ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ผู้แต่ง
NT_CHAIRAT
เรื่องย่อ
ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกัน
และ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีข้อความ การกระทำ หรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้าน พฤติกรรม เพศ ความรุนแรง และการใช้ภาษา ซึ่งต้องใช้วิจารณญาณในการรับชม ผู้ชมที่มีอายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่ และ ทางผู้เขียนไม่แนะนำให้ทำตามอย่างยิ่ง
นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่และเหตุการณ์ในเรื่อง เป็นเหตุการณ์สมมติ มิได้พาดพิงถึงองค์กร วิชาชีพ หรือกลุ่มบุคคลใดๆ หากผู้อ่านท่านใดเกิดความไม่สบายใจ ทางนักเขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ฝากช่วยกดถูกใจ กดเพิ่มเข้าชั้น กดติดตามนักเขียนหน้าใหม่คนนี้ด้วยนะครับ คิดเห็นยังไงก็คอมเม้นท์ได้นะครับ
คอมเม้นท์ของนักอ่านคืออาหารทางใจชั้นดีของนักเขียนเลย!!
“แม่ขอโทษนะ”
เสียงอ่อนหวานลอยล่องไปในอากาศ เข้ามาในโสตประสาทของเด็กหนุ่มที่นอนหลับอยู่อย่างแผ่วเบา เสียงนั้นบางเบาเหมือนฝุ่นผง ทว่ากลับหนักแน่นและทรงพลัง เสียจนเหมือนกับเธอคนนั้นมากระซิบอยู่ข้างๆ
“อื้อออ อืออ แย่ละเผลอหลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” เด็กหนุ่มงัวเงียตื่นขึ้น ใบหน้าเซื่องซึมหันมองไปรอบๆ หาต้นตอของเสียงที่กระซิบกับเขา
แต่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดินก่อนจะเขาจะหลับไปไม่มีผิด ทั้งอาหารที่ตอนนี้เย็นชืด จานชามในตู้ ประตูหน้าต่างทุกอย่างยังคงเหมือนเดิน จะมีก็แต่ท้องฟ้าที่มืดลงและเข็มนาฬิกาที่เดินไปข้างหน้าเท่านั้น ที่ต่างไปจากก่อนที่เขาจะนอน
“แม่ยังไม่กลับมาอีกเหรอ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำเบา ในขณะที่มองไปยังเข็มนาฬิกา
ที่ทำงานของแม่อยู่ห่างไปไม่มาก ประมาณ 1 ชั่วโมงก็กลับมาถึงบ้านแล้วแต่นี่เวลาล่วงเลยไปเกือบจะ 4 ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววว่าแม่จะกลับมาหา
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ในตอนที่เด็กหนุ่มก้มตัวนอนลงบนโต๊ะทำท่าเหมือนจะหลับไปอีกรอบ
“แม่กลับมาแล้วเหรอ” โรสรีบวิ่งหน้าตั้งไปที่หน้าประตูด้วยแววตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าในระหว่างที่เดินไปที่หน้าประตู เขาได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังอยู่ไกลๆ
“แม่ครับ ทำไมกลับมาช้า....จัง” เด็กหนุ่มรีบเปิดประตูออกไป แต่แล้วแววตาที่ลุกวาวนั้นก็เปลี่ยนไป เมื่อคนที่รออยู่ที่หน้าประตูไม่ใช่แม่ แต่เป็นคุณลงท่าทางใจดีคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่
เด็กหนุ่มยืนมองดูคุณลุงด้วยความงุนงงอยู่ชั่วขณะ ถึงแม้จะพึ่งเคยเจอกันครั้งแรกแต่กลับรู้สึกปลอดภัยและเป็นมิตรอย่างบอกไม่ถูก ดูจากเครื่องแต่งกายน่าจะเป็นตำรวจ ชุดสีกากีทั้งตัว ใบหน้าอ่อนโยน มีแก้มอิ่มและแววตาที่แสนเศร้า
“หนูเป็นลูกของคุณขวัญฤดีใช่ไหม”
“อื้อ ใช่ครับ” โรสพยักหน้าเบาๆ
“เอ่อ คือ ทำใจดีๆ นะ” คุณลุงพูดเสียงสั่นพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่
“คุณแม่หนูเสียแล้วนะ”
โรสดวงตาเบิกโพลงหลังจากที่ได้ยินข้อความดังกล่าวไปแค่ไม่กี่วินาที ใบหน้าขาวอมชมพูเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เหมือนคุณลงคนนั้นจะพูดอะไรต่อสักอย่างแต่สติของเขาดับลงไปก่อนหน้านั้นนานแล้ว
มันเหมือนกับโลกทั้งใบพักทลายลงมา แขนขาไร้เรี่ยวแรงจนแทบทรงตัวยืนไม่อยู่ หูทั้ง 2 ข้างได้ยินแต่เสียงวิ้งในหูดังขึ้นมาเรื่อย จนไม่ได้ยินเสียงอื่นรอบข้าง ร่างกายค่อยๆ ล้มลงกับพื้น ก่อนจะภาพตรงหน้าจะดับลง
พ่อของเขาเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก ทำให้ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเด็กหนุ่มต้องอาศัยอยู่กับตามลำพังแค่ 2 คน ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ทรัพย์สมบัติติดตัวก็มีเพียงน้อยนิด จะมีก็แต่บ้านไม้โทรมๆ หลังนี้
แต่มันก็ยังเป็นบ้านที่แสนอบอุ่นตราบใดที่เขายังมีแม่อยู่เคียงค้าง แต่ทำไม ทำไม ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยร้องขอ หรือปรารถนาอะไรเลยแท้ๆ ทำไม ทำไมยังต้องมาพรากของในชีวิตเพียงไม่กี่ชิ้นไปจากเขาด้วย เด็กหนุ่มกล่าวโทษทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความรู้สึกสุดท้ายก่อนจะสิ้นสติลง
และเรื่องราวหลังจากนั้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเขาแทบจะจำอะไรไม่ได้ หรือไม่ก็เป็นเขาเองที่ไม่อยากจะจดจำมัน
ภาพร่างกายของแม่ที่ถูกเผาจนเหลือแต่เถ้า ภาพของบ้างไม้โทรมที่ครั้งหนึ่งมันเคยอบอุ่นตอนนี้กลับเป็นเหมือนสุสาน ทั้งมืดครึ้มและหลอนหลอก
โรสไม่อาจจะแม้แต่จะอยู่ในบ้านได้อย่างเป็นสุขเลยนับจากตอนนั้น เพราะทุกครั้งที่มองมัน ความทรงจำที่เคยอยู่ร่วมกับแม่ก็จะเข้ามาหลอกหลอนเขาทุกวินาที จนเด็กหนุ่มไม่อาจข่มตาหลับได้เลยแม้แต่ค่ำคืนเดียว
“ฮือออฮืออออออออออ” เสียงร้องไห้อันแสบแหบพร่าดังขึ้นมาอยู่เนืองๆ จากเด็กผอมโซที่นั่งกอดเข่าอยู่ในมุมมืดของห้อง ดวงตาแดงก่ำขอบตาดำคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอน เล็บมือจิกทึ้งต้นขาจนเลือดออกแต่ร่างกายของโรสกลับด้านชาจนมันไม่รู้สึกอะไรเสียแล้ว
ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะโรส คราวนี้ไม่เหลือใครจริงๆ แล้วนะ
ต้องอยู่คนเดียวให้ได้
เด็กหนุ่มพร่ำบอกตัวเองแบบนั้นไม่หยุด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม
“กริ้ง กริ้ง กริ้ง แกร็ก” มือเรียวสีขาวกดหยุดเสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาของเช้าวันใหม่ ร่างกายผอมโซพยุงตัวเองขึ้นมาเตียงนอนขนาดพอดีตัว แขนขาที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงพาร่างนายของมันเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน
“โรสทำอะไรเนี่ยลูก ทำไมผมเผ้ากระเซอะกระเซิงแบบนั้น” เด็กหนุ่มยืนหยุดอยู่หน้ากระจกเมื่อหูเจ้ากำได้ยินเสียงของใครบางคนแว่วเข้ามา หรือไม่ก็เป็นเขาเองที่อยากจะได้ยิน
“อรุณสวัสดิ์นักเรียนทุกคน วันนี้มาครบกันไหม” อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้าในห้องเรียน กวาดสายตามองไปรอบๆ เช็กจำนวนตามปกติ
“อาจารย์ค่ะ ศุภกร ไม่มาค่ะ”
“อ่าๆ ไม่เป็นไรถ้าเพื่อนทำใจได้แล้วเขาคงจะมาเอง” อาจารย์พยักหน้ารับคำ ด้วยสีหน้าเฉยเมย “เอาละ วันนี้เราจะเรียนเรื่อง...”
แต่ก่อนที่อาจารย์จะพูดจบทุกสายตาในห้องกลับมองไปยังประตูห้องเรียนค่อยๆ เปิดออก ร่างผอมบางของใครบางคนค่อยก้าวเท้าเข้ามา และบรรยากาศของห้องก็มืดมนขึ้นทันตาเห็น
เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนสีขาวซีดเต็มไปด้วยรอยยับ ขอบตาดำคล้ำล้อมรอบนัยน์ตาดำไร้แสงประกาย ผิวกายที่เคยสีขาวอมชมพูบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีซีดเหมือนซากศพ ผอมโซจนแทบจะเหมือนจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก แก้มตอบพร้อมกับ ผมยาวสีดำแข็งกระด้างที่กระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง
“โรสเธอโอเคแล้วใช่ไหม” อาจารย์ถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินเข้ามา
“ครับ ผมโอเคแล้ว” เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงแหบพร้อม พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า จนทำให้ใครบางคนที่กำลังมองดูอยู่ รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง