สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,ไทย,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คนฮั่น…ช้ายพี่ชายของทวดภาสม้ายครับ” [คนนั้น ใช่พี่ชายของทวดภาสรึเปล่าครับ]
“ลูกหลานอัปรีย์” วิญญาณผีตายายสบทคำหยาบระบายความอัดอั้นตันใจ นัยน์วาวโรจน์ฉายแววความโกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วทวดภพหายไปไหนครับ ไซร่หาม้ายใครแหลงถึงทวดเลย” [แล้วทวดภพหายไปไหนครับ ทำไมไม่มีใครพูดถึงทวดเลย]
“โหม้ไหนอีไปแหลงถึงมัน คนที่มันทำให้โคตรกูต้องฉิบหาย!” [ใครจะไปพูดถึงมัน คนที่ทำให้โคตรกูต้องฉิบหาย] ตายายตวาดเสียงดังก้องกังวานจนได้ยินเสียงสะท้อนกลับ
“...”
“มันข่มขืนไอสาวนั้น จนมันผูกคอตาย”
“ทวดภพถูกจับเหรอครับ”
“หึ! มันตายห่า! เพราะผีไอสาวนั้นมาแก้แค้นต่างหาก” วิญญาณผีตายายเค้นเสียงหนักตรงช่วงต้นประโยค พลางจ้องมองตาสิงอย่างมีเล่ห์นัย
“พันพรือนะครับ” [ยังไงนะครับ?]
“ชีวิตไอขวัญมันน่าเห็นดู พ่อแม่ก่าทุ่ม พ่อเฒ่าแม่เฒ่ามันก่าเปรตใช้งานมันสารพัด ไอไหร่ได้ไม่ดังใจก่าทุบก่าตีมัน ขนาดมันมาขอเรียนโนราห์โหม่เบล่อฮั่นก่าไม่ให้มันเรียน เทียดมึงต้องไปขอ พอได้มาเรียนก่าโถกทวดมึงทำอัปรีย์จัญไร จนมันต้องฆ่าตัวตาย มันมาแก้แค้นทวดมึงก่าโถกต้องแล้ว” [ชีวิตไอขวัญมันน่าสงสาร พ่อแม่ก็ทิ้งไป ตายายก็เปรต ใช้งานมันสารพัด อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ทุบตี ขนาดมันมาขอเรียนมโนราห์ พวกมันก็ไม่ยอมให้เรียน เทียดของมึงจึงไปขอร้องให้ พอได้มาเรียนก็ถูกทวดของมึงทำอัปรีย์จัญไร จนมันต้องฆ่าตัวตาย มันมาแก้แค้นทวดของมึงก็ถูกต้องแล้ว]
“แล้วหาม้ายใครรู้เลยเหรอครับว่าทวดขวัญตาย” [แล้วไม่มีใครรู้เลยเหรอครับว่าทวดขวัญตาย]
“คนตายทั้งคน หาม้ายใครโร่ได้พรือ กูบอกแล้วว่าไอขวัญมันน่าเห็นดู ขนาดมันตายแล้วพ่อเฒ่าแม่เฒ่ามันก่าปลอยไม่สนใจ โหม้ตำรวจก่าคิดว่ามันฆ่าตัวตาย” [คนตายทั้งคน จะไม่มีใครรู้ได้ยังไง กูบอกแล้วว่าไอขวัญมันน่าสงสาร ขนาดมันตายไปแล้ว ตายายมันก็ปล่อยปละละเลยไม่สนใจ พวกตำรวจก็คิดว่ามันฆ่าตัวตาย]
ทำไมชีวิตคนเรามันน่าอดสูได้ถึงขนาดนั้น เด็กผู้หญิงคนนึงต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายมาตั้งแต่เกิดจนกระทั่งเธอตายก็ยังไม่ได้พบความสุข ช่วงชีวิตเดียวที่เธอได้พบเจอกับความสุข กลับกลายเป็นของปลอม การได้หลงรักผู้ชายคนนึงอย่างสุดหัวใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนคนนั้นคือสาเหตุที่ทำให้เธอต้องตาย
“แล้วทวดภพตายได้พรือครับ” [แล้วทวดภพตายได้ยังไงครับ]
ตายายเงียบไปครู่นึงอย่างพยายามกดข่มความโกรธแค้นเอาไว้ในใจ “หลังจากมันแต่งงาน มีลูกมีเมียมันก่าถูกไฟคลอกตายในบ้านหลังฮั่น” [หลังจากแต่งงานมีลูกมีเมีย มันก็ถูกไฟคลอกตายในบ้านหลังนั้น]
“บ้านเก่าของทวด”
ตายายพยักหน้าก่อนจะเริ่มเล่าต่อ “ไอภพมันถูกผีหลอกจนเป็นบ้า เทียดมึงก่าเลยจัดพิธีโนราลงครูหวังว่าอีช่วยลูกมันด้าย แต่พิธีจัดไม่ทันเสร็จดีไฟก่าไหม้เสียก่อน ไอภพมันวิ่งเข้าไปในกองไฟ ก่อนเท่มันอีตายมันแหลงออกมาเหม็ดว่ามันทำไอไหร่ไปมั้ง ชาวบ้านรุมด่าเทียดมึงจนมันโย่ม้ายด้าย ต้องแล่นไปอยู่เอิน” [ไอภพมันถูกผีหลอกจนเป็นบ้า เทียดของมึงเลยจัดพิธีโนราลงครู หวังว่าจะช่วยลูกมันได้ แต่พิธียังไม่แล้วเสร็จก็เกิดไฟไหม้ขึ้นซะก่อน ไอภพมันวิ่งเข้าไปในกองไฟ ก่อนมันตายมันสารภาพออกมาหมดว่าทำอะไรเอาไว้บ้าง ชาวบ้านแถวนี้ก็เลยรุมด่าเทียดมึงจนอยู่ไม่ได้ ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น]
กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง…
“เอ่อ… ไซร่ทวดภพ…” [เอ่อ...ทำไมทวดภพ...]
“หน้าเหมือนมึง”
“ครับ”
ตายายยกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเย้ยหยันพลางมองจ้องหน้าสิง “ก่ามันเป็นโคตรสายตรงมึง หน้ามึงเหมือนมันก่าไม่แปลกไอไหร่” [ก็มันเป็นทวดแท้ ๆ ของมึง หน้ามึงเหมือนมัน ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร]
ตลอดเวลาหลายสิบปีเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย เขาคิดมาตลอดว่าทวดภาสคือทวดแท้ ๆ ของตัวเอง ถึงแม้จะรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่เห็นหน้าทวดภพในภาพความฝัน แต่ก็ไม่คิดว่าคำตอบของตายายจะทำให้เขาตัวชาได้ขนาดนี้
“แล้วทวดภาส…”
“ไอภาสเป็นน้องทวดมึง มันม้ายอยากบอกให้ใครโร่ว่าโป่มึงเป็นลูกไอภพ มันเลยรับโป่มึงเป็นลูก” [ไอภาสเป็นน้องชายของทวดมึง มันไม่อยากบอกให้ใครรู้ ว่าปู่เป็นลูกไอภพ มันเลยรับปู่มึงเป็นลูก]
สิงพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนในบ้านถึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย ทวดภาสพยายามปกป้องทุกคนให้ออกห่างจากเรื่องเลวร้ายในอดีตที่ทวดภพเป็นคนสร้างมันเอาไว้ ครอบครัวที่ชาวบ้านให้ความเคารพ กลายเป็นครอบครัวที่ถูกสาปส่งจนต้องหนีความอัปยศไปอยู่ที่อื่น
ภาพเถียงนาที่เขาฝันถึงมาตลอดแว๊บเข้ามาในหัว สิงพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างเข้าด้วยกัน ก่อนจะค้นพบคำตอบที่ทำให้เขาตกใจมากกว่าการได้รู้ว่าทวดที่แท้จริงคือภพ นั้นคือผู้หญิงที่ชื่อขวัญคือ…
สิงหันไปมองผีตายายด้วยสีหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกโตราวกับมันจะถลนออกมาจากเบ้า “ผีโนรา…”
“ไอขวัญ”
ตึง ตึง ตึง!
เสียงประตูไม้หน้าบ้านถูกเคาะเสียงดังสนั่นไปทั่วบ้าน ปลุกให้สิงตื่นจากความฝัน สิงเดินลงไปเปิดประตูรับแขก เขาอดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นชายใส่ชุดสีกากีเต็มยศ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นป้ายชื่อบนอกของอีกฝ่าย
“พี่เมฆ มาที่นี่ได้ไงครับ”
เมฆเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กันเมื่อเห็นดวงตาของเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นเหมือนคนปกติแล้ว “เห้ย! ตาสิง!”
“ครับ สิงมองเห็นแล้ว”
“จริงป่ะเนี่ย?! ดีใจด้วยนะ ว่าแต่รักษายังไงอะ” นายตำรวจหนุ่มเอียงคอถาม
“เอ่อ ครูหมอโนราครับ”
“อ่า… เด็กพิเศษก็ต้องรักษาด้วยวิธีพิเศษอะเน๊อะ”
“เข้ามานั่งในบ้านก่อนครับ เดี๋ยวสิงไปเอาน้ำมาให้” สิ่งเบี่ยงตัวเชิญแขกเข้าบ้าน แล้วเดินไปเอาน้ำมาเสิร์ฟ
“บ้านเราอยู่ลึกเหมือนกันน่ะ”
“ว่าแต่…พี่เมฆรู้จักบ้านสิงได้ยังไงครับ”
“หึ ทะเบียนราษฎร์ไง สารวัตรเค้าเป็นห่วงพวกเรามากนะ พอดีพี่มาสืบคดีเก่า ๆ ที่สารวัตรสั่ง แกเลยให้พี่มาดูสิงกับคุณอินหน่อย”
“เอ่อ… ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วง”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว บ้าระห่ำเหมือนกันนะเรา ไม่กลัวฆาตกรมันฆ่าเอาเหรอ”
สิงยิ้มหน้าเจื่อนพลางพูดเปลี่ยนประเด็น “ว่าแต่พี่เมฆมาสืบคดีอะไรเหรอครับ”
“แหนะ! คิดจะล้วงความลับทางราชการจากพี่เหรอ”
“เอ่อ… ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมแค่ถามดูเฉย ๆ”
“ก็คดีเก่า ๆ ที่เรารู้นั่นแหละ สารวัตรบอกพวกเราแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
“เออ ว่าแต่คดีที่สิงหนคร เราได้ข้อมูลอะไรมาบ้างละ”
สิงเล่ารายละเอียดคดีที่เกิดเมื่อสิบแปดปีก่อนให้เมฆฟังรวมถึงคดีอื่น ๆ ที่ได้ข้อมูลมาจากหมวดนุ้ย และขอให้หมวดเมฆไปตรวจสอบคดีที่นครปฐมเพิ่มเติมด้วย
“ได้ เดี๋ยวพี่จะให้คนไปดูให้ ว่าแต่คุณอินละยังไม่ตื่นเหรอ”
เมื่อพูดถึงคนพี่ นัยน์ตาของเด็กหนุ่มก็ดูหม่นหมองลงทันที “พี่อินยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยครับ”
“หมายความว่าไง ยังไม่ฟื้น คุณอินเป็นอะไรเหรอ”
“พี่เมฆไปดูเองดีกว่าครับ”
พูดจบสิงก็เดินนำหมวดเมฆขึ้นไปบนห้องนอน ทำให้เมฆเห็นว่าอินนอนนิ่งไม่ไหวติง
“คุณอินเป็นอะไรวะสิง” หมวดเมฆหันมาถามคนที่คอยอยู่ข้างกายอีกฝ่ายตลอดเวลา ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปดูอาการใกล้ ๆ “นี้คุณอินนอนไม่ได้สติมากี่วันแล้ว”
“สามวันแล้วครับ”
“เห้ย! ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลวะ”
“หมอรักษาไม่ได้หรอกครับ”
นายตำรวจหนุ่มถึงกับอ้าปากหวอ “นี้คือฝีมือ…ผี?!”
สิงพยักหน้าตอบ
“ละ…แล้วให้หมอผีมาดูบ้างยัง”
“ทวดมาดูให้แล้วครับ แต่ทำอะไรไม่ได้”
“งั้นพี่ว่าพาไปโรงพยาบาลไหม อย่างน้อยก็ให้หมอช่วยประคองอาการ”
“สิงว่าสิงจะลองสืบเรื่องการตายของพี่เสือ อาจจะช่วยให้พี่อินฟื้นขึ้นมา พี่เมฆช่วยสิงหน่อยได้ไหมครับ”
“ช่วยยังไง”
“พาสิงไปที่บ้านเก่าของทวดหน่อยได้ไหมครับ”
“บ้านเก่า? ที่ไหน?”
“สิงหนครครับ”
นายตำรวจยอมทำตามที่สิงขอ แต่มีข้อแม้ว่าทุกอย่างจะต้องอยู่ในสายตาของเขา เขาก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายโดยไม่ลืมที่จะฝากฝังอินไว้กับพี่นิต กำชับให้เธอเปลี่ยนธูปก้านใหม่หากอันเดิมใกล้หมด
“ถ้าสารวัตรรู้ พี่ตายห่าแน่” หมวดเมฆโอดครวญให้เด็กหนุ่มฟัง
“ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะครับพี่เมฆ”
เมฆละสายตามามองเด็กหนุ่มในขณะที่ขับรถตรงไปยังสิงหนคร “นี้เราจะเป็นเด็กดีเกินไปแล้วนะสิง ทำเอาพี่ดูเลวไปเลย”
“ขอโทษครับ”
“เลิกพูดขอโทษได้แล้ว ตั้งแต่พี่รู้จักเรามา เราพูดขอโทษเป็นร้อยเป็นพันรอบแล้วนะรู้ยัง”
“เหรอครับ” สิงระบายยิ้มเคอะเขิน
“ว่าแต่ เรารู้เหรอว่าบ้านเก่าอยู่ที่ไหน”
ตลอดทางไปบ้านเก่า สิงทำเพียงแค่มองหน้าอีกฝ่ายแล้วนั่งเงียบไปตลอดทาง มีเพียงเสียงเพลงจากวิทยุที่หมดเมฆเปิดคลอเท่านั้น ที่ช่วยให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัดจนเกินไป
เมื่อรถขับเข้ามาในเขตอำเภอสิงหนคร สิงก็คอยบอกทางให้เมฆขับตามไปเรื่อย ๆ จากถนนทางหลวงสี่เลน กลายเป็นถนนทางหลวงชนบทสองเลน ก่อนจะกลายเป็นถนนลูกรัง ที่ข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกทึบ หากมีรถขับสวนทางมา ต่างฝ่ายต่างต้องเบี่ยงหลบลงข้างทาง เพื่อให้รถทั้งสองคันขับผ่านไปได้
หมวดเมฆหันมองซ้ายมองขวา สังเกตพื้นที่รอบ ๆ พบว่าสองข้างทางเต็มไปด้วยป่าไม้ ไม่มีแม้แต่เสาไฟส่องสว่าง แต่ดีที่ตอนนี้ฟ้ายังสว่าง หากเป็นตอนกลางคืนคงเปลี่ยวน่าดู
“แถวนี้แน่เหรอสิง มันไม่มีบ้านคนเลยนะ”
“ข้างหน้านี้แหละครับพี่เมฆ”
“โอเค”
รถจอดสนิทลงที่ลานกว้างหน้าบ้านร้างที่ตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งนากว้าง สิงกับเมฆเปิดประตูลงจากรถ แล้วแยกกันเดินสำรวจบริเวณรอบบ้าน
บ้านไม้ยกพื้นสูงที่เคยสวยงาม ตอนนี่มันกลับผุพังลงจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม ฝาและหลังคาบ้านถูกมดปลวกกินจนเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ บันไดไม้ผุพังจนไม่สามารถเดินขึ้นลงได้อีก ตัวบ้านบริเวณฝั่งขวามีร่องรอยการถูกเผาไหม้ ภายในตัวบ้านเต็มไปด้วยหยากไย่และใยแมงมุม บนคานหลังคามีรังนกอยู่สองสามรัง
“นี้บ้านเก่าของทวดสิงเหรอ”
สิงหันไปมองหมวดเมฆที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ใช่ครับ”
“ทำไมถึงย้ายไปละ”
“เอ่อ…มีปัญหานิดหน่อยครับ”
“อ๋อ ว่าแต่สิงจะมาสืบหาอะไรที่นี่เหรอ”
“ผมอยากมาตามหาบ้านของคนคนนึงที่อยู่แถวนี้อะครับ”
“ใครเหรอ รู้ชื่อจริงไหม พี่จะได้หาจากฐานข้อมูลให้ อาจจะเร็วกว่า”
“เพราะแบบนั้นแหละครับ ผมเลยต้องมาที่นี่ด้วยตัวเอง ผมไม่รู้ชื่อจริงของเธอครับ”
“อาวเหรอ งั้นบอกชื่อเล่นมาก็ได้ จะได้ช่วยกันตามหา”
“ชื่อขวัญครับ”
หางคิ้วของหมวดเมฆกระตุกเล็กน้อยจนอีกฝ่ายไม่ทันได้สังเกต “ชื่อขวัญเหรอ อายุเท่าไหร่ละ”
“เอ่อ…เธอตายไปนานแล้วครับ”
“อาวเหรอ ถ้างั้นสิงจะตามหาเธอไปทำไม”
“ผมอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอครับ”
“งั้นพี่ว่าเราไปถามข้อมูลจากบ้านของผู้ใหญ่บ้านก่อนดีกว่า น่าจะเร็วกว่าการไล่ถามเอาจากคนแถวนี้”
“ได้ครับ”
เมื่อได้ข้อสรุปแล้วหนึ่งเด็กหนุ่มหนึ่งเจ้าหน้าที่ก็มุ่งหน้าตรงไปยังที่หมายที่อยู่ไกลออกไปประมาณห้ากิโลเมตร บ้านโมเดิร์นขนาดกลางที่มีป้ายหน้าบ้านเขียนว่า ‘ที่ทำการผู้ใหญ่บ้าน’
หมวดเมฆจอดรถไว้หน้าประตูรั้วก่อนจะเดินไปกดกริ่งเรียก มันดังอยู่สองสามครั้ง หลังจากนั้นมีหญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากภายในตัวบ้าน
เธอเดินมาเปิดประตูรั้วต้อนรับแขกพลางพูดด้วยสีหน้าเป็นมิตร “มาหาใครเหรอคะคุณตำรวจ”
“เอ่อ พวกผมมาหาผู้ใหญ่บ้านครับ ไม่ทราบว่าผู้ใหญ่บ้านอยู่รึเปล่า”
“อ๋อ พี่คล้ายเหรอจ๊ะ เดี๋ยวแกก็กลับมาแล้ว แกไปสวน เข้ามานั่งรอในบ้านก่อนจ้ะ”
สิงกับหมวดเมฆเดินตามหญิงวัยกลางคนเข้าไปในบ้าน เธอต้อนรับขับสู้ด้วยน้่ำเปล่าเย็น ๆ และขนมขบเคี้ยวอีกนิดหน่อย
“ป้าชื่อสาวนะ เป็นเมียผู้ใหญ่บ้าน กินน้ำกินท่ากันก่อน”
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มรักษาน้ำใจคนแก่กว่าด้วยการยกน้ำขึ้นดื่ม
“ว่าแต่คุณตำรวจมีเรื่องอะไรกับพี่คล้ายเหรอจ๊ะ”
“เอ่อ พอดีผมมีเรื่องอยากจะสอบถามผู้ใหญ่บ้านหน่อยครับ เรื่องคดีที่เกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน”
“โห่ นานขนาดนั้นพี่คล้ายจะรู้เหรอจ๊ะ พี่แกเพิ่งได้รับตำแหน่งยังไม่ถึงสิบปีเลย”
หมวดเมฆหันมาหาตัวช่วยอย่างสิงที่นั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา “ลองถามป้าสาวซิ เผื่อแกรู้”
สิงพยักหน้าให้แล้วค่อยหันไปถามถึงเรื่องคดีของขวัญ “ป้าสาวพอจะรู้เรื่องคดีที่เกิดขึ้นที่บ้านไม้กลางนาบ้างไหมครับ”
“หลังไหนเหรอจ๊ะ”
“บ้านไม้ของคณะโนราห์สุพจน์ครับ”
“ไอบ่าว เอ็งรู้ได้ไงว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านของคณะโนราห์สุพจน์” เสียงเข้มเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังโซฟารับแขก ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินเข้ามายืนประจันหน้ากับสิงด้วยสีหน้าขึงขังราวกับโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน
ใบหน้าคมเข้มเข้ากับหนวดเคราที่ถูกตัดแต่งมาอย่างดีของชายวัยกลางคนที่กำลังจ้องเขม็งหน้าสิงอย่างไม่วางตา
“พี่คล้าย หลบมาแล้วเหอะ ตำรวจเค้ามาหา พี่นั่งแหลงกันไปก่อนนะ น้องไปทำกับข้าวในครัวก่อน” [พี่คล้าย กลับมาแล้วเหรอ ตำรวจเขามาหา พี่นั่งพูดคุยกับพวกเขาไปก่อน น้องจะไปทำกับข้าวในครัว]
“เออไปต่ะ” เสียงเข้มเอ่ยตอบจากนั้นค่อยเดินไปนั่งแทนที่ที่เมียเคยนั่ง “ว่าไง มึงรู้ได้ยังไงว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านคณะโนราสุพจน์”
“เอ่อ…ผมชื่อ สิงหร มณีรัตนา ครับ”
คิ้วหนาของชายวัยกลางคนขมวดเข้าหากันจนเป็นปมใหญ่กลางหน้าผากหย่น “เอ็งเป็นลูกหลานบ้านนั้นเหรอ?!”
สิงกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ และจำต้องพยักหน้าตอบ “ครับ”
“เอ็งอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับบ้านหลังนั้น”
“ผู้ใหญ่พอจะทราบไหมครับ ว่าทวดขวัญพอจะมีญาติคนอื่นหลงเหลืออยู่บ้างไหม”
“ขวัญ ผู้หญิงที่ผูกคอตายนั้นนะเหรอ”
“ครับ”
“เท่าที่รู้สายตรงไม่มี แต่พวกญาติ ๆ ของสองตายายยังมีอยู่”
“ผมพอจะขอที่อยู่ของพวกเขาได้ไหมครับ”
“หึ ก็มีคนนึงนั่งอยู่ตรงหน้าเอ็งนี้ไง”
“เอ่อ…” สิงถึงกับไปต่อไม่ถูก ตั้งรับไม่ทัน ไม่คิดว่าจะได้เจอกับญาติของขวัญเร็วขนาดนี้ “ผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะครับ” สิงยกมือไหว้ขอโทษเรื่องในอดีต ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนร้าย แต่อย่างน้อยในฐานะคนในครอบครัวก็ควรจะมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้
“เอ็งจะขอโทษทำไม ตอนนั้นเอ็งยังไม่เกิดด้วยซ้ำ”
“แต่เรื่องมันเกิดขึ้นก็เพราะทวดของผม”
“แต่มันก็รับกรรมตายไปในกองไฟแล้วนิ อีกอย่าง จะโทษแต่มันก็ไม่ได้หรอก ตายายสองคนนั้นก็ไม่ได้ดูแลยายขวัญให้ดีด้วย”
“ผมขอถามได้ไหมครับ ว่าทำไมคุณตากับคุณยายถึงทุบตีทวดขวัญ”
“เท่าที่ฉันรู้ แม่ของยายขวัญท้องกับชายที่เป็นโจร แถมยังทิ้งลูกโจรไว้ให้เลี้ยงอีก ฉันพูดแค่นี้ พอจะเข้าใจใช่ไหม”
สิงพยักหน้าตอบ “ไม่ทราบว่าพอจะรู้ไหมครับ ว่ากระดูกของทวดขวัญอยู่ที่ไหน”
“กระดูกอะไร ไม่มีหรอก ฝังทั้งร่างนั่นแหละ”
“ฝังเหรอครับ?!” สิงถามเสียงหลงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะตามหลักศาสนาพุทธแล้ว ไม่ว่าจะเสียชีวิตด้วยสาเหตุไหนก็ควรทำการเผาเพื่อส่งดวงวิญญาณให้ไปสู่สุคติ
“อือ สองตายายนั้นรีบ ๆ ทำให้จบ ๆ ไป สุดท้ายตัวเองก็ถูกฝังไม่ต่างกัน”
“หมายความว่ายังไงเหรอครับ”
“ชาวบ้านเกลียดทวดเอ็งแค่ไหน ก็เกลียดสองตายายนั้นพอ ๆ กัน ไม่มีใครไม่รู้หรอกว่าสองตายายนั้นทารุณกรรมหลานสาวแค่ไหน สุดท้ายพอตายก็ไม่มีใครคิดจะไปดูดำดูดี ฝังไปข้าง ๆ หลุมยายขวัญที่หลังบ้านนั่นแหละ”
“ผมขอที่อยู่บ้านหลังนั้นได้ไหมครับ”
“ได้ รอแป๊บนึง” ผู้ใหญ่คล้ายเดินหายเข้าไปในห้องห้องนึง ก่อนจะเดินออกมายื่นกระดาษใบนึงให้ “ที่นี่แหละ”
“ขอบคุณครับ” สิงยกมือไหว้ขอบคุณผู้ใหญ่ แล้วค่อยยื่นมือไปรับกระดาษมาไว้ในมือ เมื่อไม่มีคำถามอะไรแล้ว สิงและหมวดเมฆจึงขอตัวกลับ
หมวดเมฆขับรถมาตามที่อยู่ที่ผู้ใหญ่บ้านให้มา เมื่อขับมาถึงจุดหมายก็พบว่าบ้านหลังนี้ก็กลายเป็นบ้านร้างไม่ต่างจากบ้านเก่าของทวด
“ผมขอเดินดูรอบ ๆ หน่อยนะครับ”
“อือ ถ้ามีอะไรก็ตะโกนเรียกพี่นะ”
“ครับ”
บ้านไม้ยกพื้นสูงขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตั้งอยู่หลังวัดประจำหมู่บ้าน หน้าบ้านติดถนนลูกรัง หลังบ้านติดกับเมรุวัด สภาพตัวบ้านชำรุดทรุดโทรมอย่างหนัก มีเพียงแค่โครงและฝาบ้านบางส่วนเท่านั้น เศษซากโครงหลังคาถูกลมพัดปลิวมาตกอยู่ที่ลานข้างบ้าน
เด็กหนุ่มเดินตรงไปที่หลังบ้าน ที่ที่น่าจะเป็นที่ฝังศพของทวดขวัญตามคำบอกเล่าของผู้ใหญ่คล้าย เขาสอดส่องสายตาไปทั่ว ก่อนจะเห็นป้ายวิญญาณเล็ก ๆ เสียบอยู่ใต้โคนต้นไม่ใหญ่
ขวัญฤทัย สุขาภินันท์
ชื่อบนป้ายวิญญาณบ่งบอกว่าสิงมาถูกที่แล้ว เด็กหนุ่มนั่งคุกเข่าลงตรงที่หน้าป้าย ก่อนจะพนมมือขึ้นกลางอก แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากพูดอะไร จู่ ๆ ก็มีลมพัดโหมกระหน่ำอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุย พัดพาเอาเศษฝุ่นเศษทราย จนสิงต้องยกมือขึ้นมาปัดป้องไม่ให้ฝุ่นผงเข้าตา
“ออกไป!!!”
เสียงเล็กแหลมตะโกนมาตามแรงลม สิงพยายามหรี่ตามองหาต้นตอของเสียง แต่กลับไม่พบแม้แต่เงา
“ทวดขวัญเหรอคับ ทวดขวัญใช่ไหม?!”
“ออกไป!!!”
“ทวด…”
“กรี๊ดดด!!!”
เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วบ้านจนฝูงนกที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้ต่างบินหนีไปกันอย่างจ้าละหวัน สิงเองก็ทำอะไรไม่ได้ หากเจ้าของที่ไม่ยอมให้อยู่เขาก็ไม่ควรอยู่
“ผมขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าผมสามารถทำอะไรเพื่อไถ่โทษได้ ทวดบอกผมนะครับ” สิงเดินคอตกออกไปจากบ้าน
ตึก
แต่ไม่ทันจะได้ก้าวออกไปพ้นบริเวณหลังบ้าน เด็กหนุ่มก็เดินสะดุดรากต้นไม้ใหญ่จนล้มลงไปกองอยู่บนพื้น เขาใช้สองมือพยุงให้ตัวเองลุกขึ้น ปัดเศษดินเศษหินออกจากเสื้อผ้า ก่อนจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ปุ่มกดของเขาตกแตกกระจายอยู่บนพื้น สิงเดินหยิบชิ้นส่วนโทรศัพท์แต่ละชิ้นขึ้นมาประกอบกลับไปตามเดิม
“นี้อะไร”
หัวคิ้วเรียงสวยย่นเข้าหากันจนเป็นปมใหญ่ เมื่อเห็นว่ามีแสงไฟสีแดงกะพริบอยู่ด้านในฝาหลังโทรศัพท์ มันเป็นชิ้นส่วนขนาดเล็กเท่าเหรียญบาท ดูแล้วไม่เหมือนส่วนประกอบของโทรศัพท์รุ่นโบราณเครื่องนี้เลย
“มีอะไรรึเปล่าสิง!”
เสียงตะโกนเรียกมาจากหน้าบ้าน ทำให้เด็กหนุ่มรีบประกอบชิ้นส่วนโทรศัพท์กลับเข้าที่เดิม แล้วเดินตรงไปหาหมวดเมฆ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมเดินไม่ระวัง เลยสะดุดล้ม”
“อ่าว เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหม”
“ผมไม่เป็นไรครับพี่เมฆ เรากลับกันเถอะครับ สิงเป็นห่วงพี่อิน”
“โอเคได้ ไปกัน”
“พี่เมฆไม่เข้าบ้านเหรอครับ” หมวดเมฆขับรถมาส่งสิงที่หน้าบ้านแต่ไม่ยอมลงไปด้วยกัน สิงถึงได้ก้มลงไปถามอีกฝ่ายผ่านช่องกระจกประตูรถ
“พี่แค่มาส่งเราเฉย ๆ เดี๋ยวพี่กลับไปนอนที่โรงแรม”
“ถ้าอย่างงั้น ขับรถดี ๆ นะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับวันนี้ครับ”
“ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรก็ติดต่อพี่มานะ”
“ครับพี่เมฆ”
พอรถของเมฆหายลับตาไปแล้ว เด็กหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปดูคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ในบ้าน ก่อนก้าวขึ้นไปบนชั้นสองเขาไม่ลืมที่จะเตรียมน้ำใส่กะละมังและผ้าสะอาดเพื่อนำไปเช็ดตัวให้คนพี่ เมื่อเดินขึ้นมาแล้วก็นังลงข้างกายที่ยังนอนไม่ได้สติ ยกยิ้มอย่างอ่อนแรงให้อีกฝ่าย แล้วค่อยลงมือเช็ดตัวอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าผิวเนียนของอินจะเป็นรอย
“ผมขอโทษนะครับที่ทิ้งให้พี่อยู่ที่บ้านคนเดียว แต่ผมจะต้องตามหาหมอผีคนที่กักขังวิญญาณของพี่เสือให้ได้ ถ้าผมช่วยพี่เสือได้แล้ว ตายายอาจจะยอมปล่อยพี่ไป พี่อินรอสิงหน่อยนะครับ”
สิงนั่งมองดวงหน้าของคนที่เป็นที่สุดของหัวใจ ก่อนจะปลีกตัวไปทำธุระส่วนตัวแล้วค่อยเดินมาล้มตัวลงนอนข้างกายคนพี่ กอบกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้แล้วนอนหลับเก็บแรงเอาไว้สำหรับวันพรุ่งนี้
“มึงไปหามันไซร่!”
เด็กหนุ่มที่เพิ่งพล่อยหลับไปไม่นานตื่นขึ้นมาในห้วงความฝันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับคุ้นชินเสียแล้ว เพียงแค่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นตายายยืนจ้องหน้าเขม่นเขาอยู่แล้ว
“ตายายแหลงถึงทวดขวัญ” [ตายายพูดถึงทวดขวัญ] สิงพูดพลางเลิกคิ้วถาม
“เออ”
“ผมแค่อยากไปขอโทษทวดขวัญครับ”
“แล้วพันพรือ มันให้อภัยมึงม้าย” [แล้วเป็นยังไง มันให้อภัยมึงไหม?]
สิงส่ายหน้าตอบ “ม้ายครับ” [ไม่ครับ]
“มันยิกมึงออกมาจากบ้าน กูแหลงโถกม้าย” [มันไล่มึงออกมาจากบ้านของมัน กูพูดถูกไหม?]
“…” การเงียบก็เป็นคำตอบชั้นดีที่ทำให้อีกฝ่ายส่งเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน พลางมองจ้องสิงตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ปู่มึงยังทำม้ายด้าย มึงคิดว่ามึงอีทำด้ายม้าย” [ปู่มึงยังทำไม่ได้ มึงคิดว่ามึงจะทำได้ไหม?]
“ปู่ไปขอโทษทวดขวัญแล้วเหอะครับ”
“แล้วมึงคิดว่าปู่มึงตายได้พรือ” [แล้วมึงคิดว่าปู่ของมึงตายได้ยังไง?]
“พ่อบอกว่าปู่ถูกรถชน”
“หึ มันตอแหล เท่ปู่มึงตายก็เพราะไอขวัญนั่นแหละ”
ปู่ตายไปก่อนที่เขาจะเกิดหลายปี ทำให้สิงไม่รู้แน่ชัดว่าปู่ตายได้ยังไง มีเพียงคำกล่าวอ้างของพ่อเท่านั้นที่บอกว่าปู่ประสบอุบัติเหตุถูกรถชนแล้วหนี เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ
“ม้ายช้ายแค่ปู่มึงที่ตายเพราะไอขวัญ พ่อแม่มึงกาเป็นฝีมือของมัน”
เด็กหนุ่มรู้สึกชาไปทั้งตัว ราวกับมีไอเย็นมาปะทะร่างกายอย่างฉับพลัน สมองขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองต้องรู้สึกยังไงจะเสียใจ แค้น หรือรู้สึกผิด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าปู่ พ่อและแม่จะถูกทวดขวัญฆ่าตาย
“ทวดขวัญฆ่าพี่เสือ...”
“ช่าย มันแก้แค้นลูกหลานของไอภพทุกคน รวมถึงมึงกัน เท่กูบอกไม่ให้มึงเข้าไปยุ่งเรื่องพวกนี้ มึงเข้าใจแล้วหม้าย” [ใช่ มันแก้แค้นลูกหลานของไอภพทุกคน รวมถึงมึงด้วย ที่กูบอกไม่ให้มึงเข้าไปยุ่งเรื่องพวกนี้ มึงเข้าใจแล้วใช่ไหม]
“ไซร้ทวดขวัญต้องทำพันฮันกันครับ” [ทำไมทวดขวัญต้องทำแบบนั้นด้วยครับ]
“มันบ้า แค้นไม่ลืมหูลืมตา”
“แต่ผีฆ่าคนม้ายด้าย” [แต่ผีฆ่าคนไม่ได้]
“ด้าย ถ้ายังคนช่วยมัน” [ได้ถ้ามีคนช่วยมัน]
“ใครช่วยทวดขวัญครับ”
“ไอหาญ”
สิ้นเสียงของผีตายาย ภาพตรงหน้าของสิงก็เปลี่ยนไปเป็นภาพบ้านไม้ยกพื้นสูง สถานที่ตั้งของคณะโนราห์สุพจน์ คณะโนราห์ที่เคยโด่งดังและเป็นที่นับหน้าถือตาของชาวบ้านในละแวกนั้น บริเวณใต้ถุนบ้านเต็มไปด้วยนางรำมากมายกำลังซ่อมรำมโนราห์กันอยู่ โดยมีโนราห์ใหญ่คอยเดินตรวจตราความถูกต้องของท่ารำ
สิงเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านอย่างที่เคยทำ เพราะรู้ว่ายังไงคนที่นั่นก็มองไม่เห็นเขาอยู่ดี เขาเดินไปรอย ๆ บ้านจนกระทั่งเวลาใกล้ค่ำ เด็กที่มาฝึกซ้อมรำมโนราห์ก็ทยอยกลับกันไป แต่ในขณะที่ทวดภาสเดินไปส่งเด็กนางรำคนสุดท้ายที้ทางเข้าบ้าน จู่ ๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งขับพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วจนฝุ่นลอยคลุ้งไปทั่ว บนรถมีชายคนหนึ่งหน้าตาดุดันผิวคร้ามแดด บนตัวมีรอยสักเป็นลายอักขระขอมโบราญเป็นคนขับ ด้านหลังมีหญิงวัยรุ่นผิวขาว ร่างเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้มซ้อนท้ายมาด้วย
“ภา! ไซร่มึงมากับมัน!!!” [ภา! ทำไมมึงมากับมัน!!!] ทวดภพที่เพิ่งเดินออกมาจากในตัวบ้านตะโกนลั่นจนโนราห์ใหญ่นั่งเช็ดเครื่องดนตรีอยู่ใต้ถุนบ้านรีบเดินออกมาดูลูกชายคนโต
“มึง! มาทางไหนออกไปทางฮั่น!!!” [มึงมาทางไหน มึงออกไปทางนั้นเลย!!!] เทียดชายตวาดเสียงดังลั่น พลางยกมือขึ้นชี้หน้าชายคนขับด้วยสีหน้าเดือดดาล
“พ่อ! ไซร้ต้องแหลงพันฮันกับพี่หาญกัน” [พ่อ! ทำไมต้องพูดแบบนั้นกับพี่หาญด้วย] สรรพนามที่หญิงวัยรุ่นคนนั้นใช้เรียกเทียด ทำเอาสิงถึงกับเหว่อ แท้จริงแล้วเขารู้จักครอบครัวตัวเองมากน้อยแค่ไหนกัน
“กูต้องให้เกียรติหมอผีกันเหอะ?!” เทียดพูดด้วยท่าทางเย้ยหยัน ใบหน้าเชิดขึ้น นัยน์ตาวาวโจน์มองลูกสาวด้วยความเกรี้ยวโกรธ ก่อนจะเหลือบไปมองใบหน้าของหาญด้วยสายตาดูถูกดูแคลน
ไม่มีความกลัวเกรงอยู่ในสายตาของหาญด้วยซ้ำ แม้อีกฝ่ายจะเป็นถึงพ่อตาก็ตาม แถมยังมองหน้าไปยกยิ้มยียวนไปอย่างไร้มารยาท “พ่ออีรังเกียจไอไหร่ผมหนักหนา ผมกับพ่อก่าเป็นหมอผีเหมือนกัน” [พ่อจะรังเกียจอะไรผมนักหนา ผมกับพ่อก็เป็นหมอผีเหมือนกัน]
“หึ! แหลงมาได้เหมือนกัน มึงเล่นของต่ำ มันอีกเหมือนกันได้พรือ” [หึ! พูดมาได้เหมือนกัน มึงเล่นของต่ำ จะเหมือนกันได้ยังไง]
“ก่าเลี้ยงผีเหมือนกัน” [ก็เลี้ยงผีเหมือนกัน]
“หุบปาก! มึงมาทางไหนมึงออกไปทางฮั่น เสนียดบ้านกู ไอภา! ถ้ามึงอยากได้ผัวพันฮันก่าออกไปจากบ้านกูเสีย แล้วไม่ต้องเอาไอไหร่ติดตัวไป สมบัติมึงกูเป็นคนสร้าง ออกไปแต่ตัว แล้วไม่ต้องเรียกกูว่าพ่อ!” [หุบปาก! มึงมาทางไหนมึงออกไปทางนั้น เสนียดบ้านกู ไอภา! ถ้ามึงอยากได้ผัวแบบนั้นก็ออกไปจากบ้านของกู แล้วไม่ต้องเอาอะไรติดตัวไป สมบัติมึงกูเป็นคนสร้าง ออกไปแต่ตัว แล้วไม่ต้องเรียกกูว่าพ่อ!]
“ความฉิบหายของโคตรเหง้า เกิดจากลูกหลานอุบาทว์”
ภาพตรงหน้าหายไปทันทีที่เสียงของตายายดังขึ้น ราวกับมันถูกพัดปลิวไปกับสายลม และร่างกายของชายวัยชราก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“ไอเปรตฮั่นมันเป็นหมอผี เล่นของต่ำทำของให้คนอื่นเค้าฉิบหาย ไอเบล่อฮั่นยังไปเอามันทำผัว!” [มันเป็นหมอผี เล่นของต่ำ ทำของใส่คนอื่นจนเค้าฉิบหายกันหมด ทวดมึงก็ยังจะไปเอามันทำผัว]
“แล้วทวดภาไม่โร้เหอะครับ ว่าทวดหาญเป็นหมอผี” [แล้วทวดภาไม่รู้เหรอครับ ว่าทวดหาญเป็นหมอผี]
“ไอภามันโถ้กไอหาญทำของใส่ หลงจนได้เสียเป็นผัวเมีย” [ไอภามันถูกไอหาญทำของใส่ หลงจนได้เสียกลายเป็นผัวเมียกัน]
ทวดภาที่สิงเห็นเธอหน้าตาน่ารักมากจริง ๆ ผิวขาวผุดผ่อง ใบหน้าดูน่ารักจิ้มลิ้ม ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อ จมูกโด่งเชิดรั้น ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตา หากจะไปต้องใจต้องตาหมอผีหาญคงไม่แปลก
“แล้วไซร้ทวดหาญต้องช่วยทวดขวัญครับ” [แล้วทำไมทวดหาญต้องช่วยทวดขวัญครับ]
“ไอหาญเลี้ยงผีไว้ทำคุณไสย ไอขวัญได้แก้แค้น ต่างคนต่างได้ผลประโยชน์”
ทางออกของเรื่องวุ่นวายพวกนี้อยู่ตรงไหน เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับกำลังเดินวนอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก “สิงต้องทำพันพรือถึงจะแก้ไขเรื่องพวกนี้ได้” [สิงต้องทำยังไงถึงจะแก้ไขเรื่องพวกนี้ได้]
“มึงทำอะไรไม่ได้ กูอีปล่อยไอบ่าวฮั่นไป แล้วมึงก่าหลบบ้านมึงไป ไม่ต้องหลบมาเท่นี่หล่าว” [มึงทำอะไรไม่ได้ กูจะปล่อยไอหนุ่มนั้นไป แล้วมึงก็กลับบ้านมึงไปซะ ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก]
“แต่พี่เสือ...”
“เป็นกรรมของมัน ให้มันรับผิดชอบเอาเอง”
“สิงปล่อยพี่เสือไปม้ายด้าย...” [สิงปล่อยพี่เสือไปไม่ได้]
“ไอเสือมันตายไปแล้ว เห้อมึงอีให้คนที่มึงรักตายตามไอเสือไป?!” [ไอเสือมันตายไปแล้ว หรือมึงจะให้คนรักของมึงตายตามไอเสือไป?!]
แสงแดดอ่อน ๆ ของเช้าวันใหม่ กับเสียงไก่ขันปลุกให้เด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาจากการหลับลึก ในช่วงสามสี่วันที่ผ่านมานี้ หลังจากลืมตาตื่นแล้ว การหันไปเช็กอาการของคนพี่ก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว และเมื่อเห็นว่าอินยังคงนอนหลับไม่ได้สติเหมือนทุกวันและไม่มีอาการที่ผิดแปลกไป สิงจึงได้ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยเดินหาบน้ำขึ้นมาเช็ดตัวรอบเช้า
เมื่อว่างจากการงานแล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่จะต้องหาคำตอบ เด็กหนุ่มจึงแกะฝาโทรศัพท์ออกมา แล้วใช้มือถือของอินถ่ายรูปชิ้นส่วนแปลกปลอมส่งไปถามผู้เชี่ยวชาญอย่างสารวัตรปราป ส่งไปไม่ถึงหนึ่งนาที หน้าจอก็ขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านข้อความนั้นแล้ว และอีกเสี้ยววินาทีต่อมาสิงก็ได้รับสายโทรเข้าจากนายตำรวจหนุ่ม
[สิงไปเอามันมาจากไหน?] ปลายสายไม่รอให้เด็กหนุ่มกล่าวทักทาย โพล่งถามคำถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด และดีที่ประสาทสัมผัสของเด็กหนุ่มดีกว่าคนทั่วไป ทำให้เสียงรบกวนที่อยู่ด้านหลังไม่ได้มีผลกับการสนทนาของทั้งคู่
“เอ่อ...มันอยู่ในโทรศัพท์ของผมครับ”
[มันอยู่มานานรึยัง] ปราปตอบคำถามด้วยคำถาม โดยที่คาดเดาคำตอบเอาไว้แล้วว่าไอเด็กสัมผัสพิศวงอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมาอยู่ในโทรศัพท์ที่ติดตัวอยู่ตลอดเวลาได้ยังไง
“ไม่รู้เหมือนกันครับ พอดีผมเจอมันเมื่อวานตอนที่ทำโทรศัพท์ตกแตก” คำตอบเป็นไปตามที่ปราปคิด แต่สิ่งที่เขาอยากรู้มากกว่าคือใครเป็นคนทำและทำไปทำไม
สารวัตรหนุ่มคิดหนัก ไม่รู้จะเอายังไงกับสิ่งนั้นดี แต่อย่างน้อยก็ควรบอกให้เจ้าตัวรับรู้เสียก่อนว่าตัวเองกำลังพบเจออยู่กับอะไร [มันคือเครื่องติดตามตัว]
“…”
[มีใครได้จับโทรศัพท์ของสิงบ้าง]
“มีแค่สิงกับพี่อินครับ”
[เอ่อ...คุณอินเค้าแอบทำไว้เพื่อความปลอดภัยของสิงรึเปล่า]
“ถ้าพี่อินอยากรู้ว่าสิงอยู่ไหน การโทรจิกเป็นสิ่งที่พี่อินเลือกที่จะทำ มากกว่าติดเครื่องติดตามตัวสิงนะครับ” สิงปฏิเสธทันควัน เพราะการทำอะไรลับหลังคนอื่นไม่ใช่วิสัยของคนพี่เลย ตั้งแต่สิงรู้จักอินมา อินมักจะถามในสิ่งที่อยากรู้อย่างไม่อ้อมค้อม พูดในสิ่งที่อยากพูดแบบเถรตรง จนบางทีก็แอบทำร้ายความรู้สึกของคนฟังไปบ้าง แต่อย่างน้อยคนที่รู้จักอินจะรู้ดีกว่าเขาเป็นคนตรงไปตรงมา
ปราปเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ พลางนึกถึงนิสัยดื้อรั้นของอีกฝ่ายที่เขาได้สัมผัสมาภายในช่วงเวลาสั้น ๆ [หึ ก็จริง ถ้าอย่างงั้น ก็ต้องมีคนอื่นที่ได้จับโทรศัพท์สิงอีก]
เด็กหนุ่มคิดหนักจนหัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมใหญ่ พยายามนึกเป็นฉาก ๆ ว่าก่อนหน้านี้มีใครได้จับโทรศัพท์ของเขาบ้าง แต่นึกยังไงก็มีแค่เขากับอินเท่านั้นที่ได้จับโทรศัพท์ในช่วงนี้ เว้นเสียแต่ว่า ... “ตอนผมโดนควบคุมตัวครับ ตอนนั้นตำรวจเก็บข้าวของของผมไปตรวจสอบ มีแค่ตอนนั้นที่คนอื่นได้จับโทรศัพท์ของผม”
เสียงนายตำรวจหน้าคมเข้มถอนหายใจดังลอดมาถึงปลายสาย “สิงกำลังจะบอกฉันว่าคนในสน.เป็นคนร้ายเหรอ?”
“เอ่อ ผมก็ไม่แน่ใจครับสารวัตร แต่เท่าที่ผมนึกออกตอนนี้ก็มีแค่นี้”
“โอเค เดี๋ยวฉันจะไปเช็กให้ ว่าแต่...สิงกับคุณอินได้ไปสืบเรื่องคดีที่สิงหนครรึเปล่า”
“ไปครับ” สิงตอบเสียงเอื่อยราวกับคนร้ายถูกต้อนให้สารภาพความผิด เสียดเสียวว่าจะโดนอีกฝ่ายดุด่ากลับมาเหมือนที่คนพี่โดน ยิ่งปลายสายเงียบไปนานเท่าไหร่ เด็กหนุ่มก็อยู่ไม่สุขมากขึ้นเท่านั้น “ขะ ขอโทษครับ”
“แล้วได้อะไรมาบ้าง” สารวัตรปราปถามเสียงเรียบ ราวกับว่าไม่ได้สนใจจะดุด่าอะไรอีก แต่ที่จริงแล้วพยายามกดข่มความโกรธเอาไว้ข้างในไม่อยากทำให้ร่างโปร่งไม่พอใจอีก
“เป็นไปตามที่เราคิดครับ หลักฐานของเหยื่อรายแรกคือน้ำมันพราย ส่วนคนที่สองกำผ้ายันต์เอาไว้ตอนที่เสียชีวิต”
“ทำไมมีแค่สองคนละ”
“ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่ผมได้ข้อมูลคดีอื่นมาด้วยครับ”
“คดีไหน ได้มาได้ยังไง”
“หมวดนุ้ยที่สภ. สิงหนครเป็นคนให้ข้อมูลมาครับ เป็นคดีของเพื่อนที่อยู่ท้องที่อื่น แต่เรื่องนี้ผมเล่าให้หมวดเมฆฟังไปแล้วนะครับ”
“เมฆเหรอ?”
“ครับ หมวดเมฆมาหาผมที่บ้าน”
“ห๊ะ?!”
ปราปอุทานเสียงดัง ทำเอาเด็กหนุ่มที่อยู่ปลายสายอดแปลกใจไม่ได้ หากเขาจำไม่ผิด สารวัตรปราปเป็นคนส่งลูกน้องคนสนิทมาเพื่อตรวจสอบความปลอดภัยของพวกเขาสองพี่น้อง แต่ทำไมปราปถึงมีปฏิกิริยาแบบนั้น ราวกับว่าเขาไม่ได้เป็นคนออกคำสั่ง
“มีอะไรรึเปล่าครับสารวัตร”
“ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าเรื่องเครื่องติดตามฉันจะเช็กให้ก็แล้วกัน สิงกับคุณอินก็อย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่าม”
“ได้ครับ”
“แล้วก็...เครื่องติดตามนั้น ทางที่ดี เราควรเก็บมันเอาไว้ก่อน อย่าทำให้คนร้ายไหวตัวทัน”
“ถ้างั้นให้ผมเอาไปซ่อนไว้ที่อื่นก่อนดีไหมครับ”
“เรื่องนั้น... ฉันว่าเอาไว้ที่เดิมจะดีกว่า ช่วงนี้ก็อยู่ที่บ้านไปก่อน อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว เราอยู่ในที่แจ้งคนร้ายอยู่ในที่มืด มันอันตราย ถ้าจะไปไหนมาไหนก็บอกให้ฉันหรือคุณอินรู้ก่อนเข้าใจไหม ส่วนเรื่องคดีปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
“ครับสารวัตร”
หลังจากวางสายจากสารวัตรปราป สิงก็นั่งคิดไม่ตก จริงอยู่ที่การปล่อยให้เครื่องติดตามติดอยู่ที่เดิม จะเป็นการหลอกล่อไม่ให้คนร้ายไหวตัวทัน แต่มันอาจจะเกิดอันตรายกับอินที่ยังนอนไม่ได้สติและตัวเขาเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะการที่ปราปสั่งมาแบบนั้น นายตำรวจหนุ่มคงคิดมาดีแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้ประชาชนอย่างสิงเก็บเครื่องติดตามเอาไว้กับตัว
“มีคนติดเครื่องติดตามไว้ในโทรศัพท์ผมด้วยครับพี่อิน สารวัตรปราปคิดว่าพี่เป็นคนติดไว้เพื่อตามตัวผมด้วยแหละ ฮ่า ๆ ตลกมากเลยครับ พี่อินของผมไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะถ้าเป็นพี่อินของผมจริง ๆ ตอนที่ผมหายไปสายโทรศัพท์ผมคงไหม้ไปแล้ว”
ตั้งแต่อินหลับไม่ได้สติ สิงก็มักจะมานั่งคุยกับอินทุกครั้งในเวลาว่างงานไม่มีอะไรทำ คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย ไม่ว่าจะเรื่องที่รู้มาจากตายาย หรือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างวันนี้กินข้าวกับอะไร โดยที่หวังว่าอินจะรับรู้ในสิ่งที่เขาพูด ในใจลึก ๆ ก็แอบหวังว่าคนพี่จะตื่นขึ้นมาพูดคุยหยอกล้อกับเขาเหมือนเดิม แต่ก็คงได้แค่หวัง...
“คนร้ายจะได้อะไรจากการรู้ตำแหน่งของผมเหรอครับพี่อิน แล้วทำไมต้องเป็นผมด้วย ถ้าไปติดตามสารวัตรปราปอาจจะได้เรื่องมากกว่าผมอีกนะครับ จริงไหม?”
“...”
“ถ้าคนร้ายเป็นคนใกล้ตัวเราจริง ๆ พี่อินคิดว่าเค้าเป็นใครครับ ใช่ทวดหาญรึเปล่า?”
