นักเรียนตัวอย่าง บุคลิกพูดน้อย มืดมน เฉิ่มเชย ไร้สีสัน แต่ทว่า การที่เขาเป็นแบบนั้น กลับทำให้ใครบางคนตกหลุมรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น โดยไม่ทันรู้ตัวเลย ว่าเขายังมีอีกด้านที่เธอไม่รู้จัก
รัก,ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ซาดิส & มาโซฯ,หนุ่มแว่น,คลั่งรัก,18+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Tattoo of love
(สักรอยรัก ลงในใจเธอ)
EP 8
คิดไปเองทั้งนั้น
..................................
(CONDO GUN)
ห้องครัว
‘ความไม่สบายใจนี้มันคืออะไรกันนะ’
‘รู้สึกไม่ดีเลย’
หมับ
ในขณะที่ปอยกำลังเหม่อลอย จู่ ๆ เธอก็ถูกร่างสูงสวมกอดอย่างแนบแน่นจากทางด้านหลัง
“ยังไม่เสร็จหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูเล็ก ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะถูไถไปมากับไหล่ของคนในอ้อมแขน
“เสร็จพอดีเลยค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะคลี่รอยยิ้มบาง ๆ ออกมา
“....................” ร่างสูงนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กวันนี้แปลกไปไม่เหมือนอย่างเคย
“หอมน่ากินดีจังเลยนะ” กันต์เอ่ย ก่อนจะเอาคางเกยไว้บนศีรษะเล็ก มือก็เริ่มลูบไล้ร่างกายนุ่มนิ่มไปมา
“งั้นพี่กันต์ก็ถอยไปก่อนสิคะ เดี๋ยวหนูตักข้าวต้มให้” คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะพยายามแกะแขนหนาที่โอบรอบเอวเธออยู่ออก
“ไม่ได้หมายถึงข้าวต้ม.....แต่หมายถึงคนทำข้าวต้มต่างหาก ที่หอมน่ากิน” ร่างสูงเอ่ย ก่อนจะกระชับแขนที่กอดคนตัวเล็กอยู่แน่นขึ้น และเริ่มถูไถใบหน้าของตัวเองไปมาอีกครั้ง
‘เอาอีกแล้ว คำพูดสองแง่สองง่าม กับความวอแวนี้ (¯^¯；) ’
“พี่กันต์ ปะ ไปกินข้าวต้มกันเถอะค่ะ เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย” คนตัวเล็กรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เธอรู้สึกว่ากันต์เริ่มรุกเธอหนักขึ้นทุกวัน
“..................” เมื่อได้ยินคนตัวเล็กพูดตัดบทแบบนั้น กันต์ก็ทำได้แค่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวด้วยใบหน้าราบเรียบ
‘อยากให้พี่กันต์พูดกับปอยมากกว่านี้จัง’
‘อยากรู้ว่าพี่คิดยังไง’
‘อยากรู้ว่าพี่ชอบ หรือ ไม่ชอบอะไร’
‘แต่พี่.....ไม่เคยคิดจะพูดเรื่องพวกนั้นเลย’ ความรู้สึกไม่สบายใจค่อย ๆ ทับถมกัดกินใจดวงเล็กขึ้นทีละน้อย ซึ่งเธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยสักนิด และก็เป็นเพราะว่าความไม่สบายใจ จึงทำให้เริ่มที่จะสังเกตในสิ่งที่เคยละเลยไปขึ้นมา
หลายวันต่อมา
12.30 น.
(แคนทีนคณะวิศวกรรมศาสตร์)
“อยากกินอะไร?” กันต์ที่เพิ่งมาถึงโรงอาหารถามปอยที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ข้าวมันไก่ค่ะ (^_^) ” คนตัวเล็กตอบด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะมาช้ากว่าเวลานัดครึ่งชั่วโมง แต่เธอก็ไม่ได้มีความโกรธเคืองเขาเลยแม้แต่น้อย ทว่า เมื่อได้กลิ่นแปลกปลอมมาจากตัวของกันต์ จู่ ๆ ใบหน้าใสก็ขมวดมุ่นขึ้นมาทันที
‘กลิ่นน้ำหอม?’
วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ปอยได้แต่เก็บความสงสัย และไม่สบายใจที่มีเอาไว้ในใจ ไม่ได้ร้องโวยวาย หรือท่าทีไม่พอใจอะไรออกมา และได้แต่หวังว่าเธอจะเข้าใจผิดไปเอง ถึงแม้ในใจตอนนี้จะสั่นไปหมดก็ตาม
‘วันนี้.....ก็มีกลิ่นน้ำหอมนั้นติดมาอีกแล้ว’ คนตัวเล็กเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวในจานไม่หยุด สมองของเธอตอนนี้มันตื้อไปหมด แถมยังรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ แต่ทว่า เธอก็ยังพยายามที่จะคิดในแง่ดี ว่ามันคงจะไม่มีอะไร กันต์ที่เธอรู้จักต้องไม่มีวันนอกใจ หรือทำให้เธอต้องเสียใจแน่ ๆ สาวน้อยยังคงติดภาพลักษณ์ของกันต์ที่เธอยึดมั่นถือมั่นมาตลอด เธออยากจะเชื่อแบบนั้น เพราะไม่อย่างนั้นโลกของเธอก็คงจะพังทลายลง
“!?”
แต่แล้ว การพยายามปลอบใจตัวเองก็ต้องจบลง เพราะได้กลิ่นน้ำหอมที่เหมือนกันโชยมาติดจมูก
ตุ้บ! ๆ ๆ ๆ ๆ
หัวใจดวงเล็กสั่นระรัว เมื่อหันไปพบว่าใครคือเจ้าของกลิ่นน้ำหอมนี้ กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดังที่แสนเย้ายวนมีเอกลักษณ์ กลิ่นที่ติดมาบนตัวกันต์บ่อยครั้ง จนเธอสามารถจดจำมันได้ขึ้นใจ
“หวัดดีกันต์ (^_^) ” เจ้าของกลิ่นน้ำหอมแสนเย้ายวนเดินมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวที่ปอย และ กันต์นั่ง และทักทายชายหนุ่มที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ หญิงสาวยิ้มให้คนตัวเล็กที่นั่งข้าง ๆ เล็กน้อยด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน เธอเป็นสาวสวยร่างบางแลดูเรียบร้อยน่าถนอม และไร้เดียงสา
“ว่าไงวิ?” กันต์ตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“วิจะบอกว่า วันนี้คาบบ่ายอาจารย์แจ้งว่ายกคลาสนะ (^_^) ” หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“อืม ขอบใจที่บอก”
“ไม่เป็นไรจ้ะ (^_^) ”
“อืม ว่าแต่ตอนบ่ายกันต์ว่างหรือเปล่า”
“ถ้าว่าง.....วิว่าจะชวนกันมาทำโครงงานของเราต่อน่ะ”
“ทำต่อจากที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้”
กึด!
คนตัวเล็กเผลอบีบมือตัวเองอย่างลืมตัว ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ว่าระหว่างกันต์ กับ ผู้หญิงที่ชื่อวิจะต้องมีซัมติงอะไรกันแน่ ๆ
‘ทำไมถึงรู้สึกอยากจะร้องไห้ขนาดนี้กันนะ’
ครืด
“ถ้าพี่กันต์ทำโครงงาน.....งั้นวันนี้เดี๋ยวหนูกลับบ้านเองก็ได้ค่ะ (^_^) ” คนตัวเล็กพยายามฝืนยิ้มเต็มที่ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ทันที
“จะไปไหน?”
“ยังไม่ได้กินข้าวสักคำเลยนี่” กันต์คว้าข้อมือคนตัวเล็กเอาไว้
“พอดีรู้สึกมวนท้องนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“ยังไงหนูขอกลับคณะก่อนแล้วกันนะคะ” คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะดึงมือตัวเองกลับมาและเดินจากไปทันที เธอไม่สามารถอยู่ฟังทั้งสองคนคุยกันได้อีกต่อไป เพราะกลัวว่าอยู่ ๆ น้ำตาอาจจะไหลออกมาก็ได้
“..................” ดวงตาคมมองตามร่างเล็กไปจนลับตาด้วยความแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นคนตัวเล็กมีท่าทางแบบนี้มาก่อน
16.00 น.
ตึก
ตึก
ตึก
สองเท้าที่สั่นเทา และอ่อนแรงพาตัวเองเดินมาที่คณะวิศวะด้วยหัวใจที่บีบรัด ถึงแม้จะกลัวที่จะต้องปวดใจ ถึงแม้จะกลัวที่จะได้รู้ในเรื่องที่ไม่ควรรู้ แต่ทว่าความสงสัยใคร่รู้ก็พาปอยเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนของกันต์จนได้
"..................." คนตัวเล็กสอดส่องสายตามองเข้าไปในห้องเรียนเพื่อมองหากันต์ และหญิงสาวอีกคน แต่ทว่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของทั้งสอง และทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองสามารถแอบได้อย่างแนบเนียนแล้วแท้ ๆ แต่ทว่าเพื่อนของกันต์ที่กำลังนั่งอยู่ในห้อง ก็ดันหันมาเห็นเธอเข้าจนได้
"อ้าวน้องปอย!"
"มาหาไอ้กันต์หรอ เข้ามาข้างในก่อนสิ" พฤกษ์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
" (╯︿╰ ; ) "
'อุตส่าห์จะกลับไปเงียบ ๆ แท้ ๆ' คนตัวเล็กพึมพำในใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่มีเพื่อน ๆ ของกันต์อยู่
"ไอ้กันต์มาพอดีเลย" พฤกษ์เอ่ยกับคนตัวเล็กตรงหน้า ก่อนจะหันไปเห็นกันต์พอดีจึงตะโกนเรียก
"เฮ้ยไอ้กันต์! แฟนมึงมาหาอะ"
แปล๊บ!
หัวใจดวงน้อยจู่ ๆ ก็รู้สึกจุกแน่นขึ้น เมื่อเห็นว่ากันต์เดินเข้าห้องมาพร้อมกับวิ
"..................." ร่างสูงหันมาสบตาเข้ากับคนตัวเล็กพอดี ซึ่งไม่รู้ทำไม แววตาที่ช่างเฉยชาและราบเรียบของเขาที่เหมือนปกติ แต่ทว่าในยามนี้ถึงทำเอาคนตัวเล็กปวดร้าวไปทั้งใจ
ตึก
ตึก
ตึก
"รออยู่งั้นหรอ"
"เดี๋ยวงานก็เสร็จแล้ว รอแป๊บหนึ่งนะ" ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"..........พี่กันต์ ไปไหนมางั้นหรอคะ" คนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่เอ่ยเสียงเบาหวิว ถึงแม้จะได้กลิ่นน้ำหอมฉุนกึกโชยมาจากร่างสูงตรงหน้าอีกแล้วก็ตาม กลิ่นน้ำหอมที่รุนแรงยิ่งกว่าเมื่อกลางวัน ต้องใกล้ชิดกันขนาดไหนคงไม่ต้องสงสัย มันคงจะแนบแน่นเสียมาก ๆ ถึงทำให้กลิ่นน้ำหอมติดมาถึงขนาดนี้
"ห้องน้ำ" กันต์ยังคงตอบด้วยท่าทางสงบนิ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งที่เพื่อนที่จะทำโครงงานต่อ โดยวิก็ยังคงยิ้มทักทายมาให้ร่างเล็กด้วยท่าทางเป็นมิตร ก่อนจะตามไปนั่งข้าง ๆ กันต์ และพูดคุยเกี่ยวกับการทำโครงงาน
"ไอ้กันต์มันงานเข้าแล้วล่ะ" ตุลย์กระซิบกับพฤกษ์ที่ยืนอยู่
"ทำไมวะ?"
"ก็ตัวมันกลิ่นน้ำหอมหึ่งขนาดนั้น"
"แถมยังรอยดูดที่คอนั่นอีก" ตุลย์เอ่ย
"!" พฤกษ์ตาโต ก่อนจะเพ่งมองไปที่คอของกันต์ที่มีรอยแดงเป็นจ้ำปรากฏอยู่ แถมมันยังดูสดใหม่ เหมือนเพิ่งจะถูกทำเมื่อไม่นานนี้
"เxี้ย.....แม่งโคตรใจกล้า"
"มันไม่กลัว....." พฤกษ์เอ่ยในขณะที่หันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้ามองพื้นอยู่ แถมยังตัวสั่นเทานิด ๆ อีกต่างห่าง
กึด!
คนตัวเล็กกำมือตัวเองแน่น บัดนี้เธอเข้าใจทุกอย่างชัดเจนแล้ว เข้าใจแล้วว่าลางสังหรณ์ของเธอมันถูกต้องมาตั้งแต่แรก ทั้งกลิ่นน้ำหอม ทั้งรอยจูบที่ต้นคอ
..................................
เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์
= กำลังใจ(◕‿< ❀ )
