“คุณว่าน ให้ผมเอาเถอะนะครับ ผมจะตั้งใจเอาเต็มที่ ผมทำให้ได้ทุกท่าเลยนะครับ ขอแค่คุณว่านยอม...วาดรูปให้ผม”
ชาย-ชาย,รัก,แฟนตาซี,ยุคปัจจุบัน,ไทย,boylove,omegaverse,yaoi ,วาย,นิยายวาย,นิยาย18+,นิยายเกย์,ชาย-ชาย,ชายชาย,ชายรักชาย,bl,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอเดนผลักบานประตูบานใหญ่เข้าไปภายในห้อง เสียงดนตรีบรรเลงทำนองที่ทำให้นึกถึงฉากร่วมรักโรแมนติกของหนังสักเรื่อง ผนังสีดำมืดกับไฟสีแดงที่ส่องจากโคมระย้ามายังเก้าอี้เดี่ยวบุนวมสีแดงสดกลางห้องทำให้บรรยากาศดูเย้ายวนมากขึ้นไปอีก
หากไม่ติดว่ามีเฟรมผ้าใบใหญ่สีขาวสะอาดตั้งอยู่ตรงข้ามไม่ห่างเก้าอี้เดี่ยวตัวนั้นไปมากนักจินตนาการเขาคงล่องลอยไปไกลกว่านี้ เก้าอี้ทรงสูงไม่มีพนักพิงถูกวางไว้หน้าเฟรมผ้า ข้างกันมีโต๊ะสูงหน้าแคบที่ใช้เป็นที่วางอุปกรณ์วาดรูป พร้อมกับโคมไฟตั้งพื้นที่เปิดส่องส่งความสว่างไปยังเฟรมผ้า
ท่อนขาแกร่งก้าวเข้ามายังเก้าอี้สีแดงกลางห้อง เอเดนค่อย ๆ นั่งลงเงียบ ๆ รอคอยเจ้าของดวงตาเรียวสวยที่นั่งอยู่บนโซฟาใหญ่ท้ายห้องลืมขึ้น มือเรียวยกแก้วไวน์ในมือวนไปมาอยู่เพียงไม่นาน ดวงตาเรียวสวยก็ลืมขึ้น
ว่านสบมองนัยน์ตาสีเทาอ่อนที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากบางแลบเลียลิ้มรสไวน์ชั้นดีที่ยังคงทิ้งรสชาติติดตามริมฝีปากหลังจากเพิ่งกลืนอึกสุดท้ายลงคอไปเมื่อครู่
“ถอดออก”
โอเมก้าร่างเพรียวบางเอ่ยบอกนายแบบหนุ่มหลังจากพาตัวเองมานั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว
เอเดนลุกขึ้นปลดเชือกเสื้อคลุม มือใหญ่ค่อย ๆ ดึงเนื้อผ้าให้ชายเสื้อคลุมหลุดพ้นไหล่กว้างก่อนที่จะทิ้งตัวลงกองที่พื้น
ร่างกำยำเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงามปรากฏต่อหน้าโอเมก้าอีกครั้ง ว่านสำรวจร่างกายสวยงามนั้นเพียงชั่วครู่ก่อนจะละสายตามาตรวจสอบอุปกรณ์ที่ตนต้องใช้ว่าครบถ้วนหรือไม่
แม้ภายนอกจะไม่แสดงออกอะไรไปมากกว่าความเฉยชา แต่ว่านรู้ดีว่าตอนนี้หัวใจตัวเองกำลังกระตุกเต้น มือเรียวหยิบจับดินสอและพู่กันอันแล้วอันเล่า พรางนับจำนวนอุปกรณ์วนไปวนมา หากแต่เขาสามารถนับตัวเลขไปได้ไกลแค่เลขสามเท่านั้นแล้วก็ต้องมานับหนึ่งใหม่ สุดท้ายจึงไม่รู้ว่าอุปกรณ์มีจำนวนเท่าไหร่กันแน่
เมื่อหันมาอีกที นายแบบหนุ่มก็นั่งลงบนเบาะบุนวมแล้วเรียบร้อย ร่างใหญ่โตของเอเดนทำให้เก้าอี้ดูเล็กลงไปถนัดตา แผ่นหลังกว้างทิ้งน้ำหนักพิงกับพนักเก้าอี้ ร่างกำยำเอนตัวไปข้างหนึ่งเพราะเจ้าตัวยกท่อนขาแกร่งข้างหนึ่งขึ้นวางไว้บนที่ที่เท้าแขนของเก้าอี้ ส่งผลให้ส่วนกลางลำตัวยิ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เอเดนมองโอเมก้าร่างระหงตรงหน้าไม่วางตา นัยน์ตาสีเทาเฝ้ามองสำรวจปฏิกิริยาของคุณว่านทุกกระเบียดนิ้ว หากแต่ใบหน้าเรียวสวยนั้นยังคงมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย
เอเดนค่อย ๆ เคลื่อนมืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้เท้าแขนทิ้งน้ำหนักลงต่ำ นิ้วเรียวยาวทั้งห้ากรอบกุมแกนกายของตนทีละนิ้ว ค่อย ๆ รูดรั้งขึ้นลงช้า ๆ เมื่อเห็นลำคอระหงกลืนน้ำลายคงคอนายแบบหนุ่มก็ได้แต่ยกยิ้มในใจ
“อยากให้ฉันวาดตอนไหน” ว่านเอ่ยถามเมื่อนายแบบเอาแต่ปลุกเร้าอารมณ์ตนเอง
แน่ล่ะ ว่าคอนเซ็ปต์คืออยากได้รูปวาดเปลือยกายด้วยสีหน้ายามทำเรื่องอย่างว่า
แต่อยากได้สีหน้าตอนช่วงไหนของกิจกรรมล่ะ
“อือ คุณว่าน ผมเขินน่ะครับ มันไม่ยอมขึ้นเลย” ถึงจะได้คำตอบกลับมาอย่างนั้น แต่ไอ้ท่อนเนื้อลำใหญ่ที่ตั้งโด่งในฝ่ามือนั่นคืออะไรเล่า
ว่านได้แต่ถอนหายใจกับอัลฟ่าเด็กโค่งตรงหน้า ปากบอกเขินอายแต่มือกับรั้งรูดแกนกายไม่หยุด หากเป็นอัลฟ่าคนอื่นเขาคงไล่ออกจากห้องไปแล้วที่บอกว่าอารมณ์ไม่ขึ้นทั้งที่แท่งใหญ่นั่นแทบจะชี้หน้าเขา แต่เพราะเป็นไอ้เด็กนี่ต่างหาก
เด็กบ้านี่ที่เคยโถมกายใส่เขาถึงสองครั้ง
เมื่อนึกจากความทรงจำที่ไม่ชัดเจนนักในค่ำคืนที่ได้ผ่านพ้นร่วมกันมา แน่นอนว่าเขาไม่ได้ใส่ใจมองส่วนนั้นของเอเดนมากมายเท่าไหร่ แต่เขาก็จำได้ดีว่าในตอนที่ถูกสัมผัสเข้าสอดแทรก ส่วนนั้นน่าจะใหญ่ได้มากกว่านี้
“แล้วจะให้ทำยังไง”
“ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยาหรือเปล่าครับ ความจริงผมอยากได้ภาพวาดสีหน้าตัวเองตอนอารมณ์ค่อย ๆ พึ่งขึ้นสูงครับ อย่างที่คุยกับคุณว่าน ว่าผมอยากให้ภาพทั้งสิบสองภาพเป็นภาพที่อารมณ์ค่อย ๆ ทะยานขึ้นจนปลดปล่อยในภาพสุดท้ายครับ”
“คอนเซ็ปต์พิลึกมาก แล้วนี่จะทำยังไง ฉันไม่มีเวลามานั่งรอนายมีอารมณ์เป็นชั่วโมง ๆ หรอกนะ” แขนเรียวยกขึ้นกอดอกมองเด็กหนุ่มที่ยังคงรูดรั้งตนเองไม่หยุด
“คุณว่าน ช่วยสวมบทเป็นคู่รักกับผมได้ไหมครับ” ปากอิ่มสวยของเอเดนเบะคว่ำราวกับเด็กเล็ก ๆ ที่ชอบทำเวลาขอขนมจากผู้ปกครอง
ให้ตายเถอะ ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ทำหน้าปัญญาอ่อนไปได้
“ยังไง”
“ก็...เอา...” ดวงตาเรียวเบิกโตส่งสายตาดุเมื่อเด็กหนุ่มเอ่ยบอก
“ใจเย็นครับ ผมหมายถึง เอาแค่ต่อบทก็ได้ครับ”
“เออ ๆ อยากทำอะไรก็ทำ เสียเวลา” เอเดนยกยิ้มกว้างส่งให้ก่อนที่จะเอ่ยเข้าบทบาทต่อในทันที
“พี่ว่าน พี่ว่านคร้าบบบ” คิ้วเรียวขมวดในทันทีที่เสียงทุ้มเอ่ยออดอ้อน ไอ้เด็กบ้านี่มันนึกถึงคู่รักแบบไหนกัน ถึงเอ่ยด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยขนาดนั้น
“ว่า?”
“เอเดนชอบพี่มากเลย เอเดนอยากเข้าไปในตัวพี่ว่านจังเลยคร้าบ”
แน่นอนว่านี่คือการสวมบทบาท เพื่อสร้างอารมณ์ในงานเท่านั้น แต่ทำไมต้องใช้ชื่อจริง ๆ ของเขาด้วย มันไม่ฟังดูประหลาดหรือไง
ใช่ ประหลาดและขนลุกมากทีเดียว
“พี่รูดให้เอเดนอยู่นี่ไง ไม่ชอบหรือคะ”
หลังจากนิ่งไปสักพัก ริมฝีปากบางก็เอ่ยถ้อยคำสมบทบาทจนเด็กหนุ่มตรงหน้าถึงกับเบิกตาโต
เอเดนไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าคุณว่านโอเมก้าหนุ่มร่างเพรียวสวยจะสวมบทตอบโต้กลับมาเช่นนี้ ปากบางที่เอ่ยถ้อยคำที่ไม่คาดคิดด้วยน้ำเสียงเล็กใสทำให้ใจเขากระตุกวูบก่อนจะเต้นโครมคราม ใบหน้าหล่อเหลาเห่อร้อนขึ้นเมื่อมองริมฝีปากบางสวยที่ยกยิ้มส่งมาให้น้อย ๆ
แน่นอนว่าการที่คุณว่านทำแบบนี้มีผลกับร่างกายเขาแทบจะในทันที สิ่งที่มือกรอบกุมอยู่ขยายตัวพองขึ้น อาการมวนท้องก่อเกิดจนปวดตุบ คุณว่านสบมองนัยน์ตาเขานิ่งเนิ่นนานจนเอเดนจินตนาการไปไกลว่าฝ่ามือที่เคลื่อนไหวอยู่ในจุดต่ำ คือฝ่ามือนิ่มเรียวสวยที่กำลังจับดินสอร่างลายเส้นลงบนผืนผ้าใบไม่ใช่ฝ่ามือใหญ่หนาของตัวเอง
บทสนทนาวาบหวิวเอ่ยตอบโต้กันเป็นระยะตลอดการร่างภาพโป๊เปลือย เอเดนยังแทบยั้งตัวเองไม่อยู่เมื่อศิลปินหนุ่มโอเมก้าปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวผ้าบางเบาออกสองสามเม็ด หัวไหล่มนสวยกับผิวขาวละเอียดโผล่พ้นออกมาสัมผัสอากาศเย็นของเครื่องปรับอากาศเมื่อเจ้าตัวดึงขอบเสื้อเชิ้ตลง
“อือ...พี่ว่าน พี่ว่านครับ”
เอเดนเรียกชื่อเจ้าของปลายพู่กันซ้ำไปซ้ำมาอยู่นับชั่วโมง โอเมก้าเจ้าของสตูดิโอที่ในตอนนี้เริ่มสนุกกับบทบาทสมมติก็คอยเอ่ยถ้อยคำหวานยั่วสร้างอารมณ์ร่วมกับผลงานชิ้นสวยบนเฟรมผ้าใบที่ในตอนนี้ไม่ได้ขาวโล้นอีกแล้ว
ว่านลงจากเก้าอี้สูงมายืนปัดปลายพู่กันลงสีหลากหลายด้วยลายเส้นดิบเถื่อน หากแต่เมื่อมองดูผลงานแล้วความดิบของลายเส้นและสีที่จัดจ้านกับยิ่งทำให้ภาพชายหนุ่มที่กึ่งกลางภาพวาดดูเซ็กซี่และรับรู้ถึงอารมณ์สุขสมของนายแบบได้เพียงแค่มองภาพวาดไร้ระเบียบแบบแผน
ว่านใจเต้นโครมครามกับทุกจังหวะที่ได้แต่งแต้มลงสีบนเฟรมภาพผืนนี้ โอเมก้าผู้หลงใหลในงานศิลปะถูกกลืนหายเข้าไปอยู่ในโลกของอารมณ์ บทบาทสมมติกับถ้อยคำหยาบโลนที่ตอบโต้กันยิ่งส่งให้มือเขาปัดป่ายสีสันร่างลายเส้นได้อย่างบ้าคลั่ง
โอเมก้าหนุ่มไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองได้สร้างสถิติเวลาในการวาดภาพใหม่ในเวลาไม่ถึงสี่ชั่วโมง ทั้งยังสนุกสนานไปกับความสุขในการวาดภาพและบทบาทสมมติจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยล่อแหลม
กางเกงเข้ารูปสีดำนอนกองอยู่ที่พื้นข้างเก้าอี้ตัวสูง ร่างเพรียวบางที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีมากมายจากปลายพู่กันที่ตวัดมาโดนยิ่งทำให้ผิวขาวน่ามองมากขึ้น
เอเดนจ้องมองร่างกายสวยงามไม่ละสายตา เสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีขาวยังคงสวมอยู่บนร่างเล็ก คอเสื้อด้านหนึ่งยังคงเลื่อนลงโชว์ลาดไหล่มนสวย ชายเสื้อยาวพอที่จะปิดบังกางเกงชั้นในเล็กจิ๋วสีขาวสะอาด
แต่เมื่อขาเรียวขยับตัวหมุนหันมามองเขาและหันกลับไปจุ่มปลายพู่กันตวัดสีลงบนเฟรมภาพ ชายเสื้อก็พลิ้วไหวโชว์ต้นขาวเรียวสวยกับชั้นในจิ๋วนั้นให้เห็นวับแวม
เซ็กซี่ชะมัด
ร่างกายกำยำของอัลฟ่าหนุ่มกำลังค่อย ๆ ร้อนขึ้น เมื่อว่านใช้เท้าเรียวเกี่ยวลากเก้าอี้สูงมาไว้ใกล้ๆ ท่อนขาขาวข้างที่เกี่ยวเก้าอี้มานั้นยกขึ้นเหยียบไว้ที่ชั้นพักเท้า ซึ่งส่งผลให้ศิลปินหนุ่มอยู่ในท่าทางที่เย้ายวนมากขึ้นไปอีก
เอเดนกลืนน้ำลายเหนียวลงคอไปหลายอึก อุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นของร่างกายทำให้ความเสียวซ่านยิ่งพุ่งสูงขึ้น มือใหญ่เร่งจังหวะรัวเร็วเพื่อให้ปลดปล่อยโดยเร็วที่สุด
ใช่...เขากำลังจะรัท
ทั้งที่กินยาระงับไปแล้วแท้ ๆ แต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่โชยตามแรงลมของเครื่องปรับอากาศด้านหลังห้องทำเอาเขาปั่นป่วนจนกลัวว่าจะยับยั้งตัวเองไม่ไหว จับศิลปินตรงหน้ากดฝังกายเข้าให้เสียก่อน
“พ...พี่ว่าน...อือออ”
เอเดนกระตุกเกร็งก่อนที่สายน้ำขุ่นขาวจะพุ่งออกไปไกลจนมีหยดหนึ่งกระเด็นลงบนหลังเท้าเนียนสวย สร้างความอุ่นร้อนให้เจ้าของฝ่าเท้าหันหน้ามามองนายแบบหนุ่มที่หายใจแรงพิงกายลงพนักเก้าอี้
ว่านไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป และไม่ได้จัดการอะไรกับของเหลวที่หลังเท้า มือเรียวยังคงตวัดลงปลายพู่กันต่อจนภาพวาดวาบหวิวเสร็จ
แน่นอนว่ายังต้องไปเก็บรายละเอียดอีกที
โอเมก้าหนุ่มที่กำลังพรูลมหายใจโล่งอกที่งานอันหนักหน่วงสำเร็จลุล่วงด้วยดี การสวมบทบาททำให้เขาทำงานได้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็มาพร้อมความเหนื่อยล้ามากเช่นกันที่ต้องใช้ทั้งแรงกาย แรงใจ และแรงอารมณ์มากมายขนาดนี้ เพราะแบบนั้นว่านถึงได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ก็ต้องตกใจร้องถามเมื่อหลังฝ่าเท้าถูกสัมผัส
“ทำอะไร!”
ใบหน้าเรียวสวยก้มมองอัลฟ่าหนุ่มที่ยังคงเปลือยกายที่ในตอนนี้ร่างสูงใหญ่กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าเขา เอเดนเงยหน้าขึ้นสบสายตา ฝ่ามือใหญ่ยังคงจับประคองที่ฝ่าเท้าเรียวสวยของเขาอยู่
ว่านไม่ได้รับคำตอบกลับมา แต่เพราะอะไรบางอย่างของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขากลัวแม้จะถูกประชิดตัวด้วยร่างเปลือยกาย โอเมก้าไร้กลิ่นหันลำตัวมาเผชิญหน้าอัลฟ่าหนุ่มตรง ๆ
ขาเรียวข้างหนึ่งยังคงเหยียบพักไว้ที่คานพักเท้าของเก้าอี้ทรงสูง ทำให้ท่าทางของคนทั้งคู่ยิ่งดูล่อแหลมมากขึ้นไปอีก หากเอเดนโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อีกสักหน่อย ริมฝีปากอิ่มสวยนั่นคงงับจุดอ่อนไหวภายใต้กางเกงชั้นในเล็กจิ๋วนั่นได้พอดี
ดวงตาเรียวมองตามความเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่ม ว่านยืนนิ่งยอมให้ปลายจมูกโด่งสวยไล่สัมผัสผิวเนื้อตั้งแต่ช่วงขาอ่อนลากลงไปถึงข้อเท้า เอเดนไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินไปกว่าการสูดดมกลิ่นบนท่อนขาขาว
แน่นอนว่าคนที่ยืนนิ่งใบหน้าเรียบเฉย ข้างในนั้นไม่ได้นิ่งเอาเสียเลย
โอเมก้าหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตาสวยหลับลงข่มความร้อนวูบไหวยามที่ลิ้นร้อนของอัลฟ่าหนุ่มที่นั่งอยู่แทบเท้าเขาแลบเลียคราบของเหลวบนหลังเท้าให้เขาจนสะอาดเอี่ยม
จะไม่เอี่ยมได้อย่างไร ไอ้เด็กนี่เล่นดูดผิวเขาจนเกิดเสียงดังลั่น
“พ...พอแล้ว” มือเรียวรีบเอื้อมลงไปวางบนหัวกลมสวยของอัลฟ่าร่างใหญ่ ก่อนที่เท้าจะเปียกชุ่มน้ำลายไปมากกว่านี้
เด็กหนุ่มก็ทำตามคำอย่างว่าง่าย เอเดนไม่มีท่าทีคุกคามอะไรมากกว่านั้น ร่างสูงลุกเดินไปหยิบชุดคลุมขึ้นมาสวม ฝ่ามือใหญ่ผูกเชือกที่เอวสอบขณะที่เดินกลับเข้ามายืนเคียงข้างศิลปินหนุ่ม มองดูภาพวาดบนเฟรมผ้าพร้อมกันอีกครั้ง
“สวยมากเลยครับ ผมชอบ” ว่านยกยิ้มให้กับผลงานตัวเอง
เขาเองก็ชอบ มันเซ็กซี่ดี
ชายหนุ่มเปลือยกายบนเก้าอี้สีแดงสดกลางเฟรมภาพกำลังเชิดใบหน้าขึ้นสูง ผิวขาวขึ้นสีแดงตามข้อพับ ท่อนขาแกร่งขึ้นมัดกล้ามเนื้อชัดเจน ปลายเท้าข้างหนึ่งจิกลงบนพื้นสีดำ ส่วนอีกข้างที่ยกพาดไว้ที่พนักแขนก็เหยียบเกร็ง คุณว่านเก่งพอที่จะไม่ได้วาดส่วนอ่อนไหวให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง ในภาพฝ่ามือเขาปิดส่วนนั้นไว้ให้เห็นเพียงวับแวมเท่านั้น
แม้ไม่เห็นส่วนสงวน แต่ภาพวาด สีที่ใช้ และลายเส้น ต่างแสดงอารมณ์ของภาพได้เผ็ดร้อนและชัดเจน แม้ตัวเอเดนเองเมื่อมองภาพนี้อีกรอบก็เผลอกลืนก้อนเหนียวลงคออย่างยากลำบาก
“ออกจากห้องนี้เลี้ยวซ้ายไปด้านในจะมีห้องอาบน้ำอยู่ ไม่ต้องห่วงเรื่องภาพหลุด ฉันการันตีได้ว่าสตูดิโอฉันมืออาชีพมากพอ” มือเรียวกำลังจัดเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยของตัวเองให้เข้าที่ กระดุมค่อย ๆ กลัดกลับดังเดิม หากแต่กางเกงเข้ารูปไม่ได้ถูกหยิบขึ้นมาใส่อีกแล้ว
“ครับ อาทิตย์หน้าเจอกันนะครับพี่ว่าน”
มือเรียวโบกลาทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้หันมามองนายแบบหนุ่มเสียด้วยซ้ำ พลังชีวิตที่ใช้ไปในการวาดรูปครั้งนี้มากจนว่านไม่สนใจเอาความกับสรรพนามที่เอเดนถือวิสาสะเปลี่ยนเองตามใจชอบ
ขาเรียวเดินไปยังโซฟาใหญ่มุมห้องที่ประจำ ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะวาดรูปอย่างบ้าคลั่งมาเกือบสี่ชั่วโมงโดยไม่พักเลยสักนาที
การเล่นสวมบทบาทกับเด็กหนุ่มทำให้เขามีไฟในการวาดรูปครั้งนี้ อันที่จริงเขาเองก็เผลอมีอารมณ์วูบหวามไปบ้างเช่นกัน
“พี่ว่านครับ เอเดนจะเข้าไปในตัวพี่ว่านแล้วนะครับ”
“อือ เข้ามาสิ”
“แน่นจังครับ ของพี่ว่านแน่นมากเลย เอเดนชอบรูของพี่ว่านที่สุด”
ให้ตายเถอะ จนถึงตอนนี้เสียงไอ้เด็กนั้นยังก้องอยู่ในหัวเขาอยู่เลย ร่างบางนอนพลิกไปมาบนโซฟากว้าง สายตามองไปยังประตูบานใหญ่ที่ตนเดินไปลงกลอนไว้หลังเอเดนกลับไปแล้ว
ว่านส่งข้อความหาต้ารุ่นน้องคนสนิทว่าจะนอนพักอยู่ภายในห้องนี้ หากถึงเวลาปิดสตูดิโอแล้วตนยังไม่ออกไปให้ปิดประตูล็อกรหัสสตูดิโอได้เลยไม่ต้องห่วง และไม่ต้องมาเคาะเรียกรบกวน
มือเรียวควานหาโทรศัพท์ที่โยนไปที่ไหนสักแห่งบนพื้นโซฟา นิ้วกดดูเวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอ
21:36 น.
เวลานี้คนในสตูดิโอคงกลับกันหมดแล้ว เขาเองก็ควรจะกลับไปนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ดี ๆ ที่บ้านมากกว่าจะมานอนบนโซฟาในสตูดิโอ ถึงจะสบายไม่ต่างกันก็เถอะ
ขาเรียวก้าวลงจากโซฟาสีสด เดินเข้าไปดูผลงานวันนี้อีกครั้ง แต่เมื่อมองภาพวาดที่มากมายด้วยอารมณ์ที่สื่อออกมา ความวูบวาบก็ก่อเกิด ว่านไม่คิดว่าตัวเขาที่ยากในการถูกกระตุ้นเรื่องพวกนี้จะรู้สึกได้ง่ายดายเพียงแค่มองภาพวาบหวิวที่ตัวเขาเองเป็นคนสร้างขึ้น
ว่านรู้สึกร่างกายอุ่นขึ้นเล็กน้อย อาการมวนท้องเบา ๆ ทำให้มือขาวเลื่อนลงต่ำอย่างลืมตัว และเมื่อนิ้วเรียวสอดเข้าไปในชั้นในสีขาว
ภารกิจที่ไม่ได้ตั้งใจมาก่อนก็เริ่มต้นขึ้น
