ไม่เคยครับ”
“กับน้องชายเขาละครับ”
“ผมคิดว่าสารวัตรปราปรู้อยู่แล้วซะอีก สอบปากคำพี่เจตไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
ปราปยกยิ้มบาง “ถามแล้วครับ แต่ผมอยากได้คำตอบจากคุณอินเพิ่มเติม”
“ไอเสือมันหวงน้องมันมากครับ ขนาดกับผมมันยังหวงเลย”
“พวกเขาเคยทะเลาะกันบ้างไหมครับ”
“เคยครับ ส่วนใหญ่ก็เรื่องไม่เป็นเรื่อง คนมันรักมากมันก็เลยเป็นห่วงมาก”
คำตอบของทุกคนเป็นไปในทางเดียวกัน ทำให้ปราปค่อนข้างมั่นใจในระดับนึงว่าสิงน่าจะไม่ใช่คนร้ายในคดี แต่มันยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าสิงเป็นพยานปากเอกในคดีนี้ที่เขาจำเป็นจะต้องล้วงความลับที่สิงต้องการจะปกปิดออกมาให้ได้ “ถ้าอย่างนั้น คุณอินเคยเจอแฟนคุณเสือบ้างไหมครับ”
“ไม่เคยครับ ไอเสือมันไม่เคยแนะนำให้ผมรู้จักคนคนนั้นของมันเลย”
“ถ้าอย่างงั้น คุณอินรู้ได้ยังไงครับว่าคุณเสือมีแฟน”
“ไม่เห็นยากเลยครับ ไอเสือมันติดโทรศัพท์จนแทบจะฝังลงไปในร่างกายอยู่แล้ว แถมยังหวงโทรศัพท์ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้อีก ถ้าคนสนิทแบบผมไม่รู้ก็โง่เต็มทีแล้วครับ”
“ปกติแล้วดาราจำเป็นจะต้องเก็บเรื่องพวกนี้ไว้เป็นความลับเหรอครับ?”
“ไม่จำเป็นหรอกครับ สมัยนี้ไม่มีใครเขาสนใจกันแล้ว แต่ไอเสือมันเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงมันคงไม่อยากให้ใครไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของมัน”
“แล้วช่วงนี้คุณเสือมีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมบ้างไหมครับ”
อินกลอกตาไปมาพลางนั่งนึกตามคำถามของนายตำรวจใหญ่ “เท่าที่นึกออกก็...ไม่มีนะครับ ทุกอย่างก็ดูปกติดี แต่ถ้าเป็นช่วงเมื่อต้นปีก็ไม่แน่ ช่วงนั้นมันค่อนข้าง...จะให้พูดยังไงดี ไอเสือมันเหมือนคนอกหักนะครับ แต่ไม่นานมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม อาจจะทะเลาะกับแฟนแล้วเคลียร์กันได้มั้งครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณเสือพอจะรู้ไหมครับว่าคุณเสือเช่าคอนโดแถบชานเมืองเอาไว้ทำไม”
ดวงตาของอินเบิกโพลงขึ้นพลางเลิกคิ้วถามปราปด้วยความงุนงง “หือ?! ไอเสือมันทำแบบนั้นด้วยเหรอครับ”
“คุณเสือโอนเงินเข้าบัญชีธนาคารของคอนโดนั้นทุกเดือนครับ ตอนนี้ผมกำลังให้ลูกน้องไปสืบเรื่องนี้อยู่ ยังไงถ้ามีความคืบหน้าในคดีผมจะแจ้งให้ทราบนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
หลังจากสอบปากคำพยานเสร็จอินก็ขอตัวกลับไปอยู่เป็นเพื่อนสิง ปราปเห็นว่าอินสนิทกับสิงและเขาอาจจะช่วยทำให้เด็กหนุ่มยอมบอกข้อมูลที่เขารู้ออกมาจึงยอมปล่อยให้อินอยู่กับสิงนานเกือบชั่วโมง ส่วนเขาเองก็ไปนั่งฟังสองคนพี่น้องพูดคุยกันที่ห้องสังเกตการณ์ที่อยู่ติดกัน
“สองคนนั้นเค้าดูสนิทกันมากเลยนะครับ” เมฆที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นทำลายความเงียบภายในห้อง
ปราปคิ้วกระตุกในขณะที่มุมปากข้างนึงถูกยกขึ้นโดยที่เขาไม่ละสายตาไปจากภาพตรงหน้า “ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น” ปราปกัดฟันพูดในขณะที่เขารู้สึกตงิดใจอะไรบางอย่างกับรอยยิ้มของเด็กหนุ่มต้องสงสัย
“แล้วสารวัตรจะเข้าไปสอบปากคำสิงอีกไหมครับ”
“รอให้เค้าคุยให้เสร็จก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูไปโทรหาไอรามก่อน มึงจับตาดูเอาไว้” ปราปพูดจบก็เดินออกไปนอกห้องพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท
[มึงคิดถึงกูขนาดห่างกันไม่ได้เลยเหรอ]
“หึ กวนตีน!”
[แล้วโทรมามีไร อย่าบอกนะว่ามีของอีกอะ กูไม่ผ่าให้มึงแล้วนะ แค่นี้กูก็ไม่ได้นอนละ]
“ไม่มีใครตายหรอกไอห่า กูแค่จะโทรมาถามข้อมูลอะไรนิดหน่อย”
[ว่า?]
“คนตาบอดแม่งหูดีเหรอวะ?”
[ก็เป็นไปได้ มึงลองปิดตาดูดิ ประสาทสัมผัสด้านอื่น ๆ มึงจะดีขึ้น แต่มันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลวะ บางคนก็ไม่ได้มีความพิการแค่อย่างเดียว ทำไมไอเด็กสิงมันหูดีเหรอวะ?]
“แล้วคนพิการแบบไอเด็กสิงสามารถทำอาหารได้ไหมวะ?”
[เอาจริง ๆ ก็ทำได้ แต่ไม่ควรเพราะมันอันตราย]
“แล้วจำเป็นไหมวะที่คนตาบอดต้องใช้ไม้เท้า”
[ถ้าเป็นที่ที่เค้าคุ้นเคยจะไม่ใช้ก็ไม่แปลก แต่ข้างนอกกูคิดว่าจำเป็นนะ]
“แล้วคนเรามันจะหูดีประสาทสัมผัสดีจนแยกแยะสิ่งของต่าง ๆ รอบตัวได้เลยเหรอวะ”
[คือยังไง ไอสิงมันสามารถเพิ่มลดแก๊สได้ผ่านการฟังเสียงเหรอ]
“กูไม่รู้ แต่คนใกล้ชิดมันบอกว่าไอสิงทำอาหารได้ แถมเดินเหินได้เหมือนคนตาดี มันจะเป็นไปได้เหรอวะ”
[ตอบยาก มันขึ้นอยู่กับปัจจัยหลาย ๆ อย่าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แค่ยากหน่อยเท่านั้นเอง]
“เออ ขอบใจ ไอเมฆเอาฉี่ไอสิงไปให้มึงแล้วใช้ไหม”
[อือ เอามาแล้วอยู่ในแลป รอก่อน]
“โอเค งั้นไว้เจอกัน กูไปสอบปากคำไอสิงก่อน”
ปราปไม่ได้ข้อมูลที่แน่ชัดจากการโทรสอบถามเพื่อนสนิทแต่เป็นอะไรที่เข้าใจได้เพราะการจะให้บอกข้อมูลที่แน่ชัด รามก็คงต้องทำการทดลองกับสิงโดยตรง แต่สำหรับสามัญสำนึกของเขาแล้วยังไงก็คิดว่ามันแปลก คนตาบอดสามารถเดินเหินไปไหนมาไหนโดยไม่ได้ใช้ไม้ค้ำแถมยังทำอาหารได้อร่อย หากสิงไม่ได้โกหกเรื่องที่เขาตาบอดไอเด็กนั้นก็คงเป็นยอดมนุษย์
นายตำรวจใหญ่รอให้สองพี่น้องพูดคุยกันจนพอใจ ก่อนจะขอเข้าไปสอบปากคำสิงเพิ่มเติมในช่วงดึกโดยมีทนายพฤกษ์และทีมอยู่กับสิงด้วย ส่วนอินแยกตัวออกไปรอที่ห้องรับรองตามที่ปราปจัดแจงให้ราวเป็นแขกวีไอพี แต่ไม่นับเป็นการเลือกปฏิบัติเพราะปราปมักจะรับรองผู้ที่เกี่ยวข้องกับคดีแบบนี้ทุกครั้ง
ปราปเข้าไปนั่งลงตรงที่ประจำ เขานั่งมองหน้าเด็กหนุ่มนัยน์ตาขาวอยู่ครู่นึงก่อนจะเริ่มสอบปากคำเพิ่มเติม “คราวนี้ผมหวังว่าจะได้รับความร่วมมือจากคุณนะคุณสิง”
“...”
“คุณบอกว่าคุณกลับถึงบ้านช่วงหกโมงเย็น แล้วคุณได้เจอพี่ชายก่อนเข้านอนรึเปล่า”
“เจอครับ”
ปราปถอนหายใจเมื่อเด็กหนุ่มยอมเปิดปาก นั้นแสดงว่าอินมีผลอย่างมากต่อจิตใจของสิง “พอจะจำได้ไหมว่าเจอคุณเสือช่วงกี่โมง”
“ประมาณสี่ทุ่มครับ พี่เสือเพิ่งกลับมาถึงบ้านพอดี”
คำให้การของสิงยืนยันได้ว่าเป็นเรื่องจริงจากภาพกล้องวงจรปิดที่เขาได้มาจากทีมสืบสวน “แล้วคุณได้คุยอะไรกับคุณเสือไหม?”
สิงเงียบไปอีกครั้งพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยสีหน้าหม่นหมอง “...”
“สิง?” ปราปถามย้ำ
“ผมทักทายพี่เสือก่อนขึ้นไปนอนครับ” นายตำรวจหนุ่มรู้ได้ในทันทีว่าคนตรงหน้ากำลังโกหกเขา สิงกับเสือเป็นพี่น้องที่เหมือนกันตามคำให้การของอินที่บอกว่าเสือโกหกไม่เก่ง สิงเองก็เช่นกัน
“แล้วช่วงที่คุณนอนหลับ คุณไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ?”
สิงถอนหายใจเล็กน้อยพลางส่ายหน้าปฏิเสธ “...”
“คุณรู้เรื่องคนรักของคุณเสือบ้างรึเปล่า?”
สิงเงยหน้าขึ้นมาทันควันพลางใช้ดวงตามืดบอดมองตรงไปยังทิศทางที่คิดว่าปราปนั่งอยู่ คิ้วสวยได้รูปมุ่นเข้าหากันในขณะที่กำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ภายในหัว “พี่เสือไม่เคยบอกผมเรื่องนั้นครับ”
“พวกนายเป็นพี่น้องที่สนิทกันไม่ใช้เหรอ ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้”
“พี่เสือไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ครับ ผมเองก็ไม่อยากถามถ้าพี่เสือไม่อยากพูด”
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าคุณรู้เหรอว่าคุณเสือมีแฟน”
“ก็ไม่เชิงครับ ผมแค่เดาเอาเพราะพี่เสือมักจะพาผมไปฝากไว้กับพี่อินถ้าพี่เค้าติดธุระต้องไปค้างอ้างแรมที่อื่น”
“คุณเสือเค้าอาจจะไปทำงานก็ได้ อะไรทำให้คุณคิดว่าคุณเสือไปค้างอ้างแรมกับคนรักละ”
“ผมรู้ตารางงานของพี่เสือครับ และรู้ว่าพี่เสือไม่มีงานในช่วงนั้น”
“คุณเลยคิดว่าคุณเสืออยู่กับคนรัก”
สิงพยักหน้าตอบ “แค่การคาดเดาครับ”
“นอกจากคนใกล้ชิด มีใครเข้าออกบ้านคุณอีกไหม”
“...” เมื่อไหร่ก็ตามที่ปราปถามคำถามที่สิงรู้แต่ไม่สามารถตอบได้ เด็กหนุ่มมักจะนั่งเงียบไม่ก็พูดบ่ายเบี่ยงจนเขาสามารถจับได้ว่าเด็กหนุ่มต้องรู้อะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล แต่ดูเหมือนว่าสิงเองก็ไม่มั่นใจว่าข้อมูลที่เขารู้เป็นเรื่องจริงหรือไม่
“คุณอยู่กับคุณเสือเกือบจะตลอดเวลา พี่ชายของคุณมีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมบ้างไหม”
“…” ปราปรู้แน่ชัดแล้วว่าเสือมีอะไรผิดแปลกไปจากปกติจากพฤติกรรมของเด็กหนุ่มที่แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างคุณอินยังไม่รู้ แต่เขาจะทำยังไงให้สิงยอมเปิดปากพูด
“คุณเคยมีปากเสียงกับพี่ชายคุณบ้างไหม แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไร”
“…”
ปราปถอนหายใจยาว “ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรแต่คุณควรรู้ไว้นะคุณสิง ว่าตอนนี้คุณเป็นผู้ต้องสงสัยและผมกำลังรวบรวมพยานหลักฐาน ถ้าคุณมั่นใจว่าคุณไม่ได้ฆ่าพี่ชายตัวเอง คุณควรจะให้ข้อมูลกับผมเพราะในคดีนี้คนที่อยากเรียกร้องความยุติธรรมให้คุณเสือมากที่สุดนั้นก็คือคุณ”
น้ำตาหยดเล็ก ๆ หยดนึงไหลออกมาอาบใบหน้าขาวซีด ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาหลังจากที่เขาได้ฟังคำตำหนิติเตียนจากนายตำรวจใหญ่เจ้าของคดี เด็กหนุ่มที่เพิ่งสูญเสียคนในครอบครัวคนสุดท้ายในชีวิตไปกำลังสับสน เขารู้ดีว่าข้อมูลที่เขารู้สามารถช่วยให้ปราปไขคดีนี้ได้แต่เด็กหนุ่มแค่ไม่มั่นใจว่าพูดออกไปแล้วจะมีใครเชื่อคำพูดเขารึเปล่า หรืออาจจะมองว่าเขาเสียสติก็เป็นได้...
‘มีคนตาย มีคนตาย มีคนตาย’
สิงหันขวับไปหาเสียงแหบพร่าที่ดังก้องอยู่ข้างหู เสียงที่เขาคุ้นเคยเสียงที่ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก คำที่สิงได้ยินทำให้เด็กหนุ่มทำสีหน้าเครียด ใบหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาด เนื้อตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว พอตั้งสติได้ก็รีบควานหาความช่วยเหลือจากคนตรงหน้า มือทั้งสองข้างคว้าหมับเข้ากับมือข้างหนึ่งของปราปพลางพูดร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงลนลาน “จะมีคนตายครับ! มีคนตายอีก สารวัตร ช่วยด้วยครับ! ช่วยที!”
ปราปผงะไปเล็กน้อยที่จู่ ๆ ท่าทีของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปราวกับถูกผีเข้า แต่ก็พยายามรับฟังในสิ่งที่เด็กหนุ่มพูด “หมายความว่ายังไง ใครจะตาย คุณพูดให้มันรู้เรื่องหน่อยได้ไหมคุณสิง”
สิงเขย่าแขนปราปด้วยท่าทางร้อนรน พลางส่ายหน้ารัวอย่างคนตื่นกลัว “จะมีคนตายอีกครับ พี่เสือไม่ใช้เหยื่อคนสุดท้าย มันจะลงมือฆ่าคนอีก”
ปราปพยายามดึงแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุม ก่อนจะใช้มือตัวเองสัมผัสร่างกายของเด็กหนุ่มเพื่อให้เขาใจเย็นลง “สิงใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูด ใครจะฆ่าใครแล้วใครจะตาย”
สิงพยายามกำหนดลมหายใจเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง พลางพูดอธิบายให้อีกฝ่ายฟังด้วยข้อมูลที่เขาสามารถบอกได้ “ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่วันนี้มันจะลงมือฆ่าคนอีกครั้ง พี่เสือไม่ใช้เหยื่อคนสุดท้ายของมันครับ สารวัตรต้องหาเธอให้เจอก่อนที่มันจะลงมือฆ่าอีกครั้ง”
“เธอ?ผู้หญิงเหรอ?”
“ครับ!”
“แล้วคุณรู้ได้ไง? ใครบอกคุณ?”
“เรื่องนั้น... ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่จะมีคนตายจริง ๆ นะครับ”
ปราปถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วตั้งแต่ได้พูดคุยกับคนตรงหน้า “สิง! ตั้งสติหน่อย! ถ้าคุณไม่บอกผมแล้วผมจะไปช่วยเธอได้ยังไง”
“แต่...” สิงอ้ำอึ้ง ทำท่าทีลังเลเพราะไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดมาอธิบายให้ปราปเข้าใจได้ยังไงว่าเขาสามารถสื่อสารกับวิญญาณได้ หากจะพูดออกไปตรง ๆ ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อและหาว่าเขาบ้า ขนาดเสือที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ยังไม่เชื่อและสั่งห้ามไม่ให้เขาพูดถึงเรื่องนี้อีก ดังนั้นแม้กระทั่งกับอินเขาก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายรับรู้
ปราปพยายามกดข่มอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้ภายในใจ แล้วพยายามพูดกับสิงอย่างใจเย็น “ถ้าคุณอยากให้ผมช่วย งั้นคุณพอจะบอกผมได้ไหมว่าเธอคือใคร?”
สิงส่ายหน้าทันควัน “ผมไม่รู้จักชื่อของเธอครับ”
“สิง ถ้าคุณไม่รู้แล้วผมจะช่วยยังไง?!”
“แต่ผมรู้ครับว่ามันจะเกิดขึ้นที่ไหน”
“งั้นที่ไหนละ บอกมาซิ”
“...”
“หึ มันตายแน่ มึงช่วยมันไม่ได้หรอก”
“มันเลือกเอง มันต้องจ่าย มันต้องตาย”
สิงแทบนั่งไม่ติดเมื่อได้ยินคำพูดของสิ่งที่พยายามสื่อสารกับเขา “ให้ผมนำทางไปแทนได้ไหมครับ?”
“สิง คุณกำลังถูกกักตัวในฐานะผู้ต้องสงสัยอยู่นะ จะให้ผมปล่อยคุณไปได้ยังไง!” ปราปพูดเสียงแข็งเจือความโมโห เพราะความอดทนของเขาก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน โดยปกติแล้วเขาก็ไม่ใช้คนใจเย็นขนาดนี้ แต่ที่พยายามทำอยู่ก็เพื่อให้คดีมีความคืบหน้า อีกใจนึงก็แอบสงสารเด็กหนุ่มพิการที่เพิ่งสูญเสียพี่ชายไป แต่ดูเหมือนไอเด็กนี้กำลังทดสอบความอดทนของเขาอยู่
“สารวัตรครับ! ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่กำลังจะมีคนตายจริง ๆ นะครับ ผมขอร้องละ ปล่อยผมแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ได้”
“นี้คุณสิง! ผมเริ่มจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ ใครจะตาย แล้วตายที่ไหน แล้วคุณรู้ได้ยังไง”
“ผม…ผม…”
“ผมว่าคุณคงเหนื่อย พักผ่อนไปก่อนก็แล้วกันครับ” ความอดทนของปราปถึงจุดสิ้นสุดแล้วและนี้คือความปรานีสุดท้ายที่เขาสามารถมอบให้เด็กหนุ่ม ปราปเก็บแฟ้มเอกสารในมือก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องสอบปากคำเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
สิงมองหลังปราปที่กำลังเดินออกไปจากห้องสอบปากคำตาละห้อย เขารู้สึกสิ้นหวังที่จะช่วยให้ผู้บริสุทธิ์คนนึงรอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช ในใจรู้สึกห่อเหี่ยวไปพร้อม ๆ กับการฟังเสียงหัวเราะที่ดังระงมไปทั่วห้องแต่กลับไม่มีใครได้ยินนอกจากตัวเขาเอง
“ใครจะตายเหรอครับคุณสิง” ทนายพฤกษ์ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบอย่างอดสงสัยไม่ได้
สิงยังคงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ยอมพูดอธิบายอะไร “ผมขอคุยกับพี่อินได้ไหมครับ”
“เอ่อ... ได้ครับ เดี๋ยวผมไปตามให้นะครับ” ทนายพฤกษ์ตอบรับคำขอของเด็กหนุ่มก่อนจะเรียกให้ทนายผู้ช่วยทั้งสองคงออกไปกับเขา เพราะอนุมานได้ว่าสิงน่าจะต้องการเวลาส่วนตัวในการพูดคุยกับอิน
ทนายพฤกษ์เดินไปตามอินที่ห้องรับรอง อินที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินไปหาคนน้องอย่างร้อนรน ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าคนน้องจะได้รับความกดดันในขณะที่สอบปากคำ
“สิง มึงเป็นอะไรรึเปล่า?”
สิงใช้มือควานหาสัมผัสของพี่ชายคนสนิทด้วยท่าทางลนลาน ราวกับว่าอินเป็นความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่ของเขา อินเห็นท่าทางของน้องก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหาพลางยื่นมือไปกุมมือของน้องเอาไว้ “จะมีคนตายอีก พี่อินช่วงพาสิงออกไปจากที่นี่ได้ไหมครับ”
อินผงะไปเล็กน้อยไม่คิดว่าสิงจะร้องขอเขาแบบนี้ เพราะปกติแล้วสิงมันจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย การที่สิงจะต้องถูกกักตัวอยู่ที่นี่เป็นเวลาสี่สิบแปดชั่วโมงเป็นเรื่องที่เขารับรู้อยู่แล้ว แต่การที่น้องร้องขอเขาแบบนี้แสดงว่าสิงต้องมีเรื่องอะไรในใจทำให้เด็กหนุ่มไม่อยากอยู่ที่นี่
“กูไม่มั่นใจเลยวะว่าจะพามึงออกไปก่อนเวลาได้ไหม มึงมีอะไรรึเปล่า”
“จะมีคนตายอีกครับพี่อิน”
“ห๊ะ?! ใครจะตายวะ”
“ผมเองก็ไม่รู้ครับ แต่เค้าจะฆ่าคนอีก”
อินแทบจะไปไม่เป็นเมื่อเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่สิงพูดเลยสักคำแต่ก็พยายามหาทางช่วยเท่าที่เขาจะทำได้ “เอาเป็นว่ากูขอไปถามทนายพฤกษ์ก่อน มึงรอกูแป๊ปนึงนะ” อินพูดจบก็ปลีกตัวออกไปคุยกับทนายพฤกษ์ที่รออยู่นอกห้อง ปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งรออย่างกระวนกระวายใจอยู่ในห้องคนเดียว
ทนายพฤกษ์พยายามหาทางพาตัวสิงออกไปก่อนเวลาแต่เหมือนเขาจะมืดแปดด้าน เพราะไม่ว่ายังไงสุดท้ายแล้วคนที่จะอนุมัติได้คือสารวัตรปราปเท่านั้น อินได้ยินแบบนั้นก็ไม่รีรอรีบขึ้นไปขอพบปราปที่ห้องทำงานส่วนตัว แต่สุดท้ายดาราหนุ่มก็ต้องเป็นฝ่ายถอยทัพไปเองเพราะสิ่งที่สารวัตรหนุ่มพยายามอธิบายเป็นอะไรที่ฟังขึ้น ไม่ใช้แค่ปราปที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่สิงพูดตัวเขาเองก็ไม่แตกต่างกัน
อินเดินคอตกกลับมาที่ห้องสอบปากคำก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้าง ๆ คนน้อง “กูขอโทษวะ กูพยายามขอสารวัตรปราปให้มึงแล้ว แต่เขาไม่อนุมัติ”
สิงนั่งคอตกอย่างจำยอมไม่สามารถอ้อนวอนอะไรได้อีก “ไม่เป็นไรครับพี่อิน ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะครับ”
“เห้ย! อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นดิวะ พรุ่งนี้มึงก็ได้ออกไปแล้ว” อินยื่นแขนไปโอบไหล่น้องพลางลูบเบา ๆ เพื่อปลอบโยนเด็กหนุ่ม
“พรุ่งนี้ก็ช่วยไม่ทันแล้วครับ”
“ช่วยใครวะ?”
“…” สิงนั่งคอตกไม่ยอมเอ่ยปากตอบคำถามของเขา อินเห็นแบบนั้นก็ไม่อยากจะเพิ่มความกดดันให้คนน้องเพิ่มอีก จึงเลือกที่จะปล่อยเรื่องนั้นไปแล้วหาเรื่องอื่นคุยกับสิงแทน
“มึงหิวไหมวะ”
“ไม่หิวครับ”
อินยื่นมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างของน้อง ก่อนจะออกแรงพลิกให้คนน้องนั่งหันหน้าเขาหาตัวเองเพื่อพูดคุยเรื่องจริงจัง “มึงโอเคจริง ๆ รึเปล่าที่ต้องย้ายไปอยู่กับกู ถ้ามึงอึดอัดมึงบอกกูตรง ๆ ได้เลยนะ”
สิงพยายามลืมเรื่องที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือคนคนนั้นได้ ก่อนจะหันมาสนใจคนตรงหน้า “ทำไมพี่อินคิดแบบนั้นละครับ สิงไม่ได้อึดอัดที่จะย้ายไปอยู่กับพี่อินสักหน่อย ออกจะดีใจซะด้วยซ้ำ”
อินยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินความในใจของเด็กหนุ่ม ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถบังคับให้น้องไปอยู่กับเขาได้เพราะเชื่อว่าน้องไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่อินไม่อยากทำแบบนั้นกับคนที่เขาคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว “จริงเหรอมึง?!”
“ครับ แต่ผมแอบเกรงใจ ที่พี่อินต้องมาดูแลผม มันเหมือนผมเป็นภาระของทุกคน”
อินแทบจะหุบยิ้มในทันที ก่อนจะง้างมือออกแรงฟาดไหล่ของคนน้องไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ “ไอสิง! ใครสั่งใครสอนให้มึงคิดแบบนี้ แล้วกูพูดรึยังว่ามึงเป็นตัวภาระห๊ะ! ไอเด็กเวรนี้!” ลงมือตีน้องไม่พอยังพูดไปหยิกไหล่สิงไปจนเด็กหนุ่มต้องรีบเบี่ยงตัวหลบ
“โอ๊ย! พี่อิน! เจ็บครับ”
“เจ็บซิจะได้จำ! คราวหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ แล้วก็จำไว้ด้วยว่ากูไม่เคยเห็นมึงเป็นภาระแล้วกูก็เต็มใจดูแลมึง อย่าพูดแบบนี้ให้กูได้ยินอีกนะ ไม่งั้นมึงจะโดนหนักกว่านี้ เข้าใจไหม?!”
“ค้าบบ” สิงพูดเสียงยานคาง พลางทำหน้ามุ่ยที่ถูกคนพี่ดุ
อินกลอกตามองบนพลางส่ายหน้าระอากับนิสัยขี้เกรงใจของเด็กหนุ่ม ทั้ง ๆ ที่บ้านของเขาแทบจะเป็นบ้านอีกหลังของมัน ช่วงไหนที่เสือไม่ว่างเขามักจะรับดูแลมันแทนเสมอแต่พอจะย้ายมาอยู่ด้วยกันถาวรมันกลับเกรงใจเขาซะได้ “แล้วที่มึงบอกว่าจะมีคนตายอีก มึงรู้ได้ไงวะ?”
“ผมไม่รู้จะอธิบายให้พี่อินเข้าใจยังไง แต่พี่เสือไม่ใช้เหยื่อคนสุดท้ายของมันครับ คืนนี้มันจะลงมือฆ่าคนอีก”
ดวงตาของอินเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจที่ได้รู้ว่าเพื่อนสนิทถูกฆ่าตาย “มึงหมายความว่ายังไง ไอเสือถูกคนฆ่าตายเหรอ?!”
“คะ ครับ”
“แล้วมึงรู้ได้ยังไง หรือมึงเห็นตอนที่ไอเสือโดนฆ่า?!”
“ผมไม่เห็นครับ แต่...”
“แต่อะไร?!”
“พี่เสือเป็นคนเลือกเองครับ พี่เค้ารู้อยู่แล้วว่าจุดจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไง แต่ก็ยังเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้”
“เรื่องอะไรสิง มึงพูดให้มันเข้าใจง่าย ๆ หน่อยได้ไหมวะ?!”
“วิญญาณเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่พี่เสือต้องจ่าย”
