“คุณว่าน ให้ผมเอาเถอะนะครับ ผมจะตั้งใจเอาเต็มที่ ผมทำให้ได้ทุกท่าเลยนะครับ ขอแค่คุณว่านยอม...วาดรูปให้ผม”
ชาย-ชาย,รัก,แฟนตาซี,ยุคปัจจุบัน,ไทย,boylove,omegaverse,yaoi ,วาย,นิยายวาย,นิยาย18+,นิยายเกย์,ชาย-ชาย,ชายชาย,ชายรักชาย,bl,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คุณว่าน ให้ผมเอาเถอะนะครับ ผมจะตั้งใจเอาเต็มที่ ผมทำให้ได้ทุกท่าเลยนะครับ ขอแค่คุณว่านยอม...วาดรูปให้ผม”
ผู้แต่ง
summer_T
เรื่องย่อ
ว่าน
นักวาดมากพรสวรรค์ (โดยเฉพาะภาพนู้ด) ทั้งยังเป็นหลานชายเจ้าสัวผู้ร่ำรวย
เป็นโอเมก้าที่มีพร้อมไปทุกสิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าความจริงเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง
การรับช่วงต่อธุรกิจของคุณปู่จำเป็นที่เขาต้องมีทายาท
แต่...
เพราะปัญหาบางอย่างทำให้การมีทายาทไม่ราบรื่นนัก แม้จะพยายามมานานหลายปี
ความหวังที่ดูริบหรี่ดับมอดลงเมื่ออยู่ ๆ แฟนที่คบกันมานานก็ขอเลิก
ในช่วงเวลาที่กำลังเผชิญกับมรสุมอารมณ์อยู่นั้น
เอเดน
นักแสดงหนุ่มดาวรุ่งก็เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิต
ตามตื๊อด้วยการเปิดการ์ดเป็นแฟนคลับปลายพู่กันของเขา
แน่นอนว่าโอเมก้าอารมณ์ศิลปินอย่าง ว่าน ตอบปฏิเสธทันที
"คนเพิ่งโดนบอกเลิก ใครจะมีอารมณ์มาวาดรูปกันวะ"
ทั้งที่ตั้งใจแบบนั้น แต่ไม่รู้ผีสางอะไรดลใจให้
ในค่ำคืนหนึ่งปากบางของคนเจ้าอารมณ์จึงได้เอ่ยกับชายหนุ่มออกไปว่า
.
.
“ลองเอากันไหม ถ้าทำถูกใจฉันจะยอมวาดรูปให้”
ในที่สุดก็ได้เปิดเรื่องใหม่แล้ว เรื่องนี้ตั้งใจว่าจะลองเขียนฟิลกู๊ด (คิดว่านะ) อ่านเรื่อย ๆ ดราม่าน้อย ๆ หน่อยค่ะ
แต่เอาเข้าจริงก็คิดว่ายังฟิลกู๊ด (มั้งนะ) แม้จะแอบมีดราม่านิด ๆ (นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ)
ยังไงฝากติดตามคุณว่านกับน้องเอเดนด้วยนะคะ
**คำเตือน**
แม้จะตั้งใจให้เป็นฟิลกู๊ด แต่เรื่องนี้มีการบรรยายฉาก NC นะคะ
เพราะน้ำเสียงตื่นเต้นของคนไข้โรคประหลาดขาประจำเมื่อเช้ามืด ทำให้วันหยุดที่แสนหายากของคุณหมอเฉพาะทางระบบสืบพันธุ์โอเมก้าต้องละทิ้งการนอนโง่ ๆ บนตักภรรยาออกมาเข้าเวรพิเศษ ที่หมายถึงการเข้าเวรเพื่อคนไข้กิตติมศักดิ์เพียงคนเดียวแต่เช้า
“รอผลแล็บออกก่อนแล้วจะโทรไปบอก แต่เท่าที่ดูผลอย่างอื่น ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะ แน่ใจนะว่าไม่ได้คิดไปเอง” ลุคหมุนเก้าอี้กลับมาตั้งตรง หลังดูหน้าจอแสดงผลตรวจโดยละเอียดของเพื่อนรัก
“กูไม่ได้คิดไปเอง กูว่ากูขนลุกแป๊บหนึ่งด้วยนะ” ว่านตอบรัวเร็ว เขายังจำได้ว่าในตอนที่โดนเด็กนั่นหอมแก้ม เพียงเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าหล่อเหลากำลังจะย้ายไปฝังริมฝีปากกับแก้มเขาอีกข้าง กลิ่นหอมเย็นบางอย่างโชยเข้ามาในจมูกเขาแม้จะระบุไม่ได้ชัดและเป็นเพียงกลิ่นเจือจางบางเบาแต่ทำให้เขาขนอ่อนลุกชันตั้งแต่ปลายเท้ายันหลังคอทีเดียว
ต้องเป็นกลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าอย่างแน่นอน
เขาเคยอ่านเจอในหนังสือสักเล่มเมื่อนานมาแล้ว ในตอนที่ยังว้าวุ่นใจกับเรื่องโรคประหลาดของตัวเองมากกว่าตอนนี้ คุ้น ๆ ว่าในบทความนั้นเขียนไว้ว่ากลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าจะทำให้ร่างกายของโอเมก้าวูบวาบ
“มึงทำหน้างี้ ไม่เชื่อกูสินะ” เมื่อได้รับเพียงใบหน้านิ่งของคุณหมอเฉพาะทางตอบกลับมา โอเมก้าพรีวิลเลจจึงหุบยิ้มลงฉับเอ่ยถามกลับเสียงห้วน
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มึงตื่นตูม ถึกทักเอาเองว่ามึงรับกลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าได้บ้างแล้ว อีกอย่างเมื่อคืนมึงก็เหมือนจะเมา”
“แต่ครั้งนี้กูขนลุกทั้งตัวเลยนะ ถ้ากลิ่นมันอยู่นานกว่านี้ก็อาจจะฮีตก็ได้ไง”
“ว่านมึงใจเย็น กูว่ามึงหมกมุ่นเกินไปแล้ว เอาตามตรงกูว่าไอ้โรคที่มึงเป็นอยู่ก็ไม่ได้แย่ไปเสียหมดหรอก มึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโอเมก้าทั่วไปเขาทรมานเวลาฮีตมากแค่ไหน ทำไมอยากมีนักวะ กูกลับมองว่าการที่มึงไม่ฮีต ไม่มีกลิ่น และไม่ได้กลิ่นอัลฟ่าทั่วไปเนี่ยบางทีก็ดีกับโอเมก้าแบบมึงเหมือนกัน ถ้ามันไม่ส่งผลต่อสุขภาพมึงกูคงไม่ยอมฉีดยากระตุ้นให้ทุกเดือนแบบนี้ คุณท่านก็คิดเหมือนกู”
ลุคตอบตามความจริงเป็นรอบที่ล้านเห็นจะได้ ไม่ใช่ว่าเขาคิดเองเออเอง แต่เพราะผลการรักษาและผลการประเมินมันออกมาแบบนั้น โดยรวมร่างกายของว่านไม่มีสิ่งไหนที่ทางการแพทย์มองว่าผิดปกติ มีเพียงเรื่องเดียวที่น่าห่วงและส่งผลให้เขาต้องฉีดยากระตุ้นให้เพื่อนตัวเองทุกเดือนคือ ระดับฮอร์โมนและระดับฟีโรโมนของว่านสูงกว่าโอเมก้าปกติมาก แต่ร่างกายกลับไม่ยอมปลดปล่อยออกมาตามที่ควรจะเป็น
อย่างที่รู้จักโดยทั่วกันว่า ‘รอบฮีต’
และเพราะแบบนั้นการฉีดยากระตุ้นในระดับความเข้มข้นสูงจึงเป็นตัวเลือกที่ถูกหยิบมารักษา ไม่บ่อยนักที่จะมีโอเมก้ารักษาโดยการฉีดยากระตุ้น ส่วนมากมักมาด้วยปัญหาที่จบลงด้วยการฉีดยาระงับเสียมากกว่า
“อีกอย่างที่กูจะบอกมึงอีกรอบ เลิกมีเซ็กที่ทำให้ตัวเองเจ็บได้แล้ว ถ้าไม่รู้สึกก็ไม่ต้องเอากับใคร เพราะมึงมัวแต่เอาใจพี่ไทม์อะไรนั้นกูถึงต้องเพิ่มโดสยากระตุ้นให้มึงเรื่อย ๆ ตลอดสามปี ปู่มึงอกจะแตกตายแล้ว มึงก็รู้ว่ามันอันตรายถ้ายังต้องเพิ่มโดสอยู่อย่างนี้”
“มึงกับปู่ก็ไม่เคยเชื่อกูอยู่แล้ว กูไม่น่ามาหามึงเลย” ว่าจบร่างเพรียวก็ลุกพรวดขึ้นจนเก้าอี้ในห้องตรวจที่ใช้นั่งล้มหงายหลังเสียงดัง ขาเรียวยกยันเก้าอี้ตัวเดิมออกให้พ้นทาง ก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องตรวจ
ปัง!
เสียงประตูบานเลื่อนของห้องตรวจคนไข้พรีเมียมกระแทกปิดดังก้องไปทั้งแผนกระบบสืบพันธุ์โอเมก้าพาให้บุคลากรและคนไข้ที่รอตรวจสะดุ้งโหยง ขวัญยังไม่ทันได้กลับมาก็สะดุ้งอีกครั้งเมื่อโอเมก้าหนุ่มร่างเพรียวผิวขาวเดินกระแทกรองเท้าหนังราคาสูงลิบผ่านไป
“ไอ้เพื่อนเหี้ย ชีวิตเหี้ย แม่งเอ๊ย”
ว่านพ่นคำสบถหยาบคายออกมาทันทีที่เข้ามาภายในรถยนต์คันหรูของตัวเอง ความรู้สึกหลากหลายตีวนในหัว ทั้งโกรธ โมโห ผิดหวัง เสียใจ ทุกอย่างอัดแน่นอยู่ในอก จนมือเรียวที่กำพวงมาลัยแน่นต้องทุบลงแตรรถรุนแรงหลายครั้งอย่างหาที่ระบาย
คนเอาแต่ใจไม่เสียเวลาแม้แต่จะหันมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลที่เดินเข้ามาเคาะกระจกด้านข้างหลังจากการได้ยินเสียงแตรดังลั่น รองเท้าหนังคุณภาพดีขัดเงาเหยียบลงคันเร่งพารถหรูพุ่งออกไปจากบริเวณด้วยความเร็วสมราคาเครื่องยนต์ หากเป็นคนอื่นคงชนเข้ากับกำแพงรั้วกั้นจบชีวิตอนาถไปแล้ว แต่เพราะนี่คือ ว่าน วรกิจ สุทธิศิลป์ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นกับนักเหยียบตีนผีเช่นเขาได้
รถสปอร์ตคันหรูมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวง ว่านไม่ได้คิดถึงจุดหมายปลายทาง คิดเพียงแค่อยากขับไปเรื่อย ๆ ให้พ้นจากผู้คนที่เคยรู้จัก สถานที่ที่คุ้นเคย พาตัวเองออกไปอยู่สักที่ เพื่อซ่อนน้ำตาของความเจ็บปวดเอาไว้ให้ห่างไกลจากการมองเห็น
ทั้งลุคและคุณปู่ คิดว่าเขาไม่รู้หรือว่าการเพิ่มโดสเรื่อย ๆ ตลอดสามปีมานี้อันตรายแค่ไหน ไม่ใช่เพราะเขาดื้อรั้นหรือร่านอยากสมสู่กับอัลฟ่าจนตัวสั่น แต่เพราะโรคบ้านี้มันทำให้เขามีทายาทลำบาก จริง ๆ อาจจะเรียกว่าเป็นไปไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ ในเมื่อเขายังไม่เคยทำให้คู่นอนคนไหนนอตใส่เขาได้เลยสักคน
และไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าพี่ไทม์กอบโกยอะไรจากเขาไปบ้าง แม้แต่คำรักลวงหลอกเขาก็ฉลาดพอที่จะมองออก ในเมื่อคนเอ่ยบอกก็ไม่ได้ใส่ใจแสดงให้แนบเนียนอะไร แต่เพราะพี่ไทม์เป็นอัลฟ่าคนเดียวในบรรดาคนที่เขาเคยคบด้วยที่อย่างน้อยก็เคยรัทเพราะเขา
แม้จะแค่สองครั้งก็เถอะ
แต่นั้นก็มากพอแล้วที่เขาจะทุ่มร่างกายถวายให้ทั้งหมด โดยหวังจะมีทายาทสืบทอดเพื่อจะได้ยังรักษาธุรกิจที่คุณปู่เขาก่อร่างสร้างมากับมือด้วยความรักและใส่ใจไว้ได้
เหตุผลไร้สาระมากมายที่เขาพูดเสมอ ก็เป็นเพียงข้ออ้างที่เขาจงใจยกขึ้นมาเท่านั้น หากให้บอกออกไปตามตรงกับคุณปู่ว่าเขาอยากมีทายาทเพื่อทำให้บอร์ดบริหารและญาติคนอื่นมั่นใจว่า สุทธิศิลป์ จะไม่จบลงที่เขาหากคุณปู่ยกธุรกิจให้สานต่อ คุณปู่คงตอบเขาอย่างใจดีว่าไม่เป็นไร
แต่เขาจะยอมได้อย่างไร ในเมื่อเขารู้อยู่เต็มอกว่าคุณปู่รักธุรกิจเครื่องหนังนี้มากแน่ไหน และคนอื่น ๆ ที่คอยจ้องจะแย่งชิงตำแหน่งเก้าอี้ประธานคนใหม่เอาแต่คิดว่าจะขายต่อธุรกิจนี้ด้วยราคาเท่าไหร่ดี
เขาไม่ยอมเด็ดขาด
และนั่นเป็นสาเหตุให้เขายอมแสดงเป็นคนโง่ เพื่อรั้งพี่ไทม์ไว้โดยหวังเพียงน้ำเชื้อที่ไร้รักและการรัทที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วอีกสักครั้งเพื่อผลิตทายาทสักคนออกมา
ที่เขาต้องยอมทั้งโดนกระแทกและทั้งยอมขย่มโยกทำกิจกรรมอย่างว่าโดยซ่อนความเจ็บของการเสียดสีเข้าออกของช่องทางที่มีสารหล่อลื่นเพียงน้อยนิด แท้จริงแล้วไม่ใช่เพราะความใคร่ของเขาเลยสักนิดเดียว
โอเมก้าไร้กลิ่น ไม่รับรู้ฟีโรโมนอัลฟ่าอย่างเขาน่ะหรือจะติดใจการสืบพันธุ์ที่มีแต่จะทำให้เจ็บปวดร่างกาย
ว่านไม่รู้ว่าเขาพาตัวเองมาอยู่ที่ไหน แต่ภาพตรงหน้าคือทะเลกว้างยามพระอาทิตย์ใกล้ตก หาดที่เขาพารถหรูมาจอดคงไม่ใช่หาดที่เป็นที่นิยม คนถึงบางตามาก
แต่นั่นก็ดีแล้ว
มือเรียวปาดเช็ดคราบน้ำตาออก ใบหน้าสวยฟุบลงซบกับพวงมาลัย ดวงตาเรียวหลับลงพักสายตาจากความเห่อร้อนเพราะร้องไห้มาตลอดเส้นทางตั้งแต่พ้นรั้วโรงพยาบาล
ไม่รู้ว่าเขาเผลอหลับไปนานแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะกระจกเรียกที่ด้านข้างตำแหน่งคนขับ ว่านกะพริบตาสองสามครั้งสะบัดหัวไล่ความมึนเบลอจากความงัวเงียทิ้งไป ท้องฟ้าตรงหน้ามืดลงแล้วและผืนน้ำก็กลายเป็นสีดำสนิทเช่นกัน หน้าหาดทรายมีไฟประดับติดห้อยระหว่างต้นไม้ยาวเป็นเส้น ไม่สว่างมากนัก แต่ก็ทำให้พอมีแสงส่องลงหาดให้ไม่ดูน่ากลัว
เมื่อเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง โอเมก้าหนุ่มจึงหันหน้าไปมองยังที่มาของเสียง พลันคิ้วเรียวก็ยกสูงเมื่อพบกับใบหน้าคุ้นเคยที่ก้มลงมองเข้ามาภายในรถในระดับสายตาเดียวกัน จะไม่ให้คุ้นตาได้อย่างไรในเมื่อ...
เพิ่งเอากันมาเมื่อคืน
ว่านกดเลื่อนกระจกฟิล์มทึบลงเพียงครึ่ง เพื่อถามข้อสงสัยว่าเหตุใดเด็กยักษ์คนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่”
“ผมต้องถามคุณว่านมากกว่าครับ ว่าทำไมถึงมาที่นี่” ใบหน้าเรียวแสดงความสงสัย จนคนร่างใหญ่ภายนอกยกยิ้มกว้างส่งมาให้ก่อนจะอธิบายขยายความโดยไม่รอให้คนโตกว่าถามเพิ่ม
“ผมมาถ่ายแบบครับ เห็นรถคุ้น ๆ เลยเดินมาดู แล้วก็เป็นรถคุณว่านจริง ๆ ด้วย”
ตาเรียวสวยละสายตาออกจากใบหน้าหล่อเหลามองเลยไปทางด้านหลังจึงเห็นว่ามีรถตู้และรถกระบะตู้ทึบกำลังจัดเก็บของตกแต่งต่าง ๆ และไฟฉากอยู่ไกลออกไป เดรสสีเขียวสะท้อนแสงที่ยืนหันมามองทางนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ดีว่าคงเป็นผู้จัดการโอเมก้าสุดแซ่บของเจ้าเด็กนี่
“อือ ก็ดูว่าเสร็จงานแล้วนี่ ผู้ปกครองนายรออยู่ รีบกลับไปซะ”
ว่านตอบเสียงเรียบ บานกระจกยังคงอยู่ในระดับเดิม ภายในรถหรูไม่ได้เปิดไฟไว้ นั่นเพราะเขาจงใจซ่อนสภาพน่าสมเพชไว้ในความมืดสลัว ถึงจะรู้ตัวว่าตัวเองหน้าตาดีมากก็เถอะ แต่การร้องไห้มาหลายชั่วโมงทั้งยังฟุบหลับไปไม่รู้นานเท่าไหร่ ไม่ต้องส่องกระจกก็พอจะรู้ว่าสภาพคงดูไม่จืด
“คุณว่านมาหาผมถึงนี่เลยหรือครับ ดีใจจัง”
“เพ้อเจ้อ ฉันแค่บังเอิญขับรถมาเรื่อยเปื่อย”
ว่านตอบกลับอย่างเอือมระอา เขาไม่ชอบอัลฟ่าที่ทำตัวนุ่มนิ่มเท่าไหร่นัก จะว่าตามตรงคือเขาไม่นิยมคนเด็กกว่า และที่สำคัญการมีอะไรกับลูกค้าถือเป็นเรื่องต้องห้ามที่เขายึดถือเป็นอันดับหนึ่งกับตัวเอง
เมื่อคืนก็แค่พลาดไปเท่านั้น
และนั้นก็มากพอแล้วที่จะทำให้เขาไม่สบอารมณ์มากนักเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้เขาแหกกฎเหล็กตัวเองเมื่อคืนนี้
“คุณว่านมาคนเดียวหรือครับ ให้ผมนั่งกลับไปเป็นเพื่อนไหมครับ หรือจะให้ผมขับกลับให้ก็ได้นะ” ดาราหนุ่มยังคงยื่นข้อเสนอด้วยความห่วงใยดวงตาสีเทาอ่อนส่องประกายใสซื่อ
“ฉันขับเองได้” ว่านไม่ชอบการสนทนาในตอนที่ตัวเองไม่ต้องการ ปากบางจึงเอ่ยตอบปัดไปเพียงสั้น ๆ ก่อนนิ้วเรียวจะเลื่อนไปกดปุ่มเพื่อปิดกระจกขึ้น
“คุณว่าน เดี๋ยวสิครับ...”
“เฮ้ย! ทำอะ...”
เด็กยักษ์รีบร้อนยัดหัวโต ๆ ของตัวเองเข้ามาผ่านช่องที่เปิดเพียงครึ่งก่อนที่กระจกจะถูกเลื่อนขึ้นปิด ฝ่ามือใหญ่จับขอบกระจกไว้แน่น เจ้าของรถยกนิ้วออกจากปุ่มโดยเร็ว ไม่ใช่เพราะกลัวไอ้เด็กนี่ได้รับบาดเจ็บ แต่เพราะตกใจกับการกระทำมากกว่า
ปากเล็กอุทานตกใจในทันที ว่านกำลังจะพ่นคำด่าออกไป แต่คำเหล่านั้นกับถูกกลืนหายไปพร้อมกลิ่นหอมเย็นเบาบางที่โชยเข้าจมูก ใจดวงเล็กกระตุกวูบผิดจังหวะ ขนอ่อนตามตัวลุกชัน ดวงตาสีนิลเบิกกว้างมองสำรวจคนบุกรุกไปทั่วทั้งส่วนที่เจ้าตัวยัดเข้ามาภายในรถ
ไม่ผิดแน่ กลิ่นนี่มาจากไอ้เด็กเวรนี่แน่
สมองโอเมก้าชั้นสูงประมวลสถานการณ์รวดเร็วในเมื่อไม่มีใครเชื่อและเขาเองก็ไม่พร้อมจะพูดเหตุผลจริงออกไป คนที่จะทดลองและพิสูจน์เรื่องนี้ได้ก็คงมีแต่ตัวเขาเอง
ในเมื่อกลิ่นไอ้เด็กนี่ ยังคงเป็นกลิ่นเดียวที่เขารับรู้ได้ แม้จะบางเบาก็ตาม แต่จากทฤษฎีที่เขาเคยอ่านการผลิตทายาทของเขา
ไอ้เด็กบ้านี่อาจจะช่วยเขาได้ก็ได้
ก็เห็นอยู่ว่าเมื่อคืนมันทำเขาสร้างสารหล่อลื่นออกมามากมายขนาดไหน ไม่นอตเมื่อคืน ก็อาจจะนอตเข้าสักครั้ง ถ้าเขายังได้กลิ่นฟีโรโมนเจือจางนี้อยู่
“คุณว่านเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
.
.
“สนใจเอากันอีกทีไหม”