ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ผู้แต่ง
NT_CHAIRAT
เรื่องย่อ
ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกัน
และ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีข้อความ การกระทำ หรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้าน พฤติกรรม เพศ ความรุนแรง และการใช้ภาษา ซึ่งต้องใช้วิจารณญาณในการรับชม ผู้ชมที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่ และ ทางผู้เขียนไม่แนะนำให้ทำตามอย่างยิ่ง
นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่และเหตุการณ์ในเรื่อง เป็นเหตุการณ์สมมติ มิได้พาดพิงถึงองค์กร วิชาชีพ หรือกลุ่มบุคคลใดๆ หากผู้อ่านท่านใดเกิดความไม่สบายใจ ทางนักเขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ฝากช่วยกดถูกใจ กดเพิ่มเข้าชั้น กดติดตามนักเขียนหน้าใหม่คนนี้ด้วยนะครับ คิดเห็นยังไงก็คอมเม้นท์ได้นะครับ
คอมเม้นท์ของนักอ่านคืออาหารทางใจชั้นดีของนักเขียนเลย!!
ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง2 ของเหรียญเดียวกัน
และ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ความรักงั้นเหรอของแบบนั้นผมจะมีเหมือนกับคนอื่นๆ บ้างไหมนะ เด็กหนุ่มคิดในใจขณะที่ดวงตาจ้องมองไปยังท้องฟ้าสีครามนอกห้องเรียน เฝ้ามองดูก้อนเมฆสีขาวค่อยๆ เคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ
ถ้าได้โบยบินแบบนั้นบ้างก็คงจะดีไม่น้อยเลยนะ เด็กหนุ่มคิดแบบนั้นในขณะที่ร่างกายยังคงนั่งอยู่ในห้องเรียน นัยน์ตาสีแดงสุกปลั่งใต้แว่นตากลมโตจ้องมองดูท้องฟ้านั้นด้วยความเบื่อหน่าย
ภาพของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งคุดคู้อยู่มุมห้องคอยมองดูท้องฟ้า กลายเป็นภาพชินตาที่เพื่อนๆ เห็นอยู่ทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เด็กหนุ่มก็ยังคงเฝ้ามองท้องฟ้าผ่านแววตาอันแสนเหม่อลอยและอ้างว้าง พร้อมกับความเบื่อหน่ายที่เกาะกุมจิตใจทีละนิด บรรยากาศเหล่านั้นปกคลุมรอบตัวเขาจนไม่มีใครที่ไหนอยากจะเข้ามาคุยด้วย จะมีก็แต่
“โอ๊ย เจ็บ” เด็กตัวเล็กร้องอุทานเสียงหลงเมื่อมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทกที่ศีรษะอย่างรุนแรง เด็กหนุ่มละสายตาจากพื้นเบื้องล่างพลางหันมามองสิ่งที่เขามาใส่เขา
“เฮ้ยมึงอะ กูเรียกไม่ได้ยินรึไง” เด็กหนุ่มหันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับ ชายคนหนึ่งกำลังมองเขากลับมา เด็กหนุ่มผมสีทองเข้มอันแสนจะท้าทายกฎระเบียบของโรงเรียน ประดับด้วยนัยน์ตาสีม่วงอ่อนกำลังจ้องมองเขาเหมือนงูที่กำลังจะกินเหยื่อ
หากว่าภาพที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังจ้องมองดูท้องฟ้าเป็นภาพชินตาของเพื่อนๆ ในห้อง ถ้างั้นภาพของเด็กเกเรคนหนึ่งกำลังหาเรื่องเด็กอีกคนก็เป็นภาพที่ชินตาไม่ต่างกัน และเจ้าของเสียงที่กำลังพูดกับผมอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก อลัน เด็กเกเรประจำห้อง ที่คอยหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว
“เฮ้ยมึงอะ ไอ้แว่นมานี่ดิ”
“เราชื่อโรส” เด็กหนุ่มพูดตอบกลับด้วยเสียงอันแผ่วเบา ใบหน้าก้มมองต่ำ ไม่กล้าแม้กระทั่งจะสบตากับคนตัวสูง
“มึงว่าอะไรนะ”
“เราไม่ได้ชื่อไอ้แว่น เราชื่อโรส” คราวนี้โรสตอบกลับเสียงดังฟังชัด ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่ก็สายไปเสียแล้ว คนตัวสูงค่อยๆ เดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก
“ปากดีนักนะมึง” อลันพูดด้วยเสียงเรียบแต่แฝงความพยาบาทเอาไว้ลึกๆ จนคนตัวเล็กที่ได้ยินรู้สึกเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง
อลันยกมือขึ้นก่อนจะค่อยๆ สัมผัสศีรษะของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีแดงเข้มจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว อลันแสยะยิ้มออกมาก่อนจะเปลี่ยนการสัมผัสอันแผ่วเบาเป็นแรงกระชากที่รุนแรง
คนตัวสูงกระชากผมของคนที่ตัวเล็กกว่าขึ้นมา คนตัวเล็กหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาหรือขัดขืน แต่กระนั้นเขาก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองสีหน้าอันแสนหวาดกลัวของเขาอยู่
“มึงอยากจะลองดีใช่ไหมไอ้เตี้ย” อลันกับเส้นผมของโรสไว้แน่น โยกไปมาเบาอย่างสนุกสนานด้วยสีหน้าและแววตาที่ยิ้มแย้ม ราวกับคนตรงหน้าเป็นแค่ของเล่นที่เขาจะทำอะไรก็ได้
“เราขอโทษ”
“มึงว่าอะไรนะ พูดดังๆ ดิ”
“ฮือออ เราขอโทษ ปล่อยเราไปเถอะนะ ฮืออ” น้ำตาของโรสเริ่มคลอเบ้า ในขณะที่ปากพยายามพูดขอโทษคนตรงหน้า
“อะไรวะ ร้องไห้แล้วเหรอ” อลันที่เห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมายกใหญ่ ก่อนจะปล่อยมือออกจากศีรษะพร้อมกับผลักให้อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น ใบหน้าหล่อเหลาโน้มตัวลงมาข้างๆ คนตัวเล็กก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ยัง กูยังอยากเล่นกับมึงอีก”
“เราขอโทษ เราขอโทษ อย่าทำอะไรเราเลย ฮืออ เราขอโทษ”
“เอาละ นักเรียนมานั่งที่” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นราวกับเสียงแตรแห่งสวรรค์ โรสถอนหัวใจเบา ที่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รอดแล้ว
“เลิกเรียนเจอกัน” อลันกระซิบเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะเรียนของตัวเอง
คนตัวเล็กหน้าซีดเผือดในขณะที่พยุงร่างกายสั่นเท่ากลับไปนั่งที่ ในใจตอนนี้เหลือแค่คำพูดของคนตัวสูงที่กระซิบบอกกับเขา มันเล่นวนอยู่ในหัวจนไม่มีสมาธิแม้แต่จะฟังสิ่งที่อาจารย์กำลังสอน
หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัวจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอกภาวนาในช่วงเวลานี้ยืดยาวออกไปหรือไม่ก็ขอให้อีกฝ่ายลืมเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ดูจากรอยยิ้มของอีกฝ่ายและสายตาที่มองมาที่เขาเป็นระยะๆ ก็แสดงออกอยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ และช่วงเวลานี้ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“วันนี้พอแค่นี้นะครับ กลับบ้านกันดีๆ ละ” โรสรีบเก็บข้าวของพยายามย่องออกไปจากห้องแบบเงียบ ที่ผ่านมาแทบไม่มีเพื่อนคนไหนในห้องแทบจะสังเกตเห็นเขาอยู่แล้ว อย่างน้อยขอแค่วันนี้อีกวัน
“เอ้ย จะรีบไปไหนแว่น” เสียงอันแสนคุ้นหูดังขึ้นเหมือนเสียงคำราม จนคนตัวเล็กแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เหมือนกับหนูตัวจ้อยที่อยู่ต่อหน้าราชสีห์
“คะ คือ คือ ปล่อยเราไปเถอะ นะ นะ” คนตัวเล็กอ้อนวอนด้วยเสียงตะกุกตะกัก ร่างกายสั่นเทาเหมือนกับลูกนกเปียกน้ำ
“มาด้วยกันเดี๋ยวดิ” โรสน้ำตาคลอเบ้าเมื่อคนตัวสูงกว่าเดินเข้ามากระซิบข้างหู แขนแกร่งโอบเข้าที่ไหล่ของคนตัวเล็ก ร่างกายของเขาเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงไปชั่วขณะ อยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนี้แต่เขาก็ก้าวไม่ออกอยากจะขัดขืนแต่แขนก็ไร้เรี่ยวแรง แถมถึงจะสู้ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะชนะ โรสก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ฮือออ เจ็บ เจ็บ ฮืออออ ขอโทษ โอ๊ยยย เจ็บ ฮือ พอแล้ว” ร่างเล็กนอนตัวงออยู่กับพื้น ทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน น้ำตาสีใสไหลอาบสองแก้ม
อลันหยุดการกระทำก่อนจะมองดูผลงานของตัวเองที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ดวงตาเหม่อลอยไร้เรี่ยวแรง
“ทีนี้รู้เอาไว้ ว่าครั้งหน้าอย่ามาทำเป็นปากดี” คนตัวสูงพูดก่อนจะเดินจากไป ทิ้งคนตัวเล็กให้นอนจมกองเลือดของตัวเองบนพื้นแบบนั้น