“คุณว่าน ให้ผมเอาเถอะนะครับ ผมจะตั้งใจเอาเต็มที่ ผมทำให้ได้ทุกท่าเลยนะครับ ขอแค่คุณว่านยอม...วาดรูปให้ผม”
ชาย-ชาย,รัก,แฟนตาซี,ยุคปัจจุบัน,ไทย,boylove,omegaverse,yaoi ,วาย,นิยายวาย,นิยาย18+,นิยายเกย์,ชาย-ชาย,ชายชาย,ชายรักชาย,bl,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปัง!
เสียงปิดประตูไม้บานใหญ่ราคาแพงสีดำสนิทดังก้องสตูดิโอโดยไม่สนว่าจะเกิดความเสียหายหรือชำรุดส่วนไหนบ้าง นั่นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนที่กระแทกบานประตูไม้สุดหรูของห้องทำงานส่วนตัวอยู่ในอารมณ์คุกรุ่นเพียงไร ยังไม่ทันที่เพื่อนร่วมงานและลูกค้าที่นั่งรออยู่โถงด้านนอกสตูดิโอจะหายตกใจกับเสียงดังเมื่อครู่ ทุกคนในบริเวณก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคนที่สร้างเสียงครึกโครมเท้าแขนลงโต๊ะไม้ตัวยาวสำหรับตรวจงานเต็มแรง
ชายหนุ่มหุ่นผอมเพรียวสวมเสื้อเชิ้ตผ้าลื่นสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีผมแหวกลึกลงมาถึงกลางอก กางเกงเข้ารูปแนบเนื้อสีคาราเมลอวดขาเรียวกับสะโพกโค้งสวย เขายืนเท้าแขนกับโต๊ะด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง สายตาเรียวสวยหรี่ลงมองสำรวจรอบจนคนถูกมองต่างพากันหลบตาเป็นแถว
“ไอ้หมอมาหรือยัง” เสียงห้วนเอ่ยถามโดยไม่ระบุคนตอบ มือเรียวที่เท้าลงโต๊ะเต็มแรงเสียงดังเมื่อครู่มีโทรศัพท์เครื่องแพงอยู่ข้างใต้ ดีที่เจ้าของใส่เคสคุณภาพดีไว้ ไม่อย่างนั้นหน้าจอคงได้แตกร้าวเหมือนเครื่องก่อนหน้านี้ที่เจ้าตัวเพิ่งโยนใส่กำแพงและทิ้งไปเมื่อปลายเดือนที่แล้ว
“ยังไม่เห็นนะครับพี่ว่าน”
“ทำไมยังไม่มาอีกวะ ไอ้ต้า”
ต้าส่งยิ้มแหย่หยักไหล่ขึ้นอย่างจนใจจะหาคำตอบมาให้รุ่นพี่และเจ้าของสตูดิโอแหล่งนี้ ไม่กี่นาทีก่อนหน้าชายหนุ่มโอเมก้าร่างเพรียวคนนี้ก็ออกมาโวยวายถามหาเพื่อนหมอที่ตัวเองโทรเรียกมาแล้วทีหนึ่ง เขาเหลือบมองดูเวลาที่นาฬิกาดีไซน์ทันสมัยที่ผนังระยะห่างของการถามหาครั้งแรกกับครั้งนี้ไม่ถึงสิบห้านาทีเสียด้วยซ้ำ
นี่รุ่นพี่เขาคิดว่าพี่หมอมีปีกอย่างนั้นหรือ
“ใจเย็นก่อนพี่ พี่เป็นอะไร ผมขับรถไปส่งที่คลินิกพี่หมอให้ไหม”
ต้ายื่นข้อเสนอ แน่นอนว่าสายตาไม่สบอารมณ์ที่ส่งมาให้นั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร นี่เป็นสันดานโดนแท้ของพี่ว่านหนุ่มศิลปินนักวาดภาพมากพรสวรรค์ โอเมก้าตัวท็อปหลานชายคนเดียวของเจ้าสัวเม้งเจ้าพ่อนำเข้าเครื่องหนังรายใหญ่ของประเทศ
“กูไม่ได้ป่วย มึงก็รู้ ยังเสือกย้อนกูอีก” ว่านหันไปขึ้นเสียงกับรุ่นน้องคนสนิทที่ชวนมาทำงานด้วยโดยมอบหน้าที่ดูแลงานถ่ายภาพของสตูดิโอให้
“ลูกค้าก็อยู่ พี่ใจเย็น” ต้าขยับเข้ามากระซิบกระซาบ ดวงตาเรียวหันไปมองยังโซฟาหนังรับรองตัวใหญ่ซึ่งมีกลุ่มคนสามสี่คนนั่งมองเขาอยู่ก่อนแล้วเช่นกัน
สมองและอารมณ์อันคุกรุ่นประมวลใบหน้าคนทั้งหมด ล้วนไม่ใช่คนที่เขารู้จัก แน่นอนว่าคนที่จะเข้ามานั่งในสตูดิโอแหล่งนี้ได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เพราะเขาไม่รับทำงานให้คนโนเนม นั่นจึงไม่มีเหตุผลเลยที่เขาต้องมาเกรงใจลูกค้า เพราะคนที่มีสิทธิเลือกไม่ใช่ลูกค้าแต่เป็นเขาต่างหาก
“สวัสดีค่ะ คุณว่านใช่ไหมคะ เดี้ยนชูก้านะคะเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเอเดนน่ะค่ะ” โอเมก้าร่างอวบอิ่มสุดเซ็กซี่แต่งตัวด้วยสีจัดจ้านลุกจากโซฟาเดินตรงเข้ามาทักพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี
เจ้าของสตูดิโอทำเพียงพยักหน้ารับรู้เท่านั้น พลันสายตาเรียวก็หันไปสำรวจชายหนุ่มอีกคนที่เดินมายืนอยู่ข้างกันตั้งแต่หัวจรดเท้าและย้อนมองขึ้นตั้งแต่เท้าจรดหัว
นี่น่ะหรือ เอเดน นักแสดงนายแบบตัวท็อป
ชายหนุ่มมีผมสีบลอนด์ทอง ใบหน้าหล่อเหลาอย่างคนเชื้อสายตะวันตก ดวงตาสีเทาอ่อน ดูดีสมราคาคุย เสื้อเชิ้ตเนื้อดีที่สวมใส่อยู่ตึงแน่นจากมัดกล้ามที่อยู่ข้างใต้ เดาได้ไม่ยากว่าภายใต้เสื้อผ้าอาภรณ์เหล่านี้ หากถอดออกทั้งหมดจะต้องดูดีมากแน่ ๆ
แต่นั่นไม่เพียงพอให้คนอย่างเขารับทำงานให้เท่านั้น ไม่ใช่เพราะคนตรงหน้าโนเนม หรือสู้ราคาไม่ไหว แต่เพราะดันมาติดต่องานในเวลาที่เขาไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
“ครับ คุณนี่เอง รุ่นน้องผมบอกแล้วล่ะครับ แต่ผมขอตอบคุณตรงนี้เลยแล้วกัน ผมไม่สะดวกรับงานวาดรูปให้คุณ...” นิ้วเรียวชี้ไปยังดาราหนุ่มตรงหน้าเพราะนึกชื่อไม่ออกเสียแล้ว
แน่ล่ะ เขาไม่สนดารานักร้องคนไหน จะเอาพื้นที่สมองไปจำชื่อทำไมกัน
“เอเดนครับ” เจ้าของชื่อเอ่ยตอบ
“อ่า...นั่นแหละ ผมไม่รับงานคุณนะ หรือถ้าคุณสนใจเป็นงานถ่ายภาพแทนละก็สตูผมก็รับถ่ายนู้ดอยู่นะ นี่ไงตากล้องมือดีเชียวล่ะ” ว่านผายมือไปทางรุ่นน้อง
“แต่ผมชอบงานอาร์ต ผมอยากได้เป็นรูปวาด จากฝีมือคุณว่านครับ”
“จริงด้วยค่ะ งานวาดของคุณว่านสวยมาก อีกอย่างงานนี้แบ่งรายได้เข้าการกุศลด้วยนะคะ” ผู้จัดการโอเมก้าฉีกยิ้มหวานที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าฝืนอยู่
“ผมไม่เชื่อเรื่องบุญครับ ขอโทษด้วย” ว่านตอบสวนขึ้นทันที
“คุณว่านไม่ว่างหรือครับ พอจะมีช่วงว่างตอนไหนบ้าง ผมรอได้ครับ” เอเดนก้าวเท้าขึ้นมาหนึ่งก้าว ใบหน้าสวยของเจ้าของสตูดิโอเลิกคิ้วขึ้นสูง
ไอ้เด็กนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงกัน ไม่รับงานแปลว่าไม่รับงานไง ไม่ใช่ไม่ว่าง
“ผมไม่มีอารมณ์” ว่านตอบเสียงเรียบ แต่ใบหน้ากลับแสดงชัดว่าไม่พอใจ
“แต่ว่า...”
ยังไม่ทันที่เอเดนจะเอ่ยต่อรอง แขกคนใหม่ผู้มาเยือนก็เปิดประตูสตูดิโอเข้ามา และนั่นทำให้ร่างเพรียวบางตรงหน้าละตัวออกจากวงสนทนาพุ่งไปลากชายหนุ่มในชุดกาวน์สั้นเข้าไปภายในห้องด้านในสุดอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจกลุ่มคนที่พูดคุยอยู่เมื่อครู่แม้แต่น้อย
ปัง!
เสียงปิดประตูไม้สีดำดังก้องสตูดิโออีกครั้งเรียกคนทั้งหมดให้สะดุ้งอีกหนก่อนจะหันมามองหน้าพากันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“คุณชูก้าคุณเอเดนกลับก่อนเถอะครับ ไว้ผมจะคุยให้อีกที อารมณ์ศิลปินก็แบบนี้แหละครับ อย่าถือสาเลยนะครับ พี่ว่านเขาผีเข้าผีออกแบบนี้เป็นปกติแหละครับ” ต้าเอ่ยพร้อมทั้งทำหน้าที่ส่งแขก ใจจริงเขาอยากตอบว่าเป็นสันดานของรุ่นพี่เขามากกว่าจะโทษผีสางแต่เกรงว่าจะระคายหูลูกค้าเอาได้
“เฮ้ย เบา ๆ นี่เพื่อนนะไม่ใช่ลูกน้อง ถึงได้ลากเอาลากเอา” เมื่อเข้ามาอยู่ภายในห้องทำงานส่วนตัวแล้ว หมอหนุ่มอัลฟ่าก็สลัดแขนออกจากฝ่ามือเล็ก
“เอายามาไหม ฉีดให้กูเลยตอนนี้” ว่านเดินเข้ามายืนประชิดตรงหน้าคุณหมอที่ตอนนี้ลากเก้าอี้มานั่งพักเรียบร้อยแล้ว มือขาวถลกชายเสื้อขึ้นโชว์เอวคอดโค้งให้ตรงหน้าโดยไม่คิดอาย
“เฮ้ย ใจเย็น”
“มึงฉีดให้กูเดี๋ยวนี้ ไอ้ลุค มึงฉีด ฉีดให้กูเลย กูจะได้ไปตามพี่เขากลับมา”
“ใจเย็น ๆ มึงเพิ่งฉีดยากระตุ้นของเดือนนี้ไปเมื่อสองวันก่อนเองนะ มึงต้องรอเดือนหน้า”
“โดสไม่พอหรือเปล่า กูไม่เห็นจะเคยฮีตกับชาวบ้านเขาเลย แม่งเอ๊ย เพิ่งเอากับกูอยู่เมื่อคืนก่อน เสือกมาขอเลิกเพราะกูไม่ฮีต ไม่มีกลิ่นเนี่ยนะ เหี้ยแม่ง ไอ้พี่ไทม์แม่งเหี้ย ถ้าจะเลิกกับกูเพราะกูเป็นโอเมก้าพิการมันก็ต้องเลิกกับกูตั้งแต่สามปีก่อนแล้วสิ มาอ้างเหี้ยไรตอนนี้วะ ทำไมคนถึงยังยึดติดกับกลิ่น กับฮีตเหี้ยนี่ด้วย กูเป็นแบบนี้ก็เห็นมันเอาจนเสร็จทุกที”
ลุคมองโอเมก้าหนุ่มที่จัดได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มยอดพีระมิดของโอเมก้าทั้งหมดที่เขารู้จักพูดพร่ำบ่นถึงความเฮงซวยในเรื่องราวชีวิตที่เกิดขึ้น ร่างเพรียวระหงที่มักหลังยืดตรงเย่อหยิ่งตอนนี้ลงไปนั่งกองกับพื้นยกมือขึ้นยีหัวจนยุ่งเหยิง คงไม่มีใครรู้ว่าโอเมก้าที่เกิดมาเพียบพร้อมเช่นนี้จะมีอะไรบกพร่องได้
ว่าน คือโอเมก้าหนุ่มร่างเพรียวระหงสมส่วน ทั้งใบหน้าก็เรียกว่ามองได้ทั้งสวยทั้งหล่อ เกิดมาบนกองเงินกองทองไม่ต้องลำบากเหมือนโอเมก้าคนอื่น ๆ ทั้งยังมีพรสวรรค์โดดเด่น ทั้งหมดนี้เรียกได้ว่าเป็นโอเมก้าที่อัลฟ่าทุกคนใฝ่ฝัน
หากแต่ความลับข้อหนึ่ง คือ ว่านเป็นโอเมก้าที่ไร้กลิ่น นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เจ้าตัวมักประโคมน้ำหอมราคาแพงอยู่เสมอ เรื่องไร้กลิ่นของโอเมก้าไม่ใช่เรื่องที่ไม่เคยพบเจอเลย เพียงแต่เพื่อนของเขาไม่ว่ารักษาด้วยวิธีไหนก็ไม่มีวี่แววจะดีขึ้นเหมือนคนไข้คนอื่น ๆ
แน่นอนว่าด้วยคุณสมบัติที่ว่ามาก่อนหน้า เรื่องกลิ่นแทบไม่มีผลต่อการหาคู่ของว่านเลย เพราะใคร ๆ ก็ต่างอยากได้คนเพียบพร้อมเช่นนี้ไปควงคู่ทั้งนั้นโดยเฉพาะอัลฟ่าที่อยากเลื่อนสถานะทางสังคมซึ่งคนอย่างว่านสามารถมอบให้ได้ทั้งหมด
แต่ที่น่าห่วงกว่านั้นคือเจ้าตัวดันไม่มีรอบฮีตและไม่รับรู้ถึงกลิ่นอัลฟ่าด้วย ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่น่ากังวลมากทีเดียว เพราะนับจากอายุแล้วว่านเลยวัยเจริญพันธุ์มามากพอสมควร แต่ยังไม่เคยมีรอบฮีตตามธรรมชาติเลยสักครั้ง
เจ้าสัวเม้งที่ส่งเสียให้ทุนเขาเรียนเคยฝากฝังให้เขาตรวจเพศรองของว่านให้ละเอียดอีกครั้ง เพราะคิดว่าอาจจะเป็นเบต้าไม่ใช่โอเมก้าตามที่เข้าใจมาแต่แรก แต่ผลตรวจไม่ว่าครั้งไหนก็ยังยืนยันเช่นเดิมว่าว่านคือโอเมก้าแท้แน่นอน
และนั่นคือสาเหตุให้โอเมก้าตัวท็อปที่นั่งยีหัวตรงหน้าเขาต้องฉีดยากระตุ้นฮีตทุกเดือน เพียงแค่ให้พอมีความรู้สึกวาบหวามบ้าง ไม่เช่นนั้นอาจจะเสี่ยงต่อความผิดปกติของฮอร์โมนที่คั่งค้างได้เนื่องจากไม่ถูกปลดปล่อย
“เขาไม่รักก็ปล่อยเขาไปสิ อย่างมึงกระดิกนิ้วครั้งเดียวอัลฟ่าก็วิ่งมาแทบเท้าแล้ว กลัวไรวะ ไอ้พี่ไทม์อะไรนั่นกูก็ไม่เห็นจะมีดีอะไรเลย ก็หล่ออยู่หรอก แต่วัน ๆ ไม่เห็นทำห่าอะไร มีแต่เกาะมึงกินไปวัน ๆ”
“คนอื่นที่มึงว่าวิ่งมาแทบเท้ากูเขาไม่รู้นี่ว่ากูไม่ฮีต มีแค่พี่ไทม์นี่แหละที่ยอมทำให้อารมณ์กูพอขึ้นได้บ้าง คนอื่นเขาจะยอมทำให้กูทั้งคืนไหมล่ะ โอเมก้าเหี้ยไรโดนชักทั้งคืนยังไม่ค่อยจะแตกเลย แม่ง มึงเข้าใจกูไหม กูต้องพึ่งแม่งไงกูถึงได้จะเป็นบ้าแบบนี้” มือเรียวดึงทึ้งผมไปมาจนลุคต้องจับเอาไว้
“เออน่า ตอนฉีดยากระตุ้นใหม่ ๆ มึงก็เสร็จได้ไม่ใช่หรือไง มันก็ดีขึ้นอยู่นะ มึงแค่ต้องอดทน”
“ก็เสร็จ แต่มึงกับแฟนมึงเอากันเดือนละครั้งหรือไง”
“มึงอย่างอแง กูฉีดให้มึงไม่ได้อยู่ดี ยาที่กูฉีดให้มึงก็โดสแรงกว่าคนอื่นมากแล้ว มึงมานอนดิ้นเป็นเด็กแบบนี้กูก็ไม่ฉีดให้มึง”
“เพื่อนเหี้ย”
“เหี้ยไม่เท่าผัวเก่ามึงหรอก”
แก้วไวน์สองแก้วถูกรินจนเต็มครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะช่วยอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ลุคจึงทำได้แค่อยู่ปลอบใจเพื่อนสนิทด้วยการดื่มแอลกอฮอล์ย้อมใจเป็นเพื่อน สตูดิโอปิดทำการแล้ว พนักงานต่างกลับกันหมดเหลือเพียงเจ้าของและเพื่อนสนิทที่นั่งชนแก้วไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าภายใต้แสงเทียนบนโซฟาหนังราคาแพงที่โถงด้านหน้า
“พอแล้วไอ้ว่าน ตัวแดงเป็นกุ้งแล้ว คออ่อนยังเสือกแดกเอาแดกเอา” เพราะเขาเป็นอัลฟ่าถึงได้เมาช้ากว่าร่างเล็กของคนที่บ่นกระปอดกระแปดถึงแฟนเก่าที่ทิ้งไป
“พี่ไทม์แม่งเหี้ย ไม่รักกู” เสียงอ้อแอ้เอ่ยขึ้นแม้จะฟังดูว่าคนพูดไม่สบอารมณ์นักแต่ลุคก็สัมผัสได้ว่ามีความเสียใจปะปนอยู่ในนั้น
“มึงก็ไม่ได้รักมันเถอะ มึงไม่ได้เสียใจที่มันไม่รักมากนักหรอก มึงเสียใจเรื่องอื่นมากกว่า”
“ก็มึงบอกเอง...อึก...ว่าตำราเก่าอะไรของมึงน่ะ...อึก...บอกว่าถ้าโอเมก้าโดนเอาบ่อย ๆ จะช่วยกระตุ้นระบบสืบพันธุ์ที่บกพร่องได้ไม่ใช่หรือไง”
“กูก็บอกอยู่ว่าตำราเก่า สมัยนี้เขาไม่ยึดตำรานั้นแล้ว กูก็แค่เล่าให้ฟัง มึงฝังใจจนไปคว้าเหี้ยที่ไหนมาทำผัวล่ะ”
“ก็เหี้ยที่มึงว่า เขายอมเอากับกู ทั้งที่กูเป็นโอเมก้าที่ไม่มีเหี้ยอะไรปกติเลยไง”
“มึงเลิกยึดติดกับแม่งเถอะ ถ้ามันได้ผลจริง ทางการแพทย์เขาจะรื้อตำราทำไม อีกอย่างมึงคบกับแม่งมาสามปีก็ไม่ดีขึ้นไม่ใช่หรือไง ที่มึงยังพอฮีตได้บ้างก็เพราะยากระตุ้นไม่ใช่โดนมันเอา”
“มึงแม่ง...อึก”
“พอ ๆ มึงจะนอนสตูเหมือนเดิมใช่ไหม” ลุคคว้าแก้วไวน์จากมือเรียวขาวลุกเดินไปวางไว้ไกลมือโอเมก้า พลิกดูนาฬิกาที่ข้อมือเวลานี้ดึกมากแล้วและเขาไม่ใช่อัลฟ่าตัวคนเดียวเขายังมีลูกเมียรออยู่ที่บ้านที่รอให้เขากลับไปทำหน้าที่พ่อและสามี ถึงเวลาที่ต้องจบหน้าที่เพื่อนในค่ำคืนนี้แล้ว
“นอนดี ๆ สร่างแล้วก็กลับบ้าน” ลุคเอ่ยกับร่างบางที่ล้มตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟานุ่ม เจ้าตัวโบกมือไล่เขาอย่างไม่ไยดี เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ พนันได้เลยว่าไม่ถึงเดือนไอ้อัลฟ่าเฮงซวยนั่นคงกลับมาง้อขอเกาะเพื่อนเขาอีกตามเคย เขาหอนจนคล่องปากแล้วทีเดียว
เมื่อประตูกระจกติดฟิล์มทึบปิดลงคนมึนแอลกอฮอล์ก็ย้ายตัวไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น หงุดหงิดกับตัวเองว่าทำไมมีชะตากรรมเช่นนี้ เขาไม่ได้อยากมีแฟนหรือความรัก เพราะชีวิตเขาเพียบพร้อมจนเรื่องไร้สาระแบบนั้นไม่จำเป็นสำหรับเขาขนาดนั้นแล้ว
เขาเพียงแค่อยากปกติเหมือนโอเมก้าทั่วไป อยากรับรู้ความสุขสมของกามารมณ์กับคู่นอนได้ในทุกครั้งที่ต้องการ ไม่ใช่ต้องคอยพึ่งยากระตุ้นและอ้อนวอนให้อัลฟ่าต้องมาสมสู่ด้วย
การที่คนอย่างว่านต้องเอ่ยยั่วยวนขอให้คู่นอนสมสู่ด้วยในทุกเดือนเป็นอะไรที่เขาเกลียดมาก เพราะนั่นหมายถึงการที่เขาต้องลดตัวลงไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ยอมทำตัวออดอ้อนอ้าขาให้คนเข้ามากระแทก
ถึงแบบนั้นก็มีเพียงคนกระทำที่เสร็จสม โถมตัวใส่เขาไม่ต่างจากเขาเป็นของเล่นใส่ถ่านที่มีดีเพียงแรงบีบรัดแต่ไม่มีใครใส่ใจเล้าโลมความรู้สึกเขามากพอ เพียงเพราะเขาไม่มีกลิ่นฟีโรโมนที่ปล่อยออกสร้างอารมณ์ร่วมให้อัลฟ่าคู่ขา น่าสมเพชกว่านั้นคือเขาเองก็ไม่ได้กลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าเช่นกัน จึงไม่แปลกที่เขาเองก็ยากจะมีอารมณ์ร่วมในกิจกรรมบนเตียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูกระจกดังขึ้นว่านยกหัวขึ้นชะโงกดู เงาตะคุ่มของใครบางคนยืนอยู่ด้านนอกประตูกระจกติดฟิล์มทางเข้าของสตูดิโอ คนมึนเมาค่อย ๆ ประคองตัวลุกขึ้นเดินซวนเซเล็กน้อยไปยังที่มาของเสียง เปิดประตูออกโดยไม่นึกกลัวอันตรายใด ๆ ทั้งที่เป็นเพียงโอเมก้าร่างเล็ก
แน่ล่ะ หลานเจ้าสัวเม้งอย่างเขาใครจะกล้าทำเรื่องไม่ดี
ถ้าไม่โง่ก็คงเป็นคนที่อยากตายเต็มทีหากคิดจะทำอะไรไม่ดีกับเขา เรื่องนี้ยืนยันได้จากการไม่เคยใส่ปลอกคอเลยสักครั้ง
“เอ่อ...ขอโทษครับ ดูเหมือนผมจะทำโทรศัพท์หาย ไม่แน่ใจว่าตกที่นี่หรือเปล่า ผมผ่านมาเห็นมีแสงไฟอยู่เลยลองเคาะดู”
ตรงหน้าประตูคือดาราหนุ่มเมื่อช่วงบ่ายที่เขาเพิ่งปฏิเสธงานไป ว่านหรี่สายตาเพ่งมองอีกครั้ง สมองไม่ได้ประมวลอะไรซับซ้อนมากนัก เพราะไม่อยู่ในอารมณ์ที่อยากคิดอะไรแล้วถึงได้เบี่ยงตัวหลีกให้อัลฟ่าหนุ่มก้าวเข้ามาภายใน
“ขอโทษที่มารบกวนดึกป่านนี้นะครับ ผมจำเป็นต้องใช้จริง ๆ”
“รู้ว่ารบกวน ก็รีบหาแล้วก็รีบไปซะ” เจ้าของสตูดิโอเดินพาร่างไปยืนพิงโต๊ะไม้ตรวจงานมองดูร่างสูงใหญ่ก้ม ๆ เงย ๆ หาของที่โซฟาหนัง ไม่นานร่างนั้นก็นั่งลงมือกดเครื่องมือสื่อสารจนหน้าจอสว่างวาบขึ้น
“เจอแล้วครับ”
“เจอแล้วก็กลับไป” ขาเรียวเดินมาหยุดตรงหน้าดาราอัลฟ่าตัวท็อป
“คุณว่าน เรื่องภาพวาดเปลี่ยนใจได้ไหมครับ ผมอยากให้คุณว่านวาดให้จริง ๆ” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมอง นัยน์ตาสีเทาอ่อนส่องระยับเล่นกับแสงเทียนเปลือกตากะพริบถี่สองสามครั้ง
นี่คงเป็นวิธีที่ใช้ได้ผลกับแฟนคลับสินะ
แต่เสียใจด้วย เขาไม่ใช่คนที่จะมาเสียท่ากับพฤติกรรมหมาเด็กเช่นนี้
“ไม่ล่ะ คุณไม่น่าสนใจมากพอให้ฉันวาดรูปให้”
“คุณว่าน อย่าตัดสินคนจากภายนอกสิครับ ดูก่อน ถ้าผมไม่น่าสนใจจริง ๆ ผมจะยอมแพ้”
คิ้วเรียวเลิกสูง เมื่อเอเดนลุกขึ้นยืนความใหญ่โตของร่างกายและส่วนสูงที่มากกว่าบังร่างเพรียวบางจนมิด ถึงแบบนั้นโอเมก้าเจ้าของสตูดิโอก็ไม่กลัวเกรงยืนมองมือใหญ่ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นจนเผยมัดกล้ามเนื้อทั้งหมดเปลือยเปล่าต่อหน้า
อัลฟ่าหนุ่มหน้าตาดีร่างกายกำยำไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ว่านแปลกใจ เขาเป็นศิลปินวาดรูป และถนัดรูปเปลือยเป็นพิเศษ นี่จึงไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไร ที่ผ่านมาเขาล้วนแต่วาดภาพให้นายแบบที่ร่างกายสวยงามน่ามองทั้งนั้น หล่อกว่านี้ก็ผ่านปลายพู่กันเขามาหมดแล้ว
“หุ่นดี หน้าดี แต่ไม่ได้มีอะไรพิเศษนะ ใส่เสื้อผ้าและกลับไปซะเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” แขนเรียวยกขึ้นกอดอกไม่แสดงอาการอะไรนอกจากความเบื่อหน่ายที่โดนรบกวนเวลาพักผ่อนทั้งยังต้องมาเผชิญหน้ากับลูกค้าช่างตื๊อ
“ผมอยากให้คุณว่านวาดผมตอนผมกำลังมีอารมณ์ครับ คิดว่ามันคงเป็นภาพที่สวยมาก ๆ”
พลันร่างใหญ่ของเอเดนก็เอนลงนอนตะแคงบนโซฟาตัวยาวเท้าแขนและชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง แสงเทียนวูบไหวตามเปลวไฟที่ไม่มั่นคง ส่งผลให้แสงตกกระทบมัดกล้ามและเรือนร่างเปลือยสวยงามราวกับรูปปั้นกรีก
ดวงตาเรียวมองฝ่ามือใหญ่ที่ค่อย ๆ ลูบไล้ตามเนื้อตัวของตัวเองและเลื่อนลงไปปรนเปรอความสุขให้แท่งเนื้อกลางลำตัวในที่สุด เสียงคำรามครางขึ้นเบา ๆ ทั้งที่ดวงตาสีเทาอ่อนนั้นยังมองมาที่เขา
โอเมก้าหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัวกับภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า สมองพลันรู้สึกมึนเบลอขึ้นเล็กน้อยและความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อเกิด อยู่ ๆ ถ้อยคำของเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นในหัว
“ถ้ามึงแค่ต้องการคนเอา ไม่ต้องเป็นไอ้ไทม์ก็ได้มั้ง”
“ลองเอากันไหม ถ้าทำถูกใจฉันจะยอมวาดรูปให้”
