สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คนตรงหน้าเลือกที่จะอยู่ข้างเขาเสมอแม้ว่าเรื่องนั้นจะไม่น่าเชื่อถือมากแค่ไหนก็ตามและมันเป็นแบบนี้มาโดยตลอด มันจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเขาถึงแอบรักชายคนนี้มานานหลายปีโดยไม่คิดจะปริปากบอกความในใจเพราะกลัวว่าสุดท้ายแล้วเขาจะสูญเสียคนตรงหน้าไป
“ขอบคุณนะครับพี่อิน ที่เชื่อสิง”
อินระบายยิ้มอ่อนโยนให้น้องถึงแม้ว่ามันจะมองไม่เห็นก็ตาม “ไม่เชื่อมึงแล้วกูจะไปเชื่อใครได้อีก กูบอกแล้วว่ากูเชื่อมึงพอ ๆ กับที่กูเชื่อตัวเองนั่นแหละ”
“พี่อินปะติดปะต่อยังไงคับ ถึงได้รู้ว่าสิงได้ยินเสียงอะไร”
“ก็ไม่ยากน่ะ จะมีใครบอกว่ามีคนกำลังจะตายได้ถูกต้องทั้งสองครั้งวะ หรือต่อให้มึงเป็นหมอดูตาทิพย์แค่ไหนแม่งก็ไม่รู้ชัดขนาดว่าคนที่กำลังจะตายชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน บวกกับตอนเด็กมึงชอบทำตัวแปลก ๆ บางทีก็ชอบคุยคนเดียว กูสารภาพเลยนะกูเคยมีความคิดจะพามึงไปปรึกษาจิตแพทย์เด็กด้วยแต่ไอเสือไม่ยอม แม่งดื้อ!”
“ผมว่าใครก็ตามที่ทำให้ผมมีความสามารถพวกนี้คงผิดหวังในตัวผมแน่ ๆ เพราะผมช่วยใครไม่ได้เลย” สิงพูดด้วยสีหน้าหม่นหมองพลางนึกถึงเหยื่ออีกสองคนที่เขาไม่สามารถช่วยชีวิตได้ถึงแม้จะได้รับคำเตือนมาแล้วก็ตาม
อินเขยิบเข้าไปนั่งประชิดตัวน้องก่อนจะใช้แขนข้างนึงโอบไหล่กว้างของมันเอาไว้ “ถึงกูจะมีพ่อที่บวชไม่สึกแต่กูก็ไม่ได้เป็นคนเคร่งศาสนาอะไร แถมบางทียังเป็นมารศาสนาหน่อย ๆ ด้วยก็ตาม แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะเว้ย ต่อให้มึงจะได้ยินเสียงผีอีกสักกี่ตัว แต่ถ้าพวกเค้าจะตายยังไงก็ต้องตาย”
สิงคลี่ยิ้มบางพลางเอ่ยปากตอบรับคำสอนของอิน “ครับ” ทุกครั้งที่เขาเศร้ามักจะได้รับคำปลอบโยนจากคนตรงหน้าตลอดเวลา แม้คำพูดจะฟังดูแข็งไปหน่อยแต่อย่างน้อยมันก็บ่งบอกถึงตัวตนของอินที่เป็นคนตรงไปตรงมาและซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง
ไม่เหมือนกับเขาเลยแม้สักเศษเสี้ยวเดียว
“งั้นกูขอถามอะไรมึงหน่อยได้ไหม?”
“อะไรเหรอครับ”
“คุณไสยมนต์ดำที่ไอเสือมันเข้าไปเกี่ยวข้อง มันเกี่ยวกับอะไรมึงพอจะรู้ไหม ทำไมมันต้องถึงขั้นฆ่าแกงกันเลยวะ”
“มนต์ดำมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอครับพี่อิน ไม่ว่าพี่เสือจะต้องแลกกับอะไร มันเป็นสิ่งที่พี่เสือยอมรับมันด้วยตัวเอง การใช้มนต์ดำเป็นสิ่งที่ผิด สุดท้ายแล้วไม่ว่ามันจะจบลงยังไง สิ่งที่พี่เสือทำมันจะส่งผลถึงชีวิตของเขา ไม่มากก็น้อยครับ”
“แล้วมึงไปรู้เรื่องพวกนี้มาได้ยังไง”
“ผมได้รับจดหมายจากทวดครับ เลยรู้ว่าเสียงที่ผมได้ยินบ่อย ๆ คือเสียงของผีตายาย หลังจากนั้นก็ศึกษาเรื่องพวกนี้จากทวดมาเรื่อย ๆ ครับ”
“ไอเสือกับมึงไม่เคยพูดถึงเรื่องทวดเลย กูรู้ตอนที่มึงบอกเมื่อหลายปีก่อน ว่าแต่ตอนนี้ท่านเป็นไงบ้างวะ?”
“ท่านเสียไปแล้วครับ”
“เห้ย! แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะ?”
“พี่เสือไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นครับ”
อินถอนหายใจเสียงหนักพลางมองเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าหน่ายเหนื่อย “ไอเสือแม่งดื้อไม่มีใครเกิน กูไม่รู้หรอกว่าพวกมึงทะเลาะอะไรกัน แต่ถึงขั้นไม่ไปร่วมงานศพมันไม่เกินไปหน่อยเหรอวะ?”
“เท่าที่สิงรู้ก็มีแค่เรื่องรับครูหมอโนรานี้แหละครับ นอกจากนั้นพี่เสือไม่เคยบอกอะไรสิงเลย”
“มึงตาบอดตอนห้าขวบหลังจากพ่อกับแม่มึงตายไปไม่นาน เป็นไปได้ไหมวะว่าที่มึงเป็นแบบนี้เพราะไอเสือไม่ยอมให้มึงรับผีตายาย”
“ผมไม่รู้หรอกครับพี่อิน แต่ถ้ามันทำให้พี่เสือสบายใจ สิงก็พร้อมจะทำ”
“มึงหัดคิดถึงตัวเองก่อนคนอื่นบ้างก็ได้น่ะไอสิง โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่ไอเสือไม่อยู่กับมึงแล้ว และกูก็ไม่คิดจะบังคับให้มึงทำอะไรในสิ่งที่มึงไม่อยากทำ”
“ครับ” อินนั่งมองสีหน้าของเด็กหนุ่มก็พอจะรู้ว่ามันตอบรับไปอย่างนั้น มันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองในเรื่องนี้ เพราะถ้ามันจะเปลี่ยนมันคงเปลี่ยนไปนานแล้ว
“ว่าแต่มึงกลัวไหมวะสิง ไอเสียงที่มึงได้ยินอะ”
“ต่อให้ผมจะได้ยินมันมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่มีครั้งไหนที่ผมไม่กลัวหรอกครับ โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินเสียงของวิญญาณตนอื่นที่ไม่ใช้ผีตายาย ผมแค่พยายามทำใจดีสู้เสือก็เท่านั้น แต่จริง ๆ แล้วขาผมสั่นจนฉี่จะราดแล้วครับ”
คำพูดติดตลกที่พยายามทำให้คนพี่คลายเครียดประสบผลสำเร็จ อินหลุดขำในลำคอออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากพูดกับคนน้อง “ไว้จบเรื่องนี้เมื่อไหร่ กูจะพามึงไปอาบน้ำมนต์สักเก้าสิบเก้าวัด”
“พี่อินไม่อาบด้วยกันเหรอครับ”
อินยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าตัวเองพลางเอ่ยปากถามอย่างประชดประชัน “ให้กูอาบ?! หึ! แดกเลยเหอะ!”
อินก็ยังเป็นอินอยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าจะเจอเรื่องหนักแค่ไหนก็ยังทำให้คนอื่นยิ้มได้เสมอ เสียงหัวเราะของสองคนพี่น้องดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันเงียบงันภายในบ้านไปจนหมด ก่อนที่เสียงเรียกเข้าสมาร์ตโฟนของดาราหนุ่มดังแทรกขึ้นมา
“ว่าไงพี่เจต”
[สารวัตรโทรมาบอกว่าผลชันสูตรศพไอเสือออกแล้ว ส่วนศพก็เข้าไปรับได้เลย แกจะไปกับฉันไหมหรือยังไง?]
อินเหลือบสายตาขึ้นมามองสิงครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปคุยกับผู้จัดการส่วนตัวต่อ “พี่เจตจะเข้าไปกี่โมง”
[ฉันเคลียร์คิวให้แกอยู่เนี่ย เสร็จแล้วก็จะเข้าไปเลย ดีหน่อยฉันจะได้มีเหตุผลไปบอกลูกค้าได้] เจตพูดด้วยน้ำเสียงติดประชดประชันที่เด็กในสังกัดทิ้งระเบิดเอาไว้ให้เขาแก้ ส่วนตัวเองก็นอนตีพุงสบายอยู่ที่บ้าน
“โกหกไม่ดีนะพี่เจต”
[งั้นแกจะกลับมาทำงานไหม ฉันจะได้ไม่ต้องโกหกใคร]
“โห่ ผมบอกพี่แล้วไงว่าวันนี้ผมไม่ว่างจริง ๆ มีธุระด่วน”
[ด่วนห่าไร ทำไมถึงมีเวลาว่างไปรับศพไอเสือกับฉัน]
“เอ้า! ไอเสือก็เพื่อนผมไหมล่ะ”
[เออ แล้วแต่แกละกัน อย่าไปถึงก่อนฉันละ ฉันไม่รู้ว่ากองทัพนักข่าวจะรอทึ้งพวกแกอยู่ที่นั่นรึเปล่า]
“รับทราบครับ”
[งั้นแค่นี้แหละ ไว้เจอกัน]
อินวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุด แล้วค่อยหันมาพูดกับสิง “ไปรับพี่มึงกัน”
ก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นกลางอกรู้สึกกระตุกวูบ ความรู้สึกหน่วง ๆ เกิดขึ้นในใจของสิง เขาไม่รู้ว่าจะต้องจัดการกับอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ยังไงเพราะตั้งแต่เสือจากไปสิงยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้าหรือเอ่ยคำลากับพี่ชายคนเดียวของเขาเลยสักคำ
“ครับพี่อิน” สิงพยายามทำสีหน้าให้เรียบเฉยเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้พลางเอ่ยปากตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
แค่เห็นก็รู้ว่าสิงรู้สึกยังไงเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เพียงแต่หลังจากที่เสือตายไปทุกอย่างมันวุ่นวายจนพวกเขาไม่มีเวลาได้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย “งั้นไปอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วจะได้ไปรับพี่มึงกัน”
อินปล่อยให้สิงและตัวเองได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง ถึงจะรู้ว่าตอนนี้สิงอาจจะกำลังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้อง แต่เขาก็ไม่อยากเข้าไปปลอบ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักไม่ห่วงน้องแต่เพราะน้ำตาที่มันเคยตกใจ มันไหลย้อนกลับออกมาบนใบหน้าของเขาแล้วเหมือนกัน อินทรุดลงกับพื้นในขณะที่เขากำลังเลือกเสื้อผ้าสีดำอยู่ในห้องแต่งตัว น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มเนียนไม่ต่างกับสิงที่กำลังนั่งกอดเขาร้องไห้อยู่ตรงปลายเตียง เสียงสะอื้นของสองคนพี่น้องที่อยู่คนละห้องดังระงมออกมาจนให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง อินและสิงปล่อยให้อารมณ์จมดิ่งลงไปกับความเศร้ากับการจากไปไม่มีวันกลับของเสืออยู่ครู่นึง ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วค่อยเดินออกมาเจอกันที่หน้าห้อง
อินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนเห็นใบหน้าของสิงขึ้นสีแดงระเรื่อก็พอจะรู้แล้วว่าน้องเองก็แอบร้องไห้มาเหมือนกัน ดีที่สิงตาบอดเลยไม่เห็นว่าใบหน้าของเขาแดงยิ่งกว่าคนน้องเสียอีก
อินจูงมือสิงลงมาที่ครัว ก่อนจะจัดแจงให้น้องนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ครัว “กินอะไรก่อน กูสั่งมาไว้ให้” อินตอบด้วยเสียงอู้อี้ในจมูกจากการร้องไห้มาอย่างหนักเมื่อครู่
“ครับพี่อิน”
สิงรับช้อนและส้อมมาจากมือของคนพี่แล้วลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแต่อาหารในจานของคนทั้งคู่พร่องไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อาหารส่วนที่เหลือถูกใช้เป็นสิ่งของให้สองพี่น้องคู่นี้ใช้ช้อนส้อมเขี่ยไปมาตอนที่จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อิ่มยัง ไปกันเลยไหม”
“ครับ”
สิงจัดการทำความสะอาดจานชามเสร็จก็เดินตามอินออกไปที่หน้าบ้านก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่อินขับออกมาจากโรงจอดรถ
“มึงโอเคไหมวะ ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวกูไปรับไอเสือกับพี่เจตก็ได้นะ”
“ผมไม่เป็นไรครับพี่อิน ผมอยากเจอพี่เสือ”
“โอเค ถ้าไม่ไหวบอกกูนะ” อินพูดก่อนจะยื่นมือไปบีบมือสิงเบา ๆ แล้วค่อยหันกลับไปขับรถเพื่อตรงไปยังสถาบันนิติเวชโดยที่ยังจับมือของสิงไปตลอดทาง
เจตที่มาถึงหน้าสถาบันนิติวิทยาศาสตร์ก่อนเห็นกลุ่มนักข่าวมากมายกำลังยืนออกกันอยู่ที่หน้าทางเข้า จึงรีบกดโทรออกหาความช่วยเหลือจากนายตำรวจเจ้าของคดี รถของเจตขับวนไปเข้าทางด้านหลังที่เป็นช่องทางสำหรับขนส่งขยะทางการแพทย์ก่อนจะเจอหมวดเมฆยืนรอรับอยู่ที่ประตูทางเข้า
“ทางนี้ครับคุณเจต” เมฆเดินนำเจตเข้าไปในตัวอาคารเพื่อตรงไปหาสารวัตรปราปและชายผิวคมเข้มร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ปราปเดาจากเสื้อกาวน์ที่สวมใส่แล้วน่าจะเป็นแพทย์ที่ชันสูตรศพของเสือ
“สวัสดีครับ” เจตทักทายนายตำรวจเจ้าของคดีก่อนจะเหลือบไปมองหมอหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แวบนึงแล้วค่อยหันกลับมามองปราปตามเดิมเพราะรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างจากสายตาของคนแปลกหน้า
“สวัสดีครับคุณเจต มาคนเดียวเหรอครับ” ปราปถามพลางชะเง้อมองหาคนที่คาดว่าจะมาด้วยกันแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา
“อินกับสิงกำลังตามมาครับ ผมมาดูลาดเลาก่อน”
“ลาดเลา?! นี้สถาบันนิติเวชกลายเป็นสนามรบไปแล้วเหรอครับ” หมอหนุ่มที่ยืนจ้องคนตัวเล็กตรงหน้าอยู่นานได้ช่องทำความรู้จักก็ไม่รีรอรีบพูดแทรกเข้ามาทันที
หัวคิ้วของเจตขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วค่อยหันไปตอบคำถามกวน ๆ ไม่รู้จักกาลเทศะของคนร่างสูง “ผมหมายถึงพวกนักข่าวนะครับ”
รามยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับท่าทางของเจตที่ดูเหมือนแมวหยิ่ง แรกเห็นก็รู้สึกถูกใจเพราะตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีส่วนไหนที่ไม่ตรงสเปก พอยิ่งได้เห็นท่าทางหยิ่ง ๆ ของเจ้าตัวแล้วยิ่งถูกใจเข้าไปใหญ่ “งานหนักเลยนะครับ สวัสดีครับ ผมรองศาสตราจารย์นายแพทย์รามณรงณ์ เรียกหมอรามก็ได้ครับ” รามยื่นมือมาตรงหน้าเจตเพื่อทักทายทำความรู้จักอีกฝ่าย แต่เจ้าแมวหยิ่งกลับเลือกที่จะยกมือไหว้ตามมารยาทไทยพร้อมกับเอ่ยปากแนะนำตัวเองกับอีกฝ่ายแทน
“สวัสดีครับ ผมเจตนา ผู้จัดการส่วนตัวของเสือ”
รามยกยิ้มตอบตามมารยาทพลางวางตัวให้เหมาะสมกับสถานการณ์ตรงหน้าทั้ง ๆ ที่เนื้อตัวกำลังเต้นอยู่ภายในจากการที่เขาได้เจอสิ่งถูกใจตรงหน้า เพราะอีกฝ่ายคงไม่มีอารมณ์ที่จะพูดคุยกับเขาในเรื่องอื่นนอกเหนือจากเรื่องของเสือ
ปราปเองก็หันไปหรี่ตามองเพื่อนอย่างรู้ทันแล้วค่อยหันกลับมาปั้นหน้าเรียบเฉยตามเดิม “งั้นเรารอคุณอินก่อน หรือคุณเจตอยากจะฟังผลการชันสูตรก่อนดีครับ”
“ผมว่าเรารออินกับสิงก่อนดีกว่าครับ ยังไงสิงก็เป็นญาติคนเดียวของเสือ เรื่องพวกนี้ควรให้สิงรับรู้เป็นคนแรกจะดีที่สุด”
อินและสิงขับรถมาจอดที่ด้านหลังอาคารนิติเวชตามคำบอกของหมวดเมฆโดยมีเจ้าตัวยืนรอรับอยู่ข้าง ๆ รถของเจต
“เชิญทางนี้ครับคุณอิน สิง” เมฆรับบทเป็นฝ่ายต้องรับอีกครั้งโดยการเดินนำสองพี่น้องที่จับมือกันแน่นไปที่หน้าห้องดับจิต
อินเดินจูงมือสิงมาจนถึงหน้าห้องดับจิตที่มีคนอื่น ๆ ยืนรออยู่แล้ว ทันทีที่สายตาของอินเหลือบขึ้นไปเห็นป้ายดับจิตมือทั้งสองข้างก็เกิดสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“ไหวไหมวะ” อินหันไปถามสิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไรครับพี่อิน”
ระยะก้าวเดินของอินและสิงเหมือนจะช้าลงไปเรื่อย ๆ ระยะทางจากจุดที่เขายืนอยู่กับหน้าประตูห้องดับจิตไม่ห่างกันมาแต่กลับใช้เวลานานกว่าจะเดินไปถึง
“สวัสดีครับสารวัตรปราป สวัสดีครับ…” อินหันไปทักทายทุกคน ก่อนจะหันไปมองหมอหนุ่มผิวคมเข้มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ปราป
“ผมชื่อรามครับ เป็นหมอชันสูตรศพคุณเสือ”
“สวัสดีครับหมอราม”
เจตเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มพลางยกมือลูบลาไหล่น้องเพื่อปลอบโยน “สิง โอเคนะ”
“ครับ พี่เจต”
ปราปเห็นญาติทุกคนมากันครบแล้วก็หันไปพยักหน้าให้รามเริ่มรายงานผลการชันสูตรให้ทุกคนรับทราบ
“ถ้ามาพร้อมกันแล้ว งั้นผมจะอธิบายผลการชันสูตรให้ฟังนะครับ” รามหันไปมองญาติของผู้ตายทุกคนก่อนจะเปิดแฟ้มในมือขึ้นมาอ่านรายงานให้ทุกคนฟัง “ผู้ตายคือคุณศรัทธา อายุ 33 ปี ผลการชันสูตรพบว่าสาเหตุการเสียชีวิตมาจากสารพิษที่พบในกระเพาะอาหาร ไม่พบบาดแผลในบริเวณอื่น ๆ ของร่างกาย จากการตรวจสอบสารพิษที่เป็นสาเหตุให้คุณศรัทธาเสียชีวิตมาจากสัตว์มีพิษครับ”
“สัตว์มีพิษเหรอครับ?” เจตถามขึ้นมาด้วยความสงสัยพอ ๆ กับอินและสิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าฉงนไม่ต่างกัน
“ครับ พิษจากสัตว์มีพิษหลายชนิดรวมกันครับ”
“เสือมันกินเข้าไปเองเหรอครับ?” เจตถามอีก
หมอรามส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ เรื่องนั้นคุณเจตคงต้องถามจากสารวัตรปราปแล้วละครับ” หมอหนุ่มตอบพลางเหลือบสายตาไปมองเพื่อนสนิท
ปราปเห็นแบบนั้นก็รีบหันไปตอบคำถามเจต “เรื่องนั้นเรายังไม่ทราบครับคุณเจต ยังอยู่ในขั้นตอนการสืบสวน”
เจตพยักหน้ารับโดยไม่ได้ถามอะไรอีก
เมื่อญาติของผู้ตายทุกคนไม่มีคำถามอะไรเพิ่มเติม รามจึงเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่ห้องดับจิตเพื่อให้ญาติมามารับศพ
รามเดินออกมาจากห้องดับจิตเพื่อเชิญให้ทุกคนเข้าไปรับศพเสือ อินที่พยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งให้กับอีกสองคนเดินจูงมือเจตและสิงเข้าไปในห้องดับจิต ทันทีที่เท้าเหยียบกรอบประตูกลิ่นฟอร์มาลีนก็โชยเข้ามาจนร่างกายของคนทั้งสามเกิดสั่นเทาขึ้นมาด้วยความหวาดหวั่น ภายในห้องดับจิตเงียบสงบมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่แว่วมาให้ได้ยินบ้าง ตรงหน้ามีเตียงเหล็กที่มีร่างกายไร้สัญญาณชีพถูกปกคลุมด้วยผ้าดิบสีขาวคลุมเอาไว้ตั้งแต่หัวจรดเท้า
ภาพตรงหน้าทำให้ขาของเจตอ่อนยวบจนเกือบจะล้มพับลงไปบนพื้น แต่ด้วยความเป็นผู้นำเจตถึงได้พยายามกดข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้สิงขวัญเสีย
สิงที่กำลังเดินตามแรงลางจูงของคนพี่ก็ชะงักไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย กลิ่นสารเคมีที่อบอวลอยู่ภายในห้องปิดสนิทไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหวั่นเกรงได้เท่ากับกลิ่นเหม็นเหม็นเน่าที่โชยมาจากภายในห้อง
มันคือกลิ่นที่เขาสัมผัสได้จากวิญญาณนางรำตนนั้น...
อินหันกลับมามองน้องที่จู่ ๆ ก็หยุดเดินด้วยความเป็นห่วง “มึงไหวรึเปล่าสิง” อินหันมาถามสิงพลางก้าวเข้ามาหาน้องพลางยื่นมือมาซับเหงื่อตรงกรอบหน้า
สิงดึงสติของตัวเองกลับมาจากกลิ่นนั้นก่อนจะหันมาตอบคนพี่ “สิงไม่เป็นไรครับพี่อิน ไม่ต้องเป็นห่วงสิงนะครับ”
“โอเค” ถึงจะไม่วางใจแต่ก็ยอมเชื่อตามที่สิงพูด พอเดินมาถึงหน้าเตียงเหล็ก อินยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปเลิกผ้าขาวที่ปรกหน้าออกเพื่อยืนยันตัวตนของร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ผ้าขาวถูกเลิกออกช้า ๆ จนกระทั่งเห็นใบหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาดของเสือโผล่พ้นผ้าดิบออกมา
ตึง!
เจตถึงกับเข่าอ่อนล้มพับลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นห้องพลางยกมือขึ้นมาปิดปังใบหน้าแล้วร้องไห้โฮออกมาเสียงดังลั่นห้องด้วยความเจ็บปวดจนถึงก้นบึ้งของหัวใจจากการสูญเสียเด็กในสังกัดที่เปรียบเสมือนครอบครัวอีกคนนึงของเขา
อินรีบลงไปดูผู้จัดการที่ล้มพับลงไปกองอยู่บนพื้นด้วยอย่างร้อนรนพอ ๆ กับหมอรามที่รีบพุ่งตัวเข้ามาพยุงร่างของเจตเอาไว้
“คุณเจต! ไหวรึเปล่าครับ”
“ฮือ ๆ ไม่! ผมไม่ไหว ทำไมมันไปนอนอยู่ตรงนั้น” เจตเหมือนจะสติหลุดไปแล้ว รามเห็นท่าไม่ดีจึงรีบหิ้วปีกออกไปจากห้องก่อนจะรีบทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้น
ในขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันดูแลเจต สิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงค่อย ๆ ยื่นมือออกไปคลำร่างของพี่ชายตรงหน้าโดยไม่รู้สึกหวั่นกลัว ฝ่ามือทั้งสองข้างคลำขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งปลายนิ้วสัมผัสเข้ากับกรอบหน้าของเสือ มือของเขาถึงได้ชะงักไปครู่หนึ่งเพื่อทำใจ ก่อนจะวางฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนใบหน้าของเสืออย่างเบามือ ปลายนิ้วของสิงสัมผัสไปตามริมฝีปาก สันจมูก ลากยาวไปจนถึงดวงตาที่ปิดอยู่ทั้งสองข้าง
น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเด็กหนุ่มก่อนที่น้ำตาหยดนั้นจะหยดลงบนใบหน้าของเสือ
“พี่เสือ” สิงเรียกชื่อพี่ชายด้วยภาษาถิ่นบ้านเกิด น้ำเสียงสั่นเครือของคนน้องทำให้อินที่เพิ่งช่วยส่งเจตออกไปนั่งพักนอกห้อง หันกลับมามองด้วยความเป็นห่วง
“สิงมาหาพี่แล้วน่ะ พี่เสือหลบบ้านกับน้องน่ะ”
สิงโน้มใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้จนหน้าผากของเขาจรดเข้ากับใบหน้าด้านข้างของเสือ ภาพความทรงจำที่เขามีกับพี่ชายย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิด ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของเขามักจะมีเสืออยู่ในเหตุการณ์สำคัญตลอด...
“ออกไป!”
เสียงแหบแห้งคุ้นหูตะโกนแผดเสียงออกมาดังลั่นเรียกความสนใจของสิงจากร่างเย็นเฉียบพี่ชายไปจนหมด แต่ดูเหมือนคนที่อยู่ภายในห้องจะไม่รับรู้ถึงมันมีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ พลางหันมองตามต้นตอของเสียงพร้อมกับการได้กลิ่นเหม็นที่ส่งกลิ่นแรงมากกว่าเก่า
“ฮิ่ ฮิ่ ฮิ่”
เสียงเล็กแหลมหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ดวงตาสีขาวโพลนมองจ้องไปยังใบหน้าซีดที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงเหล็ก มุมปากสีม่วงคล้ำยกยิ้มจนเกือบจะถึงใบหู
“ออกไป!!!”
ผีตายายตวาดไล่ผีมโนราห์ตนนั้นอีกครั้งจนประตูหน้าต่างกระจกรอบห้องสั่นไหวก่อนที่วิญญาณของเธอจะสลายหายไปด้วยรอยยิ้มแสยะ
สิงที่ได้ยินเสียงนั้นอยู่คนเดียวรีบยกมือขึ้นมาปิดหูทันควัน อินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบก้าวเข้าไปดึงน้องเข้ามาในอ้อมกอดพลางใช้ฝ่ามือเรียวลูบไล้แผ่นหลังเพื่อให้น้องหายสั่นกลัว
“ไม่เป็นไร กูอยู่ตรงนี้” อินพูดปลอบน้องทั้ง ๆ ที่ตัวเองยังไม่สามารถคิดหาสาเหตุของการสั่นไหวของประตูหน้าต่างได้ พอมองออกไปนอกหน้าต่างก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของฝนฟ้าคะนองแต่อย่างใด เขาจึงอนุมานเอาว่าน่าจะเกิดจากสิ่งที่เขามองไม่เห็น
สิงกอดตอบด้วยเนื้อตัวสั่นเทาอินจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว” อินยกมือขึ้นไปลูบหัวน้องถึงแม้ว่ามันจะสูงกว่าเขาเล็กน้อยก็ตาม
เมื่อกลิ่นเหม็นเน่าค่อย ๆ จางหายไปสิงจึงผละออกจากอ้อมกอดของคนพี่พลางยกหลังมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าลวก ๆ “ขอบคุณครับพี่อิน”
“มึงโอเคใช่ไหมวะ”
สิงพยักหน้าพร้อมกับการฝืนยิ้ม “ครับ ผมไหว”
“ไปบอกลาพี่มึงไป เราจะได้พามันไปที่วัด”
สิงพยักหน้าตอบก่อนจะพลิกตัวกลับไปบอกลาเสือ ส่วนอินก็เดินไปช้อนหลังน้องเอาไว้ เผื่อมันจะเป็นลมล้มพับไปเหมือนเจต อินยื่นมือไปจับฝ่ามือเย็นเฉียบของเพื่อนรักเอาไว้พลายเอ่ยคำลาในใจ
‘กูจะไม่บอกลามึงจนกว่ากูจะรู้ว่ามึงตายได้ยังไง เพราะฉะนั้นมึงห้ามไปไหนจนกว่ากูจะลากคอไอเหี้ยนั้นเข้าคุก มึงต้องอยู่ดูแลน้องมึงจนกว่าจะถึงตอนนั้น หลังจากนั้นกูจะดูแลมันต่อจากมึงเองกูสัญญา’
อินปล่อยให้สิงได้เอ่ยคำลากับเสือครู่นึงก่อนจะเดินพยุงตัวน้องออกมาจากในห้อง เห็นหมอรามกำลังถือก้านสำลีชุบแอมโมเนียกวัดแกว่งมันไปมา อีกมือยกขึ้นมาพัดวีเพื่อดับร้อนให้กับอีกฝ่าย
เจตลืมตาขึ้นจากความรู้สึกวิงเวียนก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเฮเซลนัทของหมอหนุ่มที่กำลังมองมาด้วยความเป็นห่วง “ขอบคุณครับ ผมถือเองก็ได้ครับ”
เสียงแหบพร่าเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายพร้อมกับการเอื้อมมือขึ้นไปรับแท่งสำลีมาถือเอาไว้เองแต่กลับถูกรามดึงก้านสำลีหนี
“ผมช่วยดีกว่าครับ” ประเมินจากอาการของเจตแล้วเขาสามารถถือก้านสำลีนี้เองได้แน่นอนแต่เขาแค่อยากหาโอกาสใกล้ชิดอีกฝ่ายก็เท่านั้นก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากหมวดเมฆ
“หมวดเมฆ ช่วยหาน้ำหวานให้หน่อยได้ไหม?”
“ได้ครับหมอ”
หมวดเมฆรับคำจบก็เดินออกไป รามจึงหันกลับมาสักถามอาการจากคนไข้หมาด ๆ ของตัวเอง
“รู้สึก เวียนหัวหรือหน้ามืดบ้างไหมครับ?”
เจตพยักหน้า “บ้านหมุนหน่อย ๆ ครับ”
“นอนพักก่อนดีไหมครับ?”
เจตส่ายหน้า “ไม่เป็นไรครับ”
“พี่ไหวรึเปล่าพี่เจต นอนพักดีกว่าไหม?” อินพูดแทรกเพราะเห็นสีหน้าของผู้จัดการส่วนตัวแล้วอยากให้อีกฝ่ายนอนพักตามคำแนะนำของหมอราม
“ไม่เป็นไร พี่ไหว”
อินพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจแต่อย่างน้อยเจตก็มีหมอรามคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ จึงไม่เป็นห่วงมากเท่าอาการของคนที่อยู่ข้าง ๆ “แล้วมึงอะ ไหวแน่นะ”
สิงฝืนยกยิ้มเพื่อให้อินคลายกังวล “ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ครับพี่อิน”
อินกลอกตามองซ้ายมองขวาก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบถามน้องเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน “เกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นใช้ไหม?”
“...ครับ”
อินทำสีหน้าหน่าย ๆ โดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหลังจากนั้นก็นั่งรอให้อาการของเจตดีขึ้นแล้วค่อยดำเนินเรื่องนำศพเสือไปทำพิธีทางศาสนา
หมอรามดูแลอาการของเจตจนดีขึ้น ทั้งดมยา ทั้งให้ดื่มน้ำหวานที่วานให้เมฆไปซื้อ ไหนจะอาสาไปติดต่อรถส่งศพที่เจตติดต่อมา นอกจากนั้นยังช่วยคุมงานจนกระทั่งประตูท้ายรถส่งศพปิดลง แล้วออกตัวตรงไปยังสถานที่จัดงาน
“ขอบคุณนะครับหมอราม” เจตพูดพลางคลี่ยิ้มบาง พลางมองสังเกตอาการอีกฝ่ายเพราะเขาเองก็ไม่ได้อินโนเซ้นท์จนดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรเพียงแต่มันไม่ใช้ช่วงเวลาที่เหมาะสมในการสานสัมพันธ์
รามหันมายกยิ้มให้เจต “ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีเรื่องสงสัยเกี่ยวกับผลชันสูตรโทรมาที่เบอร์นี้นะครับ” รามหยิบนามบัตรออกมาส่งให้คนตัวเล็กกว่าตรงหน้า
“ครับ” เจตพูดพลางยื่นมือไปรับนามบัตรมาเก็บเอาไว้
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ หมอราม สารวัตรปราป แล้วก็...หมวดเมฆ” อินพูดของคุณพลางใช้สายตามองตามลำดับการยืน
“ถ้ามีความคืบหน้าในคดี ผมจะติดต่อไปนะครับ” ปราปตอบ
“ได้ครับ” อินตอบกลับก็พลิกตัวเดินกลับไปที่รถพร้อมกับเจตและสิง แต่ยังเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวจู่ ๆ เสียงเรียกของหมอรามก็ดังทางพวกเขาเอาไว้เสียก่อน
“คุณเจตครับ”
เจตหันกลับไปมองหมอรามพลางเลิกคิ้วถาม
รามก้าวเข้ามาใกล้พลางเอ่ยปากถามอีกฝ่ายอย่างเคอะเขิน ผิดวิสัยหมอหนุ่มสุดมั่น (หน้า) “เอ่อ… ผมขอเบอร์ติดต่อคุณเจตไว้หน่อยได้ไหมครับ”
เจตยกยิ้มกรุ้มกริ่มถึงใบหน้าจะยังซีดเซียวอยู่ก็ตาม “เบอร์ผมเหรอครับ?”
“เอ่อ…คือผมอยากไปร่วมงานศพของคุณเสือนะครับ” ไม่รู้ว่าใครปราปพยศใครกันแน่ เพราะตอนนี้รามรู้สึกเหมือนโดนต้อนจนตัวเองก็หาเรื่องแถ ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วเขาอยากได้เบอร์ใครก็แสดงออกไปตรง ๆ อาจเป็นเพราะไม่ใช้สถานการณ์ที่เหมาะสมก็ได้...?!
เบอร์โทรศัพท์ของเจตไม่ได้เป็นความลับอะไรอยู่แล้วเพราะมันเป็นเบอร์ที่เขาใช้ติดต่องานอยู่เป็นประจำ แต่หากรามหมายถึงเบอร์ส่วนตัว...ตอนนี้คงยังไม่ถึงเวลานั้น “นี้ครับ” เจตหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าก่อนจะยื่นไปให้ราม
“ขอบคุณครับ”
เมื่อรถของเจตและอินขับออกไปแล้ว รามค่อยหันมายืนเท้าสะเอวพลางหรี่ตามองเพื่อนราวกับเครื่องจับเท็จ
“เกินอำนาจหน้าที่ไปหน่อยไหม ไอราม”
หมอรามหันมายกยิ้มหน้าบานอย่างไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดประชดประชันของเพื่อนสนิท
“ผ่ามาตั้งหลายศพ กูไม่เห็นมึงจะกระตือรือร้นที่จะไปร่วมงานศพใครขนาดนี้มาก่อนเลย”
“หึ! แซวคนอื่นเก่ง มึงก็ไม่ต่างจากกูนักหรอก คดีนี้มึง อิน สุดเลยนิ” รามพูดแซวเพื่อนด้วยการเน้นเสียงหนักเมื่อพูดถึงชื่อของดาราหนุ่มคนนึงที่เพื่อนให้ความสนใจเป็นพิเศษ
ปราปยักคิ้วพลางยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าสิ่งที่เพื่อนแซวเป็นเรื่องจริงไม่มีส่วนไหนผิดเพี้ยนโดยไม่รู้สึกเคอะเขินแต่อย่างใด... ถึงได้เป็นเพื่อนสนิทกันจนถึงทุกวันนี้ ทั้ง ๆ ที่คนอื่นเลิกคบกันไปนานแล้ว
ขบวนรถสามคันขับออกไปจากทางประตูหลังของสถาบันนิติเวช รถคันหน้าสุดคือรถตู้ขนร่างของเสือที่มีสิงนั่งถือรูปถ่ายพี่ชายอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ ตามมาด้วยรถตู้ของเจตและปิดท้ายด้วยรถยนต์ส่วนตัวของอิน แต่เมื่อขับมาได้สักพักก็ดูเหมือนจะมีรถของกองทับนักข่าวขับตามมาด้วย ดีที่การจราจรไม่ติดขัดมาก ทำให้ขบวนรถขับมาจนถึงวัดที่จัดงานศพภายในเวลาไม่นาน
เมื่อรถตู้ขนศพขับเข้ามาในบริเวณศาลาจัดพิธี เหล่านักข่าวและแฟนคลับที่รออยู่ก่อนแล้วก็วิ่งกรูกันเข้ามา ทำให้ทีมงานออร์แกนไนซ์เซอร์และทีมรักษาความปลอดภัยที่เจตจ้างมาต้องรีบวิ่งมาตั้งแถวเพื่อกันคนออกจากบริเวณการเคลื่อนย้ายศพ
อินรีบจอดรถของตัวเองไว้ด้านข้างก่อนจะรีบวิ่งตามผู้จัดการเข้าไปรับสิงออกมาจากรถตู้ที่ตอนนี้มีเหล่าแฟนคลับกำลังยืนออกันอยู่ด้านหน้า ทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถออกมาจากรถได้
“ทุกคน! อยู่ในความสงบก่อนครับ!!” อินตะโกนลั่นจนแฟนคลับแถวนั้นยืนนิ่งแข็งเป็นหิน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงค่อยดันผู้คนออกจากบริเวณหน้ารถ เมื่อมีช่องให้เดินแล้วอินจึงก้าวเข้าไปเปิดประตูให้น้องลุกออกจากรถ
แสงแฟลชรัวราวกับสายฟ้าฟาดเมื่อเจ้าหน้าที่นำโลงที่บรรจุศพของเสือออกมาจากท้ายรถพร้อมกับเสียงร้องไห้โฮของเหล่าแฟนคลับที่มารอรับศพเสือกันตั้งแต่เช้าหลังจากที่แฟนโพสสถานที่จัดงานลงในแอปพลิเคชันโซเชียลมีเดียชื่อดัง เจตคอยยืนอยู่ข้างท่านเจ้าอาวาสที่กำลังทำพิธีนำโลงศพของเสือเข้าไปในศาลา
“นิมนต์ครับท่านเจ้าอาวาส” เมื่อทำพิธีเสร็จเจตก็นิมนต์ท่าเจ้าอาวาสมาเพื่อถวายปัจจัยให้กับท่านก่อนจะพูดคุยรายละเอียดงานศพอีกเล็กน้อย
ในระหว่างที่พูดคุยกันท่านเจ้าอาวาสเหลือบสายตามามองสิงอยู่ครู่นึกก่อนจะหยิบสายสิญจน์ออกมาจากย่างแล้วยื่นให้เขา “รับไว้”
อินที่นั่งอยู่ด้านข้างสะกิดเอวน้องเบา ๆ สิงถึงได้รู้ว่าท่านเจ้าอาวาสพูดกับตัวเอง เขายกมือไหว้ของคุณก่อนจะยื่นมือไปรับของจากท่าน “ขอบคุณครับ”
“คิดแต่สิ่งดี ๆ ทำแต่สิ่งดี ๆ แล้วจะแคล้วคลาดปลอดภัย” สิงก้มกราบท่านเพื่อรับพรก่อนที่ท่านจะลุกเดินออกไปจากศาลาทำพิธี
“เดี๋ยวฉันตรวจงานก่อน แกดูน้องด้วยนะอิน”
“พี่ไหวเหรอพี่เจต”
“ดีขึ้นแล้ว” เจตยกยิ้มพลางยกมือขึ้นตบบ่าอินเบา ๆ “ไปแฟนไปช่วยพี่หน่อย”
“ได้พี่”
อินมองตามเจตที่เดินออกไปตรงหน้าเมรุพร้อมกับแฟนด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากห้ามเพราะรู้ดีว่าเจตกำลังทำงานเพื่อที่จะได้เอาสมาธิไปจดจ่ออยู่กับเรื่องอื่นแทน
“กูมีเรื่องสงสัย”
“อะไรเหรอครับพี่อิน”
“ไอเสือมันตายไปแล้ว แล้วทำไมผีตัวนั้นยังอยู่อีกวะ”
“ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ แต่วันที่พี่เสือตาย ผมก็สัมผัสได้ถึงวิญญาณตนนั้นนะครับ”
“กูก็เข้าใจที่มึงบอกอยู่นะ เรื่อง…” อินเบาเสียงลงพลางลอบมองซ้ายมองขวาแล้วค่อยกระซิบถามข้างหูน้อง “คุณไสย แต่ในเมื่อไอเสือตายไปแล้ว มันได้ในสิ่งที่มันต้องการแล้ว ทำไมถึงยังอยู่อีกวะ”
“ผมคิดว่า น่าจะเป็นเพราะของยังอยู่ที่พี่เสือรึเปล่าครับ”
“ของที่มึงอยากไปหาที่บ้านอะนะ”
“ครับ”
“แล้วมึงเอาไง จะไปหาของไหม”
“ไม่ต้องอยู่ช่วยงานเหรอครับ”
“พี่เจตเค้าจัดการได้ ไอแฟนก็อยู่ อีกอย่าง…วันนี้กูว่าง ถ้ามึงอยากไป กูจะพาไป”
“พรุ่งนี้พี่อินทำงานเหรอครับ”
“เอาจริง ๆ คือกูขอให้พี่เจตเคลียร์งานช่วงนี้ให้ แต่พรุ่งนี้มีงานนึงที่กูยกเลิกไม่ได้ แล้วหลังจากนั้นมึงกับกูก็ต้องมาสิงสถิตอยู่ที่นี่ทั้งวัน คงไม่มีเวลาไปหาไอของพวกนั้นหรอก”
“งั้นก็ได้ครับ แต่สิงก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าจะเจอ”
“ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย”
อินพาสิงออกมาจากงานศพของเสือโดยให้เหตุผลกับเจตว่าจะออกมาทำธุระที่ค้างอยู่ เขาเลือกที่จะไม่บอกเจตและคนอื่น ๆ ส่วนหนึ่งเพราะอยากสืบให้แน่ใจก่อนว่าเสือเข้าไปเกี่ยวข้องกับคุณไสยมนต์ดำจริงหรือเปล่า และนอกจากนั้นแล้วเขายังไม่มั่นใจว่าคนอื่น ๆ จะเชื่อสิงอย่างที่เขาเชื่อไหม
ท้องฟ้าที่สว่างวาบแสงแดดยามบ่ายที่แทบจะแผดเผาทุกอย่างได้กลับมืดครึ้มขึ้นมาหลังจากที่รถสปอร์ตคันงามของอินเคลื่อนตัวออกจากวัดได้ไม่นาน ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นหวั่นไหวจนเหมือนฟ้าจะถล่มลงมา เพียงชั่วครู่เม็ดฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาราวกับจะเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง
“พี่อินครับ” สิงหันไปเรียกชื่อคนพี่ด้วยสีหน้าดูเป็นกังวล
“มีอะไรวะ” อินละสายตาจากท้องถนนมามองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับก่อนจะหันกลับไปมองตรงตามเดิม
สิงถอนหายใจแล้วค่อยยกมือขึ้นไปถอดสร้อยพระที่สวมอยู่ส่งไปให้อิน “ใส่สร้อยเส้นนี้ไว้นะครับ”
อินหันมามองสิงด้วยความงุนงง โดยที่ยังไม่ได้ยื่นมือไปรับสร้อยมาจากน้อง “มีอะไรวะสิง”
“ป้องกันไว้ก่อนครับ”
“แปลก ๆ ละ ที่บ้านมึงมีผีรออยู่ใช้ป่ะ” อินหรี่ตาถามน้องพลางใช้น้ำเสียงคาดคั้นให้มันตอบตามความจริง
สิงเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง อินเห็นสีหน้าแบบนี้ก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เขาพูดไม่มีส่วนไหนผิดเลย “งั้นมึงใส่ไว้เลย ไม่ต้องเอามาให้กู” อินพูดพลางดันมือข้างที่ถือสร้อยพระอยู่กลับไปให้เจ้าของตามเดิม
“สวมไว้เถอะนะครับ” สิงยื่นสร้อยกลับไปตรงหน้าคนพี่อีกครั้งพลางพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“กูไม่มีความสามารถพิเศษแบบมึง ผีเผออะไรพวกนั้นกูก็มองไม่เห็น เพราะฉะนั้นคนที่ควรใส่สร้อยเส้นนี้คือมึง ไม่ใช้กู”
“ไม่เห็นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่อันตรายนะครับ”
“ดื้อจังวะไอสิง!” อินหันมาดุคนน้องที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหมาดื้อแทนที่จะเป็นหมาเชื่องอย่างที่เป็นมาตลอด
“พี่อินเชื่อสิงนะครับ เอาไปสวมไว้ สิงขอ” คนน้องไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ คนพี่จึงทำได้แค่ทอดถอนใจแล้วคว้าสร้อยมาจากมือสิงในขณะที่รถติดไฟแดง
“พอใจยัง!”
สิงยกยิ้มกว้างอย่างพอใจ “ขอบคุณครับ”
ฝนยังคงกระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย ลมพัดเร็วแรงจนต้นไม้ข้างทางแทบจะโค่นล้มลงมา สายฟ้าฟาดฟันลงมาอย่างหนักหน่วง ซึ่งมันไม่ควรจะเกิดขึ้นในช่วงฤดูร้อนแบบนี้
รถสปอร์ตคันงามจอดสนิทลงที่หน้าสถานที่เกิดเหตุสลด ภายในบ้านปิดไฟมืดให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล อินชะเง้อมองตัวบ้านผ่านกระจกหน้ารถอยู่ครู่นึงพลางคิดหาวิธีผ่าฝนเข้าบ้านยังไงให้เปียกน้อยที่สุด ส่วนคนน้องนั้นเอาแต่เงยหน้าขึ้นไปมองบนชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องนอนของเสืออย่างไม่วางตาราวกับว่าเขามองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น
“มีอะไรรึเปล่าสิง” อินเห็นสิงเหมือนกำลังมองอะไรบางอย่างอยู่จึงถามขึ้นด้วยความสงสัยพลางมองน้องกับบริเวณชั้นสองสลับกันไปมา
สิงพูดกับอินโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากบนชั้นสองของบ้าน “พี่อินรอสิงอยู่ที่รถดีกว่านะครับ เดี๋ยวสิงลงไปเอง”
“ได้ไงวะ มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันดิ กูไม่ทิ้งมึงหรอก” อินร้องท้วงเพราะรู้ดีว่าไอเด็กหมายักษ์ของเขาต้องเห็นอะไรบางอย่างที่เขามองไม่เห็นบริเวณนั้นแน่ ๆ
สิงละสายตาจากตัวบ้านชั้นสองก่อนจะหันมามองหน้าคนพี่ด้วยความชั่งใจ “ผมรู้ว่าพี่เป็นคนจิตแข็งแต่อะไรจะรอเราอยู่ในบ้านบ้าง สิงเองก็ไม่แน่ใจ”
“กูไม่ได้จิตแข็ง ผีกูก็กลัวเหมือนมึงนั่นแหละ แต่ที่กูกลัวมากกว่าคือกลัวมึงตกอยู่ในอันตราย เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดมาก มาด้วยกันก็ไปด้วยกัน”
สิงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะยอมทำตามที่คนพี่สั่ง “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่อย่าถอดสร้อยพระเส้นนี้นะครับ”
“เออกูไม่ถอดหรอก ว่าแต่ของมึงล่ะมีไหม?”
“ผมไม่เป็นไรครับ มีตะกรุดที่เอวอยู่”
“ใส่มาตั้งแต่เด็ก กะจะไม่ถอดเลยเหรอมึง” อินแกล้งแซว เพราะจำได้ว่าตะกรุดผูกเอวสิงมาตั้งแต่เกิด พอโตขึ้นมาหน่อยก็ถอดมาต่อสายสิญจน์เพิ่ม ต่อมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้แต่ที่แน่ ๆ ครั้งล่าสุดเป็นเขาเองที่นำมันมาให้จากหลวงพ่อทศ พ่อแท้ ๆ ของอินที่บวชไม่ศึกตั้งแต่อินยังเด็ก
“ถอดไม่ได้หรอกครับ ของสำคัญ”
“เออ แล้วจะเข้าไปยังไง วิ่งผ่าเข้าไปไหม?”
“บนรถไม่มีร่มเหรอครับ”
“ถึงมีก็ใช้ไม่ได้หรอก ลมแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่ ร่มก็คงไม่รอด”
“งั้นก็ได้ครับ”
“งั้นกูนับหนึ่งถึงสามแล้วลงพร้อมกันนะ”
“ครับ”
“หนึ่ง…สอง…สาม!”
สิงและอินเปิดประตูรถพร้อมกันก่อนจะรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไปในบ้าน คนพี่ที่วิ่งมาถึงก่อนรีบปีนขึ้นไปบนรั่วบ้านทันทีแต่ทันทีที่ปีนขึ้นมาถึงยอดประตูรั้วเจ้ากรรมก็ดันเลื่อนเปิดโดยอัตโนมัติ ดาราหนุ่มที่เปียกปอนไปทั้งตัวควานหาสาเหตุที่ทำให้ประตูเลื่อนเปิดก็พบว่ามันเป็นฝีมือของน้องชายเจ้าของบ้านที่กำรีโมทเอาไว้ในมือด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
อินถอนหายใจเก็บข่มอารมณ์บ่จอยเอาไว้แล้วรีบดีดตัวลงไปบนพื้น ก่อนที่สิงจะเดินตามเข้ามาในส่วนของลานจอดรถหน้าบ้าน ดาราหนุ่มหน้าคมผมเผ้าเปียกปอนยืนเท้าสะเอวส่งสายตาพิฆาตไปยังเด็กหนุ่มที่เดินผ่านประตูรั้วเข้ามาแบบสบาย ๆ ไม่ต้องปีนป่ายเป็นลิงเป็นค่างเหมือนตัวเอง
“กวนตีนกูเหรอไอสิง!”
สิงอมยิ้ม “เปล่านะครับ พี่อินไม่รู้เหรอครับว่ารั่วมันเปิดอัตโนมัติ” พูดพลางชูรีโมทจิ๋วในมือให้ร่างโปร่งดู
“แล้วทำไมมึงไม่เปิดตั้งแต่อยู่ในรถ?!”
“มันเปิดเร็วออกครับ สิงเลยคิดว่าค่อยหยิบขึ้นมาเปิดก็ได้” สิงพยายามพูดแก้ตัว ทั้ง ๆ ที่ในใจก็แอบขำอย่างพอใจที่ได้แกล้งคนพี่
“กวนตีน! เปียกหมดแล้ว มึงเห็นไหมเนี่ย?!”
“ขอโทษครับ” พูดไปยิ้มไป คนที่ยืนฟังถึงกับควันออกหูแต่ไม่อยากสาวความยาว เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ควรอยู่บ้านหลังนี้นานแม้มันจะเคยเป็นบ้านที่เขามานอนเล่นบ่อย ๆ ก็ตาม
“ช่างแม่งเหอะ รีบหารีบเจอรับกลับ ไป!”
เพราะเป็นบ้านของตัวเองสิงเลยเดินนำเข้าไปก่อนโดยมีอินเดินตามมาติด ๆ เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้าน พลางทำท่าจะยื่นมือไปกดรหัสเข้าประตูบ้าน แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาข้าง ๆ หูเขาเสียก่อน
“มึงไม่ควรมาที่นี่”
เสียงแหบทุ้มเสียงเดิมที่เขาได้ยินจนคุ้นหูเอ่ยปากเตือน สิงจึงรีบหันไปหาต้นทางของเสียงตามสัญชาตญาณ
“รู้ใช่ไหมครับ ว่ามันอยู่ตรงไหน”
อินที่ยืนอยู่ข้างหลังได้ยินเสียงน้องพูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจก็อยากจะถามกลับไปแต่พลันนึกขึ้นมาได้ว่ามันคงพูดกับอะไรบางอย่างที่เขามองไม่เห็นก็รีบก้าวเข้าไปประชิดตัวน้องพลางยกมือขึ้นมาเกาะไหล่มันแน่นราวกับจะสิงร่าง
“...”
มีหลายครั้งที่สิงพยายามจะสื่อสารกับสิ่งที่อยู่ข้างกายเขามาตลอด แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่สิงจะได้รับการตอบกลับและครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ” สิงขอร้องอ้อนวอน
“กลับออกไปซะ”
“ผมต้องหาของนั้นให้เจอ จะได้รู้ว่าใครเป็นคนทำแบบนั้นกับพี่เสือ”
“...”
สิงแอบผิดหวังอยู่บ้างที่อีกฝ่ายไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วย ครั้งนี้คงต้องพึ่งตัวเองอีกตามเคย พอคิดได้แบบนั้นก็ยื่นมือขึ้นไปไปกดรหัสล็อกประตูบ้าน เพียงแค่บานประตูถูกเปิดออกกลิ่นเหม็นเน่าและกลิ่นสาบก็ประเดประดังกันเข้ามาปะทะเข้ากับเจ้าของบ้านคนน้องอย่างจังจนสิงต้องกลั้นหายใจชั่วครู่เมื่อคุ้นชินกับกลิ่นแล้ว ถึงค่อยก้าวเข้าไปในบ้าน
สิงเอื้อมมือไปเปิดไฟที่อยู่บนผนังทางเข้าบ้านก่อนที่ไฟในบ้านชั้นหนึ่งจะสว่างวาบไปทั่วบริเวณทั้งห้องรับแขกและโซนทางเข้า
“สิง” เสียงเรียกของอินที่อยู่ด้านหลังทำให้สิงหยุดเดินแล้วหันกลับไปหาคนพี่
“พี่อินเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“กูไม่เป็นไร แต่…เค้ายอมช่วยมึงไหม”
“ไม่ครับ”
“งั้นมึงคิดว่าเราควรหาจากที่ไหนก่อน ห้องนอนหรือห้องทำงาน”
“ผมว่าห้องนอนน่าจะเป็นที่ที่พี่เสือเก็บของพวกนั้นไว้ครับ”
“ทำไมมึงคิดงั้นวะ”
คำตอบของคำถามอินมันง่ายมาก เพราะสิงสัมผัสได้ถึงวิญญาณสองสามตนในห้องนอนของพี่เสือตั้งแต่ยังอยู่บนรถ พวกมันยืนรออยู่แล้ว เหลือแค่ว่าสิงและอินจะเข้าไปหาพวกมันตอนไหนเท่านั้นเอง
“ที่สิงเคยเล่าให้ฟังไงครับ พี่เสือโกรธสิงเพราะสิงเข้าไปในห้องโดยไม่ของพี่เค้าก่อน”
“อ่า กูจำได้ละ งั้นไปกัน”
สิงควานหามือของร่างโปร่งที่อยู่ด้านหลังมากอบกุมเอาไว้แน่น ก่อนจะเดินเข้าไปภายในบ้าน ยิ่งเดินเข้ามาลึกมากเท่าไหร่กลิ่นเหม็นสาปพวกนั้นก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ มือที่กอบกุมมือของคนพี่อยู่ก็ยิ่งกระชับแน่ขึ้นตาม
อินที่เดินตามก็ได้แต่มองแผ่นหลังของน้องด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปทั้งเป็นห่วงและกลัวในเวลาเดียวกัน เขาเดินตามน้องเข้าไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งฝีเท้าของน้องหยุดลงตรงหน้าบันได สิงใช้อีกมือนึงที่ยังว่างอยู่เอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟด้วยความเคยชิน พอไฟชั้นบนสว่างขึ้นมาก็ทำให้อินโล่งใจไปได้เปราะนึง
สิงเดินจูงมืออินขึ้นมาบนชั้นสองของบ้านก่อนจะเดินตรงไปยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของเสือ
สิงหันกลับมามองคนพี่ “พี่อินอย่าปล่อยมือนะครับ”
“เออ กูไม่ปล่อยหรอก”
มือของสิงค่อย ๆ เอื้อมไปเปิดประตูแต่ในขณะที่บานประตูกำลังถูกแง้มออกเพื่อให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในจู่ ๆ ไฟบนชั้นสองของบ้านก็ดับลงทำเอาอินตกใจแทบจะสติหลุด
“เห้ย!”
เพียงแค่สิ้นเสียงอุทานของร่างโปร่ง ไฟทั้งหมดก็กลับมาติดดังเดิม ‘เชี้ยเอ้ย!’ อินทำได้แค่ถบทอยู่ในใจด้วยความกลัว
ถึงดวงตาจะมืดบอดอยู่แล้วแต่เขาพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวบ้าง “อย่าอยู่ห่างสิงนะครับ”
“ไม่ต้องพูดกูก็ไม่ห่างอยู่แล้วป่ะ” อินพูดด้วยเสียงสั่น ๆ พลางยกแขนอีกข้างขึ้นมาเกาะแขนคนน้องเอาไว้แน่น
บานประตูถูกเปิดออกด้วยแรงของเด็กหนุ่มพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงขึ้นกว่าเดิมและดูเหมือนต้นตอของกลิ่นจะไม่ได้มาจากที่เดียว
“มันมาแล้ว”
สิงสัมผัสได้เพียงเสียงของมัน แต่กลับไม่รู้เลยว่าดวงตาขาวโพลนไร้นัยน์ตาดำของมันกำลังจดจ้องมายังพวกเขาทั้งสองคนด้วยความดีใจ ปากของมันฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเล็กแหลมที่เต็มไปด้วยเลือดข้นสีดำคล้ำเต็มช่องปาก มันเอียงใบหน้าสีขาวซีดพลางใช้ดวงตาของมันลอบมองตามพวกเขาทั้งคู่ที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในห้อง
ครืด ครืด ครืด
เสียงที่ฟังดูเหมือนการลากของอะไรบางอย่างดังแว่วขึ้นมาให้สิงได้ยินแผ่ว ๆ แต่เด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่สนใจ มันใช้แขนทั้งสองข้างที่มีแผลเหวอะหวะเนื้อปริแตกออกมาจนเห็นกระดูกขาวชัดเจนลากตัวมันเองเข้ามาหาเหยื่อด้วยความหิวกระหาย ชิ้นเนื้อที่ขาดเป็นริ้ว ๆ ตรงช่วงเอวไร้ร่องรอยส่วนล่างของร่างกายไถลไปตามทางส่งเสียงอันน่าสะอิดสะเอียน มันยกยิ้มจนเห็นว่าภายในโพรงปากไม่มีฟันเหลือแม้แต่ซี่เดียว
สิงพยายามกดเปิดสวิตช์ไฟห้องนอนบริเวณข้างกรอบประตู แต่เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ติดจึงจำเป็นจะต้องใช้ความสว่างจากไฟนอกห้องแทน
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเรียกขวัญกำลังใจเฮือกใหญ่แล้วค่อยก้าวเข้าไปในห้องนอนช้า ๆ อินที่เกาะติดเป็นปลิงก็ต้องรีบก้าวตามไปให้ทันน้อง
ปัง!
“เชี้ย ๆ!!!”
ประตูห้องนอนถูกปิดทันทีที่เด็กหนุ่มและคนข้างกายเดินเข้าไปในห้องจนคนที่เคยจิตแข็งอุทานลั่นด้วยความกลัว สิงที่ตั้งสติได้ก่อนรีบยกมือไปลูบมืออีกฝ่ายที่บีบแน่อยู่ตรงต้นแขนของเขาอย่างปลอบขวัญ
หากจะบอกว่าประตูปิดเพราะลมพัดก็ดูจะเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ เพราะลมกระโชกแรงภายนอกบ้านไม่สามารถลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่ปิดแน่นทุกบานได้ อินจึงเข้าใจได้ทันทีว่าพวกเขาสองคนได้รับการต้องรับอย่างไม่พึงประสงค์จากสิ่งที่อยู่ภายในห้องนี้
สติของอินเกือบหลุดลอยแต่ดีที่ความอบอุ่นของเด็กในปกครองส่งผ่านเข้ามาผ่านมือที่กอบกุมกันเอาไว้
“พี่อินโอเคไหมครับ”
“ไม่โอเค แต่ทำเชี้ยไรไม่ได้ ไปต่อเหอะ”
สิงเพ่งสมาธิไปที่ประสาทสัมผัสทั้งหมดของตัวเองเพื่อตามหาของสิ่งนั้นให้เร็วที่สุดเขาจะได้พาอินออกไปจากที่นี่สักที เด็กหนุ่มพยายามใช้ทักษะที่คนด้านหลังเรียกว่า ‘หมา’ ควานหาของที่เสือซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด
หมายักษ์พยายามแยกกลิ่นที่เขาได้รับภายในห้องนอนของเสือแต่กลิ่นเหม็นเน่าพวกนั้นลอยคละคลุ้งไปทั่วจนเขาแทบจะจับต้นชนปลายไม่ได้เลย
อินที่กลัวแต่ไม่อยากทำตัวเป็นภาระจึงปล่อยมือข้างนึงจากแขนของน้องแล้วค่อยล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดไฟฉายและสอดส่องไปทั่วห้องเผื่อจะเจออะไรบางอย่างที่พวกเขากำลังตามหา
สิงเลือกที่จะเดินวนไปมารอบเตียงนอนของเสือเพื่อตามของเครื่องรางคุณไสยมนต์ดำ แต่ก็ไม่พบกลิ่นอะไรที่จะแตกต่างไปจากกลิ่นเก่าที่เขาเคยได้รับ
“เชี้ยไรวะ?!”
ในระหว่างที่พยายามสูดดมหากลิ่นอื่นที่ต่างออกไป จู่ ๆ อินที่เดินตามหลังมาก็อุทานขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย สิงจึงรีบหันไปถามด้วยความร้อนใจ
“มีอะไรครับพี่อิน”
ลูกกระเดือกในลำคอยาวระหงของร่างโปร่งขยับขึ้นลงพร้อมกับน้ำลายเหนียวที่ไหลลงคอ เนื้อตัวเริ่มสั่นเทากว่าเก่าจากเดินที่สั่นเพราะความหนาวเย็นจากการเปียกฝน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีสาเหตุจากอย่างอื่น
เด็กหนุ่มที่ไม่ได้ยินคำตอบจากคนพี่ก็ยิ่งร้อนใจเข้าไปใหญ่ “พี่อิน เป็นอะไรครับ”
อินพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา เขากำหนดลมหายใจเข้าออกสองสามครั้งแล้วค่อยหันไปตอบน้อง “ไม่เป็นไร หาต่อเลย” อินโกหก
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหมครับ”
“เออ ไม่เป็นไร หาต่อเหอะ” อินยังคงโกหกซ้ำ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วมือของเขาไปสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่างที่เย็นเยือก ให้ความรู้สึกเหมือนสัมผัสผิวหนังที่ไร้เลือดหล่อเลี้ยงมานาน แต่ไม่อยากพูดให้คนน้องเป็นห่วง จึงจำต้องโกหกไปแบบนั้น
“อยู่นี้ มาเอาไปซิ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้ไม่ใช้เสียงเดิมที่ได้ยิน เป็นเสียงที่แหบแห้งกว่าและมันกำลังกวักมือเรียกเขาอยู่ตรงกรอบประตูทางเชื่อมเข้าห้องแต่งตัว มันมองหน้าสิงด้วยใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาดำของมันค่อย ๆ หดเล็กลงพร้อมกับการแสยะยิ้มที่เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าซีดเผือดของมันทีละเล็กทีละน้อย
มันเหมือนจะบอกตำแหน่งของเครื่องรางนั้นแต่มันไม่ทำให้เด็กหนุ่มดีใจเลยเพราะเสียงนั้นไม่ใช้เสียงที่เขาได้ยินเป็นประจำ และยิ่งไม่ใช้เสียงของผีมโนราห์ตนนั้นอีก
แต่ถึงอย่างนั้นสิงก็เลือกที่จะทำตามที่เสียงนั้นบอก เขาเดินไปตามทางเสียงที่ได้ยิน การกระทำของสิงยิ่งทำให้ริมฝีปากซีดเผือดของมันแสยะยิ้มด้วยความชอบใจ ก่อนจะแผดเสียงหัวเราะอันโหยหวนออกมา พร้อมกับการเพิ่มจังหวะมือที่กวักเรียกให้เด็กหนุ่มเดินมาหามันเร็วขึ้นอีก
“ฮี่ ฮี่ ฮี่”
เสียงหัวเราะทวีความดังขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะทำให้แก้วหูของสิงดับ แต่นั่นเป็นเคราะห์ดีที่คนด้านหลังไม่ได้ยินหรือสัมผัสอะไรได้เลย
เด็กหนุ่มสัมผัสพิเศษเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ที่อยู่ถัดจากห้องนอน เขาเดินมาเรื่อย ๆ ตามคำเชื้อเชิญของเสียงที่เขาได้ยิน เขาเดินจนสุดทางก่อนจะหยุดลงที่หน้าตู้เสื้อผ้าบิ้วอินหลังที่อยู่ในสุด
“เปิด เปิดเลย”
ดวงตาของมันเบิกกว้างจนดวงตาขาวโพลนแทบจะทะลุออกมาจากเบ้า มันโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้สิงจนเด็กหนุ่มสัมผัสได้ว่าใบหน้าขาวซีดอยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงแค่คีบเดียวเท่านั้น มันยกยิ้มด้วยความดีใจพลางพูดด้วยเสียงเล็กแหลมของมันเชิญชวนให้เด็กหนุ่มเปิดประตูตู้
สิงยอมยื่นมือออกไปตามเสียงเรียกอย่างเชื่องช้า แต่ทันทีที่มือของสิงแตะเข้ากับประตูบานเลื่อนจู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะดังลั่นไปทั่วห้อง
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงเคาะประตูตู้เสื้อผ้าทุกบานภายในห้องแผดเสียงดังขึ้นโดยที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนอยู่ในห้องนี้นอกจากสิงและอิน นั้นทำให้ร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างเด็กหนุ่มเข้าใจแจ่มแจ้งว่าใครเป็นคนทำ
“ไอเหี้ยเอ้ย!” อินอุทานขึ้นด้วยความกลัว เนื้อตัวที่สั่นอยู่ก่อนแล้วสั่นแรงขึ้นไปอีก เขาหลับตาปี๋เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น
มือข้างที่กุมมือของคงพี่เอาไว้ดึงให้ร่างโปร่งเข้ามาประชิดตัว พลางมองไปรอบ ๆ ตามเสียงที่ดังลั่นห้อง อินที่ยืนตัวติดจนแทบจะสิงร่างกับเด็กหนุ่ม หันไปมองเขาด้วยความสงสัยเพราะได้ยินน้องบ่นพึมพำอะไรสักอย่างที่เขาได้ยินไม่ชัด
ไอสิงมันสวดอะไรของมัน?!
อินไม่รู้ว่าน้องกำลังพร่ำสวดอะไร แต่สิ่งที่เขารู้คือมันต้องช่วยให้สถานการณ์คลี่คลายลงไปแน่ ๆ จึงได้แต่ยืนอยู่นิ่ง ๆ เพื่อไม่ให้ไปกวนสมาธิของน้อง
อินยอมรับได้อย่างเต็มปากเลยว่าความกล้าหาญที่มีได้หายวับไปกับตาทั้งหมดเพราะเกิดมาเพิ่งเคยถูกผีหลอกครั้งนี้ครั้งแรก
หลังจากสิงสวดอะไรบางอย่างไปได้ครู่หนึ่ง ก็เหมือนเสียงดังพวกนั้นจะหายไป
“พี่อินเป็นไรไหมครับ” สิงลืมตาขึ้นมาก็หันหาคนพี่ทันที
“ไม่เป็นก็ดูตอแหล แต่กูยังไหว รีบ ๆ เหอะ”
สิงพยักหน้ารับแล้วค่อยหันหน้ากลับไปเผชิญกับสิ่งของที่อยู่ภายในตู้เสื้อผ้าหลังนี้ สิงยื่นมือไปเลื่อนบานประตูให้อ้าออก ภายในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเสือ อินเห็นแบบนั้นก็รีบก้าวขึ้นมายืนข้างคนน้องแล้วช่วยควานหาของที่อยู่ภายใน
สิงและอินใช้มือแหวกเสื้อผ้ากองใหญ่ที่แขวนอยู่ในตู้ แต่ก็ไม่พบอะไร
“ไม่เห็นมีไรเลยมึง”
“มันต้องอยู่ในนี้แน่ ๆ ครับพี่อิน สิงได้กลิ่น”
ไม่ใช้แค่คำเชิญชวนแต่เพราะกลิ่นแปลก ๆ ที่เขาสัมผัสได้หลังจากที่เดินเข้าใกล้ตู้หลังนี้เรื่อย ๆ ทำให้สิงมั่นใจว่าของนั้นต้องอยู่ในตู้ใบนี้แน่นอน
อินพยักหน้ารับแล้วค่อยหันกลับไปหาใหม่อีกรอบ ลิ้นชักที่อยู่ภายในถูกเปิดและรื้อของข้างในออกจนหมดแต่ก็ไม่พบอะไรอยู่ดี
สิงที่ก้มลงไปคุ้ยกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ข้างล่างเองก็ไม่พบของอะไรผิดปกติ
กึก!
สิงกับอินมองหน้ากันทันควัน ก่อนที่อินจะยกมือข้างที่ถือโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่องไฟดูตรงบริเวณที่เกิดเสียงแปลก ๆ
สิงเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่อยู่ริมสุดออกมาก่อนจะรื้อใบอื่น ๆ ออกมาด้วยเพื่อให้ง่ายต่อการค้นหา
ช่องลับ?!
กระเป๋าเดินทางทั้งหมดถูกยกออกมาจนหมด จนทำให้อินเห็นแผ่นไม้แผ่นนึงที่ไม่ได้เป็นแผ่นเดียวกันกับส่วนอื่น ๆ พร้อมกับมือของสิงที่คลำไปมาเองก็พบมันเช่นกัน
“เปิดดูดิ๊!” อินสั่งให้สิงรีบเปิดช่องลับที่อยู่ภายในตู้เก็บของด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่คิดจะเก็บอาการ
แต่ไม่ทันที่สิงจะได้เอื้อมมือไปเปิด เสียงกรีดร้องก็แผดดังขึ้น
“กรี๊ด!!!”
เสียงกรีดร้องแผดดังไปทั่วบ้านแต่ครั้งนี้กลับไม่ได้มีแค่สิงคนเดียวที่ได้ยิน เพราะอินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รีบยกมือขึ้นมาปิดหูเอาไว้ตามสัญชาตญาณ
สิงกลับมาตั้งสมาธิแล้วสวดมนต์อีกครั้ง แต่เสียงนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเบาบางลงเลย แถมยังแผดเสียงดังขึ้นมากกว่าเดิม จนเลือดกำเดาเริ่มไหลออกมาจากรูหูทั้งสองข้างของสิง
“ออกไป!!!”
แต่แล้วเสียงทุ้มแหบเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น มันทำให้เสียงกรีดร้องเงียบไปทันควัน อินที่ยืนเอามือปิดหูอยู่ก็ค่อย ๆ ลดมือลงก่อนจะเห็นว่าคนน้องมีเลือดกำเดาไหลออกมา
“ไอสิง!” อินรีบยื่นมือไปประคองใบหน้าน้องขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไรครับพี่อิน” สิงหันไปพูดกับอิน ก่อนจะหันไปมองสิ่งที่อยู่ด้านหลังอิน “ขอบคุณครับ” สิงสัมผัสได้ว่าวิญญาณสองสามตัวนั้นหายไปทันทีที่เสียงของผีตายายดังขึ้นอย่างก้องกังวานราวกับเสียงแห่งอาญาสิทธิ์
สิงหันกลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ภายในช่องลับ เขาเอื้อมมือไปเปิดฝาครอบออกก่อนจะเห็นห่อผ้ายันต์สีแดงห่อนึงลงอักขระด้วยหมึกสีดำ ถูกพันไว้ด้วยสายสิญจน์สีดำที่เปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน
สิงยื่นมือไปหยิบของสิ่งนั้นออกมาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อยแล้วค่อยแกะปมสายสิญจน์ออกเพื่อดูของที่อยู่ภายใน
“ตุ๊กตาคุณไสย”
