สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแรกของเช้าวันศุกร์พร้อมกับเสียงไก่ขันลอดผ่านเข้ามาทางช่องประตูหน้าต่างห้องนอน ปลุกให้สิงที่มีประสาทสัมผัสไวตื่นขึ้นมาก่อน
“ทำไมพี่อินตัวรุม ๆ” อุณหภูมิร่างกายของอินสูงกว่าปกติจนสิงอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงรีบเดินลงมาเตรียมน้ำและผ้าไปเช็ดตัวให้คนป่วย ก่อนเดินไปขอหยูกยาจากบ้านยายน้อย
“พี่อินครับ” สิงเขย่าตัวปลุกอินให้ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาที่เขาเตรียมไว้
“อือ… เช้าแล้วเหรอมึง” ร่างโปร่งตอบเสียงอู้อี้
“ครับ พี่อินตื่นมากินข้าวกินยาก่อนนะครับ” สิงพูดพลางช่วยพยุงให้อินนั่งพิงกำแพง แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบข้าวต้มที่อุตส่าห์ไปทำมาป้อนให้คนพี่กิน
“กินยาเพื่อ?” อินร้องท้วงแต่ก็ยังอ้าปากรับข้าวต้มที่น้องป้อน
“ก็พี่อินตัวรุม ๆ นิครับ กินยากันไว้ก่อนดีกว่า”
ฝ่ามือเรียวแตะหน้าผากตัวเองอย่างงุนงง เขารู้สึกว่าตัวเองสบายดี แต่อุณหภูมิบนหน้าผากกลับร้อนผ่าว “กูไม่เป็นไร กูโอเค”
“กันไว้ก่อนครับ วันนี้ทำพิธีวันสุดท้าย”
“เออ ๆ แดกก็แดก”
อินอ้าปากรับข้าวต้มเข้าปากจนเกือบหมดถ้วย ตามด้วยยาที่สิงบังคับกิน นอกจากนั้นเขายังต้องนอนพักต่ออีกหน่อยเพราะถูกไอเด้นบังคับให้นอนรอเวลาเริ่มพิธี
สิงหายไปช่วยงานตามที่คณะมโนราห์และยายน้อยสั่ง พอใกล้ถึงเวลาเริ่มพิธีถึงค่อยเดินไปปลุกอินให้ลุกไปอาบน้ำอุ่นที่เขาต้มเอาไว้ให้
พิธีในวันสุดท้ายไม่แตกต่างจากคืนก่อนหน้า มีเพียงการอัญเชิญตายายเข้าทรง การจับบทไกรทอง และ พิธีกรรมแทงจระเข้เท่านั้นที่แตกต่างกัน
เมื่อพิธีกรรมตั้งบ้านตั้งเมืองแล้วเสร็จ โนราใหญ่ก็เรียกสิงเข้าไปในบริเวณโรงโนราเพื่ออัญเชิญครูหมอโนรามาประทับทรงในช่วงหัวค่ำ
“พี่อินไหวนะครับ” สิงหันมาถามอาการป่วยของอิน ในใจนึกเป็นห่วงที่ต้องปล่อยให้อินอยู่คนเดียว
“กูไหว มึงเหอะ ทวดพันบอกว่ามันต้องใช้พลังงานเยอะ มึงเตรียมตัวมาดีแล้วใช่ไหม”
สิงพยักหน้า “ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงสิงนะครับ”
“อือ โชคดีนะมึง”
ฟิ้ว ~
โนราใหญ่เริ่มทำพิธีเพื่อให้ผีตายายมาประทับทรง ในขณะที่สิงนั่งหลับตาทำสมาธิ จู่ ๆ ก็มีลมพัดโกรกเบา ๆ พัดพากระแสลมเย็นพอให้คลายร้อน สิงนั่งนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนที่เปลือกตาจะเบิกโพลงขึ้น เรียกเสียงฮือฮาจากชาวบ้านที่นั่งชมอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
ขาสองข้างพยุงตัวสิงให้ลุกขึ้นยืน มุมปากหยักยิ้มคล้ายพอใจอะไรบางอย่าง ก่อนที่มือทั้งสองข้างจะประนมขึ้นตรงกลางอก ขาขวาย่อลง ขาซ้ายยกสูงขึ้นพร้อมงอเข่าเล็กน้อย มองดูคล้ายท่าเทพนม จากนั้นก็รำท่าทางต่อไปจนครบสิบสองท่า
‘สิงก็ยังคงเป็นสิง’ คือสิ่งที่อินคิดอยู่ภายในใจ พยายามปลอบโยนความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอยู่ภายในห้วงความคิด เมื่อเห็นว่าในตอนนี้ร่างกายของสิงถูกควบคุมโดยผีตายาย
ใครบอกว่ากูจิตแข็ง ตอนนี้กูเริ่มจิตป่วยละ
สิงร่ายรำไปจนครบสิบสองท่า ก่อนกลับลงไปนั่งตามเดิม ชาวบ้านที่มาร่วมงานจึงเข้าไปถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ ซึ่งคำถามที่ถูกถามมากที่สุดคงหนีไม่พ้น ‘เลขท้ายสามตัวคือเลขอะไร’
แต่ทุกคำถามล้วนถูกเมินโดยผีตายายทั้งสิ้น มีเพียงคำถามของยายน้อยเท่านั้นที่ผีตายายยอมตอบ
“ตายายเห้อ สิงมันอีหายตาบอดม้าย” [ตายาย ตาสิงจะหายบอดไหม]
“หึ ๆ” แค่เสียงหัวเราะก็ไม่ใช่เสียงของสิงแล้ว อินพยายามตั้งสติแล้วยกมือถือขึ้นถ่ายวิดีโอเก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน ในขณะที่คิดในใจว่าจะผิดไหมหากเขากลัวที่จะเข้าใกล้สิง
“กูก่าม้ายด้ายทำให้มันตาบอด มันแลเห็นอยู่ แค่มันแลเห็นในสิ่งที่โบ้สู่แลไม่เห็น” [กูไม่ได้ทำให้มันตาบอด มันมองเห็น แค่มันมองเห็นในสิ่งที่พวกมึงมองไม่เห็น]
“แล้วหลานอีหายม้าย” ยายน้อยถามย้ำอีก เพราะเธอต้องการย้ำชัดให้แน่ใจว่าหลานชายจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง หลังจากการยอมรับครูหมอโนรา
“...”
ผีตายายไม่ตอบคำถาม ทำเพียงแค่ยกยิ้มมุมปากเท่านั้น โนราใหญ่จึงหันไปพยักหน้าให้กับยายน้อยเพื่อบอกให้เธอรู้ว่าหลานชายของเธอจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง
“มึง!”
สิงตะโกนเรียกอินเสียงดังพลางชี้นิ้วตรงมายังที่ที่เขานั่งอยู่ อินเห็นแบบนั้นก็หันมองซ้ายมองขวาอย่างลนลาน
“หยุดสิ่งที่มึงคิดในใจซะ”
อินถึงกับไปไม่ถูก อ้าปากหวอด้วยความตกใจปนสับสน ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผีตายายสั่งให้เขาหยุดคิดคืออะไร เพราะตอนนี้ในหัวเขาขาวโพลนไปหมด
“ผิดผี อุบาทว์!”
‘โอ้ว แรงส์!’ อินได้แต่สบทอยู่ในใจ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่เขาคิดแล้วมันผิดผี มันอุบาทว์ อินเค้นความสามารถในการดึงความทรงจำออกมาใช้งานอย่างหนัก พยายามคิดเรื่องที่ผีตายายต้องการจะสื่อ แต่ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คิดไม่ออก จำต้องถามหาจากกึ่งคนกึ่งผีตรงหน้า “เอ่อ…หมายถึงเรื่องไหนเหรอครับ”
“เรื่องของมึงกับไอเด็กเปรตนี้ไง”
อินรู้สึกราวกับถูกไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่าง ความรู้สึกที่เขามีต่อเด็กหนุ่มตรงหน้าย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิด ใจรู้สึกเจ็บแปล๊บตามคำด่าทอของผีตายาย
อินเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง “ขอโทษครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พลางก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาผีตายาย
จู่ ๆ ฝ่ามือของสิงก็แตะลงบนศีรษะของคนแก่กว่า อินเหลือบมองสิ่งที่มองจ้องลงมาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงความเอ็นดูจากนัยน์ตานั้น ก่อนที่อีกครู่นึงฝ่ามือนุ่นจะแผ่ความอุ่นวาบจากศีรษะลามไปถึงปลายเท้า
“กูช่วยได้แค่นี้”
ผีตายายพูดจบก็เดินกลับไปนั่งในโรงโนราตามเดิม เปลือกตาปิดลงเพียงชั่วครู่ เมื่อมันถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตาที่เคยเป็นสีขาวขุ่นก็กลับมาเป็นนัยน์ตาดำเหมือนคนปกติ
ภาพเบลอฉายอยู่ในโสตประสาทของสิง ราวกับภาพจากเลนส์กล้องที่ยังไม่ถูกโฟกัส เขาพยายามกะพริบตาเพื่อปรับการมองเห็น จากนั้นภาพแรกในชีวิตจึงค่อยฉายชัดจนทำให้แทบฝืนยืนไม่ไหว
ใบหน้าคมคายได้รูป ดวงตาโฉบเฉี่ยวดูดุดัน คิ้วเข้มเรียงเส้นสวยงาม สันกรามเด่นชัดรับกับสันจมูกโด่งที่อยู่เหนือริมฝีปากกระจับบาง ผิวสีขาวเหลืองนวลเนียนขับให้เจ้าของเรือนร่างโดดเด่นกว่าใคร
“พี่อิน”
สิงเรียกชื่อของคนแก่กว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตามองจ้องใบหน้าของคนที่เขาอยากเห็นมากที่สุด
ดวงตาของอินเบิกกว้างและค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นด้วยความตกตะลึง ดีใจที่ได้เห็นว่าน้องกลับมามองเห็นอีกครั้ง เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แขนสองข้างอ้าออกเต็มความยาวเพื่อรอให้เด็กน้อยของเขาเข้ามากอด
“มานี้มา”
เสียงเรียกหาทำให้สิงพุ่งตัวเข้าสู่อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด แขนแกร่งทั้งสองข้างโอบรอบเอวคอด ใบหน้าซุกเข้ากับลาดไหล่แกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลเลอะเปรอะเปื้อนเสื้อขาวของอินจนชุ่ม
อินโอบกอดตอบน้อง มือข้างนึงลูบไล้เส้นผมนุ่ม อีกข้างลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเพื่อปลอบโยน “มึงมองเห็นแล้วสิง”
“ครับ ผมมองเห็นแล้ว ผมมองเห็นพี่อินแล้ว” สิงกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้น ราวกับไม่อยากให้อินหายไปจากสายตาคู่นี้อีก
“เป็นไง กูหน้าตาดีไหม”
“หึ หล่อมากครับ เหมือนพระอินทร์เลย”
อินรีบผละน้องออกจาอ้อมกอด “จริงป่ะ นี้กูกะว่าจะเข้าคลินิกหลังจากทริปนี้เลยนะ แบบนี้ไม่ต้องไปแล้วมั้ง~ ”
เด็กหนุ่มหลุดขำออกมาเสียงเบา “ไม่ต้องแล้วครับ แค่นี้ก็หล่อกว่าพระอินทร์แล้ว”
“โทษที กูมันลูกรักพระเจ้า” อินยักคิ้วยิ้มรับคำชม
พิธีกรรมแทงจระเข้เริ่มดำเนินต่อ มันพิธีที่เชื่อกันว่าใช้ล้างอาถรรพ์ ขจัดสิ่งชั่วร้ายได้ ซึ่งเนื้อเรื่องมาจากเรื่องไกรทอง โนราใหญ่จะแสดงเป็นไกรทองที่ใช้หอกมหาชัยแทงหยวกกล้วย แทนการแทงจระเข้หรือชาละวันให้สิ้นใจ ระหว่างนั้นมีการแทรกกลางด้วยบทคล้องหงส์ เป็นการเอาเนื้อหาของวรรณกรรมเรื่องพระสุธน-มโนราห์ตอนพรานบุญจับนางมโนราห์มาแสดง เมื่อสิ้นสุดบทไกรทอง ก็จะต่อด้วยพิธีกรรมการเหยียบเสนที่เป็นการรักษาโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง โดยมีชาวบ้านสองสามคนเข้าไปนั่งอยู่หน้าโรงโนราห์ เพื่อให้โนราใหญ่เหยียบเพื่อรักษา
“เขาเหยียบอะไรกันวะ”
“ชาวบ้านมารักษาโรคผิวหนังครับ เห็นลุงคนนั้นไหม แกมีติ่งเนื้อนูนสีแดงอยู่กลางหลัง ต้องให้โนราใหญ่เหยียบให้เพื่อรักษาครับ”
“มันเป็นโรคที่เกิดจากสิ่งลี้ลับเหรอ”
“ครับ คนใต้เชื่อว่ามันเกิดจากครูหมอโนรา”
“แล้วโรคลมพัดลมเพล่ะ โนราหใหญ่รักษาได้ไหม”
“โดยส่วนใหญ่แล้วโนราใหญ่จะมีวิชาอาคม ถ้าเป็นแบบนั้นก็รักษาได้ครับ หรือหมอไสยขาวทั่วไปก็รักษาได้เหมือนกัน”
เมื่อเหยียบเสนรักษาให้ชาวบ้านจนครบทุกคน โนราใหญ่ก็เริ่มขับกลอนลาโรง บูชาและขอพรครูหมอโนรา ก่อนส่งครูหมอโนรารวมถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์อื่น ๆ กลับสู่ถิ่นฐานที่จากมาก
โนราใหญ่กวักมือเรียกให้สิงและอินไปสวดมนต์ไหว้พระเพื่ออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับวิญญาณชั้นต่ำที่สิงสถิตอยู่ในบริเวณบ้าน หลังจากนั้นโนราห์ใหญ่ก็แบ่งอาหารคาวหวานอย่างละเล็กละน้อยหลังจากที่ถวายเป็นเครื่องเซ่นให้กับครูหมอโนรา แบ่งไปให้วิญญาณชั้นต่ำพวกนั้น แล้วค่อยให้อินและสิงกรวดน้ำ
เด็กหนุ่มรับอาสาเอาน้ำไปเทใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมยื่นซองค่าจ้างให้โนราใหญ่ และขอไถ่ที่ดินที่ใช้ประกอบพิธีโนราโรงครูคืน จึงเป็นอันเสร็จพิธีทั้งหมด
“สิง สิงเห้อ!” ทวดพันตะโกนร้องเรียกชื่อหลาน พลางเดินเข้ามาหาในขณะที่สิงและคนอื่น ๆ ช่วยกันเคลียร์พื้นที่
“ครับ” สิงวางไม้กวาดในมือลง แล้วก้าวเข้าไปช่วยพยุงคนแก่ที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหา กลัวแกจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน
“มากแรง เอาหลบไปต๊ะ ให้มาแค่ค่าครูพอ” [มากเกินไป เอากลับไปเถอะ ให้มาแค่ค่าครูก็พอ] ทวดพันพูดพลางยัดซองเงินที่ถูกเปิดแล้วให้สิง
“ไม่พรือ ทวดเอาไปต๊ะ” [ไม่เป็นไรครับ ทวดรับไว้เถอะ] สิงกับทวดพันยื้อแย่งซองใส่เงินกันไปมา อินเห็นจึงเข้ามาช่วยเจรจาอีกแรง
“ทวดรับไว้เถอะครับ พวกผมเต็มใจให้เป็นค่าครู ขอบคุณที่ทวดช่วยทำพิธีให้ พี่นิตบอกว่าทวดรับงานคนอื่นเอาไว้ แต่ต้องยกเลิกเพราะต้องมาทำพิธีให้สิง เพราะฉะนั้นรับไปเถอะนะครับ ถือว่าอินขอ”
“จังฮู้เหม็ด เอาหลบไปเหล่ย” [เยอะเกินไป เอากลับไปอีก] ทวดพันยังคงไม่ยอมรับเงิน นี้ซินะที่เขาบอกว่าเวลาคนแก่ดื้อ มักจะดื้อกว่าเด็กเสมอ
“ทวดรับไว้เถอะนะครับ เอาไว้สืบสานประเพณีต่อไปก็ได้ ถ้าอินไม่ได้มากับน้อง อินคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้”
“เอา ๆ พันฮั่นก่าได้ เดี๋ยวทวดเอาที่เหลือไปทำบุญ รับส่วนบุญส่วนกุศลหน่า” [เอาแบบนั้นก็ได้ เดี๋ยวทวดเอาที่เหลือไปบุญ รับส่วนบุญส่วนกุศลน่ะ]
“สาธุ”
“สาธุ”
เมื่อรับบุญกันเสร็จก็ถึงเวลาอาหารค่ำ ยายน้อยและพี่นิตรับบทแม่ครัวอีกมื้อ หม้อข้าวหม้อแกงถูกยกออกมาวางเรียงไว้หน้าบ้าน เพื่อให้ชาวคณะโนราห์มาตักกินเอง ส่วนคนอื่น ๆ ตั้งวงกินกันในบ้านเหมือนเดิม
“แล้วอิหลบกันวันไหนนิ๊” [แล้วจะกลับกันเมื่อไหร่] ทวดพันถามในขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับมื้อค่ำ
“ม้ายโร้ทีครับ ว่าอีโย่สักสองสามวันเหล่ย” [ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าจะอยู่อีกสักสองสามวันครับ]
“มานานคลันนะ” [มานานเหมือนกันนะ]
“ครับ” สิงยิ้มตอบก่อนจะหันกลับไปตักกับข้าวนู้นนี้นั้นให้อินกินจนพูนเต็มจาน
“ไอสิง! พอก่อน กูกินไม่หมด” อินร้องท้วงพลางเบี่ยงจานข้าวหนี
“พี่อินออกจะกินเยอะ จะกินไม่หมดได้ไงครับ” สิงพูดพลางทำหน้ายู้
“นี้มึงว่ากูอ้วนเหรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่บอกว่าพี่อินกินเยอะ”
“งั้นก็ว่ากูตะกละตะกลาม”
สิงหลุดขำออกมาเบา ๆ กับท่าทางแง่งอนของคนตรงหน้า “พี่อินกำลังโตมากกว่าครับ กินเยอะ ๆ นะแหละดีแล้ว”
“กูแก่กว่ามึงสิบปีไอสิง กำลังโตห่าอะไรของมึง” สองพี่น้องพูดหยอกเย้ากันไปมา โดยลืมไปว่าพวกเขาไม่ได้นั่งกันอยู่แค่สองคน
ภาพการต่อล้อต่อเถียงของสองหนุ่มหล่ออยู่ในสายตาผู้เฒ่าผู้แก่ รอยยิ้มประดับบนใบหน้าของยายน้อย พี่นิต และทวดพัน ราวกับไม้แก่แห้งเหี่ยวได้รับน้ำเย็นชโลมให้กลับมาสดชื่นอีกครั้ง
“ยายดีใจน่ะ ที่สิงหลบมาแลเห็นเหมือนเดิม” [ยายดีใจน่ะ ที่สิงกลับมามองเห็นเหมือนเดิม] ยายน้อยพูดเสียงสะอื้น พลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาด้วยความดีใจ
สิงลุกขึ้นเดินไปหายายน้อย แล้วยกมือไหว้บนตักของแก “ขอบคุณครับยายน้อย”
ยายน้อยยกมือขึ้นลูบหัวหลานชาย ก่อนจะให้พรอีกยกใหญ่ “อยู่เย็นเป็นสุข เจริญ ๆ นะลูกนะ หนูอินด้วยนะลูก”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อเสร็จสิ้นการรับพรทุกคนก็กลับไปจัดการอาหารทุกอย่างลงท้อง
“พี่เอายามาเผื่อ เห็นตอนเช้าสิงมาขอบอกว่าอินไม่สบาย” หญิงวัยกลางคนยื่นแผงยาไปให้ดาราหนุ่มที่กำลังกินน้ำล้างปาก
“ขอบคุณครับพี่นิต” อินรับยามากินหลังมื้ออาหาร
คนที่เด็กที่สุดในวงอาหารค่ำรับหน้าที่ทำความสะอาด ก่อนนำกลับไปคืนที่บ้านยายน้อย พอเดินกลับมาที่บ้านก็เห็นว่าโรงโนราถูกรื้อถอนไปหมดแล้ว
“ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะครับ” สิงกับอินเดินมาส่งทวดพันขึ้นรถ แล้วหันไปพูดกับหลานชายที่รับหน้าที่เป็นพลขับ
“ขอบคุณครับ”
คนที่กลัวผียังคงเกาะติดคนน้องไปอาบน้ำจากตุ่มหลังบ้านทุกคืน ไม่เว้นแม้แต่คืนนี้ สิงที่หน้าแดงจัดพร้อมกับผ้าขาวม้าพันกายจึงต้องเดินไปอาบน้ำกับอินแบบจำยอม
“เขินเหี้ยไร เมื่อวานก็อาบแบบนี้”
“แต่วันนี้…สิงมองเห็นแล้วนิครับ”
“กูรู้ แล้วของที่กูมีไม่เหมือนของมึงเหรอ” อินพูดพลางก้มลงไปมองแผ่นอกของตัวเองสลับกับของน้อง ที่ไม่มีอะไรแตกต่างกันยกเว้นมัดกล้ามที่มีมากกว่า
“ปะ…ไปอาบน้ำกันเถอะครับ” สิงพูดยังไม่ทันจบก็รีบเดินเร็วลงไปที่ชั้นล่าง ลำบากคนพี่ต้องเดินตามคนเพิ่งมองเห็นหมาด ๆ กลัวจะล้มหกคะเมนจนได้แผล
อินยืนมองดูคนน้องอาบน้ำแบบจ้วงเอาจ้วงเอาจนน้ำเกือบหมดถัง ไม่รู้ว่ามันหนาวหรือมันเขินจนต้องรีบอาบ แต่พอมันอาบเสร็จมันก็รีบจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้าน โดยไม่ยืนรอเขาเหมือนที่เคยทำ
“ไอสิงโว้ย! รอกูด้วย!” คนกลัวผีรีบตัดอาบล้างคราบสบู่แล้ววิ่งตามกลับเข้าไปในบ้าน
“ไม่รอกูเลยนะมึง” อินชี้หน้าคาดโทษคนน้องที่ปล่อยให้เขาอาบน้ำคนเดียวท่ามกลางความวังเวงของสวนยางพาราหลังบ้าน
“ขอโทษครับ”
“เขินห่าไรนักหนา เลิกเขินได้แล้ว กูเห็นของมึงเกือบทุกส่วนแล้ว” พูดพลางยื่นมือไปลวนลามคนน้องเล่นอย่างนึกสนุก
“พี่อิน!” คนน้องรีบถดตัวหนี ก่อนที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปแต่งตัวกันคนละมุมห้อง
“เป็นไง เหนื่อยไหมวันนี้” อินที่แต่งตัวเสร็จทีหลังพูดกับสิงพลางเดินมานั่งบนฟูกนอน
“พี่อินหมายถึงตอนเข้าทรงเหรอครับ”
“อือ”
“ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัวเลยครับ แต่หลังจากนั้นก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ ตอนเก็บของหลังเสร็จงานน่าจะเหนื่อยกว่า”
“มึงมันเด็กพลังพิเศษ มึงมันยอดมนุษย์” อินประชด
สิงมองหน้าล้อเลียนของร่างโปร่งไปยิ้มไป พลางใช้สายตาเมียงมองเก็บรายละเอียดทุกสัดส่วนทองคำบนใบหน้า ราวกับกลัวว่าจะมองไม่เห็นมันอีก ก่อนที่สายตาจะประสานเข้ากับสายตาของอีกฝ่าย สิงรู้สึกราวกับถูกสะกดจิต ปลายนิ้วเรียวถูกยกขึ้นมาสัมผัสลูบไล้ไปตามกรอบหน้าของคนพี่โดยที่ไม่รู้ตัว
“ลูบขนาดนี้ เดี๋ยวหน้ากูก็สึกหมดหรอก”
“ขอโทษครับ แต่ผมหยุดสัมผัสมันไม่ได้”
อินยกยิ้มมุมปาก เขาเอื้อมมือไปหยิบฝ่ามืออีกข้างของน้องมาแนบไว้ที่ข้างแก้มของตัวเอง “จับได้เท่าที่มึงต้องการเลย”
สิงระบายยิ้มกว้าง ฝ่ามือทั้งสองข้างลูบไล้ใบหน้าคมอย่างแผ่วเบา “พี่อินของผมหน้าตาเป็นแบบนี้เองเหรอครับ”
“เออ ทำไมผิดหวังเหรอ ไหนบอกกูหน้าตาดีกว่าพระอินทร์”
“พี่อินหล่อกว่าที่ผมจินตนาการไว้อีกครับ”
“ต่อให้กูจะหลงตัวเอง แต่มึงชมมากเกินไป กูก็เขินเป็นนะเว้ย!”
“พี่อินครับ”
“ว่า”
“ผมขอกอดพี่อินได้ไหมครับ”
“หึ”
อินดึงเด็กน้อยเข้ามากอดตามคำขอ เขากอดน้องไปด้วยความรู้สึกท่วมท้น เหมือนหลงลืมคำเตือนของผีตายายไปจดหมด
“พี่อินยังตัวรุม ๆ อยู่เลยนะครับ” สิงพูดพลางยกหลังมือขึ้นวัดอุณหภูมิที่หน้าผากของคนป่วย
“กูไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง ยาก็แดกแล้ว”
“งั้นนอนกันดีกว่าครับ พี่อินจะได้พักผ่อน”
“อือ”
สิงลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วค่อยเดินมานอนข้างอิน เขาพลิกตัวนอนมองหน้าอินในความมืดก่อนเอ่ยถามอะไรบางอย่าง
“พี่อิน”
“มีอะไร”
“ผมขอจับมือหน่อยได้ไหมครับ”
“หึ ทำไมมึงอ้อนจังวะไอสิง เอ้า!” ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมจับมือคนน้องตามที่ขอ
สิงยกยิ้มพลางหลุบตาลงไปมองมือที่กำลังสอดประสานกัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนพี่อีกรอบ
“ฝันดีนะครับพี่อิน”
“ฝันดี”
“ไอสิง!”
“ไอสิง!!!”
“ไอเด็กเปรต!!!”
เสียงแหบพร่าของชายแก่เรียกหาสิงด้วยความรำคาญ หลังพยายามเรียกอยู่หลายรอบแต่เจ้าตัวกลับหลับไม่ยอมตื่น
หัวคิ้วหนาขยับเข้าหากันหลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเพียงชายชราหน้าบึ้งตึง นุ่งผ้าถุงลวดลายโบราณเปลือยท่อนบน มีผ้าขาวม้าพาดอยู่บนไหล่ที่คุดคู้ตามสังขาร
“แลเบล่อไอไหรหนักหนา” [จ้องอะไรนักหนา] ชายชราถามอย่างไม่พอใจ ที่ถูกเด็กอายุน้อยกว่าหลายสิบรอบจ้องมองอย่างไร้มารยาท
ตาของสิงเบิกโพลงขึ้นจนลูกตาเกือบจะถลนออกมา เมื่อได้ยินเสียงของชายชราตรงหน้าชัดถ้อยชัดคำ “ตายายเหรอครับ”
“เออ กูเอง”
คำตอบของอีกฝ่ายย้ำชัดก้องอยู่ในโสตประสาทของเด็กหนุ่ม ทำเอาแข้งขาอ่อนแรงล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น ดวงตากลมยังคงจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของชายชราแบบตาไม่กะพริบ
“มึงอีแลหน้ากูไปถึงไหน” [มึงจะจ้องหน้ากูไปถึงไหน]
“เอ่อ…” สิงชะงักพลางหลบเลี่ยงสายตาไม่ให้หันไปมองชายแก่ “ที่นี่ที่ไหนครับ”
“ตอนเท่มึงหลับมึงอยู่ไหนก่าอยู่ฮั่นแล”[ตอนที่มึงหลับมึงอยู่ที่ไหนก็อยู่ที่นั่นแหละ]
สิงเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ เด็กหนุ่มจึงเงียบปากไม่ถามอะไรอีก แม้จะมีเรื่องสงสัยอยากได้คำตอบเต็มไปหมด พร้อมกับการลุกขึ้นยืนช้า ๆ แบบไม่ให้อีกฝ่ายรำคาญลูกตา
“ไอเสือมันไม่ไหวแล้ว”
“พี่เสือเป็นไอไหร่ครับ!” [พี่เสือเป็นอะไรครับ!] สิงร้องถามเสียงหลงด้วยความเป็นห่วงวิญญาณของพี่ชายที่ยังอยู่ในเงื้อมมือของคนชั่ว
“...”
“ตายาย พี่เสือเป็นไอไหร่ครับ!” [ตายาย พี่เสือเป็นอะไรครับ!]
“มึงชอบไอบ่าวที่ชื่ออินช้ายม้าย” [มึงชอบอินใช่ไหม?]
หัวคิ้วเรียงสวยได้รูปย่นเข้าหากันอีกรอบอย่างไม่เข้าใจว่าทั้งสองเรื่องมันเกี่ยวข้องกันยังไง “เอ่อ…ครับ”
“งั้นมึงเลือกเอา ไอเสือ หรือ ไออิน”
“ผมม้ายเข้าใจ ไสร่ต้องเลือกครับ” [ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องเลือกครับ]
“มึงช่วยได้แค่คนเดียว ถ้ามึงเลือกไอเสือกูอีทำให้มึงเห็นทุกอย่างเท่มึงต้องการ แต่ถ้ามึงเลือกไออิน มึงก่าปล่อยไอเสือแล้วหลบบ้านมึงไปเสีย”[มึงช่วยได้แค่คนเดียว ถ้ามึงเลือกไอเสือ กูจะทำให้มึงเห็นทุกอย่างที่มึงต้องการ แต่ถ้ามึงเลือกไออิน มึงก็ต้องปล่อยไอเสือแล้วกลับบ้านมึงไปซะ]
“ผมเลือกม้ายด้ายครับ” [ผมเลือกไม่ได้ครับ]
“แต่มึงต้องเลือก! ถ้ามึงม้ายเลือก มึงก่าช่วยใครม้ายด้ายเลย!” [แต่มึงต้องเลือก ถ้ามึงไม่เลือก มึงก็ช่วยใครไม่ได้เลย!]
“หมายความว่าพรือครับ ไสร่ผมช่วยใครม้ายด้ายเลย” [หมายความว่ายังไงครับ ทำไมผมถึงช่วยใครไม่ได้เลย]
มุมปากหยักยิ้ม นัยน์ตาที่มองจ้องมายังเด็กหนุ่มบ่งบอกว่าผีตายายรู้สึกพอใจกับการต่อรองในครั้งนี้จนไม่อาจเก็บความดีใจเอาไว้ได้
“มันจะไม่เตินขึ้นมาอีกเลย มีลมหายใจแต่ไม่มีชีวิต” [มันจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย มีลมหายใจแต่ไม่มีชีวิต]
ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกตะลึง “ตายายทำอะไรกับพี่อินครับ”
“เลือก! ไอเสือ หรือ ไออิน!”
ความเครียดปนกดดันประเดประดังกันเข้ามาจนเด็กหนุ่มตั้งรับไม่ทัน เขาไม่คิดว่าการรับตายายจะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
มือทั้งสองข้างประกบกันที่กลางอก ก่อนที่สิงจะลงไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าชายแก่ “ผมขอร้อง อย่าทำไอไหร่พี่อินเลย ผมเสียเขาไปอีกคนม้ายด้าย” [ผมขอร้อง อย่าทำอะไรพี่อินเลย ผมเสียเขาไปอีกคนไม่ได้]
“มึงเลือกไออิน กูอีปล่อยมันไป แล้วมึงกับมันก่าหลบบ้านไปเสีย” [มึงเลือกไออิน กูจะปล่อยมันไป แล้วมึงกับมันก็กลับบ้านไปซะ]
“ผมทำพันฮั้นม้ายด้าย ผมปล่อยพี่เสือไว้ในมือคนโหม้ฮั้นไม่ได้” [ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมปล่อยพี่เสือไว้ในเงื้อมมือของคนพวกนั้นไม่ได้]
“มึงเลือกได้คนเดียว” ตายายตอบเสียงแข็ง พลางจ้องมองสิงอย่างไม่วางตา
“ผมอีเลือกได้พรือ ผมเลือกม้ายด้าย” [ผมจะเลือกได้ยังไง ผมเลือกไม่ได้]
“มึงต้องเลือก เลือกห้ายด้าย แล้วกูจะมาเอาคำตอบวันหลัง” [มึงต้องเลือก เลือกให้ได้ แล้วกูจะมาเอาคำตอบวันหลัง]
สิ้นเสียงประกาศิต เด็กหนุ่มก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากฝันเมื่อได้สติสิ่งแรกที่นึกถึงก็คือคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ
“พี่อินครับ” สิงเขย่าตัวร่างโปร่งเล็กน้อยเพื่อปลุกให้ตื่น แต่อีกฝ่ายกลับยังนอนแน่นิ่ง
“พี่อินครับ”
“พี่อิน! พี่อินได้ยินสิงไหมครับ!!” เสียงตะโกนเรียกดังลั่นห้อง แต่ไม่มีสัญญาณว่าดาราหนุ่มจะตื่นขึ้นมา แม้แต่ปฏิกิริยาเล็กน้อยที่เจ้าตัวมักจะแสดงออกว่ารำคาญก็ไม่มีให้เห็น แรงกระเพื่อมขึ้นลงกลางอกแสดงให้เห็นว่าอินยังมีลมหายใจอยู่แต่กลับไม่มีการตอบสนอง คล้ายอาการโรคเจ้าชายนิทรา
“พี่อิน ไม่เอาแบบนี้ได้ไหมครับ อย่าแกล้งสิงเลย ตื่นขึ้นมาก่อนนะครับพี่อิน สิงขอร้อง” สิงพูดเสียงสะอื้น พลางเขย่าตัวคนพี่อย่างคนไร้สติ
“พี่อิน ฮึก ตื่นมาคุยกับสิงก่อนนะครับ สิงขอร้อง พี่อิน ฮือ ๆ” ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่างคล้ายถูกผลักให้ชีวิตกลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง การอยู่โดนไม่มีอินไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
“ตายาย สิงขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ สิงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่อิน” มือสั่นเทาพนมขึ้นกลางอก ร้องเรียกหาผีตายายอย่างอ้อนวอนของความเมตตา แต่สิ่งที่ได้รับมีเพียงความเงียบงัน
การที่จะต้องเลือกระหว่างพี่ชายร่วมสายเลือดกับคนที่รักที่สุดในชีวิต เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ มันเจ็บปวดเกินไปที่จะสูญเสียอย่างใดอย่างหนึ่งไปแล้วต้องอยู่อย่างเดียวดาย
สิงนั่งจมอยู่กับความรู้สึกผิด ทั้งคืนเอาแต่จ้องมองและสัมผัสดวงหน้าของคนพี่ไม่ยอมละสายตาไปไหน พร่ำคิดหาวิธีที่จะช่วยให้อินฟื้นคืนสติ
พอรุ่งสาง ก็รีบต่อสายตรงหาคนที่คิดว่าน่าจะช่วยเขาได้ หลังจากวางสายไปเกือบสามสิบนาที ทวดพันก็มายืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับหลานชาย
สิงเดินนำทุกคนขึ้นมาบนห้องนอน ทวดพันที่เพิ่งเดินข้ามผ่านธรณีประตูเข้ามาเห็นสภาพอินก็ชะงักไปทันที “ไปหาหมากพลูมาที” ทวดพันหันไปสั่งหลานที่เดินตามหลังมา ชายวัยสามสิบปลาย ๆ จึงเดินไปหาของตามคำสั่ง
ทวดพันเดินมานั่งข้างอิน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าคมคายเบา ๆ “สิงไปแหลงไอไหร่กับตายาย”
“เอ่อ… ตายายให้สิงเลือก ระหว่างพี่เสือกับพี่อิน”
ทวดพันถอนหายใจหนัก “เลือกไอบ่าวนี้ แล้วไปจากเท่นี่แล้วไม่ต้องหลบมา” [เลือกไอหนุ่มนี้ แล้วไปจากที่นี่แล้วไม่ต้องกลับมาอีก]
“ไซร่ทวดแหลงพันฮั่น ทวดรู้ไอไหร่ช่ายม้าย” [ทำไมทวดพูดแบบนั้น ทวดรู้อะไรใช่ไหม]
“เชื่อทวดต่ะ ถ้าตายายเขาว่าพันฮั่น ทวดก่าทำไอไหร่ม้ายด้าย ถ้าสิงไม่อยากให้ไอบ่าวนี้เป็นพันนี้ เลือกมัน แล้วหลบกรุงเทพไปเสีย” [เชื่อทวดเถอะ ถ้าตายายพูดแบบนั้น ทวดก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าสิงไม่อยากให้อินเป็นแบบนี้ ก็เลือกมันแล้วกลับกรุงเทพไปซะ]
“ทวดบอกสิงทีต่ะ ตายายบอกว่าพี่เสืออีกไม่ไหวแล้ว สิงอยากไปช่วยพี่เสือ” [ทวดบอกสิงหน่อยเถอะ ตายายบอกว่าพี่เสือไม่ไหวแล้ว สิงอยากไปช่วยพี่เสือ]
“มึงตายแน่ถ้าเข้าไปยุ่ง! เชื่อทวด หลบกรุงเทพไปเสีย อย่ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้” [มึงตายแน่ถ้าเข้าไปยุ่ง! เชื่อทวด กลับกรุงเทพไปซะ อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้อีก]
“ทวดอีให้สิงถุ่มพี่เสือไปเหอะ สิงทำม้ายด้าย” [ทวดจะให้สิงทิ้งพี่เสือไปเหรอ สิงทำไม่ได้]
“มันเป็นเวรเป็นกรรมของไอเสือ”
“แต่ถ้ามันยังช่วยได้ สิงก็อยากอีช่วย” [แต่ถ้ามันยังช่วยได้ สิงก็อยากจะช่วย]
“ถ้ามึงเลือกที่จะช่วยไอเสือ มึงก็ต้องถุ่มไอบ่าวนี้ไป มึงอีเอาพันฮั่นเหอะ” [ถ้ามึงเลือกที่จะช่วยไอเสือ มึงก็ต้องทิ้งอินไป มึงจะเอาแบบนี้เหรอ]
“มันหาม้ายทางเอินแล้วเหอะครับ ช่วยสิงทีด้ายม้าย” [มันไม่มีทางอื่นแล้วเหรอครับ ช่วยสิงหน่อยได้ไหม]
ทวดพันส่ายหน้าตอบ โดยไม่ยอมเล่าเรื่องที่รู้ให้สิงฟัง ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะขอร้องอ้อนวอนยังไงชายชราก็ไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน
ชายชราคงแก่วิชาบริกรรมคาถารักษาร่างและวิญญาณพร้อมกับการเจิมหน้าผากมน “พานหมากพลูวางไว้บนหัวนอน ธูปห้ามดับ เข้าใจม้าย”
“ครับ”
ทวดพันและหลานชายกลับไปแล้ว แต่สิงยังคงนั่งจับมืออินไม่ห่างไปไหน มีเพียงช่วงที่เดินลงไปหาน้ำมาเช็ดตัวคนป่วยเท่านั้นที่สิงจะปล่อยให้อินหายไปจากสายตา ยายน้อยที่ได้ข่าวจากทวดพันก็แวะเวียนมาเยี่ยมเช้าเย็น มีพี่นิตคอยหุงหาอาหารและคอยนั่งเฝ้าให้กินข้าวจนหมดจาน เพราะหากไม่ทำแบบนั้น เห็นทีหลานชายคงได้ล้มป่วยไปอีกคน
สิงนั่งเฝ้าข้างกายจนไม่ยอมหลับยอมนอน เอาแต่ร้องไห้ พร่ำเพ้อพูดอะไรบางอย่างที่คนฟังอาจไม่ได้ยิน
“พี่อิน ผมขอโทษ ฮึก ผมไม่ควรลากพี่มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย เป็นความผิดของผมเอง ฮือ ๆ” สิงร้องไห้ราวกับเด็กน้อยเพิ่งหย่านม เขาฟุบหน้าลงกับอกของอิน น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลเปื้อนเสื้อที่เขาเพิ่งเปลี่ยนให้คนพี่ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“ผมควรเลือกยังไงดีครับพี่อิน บอกผมหน่อยได้ไหม ผมสับสนไปหมด ผมไม่อยากเสียพี่ไป แต่ผมก็ปล่อยพี่เสือไปไม่ได้เหมือนกัน”
ทำไมชีวิตของคนที่เขารักต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ทั้งพี่ชายที่ต้องลำบากตรากตรำทำงานดูแลเขา จนถลำลึกเข้าไปสู่วงจรอุบาทว์รับใช้อวิชชาจนตัวตาย อินที่รับดูแลเขาต่อก็ต้องตกอยู่ในสภาวะเหมือนตาย เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
“อย่าพรากเค้าไปจากผมเลย ผมขอร้องได้โปรด ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่อิน” เด็กหนุ่มเงยหน้ามองเพดานห้อง พยายามขอร้องอ้อนวอนสิ่งที่เชื่อมโยงกับเขา แต่ตอนนี้แม้แต่เขาเองก็ยังมองไม่เห็น
เมื่อไร้เสียงตอบรับจากสิ่งที่เขาพยายามอ้อนวอนมาเป็นร้อย ๆ ครั้ง สิ่งเดียวที่สิงนึกได้ตอนนี้คือต้องบอกความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของเขามาโดยตลอดให้รู้ ถึงไม่รู้ว่ามันจะสายไปไหม แต่เขาจะทำทุกวิถีทางให้อินฟื้นขึ้นมา
“ผมรักพี่ พี่ได้ยินผมไหม ผมรักพี่มาตลอด ผมมันขี้ขลาด ไม่กล้าบอกแม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง ผมไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสบอกพี่อีกไหม แต่ผมรักพี่มาก รักที่สุด”
“เลือกได้แล้วม้าย”
เสียงที่คุ้นเคยปลุกสิงให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้วงความฝัน
“...” สิงยืนก้มหน้าคางชิดอก พลางส่ายหน้าให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่สามารถเลือกในสิ่งที่ตายายยิบยื่นให้
“ถ้ามึงม้ายเลือก มึงโร้ช่ายม้าย ว่าพวกมันสองคนอีเป็นพันพรื่อ” [ถ้ามึงไม่เลือก มึงรู้ใช่ไหมว่าพวกมันาองคนจะป็นยังไง]
สิงเงยหน้าขึ้นมามองตายายทันควัน “ปล่อยพี่อินไปด้ายม้าย แล้วผมอีทำทุกอย่างที่ตายายบอก” [ปล่อยพี่อินไปได้ไหม แล้วผมจะทำทุกอย่างที่ตายายบอก]
“กูม้ายด้ายต้องการไอไหร่จากมึง แต่มึงช่วยได้แค่คนเดียว” [กูไม่ได้ต้องการอะไรจากมึง แต่มึงช่วยได้แค่คนเดียว]
“ผมเลือกม้ายด้าย ต่อให้ตายายอีให้เวลาผมนานแค่ไหน ผมก่าเลือกม้ายด้ายโย่ดี” [ผมเลือกไม่ได้ ต่อให้ตายายจะให้เวลาผมนานแค่ไหน ผมก็เลือกไม่ได้อยู่ดี]
มุมปากข้างนึงของชายชรายกขึ้น พลางส่งเสียงหัวเราะในลำคอด้วยความชอบใจ “หึ! ถ้าเป็นพันฮัน กูเลือกให้มึงเอง” [หึ ถ้าเป็นแบบนั้น กูเลือกให้มึงเอง]
ร่างของชายชราหายวับไปกับตา สิงหันซ้ายหันขวามองหาอย่างร้อนใจ ฝ่าเท้าก้าวเดินตรงไปในความมืด คลำทางไปเรื่อย ๆ เพื่อตามหาอีกฝ่าย
เสียงดนตรีโหมโรงจากเครื่องดนตรีสองสามชิ้นที่ใช้บรรเลงประกอบการรำมโนราห์ดังขึ้นจากที่ไกลเรียกให้สิงเดินเข้าไปหา
เมื่อเดินเข้ามาใกล้สิงกลับพบว่าตัวเองไม่ได้ยืนอยู่ในห้วงแห้งความฝันอีกต่อไป ฝ่าเท้าของเขาสัมผัสเข้ากับความอ่อนนุ่มของพื้นหญ้าสีเขียวขจีรอบคันนา เขารู้สึกเหมือนเคยมาเยือนที่แห่งนี้มาก่อนหลายครั้ง แต่กลับจำไม่ได้ว่ามาตอนไหน เหมือนมันถูกลบไปจากความทรงจำของเขา
สิงเดินตรงไปยังบ้านไม้ยกพื้นสูงหลังนึงที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางผืนนาเป็นร้อย ๆ ไร่ มองจากที่ไม่ใกล้ไม่ไกลเห็นเด็กน้อยสองสามคนกำลังวิ่งเล่นอยู่ตรงลานบ้าน บนแคร่ไม้ใต้ถุนดูจะเป็นที่มาของเสียงดนตรีโหมโรง เหล่านักตรงตรีหลายคนกำลังนั่งบรรเลงเพลงคลอเคล้าไปกับการร่ายรำของนางมโนราห์เกือบสิบคนที่สวมเสื้อขาวและโจงกระเบนสีแดง โดยมีชายชราคนนึงสวมเพียงผ้าถุงหนึ่งผืนห่อหุ้มร่างกาย กำลังเดินตรวจตราความถูกต้องของท่าร่ายรำ
“สูงเหล่ย” [สูงอีก]
ชายชราพูดพลางใช้ไม้เรียวในมือดันท้องแขนของนางรำคนนึงให้ยกสูงขึ้นอีก ภาพตรงหน้าดูจะเป็นการซ่อมรำมโนราห์ปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือไม่มีใครสัมผัสถึงการมาเยือนของสิงเลย แม้เขาจะเดินเข้าไปใกล้แค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครหันมาสนใจเขาเลยแม้แต่คนเดียว
‘ขอโทษนะครับ ที่นี่ที่ไหนเหรอครับ’
เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามนางรำคนนึงที่กำลังเดินไปสมทบกับเพื่อนที่ใต้ถุนเรือน แต่เธอกลับเดินผ่านสิงไปราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ
‘เดี๋ยวครับ!’
ไม่ใช่แค่เขาเป็นอากาศธาตุแต่เขากลับไม่มีตัวตนอยู่ในที่แห่งนี้เลยด้วยซ้ำ แม้แต่เด็กน้อยที่กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนอยู่ก็ทะลุผ่านตัวเขาไปราวกับเป็นวิญญาณ
“ต่อไปตั้งท่าเขาควาย”
โนราใหญ่ออกคำสั่ง มโนราห์ที่รำอยู่ใต้ถุงจึงเปลี่ยนท่าตามคำสั่ง มือทั้งสองข้างตั้งวงยกสูงขึ้นคล้ายเขาควาย ขาขวาย่อลง ขาซ้ายยกขึ้นในระดับข้อเท้าขวา ท่าร่ายรำค้างอยู่แบบนั้นเพื่อให้โนราห์ใหญ่ตรวจตราอีกรอบ คราวนี้เขาเดินผ่านนางรำคนเดิมไปโดยไม่ได้แก้ท่าทางอะไรให้กับเธอ แถมยังพยักหน้าด้วยความพอใจ ทำให้เธอยกยิ้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าที่สวยดุจนางอัปสรอยู่แล้วสวยขึ้นไปอีก
“ต่อไปตั้งท่าชูชาย”
เมื่อเดินสำรวจจนครบทุกคนแล้ว โนราห์ใหญ่จึงออกคำสั่งให้เปลี่ยนท่าทางการรำ มโนราห์ทุกคนเปลี่ยนท่าทางพลางจัดร่างกายให้อยู่ในท่วงท่าที่สวยงาม และเป็นอีกรอบที่นางอัปสรทำได้ดี แต่ในขณะที่โนราใหญ่เดินผ่านตัวเธอไป สายตาของเธอกลับเหลือบมาเมียงมองชายหนุ่มนักดนตรีมือกลองทับ
มุมปากของสิงยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อจับสังเกตได้ว่านางมโนราห์กับนายกลองทับน่าจะมีความรู้สึกเกินเลยที่มากกว่าเพื่อนร่วมคณะโนราห์
แต่เมื่อสังเกตใบหน้าของนายกลองทับดูดี ๆ แล้ว รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่บนใบหน้าก็หุบลงทันที ‘ทำไมหน้าเหมือน…’ เด็กหนุ่มบ่นพึมพับกับตัวเอง สายตายังคงจับจ้องใบหน้าคมคายของนายกลองทับอย่างไม่วางตา เพราะใบหน้าของพวกเขาคล้ายกันราวกับฝาแฝด มีเพียงผิวที่คล้ำแดดขับให้ใบหน้าดูคมคายกว่า นอกจากนั้นก็แทบจะไม่มีอะไรแตกต่างกัน
สิงเดินสำรวจบ้านไม้ยกพื้นสูงหลังใหญ่ รูปถ่ายสีขาวดำแขวนอยู่บนผนังห้องรับแขกทำให้สิงหยุดชะงัก สายตาจับจ้องอยู่กับใบหน้าของเด็กชายคนนึงที่เขาคุ้นเคย เพียงแต่ชายคนนั้นที่เขารู้จักแก่กว่าในรูปนี้หลายสิบปี ‘ทวดภาส’ ปลายนิ้วของสิงลูบไล้ไปบนรูป หางตาเหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยอีกหลายคนที่อยู่ในภาพหนึ่งในนั้นคือทวดพัน
‘ที่นี่คือบ้านเก่าของทวด’ ภาพและข้าวของในบ้านหลังนี้ทำให้สิงแน่ใจว่าที่นี่เคยเป็นบ้านเก่า ก่อนที่ทวดจะย้ายไปอยู่ต่างอำเภอ
“พี่ภพ ออกไปซื้อของข้างนอกกับน้องทีตะ” เสียงของเด็กน้อยคนนึงดังมาจากหน้าบ้าน เรียกความสนใจให้สิงรีบเดินออกไปดู
“เซ่อไอไหร่” [ซื้ออะไร]
สิงเผลอยกยิ้มด้วยความคิดถึง หลังจากที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังคุยกับนายกลองทับอยู่ตรงบันไดทางขึ้น
“น้องอยากกินหนุมลา ไปเซ่อกับน้องทีตะ” [น้องอยากกินขนมลา ไปซื่อเป็นเพื่อนน้องหน่อย] เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้คนที่ถูกเรียกว่าพี่ พลางทำหน้าออดอ้อนให้พี่ชายยอมใจอ่อน
“หนุมลาไอไหร่ป่านี้ ใครขายเหล่ยเลา” [ขนมลาอะไรตอนนี้ ใครจะขายอีก] แต่ดูเหมือนคนเป็นพี่จะไม่ใจอ่อนง่าย ๆ บอกปัดน้องชายด้วยคำพูดรักษาน้ำใจ
“ในหลาดยังเหล่ย พาน้องไปทีนะ” [ในตลาดยังมี พาน้องไปหน่อยน่ะ] สิงยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นทวดภาส คนที่มักเข้มงวดกับหลานชายกลับทำท่าทางออดอ้อนพี่ชายเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ
นายกลองทับถอนหายใจหนักกับความดื้อของน้อง “เออ ๆ แต่เดี๋ยวพี่เซ่อมาให้ พี่ต้องไปส่งขวัญเท่บ้าน” [เออ ๆ แต่เดี๋ยวพี่ซื้อเข้ามาให้ พี่ต้องไปส่งขวัญที่บ้าน]
เด็กชายภาสทำปากคว่ำปากงอ ที่ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นตามที่ต้องการ แต่อย่างน้อยพี่ชายก็ยอมรับปากแล้วว่าจะหาซื้อมาให้ “ก่าได้ เซ่อมาให้น้องกันนะ” [ก็ได้ ซื้อมาให้น้องด้วยน่ะ]
“เออ”
ว่าแต่…ทำไมทวดไม่เคยบอกเลยว่ามีพี่ชายชื่อภพด้วย?!
สายตาของสิงยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเด็กชายภาส คนที่เขาอยากเจออีกครั้ง ก่อนที่ภาพตรงหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป
สิงยืนอยู่บนคันนาที่ดูคล้ายกับที่แรกที่เขามาถึง แต่ความรู้สึกมันแตกต่างกันลิบลับ มันให้ความรู้สึกวังเวงยังไงชอบกล อาจเป็นเพราะบรรยากาศยามเย็น ช่วงที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าทำให้ทุกอย่างดูแตกต่างกัน
“อย่า! ปล่อยขวัญไปเถอะ ขวัญขอร้อง”
เสียงร้องของหญิงสาวคนนึงทำให้สิงหลุดออกจากภวังค์ เขาพยายามหันซ้ายหันขวามองหาคนที่ร้องเรียก
“ช่วยด้วย! ช่วยที! โอ๊ย!”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือทำให้สิงยืนไม่ติดพื้น ขาทั้งสองข้างก้าวเดินตรงไปบนคันนา สายตาสาดส่องไปทั่วบริเวณโล่ง พลันเห็นเถียงนาที่อยู่ใกล้กับตีนเขา สิงจึงรีบวิ่งตรงไปทันที
“ช่วยด้วย! ฮือ ๆ ปล่อยขวัญไปเถอะ อย่าทำอะไรขวัญเลย”
ยิ่งวิ่งเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงของเธอชัดมากขึ้นเท่านั้น นอกจากนั้นยังได้ยินเสียงของชายหนุ่มหลายเสียงกำลังหัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“เงียบ! ไหนมึงบอกมึงชอบกูไอขวัญ ให้กูเอามึงสักทีมันอีไซร่” [เงียบ! ไหนมึงบอกว่ามึงชอบกูไอขวัญ ให้กูเอามึงสักครั้งสองครั้งมันจะเป็นอะไรไป]
ฝีเท้าของเสือชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงตวาดลั่นจากคนเจอไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน...
“พี่ภพ พี่ปล่อยขวัญไปตะ ขวัญไม่ได้ต้องการพันนี้” [พี่ภพ พี่ปล่อยขวัญไปเถอะ ขวัญไม่ได้ต้องการแบบนี้] หญิงสาวพูดขอร้องอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ใต้ร่างของชายหนุ่มที่ร่างกายกำยำใหญ่โตกว่า
“มึงบอกมึงชอบกู ก่าให้กูเอามึงสักรอบสองรอบ ไม่พรือหรอก” [มึงบอกมึงชอบกู ก็ให้กูเอามึงสักรอบสองรอบ ไม่เป็นไรหรอก]
“ไม่เอา ฮือ ๆ ช่วยด้วย!!!”
หญิงสาวร้องตะโกนจนสุดเสียง แต่ชายหนุ่มสองสามคนที่ยืนออกันอยู่หน้าเถียงนาไม่มีทีท่าว่าจะเข้าไปช่วยเหลือ มิหนำซ้ำยังหัวเราะชอบใจราวกับกำลังมองดูเรื่องตลก
“กูเอาก่อน แล้วโหม้สู้ค่อยเอามัน” [กูเอามันก่อน แล้วพวกมึงค่อยเอามัน] ภพหันมาออกคำสั่งกับเพื่อน ก่อนจะหันกลับไปขย้ำเหยื่อที่อยู่ใต้ร่างอย่างไร้ความปรานี
‘หยุดเถอะครับ!!!’
สิงตะโกนเสียงดังเพื่อห้ามไม่ให้ภพทำอะไรเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาเลย แม้จะเดินเข้าไปห้ามปรามแต่ก็ไม่สามารถสัมผัสร่างกายของใครได้เลย
‘หยุดเถอะครับ ผมขอร้อง!!!’
นางอัปสรถูกกระทำย้ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับรังนก เสื้อผ้าหลุดลุ่ยจากการถูกฉีกทึ้ง ร่างกายและใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผล มีร่องรอยของเลือดไหลอาบต้นขาแลดูน่าเวทนา
เมื่อชายทั้งสี่คนเสร็จสมอารมณ์หมาย ก็เดินจากไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งให้เธอนอนจมอยู่กับความอัปยศอดสูอย่างเดียวดาย
ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน จนตอนนี้มีเพียงแสงจากพระจันทร์เท่านั้นที่สาดส่องลงมายังร่างของขวัญที่ยังนอนคุดคู้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว คละเคล้าไปด้วยเสียงร้องไห้สะอื้น
ขวัญพยายามหยัดยืนด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี พร้อมกับผ้าขาวม้าผืนนึงในมือ ความยาวของผ้าถูกพาดลงบนขื่นคาน ชายผ้าทั้งสองข้างผูกมัดเป็นปมแข็งแรง มือเรียวที่เต็มไปด้วยคราบเลือดแหวกร่องผ้าให้เปิดออก เธอหลับลงลงพร้อมกับน้ำตาหยดสุดท้าย ก่อนที่ความตายจะพรากเธอไปตลอดกาล
“อย่า!”
สิงรีบพุ่งตัวเข้าไปหาเธอ แต่ร่างกายของเขากลับถูกดูกลับไปในห้วงความฝันอีกครั้ง พร้อมกับชายชราที่ยืนหน้าทะมึนอยู่ตรงหน้า
“มึงช่วยมันไม่ได้หรอก มันตายไปนานแล้ว”
