สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีคำไหนที่สิงพูดแล้วอินจะเข้าใจมันเลยสักคำ ไม่รู้ว่าไอเด็กที่อยู่ในความดูแลของเขามันพูดอะไรของมันยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด คนแก่กว่าพยายามจะไม่กดดันเด็กหนุ่มเพราะสถานการณ์ที่น้องเผชิญอยู่ตอนนี้ก็แย่พออยู่แล้ว แต่พอสิงพูดว่าเพื่อนรักของเขาถูกฆ่าตายทั้ง ๆ ที่ฝั่งตำรวจยังไม่รู้สาเหตุการตายเลยด้วยซ้ำ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าไอเด็กตรงหน้าต้องรู้อะไรบางอย่างแน่นอน
“สิง มึงพูดอะไรวะ กูไม่เข้าใจ วิญญงวิญญาณอะไร”
“...”
“ไอสิง มึงรู้อะไร มึงบอกกูมา”
“พี่เสือเขาเลือกเองพี่อิน”
“เลือกอะไร! มึงพูดให้มันเคลียร์ ๆ ดิ๊!” อินแทบจะอดรนทนไม่ไหวอยากจะยื่นมือไปง้างปากไอเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่ละอย่างที่มันพูดออกมาเขาไม่เข้าใจมันเลยสักนิด เหมือนมันพยายามจะบอกอะไรเขาแต่ก็ไม่กล้าบอกออกมาตรง ๆ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างทำให้มันไม่สามารถพูดออกมาตรง ๆ ได้
สิงผงะไปเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธจากน้ำเสียงของอิน เขาก้มหน้างุดจนคางชิดอกเบ้าตาเริ่มร้อนผ่าวก่อนที่อีกเสี้ยววินาทีต่อมาน้ำตาหยดใส่ ๆ หยดนึงจะหยดแหมะลงบนหน้าตักแล้วตามมาด้วยอีกหลาย ๆ หยดที่ไหลอาบแก้มขาว ไหล่กว้างสั่นไหวเล็กน้อยจนคนพี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับรู้สึกผิดที่เขาเผลอไปขึ้นเสียงใส่มัน
ฉิบหาย...
อินรีบพุ่งตัวเข้าไปกอดปลอบพลางใช้ฝ่ามือนุ่มลูบหลังคนน้อยปอย ๆ “กูขอโทษ มึงอย่างร้องดิวะ กูแม่งปลอบใครไม่เป็นด้วย” อินพูดปลอบคนน้องอย่างเงอะๆ งะ ๆ พลางคิดว่าเขาไม่ควรขึ้นเสียงใส่น้องในสถานการณ์ที่อารมณ์ของมันไม่ปกติ
สิงส่ายหน้ารัวทั้ง ๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของคนพี่ น้ำตาน้ำมูกที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อที่คนพี่สวมอยู่ “พี่อินไม่ผิด สิงผิดเอง สิงขอโทษ”
อินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะยิ่งสิงพูดมันก็ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจแต่ต้องเก็บมันเอาไว้ในใจเพราะไม่กล้าถามอะไรอีก พร่ำด่าตัวเองในใจที่ไม่ยั้งคิดความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ช่างมัน ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เดี๋ยวปวดตา” พูดจบก็ผละคนน้องออกจากอ้อมกอดแล้วค่อยใช้ท้องนิ้วเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้า
สิงยกหลังมือขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเอง “ขอโทษนะครับพี่อิน” เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้านิ่วคิ้วขมวด คล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
“อือ หยุดร้องไห้รึยัง” พูดพลางมองซ้ายมองขวาสำรวจใบหน้าของคนน้อง
สิงช้อนสายตามองอินด้วยท่าทางเคอะเขินที่ดันเผลอร้องไห้ขี้มูกโป่งต่อหน้าคนที่แอบชอบ “หยุดแล้วครับ”
ท่าทางไร้เดียงสาของสิงทำให้อินรู้สึกวูบโหวงแปลก ๆ ในใจแบบที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร อาจจะเป็นความรู้สึกเอ็นดูที่เขามีต่อเด็กหนุ่มตรงหน้า อินเลิกสนใจความรู้สึกของตัวเองเพราะคิดว่ามันก็เป็นความรู้สึกที่เขามีให้น้องตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ร่างโปร่งยื่นมือทั้งสองข้างไปพยุงใบหน้าคนน้องให้เงยขึ้นมามองเขา “สิง ถ้ามึงไม่อยากพูดกูก็จะไม่บังคับ แต่กูอยากให้มึงรู้ว่ากูอยู่ตรงนี้ ข้าง ๆ มึงเสมอ กูพร้อมรับฟังทุกเรื่องของมึงไม่ว่ามันจะไร้สาระแค่ไหนกูก็จะฟัง อย่างที่กูเคยทำมาตลอด”
สิงยกยิ้มบางพลางพยักหน้าตอบ “ขอบคุณนะครับพี่อิน” อินเป็นเหมือนแสงสุดท้ายในชีวิตที่แสนมืดมน เป็นที่พึ่งสุดท้ายในชีวิตของเขามาตลอด ภาพเรื่องราวสมัยเด็กย้อนกลับเข้าในหัว ช่วงเวลาในสมัยเด็กที่เขาได้เจอและใช้เวลาร่วมกับอินยังคงทำให้เขายิ้มได้แม้จะอยู่ในช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในชีวิต
“สารวัตรใจร้ายจังเลยครับ” หมวดเมฆอดไม่ได้ที่จะแกล้งแซวผู้บังคับบัญชาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ภายในห้องสังเกตการณ์ที่อยู่ติดกัน หลังจากที่ได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้องในห้องสอบปากคำ
ปราปที่กำลังยืนกอดอกมองคนทั่งคู่ผ่านกระจกทึบกั้นห้องอย่างครุ่นคิดถูกลูกน้องกวนอารมณ์จนต้องเหลือบไปมองลูกน้องด้วยหางตาอย่างตำหนิ
เมฆยกยิ้มแห้งร่างกายรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ “แฮ่ ~ เดี๋ยวผมไปดูหลักฐานก่อนดีกว่า” พูดจบก็รีบปลีกตัวออกไปเพราะกลัวจะโดนเจ้านายสั่งซ่อมแล้วจะได้ไม่คุ้มเสีย
ปราปเลิกสนใจเมฆแล้วค่อยหันกลับมาสนใจภาพตรงหน้าพลางคิดวิเคราะห์คำพูดของสิง เขาคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ปล่อยให้อินได้พูดคุยกับเด็กหนุ่มเพราะมันทำให้เขามั่นใจมากขึ้นไปอีกว่าสิงต้องมีข้อมูลอะไรบางอย่าง และตอนนี้เขาก็ได้ข้อมูลสำคัญมาแล้วหนึ่งอย่างนั้นคือ เสือถูกฆ่าตาย
จากคำพูดบางช่วงที่บอกว่าเสือถูกฆ่าตายแต่สิงไม่ใช้พยานที่เห็นเหตุการณ์ สิ่งนี้ปราปยังไม่ปักใจเชื่อเพราะหากสิงไม่เห็นเหตการณ์แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่าเสือถูกฆ่าตาย เว้นเสียแต่ว่าสิงจะรู้เรื่องราวบางอย่างที่เป็นสาเหตุให้เกิดเหตสะเทือนขวัญในครั้งนี้ แต่ในขณะที่ปราปกำลังใช้ความคิดกับคดีของเสือจู่ ๆ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมาขัดสมาธิของเขาเสียก่อน
“มีอะไรวะราม”
[ตายแล้วยังหล่อ สมเป็นดาราดังดีเน๊อะ] คำพูดติดเล่นของรามแผดออกมาให้ปราปได้ยิน ทำเอาคนที่ถูกขัดสมาธิถึงกับกลอกตามองบนด้วยความรำคาญ
“เอาดี ๆ มึงโทรมาทำเหี้ยไร”
[ไปถามมาให้หน่อย ว่าช่วงนี้เด็กนั้นกินยาอะไรอยู่บ้าง]
“ทำไมวะ”
[จะเอามาประกอบผลการตรวจฉี่ไงไอห่า]
“เออ เดี๋ยวกูถามให้”
[ว่าแต่ มึงเป็นไรวะ ทำไมเสียงหงอยแบบนั้น]
“เสียงกูก็ปกติ”
[ปกติที่ไม่ปกติ]
“เชี้ยไรของมึง พูดจาเหมือนไอเด็กเวรนี้เข้าไปทุกที”
[เด็กไหน น้องชายคุณเสือเหรอ]
“อือ พูดห่าไรก็ไม่รุ๊ ฟังไม่รู้เรื่อง วิญญาณเป็นข้อแลกเปลี่ยนห่าไรก็ไม่รุ๊!”
[พูดเหี้ยไรของมึง น่ากลัวพิลึก]
“กูก็อยากรู้เหมือนกัน ไอเด็กนี้เหมือนจะรู้ว่าพี่ชายมันตายได้ยังไงแต่แม่งไม่ยอมบอกอะไรใครเลย แม้กระทั่งกับคุณอิน”
[อินไหนวะ]
“อิน ดาราคู่จิ้นของนายเสือไง”
[อ้อ แล้วทำไมไอเด็กนั้นต้องพูดเรื่องนั้นกับเค้าด้วย]
“คุณอินเป็นเพื่อนสนิทของนายเสือ เท่าที่ดูคุณอินเขาเอ็นดูไอเด็กเวรนี้ไม่น้อยเลย”
[ถ้ากับคนสนิทยังไม่พูด ต่อให้มึงทรมานเด็กนั้นปางตายมันก็ไม่พูดหรอก ทำไมมึงไม่ลองร่วมมือกับมันดูละ]
“ร่วมมือกับผู้ต้องสงสัย มึงโง่หรือมึงซื่อวะไอราม”
[ยังไงมันก็ไม่ใช้ฆาตกร ร่วมมือกับมันผิดกฎหมายข้อไหนวะ]
“มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่ใช้ฆาตกร”
[ฟังจากเสียงมึงไง ไอควาย! ถ้ามันเป็นฆาตกรจริง ๆ นู้น! มึงคงวุ่นวายอยู่กับการตามหาหลักฐานเอาผิดมัน ไม่มานั่งบ่นกับกูแบบนี้หรอก]
“สัส! กูก็นึกว่ารู้อะไร กูไปทำงานดีกว่าคุยกับมึงแล้วแม่ง เสียเวลา”
[งั้นของไว้ค่อยผ่าเน๊อะ] รามพูดประชด
“มึงผ่าตอนนี้ กูจะได้ผ่ามึงต่อ แค่นี้นะ!”
ปราปกดตัดสายเพื่อนทันทีไม่รอให้ปลายสายได้มีโอกาสต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อ ปราปกลับมายืนมองสองพี่น้องคุยสารทุกข์สุกดิบกับครู่นึงก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องของทีมสืบสวน สภาพบรรยากาศภายในวุ่นวายไม่แตกต่างจากตลาดยามเย็น นายตำรวจหลายนายกำลังวุ่นวายอยู่กับการตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิดในบริเวณรอบบ้านของนายเสือ
“ไอเมฆ ภาพรอบบ้านเป็นไงบ้างวะ” ปราปถามหมวดเมฆที่กำลังนั่งจ้องเขม่นอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังฉายภาพกล้องวงจรปิดบริเวณหน้าหมู่บ้าน
“คืนที่คุณเสือตาย เขากลับบ้านมาคนเดียวครับไม่มีใครเลย ส่วนสิงก็เป็นไปตามที่เขาบอกครับ กลับมาช่วงหกโมงสี่สิบ”
“นายเสือกลับมาถึงบ้านกี่โมง”
“นี้ครับสารวัตร กลับมาถึงบ้านตอนสี่ทุ่มห้านาทีครับ”
“อย่าลืมที่กูสั่ง หลังงานอีเว้นท์จนถึงช่วงเวลากลับบ้าน ไปหามาว่าคุณเสือเค้าไปไหน
“ให้ผมออกไปเลยไหมครับ”
“ไปพักก่อนเหอะ นี้ก็ดึกมากแล้ว”
“ครับสารวัตร”
ปราปก้มลงไปมองจ้องใกล้หน้าจอ ก่อนจะสั่งให้หมวกเมฆกรอภาพกลับไปในช่วงที่เสือกลับบ้าน จากภาพเสือขับรถสปอร์ตยุโรปสีขาวแบรนด์สี่ห่วงคันที่จอดอยู่บริเวณลานจอดรถหน้าบ้านตอนที่ปราปไปถึงในช่วงเช้า ส่วนเสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นชุดเดียวกันกับตอนที่ถูกพบร่าง “รายการทรัพย์สินไม่มีอะไรสูญหายใช้ไหม”
“ครับ ตรวจสอบกับสิงแล้ว ไม่มีอะไรสูญหายครับ”
หากเป็นอย่างที่สิงพูดว่าเสือถูกฆาตกรรมนั้นหมายความว่าคนร้ายต้องการเพียงชีวิตของเสือเท่านั้น ไม่ได้ต้องการทรัพย์สินอื่น ๆ เพราะข้าวของในบ้านก็ไม่มีอะไรเสียหายหรือสูญหาย ประตูบ้านก็ไม่มีร่องรอยการงัดแงะ นั้นหมายความว่าเสือต้องรู้จักกับฆาตกรและอาจจะเป็นคนเชิญฆาตกรเข้ามาในบ้านด้วยตัวเองเสียด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเหตุจูงใจก็น่าจะมาจากความแค้นส่วนตัว
“จ่า กล้องในบ้านไม่มีเลยเหรอ” ปราปเงยหน้าขึ้นไปถามลูกน้องอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ
“มีครับสารวัตร แต่…” นายตำรวจชั้นประทวนพูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จนปราปต้องถามย้ำ
“แต่อะไร พูดมา”
“ภาพไม่ชัด ทำให้เรามองอะไรไม่เห็นเลยครับ”
ปราปไม่หวังให้กล้องวงจรปิดภายในบ้านทำงานได้ดีอยู่แล้ว เพราะถ้าคนร้ายเป็นคนรู้จักจริงก็ย่อมต้องรู้ว่ามีกล้องวงจรปิดถูกติดตั้งเอาไว้ภายในบริเวณบ้าน แต่ด้วยความสงสัยเขาจึงรีบเดินไปดูให้เห็นด้วยตาของตัวเอง เวลาตรงมุมล่างขวาของภาพกล้องวงจรปิดยังคงเดินไปเรื่อย ๆ นั้นหมายความว่ากล้องวงจรปิดไม่ได้เสีย แต่ภาพบนหน้าจอกลับเห็นเพียงภาพเงาดำบดบังภาพบรรยากาศภายในบ้านทำให้ไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบวกกับเสียงที่ซ่าคล้ายคลื่นวิทยุ “เอาไปให้ไซเบอร์ดูที”
“หมวดเมฆสั่งแล้วครับสารวัตร”
“โอเค ดีมาก แล้วมีกล้องตรงอื่นอีกไหม”
“มีทั้งหมดห้าตัวครับสารวัตร สามตัวที่ชั้นล่าง ส่วนชั้นสองมีหน้าห้องสิงหรหนึ่งตัว หน้าห้องทำงานคุณศรัทธาหนึ่งตัวครับ”
“ชั้นล่างมีที่ห้องรับแขกแล้วที่ไหนอีก”
“มีที่ทางเข้าบ้าน แล้วก็บริเวณหลังบ้านครับสารวัตร”
“มีตัวไหนมีภาพบ้าง”
“ชั้นล่างสามตัวไม่มีตัวไหนดูได้เลยครับ ส่วนชั้นบนยังทำงานได้ปกติครับสารวัตร”
“ภาพหน้าห้องสิงละ มีใครดูรึยัง”
“ดูแล้วครับสารวัตร สิงออกจากห้องมาประมาณยี่สิบนาทีช่วงที่นายเสือกลับมาถึงบ้านครับ”
“ออกไปไหน”
“จากภาพกล้องหน้าห้องทำงาน สิงลงไปชั้นล่างครับ แล้วขึ้นมาหลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาที”
“เปิดไฟล์หน่อย”
“ครับ”
ภาพกล้องวงจรปิดฉายให้เห็นว่าสิงที่สวมชุดนอนเดินออกมาจากห้องนอนในช่วงที่รถของเสือขับมาจอดที่หน้าบ้าน ก่อนจะเดินลงบันไดไปที่ชั้นล่าง หลังจากนั้นก็เดินกลับขึ้นมาบนชั้นสองแล้วเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที แต่สิ่งที่ผิดสังเกตคือใบหน้าของสิงที่เห่อแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ซูมเข้าไปหน่อยได้ไหม” ปราปชี้นิ้วไปที่ใบหน้าของสิงเพื่อให้นายตำรวจทำการซูมภาพเข้าไปได้ถูกจุด
“ได้ครับสารวัตร”
กล้องวงจรปิดคุณภาพดีจึงทำให้ภาพที่ถูกขยายไม่แตกเหมือนกับกล้องสมัยก่อนสามารถเห็นดีเทลเล็ก ๆ ได้ นั้นทำให้ปราปเห็นว่าใบหน้าของสิงเห่อแดงขึ้นเล็กน้อยตามที่เขาคาด คราบน้ำตาจากการถูกเช็ดอย่างลวก ๆ ก็ยังคงมีให้เห็นบนใบหนาเนียน ส่วนเสื้อผ้าที่สวมยังคงเหมือนเดิมไม่มีร่องรอยการต่อสู้หรือคราบเลือด
‘ร้องไห้ทำไม ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า’
ปราปบ่นพึมพำในใจ พลางคิดถึงสภาพศพของเสือที่เขาเห็นตอนที่ไปถึงสถานที่เกิดเหตุ เขาไม่ได้เข้าไปดูใกล้ ๆ เหตุเพราะไม่อยากเข้าไปรบกวนการทำงานของทีมนิติเวช แต่เท่าที่เขาเห็นเสือมีคราบเลือดเลอะมุมปากบนพื้นมีคราบเลือดกองนึง คาดว่าน่าจะออกมาทางช่องปาก เสือสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวและกางเกงสแล็คขายาวจึงทำให้เขามองไม่เห็นร่องรอยในส่วนอื่น ๆ
‘ยาพิษเหรอ’
หลังจากตรวจสอบภาพกล้องวงจรปิดปราปก็เดินตรงมาที่ห้องสอบปากคำ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าไปเขาก็เกิดอาการลังเล …เห็นทีว่าคำพูดของรามจะไม่เกินจริง ทรมานให้ตาย ไอเด็กนั้นก็ไม่ยอมบอกอะไรเขาอยู่ดี “ไอเด็กเหี้ย ตกลงมึงฆ่าหรือไม่ได้ฆ่าวะ” ปราปบ่นกับตัวเองโดยที่ไม่ได้สังเกตว่ามีใครกำลังเดินเข้ามาใกล้
“คุณมีคำตอบอยู่ในใจแล้วนิครับ สารวัตรปราป”
ปราปหันไปตามเสียงก่อนจะเอ่ยปากทักทายผู้มาเยือนด้วยอาการตกอกตกใจ “คุณอิน!”
“คุณอาจจะมองว่าผมเป็นญาติของเขาเลยพยายามพูดเข้าข้าง แต่สิงไม่ได้เป็นเด็กแบบนั้นหรอกครับ เขาฆ่าใครไม่ได้หรอกโดยเฉพาะพี่ชายของตัวเอง”
“แต่ยังไม่มีหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์ของเขานะครับ”
“แล้วก็ยังไม่มีหลักฐานเอาผิดเค้าด้วยใช่ไหมครับ”
ปราปยกยิ้มบางอย่างพอใจกับฝีปากของร่างโปร่งตรงหน้า “นั้นก็ถูกครับ แต่ผมเป็นตำรวจ ทุกอย่างต้องพิสูจน์ได้ด้วยหลักฐาน”
“ครับ ผมเข้าใจ”
“คุณอินพอจะรู้ไหมครับ ว่าสิงกินยาอะไรอยู่บ้าง”
“ยาเหรอครับ ไม่มีนะครับ สิงแข็งแรงดี ไม่มียาอะไรที่ต้องกินเป็นประจำ”
“แล้วคุณเสือละครับ”
“ไอเสือมันเป็นโรคเครียดครับ ยาที่กินเป็นประจำก็พวกยาจิตเวช แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามียาอะไรบ้าง”
“ครับ งั้นผมขอตัวเข้าไปคุยกับเค้าหน่อยนะครับ จะให้ทนายเข้าไปด้วยไหมครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปตามทนายพฤกษ์ก่อนนะครับ” อินยกยิ้มบางให้สารวัตรปราปแล้วค่อยปลีกตัวออกไป
ปราปจึงทำได้แค่ยืนรออยู่หน้าห้องเพื่อรอเข้าไปสอบปากคำสิงพร้อมกับทนายพฤกษ์ พอเห็นทีมทนายเดินมาปราปก็เปิดประตูรอให้ทีมทรายเข้าไปก่อนแล้วจึงค่อยเดินตามเข้าไป เขาเข้าไปนั่งประจำที่ก่อนจะเริ่มทำการสอบปากคำเมื่อเห็นว่าทุกคนพร้อมแล้ว
“เมื่อวานคุณได้ลงไปหาพี่ชายตอนที่เขากลับมาถึงบ้าน ถูกไหม?”
“...” สิงพยักหน้า
“คุยเรื่องอะไรกัน ทำไมคุณถึงร้องไห้”
“...”
ปราปถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความปากแข็งของไอเด็กตาขาวตรงหน้า “สิง ผมพยายามช่วยคุณอยู่นะ คุณช่วยให้ความร่วมมือกับผมหน่อยได้ไหม?”
“พี่เสือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอันตรายด้วยความเต็มใจครับ”
“หมายความว่ายังไง”
“คือ…”
“มีคนขู่จะฆ่าเขาเหรอ?”
“…” สิงส่ายหน้า
“แล้วสิงรู้ได้ยังไงว่าคุณเสือเค้าเข้าไปยุ่งเรื่องอันตราย เค้าเคยพูดอะไรกับสิงเหรอ?”
“ไม่เคยครับ”
“แล้วสิงรู้ได้ยังไง?”
“…”
“สิง?” ปราปถามย้ำเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มอมพะนำข้อมูลสำคัญเอาไว้ แต่ดูจากท่าทีแล้วต่อให้เขาจะถามอีกฝ่ายอีกกี่ร้อยคำถามเขาก็ไม่มีทางได้คำตอบ
“ผม… ผม...” เป็นอีกครั้งที่เขาพูดไม่ออก และทุกครั้งมันต้องวนกลับมาจบลงตรงเรื่องความสามารถที่เขาไม่พึงปรารถนา การสื่อสารกับวิญญาณไม่ใช้เหตผลที่ฟังขึ้นและเขาก็ไม่เชื่อด้วยว่าปราปจะยอมรับฟังเหตุผลนี้ “สารวัตรเชื่อเรื่องวิญญาณไหมครับ”
ปราปเลิกคิ้วด้วยความสงสัยกับคำถามที่ดูจะไม่เกี่ยวข้องกับคดี “หมายถึงว่าบนโลกนี้มีวิญญาณไหมอะเหรอ?”
“ครับ”
“ก็คงมี แต่ฉันไม่เคยเจอ แล้วมันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไง?”
สิงถอนหายใจบ้าง “ถ้าผมบอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับวิญญาณ สารวัตรจะเชื่อผมไหมครับ?”
ปราปหัวเราะในลำคอพลางยกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน “หึ มีแค่คนเท่านั้นแหละสิงที่จะสามารถฆ่าคนได้ วิญญาณไม่สามารถทำให้ใครตายได้หรอกน่ะ แล้วอีกอย่างสิงคิดว่าศาลท่านจะฟังเราไหม ถ้าเราบอกว่าวิญญาณเป็นคนฆ่าคุณเสือ”
นั้นเป็นคำตอบชั้นดีว่าสิงไม่ควรพูดเรื่องที่เขาสามารถสัมผัสถึงโลกหลังความตายให้ปราปรู้ เพราะต่อให้เขาจะพูดจนปากเปียกปากแฉะยังไงนายตำรวจใหญ่ก็ไม่มีทางเชื่อเขาอย่างแน่นอน
“แล้วตกลงสิงรู้ได้ยังไงว่าคุณเสือเค้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องอันตราย แล้วเรื่องอันตรายที่ว่านั้นคืออะไร?”
“...”
“อย่าให้ผมต้องถามย้ำได้ไหมสิง ถือว่าผมขอละ”
“ผมขอโทษครับ แต่ผมไม่รู้จริง ๆ”
ปราปยอมถอยให้กับเด็กหนุ่มก่อนจะเปลี่ยนเรื่องสอบปากคำ “โอเค ไม่เป็นไร ถ้าอย่างงั้นช่วยบอกได้ไหมว่าคุณเสือพานายไปฝากไว้กับคุณอินช่วงไหนบ้าง พอดีเราพบว่าคุณเสือเช่าคอนโดย่านชานเมืองเอาไว้ อาจเป็นที่นัดพบระหว่างคุณเสือกับคนรัก”
“เท่าที่ผมจำได้ เดือนมีนาช่วงปลายเดือนประมาณวันที่ 27-29 เดือนเมษาวันที่ 16-18 เดือนพฤษภาแล้วก็เดือนนี้ผมไม่ได้ไปครับ”
“คุณเสือเค้าไม่ได้ออกไปข้างนอกเหรอ?”
“เปล่าครับ แต่พี่อินไปทำงานที่ต่างจังหวัดผมเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว”
“ทั้ง ๆ ที่คุณเสือเค้าไม่เคยปล่อยให้สิงอยู่คนเดียวมาก่อนนะเหรอ?”
“พี่เสือโทรมาหาผมครับ ผมบอกว่าผมอยู่ได้ แล้วพี่เสือก็ไม่อยู่แค่คืนเดียว”
“ถ้าอย่างงั้นเดือนนี้คุณเสือได้ออกไปค้างแรมที่อื่นไหม?”
“ไม่มีครับ พี่เสือกลับมานอนที่บ้านทุกวัน”
“ถ้างั้นสิงก็ไปอยู่กับคุณอินบ่อยนะซิ ถูกไหม?”
“ช่วงสองสามปีนี้ก็ใช้ครับ แต่ก่อนหน้านี้ก็แค่ปีละสามสี่ครั้ง ส่วนใหญ่พี่แฟนจะมาอยู่เป็นเพื่อนผมซะมากกว่า”
“ถ้างั้นสิงพอจะรู้ไหมว่าช่วงไหนคุณเสือเค้าไปหาแฟน หรือช่วงไหนเค้าไปทำงาน”
“รู้ครับ ผมมีตารางงานของพี่เสือ แล้วอีกอย่างทุกครั้งที่พี่เสือติดงานกลับบ้านไม่ได้พี่แฟนจะมาอยู่เป็นเพื่อนผม แต่ช่วงไหนที่พี่เสือไม่มีงานและดูเหมือนว่าจะออกไปทำธุระส่วนตัว พี่เสือจะเป็นคนพาผมไปฝากไว้กับพี่อินเสมอครับ”
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะ ยังไงผมขอตัวก่อน” ปราปพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเห็นอินนั่งรออยู่ข้างหน้าจึงบอกให้ร่างโปร่งเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งหน้าหมาหงอยอยู่ในห้อง “น้องชายคุณอินเป็นผู้ต้องสงสัยที่สอบปากคำยากมากคนนึงเลยนะครับ”
อินยิ้มแห้งพลางกลอกตาไปมา “ไอสิงมันก็เป็นแบบนั้นแหละครับ พูดน้อยเหมือนกลัวดอกพิกุลร่วง แต่จริง ๆ แล้วไม่มีอะไรหรอก ยังไงผมจะลองถามมันดูให้นะครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าสารวัตรจะได้อะไรจากคำตอบของมันไหม”
ปราปยกยิ้มกับมุกตลกร้ายของคนตรงหน้า “แต่อย่างน้อยสิงก็ยอมตอบคุณอิน”
“ผมไม่มั่นใจเลยว่าแบบนั้นเรียกว่าตอบ”
นายตำรวจใหญ่หัวเราะร่วน “ฮ่า ฮ่า งั้นฝากด้วยนะครับ”
“ผมจะพยายามครับ”
อินเดินเข้าไปในห้องหลังจากที่แยกกับปราปแล้ว ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาก็เห็นสิงกำลังทำหน้าเครียดก้มหน้างุดไม่ยอมตอบคำถามอะไรบางอย่างที่ทนายพฤกษ์ถาม “มีอะไรรึเปล่าครับทนายพฤกษ์”
ทนายพฤกษ์เงยหน้าขึ้นมามองอินด้วยสีหน้าลำบากใจ “ผมพยายามสอบถามคุณสิงเรื่องคดีครับ เผื่อว่าเราจะได้ช่วยกันตามหาหลักฐาน”
“หลักฐานอะไรกันครับ?” อินถามพลางเดินไปโอบไหล่คนน้องเอาไว้เพื่อให้สิงคลายความกังวล
“ในระหว่างการให้ปากคำ คุณสิงพูดว่าคุณเสือเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องอันตรายด้วยตัวของคุณเสือเอง ผมคิดว่าถ้าคุณสิงมีข้อมูลส่วนนี้เราอาจจะช่วยกันตามหาหลักฐานเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของคุณสิงได้”
อินเห็นว่าสิ่งที่ทนายพฤกษ์พูดมามีเหตุผล ประจวบเหมาะกับที่เด็กน้อยของเขาอยากถูกปล่อยตัวก่อนเวลาจึงได้ก้มตัวลงไปพูดโน้มน้าวสิงอีกแรก “ที่ทนายพูดก็ถูกนะมึง ไหนมึงบอกว่าอยากออกไปช่วยใครสักคนไง ถ้าเราหาหลักฐานเจอ มึงอาจจะถูกปล่อยตัวเร็วกว่าเดิมก็ได้นะเว้ย”
สิงส่ายหน้ารัวจนผมเผ้ายุ่งเหยิง “ผม...ผมไม่รู้จริง ๆ ครับ” เขาตอบเสียงตะกุกตะกักพลางเผลอนั่งแกะเล็บโดยไม่รู้ตัว
อินเห็นท่าไม่ดีกลัวจะได้เลือดจึงยื่นมือไปห้าม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปส่งสัญญาณบอกให้ทนายพฤกษ์รู้ว่าเขาต้องการเวลาส่วนตัวกับสิง เมื่อในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนอินจึงเดินไปนั่งข้าง ๆ สิงพลางดึงมือทั้งสองข้างของมันมากุมเอาไว้ “กูไม่ได้กดดันมึงนะ ถ้ามึงไม่อยากบอกกูก็ไม่อยากรู้ แต่ที่ทนายพฤกษ์พูดมาก็มีส่วนถูกถ้ามึงอยากถูกปล่อยตัวก่อนเวลามึงต้องมีหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง สารวัตรเค้ามีสิทธิ์ที่จะสงสัยมึงเพราะมึงอยู่ในสถานที่เกิดเหตุที่ไอเสือตาย แต่ยังไงกูก็เชื่อว่ามึงไม่ได้ฆ่ามัน คนอย่างมึงทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้หรอก แค่กูแกล้งดุมึงนิดหน่อยมึงก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว”
สิงนั่งมองหน้าอินในขณะที่อีกฝ่ายกำลังพูดตาแป๋ว ราวกับกำลังตั้งใจฟังทุกคำพูดของคนพี่ “แล้วถ้าสิงพูดเรื่องที่ไร้สาระมาก ๆ พี่อินยังจะเชื่อสิงอยู่ไหมครับ”
“เชื่อ!” อินตอบทันควันแบบที่ไม่เว้นช่องไฟให้สมองได้ประมวลผล “กูเชื่อทุกอย่างที่มึงพูด เพราะกูรู้ว่ามึงไม่มีทางโกหกกูแน่ ๆ กูเลี้ยงมึงมาตั้งแต่มึงตัวเท่าเอวกูนะไอสิง ทำไมกูจะไม่เชื่อมึง”
สิงระบายยิ้มอ่อนสายตามองจ้องหน้าคนที่เขาหลงรักมาตั้งแต่ตัวเท่าเอวของอีกฝ่าย “หลักฐานสิงไม่มีหรอกครับ ขอโทษนะครับที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย แต่สิงจะตามหามันให้เจอ”
คิ้วอินกระตุกวูบเมื่อได้ยินอะไรที่ไม่ค่อยจะเข้าหูสักเท่าไหร่ จึงจำเป็นต้องถามย้ำให้เข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่าย “หมายความว่าไงที่บอกว่ามึงจะตามหามันให้เจอ นี้มึงจะออกไปตามหาหลักฐานที่ฆาตกรทิ้งไว้เหรอ?”
“ครับ”
“ไม่ได้! มันอันตราย!” อินตะโกนเสียงแข็งพลางถลึงตาใส่น้อง
“ถ้าไม่ทำอย่างนั้น เราก็ไม่รู้นะครับว่าใครเป็นคนฆ่าพี่เสือ”
“แล้วไหงมึงพูดเหมือนมึงรู้ว่าใคร”
“สิงไม่รู้หรอกครับ”
“เอาไงแน่ ตกลงมึงรู้หรือไม่รู้ ตกลงเพื่อนกูถูกฆ่าแน่เหรอ?”
“สิงรู้ว่าพี่เสือไม่ได้ฆ่าตัวตายครับ แต่สิงไม่รู้ว่าใครเป็นคนฆ่าพี่เสือ”
“แล้วมึงจะไปหาหลักฐานจากที่ไหน ถ้ามึงไม่รู้”
“สิงรู้วิธีที่จะตามหามันครับ”
“วิธีอะไร?แล้วทำไมไม่บอกสารวัตรปราป?”
“เพราะว่า...สารวัตรใช้วิธีที่สิงรู้ในการตามหาหลักฐานไม่ได้ครับ”
“วิธีอะไรของมึง ยิ่งพูดยิ่งงง... แต่ก็ช่างเหอะ! ยังไงกูก็ไม่อนุญาตให้มึงไปตามหาหลักฐานคนเดียว มันอันตราย!”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่! เผื่อมึงลืมนะไอสิง มึงตาบอด! มึงจะไปหาหลักฐานคนเดียวได้ยังไง แล้วถ้ามึงไปเจอกับไอฆาตกรโรคจิตนั้นมึงจะทำยังไง?! มองเหี้ยไรก็ไม่เห็น ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้! ในฐานะที่กูเป็นผู้ปกครองคนใหม่ของมึง กูยื่นคำขาด ห้ามมึงไปตามหาไอหลักฐานบ้านั้นตัวคนเดียวเด็ดขาด เข้าใจไหม?!”
“...” สิงทำปากคว่ำที่ถูกคนพี่ขัดใจ
หากเป็นเวลาปกติอินคงใจอ่อนไปแล้วใครจะไปกล้าขัดใจไอเด็กหน้าตาน่ารักตรงหน้าได้ เขาเลี้ยงมันมาตั้งแต่เด็กไม่เคยตีไม่เคยขัดใจอะไรสักอย่าง แต่เรื่องนี้มันอันตรายเกินไปต่อให้จะทำหน้าออดอ้อนสักแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางใจอ่อน “เข้าใจไหมสิง?!” อินกดเสียงต่ำถามย้ำ
“ครับ” สิงจำต้องตอบตกลงตามที่อินบังคับ แม้ในใจลึก ๆ จะกำลังหาวิธีหว่านล้อมให้คนพี่ยอมเห็นด้วย ปกติแล้วสิงมักจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย แต่บทจะดื้อขึ้นมาก็ฉุดรั้งยากเอาการอยู่เหมือนกันเพราะดันดื้อเงียบ!
“แล้วไอวิธีที่มึงบอกว่าสารวัตรเค้าใช้ไม่ได้ ทำไมมึงไม่ลองบอกออกมาดูก่อนละ บางทีสารวัตรเค้าอาจจะทำได้ก็ได้น่ะ”
“ไม่ได้หรอกครับ สิงมั่นใจ” จะมีใครโชคร้ายเกิดมาพร้อมกับความสามารถในการสื่อสารกับผีได้อีก คล้ายกับการที่เกิดมาแล้วต้องเผชิญกับโรคร้ายที่จะพบได้หนึ่งในล้านและยังไม่มีวิธีรักษาให้หายได้นั่นแหละ
“เออ แล้วแต่มึงละกัน แต่ถ้ากูรู้ว่ามึงแอบไปหาหลักฐานด้วยตัวเอง มึงเจ็บตัวแน่ไอสิง” อินพูดจาข่มขู่น้องจนพอใจแล้วถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเด็กน้อยของเขายังไม่ได้กินข้าวเย็น “มึงยังไม่ได้กินข้าวเลย อยากกินอะไร? เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
“อะไรก็ได้ครับพี่อิน”
“เออ รออยู่นี้แหละ เดี๋ยวกูมา”
จากดาราดังกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็ก หลังจากที่ขับรถออกมาหาซื้อของกินให้คนน้องจู่ ๆ ก็ได้รับสายจากผู้จัดการส่วนตัวที่บอกว่าวันนี้ตอนกลางคืนเขาต้องเข้าไปที่กองเพราะต้องถ่ายซ่อมและไม่สามารถย้ายคิวได้ ด้วยความรับผิดชอบในหน้าที่อินจึงบ่นกระปอดกระแปดใส่ผู้จัดการส่วนตัวเพราะฉากที่ต้องถ่ายซ่อมในวันนี้คือฉากเลิฟซีน ‘เพื่อนผมตายทั้งคนผู้กำกับยังจะอยากให้ผมไปถ่ายฉากจูบอีกเหรอพี่?!’ แต่ก็ทำได้แค่บ่นเพราะเขาทำอะไรไม่ได้ เพราะชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญหากอย่างอยู่ยาวในวงการบันเทิง
“กูซื้อของโปรดมึงมาให้ รีบแดก” อินพูดพลางเตรียมอาหารการกินให้คนน้องได้กินง่าย ๆ ก่อนจะจับช้อนซ้อมยัดใส่มือ
“พี่อินจะรีบไปไหนเหรอครับ?”
“ผู้กำกับแม่งอยากให้กูไปถ่ายซ่อม ซ่อมเหี้ยไรตอนนี้วะ ใครจะไปมีกะจิตกะใจถ่าย...” เมื่อมีคนพร้อมรับฟังอินก็พร้อมจะบ่น สิงจึงต้องรับหน้าที่ผู้รับฟังที่ดีนั้นคือการนั่งฟังไปเงียบ ๆ โดยไม่ต้องพูดอะไร รอจนกว่าอินจะเหนื่อและหยุดไปเองแล้วค่อยพูดปลอบตบท้ายด้วยคำว่า
“ไม่เป็นไรนะครับพี่อิน”
“กูทำเหี้ยไรได้อีกนอกจากช่างแม่ง! แล้วข้าวอะทำไมไม่แดก นั่งฟังกูบ่นไปแดกไปก็ได้ป่ะ!”
ความใจร้อนของอินเป็นที่เลื่องลือในหมู่คนสนิทอยู่แล้ว แค่โดนด่านิด ๆ หน่อย ๆ เด็กหนุ่มแทบจะไม่รู้สึกสะเทือนใจก็แค่แบะปากเตรียมร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อก็เท่านั้น “ครับ” สิงพูดเสียงอ่อยพลางก้มหน้าก้มตากินข้าวตามที่คนพี่จัดแจงไว้ให้
อินเห็นหน้าไอ้เด็กหมายักษ์ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ การง้อเป็นหนึ่งในคุณสมบัติการเป็นพี่เลี้ยงเด็กอ่อน “ขอโทษ กูมันปากหมา มึงก็รู้อะ”
“สิงไม่ได้โกรธพี่อินสักหน่อยครับ”
“แต่มึงน้อยใจ”
“…”
“เออ กูผิดเองกูขอโทษ แล้วข้าวแดกได้ไหม?”
“อร่อยมากเลยครับ” พูดพลางเคี้ยวข้าวในปากตุ้ย ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปยกยิ้มจนตาหยีให้คนพี่ดู
ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในสถานที่ราชการอินจะจับไอเด็กหมายักษ์นี้ฟัดซะให้หายมันเขี้ยว! ไม่เข้าใจว่ามันจะน่ารักอะไรขนาดนั้นตั้งแต่เด็กจนโต “สิง คืนนี้มึงอยู่กับทนายพฤกษ์ไปก่อนได้ไหม กูต้องไปกองถ่าย”
“ได้ครับพี่อิน ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ”
“ไอหมายักษ์” อินพูดพลางยื่นมือไปยีหัวน้องจนผมเผ้ายุ่งเหยิง ไอคนที่ถูกเรียกว่าหมาก็นั่งนิ่งก็ยอมให้เจ้าของเล่นหัวจนพอใจแถมยังส่งยิ้มหวานให้เป็นของแถมเพิ่มไปอีก
“พี่อินกินอะไรบ้างรึยังครับ มาอยู่กับสิงตั้งแต่บ่ายแล้ว”
“ก่อนมาหามึงกูแดกไปละ ส่วนข้าวเย็นค่อยไปแดกที่กอง ตอนนี้กูยังไม่หิว”
“พี่เสือตายไปแบบนี้ พี่อินกับพี่เจตรับมือนักข่าวยังไงครับ”
“มึงไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องรับมือนักข่าวปล่อยให้เป็นหน้าที่กูกับพี่เจต ส่วนมึงก็รออยู่ที่นี่ เป็นเด็กดี เดี๋ยวพรุ่งนี้กูกับพี่เจตจะมารับ”
“ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด”
“เอาอีกแล้วนะมึง เลิกโทษตัวเองได้แล้ว ไม่มีใครเค้าพูดเลยว่ามึงเป็นตัวปัญหา”
“ครับ”
อินยกมือขึ้นไปโยกหัวคนน้องด้วยความเอ็นดู พลางตะล่อมถามเกี่ยวกับคดีในระหว่างที่สิงกินข้าวเผื่อว่าจะช่วยให้สารวัตรปราปปิดคดีนี้ได้โดยเร็วเพราะเขาเองก็อยากรู้ว่าเพื่อนสนิทตายได้ยังไง “เออ แล้วตอนที่มึงหลับมึงได้ยินเสียงอะไรบ้างไหมวะ?”
เสือส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมหลับลึกขนาดที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แต่ผมไม่ได้ยินอะไรเลยนะครับ”
แปลก...ปกติแล้วสิงหูดีจะตาย อินยังจำได้ดีตอนสิงยังเด็กเขาต้องกล่อมอยู่นานกว่าน้องจะนอนหลับเพราะมันบอกว่าได้ยินเสียงดังมาจากฝั่งถนน ถึงแม้หมู่บ้านของเขาจะอยู่ติดถนนใหญ่แต่บ้านของเขาอยู่เกือบท้ายหมู่บ้านจึงทำให้บรรยากาศรอบบ้านค่อนข้างเงียบสงบนั้นจึงเป็นสาเหตุที่เขาเลือกซื้อบ้านหลังนี้ แต่สิงกลับได้ยินเสียงจากที่ไกล ๆ เขาเลยต้องจ้างช่างให้มาทำผนังเก็บเสียง แต่พี่ชายตายทั้งคนสิงจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ?! “ก่อนที่มึงจะไปนอน มึงได้ทำหรือกินอะไรแปลก ๆ เข้าไปรึเปล่า”
“ไม่มีนะครับพี่อิน ผมก็ดื่มนมที่พี่เสืออุ่นให้เป็นประจำทุกวันนั่นแหละครับ นอกจากนั้นก็ไม่ได้ดื่มอะไรอีกเลย”
ถ้าทุกอย่างเป็นปกติจริงทำไมสิงถึงไม่ได้ยินเสียงอะไร อินนั่งครุ่นคิดจนสมองแทบแตกแต่ก็คิดออกมาได้เพียงแค่เหตุผลเดียวและเป็นเหตุผลที่เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดจากสาเหตุนั้นจริง ๆ แต่ก็พลันนึกถึงคำถามที่สารวัตรปราปเพิ่งถามเขาไปเกี่ยวกับยาที่สิงกินเป็นประจำ
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่อิน” สิงเห็นหนุ่มรุ่นพี่เงียบไปนานจึงเอ่ยปากถามย้ำ
“มึงว่ามันจะเป็นไปได้เหรอวะที่พี่มึงจะถูกฆ่าแล้วมันจะไม่ร้องออกมาสักแอะ แล้วถ้ามันไม่ร้องออกมาจริง ๆ มันจะเป็นไปได้เหรอที่มึงจะตื่นสาย ทั้ง ๆ ที่มึงตื่นเวลาเดิมทุกวัน”
“...”
“ตอนตำรวจไปถึงบ้านก็แปดโมงกว่าแล้วไม่ใช้เหรอ วันนี้วันพฤหัสมึงมีสอนปกติมึงต้องตื่นแล้วดิ ถูกไหม?”
สิงพยักหน้าคล้อยตามคำพูดของคนพี่
“แต่นี้แปดโมงกว่าแล้วมึงยังไม่ตื่น กูว่ามันแปลก ๆ”
“ผมอาจจะหลับลึกเกินไปก็ได้มั้งครับ”
“ไม่มีทาง ตอนที่พี่มึงเอามึงมาฝากไว้กับกู ต่อให้มึงจะหลับลึกแค่ไหนมึงก็จะได้ยินเสียงอะไรอยู่ดี บ้านไอเสือกับบ้านกูเลยต้องทำผนังเก็บเสียงไง”
“ถ้างั้นพี่อินคิดว่าอะไรทำให้ผมไม่ตื่นเหรอครับ”
อินลำบากใจที่จะพูดในสิ่งที่คิดเพราะไม่อยากให้เด็กหนุ่มไม่สบายใจทางที่ดีเขาควรรอให้ปราปสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างก่อนจะพูดออกไปก็ยังไม่สาย “ช่างแม่งเหอะ กินข้าว!” อินเบี่ยงประเด็นก่อนจะชี้นิ้วสั่งให้น้องลงมือกินข้าวเย็นต่อเพราะหลังจากที่สิงกินข้าวเย็นเสร็จเขาต้องรีบไปถ่ายซ่อมที่กองถ่าย
พอกินอาหารเย็นเสร็จอินก็แยกตัวออกไปทำงาน ปราปที่ถูกอินฝากฝังน้องชายเอาไว้แลกกับข้อมูลที่เขาเพิ่งได้มาจึงต้องทำตามที่รับปากเอาไว้อย่างดี บวกกับข้อมูลที่เขามีตอนนี้ทำให้เขามั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าสิงไม่ใช้คนร้ายในคดี หากมีใครมารู้ว่าเขาให้ผู้ต้องสงสัยไปพังที่ห้องรับรองมีหวังเขาต้องถูกร้องเรียนแน่ ๆ
ทนายพฤกษ์ที่ต้องอยู่กับลูกความจนกว่าสิงจะถูกปล่อยตัวจึงใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ในการสอบถามข้อมูลจากพยานปากเอกในคดี “ผมรับปากกับคุณอินแล้วว่าถ้าคำถามไหนคุณไม่อยากตอบ ผมจะไม่คะยั้นคะยอ แต่ช่วยตอบคำถามที่ตอบได้เพื่อช่วยในการต่อสู้คดีด้วยนะครับ”
“คะ ได้ครับ”
“คุณสิงช่วยยืนยันกับผมได้ไหมครับ ว่าคุณสิงไม่ได้ฆ่าคุณเสือ”
“ครับ ผมไม่ได้ฆ่าพี่เสือ แล้วก็ไม่มีวันทำแบบนั้นด้วย” เสือตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นสายตามองตรงไปยังทนายพฤกษ์ด้วยความแน่วแน่ เพื่อย้ำชัดว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงจากใจของเขา
ทนายพฤกษ์ได้คำตอบที่อยากฟังก็ถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งใจ “ครับ ดีแล้วครับ แล้วก่อนหน้านี้คุณเสือมีท่าทางแปลก ๆ บ้างไหมครับ”
“พี่เสือก็เป็นปกตินะครับ ไม่มีอะไรแปลกไปเลย”
“ถ้าอย่างงั้นคุณเสือได้พูดอะไรกับคุณเสือก่อนที่จะเสียชีวิตบ้างไหมครับ”
สิงส่ายหน้าตอบช้า ๆ ในขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวันเกิดเหตุ “ไม่มีนะครับ พี่เสือไม่ได้พูดอะไรเลย”
“งั้นคุณเสือก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย แล้วคุณสิงเคยเห็นคนร้ายบ้างไหมครับ”
“ไม่เคยเลยครับ”
หมวดเมฆที่เพิ่งเสร็จงานเดินผ่านห้องทำงานของปราปจึงถูกใช้งานให้นำผ้านวมมาให้เด็กหนุ่มกับทนายที่อยู่ในห้องรับรอง เขาเดินหอบผ้านวมผืนใหญ่มาถึงหน้าห้องรับรองเห็นว่าสิงกำลังนั่งคุยกับทนายประจำตัวจึงได้เคาะประตูขัดจังหวะบทสนทนาของทั่งคู่
“ยังไม่นอนกันอีกเหรอ ดึกแล้วนะ” เมฆกล่าวทักทายคนในห้องก่อนที่จะยื่นผ้านวมไปให้ผู้ช่วยทนายคนนึงที่เดินเข้ามารับผ้านวมไปจากเขา “ผ้าห่ม สารวัตรให้เอามาให้”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่ทนายจะนอนที่นี่กับสิงรึเปล่าครับ” เมฆหันไปถามทนายพฤกษ์ที่นั่งอยู่ข้างสิง
“ผู้ช่วยของผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนสิงครับ ผมมีงานต้องทำนิดหน่อย คงไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ยังไงฝากลูกความผมด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวผมจะฝากเจ้าหน้าที่เวรไว้ให้ก็แล้วกันนะครับ”
“ขอบคุณครับ ยังไงผมขอตัวก่อน”
ทนายเมฆและผู้ช่วยหนึ่งคนกลับไปก่อนในห้องจึงเหลือเพียงแค่เมฆ สิง และทนายผู้ช่วยอีกหนึ่งคน เมฆจึงหันมาช่วยเด็กหนุ่มที่ได้รับการดูแลดีกว่าผู้ต้องสงสัยคนอื่น ๆ จัดเตรียมที่นอนไปพลางคุยเล่นไปพลางตามนิสัยช่างจ้อของตัวเอง
“ได้ข่าวว่าหูดี แล้วคืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย”
สิงยกยิ้มบางตามมารยาท “ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ”
“พี่มีที่อุดหูอยู่ ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ไหม แต่เดี๋ยวเอามาให้ละกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนดีกว่า แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว”
“เห้ย! ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจ”
“แล้วหมวดเมฆเข้าเวรเหรอครับ ทำไมยังอยู่ที่สน.”
“เปล่าหรอก แต่ติดพันงานที่สารวัตรสั่ง นี้ก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน”
“กลับดึกเลยนะครับ”
“สารวัตรแกบ้างาน คืนนี้แกก็น่าจะนอนที่นี่อีกตามเคย”
“ปกติสารวัตรจะนอนที่สน. ตลอดเลยเหรอครับ”
“เรียกว่าลืมทางกลับบ้านไปแล้วดีกว่า”
สิงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “เหนื่อยแย่เลยนะครับ”
“พี่ชินแล้ว เป็นลูกน้องแกมาสี่จะห้าปีละ ไม่มีวันไหนที่พี่ได้กลับบ้านเร็วสักวัน”
“งั้นรีบกลับไปพักผ่อนไหมครับ พรุ่งนี้น่าจะต้องมาแต่เช้า”
“เช้ามืดต่างหาก งั้นพี่กลับก่อนน่ะ ถ้าอยากได้อะไรก็เรียกเจ้าหน้าที่เวร”
“ขอบคุณครับ”
สิงเดินไปส่งหมวดเมฆที่หน้าห้องรับรองก่อนจะเดินกลับมาล้มตัวลงนอนบนฟูกที่หมวดเมฆปูเอาไว้ให้ พอห้องมืดก็ดูเหมือนสิงจะมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นภาพของเสือก็วนกลับเข้ามาในห้วงความคิด สิงนอนลืมตามองดวงไฟที่อยู่นอกหน้าต่างพลางคิดถึงคำเตือนจากสิ่งนั้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมก่อนเสือตายถึงไม่มีคำเตือนเหมือนคนอื่น ๆ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้สิ่งนั้นมักจะสื่อสารกับเขาเสมอว่ามีอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง และการที่สิงรู้ว่าเสือเข้าไปยุ่งกับเรื่องอันตรายพวกนั้นก็เป็นเพราะสิ่งนั้นเตือนเขา
เด็กหนุ่มคิดฟุ้งซ่าน พร่ำโทษตัวเองในใจที่ไม่สามารถช่วยพี่ชายได้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองมีความสามารถที่แตกต่างจากคนอื่นเมื่อจินตนาการถึงขณะที่เสือกำลังจะตายและอาจกำลังร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากเขา น้ำตาหยดนึงก็ค่อย ๆ ไหลอาบแก้มขาว
พี่ทำแบบนั้นทำไม พี่ทิ้งผมไปทำไม
“หรือมึงอยากจะไปอยู่กับมัน?”
“ไปไหม?!”
สิงกำลังนอนประจันหน้ากับชายร่างสูงใหญ่ผิวเข้มนัยน์ตาสีแดงฉานราวกับสีเลือด มันกำลังมองจ้องสิงราวกับอยากจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว ใบหน้าของมันอยู่ห่างจากใบหน้าของสิงไม่ถึงหนึ่งคืบ มุมปากสีเข้มของมันถูกยกขึ้น นัยน์ตามองจ้องเข้าไปในดวงตาสีขาวซีดของเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า เขาสัมผัสได้ว่าสิ่งนั้นอยู่ใกล้เขามาก มากจนแทบจะหายใจรดต้นคอถ้าหากว่ามันยังมีลมหายใจอยู่ แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือสิงไม่มีท่าทีเกรงกลัวเหมือนตอนที่เขายังเป็นเด็ก
“พี่เสืออยู่ไหนครับ”
“...”
“ตอบผมมาเถอะครับ พี่เสืออยู่ไหน”
“รับกู”
สิงส่ายหน้า “ไม่ได้ครับ”
“หึ อย่าตายเหมือนพี่มึงแล้วกัน”
วิญญาณตนนั้นพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย้อหยันก่อนที่จะมหลายหายไปภายในชั่วพริบตา ปล่อยทิ้งให้สิงนอนเคว้งกับคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ ตั้งแต่วินาทีที่เขารู้ว่าพี่ชายเพียงคนเดียวจากโลกนี้ไปแล้ว สิงที่ไม่เคยพึงใจกับการมีความสามารถพิเศษถึงกับงัดมันออกมาใช้เพื่อตามหาวิญญาณของพี่ชายแต่กลับพบเพียงวิญญาณเร่ร่อนตนอื่นเท่านั้น
เสียงโหวกแหวกโวยวายจากบรรดาผู้เสียหายในคดีต่าง ๆ ปลุกให้สิงลืมตาตื่นขึ้นมาแต่เช้าถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งหลับไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม ก่อนที่ในอีกไม่กี่นาทีต่อมาเขาจะได้ยินเสียงไซเรนชัดจนสามารถปลุกให้ทนายผู้ช่วยสะดุ้งตื่นตาม
นายตำรวจหลายนายทั้งในและนอกเครื่องแบบกำลังวิ่งกรูกันออกไปยังลานจอดรถก่อนจะทยอยกันกระโดดขึ้นรถเพื่อตรงไปยังสถานที่เกิดเหตุ สารวัตรปราปที่ยังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานก็เป็นหนึ่งในกลุ่มตำรวจที่กำลังวิ่งตรงไปยังลานจอดรถก่อนจะโยนกุญแจรถของตัวเองให้หมวดเมฆที่วิ่งตามมาข้างหลัง
“เมฆ ขับที”
“ครับสารวัตร” หมวดเมฆคว้ากุญแจที่ลอยอยู่กลางอากาศก่อนจะกดปุ่มปลดล็อกประตูอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถอยู่ไม่ห่างจากตัวรถมากนัก ก่อนจะรีบพุ่งตัวตามเข้าไปในรถรับหน้าที่สารถีอย่างที่ทำเป็นประจำ ปราปที่เข้ามานั่งประจำที่รัดเข็มขัดเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบล้วงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมากดโทรหาเพื่อนสนิท
“ไอราม มึงอยู่ไหนวะ”
[จะอยู่ไหนได้ ถามอะไรแปลก ๆ]
“กูกำลังออกไปที่สถานที่เกิดเหตุ มึงตามออกมาให้ไวเลย”
[ใครตายอีกวะ ตายเก่งจริงวุ้ย!]
“ไม่รู้ เห็นบอกว่าเป็นพริตตี้เงินล้าน”
[คนดัง…อีกแล้วเหรอวะ?!เทรนใหม่ของคนบันเทิงงี้?!]
“มึงเลิกประชดก่อน รีบตามมา!”
ปราปกดวางสาย แล้วจึงค่อยหยิบแฟ้มประวัติของผู้ตายขึ้นมาอ่าน
“ใครคือคืนที่โทรมาแจ้งวะ”
“ผู้จัดการของเธอครับ ชื่อจุ๊บแจง”
“กี่โมง”
“ครึ่งชั่วโมงก่อนครับ”
ขบวนรถตำรวจขับด้วยความเร็วเกินอัตราที่กฎหมายกำหนดเพื่อมุ่งหน้าตรงไปยังสถานที่เกิดเหตุให้เร็วที่สุด แม้จะเปิดเสียงไซเรนแล้วก็ตามแต่เพราะการจราจรที่ติดขัดในตัวเมืองทำให้ขบวนรถติดแหง็กอยู่บนท้องถนนในยามเช้า ปราปจึงสั่งการผ่านวิทยุให้รถตำรวจทุกคันขับตามเขามาในตรอกซอกซอยเล็ก ๆ เพื่อหลีกหนีความแออัดบนท้องถนน
เมื่อขบวนรถตำรวจมาถึงหน้าสถานที่เกิดเหตุเจ้าหน้าที่กลุ่มแรกก็รีบพุ่งตัวออกไปขึงเชือกกั้นสถานที่เกิดเหตุเพื่อกันไม่ให้ฝูงชนที่ยืนออจับติดสถานการณ์สดกันอยู่ถอยห่างออกไป และเปิดทางให้เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ เข้ามาทำงานได้สะดวกมากยิ่งขึ้น
เมฆที่เพิ่งใช้ฝ่าเท้าเหยียบเบรกได้ไม่เท่าไหร่คนที่นั่งอยู่เบาะข้างก็รีบเปิดประตูแล้วพุ่งพรวดออกไปทันที ปราปเดินดุ่ม ๆ เข้าไปภายในบ้านของพริตตี้สาวโดยไม่ลืมที่จะใส่ถุงครอบรองเท้าและถุงมือที่พกมาด้วย เขานำทีมตำรวจสืบสวนเข้าไปสำรวจพื้นที่ภายในบ้านก่อนจะเดินมาพบศพของผู้ตายนอนเสียชีวิตอยู่กลางห้องรับแขก
“ให้ตำรวจหญิงไปดูเธอหน่อย” ปราปหันไปสั่งนายตำรวจคนที่เดินตามหลังเขามา เมื่อเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งร้องไห้เนื้อตัวสั่นเทาอยู่บนพื้นห้อง
“ครับ สารวัตร” พอได้รับคำสั่งก็รีบหมุนตัวไปตามหาตำรวจหญิงตามคำสั่ง
ปราปเดินเข้าใกล้ศพของผู้ตายพลางใช้สายตามองสำรวจบริเวณโดยรอบก่อนจะลงไปนั่งชันเข่าอยู่ข้าง ๆ ร่างของผู้ตายเพื่อมองสำรวจรายละเอียดเล็ก ๆ บนร่างกายของเธอ พริตตี้สาวสวมเสือแขนกุดสีน้ำเงินเข้มและกางเกงขาสั้นสีขาวทำให้ปราปสามารถมองเห็นผิวหนังสีขาวซีดของเธอได้อย่างชัดเจน สภาพร่างกายของเธอไม่มีรอยฟกช้ำหรือร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกาย มีเพียงเลือดกองใหญ่ที่น่าจะไหลออกมาจากช่องปากของเธอ นั้นทำให้สีหน้าของนายตำรวจหนุ่มเปลี่ยนไป
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ” เสียงเข้มดุดันเอ่ยทักทายเสียงหนักจนปราปต้องเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทลอยเข้ามาใกล้ เขาพเยิดหน้าทักทายเพื่อนรักด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะก้มลงไปสนใจร่างกายไร้วิญญาณตรงหน้าต่อ หมอรามเดินนำหน่วยนิติเวชเข้าใกล้ศพของผู้ตาย เขาสั่งการให้ทีมงานเดินไปทำงานตามจุดต่าง ๆ ก่อนจะเดินมานั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ เพื่อนรัก ก่อนจะหันไปเปิดกล่องอุปกรณ์ทำถือติดมือมาด้วย
“มึงได้ดูของเมื่อวานยัง” ปราปถามเพื่อนโดยไม่ได้ละสายตาไปจากร่างของพริตตี้สาว
“ดูแล้วดิ แต่ยังไม่ผ่า มึงเสือกโทรเรียกกูมาที่นี่ซะก่อน”
ปราปเงยหน้ามามองเพื่อนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เหมือนกันเลยวะ”
รามเลิกคิ้วถาม “อะไรเหมือน” พูดจบก็ก้มลงไปสำรวจสภาพศพ แต่ทันทีที่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นใบหน้าขาวซีดของเธอดวงตาของรามก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ รามเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับพลิกใบหน้าของเธอพลางก้มมองสำรวจร่างกายส่วนอื่น ๆ ประกอบ “เหมือนจริงด้วย”
ใบหน้าของมนัสรา หรือ เพรียว พริตตี้เงินล้านที่โด่งดังในโลกโซเชียลอยู่ตอนนี้ซีดเผือดราวกับแผ่นกระดาษ ร่างกายนอกร่มผ้าไร้ร่องรอยการถูกประทุษร้าย บริเวณริมฝีปากเต็มไปด้วยคราบเลือด บนพื้นที่อยู่ติดกับร่างของเธอเจิ่งนองไปด้วยเลือดกองหนึ่ง
จากสภาพศพที่มองเห็นจากภายนอกยังไม่เพียงพอที่รามจะสามารถบอกถึงพฤติการณ์ที่ตายได้ แต่ที่สามารถบอกได้คร่าว ๆ จากการสัมผัสร่างกายของศพคือช่วงเวลาเสียชีวิตโดยประมาณ รามจึงเรียกให้เจ้าหน้าที่หนึ่งคนมาเป็นผู้ช่วยของเขา ส่วนอีกคนก็คอยถ่ายรูปตามระเบียบเบื้องต้น
“น่าจะตายมาแล้วประมาณ 7- 8 ชั่วโมง ช่วงห้าทุ่มถึงเที่ยงคืน”
