สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เจ้าหน้าที่ที่ผมส่งไปสลบไม่ได้สติ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ภายในห้องทำงานส่วนตัวของสารวัตรหนุ่ม แขกคนพี่มองหน้าคู่สนทนาด้วยความตกใจ ส่วนคนน้องได้แต่นั่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจนคำถามหลากหลายที่เตรียมมาถูกกลืนหายลงท้องไปจนหมด
“สิงรู้ได้ยังไงว่าคุณเจเจจะเสียชีวิต” นี้เป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ก็ว่าได้ที่ปราปอยากจะรู้มากที่สุด หากจะบอกว่าเรื่องเพรียวเป็นเรื่องบังเอิญก็อาจจะเป็นไปได้ แต่คงไม่มีใครเดาถูกได้ถึงสองครั้งติด
คำถามของนายตำรวจยศใหญ่ทำให้สิงกลอกตาไปมาด้วยความลังเล “ผมบอกไปแล้วไงครับ ว่าต่อให้ผมพูดไปสารวัตรก็ไม่เชื่อผมอยู่ดี”
ปราปถอนหายใจเสียงหนัก “ใช้ที่คุณเคยบอกผมว่าจากสิ่งที่มองไม่เห็นรึเปล่า?” ปราปถามเสียงเรียบ
อินที่นั่งอยู่ตรงกลางค่อย ๆ หันไปมองคนน้องที่นั่งอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าตึงเครียดจนคิ้วหนาผูกกันเป็นปมใหญ่อยู่กลางหน้าผาก แต่ก็ทำเพียงแค่มองโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
“...”
“สิง เรื่องนี้สำคัญมากน่ะ ถ้าผลการชันสูตรของคุณเจเจออกมาแล้วมันเหมือนกับของคุณเสือและคุณเพรียว นั้นหมายความว่าพี่ชายของคุณคือหนึ่งในผู้เคราะห์ร้ายคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง และคุณคงรู้ว่ามันร้ายแรงมากแค่ไหน”
“ดะ...เดี๋ยวนะครับสารวัตร” อินพูดแทรกด้วยเสียงตะกุกตะกัก ตอนนี้เขารู้สึกสับสนมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนสมองของเขาหยุดการประมวลผลไปชั่วครู่ “ไอเสือถูกฆาตกรรมจริง ๆ เหรอครับ?”
“ตอนนี้ผมยังไม่มั่นใจ แต่คิดว่าใช้ครับ”
“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นครับ?”
“ผมเพิ่งได้รายงานการชันสูตรจากนิติเวชเมื่อช่วงค่ำของเมื่อวานครับ สาเหตุการเสียชีวิตของคุณเสือและคุณเพรียวเหมือนกัน แต่สิ่งทำให้เรายังสรุปไม่ได้ว่าเป็นการฆาตกรรมหรือการฆ่าตัวตายเพราะสภาพศพของทั้งคู่ไม่มีร่องรอยการถูกทำร้ายหรือการต่อสู้”
“ถ้างั้นสาเหตุการตายเกิดจากอะไรครับ?”
“เราเจอของบางอย่างที่ไม่ควรอยู่ในร่างกายของทั้งคู่ครับ ตอนนี้เรากำลังรอผลแล็บอยู่ แพทย์ชันสูตรคิดว่ามันเป็นสาเหตุของการเสียชีวิตครับ” ปราปหันไปตอบคำถามของอินก่อนจะหันมาถามคำถามที่ค้างคาเอาไว้กับเด็กหนุ่มตาขาว “ทีนี้คุณจะตอบผมได้รึยังคุณสิง ว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าพวกเขากำลังจะตาย”
สิงก้มหน้าต่ำพลางชั่งน้ำหนักในใจถึงการฝ่าฝืนคำสั่งของพี่ชายผู้ล่วงลับ เพราะตั้งแต่สิงได้รับคำขาดจากพี่ชายเขาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ใช้เพราะกลัวคนอื่นมองว่าเขาบ้าแต่เขาไม่อยากให้เสือต้องเดือดร้อนจนกลายเป็นขี้ปากชาวบ้าน “...”
ในระหว่างที่สิงกำลังนั่งคิดไม่ตกจู่ ๆ บ่าของเขาก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาจากการสัมผัสด้วยฝ่ามือเรียวยาวของคนพี่ “เรื่องนั้นใช้ไหม?”
สิงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความตกใจบนแปลกใจ ไม่คิดว่าอินจะยังจำเรื่องนี้ได้ “เอ่อ...พี่อินรู้เหรอครับ”
“อือ กูจำได้...ว่าแต่มึงยังได้ยินอยู่อีกเหรอ?”
สิงพยักหน้าตอบ “ได้ยินมาตลอดครับ”
อินทำสีหน้าหนักใจก่อนจะตบบ่าน้องเบา ๆ แล้วหันมาเจรจาเรื่องนี้กับปราปด้วยตัวเอง “มันอาจจะฟังดูเพี้ยน ๆ แต่ผมอยากให้สารวัตรลองเปิดใจฟังดูก่อนจะได้ไหมครับ”
หัวคิ้วเข้าขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะค่อยปรับสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิม “ครับ”
“สิงมันได้ยินเสียงวิญญาณครับ”
ปราปไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำตอบแบบนี้จากปากของคนตรงหน้า เขาจ้องหมอหน้าอินอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสลับไปมองหน้าเด็กหนุ่มตัวต้นเรื่อง “คุณอินไม่ได้อำผมเล่นใช่ไหมครับ”
“ผมบอกแล้วไงครับ ว่ามันอาจจะฟังดูเพี้ยน ๆ ส่วนเรื่องเชื่อหรือไม่เชื่อก็ขึ้นอยู่กับสารวัตรแล้วละครับ”
“แล้วคุณอินเชื่อเหรอครับ?!”
“ครับ เพราะตั้งแต่รู้จักมันมา สิงไม่เคยโกหกผมแม้แต่ครั้งเดียว” อินตอบโดยไม่เว้นช่องไฟและยังพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำหนึ่งเพื่อย้ำชัดในจุดยืนของตัวเอง สองเพื่อแสดงให้ปราปเห็นว่าเขาไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับเรื่องการตายของเพื่อนสนิท
ปราปนั่งประมวลผลคำพูดของร่างโปร่งตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน จริงอยู่ว่าเขาสนใจดาราหนุ่มหน้าคมที่นั่งอยู่ตรงหน้าแต่คำตอบของอีกฝ่ายดูจะทำให้เขาคล้อยตามด้วยยากไปเสียหน่อย จากวิสัยเดิมที่ไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์และโลกหลังความตาย “คุณอินครับ ถ้าผมเชื่อว่า… วิญญาณเป็นคนบอกเรื่องนี้กับสิง แต่ศาลคงไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้หรอกนะครับ”
“เรื่องนั้นผมรู้ครับ แต่สิงก็ได้ตอบคำถามของสารวัตรอย่างตรงไปตรงมาแล้ว”
บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบก่อนจะถูกทำลายด้วยลูกน้องคนสนิทที่ถือถาดเครื่องดื่มเข้ามาอย่างไม่รู้จังหวะ หมวดเมฆที่เพิ่งเดินเข้ามาพบกับบรรยากาศอันน่าอึดอัดก็ทำตัวไม่ถูก กรอกสายตามองคนทั้งสามอยู่อึดใจนึงก่อนจะทำลายความเงียบด้วยการนำเสนอของในมือจนเกินราคา “ดื่มกาแฟหอม ๆ กันก่อนดีกว่าครับ รับรองตื่นยันเย็น แฮ่ ๆ”
หลังจากเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ทุกคนเสร็จเมฆก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามอิน “คุยกันไปถึงไหนแล้วครับ”
“คุณอินกับสิงพอจะทราบไหมครับ ว่าพอจะมีอะไรเป็นสาเหตุให้คุณเสือคิดฆ่าตัวตายบ้างไหม?” ปราปพูดเปลี่ยนเรื่อง
“ไอเสือมันเป็นโรคเครียดไม่น่าจะถึงขั้นซึมเศร้า ผมเลยไม่คิดว่าคนอย่างมันจะคิดฆ่าตัวตาย แล้วอีกอย่างไอ้สิงก็ยังอยู่มันคงไม่ทิ้งให้คนที่มันรักและหวงที่สุดในชีวิตอยู่คนเดียวหรอกครับ”
“แต่คุณเสืออาจจะมีเรื่องเครียดจนอาจเป็นสาเหตุให้เขาคิดสั้นก็ได้นะครับ” ปราปแย้ง
“ก็อาจจะมีครับ แต่มันไม่คิดฆ่าตัวตายแน่นอนเพราะผมกับมันเรามีสัญญาระหว่างกัน”
“สัญญาอะไรเหรอครับ?”
“สัญญาว่าถ้ามันตายก่อนผม ผมจะจับไอสิงทำเมีย”
“ห๊ะ?!” เสียงร้องลั่นห้องด้วยความตกใจของนายตำรวจสองคนไม่ได้ทำให้อินสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย คงจะมีแต่หนุ่มน้อยวัยขบเผาะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่ใบหน้า ลำคอ และใบหูกำลังเห่อร้อนจนขึ้นสีแดงเถือก
“ต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” อินหันไปเอียงคอถามนายตำรวจทั้งสองนายด้วยใบหน้ายียวน
“เอ่อ... ก็...” ปราปถึงกับพูดไม่ออก ถึงจะแอบรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจอยู่บ้างแต่ความตกตะลึงมันดันมีมากกว่า ใครจะไปคิดว่าสามีแห่งชาติแท้จริงแล้วเป็นคนแบบนี้...หน้าด้าน
“จะจับน้องชายเพื่อนสนิททำเมียเลยเหรอครับคุณอิน” เป็นหมวดเมฆที่ถามขึ้นก่อน
“ก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนนิครับ อีกอย่างผมแค่ขู่เพื่อนของผมเท่านั้น”
ปราปที่ได้ยินประโยคหลังก็ค่อยหายใจหายคอคล่องขึ้นก่อนจะเอ่ยปากถามต่อด้วยความสงสัยตามสัญชาตญาณนักสืบ “ทำไมต้องขู่ด้วยละครับ?”
“คนที่ไอเสือห่วงที่สุดในชีวิตคือน้องชายหัวแก้วหัวแหวน มันหวงมากจนถึงขั้นมาขอให้ผมช่วยดูแลสิงต่อถ้ามันเป็นอะไรไป ผมเลยขู่มันกลับไปว่าถ้ามันตายก่อนผม ผมจะจับไอเสือทำเมีย คนที่หวงน้องจนขึ้นหัวแบบไอเสือ มีเหรอจะยอมให้ผมเคลมน้องมัน เพราะฉะนั้นยังไงมันก็ไม่มีทางฆ่าตัวตายแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์”
“คุณอินคิดว่าแค่เรื่องคำขู่ก็จะทำให้คุณไม่ฆ่าตัวตายแล้วเหรอครับ”
“ไม่หรอกครับ ผมก็ขู่มันออกบ่อย กวนตีนมันทุกครั้งที่เจอหน้า มันคงชินแล้ว แต่ที่ผมพูดเรื่องนี้ให้ฟังก็เพื่อจะยืนยันกับสารวัตรว่าไอเสือมันไม่ยอมทิ้งให้น้องชายมันให้อยู่คนเดียวหรอกครับ หากสารวัตรสืบข้อมูลของไอเสืออีกหน่อยก็จะรู้ว่ามันยอมทำทุกอย่างได้เพื่อไอสิง และมันทำแบบนั้นมาตลอด”
“แล้วพอจะรู้ไหมครับว่าทำไมคุณเสือถึงฝากฝังคุณสิงกับคุณอินแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่คุณเสือก็ดูแข็งแรงดี”
“หึ มันพูดออกบ่อยครับ คล้ายพวกย้ำคิดย้ำทำ ยิ่งช่วงหลัง ๆ ที่มันมีปัญหากับแฟนมันยิ่งพูดบ่อยจนผมรำคาญ”
“ถ้าอย่างงั้น นอกจากคุณไมเคิลแล้ว คุณเสือมีคู่อริที่ไหนอีกบ้างครับ?”
“เท่าที่ผมรู้ก็ไม่มีแล้วครับ แต่ไอไมเคิลก็ไม่ได้นับเป็นคู่อรินะครับ เพราะมีแต่มันที่ดิ้นพล่านอยู่คนเดียว ไอเสือไม่เห็นจะไปต่อล้อต่อเถียงอะไรกับมันเลย”
“คุณเสือเคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใครบ้างไหมครับ?”
อินนิ่งเงียบไปชั่วครู่พลางนั่งนึกเรื่องราวต่าง ๆ ของเพื่อนรักก่อนจะหันไปถามน้องชายของมันแทน “พี่มึงเคยต่อยตีกับใครบ้างไหมไอสิง?”
“สิงว่าไม่น่าจะมีนะครับ”
“เออกูก็คิดงั้นพี่มึงแม่งอ่อน! กูบอกมันหลายรอบละให้เปลี่ยนชื่อเป็นแมว”
สิงยกยิ้มอ่อน “ถ้าพี่เสือเป็นแมวแล้วสิงละครับ”
“หมาไง ไอเด็กหมายักษ์!”
สองพี่น้องหัวเราะร่วนจนลืมนายตำรวจสองคนที่นั่งมองทั้งคู่ตาปริบ ๆ
ปราปนั่งมองอินกับสิงหยอกเย้ากันต่อหน้าต่อตา ในใจรู้สึกคันยุบยิบแปลก ๆ “ถ้าไม่มีทั้งเหตุให้ฆ่าตัวตายและไม่มีการทะเลาะวิวาท งั้นคงต้องมุ่งไปที่การฆาตกรรม” ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากมองภาพตรงหน้า ปราปเลยหันไปคุยกับลูกน้องที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แทน
“คงต้องเป็นแบบนั้นครับสารวัตร”
“แต่ว่า...” เสียงของอินเรียกความสนใจของนายตำรวจทั้งสองจากการวิเคราะห์รูปคดี
“มีอะไรเหรอครับคุณอิน?” ปราปรีบหันกลับไปถามร่างโปร่ง
“ผมไม่มั่นใจเหมือนกันนะครับ แต่เมื่อช่วงหลายเดือนก่อนผมเห็นมันมีรอยแผลเหมือนโดนใครทำร้ายมา มันบอกผมว่ามันหกล้มแต่ผมดูยังไงมันก็รอยถูกต่อยตีมาชัด ๆ”
“จำวันเวลาแน่ชัดได้ไหมครับ?”
อินส่ายหน้ารัว “จำไม่ได้หรอกครับ แต่ที่แน่ ๆ มันเกิดขึ้นก่อนที่ไอเสือจะเซื่องซึมไปพักใหญ่ ๆ ผมกับพี่เจตเลยคิดว่ามันน่าจะมีปัญหากับแฟน ก็เป็นช่วงนั่นแหละครับที่มันฝากฝังน้องมันกับผมบ่อยจนผมรำคาญ”
“หมายถึงถูกคนรักทำร้ายเหรอครับ?”
“เอาจริง ๆ มันเป็นแค่การอนุมานเท่านั้นครับ ไอเสือมันบ่ายเบี่ยงไม่ยอมบอกพวกผมเลยคิดกันไปเอง”
“แล้วอะไรทำให้คุณอินคิดว่ารอยแผลพวกนั้นเกิดจากการถูกทำร้ายละครับ?”
“ผมเห็นรอยฟกช้ำเล็ก ๆ บนแขนทั้งสองข้างที่โผล่ออกมาจากเสื้อที่มันสวม ผมดูแล้วไม่น่าจะเป็นรอยที่เกิดจากการหกล้ม แต่แผลมันไม่ใหญ่มากผมเลยไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรมันมาก”
“เป็นไปตามที่สารวัตรสงสัยเลยนะครับ” หมวดเมฆที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ พูดแทรกขึ้น “ตอนนี้เหมือนทุกอย่างจะชี้ไปที่คนรักของคุณเสือนะครับ”
“ใช้ เราต้องเร่งหาตัวมันให้เจอ”
ในช่วงที่ปราปกำลังคุยเรื่องคดีกับเมฆอยู่ สิงก็เอ่ยปากถามแทรกขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็ไม่อยากจะปล่อยผ่านความอยากรู้อยากเห็นนี้ไป “เอ่อ… ผมขอถามเรื่องคดีคุณเพรียวหน่อยได้ไหมครับสารวัตร”
ปราปละความสนใจจากลูกน้องก่อนจะหันมามองตามเสียงของเด็กหนุ่ม “อย่างที่ผมบอกรายงานการชันสูตรของพี่ชายคุณและคุณเพรียวไม่แตกต่างกัน นอกจากนั้นสภาพสถานที่เกิดเหตุก็แทบจะเหมือนกันราวกับก๊อปวาง มันเลยทำให้เราสงสัยว่าสองคดีนี้อาจเป็นคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง แต่เราก็ยังไม่สามารถสรุปคดีแบบนั้นได้”
วันที่พบศพเพรียว
ปราปเดินเข้าไปในห้องรับรองที่จุ๊บแจงกำลังนั่งรอให้ปากคำอยู่เธอนั่งสั่นขาด้วยสีหน้าและท่าทางกระวนกระวายใจ “สวัสดีครับคุณจุ๊บแจง ถ้าคุณยังไม่โอเค เราเลื่อนการให้ปากคำไปก่อนได้นะครับ”
เธอฝืนยิ้มให้ปราป “ไม่เป็นไรค่ะฉันไหว แค่ยังตกใจไม่หาย”
“ถ้าไม่ไหวบอกผมได้นะครับ ไม่ต้องกดดันตัวเอง” ปราปพูดย้ำอีกรอบเพราะเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเจอกับสถานการณ์แล้วร้ายกับคนใกล้ตัว คงเป็นเรื่องยากในการทำใจให้สงบ
“ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตบันทึกเสียงในขณะที่เราพูดคุยกันนะครับ” ปราปเอ่ยปากขอตามระเบียบและได้รับการอนุมัติจากอีกฝ่าย จึงเริ่มกดอัดเสียงจากในโทรศัพท์มือถือเครื่องเดิม
“ช่วงเวลาที่คุณจุ๊บแจงพบศพของคุณเพรียวเป็นช่วงเวลาประมาณกี่โมงครับ”
“ช่วงเช้าประมาณหกโมงกว่า เพรียวมีงานตอนแปดโมง เลยให้ฉันมารับคะ”
“ก่อนที่คุณเพรียวจะเสียชีวิต ไม่ทราบว่าคุณเพรียวอยู่ที่ไหน พอจะรู้ไหมครับ”
“เมื่อวานเพรียวไม่มีงานค่ะ แต่เรามีประชุมกันช่วงหกโมงเย็นเกี่ยวกับงานวันนี้ ส่วนช่วงก่อนหน้านั้นฉันไม่ทราบว่าเพรียวไปไหน”
“ประชุมเสร็จช่วงกี่โมงครับ”
“ประมาณสองทุ่มค่ะ”
“ยังไงผมรบกวนคุณจุ๊บแจงช่วยส่งตารางงานของคุณเพรียวให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้คะ” จุ๊บแจงพยักหน้ารับปราปจึงส่งนามบัตรของตัวเองไปให้เธอก่อนจะเริ่มสอบปากคำต่อ
“ตามที่คุณจุ๊บแจงบอกว่าคุณเพรียวอยู่บ้านคนเดียว แล้วคุณเพรียวไม่มีคนรักเหรอครับ?”
“พอจะรู้จักชื่อ เพรียวมันเคยหลุดปากพูดชื่อแฟนมัน แต่ไม่เคยเจอกันเลย”
“ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“นนท์ค่ะ ส่วนเรื่องอื่น ฉันไม่ทราบเลย เพรียวมันไม่อยากบอก ส่วนฉันก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว เราเลยไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันเลย”
“แล้วคุณเพรียวคบกับแฟนคนนี้มานานรึยังคับ?”
“เพรียวคบกันแฟนก่อนที่ฉันจะเข้ามาเป็นผู้จัดการของมันอีกค่ะ ฉันรู้เพราะมันเผลอหลุดปากพูดออกมา”
“คุณจุ๊บแจงเข้ามาทำงานกับคุณเพรียวเมื่อไหร่ครับ?”
“ประมาณปีกว่าแล้วค่ะ ตั้งแต่ที่มันเริ่มดังส่วนก่อนหน้านั้นมันรับงานเอง”
“ช่วงนี้คุณเพรียวทำอะไรแปลกไปจากเดิมบ้างไหมครับหรือคุณเพรียวมีปัญหาอะไรกับใครบ้างไหม?”
“ไอเพรียวมันแปลกของมันตั้งแต่แรกแล้วค่ะ มันเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ทำงานเสร็จก็กลับ แยกย้าย ส่วนเรื่องปัญหาก็มีปกติในหมู่พริตตี้แหละคะ ผู้หญิงสวย ๆ รวมตัวกันพอมีคนนึงโดดเด่นขึ้นมาก็อิจฉานินทากันเป็นเรื่องปกติ”
“มีใครที่มีปัญหากับคุณเพรียวบ้างครับ พอจะบอกชื่อได้ไหม?”
“ถ้าคนอิจฉานินทาก็เยอะแยะไปค่ะ แต่ถ้าจะออกตัวแรงก็มีไม่กี่คนคะ มีน้ำฝนกับเบญที่คอยเขม่นกันตลอด”
“มีปัญหาเรื่องอะไรกันเหรอครับ?”
“สองคนนั้นเคยเป็นตัวท็อปของวงการพริตตี้มาก่อน ตอนแรกน้ำฝนก็มีปัญหากับเบญ พอต่อมาเพรียวมันดังขึ้นมาสองคนนั้นเลยรวมตัวกันเขม่นไอเพรียวแทน อารมณ์ศัตรูของศัตรูคือเพื่อนอะไรประมาณนี้ค่ะ”
“ทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหนครับ?”
“ก็เขม่นกันปกติแหละคะ เคยจะลงไม้ลงมือกัน แต่มีคนมาเห็นซะก่อนเรื่องเลยไม่เลยเถิด ส่วนจะฆ่าแกงกันนั้นฉันว่าไม่น่าจะถึงขั้นนั้น”
“คุณเพรียวอยู่บ้านหลังนั้นคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”
“ก่อนที่ฉันจะเข้ามาทำงานกับมัน ยายมันเสียช่วงก่อนที่มันจะดังไม่นาน”
“แล้วพ่อกับแม่ของคุณเพรียวละครับ”
“พ่อกับแม่หย่าร้างกันไปตั้งแต่เพรียวมันยังเด็ก ตอนแรกมันอยู่บ้านหลังนั้นกับแม่แล้วก็ยายค่ะ แม่เสียหลังจากหย่ากับพ่อได้สองสามปี”
“คุณเพรียวได้ติดต่อพ่อบ้างไหมครับ?”
“ไม่เลยค่ะ”
“งั้นผมขออีกคำถามนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเพรียวมีโรคประจำตัวหรือต้องกินยาอะไรเป็นประจำรึเปล่าครับ?”
“มีค่ะ เพรียวเป็นโรคซึมเศร้าต้องกินยาตามที่หมอสั่งเป็นประจำ นอกจากนั้นก็มีพวกอาหารเสริมความงาม”
“ขอบคุณมากครับ ถ้ามีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมสามารถติดต่อเข้ามาที่เบอร์ของผมได้ตลอดเลยนะครับ”
“ได้ค่ะ”
หลังจากการสอบปากคำปราปก็สั่งให้เมฆไปส่งจุ๊บแจงที่รถและแอบกระซิบกำชับให้ลูกน้องสังเกตอาการของจุ๊บแจงก่อนจะปล่อยเธอกลับบ้าน เพราะจากที่เขาสังเกตเธอยังมีอาการผวาอยู่บ้าง
ปราปเดินกลับเข้ามาในสน. ด้วยใบหน้าเคร่งเครียดหลังจากเดินไปส่งสองพี่น้องที่มาให้ปากคำที่ลานจอดรถก่อนจะเดินมาเจอเมฆที่หน้าห้องรับแจ้งความ
“สารวัตรเป็นอะไรรึเปล่าครับ” เมฆถามหัวหน้าหนุ่มด้วยความเป็นห่วง สีหน้าปกติของปราปก็ถือว่าเป็นคนที่ดูจริงจังมากอยู่แล้วยิ่งทำหน้าเครียดเข้าไปอีกยิ่งทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ แทบจะไม่มีใครอยากเข้าใกล้ คงมีแค่ลูกน้องคนสนิทเท่านั้นที่ชินชาไปซะแล้ว
“ไม่เป็นไร คดีเจเจไปถึงไหนแล้ว?”
“ทีมกำลังตรวจดูภาพกล้องวงจรปิดอยู่ครับ ส่วนพยานคนอื่น ๆ ติดต่อไปแล้วครับ อีกสักพักคงจะเข้ามาให้ปากคำ”
“แล้วพวกนั้นฟื้นรึยัง หมอได้บอกไหมว่าเป็นอะไร?”
“ยังเลยครับ ส่วนอาการเบื้องต้นน่าจะเกิดจากการพักผ่อนน้อย เลยหมดสติไปครับ”
“พักผ่อนน้อยเนี่ยนะ?!” ปราปถามเสียงสูง ใครจะไปเชื่อว่าลูกน้องของเขาจะพักผ่อนน้อย ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองน่าจะพักผ่อนน้อยกว่ายังเดินลอยไปลอยมาอยู่ได้
เมฆได้แต่ยกยิ้มแห้ง “ครับ”
“อือ มีอะไรก็ไปตามกูที่ห้อง กูขอพักสายตาหน่อย”
“ครับสารวัตร”
ปราปเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟายาวรับแขก เตรียมพร้อมสำหรับการงีบหลับสักชั่วโมงสองชั่วโมงเพื่อให้ตัวเองกลับมากระปรี้กระเปร่าในการทำงานต่อ แต่ในขณะที่เปลือกตากำลังจะปิดจู่ ๆ มารที่เรียกว่าเพื่อนสนิทก็มาผจญเสียก่อน
ปราปถอนหายใจอย่างเหลืออดแต่ก็ยอมยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูเผื่อเพื่อนของเขาจะมีข้อมูลเกี่ยวกับคดี “ฮัลโหล”
[ไอเชี้ยปราป มึงส่งของมาเยอะอะไรขนาดนั้นวะ กะจะไม่ให้กูนอนเลยดิ]
“หึ มึงก็โทรหากู กะจะไม่ให้กูนอนเลยดิ๊”
[เออ! กูไม่ได้นอน มึงก็ไม่ต้องนอน]
“กูตื่นละ แล้วคือมึงโทรมาเพื่อบ่นกู แค่นี้?!”
[ถ้าแค่บ่นมึง กูไม่โทรมาหรอก กูไปด่ามึงที่สน. ง่ายกว่า]
ปราปยกยิ้มมุมปาก “แล้วโทรมาทำเหี้ยไร”
[เรื่องสำคัญไว้ค่อยพูดทีหลัง แต่ที่กูอยากรู้คือมึงไปเจอศพนายธีรภพได้ไง]
“ผีบอกกู”
[ไอสัส เอาดีดีดิ๊]
“ไอเด็กสิงมันโทรมาบอกกูว่าเจเจจะตายให้กูส่งคนไปช่วยดูหน่อยกูเลยส่งคนไปดูให้ กูบอกให้พวกมันเฝ้ากันถึงแค่เที่ยงคืนตีหนึ่งแล้วก่อนกลับให้โทรมารายงานกู แต่เสือกไม่มีใครโทรมาสักคนกูโทรหาแม่งก็ไม่มีใครรับ กูเลยไปหาพวกมันที่บ้านไอคุณเจเจแล้วเจอแม่งนอนตายห่าอยู่กลางบ้าน”
[ผีบอกมึงจริงด้วย]
“แล้วเรื่องสำคัญที่มึงพูดคือเรื่องไรวะ”
[กูชันสูตรคุณเพรียวเสร็จแล้ว]
“กูรู้แล้ว มึงบอกกูแล้ว”
[เรื่องนั้นกูบอกแล้ว แต่มีอีกเรื่องที่กูเพิ่งได้ผลจากแล็บ]
“เรื่องไรวะ”
[เป็นไปตามที่กูคิด เส้นผมที่อยู่ในกระเพาะของคุณเสือกับคุณเพรียวมีสารพิษชนิดเดียวกันเคลือบอยู่ มันเป็นเหตุที่ทำให้พวกเค้าตาย]
“ตอนนี้ก็เหลือแค่ว่าพวกเค้ากินเข้าไปเอง หรือมีคนทำให้พวกเค้ากิน”
[ยังไม่หมด]
“มีเหี้ยไรอีก”
[ขี้ผึ้งบนริมฝีปากของคุณเสือกับคุณเพรียวเป็นสารชนิดเดียวกัน]
“...”
[ไอเชี้ยปราป! ตายแล้วเหรอวะ] รามเห็นเพื่อนเงียบหายไปจึงหาเรื่องพูดประชด
“มึงรีบชันสูตรคุณเจเจด่วนเลย” ปราปไม่สนใจคำพูดประชดประชันของเพื่อนเพราะข้อมูลที่ได้รับมาดึงดูดความสนใจของเขาไปจนหมดและตอนนี้เขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะงีบหลับแล้วเหมือนกัน
[เออ กูรู้แล้ว ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวกูโทรไปบอก]
ตลอดทางสิงสัมผัสได้ถึงพลังอำมหิตบางอย่างจากอินที่หันมามองจ้องหน้าเขาสลับกับการมองถนนโดยไม่พูดไม่จา เด็กหนุ่มรู้ดีว่านี้ไม่ใช้สถานการณ์ปกติแต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงจึงได้แต่นั่งนิ่งมาตลอดทางจนตัวเกร็งจนตะคริวขึ้น
รถสปอร์ตสีดำด้านคันงามจดสนิทลงที่ลานจอดรถหน้าบ้าน แทนที่คนในรถจะลุกออกไปแต่คนขับกลับนั่งนิ่งดวงตามองตรงออกไปนอกรถคนน้องที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เองก็ไม่กล้าลุกทำได้แค่นั่งนิ่งไม่ไหวติงตามเดิม
อินพ้นลมหายใจออกจากปากเสียงหนักเพื่อบอกให้คนน้องรู้ว่าเขาไม่พอใจอย่างมากแถมตอนนี้เขายังต้องพยายามกดข่มอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้เพราะต่อให้โมโหแค่ไหนเขาก็ไม่อยากจะตวาดใส่น้อง อินค่อย ๆ หันกลับมามองหน้าเด็กหนุ่มด้วยใบหน้าเรียบเฉย นั่งมองจ้องหน้าสิงอยู่เกือบห้านาทีโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา คนน้องที่เห็นแบบนั้นก็ประหม่าทำตัวไม่ถูก ภาพหมายักษ์ทำหน้าหงอยหูลู่หางตกตรงหน้าทำให้อินอารมณ์เย็นลงไปได้เล็กน้อย
“ไอสิง ก่อนหน้านี้กูไม่อยากจะคาดคั้นมึงนะเพราะเห็นว่ามึงยังช็อกกับเรื่องไอเสือ แต่มึงดูสิ่งที่เกิดขึ้นดิ มันเริ่มไปกันใหญ่แล้ว กูถามจริงมึงจะบอกกูเมื่อไหร่วะ ไอสิ่งที่อยู่ในใจมึงอะ”
“พี่อิน” สิงเรียกชื่อพี่เสียงอ่อย
“กูไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้มึงปิดปากเงียบขนาดนั้น แต่กูว่าตอนนี้มันไม่ใช้เวลาที่จะเงียบ มันคือเวลาที่มึงควรพูดทุกอย่าง และช่วยกันหาทางออก มึงเข้าใจที่กูพูดไหม?”
สิงนั่งก้มหน้าคางชิดอกอย่างรู้สึกผิด
“มึงกลัวอะไรวะสิง มึงกลัวกูจะไม่เชื่อมึงหรือเพราะไอเสือสั่งไม่ให้มึงพูด มึงบอกกูได้ป่ะกูขอร้อง”
“ผม… ผมกลัว…”
“มึงกลัวอะไรมึงบอกกู หรือที่มึงไม่บอกกูเพราะคิดว่ากูจะปกป้องมึงไม่ได้เหรอ?”
“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับพี่อิน” สิงพูดสวนขึ้นมาทันควัน
“ถ้างั้นมึงกลัวอะไร มึงบอกกู” อินถามอย่างชัดถ้อยชัดคำเพื่อย้ำชัดให้น้องรู้ถึงความตั้งใจ
“ผมกลัวว่าพี่และคนอื่น ๆ จะเป็นอันตราย ถ้าเราเข้าไปยุ่งเรื่องนี้”
“พี่มึงโดนฆ่าตายใช้ไหม?” อินเลือกที่จะถามออกไปตรง ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม
สิงพยักหน้า
อินถอนหายใจยาวเหยียดพลางยกมือขึ้นมาเสยผมที่ปรกหน้าอยู่ “ใคร?”
“ผมไม่รู้ครับ”
“ลงไปรอกูในบ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว”
อินออกคำสั่งพลางชี้นิ้วไปตรงทางเข้าบ้านทำให้สิงพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินลงไปจากรถแล้วไปนั่งรอคนพี่บนโซฟาหนังอย่างสงบเสงี่ยม รอให้อินได้สงบสติอารมณ์และมีเวลาส่วนตัวสักพัก
หลังจากสิงลุกออกไปจากรถอินก็หยิบโทรศัพท์โทรตรงไปหาผู้จัดการส่วนตัวทันที
“พี่เจต อินขอพักงานช่วงนี้ก่อนได้ไหม ผมมีเรื่องต้องจัดการ”
[ฉันยกเลิกงานช่วงนี้ของแกไปหมดแล้วน่ะ]
“ผมหมายถึงของวันนี้แล้วก็พรุ่งนี้ด้วยพี่”
[เดี๋ยวพี่ขอดูตารางก่อนว่าพอจะยกเลิกได้ไหม ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรรึเปล่า?]
“เรื่องไอเสือไอสิงนี้แหละพี่เจต พี่ช่วยผมหน่อยเหอะ”
[เออ ๆ มันก็พอยกเลิกได้ แต่ฉันขอลองคุยดูก่อนแล้วกัน ได้เรื่องยังไงแล้วจะโทรไปบอก]
“ขอบคุณครับพี่ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
วางสายจากผู้จัดการส่วนตัวก็เดินลงจากรถก่อนจะสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อเรียกสติแล้วค่อยเดินตามเข้าบ้านไป อินเดินไปนั่งข้างเด็กหนุ่มก่อนจะเริ่มซักถามอีกครั้ง
“สิง มึงเป็นเด็กดีมาตลอดกูรักมึงเหมือนมึงเป็นน้องชายแท้ ๆ ของกู เพราะฉะนั้นมีอะไรปิดปังกูอยู่กูขอให้มึงพูดกับกูตรง ๆ มึงเข้าใจไหม”
คำพูดย้ำชัดสถานะของเขาในใจอินทำให้สิงรู้สึกเจ็บแปล๊บ ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังไม่ชินชาสักที เด็กหนุ่มทำได้แค่ปลอบใจตัวเองและคิดว่าสถานที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ดีมากพอแล้วสำหรับเขา “ต่อให้เรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ฟังดูเพ้อเจ้อเหรอครับ”
“ใช้ กูเชื่อมึงทุกคำที่มึงพูดเลย” อินตอบกลับด้วยเสียงหนักแน่นอย่างทันควันโดยไม่ต้องเว้นช่วงให้คิดอะไร เพราะความเชื่อมั่นและความเชื่อใจของเขาที่มีต้องคงตรงหน้ามันก็ไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย
“พี่อินจะไม่มองว่าสิงเพ้อเจ้อเหมือนสารวัตรปราปเหรอครับ”
“กูรู้จักมึงมากี่ปีสิง กูเชื่อใจมึงพอ ๆ กับที่กูเชื่อตัวเองนั่นแหละ”
สิงคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันหน้าแทบทุกซี่ “อย่างที่พี่อินพูดกับสารวัตรนั่นแหละครับ ผมได้ยินเสียงวิญญาณ”
“มึงได้ยินจริง ๆ ซินะ”
“พี่อินรู้เหรอครับ?”
“มึงเคยบอกกูนิ จำไม่ได้เหรอ”
เด็กหนุ่มกางเกงน้ำเงินเดินเข้ามาในกองถ่ายพร้อมกับเจตที่เพิ่งปลีกตัวออกไปรับมาจากหน้าโรงเรียนเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน
สิงในชุดนักเรียนเดินยิ้มร่าเข้ามาในกองถ่ายอย่างร่าเริงตามนิสัยของเจ้าตัวพลางยกมือไหว้ผู้คนในกองถ่ายที่กล่าวทักทายเขาอย่างคนคุ้นเคย
เด็กหนุ่มได้กลิ่นเย็นสดชื่นที่เป็นกลิ่นน้ำหอมประจำของเพื่อนสนิทพี่ชายรีบเอ่ยปากทักทายก่อนจะเดินเข้าไปหาอย่างออดอ้อน “พี่อิน”
อินเงยหน้าขึ้นมาจากบทละครในมือก่อนจะรับเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมแขน “เรียนเป็นไงบ้างวะ”
“สนุกดีครับ พี่อินเหนื่อยไหม วันนี้ถ่ายเยอะรึเปล่า”
“ก็ถ่ายเท่าพี่มึงนะแหละ” อินเอ่ยปากตอบเด็กหนุ่มก่อนจะเหลือบไปมองคนพี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทางหางตาแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างยียวนกวนอารมณ์ “เชื่อกูยังว่าไอสิงมันรักกูมากกว่า มึงอะหมาหัวเน่าแล้วไอเสือ”
เสือยกยิ้มมุมปากโดยไม่ได้ละสายตาไปจากบทซีรีส์ “หึ เพราะแกตามใจมันไง มันเลยชอบแกมากกว่าเรา”
“สิงก็ชอบพี่เสือนะครับพี่อิน” เด็กน้อยในกางเกงน้ำเงินรีบแก้ตัวทันควันกลัวพี่ชายแท้ ๆ น้อยใจ
“แต่มึงทักกูก่อนมันอีกนะ” อินแกล้งเย้าแหย่น้องเล่นตามประสา
“ก็สิงได้กลิ่นพี่อินก่อนพี่เสือนิครับ อีกอย่างสิงพูดกับพี่อินเสร็จ สิงก็จะถามพี่เสือเหมือนกัน”
“มึงเป็นหมาเหรอไอสิง”
สิงแสร้งทำหน้ายู่ “ก็สิงมองไม่เห็นนิครับ สิงก็ต้องฟัง ไม่ก็ดมเอาซิครับ”
“เวร! น้องมึงดึงดราม่าใส่กูแล้วไง” อินหันไปฟ้องคนกลาง
“พอกันทั้งคู่ เสือมานั่งนี้มา แกก็หยุดแกล้งไอสิงได้แล้วรู้อยู่ว่ามันขี้น้อยใจ” เสือใช้วิธีจบปัญหาโดยการแยกตัวปัญหาทั้งสองออกจากกัน ข้อมือของสิงถูกลากให้เดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ถัดจากเก้าแคมป์ปิ้งของเสือ
สิงสูดจมูกไปมาจนเกิดเสียงดังฟุดฟิด คนที่สนุกกับการแกล้งคนอื่นอย่างอินได้ยินจึงเห็นช่องให้ได้แกล้งเด็กน้อยอีกรอบ “หมาสิงได้กลิ่นอะไรละคราวนี้ หรืออยากคาบห่วงไหม กูโยนให้”
สิงหันไปทำหน้างอใส่ต้นเสียง “สิงไม่ใช้หมานะครับพี่อิน!”
“อ้าว! เหรอวะ?!กูเห็นมึงดมจังเลย ก็นึกว่าเป็นหมา”
“สิงแค่ได้กลิ่นอะไรเหม็น ๆ เลยพยายามดมหาที่มาเท่านั้นครับ”
“นิสัยหมาชัด ๆ ยังบอกไม่ใช้หมาอีก”
“พี่อิน!” สิงร้องท้วง พลางทำหน้ายู่อย่างกับเด็กน้อยถูกขัดใจ
“โอย! วันนี้จะได้อ่านบทไหมเนี่ย! แกเลิกล้อมันได้แล้วอิน ไปต่อบทกับเราดีกว่า” เสือที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเด็กน้อยที่ชอบถูกแกล้งกับคนที่ชอบแกล้งคนอื่นจนติดเป็นนิสัยถึงกับหมดความอดทน รีบลุกขึ้นยืนแล้วลากอินออกไปต่อบทเพื่อเข้าฉากต่อไป
“หวงน้องจังวะ แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็ไม่ได้” อินโอนครวญในขณะที่ถูกลากออกไปต่อบท
สิงจึงได้แต่นั่งอยู่คนเดียวอย่างเหงา ๆ เพราะคนอื่นแยกย้ายกันไปทำงานกันหมด ทำให้เขาต้องหาอะไรแก้เบื่อโดยการหยิบการบ้านขึ้นมาทำฆ่าเวลา
“ฮิ่ ฮิ่ ฮิ่”
เสียงหัวเราะโหยหวนของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลสิงจึงวางปากกาสไตลัส [1] ในมือและรีบหันไปตามทางของเสียง แต่กลับพบเพียงความว่าเปล่าเขาจึงพยายามเงี่ยหูฟังอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบอะไรจึงคิดว่าแค่หูฝาดไปเองก่อนจะหันกลับมาสนใจการบ้านตรงหน้าต่อ
“เสือ หอม อยากกิน”
เสียงของผู้หญิงคนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง สิงรีบหันขวับไปตามทางของเสียงแต่ไม่พบอะไรตามเคย เพียงแต่ในครั้งนี้เขามั่นใจว่าไม่ได้หูฝาดเพราะเขาได้ยินชื่อของพี่ชายจากปากของเธอชัดเจน มันทำให้เด็กหนุ่มนั่งไม่ติดพื้นเพราะเหมือนจะรู้ได้จากสัญชาตญาณของตัวเองแล้วว่าเสียงนั้นมาจากอะไร สิงเลิกสนใจการบ้านแล้วรีบเดินตามหาพี่ชายด้วยความร้อนใจ
“พี่อิน เห็นพี่เสือไหมครับ” สิงเดินมาเรื่อย ๆ ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย จึงรีบเดินไปถามหาพี่ชายจากเพื่อนสนิทที่หายออกมาด้วยกัน
“นี้มึงดมกลิ่นมาถึงนี้เลยเหรอ จมูกหมาของจริง ฮ่า ๆ” อินหัวเราะออกมาอย่างชอบใจแต่เด็กหนุ่มกลับไม่เล่นด้วย ซ้ำยังทำสีหน้าไม่สู้ดี ความคิดที่อยากจะแกล้งคนตรงหน้าจึงถูกเจ้าตัวกลืนหายลงท้องไปทันที “ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นวะสิง มีอะไรรึเปล่า?”
“พี่อินเห็นพี่สิงไหมครับ”
“มันไปเข้าห้องน้ำ แล้วมึงเป็นไรเนี่ย ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ” เด็กหนุ่มทำท่าจะก้าวไปหาพี่ชายแต่ถูกอินสกัดเอาไว้ก่อน “เดี๋ยว ๆ รอตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวมันก็มา” สิงยอมทำตามที่อินเสนอแต่ก็ยังไม่วางใจ ยืนรอคนพี่ด้วยการชะเง้อมองหาทุก ๆ ห้าวินาทีด้วยความกระวนกระวายใจ
“เห้ย! ใจเย็นดิวะ มีอะไร บอกกูดิ๊”
“ผม… ผมได้ยินเสียงผะ”
“สิง!” เสือที่เพิ่งทำธุระเสร็จเดินออกมาเห็นน้องชายพูดอะไรบางอย่างด้วยท่าทางกระวนกระวายใจกับเพื่อนสนิท จึงรีบเดินไปดูน้องด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่คิดว่าสิ่งที่สิงพูดกับอินจะเป็นเรื่องที่เขากลัวที่สุด จึงรีบตะโกนดักทางน้องเอาไว้ก่อน
สิงได้ยินเสียงเรียกของพี่ชายดังขึ้นโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ แต่พอตั้งสติได้ก็รีบพุ่งเข้าไปหาพี่ชายทันที “พี่เสือ พี่เสือ น้องได้ยิน”
“หยุด! เลิกพูดเรื่องนั้นได้แล้วสิง” เสือเค้นเสียงด้วยพยายามที่จะไม่ให้สิงพูดถึงเรื่องที่เขาไม่ต้องการได้ยิน
“แต่สิง…” สีหน้าของเด็กหนุ่มหม่นหมองลงทันทีที่ถูกดุแต่อีกใจก็แอบเป็นห่วง
“มึงได้ยินอะไรวะสิง แล้วมึงไปว่ามันทำไม มันแค่เป็นห่วงมึง” อินมองสองพี่น้องด้วยความงุนงงเพราะดูแล้วน่าจะเป็นเรื่องที่เขาใจกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง
“ไม่มีอะไร มึงซ้อมบทต่อเหอะ เดี๋ยวกูไปคุยกับสิงก่อน”
“แต่พี่เสือ สิงได้ยินจริง ๆ นะ ผี…”
“หยุด!!” เสือตะโกนใส่น้องเสียงดังจนคนในกองที่อยู่แถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว “หยุดพูดเรื่องนี้ อย่าพูดเรื่องเพ้อเจ้ออะไรพวกนั้นอีก”
น้ำตาหยดใส่ ๆ ไหลอาบแก้มเด็กน้อยที่เพิ่งถูกพี่ชายดุไปหมาด ๆ จนคนในกองอดสงสารไม่ได้
“ไอเสือ มึงจะตะคอกใส่ไอ้สิงทำไมวะ พูดกันดี ๆ ก็ได้” อินที่ต่อให้ชอบแกล้งเด็กหนุ่มมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยอยากเห็นน้ำตาของมันก็ออกโรงปกป้องน้องทันที ร่างโปร่งเดินเข้าไปแยกสองพี่น้องออกจากกันเพื่อให้ต่างคนต่างสงบสติอารมณ์
“พี่อินรู้เหรอครับว่าสิงจะพูดอะไร” สิงเลิกคิ้วถาม
“กูพอปะติดปะต่อได้ อีกอย่างตอนเด็ก ๆ มึงชอบพูดคนเดียว ตอนที่ไม่มีใครอยู่กับมึง พอโตมากูก็ยังแอบเห็นมึงพูดอยู่บ้างแต่ไม่บ่อย”
“ผมได้ยินมาตั้งแต่ช่วงที่ตาบอดแล้วละครับ”
“ช่วงห้าหกขวบอะนะ?”
“ครับ”
“เกิดมาพร้อมพรสวรรค์เหรอวะ โคตรเท่!”
สิงยิ้มอ่อน “พรสวรรค์เหรอครับ แต่ผมว่าคงไม่มีใครอยากได้พรสวรรค์แบบนี้มั้งครับ”
“ก็จริง แล้วไงมึงได้ยินเสียงผีแล้วยังไงต่อ”
“จริง ๆ แล้วบ้านของสิงเป็นร่างทรงครูหมอโนราครับ แต่พี่เสือไม่ยอมรับเรื่องนี้และสั่งห้ามไม่ให้ผมพูดเรื่องนี้กับใคร รวมไปถึงเรื่องที่ผมได้ยินเสียงวิญญาณด้วย”
“ร่างทรงเทพอะไรพวกนี้อะเหรอ”
“คนทางใต้เชื่อว่าเป็นวิญญาณของผีตายายครับ”
“อารมณ์บรรพบุรุษปกปักรักษาลูกหลานว่างั้นเหอะ”
สิงพยักหน้า “ใช้ครับ ครอบครัวของสิงรับร่างทรงสืบต่อกันมาหลายรุ่นแล้ว แต่มาสิ้นสุดที่รุ่นพ่อเพราะปู่ไม่ยอมให้พ่อรับ”
“แล้วไงวะ ไม่รับแล้วเกิดอะไรขึ้น”
“สิงก็ไม่มั่นใจครับ แต่ทวดเชื่อว่าที่พ่อประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตก็เป็นเพราะปู่ไม่ยอมให้พ่อรับ”
“แล้วทำไมผีตายายถึงส่งไปถึงพ่อมึง ไม่ใช้ปู่มึงละ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เท่าที่ผมรู้คือผีตายายเป็นคนเลือกครับว่าจะเป็นใคร เราไม่มีทางรู้ได้เลยจนกว่าท่านจะมาหาเรา”
“อ่า ~ แล้วไง มึงจะบอกว่าที่มึงมีพร… ได้ยินเสียงผี มาจากการที่ผีตายายเลือกมึงเหรอ”
“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ”
“แล้วไง ตอนนี้มึงคือร่างทรงเหรอ”
สิงส่ายหน้า “ไม่ใช้ครับ สิงยังไม่ได้รับ พี่เสือสั่งห้ามไม่ให้สิงรับ”
“อาว แล้วมึงได้ยินเสียงผีได้ไง”
“อาจเป็นเพราะผีตายายก็ได้ครับ”
“หึ! ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี มองไม่เห็นคนเลยมองไม่เห็นผีไปด้วย แล้วไอเรื่องพวกนี้มันเกี่ยวกับการตายของไอเสือยังไง”
อินเจาะเข้าตรงประเด็นโดยไม่มีการเกริ่นนำเด็กหนุ่มจึงมีท่าทีกระอักกระอ่วนราวกับน้ำท่วมปาก “พี่อินจำเรื่องเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่พี่เสือเข้าไปเซ็นสัญญาเป็นนักแสดงในสังกัดของพี่เจตได้ไหมครับ”
“จำได้ดิ วันนั้นกูก็อยู่ด้วย”
“เย็นวันนั้น ตอนที่พวกพี่กำลังฉลองให้กับพี่เสือ มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้กลิ่นแปลก ๆ จากตัวพี่เสือครับ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นกลิ่นอะไร แต่มันเหม็นเน่าเหมือนซากสัตว์ตาย ตอนนั้นผมคิดว่าจมูกผมคงเพี้ยนไป แต่หลังจากนั้นผมก็ยังได้กลิ่นนี้จากตัวพี่เสือมาตลอด สิงเลยตัดสินใจเข้าไปถามพี่เสือตรง ๆ แต่พี่เสือกลับบอกผมว่าไม่มีไรแล้วให้ผมเลิกยุ่งเรื่องของเขา”
“ตอนที่กูแซวว่ามึงเป็นหมา ตอนนั้นมึงพยายามดมกลิ่นพี่มึงเหรอ”
“ครับ แต่พี่อินชอบแกล้งสิง หาว่าสิงเป็นหมา”
“เอ้า! ใครจะไปรู้วะ อีกอย่างคนแบบกูไม่แกล้งคนอื่นนอนไม่หลับโว้ย! แล้วไงต่อมึงยังได้กลิ่นนั้นอยู่อีกไหม?”
“สิงได้กลิ่นแปลก ๆ นั้นมาตลอดครับ แต่วันนั้นเป็นวันแรกที่สิงได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนึงอยู่ข้าง ๆ พี่เสือ”
“เสียงผี?!”
“ตอนนั้นสิงไม่รู้หรอกครับแค่เดาเอา แต่ตอนนี้… ใช้ครับ”
“สัส! ขนลุกวะ”
“หลังจากที่มีปากเสียงกับพี่เสือครั้งนั้นสิงก็ไม่ได้ยินไม่ได้กลิ่นอีกเลยครับ จนกระทั่งเมื่อหลายเดือนก่อนสิงได้กลิ่นมันอีกครั้งที่ห้องของพี่เสือ แล้วก็เป็นอีกครั้งที่สิงทะเลาะกับพี่เสือหนักจนถูกสั่งห้ามไม่ไห้เข้าไปในห้องนอนของพี่เค้าอีก”
“นี้อย่าบอกกูนะว่าไอเสือเอาผีเข้าบ้านอะ”
สิงพยักหน้าตอบช้า ๆ
“ไอสัส! ของดี ๆ มีไม่เอาเข้าไปวะ”
“วันที่พี่เสือตาย สิงได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงครับแต่เหมือนจะเป็นคนละเสียงกันกับเสียงที่ผมเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใครแต่ผมมั่นใจว่าเธอไม่ใช้คนครับ”
“แล้วพี่มึงพาผีเข้าบ้านทำไม มันยังสติดีอยู่รึเปล่าวะ?!”
“สิงคิดว่าพี่เสือต้องเข้าไปยุ่งกับคุณไสยมนต์ดำครับ”
“มึงรู้ได้ไง”
“ผีตายายครับ”
“ไหนมึงบอกมึงไม่ได้รับไง”
“ไม่ได้รับ แต่สิงไม่ได้ปฏิเสธนิครับ”
“เออ! ดี พี่น้องคู่นี้ กูจะบ้า!” อินเหนื่อยใจกับสองพี่น้องเสือสิงที่คนพี่เอาผีเข้าบ้านส่วนคนน้องเอาผีเข้าตัว ... ‘หมดคำซิเว้า’ คงเป็นคำพูดที่อธิบายความในใจของอินได้ตอนนี้
การแสดงนับเป็นศิลปะนาฏศิลป์อย่างหนึ่งที่มีครู คนในวงการบันเทิงจึงเชื่อถือเรื่องพวกนี้กันมา เขานับเป็นส่วนหนึ่งในวงการบันเทิงที่ถูกเป่าหูเรื่องนี้มาตั้งแต่เข้าวงการ ถึงเขาจะไม่เคยเจอแต่ก็ไม่เคยคิดจะลบหลู่เลยสักครั้งแถมยังจามผู้จัดการส่วนตัวไปมูเตลูตามคำชวนของอีกฝ่ายอยู่เป็นประจำ “แล้วไง คือ…เค้าช่วยมึงอยู่เหรอ”
สิงยิ้มแห้ง “เรียกว่าช่วยก็ได้มั้งครับ ทุกครั้งที่ผมได้ยินเสียง จะไม่ใช้การบอกให้ไปช่วย แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นการบอกกล่าวเฉย ๆ”
“แล้วเค้าไม่ได้บอกเรื่องของไอเสือเหรอ”
“บอกเรื่องที่พี่เสือเข้าไปยุ่งกับเรื่องคุณไสยครับ ผมเลยไปเตือนพี่เสือแล้วจบด้วยการโดนด่า แต่น่าแปลกนะครับเพราะก่อนที่คุณเพรียวกับคุณเจเจจะตายท่านยังมาบอกผมอยู่เลย แต่ตอนที่พี่เสือตายท่านไม่บอกอะไรผมเลย”
“บอกไปหลายรอบแล้วไง แต่พี่มึงไม่ฟัง พี่มึงดื้อจะตาย” อินพูดประชด
“แต่วันที่พี่เสือจะตายท่านไม่ได้บอกผมนะครับ”
“แต่วันนั้นมึงทะเลาะกันไม่ใช้เหรอ สารวัตรบอกกูว่ามึงร้องไห้ตอนที่เดินกลับขึ้นห้อง”
สิงส่ายหน้า “เปล่าหรอกครับผมไม่ได้ทะเลาะกับพี่เสือ ผมแค่ฝันถึงพ่อกับแม่เลยลงไปคุยกับพี่เสือเท่านั้นครับ”
“หึ อ้อนเหรอมึง”
สิงยกยิ้มพลางยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน “เปล่านะครับ”
“มึงมันขี้อ้อน ขี้งอน แถมยังน้อยใจเก่งฉิบหาย จะไม่ใช้ได้ยังไง”
สิงทำหน้ายู่ที่ถูกคนพี่สาธยายนิสัยส่วนตัวของเขาอย่างรู้ทัน อินเห็นแบบนั้นก็ทำลอยหน้าลอยตาแบบไม่ใส่ใจก่อนจะวกกลับมาพูดเรื่องที่เกิดขึ้นกับเสือต่อ
“แต่การที่มึงฝันถึงพ่อกับแม่ อาจหมายถึงสัญญาณบอกเหตุก็ได้นะ”
“เหตุที่พี่เสือจะตายใช่ไหมครับ”
“อือ ว่าแต่คุณเพรียวกับคุณเจเจก็ข้องเกี่ยวกับเรื่องคุณไสยมนต์ดำด้วยเหรอวะ”
“คงเป็นอย่างนั้นครับ เพราะตอนที่ผมไปหาคุณเจเจที่บ้าน ผมได้กลิ่นเหม็นเน่าแถมยังได้ยินเสียงผู้หญิงที่อยู่ในบ้านพี่เสือเหมือนกันด้วย”
“งั้นหมายความว่าฆาตกรต้องเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ งานหินเลยมึง จะไปหาพวกเล่นของได้ที่ไหนละ มันไม่ใช่ว่าเสิร์ชกูเกิ้ลแล้วจะเจอสักหน่อย”
“ลองเริ่มจากบ้านพี่เสือไหมครับ น่าจะเจออะไรบางอย่าง”
“ตำรวจค้นบ้านมึงทุกซอกทุกมุม ถ้าเจออะไรเค้าต้องมาถามมึงแล้วป่ะ?!”
“แต่ของพวกนั้น น่าจะถูกซ่อนในที่ที่มิดชิด ที่ที่พี่เสือคิดว่าน่าจะมีแค่เค้าเท่านั้นที่รู้”
“พูดเหมือนมึงรู้”
“สิงไม่รู้หรอกครับ แต่…”
“ถามผี”
[1] ปากกาสำหรับผู้พิการทางสายตา ใช้งานควบคู่กับสเลทที่เป็นแผ่นกระดานใช้สำหรับใส่กระดาษเพื่อเขียนอักษรเบรลล์
