พิลาสกำสรวล - — 01. โดย ดาลิศ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ดราม่า,ชาย-ชาย,ดาร์ค,ระทึกขวัญ,อาชญากรรม

- โปรดฝังร่างของผมในที่ที่มีคุณ -

ผู้แต่ง

ดาลิศ

เรื่องย่อ

ผมเป็นเศษซากไร้ชีวิต จนได้พบกับ 'เขา'

'เขา' เป็นดั่งความมืดและแสงสว่าง

เป็นทั้งนรกและสรวงสวรรค์

เป็นทั้งการลงทัณฑ์และของขวัญล้ำค่า

เป็นทุกสิ่งที่ผมโหยหา

เป็นความรักที่ตราตรึง

จารจดไว้...นิรันดร์

พิลาสกำสรวล-— 00.,พิลาสกำสรวล-— 01.

TW : การใช้ความรุนแรงทางร่างกาย สภาวะซึมเศร้า การทำร้ายจิตใจ การพยายามฆ่าตัวตาย 

.

.

01.

ผมมีความลับ

เป็นความลับที่เก็บงำมาแทบทั้งชีวิต

ย้อนไปเมื่อครั้งที่ผมยังเยาว์วัย ไม่ประสาต่อสิ่งใด

ยังสดใสเจิดจ้าร่าเริง ยิ้มหัวกับทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิต

หัวใจยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่องเฉกเช่นเด็กธรรมดาคนหนึ่ง 

ยามนั้นผมแอบเอาลิปสติกของแม่มาทาปาก

แอบเอายาทาเล็บของแม่มาทาบนเล็บของตัวเอง

แอบเอากระโปรงของแม่มาสวม

แอบเอาวิกผมของแม่มาใส่

ส่วนโมเดลซูเปอร์ฮีโร่ที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญกลับวางไว้ใต้เตียงอย่างไม่ไยดี

ลูกฟุตบอลถูกทิ้งไว้นอกบ้าน

ปืนของเล่นกลายเป็นเศษขยะไร้ค่า

เมื่อโตขึ้น เข้าใจในตัวตนที่ถูกซุกซ่อน

ผมยืดอกยอมรับ บอกพ่อไปตามตรง

เผียะ! ฝ่ามือหยาบกร้านสะบัดใส่ผมอย่างไม่ปรานี

ผมหูดับ สมองมึนงง

แรกทีเดียวคือความชาวาบ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บร้าวไปทั้งซีกหน้า

ผมกัดฟันยืนทนฟังคำด่าทอของพ่อ

ข่มความเจ็บปวดเมื่อถูกเตะที่ท้องน้อย

กลั้นสะอื้นเมื่อถูกเข็มขัดฟาดใส่ที่แผ่นหลัง

ถึงกระนั้นผมก็ยังคงยืนหยัดในความเป็นตัวเอง

แม่ส่ายหน้าร่ำไห้บอกว่าผมไม่รักดี

พ่อชิงชังรังเกียจ บอกว่าไม่น่าปล่อยให้ผมเกิดมา

ผมถูกสั่งให้เก็บซ่อนตัวตนนั้นเอาไว้ ห้ามเอามันออกมาให้ใครเห็น

ผมพยายาม

พยายามอย่างมาก

พยายามอย่างสุดชีวิต

แต่ความขบถที่ซ่อนเร้นในวัยเยาว์ทำให้ผมแหกกฎที่พ่อตั้งไว้

ครั้งแล้วครั้งเล่า หนแล้วหนเล่า

กระทั่งเนื้อตัวของผมเต็มไปด้วยบาดแผล

ทั้งบาดแผลจากผู้เป็นพ่อ

และบาดแผลจากตัวผมที่พยายามกระทำอัตวินิบาตกรรม

ผมเฉือนเนื้อตัวเอง

กลืนยาเต็มกำมือ

ใช้เชือกเส้นใหญ่เป็นดั่งผ้าผูกคอ

ทุกการกระทำ ทุกรอยแผลคือความเจ็บปวดล้ำลึก 

ลึกไปจนถึงกระดูก ทิ่มแทงไปถึงวิญญาณ์

ทว่า...มัจจุราชไม่ยอมรับผม

ผลักไสให้ผมกลับคืนสู่โลกอันโหดร้าย

ผมเหนื่อย

เหนื่อยเหลือเกิน...

หมดเรี่ยวแรงต่อสู้

ไม่อยากต่อต้านสิ่งใด

ในที่สุด...

ผมยอมพ่ายแพ้ กลับมาเป็นคนดีของบุพการี

ใช้ชีวิตราวกับเศษซากสิ่งมีชีวิต

แห้งเหี่ยวไร้ชีวา

บ้าน...ไม่น่าอยู่

ไม่ควรอยู่

และไม่น่ากลับไป

ผมจึงมักเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปื่อย

ท่ามกลางราตรีอันเงียบเหงาเปล่าดาย

รอกระทั่งทั้งพ่อกับแม่เข้านอนแล้ว ผมจึงกลับเข้าบ้าน

แล้ววันหนึ่ง ในยามที่อากาศหนาวเหน็บและหิมะโปรยปราย

ผมเดินทอดน่องอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย

จนได้มาเจอห้องสมุดเก่าแก่ทว่าเรียบหรูและงามสง่าแห่งหนึ่ง

ผมถูกความลึกลับงดงามดึงดูดให้ก้าวเท้าเข้าไปดั่งต้องมนตร์

ภายในมีความโอ่โถง ตกแต่งงามงด ควรค่าแก่การชื่นชมและหลงใหล

บรรยากาศเงียบสงัดและความอบอุ่นทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย

ผมแทบไม่อยากจากไป

กระทั่งได้พบ 'เขา' 

สองเท้าของผมก็ยิ่งเสมือนถูกตรึงเอาไว้ด้วยมือที่มองไม่เห็น 

ความลับที่ถูกกักขังไว้ตรงส่วนลึกของหัวใจเต้นเร่า 

เริงระบำอย่างบ้าคลั่ง 

พร้อมจะทลายกำแพงที่ขวางกั้นเอาไว้ได้ทุกเมื่อ

มุมปากของผมยกขึ้น

ผมกำลังยิ้ม...

รอยยิ้มที่เคยทำร่วงหล่นหายกลับคืนมาแล้ว

หัวใจเต็มตื้นในบางสิ่ง

คล้ายกับว่าความขมปร่าในอกและความขมขื่นในใจถูกใครคนนั้นปัดเป่าไปแล้ว

หัวใจของผมชุ่มฉ่ำ

และกำลังค่อย ๆ เบ่งบานโดยไม่รู้ตัว...

///