เจติยา สาวผู้โชคร้ายมาตลอดชีวิต จนวันที่ไฟฟ้าดูดตายได้รู้ว่า ตอนเกิด สวรรค์ลืมเอาปุ่มโชดดีใส่มาด้วย การเกิดใหม่ในชีวิตอีก25ปีครั้งนี้ มันต้องมีแต่โชคดีเท่านั้น.. แต่!ทำไมดันมาเกิดยุคสงครามโลก อ๊ากกก!
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,รัก,รักแฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เจติยา สาวผู้โชคร้ายมาตลอดชีวิต จนวันที่ไฟฟ้าดูดตายได้รู้ว่า ตอนเกิด สวรรค์ลืมเอาปุ่มโชดดีใส่มาด้วย การเกิดใหม่ในชีวิตอีก25ปีครั้งนี้ มันต้องมีแต่โชคดีเท่านั้น.. แต่!ทำไมดันมาเกิดยุคสงครามโลก อ๊ากกก!
ผู้แต่ง
Tanita P
เรื่องย่อ
เกิดใหม่อีกที ไปเป็นภรรยาผู้โชคดี ในยุคสงครามโลก
เจติยา เป็นหญิงสาวที่เรียกได้ว่าโชคร้ายที่สุดในโลก ตั้งแต่เกิดมา หล่อนก็ต้องประสบพบเจอแต่สิ่งที่โชคร้ายแบบสุดขั้ว
จวบจนอายุ 25ปีเต็ม วันเกิดของเธอ เพื่อนสนิทคนเดียวที่จะมางานวันเกิด ก็ประสบอุบัติเหตุขาเจ็บ มาร่วมงานไม่ได้
โชคร้ายซ้ำซ้อน แมวที่ห้องก็ดันหนีตามผู้ชายไปอีก เธอปลงกับชีวิต หอบตะกร้าผ้าลงมาเพื่อมาซักผ้า
แต่โชคร้ายครั้งสุดท้ายก็มาถึง เธอโดนไฟดูดตาย คาเครื่องซักผ้า!!!!!
นายบัญชีที่มารับตัวหล่อนแจ้งว่า ตอนเจติยาจะลงมาเกิด ระบบของสามโลกล่ม เลยทำให้ปุ่มโชคดีที่ต้องส่งมาคู่กับปุ่มโชคร้ายพัง
โดยไม่มีใครรู้!!
เจติยาประท้วงและอยากขอทนาย เพื่อฟ้องสวรรค์ นายบัญชีจึงมีตัวเลือกให้หล่อนว่าอยากเกิดใหม่ไหม จะทบอายุให้อีก25ปี แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์เลือกร่างของมนุษย์ได้ เพราะต้องใช้บัตรทองในการสุ่มชิงโชค เจติยาตกลง เพราะต่อจากนี้ชีวิตของเธอจะมีแต่ปุ่มที่โชคดีเท่านั้น
แต่พอได้มาเกิดจริง หล่อนดันย้อนเวลากลับมาช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง มาอยู่ในร่างครูสาวหุ่นอวบระยะสุดท้าย
แถมยังเป็นคุณแม่ลูกหนึ่ง และเป็นเมียนายทหารที่โคตรหล่ออีกด้วย ย๊ากกกกกกกกกกกก!!!
หอบลูกวิ่งหลบระเบิดแปป!!!
คำเตือน นิยายเรื่องนี้เกิิดจากจินตนาการของผู้แต่งล้วนๆ
อาจมีข้อมูลประวัติศาสตร์ในช่วงสงครามโลกครั้งที่2 ของไทยอยู่บ้าง
แต่ไม่ขอพาดพิงถึงชืิ่อคนและสถานที่ต่างๆใดๆทั้งสิ้น
คำเตือน 1.1 มันกาวและไร้ซึ่งความสมจริงในบางจุด ขอให้ผู้อ่านเสพเพื่อความบันเทิงเท่านั้นเกิดใหม่อีกที ไปเป็นภรรยาผู้โชคดี ในยุคสงครามโลก
นางลำดวนฟื้นคืนชีพ
หลังสิ้นเสียงระเบิดได้พักใหญ่ หล่อนก็มั่นใจ ว่าที่ที่หล่อนมาเกิดใหม่นั้น เป็นยุคสงครามอย่างแน่นอน คนที่เกียจคร้านในการเรียนประวัติศาสตร์อย่างหล่อน ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า ตัวเองต้องเจออะไรในภายภาคหน้า
แต่อย่างไรก็ดี ผู้ชายที่ยืนข้างหล่อนนั้นก็หล่อแบบหล่อนเกือบจะกรี๊ดแตกออกมาได้เลย แววตาของเขาคนนั้น ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก ถึงการกระทำจะไม่ค่อยเป็นอย่างนั้นก็เถอะ...
'อย่างน้อยต่อจากนี้เธอก็จะโชคดีในทุกอย่างแล้ว'
โชคดีชั้นที่1 คือหลุมหลบภัยนี้สร้างได้แข็งแรงมาก หล่อนหนีมาได้ทันท่วงที ถ้าหากเป็นเมื่อชาติที่แล้วหล่อนคงได้ถูกระเบิดลงกลางตัว ตายคนแรกแน่
โชคดีชั้นที่2 คือเด็กผู้ชายที่ยืนกอดขาหล่อนอยู่ในขณะนี้ เป็นเด็กที่หน้าตาน่ารัก ดูจากการแต่งตัวแล้ว ครอบครัวของลำดวนก็คงมีฐานะพอสมควร
'ร่างใหม่ของหล่อน คือผู้หญิงอายุยี่สิบห้าปี มีลูกชายหนึ่งคน...'
“พ่อเทพ เมื่อไหร่มันจะสิ้นสุดเสียที พวกไอ้ยุ่น ไอ้พวกอัปรีย์ นำความโชคร้ายมาสู่ประเทศเรา” หญิงชราที่นั่งชันเข่าอยู่พูดขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัวของหลุมหลบภัย ในนั้นบรรจุคนอาศัยอยู่กันได้เกือบสามสิบคน
‘พ่อเทพ’ เขาชื่อพ่อเทพหรือ... โอโห้ หล่อขั้นเทพจริงๆ นะเออ...
เจติยาในร่างลำดวนคิด มองร่างสูงในเงาสลัว เขายืนหน้าเคร่งเครียด เหมือนกำลังประเมินสถานการณ์ภายนอกหลุมหลบภัย ว่าจะเอายังไงต่อดี
“เราตกลงจะร่วมมือกับเขาแล้ว อย่างไรประเทศเราก็หนีไม่พ้นที่จะเผชิญชะตากรรมแบบนี้ มันจะจบ ต่อเมื่อมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดบรรลัยไปข้างหนึ่ง” หนุ่มหล่อนามว่าพ่อเทพเอ่ยขึ้นมา
จู่ๆ เขาก็เหลือบมามองหน้าหล่อน
“แต่ปาฎิหารย์ใด ก็ไม่เท่าภรรยาของผมได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว” หลังเขาเอ่ยขึ้น ทุกคนในหลุมหลบภัยก็หันไปมองหญิงสาว ผู้เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากความตาย ทุกคนเหมือนจะค่อยๆถอยห่างจากหล่อน ก่อนระเบิดจะลงนั้น พวกเขาต่างไปร่วมงานศพแม่ลำดวน เมียของเทพปกรณ์ ซึ่งสิ้นใจตายภายในบ้านพัก
แม่ลำดวน ผู้ซึ่งเป็นหญิงเรียบร้อย แต่เก็บตัว หล่อนไม่ชอบสุงสิงกับใคร และบางครั้งคนก็มองว่าหล่อนเย่อหยิ่ง
ภาพความทรงจำของร่างลำดวน เริ่มแล่นปราดเข้ามาในสมองของเจติยาเป็นระยะ เหมือนกับการฉายภาพติดติดดับดับ ในหัวของเธอ
'ลำดวน...'
เธอไม่ดูแลตัวเองเลย หล่อนไร้ซึ่งความต้องการใดๆ ที่เจติยารู้สึกได้คือ ลำดวนก็คงเหมือนคนเป็นเหมือนโรคซึมเศร้า วาระสุดท้ายที่เธอสิ้นลม เธอยังจากไปอย่างไม่มีใครช่วยได้ทัน
ตรอมใจตาย คือภาพที่เจติยาเห็น...
เจติยารู้สึกหดหู่ ในชีวิตแสนเศร้าของลำดวนเหลือเกิน
ตัวของเธอเอง ถึงจะเคยเจอแต่ความโชคร้ายมาตลอดชีวิต แต่ก็ไม่เคยคิดจะอ่อนแอเลยแม้แต่น้อย มันยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกแข็งแกร่ง และหยาบกระด้างต่อโลกนี้ เพราะหล่อนไม่ได้มีจิตใจที่ป่วย แบบลำดวน
ชีวิตจากนี้... ฉันจะใช้มันอย่างคุ้มค่าให้เธอเองนะลำดวน ขอบคุณที่มอบร่างนี้ให้กับฉัน
เจติยา น้ำตาคลอขึ้นมา อย่างห้ามไม่ได้
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า” เทพปกรณ์ เอ่ยถามสีหน้าเป็นกังวล ลำดวนเมียของเขา ตายไปแล้วเกือบวัน ดูภายนอกในตอนนี้ที่เขาเห็น หล่อนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่บางอย่างบอกกับเขาว่า ลำดวนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาตอนนี้ มีท่าทีแปลกประหลาดไปมาก ทั้งท่าทางการเดิน การวางสีหน้า และคำพูด
“ตายแล้วฟื้น มีอยู่สองอย่าง คือมีบุญ กับนรกไม่รับ” หญิงสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านเอ่ยขึ้น ท่ามกลางความมืด นั่นคือเพ็ญนภา เพื่อนสาวข้างบ้านของลำดวน ผู้ซึ่งเป็นคนที่อิจฉาลำดวนมาตลอด
เจติยา ในร่างของลำดวน พยายามเพ่งความคิดไปที่หน้าของเพ็ญนภา หล่อนจำได้ว่า หญิงผู้นี้แอบชอบ เทพปกรณ์ สามีของหล่อนมาตั้งแต่แรกเห็น แต่ด้วยความจำเป็นของครอบครัว ลำดวนและนายทหารอย่างเทพปกรณ์ ต้องแต่งงานกัน ตามที่พ่อแม่เห็นดีเห็นงาม ร่วมห้าปีที่ใช้ชีวิตด้วยกัน เทพปกรณ์ทำหน้าสามี แค่เท่าที่จำเป็นเท่านั้น เพราะลำดวนเอง ก็เหมือนจะไม่ได้ต้องการให้เขามารักมาใส่ใจหล่อนเช่นกัน
ในใจของลำดวน มีแต่ กันต์ รักแรกสมัยวัยเด็ก ที่ตอนนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ อยู่ที่เมืองนอก
“ว่าอย่างไรละ ลำดวน เธอเป็นคนมีบุญ หรือนรกไม่รับ” เพ็ญนภา ปลุกเจติยาให้ฟื้นจากภวังค์ ในห้วงความคิด เจติยาคงจะอินเรื่องลำดวนมากไปหน่อย จนดิ่งไปชั่วขณะ เรื่องราวของร่างใหม่ประดังเข้ามาในสมองของเจติยา จนหล่อนเหมือนกำลังเชื่อมต่อทุกอย่างกับลำดวน ทั้งร่างกายและวิญญาณ
เรื่องของเคมีในร่างกายของลำดวน พาให้เจติยา อ่อนแอลงไปด้วย จิตใจที่ตรอมตรมของคนป่วยทางจิตใจ ทำไมมันถึงเศร้าขนาดนี้นะ...
อย่างนี้ซินะ ที่เขาบอกว่า ถ้าหากคนที่ไม่เคยเป็นโรคซึมเศร้า ก็จะไม่เข้าใจเลย ว่าไอ้อาการดิ่งของคนเป็นโรคนี้มันเป็นอย่างไร
แต่ลำดวน... มันคงถึงเวลาแล้วซินะ ที่เธอต้องมีเขี้ยวเล็บกับเขาบ้างแล้ว
เจติยาในร่างลำดวน หันไปเผชิญหน้าเพ็ญนภาแบบตรงๆ
“ฉันเป็นคนดี จนนรกไม่รับ เลยได้กลับมาโลกมนุษย์อีกครั้ง เพราะฉันตั้งจิตไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้!!!อีหน้าไหนที่มารังแกฉัน ฉันจะยำให้เละ จนต้องร้องขอชีวิตกันไปเลย” หล่อนเอ่ยเสียงดังฟังชัด
เพ็ญนภา อ้าปากค้าง มองแววตาร้ายกาจ ของยัยอ้วนอาฆาต จนเกือบลืมหายใจ ยัยบ้านี่มันคือลำดวนจริงๆ หรือผีห่าซาตานที่ไหนจำแลงฟื้นขึ้นมานะ... เพ็ญนภากลืนน้ำลายลงคอยากเย็น ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“อย่างนี้ซิวะอีหนู ให้มันเละกันไปข้างแบบ ไอ้ยุ่นกับไอ้ฝาหรั่ง” ยายเลียมที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ กระชับผ้าซับหมากขึ้นปาดมุมปาก หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ชอบหรือรัก ก็บอกเขาไปเลยซิเพ็ญนภา จะมาทำตัวแอบร้าย จ้องจะแย่งสามีคนอื่นแบบนี้มันไม่ถูกหรอกนะ ผิดหวังเลยละซิ ที่ฉันยังไม่ตาย” ลำดวลเวอร์ชันอัพเกรด ร่ายยาวราวกับเหมือนไม่เคยได้พูดมาทั้งชาติ ทำเอาเพ็ญนภาหน้าแดงก่ำด้วยความอาย และโกรธ
“ลำดวน” เทพปกรณ์เอ่ยเรียกชื่อหล่อนเบาๆ เหมือนจะปราม เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขาต้องปรามการกระทำของภรรยาตัวเอง
“แม่...สุดยอดไปเลย” เด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ มารดา ยกนิ้วอย่างชอบใจ เด็กชายตัวน้อยเห็นถึงการที่แม่ของเขาโดนรังแก โดนกระทำมาตลอด พอแม่ฟื้นมาจากความตาย ก็เข้มแข็งขึ้นมาราวกับเป็นคนละคน
เขาชอบที่แม่ กล้าที่จะลุกมาปกป้องตัวเองแบบนี้บ้าง
เพ็ญนภา อายจนไม่กล้ามองหน้าเทพปกรณ์ หล่อนวิ่งออกจากหลุมหลบภัยในทันที
“ข้างนอกสงบแล้ว เราออกไปกันได้แล้วครับ” ชายหนุ่มหันมาบอกทุกคนก่อนจะเหลือบมองภรรยาของเขา
“ผมต้องเข้ากรมก่อน...เพื่อไปรายงานสถานการณ์ คุณพาลูกกลับบ้านไปก่อน ไปไหวใช่ไหมครับ” เขาหันมาพูดกับภรรยาของเขา ความจริงในใจก็เป็นห่วงหล่อนไม่น้อย เธอควรจะได้ไปโรงพยาบาลเพื่อไปตรวจอาการ ที่จู่ๆ ก็ฟื้นขึ้นมาจากการหยุดหายใจไปเกือบวัน
“ฉันไม่เป็นไร คุณไปทำหน้าที่เถอะ” หล่อนเอ่ยตอบเขา
นายทหารละล้าละลังอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งหายออกไป
มีสามีเป็นทหารแบบนี้ก็คงยากหน่อยกับการใช้ชีวิต แล้วยิ่งช่วงสงครามด้วย งานนี้หล่อนอาจจะได้เป็นแม่หม้ายก่อนวัยอันควรรึเปล่านะ...
อ่อ...ไม่ซิ หล่อนมีปุ่มโชคดีนี่หน่า ไม่ว่าใครรอบตัวหล่อน...ก็คงไม่เจอเรื่องโชคร้ายตลอดไป ตราบที่หล่อนยังอยู่
ว่าแต่ในยุคนี้มันยุคไหนกันนะ ผู้คนที่นี่ก็ดูไม่แปลกตามากนัก ถึงจะแต่งตัวเชยๆ แต่การพูดจาก็สื่อสารกันค่อนข้างเข้าใจ
สงครามในไทยที่ใกล้ที่สุด ก็คงเป็นสงครามโลกครั้งที่2
ถ้าเป็นแบบนั้น...ตอนนี้หล่อนก็หลงยุคมา สมัยเกือบร้อยปีอย่างนั้นหรือ!!!
“นี่หนู...ตอนนี้ พศ อะไร” หล่อนหันไปถามลูกชายของร่างที่ตนเพิ่งมาอาศัยอยู่
เด็กชายคิ้วขมวด เขาอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่หล่อนกำลังพยายามจะถาม หล่อนหันไปมองรอบบริเวณ ชาวบ้านทยอยออกจากหลุมหลบภัย คงไม่มีใครอยากตอบคำถามหล่อนในตอนนี้ บางคนยังมีอาการตื่นกลัวจากเสียงระเบิดข้างนอกที่ดังต่อกันนานเกือบ20นาที ทุกคนก็ต่างกลัวว่าบ้านตัวเองจะพังย่อยยับแล้วหรือยัง
ความไม่ปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินเกิดขึ้นไดในทุกนาที สงครามที่มาพร้อมกับความทุกข์ยาก
และหล่อน ก็มาเกิดในร่างใหม่พร้อมกับระเบิดเนี๊ยนะ!!!
“แม่เรียกผมว่า เจ้าก้าน เหมือนเดิมก็ได้นะครับ” เด็กชายสะกิดหล่อน
ในความทรงจำ ก้านถูกเลี้ยงดูมาจากคุณย่าและ เทพปกรณ์เป็นหลัก เพราะลำดวนเริ่มมีอาการป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามาได้สองปี เธอไม่ค่อยใส่ใจแม้แต่ลูกชายของตัวเอง แต่เด็กชายคนนี้ก็ดูรักแม่และอ่อนโยนกับแม่ของเขามาก สามีของลำดวนเลี้ยงเด็กคนนี้มาได้อย่างดีเยี่ยม
“สงครามไอ้ยุ่นกับไอ้ฝาหรั่งมันทะเลาะกัน เมื่อไหร่มันจะย้ายไปตีกันที่อื่นนะ...” ยายเลียมบ่นอุบ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง แกกระเตงเชี่ยนหมากตะกร้าสานเข้าข้อมือ ก่อนจะเดินฉับๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว
“สงครามโลกครั้งที่สอง ใช่แน่!!!” เจติยาพึมพำ
เธอหลุดเข้ามาในยุคสงครามโลกครั้งที่สอง!!!
“กลับบ้านเรากันเถอะครับ” เด็กชายกล่าวชวนร่างของลำดวน ดึงมือหล่อนเบาๆ เหมือนเรียกให้แม่หายจากอาการเหม่อลอย
“บ้านอย่างนั้นหรือ”
“ครับ บ้านของเรา ทุกคนคงดีใจที่แม่ฟื้นจากความตายได้”
เจติยาในร่างลำดวนยิ้มแหยๆ แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อนะแบบนี้...