“คุณว่าน ให้ผมเอาเถอะนะครับ ผมจะตั้งใจเอาเต็มที่ ผมทำให้ได้ทุกท่าเลยนะครับ ขอแค่คุณว่านยอม...วาดรูปให้ผม”
ชาย-ชาย,รัก,แฟนตาซี,ยุคปัจจุบัน,ไทย,boylove,omegaverse,yaoi ,วาย,นิยายวาย,นิยาย18+,นิยายเกย์,ชาย-ชาย,ชายชาย,ชายรักชาย,bl,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“คุณว่าน ให้ผมเอาเถอะนะครับ ผมจะตั้งใจเอาเต็มที่ ผมทำให้ได้ทุกท่าเลยนะครับ ขอแค่คุณว่านยอม...วาดรูปให้ผม”
ผู้แต่ง
summer_T
เรื่องย่อ
ว่าน
นักวาดมากพรสวรรค์ (โดยเฉพาะภาพนู้ด) ทั้งยังเป็นหลานชายเจ้าสัวผู้ร่ำรวย
เป็นโอเมก้าที่มีพร้อมไปทุกสิ่ง แต่ใครจะรู้ว่าความจริงเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง
การรับช่วงต่อธุรกิจของคุณปู่จำเป็นที่เขาต้องมีทายาท
แต่...
เพราะปัญหาบางอย่างทำให้การมีทายาทไม่ราบรื่นนัก แม้จะพยายามมานานหลายปี
ความหวังที่ดูริบหรี่ดับมอดลงเมื่ออยู่ ๆ แฟนที่คบกันมานานก็ขอเลิก
ในช่วงเวลาที่กำลังเผชิญกับมรสุมอารมณ์อยู่นั้น
เอเดน
นักแสดงหนุ่มดาวรุ่งก็เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิต
ตามตื๊อด้วยการเปิดการ์ดเป็นแฟนคลับปลายพู่กันของเขา
แน่นอนว่าโอเมก้าอารมณ์ศิลปินอย่าง ว่าน ตอบปฏิเสธทันที
"คนเพิ่งโดนบอกเลิก ใครจะมีอารมณ์มาวาดรูปกันวะ"
ทั้งที่ตั้งใจแบบนั้น แต่ไม่รู้ผีสางอะไรดลใจให้
ในค่ำคืนหนึ่งปากบางของคนเจ้าอารมณ์จึงได้เอ่ยกับชายหนุ่มออกไปว่า
.
.
“ลองเอากันไหม ถ้าทำถูกใจฉันจะยอมวาดรูปให้”
ในที่สุดก็ได้เปิดเรื่องใหม่แล้ว เรื่องนี้ตั้งใจว่าจะลองเขียนฟิลกู๊ด (คิดว่านะ) อ่านเรื่อย ๆ ดราม่าน้อย ๆ หน่อยค่ะ
แต่เอาเข้าจริงก็คิดว่ายังฟิลกู๊ด (มั้งนะ) แม้จะแอบมีดราม่านิด ๆ (นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ)
ยังไงฝากติดตามคุณว่านกับน้องเอเดนด้วยนะคะ
**คำเตือน**
แม้จะตั้งใจให้เป็นฟิลกู๊ด แต่เรื่องนี้มีการบรรยายฉาก NC นะคะ
โอเมก้าไร้กลิ่นกำลังพยายามต่อสู้ความรู้สึกในใจตอนนี้ของตัวเองอย่างหนัก แน่นอนว่าคนอย่าง ว่าน วรกิจ ไม่เคยเผยความอ่อนแอให้ใครเห็นได้ง่าย ๆ แม้จะเกิดมาเป็นโอเมก้า แต่ก็เป็นถึงหลานชายสายตรงเพียงคนเดียวของเจ้าสัวเม้งเจ้าพ่อธุรกิจเครื่องหนังอันใหญ่โต
จะให้มาร้องไห้คร่ำครวญเพียงเพราะโดนผู้ชายทิ้ง
ไม่มีทาง
ร่างเพรียวบางยกแขนขึ้นกอดอก แผ่นหลังเล็กทิ้งน้ำหนักเล็กน้อยพิงผนังสีดำภายในห้องวาดรูปส่วนตัวภายในสตูดิโอ ดวงตาเรียวสบมองอัลฟ่าร่างสูงสมส่วนที่พรวดพราดเข้ามา ไม่มีความเกรงใจว่าคนในห้องกำลังทำอะไรอยู่
“พี่ถามว่ารับงานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ไทม์ อัลฟ่าผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มในเสื้อสูทเนื้อดีเอ่ยถามเป็นครั้งที่สองหลังจากรู้ข่าวของคนรักเก่าและบุกมาหาถึงในห้องวาดส่วนตัวในสตูดิโอขึ้นชื่อ
“พี่ไทม์ ว่านทำงานอยู่” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยย้ำคำเดิมด้วยเสียงเรียบ
“ทำงานอะไร เสื้อผ้าถึงได้หลุดลุ่ยขนาดนี้”
“หึงหรือไง”
“ว่าน อย่าทำแบบนี้”
“ว่านทำอะไรครับ”
“เลิกทำตัวร่าน ป่วยก็ไปหาหมอซะ”
เพี๊ยะ
ฝ่ามือเรียวยกฟาดลงเต็มแก้มคนปากไม่ดีทันทีที่เอ่ยคำร้ายกาจออกมาต่อหน้าเขา ใบหน้าคมเข้มไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงเพียงแค่นี้ ซ้ำยังยิ่งเพิ่มความคุกรุ่นขึ้นในจิตใจมากขึ้นไปอีก จนคว้าต้นแขนเล็กกระชากเข้ามาหาตัว
“โอ๊ย พี่ไทม์”
“ปล่อยครับ” เสียงทุ้มเรียบนิ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏของอัลฟ่าเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมบางเบาที่เข้ามายืนเคียงข้างร่างเล็กที่ขืนตัวออกห่างจากอดีตคนรัก
ไทม์หันไปมองผู้มาใหม่ที่เกือบเผลอลืมไปแล้วว่าในห้องนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย และคนอื่นนั้นก็คือไอ้เด็กหนุ่มดาราอัลฟ่ายอดนิยมที่ยืนเปลือยกายช่วยตัวเองอยู่ต่อหน้าแฟนเขาตอนที่เปิดประตูเข้ามา
“คนนอกอย่าเสือก” ไทม์หันไปตอบ
“เขาเป็นแบบของว่าน เป็นลูกค้า พี่ต่างหากคนนอก ออกไปเถอะครับ”
“ลูกค้าแบบไหนล่ะ ถึงได้ปล่อยกลิ่นกันคลุ้งไปทั่วทั้งห้องแบบนี้ ถ้าพี่ไม่เข้ามาคงไม่รู้ว่าที่ผ่านมาว่านโกหกมาตลอด” ไทม์ยังคงกำต้นแขนเล็กแน่น ไม่สนใจใบหน้าเล็กที่เริ่มเหยเก
“ปล่อยพี่ว่านครับ” เมื่อสถานการณ์ดูไม่ดีขึ้นเอเดนจึงคว้าตัวนักวาดของตนกลับ กระชากเร็วแรงจนสุดท้ายฝ่ามืออัลฟ่าหยาบคายก็หลุดออกจากร่างกายของโอเมก้า
“โกหกอะไร ว่านโกหกอะไรพี่” โอเมก้าเพียงหนึ่งเดียวในห้องเอ่ยถามเสียงดังด้วยความเดือดดาล
“ทำเป็นอ้างว่าป่วย แล้ววันนี้คืออะไรกลิ่นอบไปทั้งห้องขนาดนี้ถ้าพี่เข้ามาช้าอีกนิดเดียวคงนัวกันไปแล้ว”
“กลิ่นอะไรล่ะ พี่ได้กลิ่นอะไร” ร่างเล็กเอ่ยถามเสียงดัง ในใจเต้นรัวด้วยความโกรธ ว่านไม่ได้ตื่นเต้นกับเรื่องกลิ่นที่พี่ไทม์เอ่ยถึง เพราะเดาเอาเองว่าคงเป็นกลิ่นจากเอเดนตอนที่กำลังสร้างอารมณ์ มันเป็นเรื่องปกติที่อัลฟ่าจะปล่อยฟีโรโมนออกมายามที่ร่างถูกกระตุ้น
แต่การที่พี่ไทม์ที่อยู่กินกับเขามาถึงสามปีมายืนกล่าวหาต่อว่าเขาว่าเขากำลังทำตัวไม่ดีต่างหากที่ทำให้เขาทนไม่ไหว
ไทม์ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร เพราะตอนนี้ความสนใจเขาไม่ได้อยู่ที่ร่างเล็กในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มอีกแล้ว แต่เป็นไอ้เด็กอัลฟ่าร่างสูงนั่นต่างหาก
สองสายตาอัลฟ่าต่างวัยจ้องกันเขม็งไม่ลดละ ไอร้อนจากสองร่างสูงกำลังส่งออกมาต่อสู้สร้างอาณาเขตความเป็นเจ้าของ หากโอเมก้าเพียงคนเดียวในห้องสามารถรับรู้กลิ่นได้อย่างปกติ คงช็อกเพราะความแรงของกลิ่นฟีโรโมนเข้มข้นสองกลิ่นที่ส่งออกมาตลบอบอวลไปทั้งห้อง
ในขณะที่สองอัลฟ่ากำลังต่อสู้สร้างอาณาเขตข่มอีกฝ่าย ร่างเล็กที่แม้ร่างกายจะไม่ตอบสนองต่อฟีโรโมนตามโอเมก้าปกติ แต่อุณหภูมิภายในห้องวาดภาพที่สูงขึ้นและมวลอากาศบางอย่างที่หนาแน่นจนพานให้หายใจลำบากก็ทำให้ว่านเริ่มคุมสติไม่อยู่
ใบหน้าเล็กสะบัดเพื่อตั้งสติกลับมา แต่มวลความหนาแน่นของไอบางอย่างก็ยังทำให้ภาพตรงหน้าค่อย ๆ พร่าเลือน
ไทม์เริ่มรู้สึกได้ถึงความหนาแน่นของฟีโรโมนที่แตกต่างกับมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้เขาจะเป็นอัลฟ่าแต่เมื่อเจอเข้ากับฟีโรโมนที่รุนแรงหนาแน่นขนาดนี้ก็รับมือลำบากเช่นกัน
เมื่อพยายามสบมองนัยน์ตาสีเทาอ่อนเพื่อหวังเข้าข่มอีกครั้ง เพียงชั่ววินาทีไทม์เห็นนัยน์ตาสีเทาอ่อนเปลี่ยนเป็นสีม่วงและความหนาแน่นของไอฟีโรโมนก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเหงื่อไทม์ผุดขึ้นตามกรอบหน้า
อีนิกม่า!
ในตอนนี้ไทม์รู้แล้วว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่คนที่ตนจะต่อสู้ได้ ยิ่งนึกถึงสิ่งที่กำลังตระหนกอยู่ความหวั่นกลัวก็เกิดขึ้นทันที ไทม์ละสายตาหลบจากดวงตาเปลี่ยนสีนั้น ความหนาแน่นของฟีโรโมนที่เหนือกว่าทำให้เขาก้าวเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วก่อนที่ตัวเองจะเสียสติไปเสียก่อน
ดวงตาสีม่วงค่อย ๆ เปลี่ยนกลับมาเป็นสีเทาอ่อนเช่นเดิมเมื่อไล่คนบุกรุกออกจากอาณาเขตของคนตัวเล็กในอ้อมแขนได้
เอเดนถอนหายใจโล่งอกเมื่อช่วยพี่ว่านจากคนรักเก่าได้สำเร็จ กำลังจะเอ่ยถามอาการกับศิลปินหนุ่ม แต่เมื่อก้มลงมองร่างเล็กในอ้อมแขนพี่ว่านก็อ่อนปวกเปียกล้มพับทิ้งตัวลงซบเขาเสียแล้ว
“พี่ว่าน พี่ว่านครับ”
เอเดนทั้งเรียกทั้งเขย่าตัวโอเมก้าโตกว่า แต่ไม่ว่าอย่างไรคนเป็นลมล้มพับก็ดูจะไม่ได้สติกลับมา แขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นอุ้มรีบพาออกจากห้องเพื่อจะพาไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
“พี่ชูก้า พี่ชู...”
แต่ทันทีที่อุ้มคนสลบออกมา เอ่ยปากร้องเรียกผู้จัดการ เอเดนกลับต้องพบเจอกับสภาพของคนในสตูดิโอที่ต่างพากันล้มกองกับพื้น สีหน้าแต่ละคนไม่สู้ดีนัก
สมองไม่ทันได้เรียบเรียงอะไรเอเดนก็หันไปเห็นเบต้าทีมงานในสตูคนหนึ่งโบกมือไล่เขาออกไปนอกสตูดิโอทั้งที่เจ้าตัวนั่งกอดขาโต๊ะอยู่กับพื้น
เอเดนตีความเอาเองว่านั่นหมายถึงว่าให้เขารีบพาพี่ว่านไปหาหมอ ร่างสูงจึงพุ่งตัวออกจากสตูดิโออย่างรวดเร็วพร้อมกุญแจรถส่วนตัวที่คว้ามาจากมือของผู้จัดการโอเมก้าตอนเดินผ่านร่างปวกเปียกเมื่อครู่
การปรากฏตัวของดาราหนุ่มอัลฟ่ายอดนิยมกลางโรงพยาบาลชื่อดังไม่ใช่เรื่องที่ใครจะคาดคิดได้ เอเดนเป็นจุดสนใจทันทีที่รถหรูจอดหน้าโรงพยาบาลด้วยเสียงเบรกดังลั่น
ความร้อนใจทำให้เขาสนใจเพียงร่างบางที่อ่อนเรี่ยวแรงเท่านั้น ไม่สนใจว่าใครจะแตกตื่นหรือยกมือถือขึ้นมาถ่ายภาพเขาเก็บไว้ อัลฟ่าหนุ่มในชุดคลุมล่อแหลมกับโอเมก้าปริศนาร่างเล็กในอ้อมแขนที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตยาวเหนือเข่ากลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งโรงพยาบาล
ทันทีที่ส่งร่างเล็กให้กับบุคลากรทางการแพทย์ เอเดนก็ได้แต่เดินไปมาอยู่หน้าห้อง พลันก็นึกขึ้นได้ว่าควรบอกครอบครัวของคนด้านใน มือใหญ่จึงหยิบโทรศัพท์มือถือของพี่ว่านขึ้นมากดเปิด
เอเดนแปลกใจมาทีเดียวที่พี่ว่านไม่แม้แต่ตั้งรหัส เอเดนกดดูเบอร์โทรออกล่าสุด เมื่อเห็นคำว่าคุณปู่จึงกดโทรออก
หลังบอกสถานการณ์ของเจ้าของโทรศัพท์ออกไปปลายสายก็ดูร้อนรนมากทีเดียว ความร้อนใจนั้นแสดงชัดเจนด้วยการที่ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเข้าหลังจากวางสายไปไม่ถึงยี่สิบนาที
“คุณปู่” หมอหนุ่มอัลฟ่าที่เขาเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งที่สตูดิโอพี่ว่านเอ่ยทักเมื่อชราปรากฏตัว
เอเดนรู้แล้วว่าหมอคนนี้ชื่อ ลุค และเป็นเพื่อนสนิทของโอเมก้าด้านในห้องฉุกเฉิน เพราะหลังจากวางสายจากคุณปู่ของพี่ว่านไปไม่กี่นาทีหมอลุคก็มาหาเขา สอบถามเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งบอกว่าคุณปู่ของพี่ว่านให้ช่วยมาดูอาการของพี่ว่านก่อนที่ตนเองจะมาถึง
“ว่านล่ะ”
“อยู่ข้างในครับคุณปู่” หมอลุคเอ่ยตอบ พร้อมทั้งเดินไปยืนเคียงข้างชายชรา
“แล้วนี่...คนที่โทรหาฉันใช่ไหม”
“ครับ” เอเดนตอบ เผลอกลืนน้ำลายลงคอเมื่อโดนมองสำรวจทั้งแต่หัวจรดเท้า
แน่นอนว่าเขารู้จักดีว่าคนตรงหน้าคือเจ้าสัวเม้ง เจ้าพ่อธุรกิจเครื่องหนังนำเข้าที่มักออกสื่อต่าง ๆ เสมอ แม้เจ้าสัวเม้งจะไม่มีท่าทีโกรธเคืองแต่ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นก็น่าเกรงขามมากทีเดียว
เอเดนรู้สึกทำตัวไม่ถูก เพราะรู้ดีว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่เหมาะสมนัก แต่การพาพี่ว่านมาหาหมอเป็นเรื่องเร่งด่วนมากกว่าการแต่งกายเรียบร้อยไม่ใช่หรือ
“เป็นดาราไม่ใช่รึ”
“ครับ”
“ลุค พาไปหาชุดดี ๆ ใส่เถอะ ทางนี้ปู่จะรอเอง”
“แต่ว่า...พี่ว่าน”
“เออ ไปก่อนเถอะ อยากเป็นข่าวหรือไง ไปเร็ว” หมอลุคดึงแขนอัลฟ่าเด็กกว่าให้เดินตามไปยังห้องพักแพทย์ มือใหญ่รีบเปิดล็อกเกอร์ส่วนตัวก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวชุดหนึ่งส่งมาให้ เอเดนเพียงรับไปเปลี่ยนเงียบ ๆ
หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อยและลงมาสมทบกับเจ้าสัวเม้ง ไม่นานร่างบอบบางก็ถูกวินิจฉัยว่าปลอดภัยแล้วและถูกย้ายขึ้นมานอนพักดูอาการที่ห้องพิเศษชั้นบนแทน
ว่านยังคงหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วย แขนเรียวเล็กข้างหนึ่งมีเข็มน้ำเกลือเจาะติดไว้ ลุคอ่านชาร์ตการรักษาของเพื่อนรักที่เพื่อนหมอเจ้าของเคสเพิ่งเขียนเสร็จและออกไปแล้วหลังรายงานอาการและการรักษาให้ญาติฟัง
ฝ่ามือย่นลูบหัวหลานชายเพียงคนเดียวอย่างเบามือ สายตาพร่าเลือนตามอายุไล่มองสายน้ำเกลือจากหลังมือหลานขึ้นไปยังถุงน้ำเกลือถุงใหญ่ที่พยาบาลเพิ่งฉีดยาเข้าไปผสมจนจากน้ำเกลือใสกลายเป็นสีฟ้าอ่อน
นี่เป็นครั้งแรกที่ว่านรับยาระงับการฮีต