”กฎข้อห้ามของ ‘ดยุกแห่งเบรย์เดธี’ ใบหน้านั้นห้ามผู้ใดเชยชม...“ โชคดีหรือเคราะห์ร้าย? ที่ทำให้ ‘เมลวิน‘ ผู้ซึ่งรักษากฎเป็นที่สุด ได้เลื่อนขั้นจากข้ารับใช้ต่ำต้อย สู่พ่อบ้านของท่านดยุก
ชาย-ชาย,ลึกลับ,ยุคกลาง,ดาร์ค,ตะวันตก,ยุโรป,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ควรจะนัดหมายเจอกันกับเลดี้ได้แล้ว เธอเป็นถึง เชื้อพระวงศ์ จะดูไม่ดีนักหากมีข่าวว่าถูกคู่หมั้นเมินเฉย"
"พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กระหม่อมเพิ่งกลับมาเบรย์เดน มีหลายอย่างเปลี่ยนไป โดยเฉพาะกับเมืองเบรย์เดธี และเหมืองเพชรอันเป็นรายได้หลักของประเทศ"
"แล้วเรื่องงานแต่ง.."
"กระหม่อมจะขอจัดการบ้านเมืองให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นจะจัดพิธีสมรสอย่างยิ่งใหญ่"
กษัตริย์ควิฟต์พยายามหรี่ตามองเงาเลือนรางของดาร์เธียสที่มีฉากผ้าใบบดบัง รูปร่างของดาร์เธียสนั้นสูงใหญ่เป็นสง่า กำยำสมกับเป็นนายพลนำทัพ โครงหน้านั้นดูดีเพียงแต่มีบางอย่างแปลกไป
ดาร์เธียสสวมหน้ากาก
นั่นสินะ...คงเป็นการยากหากจะห้ามไม่ให้ทุกคนมองหน้าตนเอง
ดาร์เธียสเองก็ระวังตัว บางทีก็ทำให้สงสัยว่า ตัวตนที่แท้จริงของดยุกนั้น ก็สวมหน้ากากอยู่ตลอดหรือเปล่า...
"อย่าทำให้ฉันและย่าของดยุกผิดหวังล่ะ"
"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท...หากไม่มีอะไรแล้ว กระหม่อมขอทูลลา"
ดาร์เธียสตัดบทง่ายดายไม่สำรวม จับอกแล้วก้มคำนับ ก่อนจะหันหลังเดินฝ่ากลุ่มพ่อบ้านของตนเองออกไป ท่าทางอวดดีนั้นไม่อาจทำให้พระราชาโมโหได้ ทุกคนต่างก็รู้...
ดยุกแห่งเบรย์เดธีนั้นถือไพ่เหนือกว่า
พ่อบ้านระดับพิเศษริชาร์ดเปิดประตูรถยนต์เชื้อเพลิงสันดาปอันหาได้ยากในยุคนี้ มันราคาแพงหูฉี่ ต้องเศรษฐีเท่านั้นถึงจะมีใช้ หัวหน้าพ่อบ้านก้มหน้าหลับตา รอให้ผู้เป็นนายขึ้นรถ หลังจากปลดสัมภาระต่าง ๆ ให้พ่อบ้านระดับสูงเก็บไว้ รวมถึงหน้ากากทองคำนั้นด้วย
"กลับเลยไหมครับ นายท่าน"
ดาร์เธียสนั่งไขว่ห้าง เขามองด้านนอกตัวรถผ่านช่องหน้าต่างที่แง้มผ้าม่านไว้เล็กน้อยเท่านั้น แทบไม่เห็นสิ่งใด
ผู้คนในเมืองเดินเตร็ดเตร่ ใช้ชีวิตอย่างอิสระและมีความสุข ไม่จำเป็นต้องทุกข์ใจหรือกังวลเรื่องใด ใบหน้าคร้ามคมหล่อเหล่าแน่นิ่งไร้รอยยิ้ม ดวงตาสีประหลาดมืดครึ้มลงตามอารมณ์ขุ่นมัวของเจ้าตัว
"แวะใจกลางเมืองเบรย์เดธี"
"นายท่านครับ ตรงนั้นเป็นตลาด เอ่อ...ผู้คนพลุกพล่าน" ริชาร์ดกล่าวด้วยเสียงที่ตึงเครียด
"แล้วอย่างไร? ฉันอยากจะแวะตลาดเสียหน่อย"
ริชาร์ดนั่งเครียด ก่อนจะเอ่ยออกมาแบบปฏิเสธไม่ได้ เพราะดยุกวิลซาร์ดกำลังหงุดหงิด
"รับทราบครับ จะให้พ่อบ้านนำไปก่อน เพื่อบอกกล่าวให้ชาวบ้านในตลาดเตรียมพร้อมครับ"
"พ่อบ้านของท่านดยุกวิลซาร์ดมากันเยอะขนาดนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่!"
พ่อค้ารายหนึ่งพูดคุยกับกลุ่มชาวบ้าน
"ดยุกวิลซาร์ดจะแวะมาเยี่ยมชมเดินตลาดสักครู่หนึ่ง ขอให้ทุกท่านทำการค้าขายให้เป็นไปอย่างปกติ ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าครับ"
พ่อบ้านระดับสูงคนหนึ่งป่าวประกาศเสียงดังลั่น พ่อค้าแม่ค้าฮือฮากันยกใหญ่ ส่วนผู้ที่มาจับจ่ายก็รีบเร่งพากันกลับบ้านของตน ต่างไม่ต้องการอยู่รอให้ดยุกมาถึง
"ถ้าจะให้ขายปกติแล้วจะมาแจ้งทำไม แบบนี้เป็นการเตือนเสียมากกว่า" แม่ค้าบ่นงึมงำไม่พอใจ
เมลยืนทำตัวไม่ถูกกับบรรยากาศที่เปลี่ยนเป็นตึงเครียดอย่างรวดเร็ว เขามองคุณป้าที่ซื้อลูกพลัมบ่นเสียงดัง
"เบื่อจริง ๆ ที่ต้องมาพิธีรีตองรักษากฎไร้สาระ ถ้ามองหน้าแล้วจะทำไมกัน"
พ่อบ้านคนหนึ่งที่เดินผ่านถึงกับชะงักหลังจากได้ยิน เขานั้นรู้ดีกว่าใครว่าหากฝ่าฝืนจะเป็นอย่างไร
"คุณผู้หญิงได้โปรดระวังคำพูดด้วยครับ หากท่านดยุกหรือพ่อบ้านริชาร์ดได้ยินเข้า มันจะไม่เป็นเรื่องดีกับคุณผู้หญิงเอาได้"
เมลวินและคุณป้าหน้าซีดเผือด จะไม่เป็นอะไรเลย หากพ่อบ้านท่านนั้นไม่พูดพร้อมกับโชว์ปืนลูกโม่ที่เหน็บเอว
"ข..ขออภัยค่ะคุณพ่อบ้าน"
"คุณป้า..ผะ ผมกลับดีกว่า" เมลวินบอก
"เดี๋ยวก่อนเด็กน้อย เธอเป็นคนของตระกูลวิลซาร์ดหรือเปล่า?" พ่อบ้านท่านนั้นจับไหล่เมลวินไว้
"ชะ ใช่ครับ ผมเป็นชาวเหมืองของตระกูลวิลซาร์ดครับ"
"มิน่าล่ะหน้าคุ้น ๆ ก่อนจะไปก็อยู่เคารพท่านดยุกก่อนสิ ท่านมาถึงแล้ว"
"ฮะ..เอ่อ"
เมลวินอยากจะปฏิเสธ...
แต่กลายเป็นว่าเมลวินต้องมายื่นก้มหน้ารอต้อนรับท่านดยุกที่ปากทางหมู่บ้าน
เสียงเครื่องยนต์แปลกประหลาดดังกระหึ่ม สร้างความสนใจจากเมลวินได้เป็นอย่างดี เขาลอบมองยานพาหนะแปลกตา สีดำเงา ขนาดใหญ่ มีสี่ล้อ ไร้ม้าตัวโตขับเคลื่อน มันมาจอดเทียบท่า ก่อนที่จะมีพ่อบ้านที่เมลวินคุ้นหน้าลงมาเปิดประตู
ถึงตอนนั้นแหละ ที่ทุกคนจะต้องก้มหน้า ห้ามเงยขึ้นมาเด็ดขาด...
เกิดความตึงเครียด เป็นตลาดที่ไร้เสียงผู้คนพูดคุย ใบหน้าแต่ละคนซีดเซียว ปลายเท้าตนเองคือจุดที่ห้ามละสายตา
แม้ว่าบางคนคิดไม่ดี อยากจะเงยหน้าขึ้นมาก็ตาม แต่เพียงแค่ขยับ ลำกระบอกปืนก็โผล่มาให้เห็นโดยพ่อบ้านของตระกูลวิลซาร์ด
ช่างเผด็จการ...
"ท่านดยุกต้องการเดินตลาดเพียงครู่เดียว" ริชาร์ดเอ่ยเสียงดังฟังชัด เขาเงียบเมื่อได้ยินเสียงดยุกเคลื่อนไหวลงจากรถหรู
"ไม่ต้องมาต้อนรับ โปรดกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง ผมเพียงแค่จะแวะมาโรงเจียระไนเพชร"
น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงพลังนั้นเป็นของดยุกวิลซาร์ด ทุกคนขนลุกชันก่อนจะแยกย้าย แต่คนที่หนักใจเป็นที่สุดคงไม่พ้นเจ้าของโรงเจียระไนเพชร เถ้าแก่วิ่งร่ากลับไปไวกว่าเพื่อน เขาต้องกลับไปเก็บร้านที่รกรุงรัง!
เมลวินหันหลังเดินก้มหน้า ด้วยความตัวเล็ก เขาจึงรั้งท้ายใครอื่น
ดาร์เธียสนั้นตาไวกว่า โดยเฉพาะกับสิ่งที่มักจะลุกลี้ลุกลนราวกับหนูติดจั่น แผ่นหลังเล็ก เสื้อผ้าฝ้ายหลายชั้น กางเกงขายาวลายสก็อตสีหม่น รองเท้าหนังคู่เก่า
"เมลวิน"
โอ้จีซัส วันนี้มันเป็นวันอะไร!
เมลวินหยุดเดิน เด็กหนุ่มหมุนตัวกลับไปทางเดิม ก้มหน้าคางชิดอก มองรองเท้าตนเองเทียบกับของดยุกที่เดินมาใกล้
วันนี้ดาร์เธียสเปลี่ยนรองเท้าแล้ว หรูหรากว่าวันนั้นที่ไปเหมืองเสียอีก ดูเหมือนวันนี้ดยุกจะใส่สูทตัวยาวระยิบระยับ คงจะเพิ่งกลับมาจากธุระหรืองานเลี้ยงสักที่
"ครับ ท่านดยุก"
"จะรีบไปไหน? ทำไมไม่ยอมทักทายดยุกของเธอ?"
ดาร์เธียสยกยิ้ม เขาล้วงกางเกงมองใบหน้ามอม และถุงเงินเหรียญที่เด็กหนุ่มผูกไว้ที่เอว
"สวัสดียามบ่ายครับท่านดยุก"
ว่าง่ายเชียว...
"อากาศร้อนอบอ้าว เธอออกมาทำอะไรคนเดียวนอกอาณาจักร?"
เมลวินขมวดคิ้ว เนื่องจากประโยคของดาร์เธียสนั้นขัดแย้งกับความเข้าใจของเขา
นี่เป็นฤดูร้อน มันควรค่าแก่การออกมาเดินเล่นอย่างยิ่ง!
"ผมออกมาขายลูกพลั...อุ๊บ!"
เมลวินปิดปากตัวเองสนิท เกือบหลุดปาก ว่าตัวเองขโมยผลลูกพลัมจากอาณาจักรของท่านดยุกมาขาย แล้วเอาเงินนั้นเป็นของตนเอง
"ว่าอย่างไร หื้ม?" ดาร์เธียสยิ้มบาง
ความจริงดาร์เธียสพอจะเดารูปประโยคได้อยู่ เขาเดินเข้าไปหาเมลวิน แต่เจ้าตัวก็เดินถอยหลังพรืดตื่นกลัวเช่นเคย
ท่าทางนั้นทำดาร์เธียสเลือดสูบฉีด เมลวินเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลั่นแกล้ง
เขาก้าวขาเข้าไปหาเรื่อย ๆ เด็กหนุ่มก็ถอยหลังไม่คิดชีวิต จนกระทั่งเจ้าตัวเสียหลัก
ดาร์เธียสเห็นกิ่งไม้ใหญ่นั้นแต่แรกแล้ว และรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ หากแต่เขาไม่หยุด...
"เหวอ" เมลวินผวาจะล้มไปด้านหลัง เด็กหนุ่มจะเงยหน้า
แต่เมลวินมีกฎที่ต้องรักษา!
ริชาร์ดที่เห็นดังนั้นเตรียมหยิบปืนออกมา เมลวินจะต้องเห็นใบหน้าของดยุกแน่ ใจเขาไม่อยากจะทำกับเด็กหนุ่มที่เห็นหน้าคร่าตาอยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่เจ้าตัวยังเป็นเด็กน้อย
น่าสงสาร...แต่กฎก็คือกฎ และยังเป็นกฎเหล็ก
ทว่าท่าทางของเมลวินกลับทำริชาร์ดชะงัก
ดาร์เธียสเลิกคิ้วหนาแปลกใจ
เมลวินล้มหงายหลังไปกับพื้นท่าทางดูตลกขบขัน เด็กน้อยก้นจ้ำเบ้า มือสองข้างมอมแมมยกขึ้นปิดตาแทนการพยุงตัวลดอาการบาดเจ็บ
"ผะ ผมไม่ได้มองนะครับ ผมไม่เห็นอะไรเลย!"
หึ
ดาร์เธียสหลุดขำเบาในลำคอ เบาเสียจนไม่มีผู้ใดได้ยิน ดวงตาสีประหลาดภายใต้หน้ากากประกายวาว
นี่เป็นเสียงหัวเราะแรกของวัน เสียงหัวเราะจากใจในรอบห้าปี แม้จะแค่ 'หึ' สั้น ๆ ก็ตาม
ยอมเจ็บตัว แต่ไม่ยอมฝ่าฝืนกฎ ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่ภักดีเสียจริง เด็กหนุ่มร่างผอมบางตรงหน้าดาร์เธียส...
ช่างน่าสนใจ
ริชาร์ดถอนหายใจโล่งอก นึกว่าจะต้องปลิดชีพของเด็กน้อยที่เขาเฝ้าเอ็นดูเสียแล้ว เขาบอกพ่อบ้านระดับที่ต่ำกว่าไปพยุงเมลวินขึ้น
เด็กหนุ่มยืนปิดตา หันซ้ายขวาไม่รู้ทิศทาง ก่อนจะก้มหัวให้ต้นไม้ใหญ่
"ขอบคุณครับคุณพ่อบ้าน"
"ทางนี้ต่างหากเจ้าบื้อ" พ่อบ้านคนหนึ่งโบกหัวเมลวินไปหนึ่งที
"อ๊ะ ขอบคุณครับ งั้น...ผมขอตัว ขอให้มีวันที่ดีครับท่านดยุก!" ว่าจบเด็กหนุ่มวัยสิบห้าก็วิ่งหนีไปในทันทีราวกับลิงน้อย
เป็นเด็กที่ร่าเริงทีเดียว สดใส ตื่นตัวตลอดเวลา ดาร์เธียสส่งสายตามองแผ่นหลังเล็ก ลอบยิ้มบาง
"ขอให้มีวันที่ดีเช่นเดียวกัน คุณเมลวิน ทิมอธี"
