ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ฮืออ ฮืออ เจ็บ เจ็บ ใครก็ได้ ฮือ ช่วยเราด้วย”
“เจ็บจังเลย”
“ฮืออออออออ”
เสียงร้องไห้และเสียงสะอื้นล่องลอยไปในอากาศคลอไปกับเสียงนกเสียงกาที่กำลังโผบินอยู่บนฟ้ายามเย็น พร้อมกันนั้นคือร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนตัวงออยู่บนพื้นเบื้องล่าง บนพื้นหญ้าด้านหลังโรงเรียน
น้ำตาไหลอาบสองแก้มพร้อมกับรอยฟกช้ำที่เริ่มปรากฏตามร่างกาย ใบหน้าอ่อนแรงและริมฝีปากแห้งจากการร้องไห้ติดต่อกันหลายสิบนาที นัยน์ตาคู่สีแดงมองดูเด็กหนุ่มคนนั้นค่อยเดินไกลออกไป ในขณะที่ภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนรางไปทุกขณะ
“อึกกก อื้อออออ” โรสค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เมื่อแสงสีขาวส่องลงมาที่ดวงตา แต่หาใช่แสงแดดที่ตกกระทบ หากแต่เป็นแสงจันทร์ที่ส่องประกายยามค่ำคืน
มือเล็กความหาแว่นตาที่หล่นอยู่ใกล้ก่อนจะมองไปรอบๆ เพื่อพบว่าตัวเองสลบไปนานเกือบจะ 2 ชั่วโมง ร่างกายอันบอบช้ำค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืน ตอนนี้เขาต้องรีบกลับบ้านก่อนที่ฟ้าจะมืดไปกว่านี้
“กลับมาแล้วครับ”
“อ่าววันนี้กลับมาดึกจัง...อ่าวโรสหน้าไปโดนอะไรมาลูก!!” แม่ร้องเสียงหลงเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วพบว่าลูกชายกลับมาในสภาพที่เละไปทั้งตัว
“ไม่มีอะไรครับแม่” เด็กหนุ่มตอบปัด
“วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว ขอขึ้นไปนอนก่อนนะ” โรสพูดจบก็รีบโดยขึ้นบันไดกลับห้องไปโดยมีสายตาห่วงใยของแม่ที่มองตามหลัง
นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆ แกะเม็ดกระดุมออก ปล่อยให้เสื้อนักเรียนค่อยๆ หล่นลงบนพื้นเผยให้เห็นร่างกายบอบบางสีขาวสะอาดตา และรอยฟกช้ำที่เริ่มขึ้นสีม่วงค่อยๆ ปรากฏบนบริเวณช่วงท้อง
น้ำตาของเด็กหนุ่มเริ่มปริ่มออกมาที่ใต้ดวงตาทั้งสองข้าง ความเจ็บปวดที่แค่นึกถึงก็ทำเอาร่างกายสั่นไปทั้งตัว ไม่อยากจะนึกถึงมันแล้ว เจ็บ เจ็บ
และหลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ชีวิตที่ไม่เคยอยู่ในสายตาใครได้หายไป และถูกแทนที่ด้วยชีวิตใหม่ท่านกลางแสงสว่างของห้องเรียน แต่หาใช่แสงแดดอันอบอุ่นของเพื่อน แต่เป็นแดดร้อนจ้า ที่แผดเผาเขาอยู่ทุกวินาที
โรสกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของอลันไม่เว้นแต่ละวัน กลายเป็นตัวตลกของเพื่อนในห้องจากการกลั่นแกล้งต่างๆ นานา จนเวลาล่วงเลยผ่านไป
“โรสตื่นได้แล้ว โรสครับตื่นได้แล้ว เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะ” เสียงแม่ที่ดังอยู่หน้าห้องปลุกเด็กหนุ่มจากการหลับใหล
ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยขอแค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี ขอให้เขาได้อยู่ห่างจากโรงเรียนนั้น ห้องเรียนนั้น อยู่ห่างจากพวกมัน แค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี
“รีบไปโรงเรียนได้แล้ว วันนี้ลูกตื่นสายนะรู้ไหม” แม่ร้องทักเมื่อเห็นลูกเดินลงมาในชุดนักเรียนสีขาว
“ผมไม่อยากไปแล้ว ไม่ไปแล้วได้ไหม” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว
“ลูกโดนแกล้งที่โรงเรียนมาใช่ไหม ได้บอกคุณครูหรือยัง” แก้มเย็นเฉียบของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แววตาทุกข์โศกค่อยๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาช้าๆ เมื่อมือของแม่สัมผัสที่แก้มของเขาอย่างอ่อนโยน
“อื้อ ผมบอกแล้วแต่ครูไม่ช่วย แล้วพอมันจับได้ผมก็โดนหนักกว่าเดิม”
“ฮือ ฮืออ ไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว ผมย้ายโรงเรียนได้ไหม” น้ำตาสีใสไหลพรากพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น
หากว่าเป็นความปรารถนาของลูกแม่เองก็พร้อมที่จะทำให้ได้ทุกอย่าง แต่กับครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะอย่างเธอ การจะย้ายโรงเรียนนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้โดยง่าย
“ได้สิลูก เดี๋ยวแม่ไปคุยกับคุณครูให้ เดี๋ยวเรื่องนี้ก็ผ่านไปนะ”
“อื้อ สัญญานะ”
“จ๊ะ วันนี้วันเกิดลูกด้วยเดี๋ยวตอนกลับจากที่ทำงานแม่จะซื้อเค้กมาให้ แล้วเรามาฉลองกันนะ”
“อื้อ ไว้ผมจะรอนะ” สีหน้าทุกข์โศกค่อยฉีกยิ้มออกมาทีละนิด ในขณะที่แม่โน้นตัวเขามากอดเด็กหนุ่มไว้ในอ้อมแขน
“เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะลูก วันนี้จะเป็นวันดีของลูก” แม่พูดตอบด้วยเสียงสั่นเครือเบาๆ
“อ่าวไอ้แว่นวันนี้มาช้านะมึง” เสียงดังแสนคุ้นหูดังขึ้นในทันทีที่คนตัวเล็กก้าวขาเข้ามาในห้องเรียน
“มะ มีอะไร” คนตัวเล็กพูดตอบเสียงตะกุกตะกัก
“มึงลงไปซื้อน้ำให้หน่อย
“อะ เราซื้อมาแล้ว” คนตัวเล็กพูดตอบพร้อมกับวางขวดน้ำลงบนโต๊ะของ อลัน โรสพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะใช้ให้เขาทำอะไร หลังจากที่ถูกใช้แบบนี้มาเป็น 10 ครั้ง
“รู้งานดีนี่ กลับไปนั่งที่ได้แล้ว”
“วันนี้กูจะใจดีกับมึงหน่อยแล้วกัน ถือเป็นของขวัญวันเกิด”
คนตัวเล็กเดินกลับไปนั่งที่ด้วยสีหน้าเป็นสุขขึ้นมานิดหน่อย เขาก็ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมานิดหนึ่ง
แต่โชคยังดีที่อลันทำตามที่เขาพูด วันนี้ทั้งวันเขาไม่ได้แกล้งอะไรโรสเลยตามที่เขาพูด ดีจังอย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้อยู่อย่างสงบแล้ว โรสคิดในใจแบบนั้น
“วันนี้พอแค่นี้นะ เลิกเรียนได้” อาจารย์พูดพร้อมกับเดินออกไปจากห้อง
“ครับ/ค่ะ”
“เฮ้ยไอ้แว่นมานี่ดิ” แต่เสียงเรียกของคนบางคนที่ดังขึ้นทำลายความสงบสุขตลอดทั้งวันของเขา คนตัวเล็กเดินเข้าไปหาคนตัวสูงกว่าด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ
“กูมีของอะไรจะให้” โรสหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังล้วงมือไปหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋า แต่ก่อนที่ความคิดของเขาจะไปไกลกว่านั้น อลันก็หยิบของบางอย่างออกมา
“สุขสันต์วันเกิดโรส” แววตาของโรสเป็นประกายเมื่อเห็นเค้กชิ้นเล็กๆ บนมือของอลัน
“อธิษฐานสิ”
เด็กหนุ่มหลับตาลงอธิษฐานกับเค้กตรงหน้า ขอให้เขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มีแฟน มีงานทำ มีเงินเยอะๆ อยากให้แม่ได้อยู่อย่างสุขสบาย สาธุ เด็กหนุ่มอธิษฐานในใจก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น
เค้กในมือพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของคนตัวเล็กดังโพละ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนในห้อง โรสยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ในชั่ววินาทีนั้นในหัวของเขากล่าวโทษเรื่องต่างๆ มากมาย
ทำไมกันทุกครั้งที่คิดว่าชีวิตกำลังจะไปได้ด้วยดีต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเขาทุกที ทำไมกันแม้แต่ในวันเกิดของเขา ขอแค่วันเกิดของเขา วันนี้วันเดียวทำไมเขาถึงจะมีความสุขบ้างไม่ได้ แล้วน้ำตามันก็เอ่อล้นจนเหมือนจะไหลอีกครั้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงดูดิ แม่งร้องไห้เลยว่ะ” เสียงพูดเยาะเย้ยของอลัน และเสียงหัวเราะของคนในห้องที่ดังขึ้นกระชากสติของโรสกลับมา คนตัวเล็กรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วรีบวิ่งกลับบ้านทั้งน้ำตา
โรสรีบวิ่งกลับเข้ามาในบ้าน เด็กหนุ่มโยนกระเป๋าใบเก่าลงกับเตียงแล้วน้ำตามันก็ไหลทะลักออกมาไม่หลุด ฮือ ฮือ ไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว ไม่อยากไปแล้ว
“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง”
“ครับแม่” คนตัวเล็กคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู
“แม่ซื้อเค้กมาแล้วนะ กำลังรีบกลับบ้าน แล้วเรามาฉลองกันนะ”
“อื้อ ขอบคุณนะครับแม่”
โรสกดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาจางๆ มืออีกข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยคนก็ยังมีแม่อยู่ อย่างน้อยเขาก็ยังมีคนที่รักเขาอยู่
คนตัวเล็กเดินเข้าอาบน้ำปรับอารมณ์ตัวเองให้มีความสุข ก่อนจะเดินออกมีแล้วชายตามองไปที่นาฬิกาบนผนัง อีกไม่กี่นาทีแม่ก็กลับมาแล้ว ไปทำอาหารรอดีกว่า
โรสเดินเข้าไปในห้องครัวก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารเพื่อที่ว่าหลังจากแม่กลับมาจากที่ทำงาน แม่จะได้ทานอาหารอร่อยๆ
โรสค่อยจัดว่างอาหารลงบนโต๊ะ ก่อนจะมองไปที่นาฬิกาบนผนังอีกครั้ง ผ่านไปเกือบจะ 1 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว
ดวงตาของเด็กหนุ่มเริ่มจะหนักขึ้น พร้อมกับสติที่เริ่มจะเลือนรางลงไปทุกขณะ โรสที่นั่งรออยู่เริ่มจะง่วงขึ้นมาทีละนิด ในขณะที่กำลังจ้องมองนาฬิกามองดูเวลาที่กำลังค่อยผ่านไป และผ่านไป
โรสก้มลงมองอาหารบนโต๊ะที่เริ่มเย็นชืด ไม่เป็นไรแม่ใกล้จะกลับมาแล้ว เด็กหนุ่มคิดแบบนั้นก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะปิดลง พร้อมกับสติของเขาที่เลือนหายไป
