ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กหนุ่มนั่งลงบนโต๊ะตัวเดินของตน หันหน้ามองท้องฟ้าอย่างที่เคยทำมาตลอดหลายปี เฝ้ามองดูผืนฟ้าลอยข้ามหัวไปทีละนิดๆ ปล่อยให้เวลาผ่านไป ด้วยแววตาไร้แสงประกายจนเหมือนกับคนไร้ชีวิต
“ไงไอ้แว่นหายไปนานเลยนะมึง” เสียงเรียกอันแสนคุ้นหูดังขึ้น แต่เด็กหนุ่มกลับไม่แม้แต่จะสนใจ ดวงตาคู่นั้นยังคงมองดูท้องฟ้าที่ถูกฉาบเป็นสีส้ม
“กูเรียกไม่ได้ยินเหรอ”
“เสือกเหี้ยอะไรล่ะ กูจะไปไหนมันก็เรื่องของกู” เสียงแหบพร่าไร้อารมณ์ตอบกลับด้วยสีหน้าเฉยเมย
“อ่าวไอ้นี่ อยากตายเหรอ!!” มือแกร่งกระชากคนตรงหน้าจนตัวลอยขึ้นจากเก้าอี้ สีหน้าของเด็กหนุ่มที่เรียบเฉย แปลเปลี่ยนเป็นความโกรธขึ้นมา
ตาย
อยากตายเหรอ
อยากตาย
คุณแม่หนูเสียแล้วนะ
แม่ตายแล้วนะ
โรสตาเบิกกว้างสติขาดผึง!!คุณแม่หนูเสียแล้วนะ เสียงเหล่านั้นดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่มอีกครั้ง หัวใจเต้นรัวจนเหมือนจะเด้งออกมาจากอก รู้สึกได้ถึงเสียง วิ้ง ที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ อยู่ในหัว
ผลัวะ!! หมัดจากคนตัวผอมพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของคนตัวสูงกว่า มือที่กำคอเสื้ออยู่คลายออกพร้อมกับร่างกายที่ค่อยๆ ล้มลง ดวงตาของอลันเบิกกว้างด้วยตกตะลึง มือแกร่งค่อยๆ เลื่อนมาสัมผัสที่แก้มของตนเบาๆ
ปากรู้สึกถึงกลิ่นของเหล็กจางๆ จากเลือดที่ค่อยๆ ไหลจากบาดแผล ก่อนที่แววตาตกตะลึงจะเปลี่ยนเป็นความโกรธที่แสนรุนแรง เด็กหนุ่มกำมือแน่นจากนั้นหมัดหนักๆ ก็พุ่งเข้าใส่หน้าท้องของคนตัวเล็ก
โรสจุกไปจนถึงลิ้นปี่ เด็กหนุ่มตัวงอล้มลงกับพื้น มือทั้งสองกุมท้องตัวเองจากหมัดที่รวดเร็วจนตัวเขาเองมองตามไม่ทัน
“อยากตายมาก งั้นกูจะจัดให้” อลันค่อยเดินเข้ามาที่ด้านข้างเด็กหนุ่มก่อนจะกระทืบเท้าลงมาที่ท้องของคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น แววตาสีเหลืองทองมองดูคนด้านล่างก่อนจะกระทืบซ้ำอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
ระยะเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจทราบเพราะรู้ตัวอีกทีสติของโรสก็หายไปแล้ว ร่างเล็กค่อยลืมตาขึ้นมาเมื่อความวุ่นวายผ่านพ้นไปหลงเหลือไว้แต่เพียงห้องเรียนที่สภาพเละเทะกับความเงียบสงัด
เด็กหนุ่มพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นพลางมองดูรอบๆ ห้องเรียนที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ผนังห้องสีเหลืองอ่อนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีส้มจากแสงแดดยามเย็นที่ตกกระทบ และเสียงร้องของนกกลับรังที่ดังอยู่ไกลๆ
“โอ้ย เจ็บ ไม่น่าไปหาเรื่องเลย” โรสกุมหน้าท้องตัวเองเมื่อความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างทันทีที่เขาคิดจะก้าวขาเดิน
“ไม่ได้การ ถ้าไม่รีบกลับจะมืดเอา” เด็กหนุ่มพยุงร่างกายผุพังของตนกลับไปที่บ้าน ทุกครั้งที่ก้าวขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บที่เสียดแทงขึ้นมา เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ก็มีน้อยนิด อาจจะด้วยว่าเขาถูกทำร้ายมาหรือเพราะที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่กินอะไรเลย ก็ไม่อาจทราบ
แต่เด็กหนุ่มก็ยังลากตัวเองมาถึงบ้านจนได้ ที่หน้าบ้านไม้เก่าๆ ของเขา โรสมองดูมันด้วยความอาลัยและรังเกียจ ใจหนึ่งเขาอยากจะเข้าไปในบ้านแทบใจจะขาด อยากจะรู้สึกถึงแสงอุ่นๆ กลิ่นอาหารหอมๆ ที่ลอยมาแตะจมูกจากในห้องครัว และเสียงของใครบางคนที่ดังลอดออกมาเมื่อเขากลับมาถึง
“โรส กลับมาแล้วเหรอลูก”
ทั้งๆ ที่เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันจะไม่มีทางมาถึง เมื่อนิ้วมือผอมบางบิดกลอนเปิดประตูออก ตรงหน้าเขาก็มาแค่ทางบ้านไม้เก่าๆ ที่มืดสลัว จากแสงน้อยนิดที่ลอดเข้ามาทางประตู
ไม่มีกลิ่นหอมๆ ของอาหารที่ลอยตลบอบอวลที่เต็มบ้าน จะมีก็แต่ฝุ่นผงและกลิ่นอับที่ลอยอยู่ในอากาศ และไม่มีเสียงที่ดังตอบกลับมาเมื่อเขาเปิดประตู มีเพียงความเงียบและความว่างเปล่าที่หลอนหลอกเขาอยู่ตลอดเวลา
ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดพอดีตัว หน้าซุกผ้าห่มผืนเก่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจางๆ ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ฝังตัวเองให้ลงลึกหนีจากโลกนี้ หลบหนีจากความจริงที่ว่าตอนนี้เขาไม่เหลืออะไร หรือใครแล้ว
“ตื้ด.....ตื้ด.....ตื้ด.....ตื้ด.....” เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น ตึงให้สติสะลึมสะลือของเด็กหนุ่มให้กลับมาที่โลกความจริงอีกครั้ง
โรสมุดตัวเองออกมาจากผ้าห่มผืนใหญ่ ในขณะที่มือเล็กความหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดู สายตาอ่อนล้ากวาดตามองดูสิ่งที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีแจ้งเตือน การโทรเข้า หรือข้อความ
“ตื้ด.....ตื้ด.....ตื้ด.....” เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง หยุดความคิดของเด็กหนุ่มก่อนที่มันจะตะเลิดไปไกลกว่านี้ เด็กหนุ่มมองไปตามเสียงที่ดังขึ้น หน้าจอสีขาวสว่างวาบขึ้นมา แต่ไม่ใช่จากมือถือของเขา มันมาจากมือถือของ แม่
เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินไปหยิบมือถือของแม่ขึ้นมาดู แววตาสีดำสะท้อนแสงสีขาว นัยน์ตากล้าๆ กลัวค่อยไล่อ่านข้อความที่ถูกส่งมา
คุณมีหนี้ค้างชำระ 458,656 บาท
เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือดทำอะไรไม่ถูกไปสักระยะ แขนขาไร้เรี่ยวแรงจนเหมือนจะล้มทั้งยืน นิ้วเรียวกดดูรายละเอียดที่ส่งหน้าด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน
โปรไฟล์ที่ส่งข้อความมามีการส่งข้อความแบบนี้กับแม่ของเขามาหลายครั้งแล้ว นิ้วเรียวยาวสั่นเทาด้วยความตกใจและหวาดกลัว โรสเลื่อนหน้าจอขึ้น แววตาตื่นตระหนกไล่อ่านข้อความที่ผ่านมา
วันที่ 21 เดือน 6 แม่ยืมเงิน 30,000 บาท / วันที่ 13 เดือน 7 แม่ยืมเงินมาอีก 20,000 บาท และข้อความอีกหลายข้อความที่ถึงแม้ว่าจะมีการคืนเงินไปบ้างแล้ว แต่ดูจากรูปแบบนี้คงไม่ใช่ธนาคารหรือหนี้ในระบบแน่ๆ
ดอกเบี้ยรายวันที่เพิ่มขึ้นทำให้ยอดรวมมีมากถึงสี่แสนกว่าบาท เด็กหนุ่มแข้งขาอ่อนล้มลงกับพื้น ร่างเล็กรีบคลานไปยังลิ้นชักตู้เสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ มือสั่นเทารีบหยิบสมุดบัญชีธนาคารขึ้นมาดู
โรสเพ่งมองดูตัวเลขยอดเงิน ก่อนจะล้มตัวลงบนพื้นพร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก
ยอดเงินคงเหลือ 48,647 บาท
โรสทิ้งตัวนอนลงบนพื้นพลันเงยหน้ามองเพดาน สายตาเหม่อลอยไร้จุดหมาย ความคิดมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว จะทำยังไงดี จะไปหาเงินที่ไหน คำถามเหล่านี้วันอยู่ในหัวของเขาซ้ำไปมา
.
“กริ้ง กริ้ง กริ้ง แกร็ก” เสียงเรียกจากนาฬิกาปลุกดึงเด็กหนุ่มขึ้นมาจากโลกแห่งความฝัน โรสงัวเงียตื่นขึ้นพลันหันมองดูข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ทั้งสมุดบัญชีธนาคาร ทั้งข้าวของที่ดูมีราคา และยาสีขาวในขวดแก้วใสๆ
โรสมองข้าวของทุกอย่างที่อยู่บนพื้น นึกถึงวิธีการต่างๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัว เด็กหนุ่มฉีกยิ้มออกมาจางพร้อมกับบอกตัวเองว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้
“แย่ละ จะสายแล้ว” โรสอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเห็นนาฬิกาบอกเวลา ก่อนจะรีบวิ่งหน้าตั้งไปยังห้องน้ำ
“ก่อนอื่นก็เรามีเงินอยู่สี่หมื่นต้องรีบหางานทำ แต่ที่ไหนรับเด็กที่ยังเรียนไม่จบไหมนะ” โรสบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่ก้าวเดินลงมาตามบันได ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็ผ่านมันไปได้ เราต้องรอด ต้องรอดต่อไป
ต้องรอดต่อไปเพื่อที่จะ เพื่อที่จะ...
ความคิดของเขาหยุดลงชั่วขณะเมื่อก้าวเดินลงมาพบกับบ้านที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ไม่มีทั้งแสงไฟหรือความอบอุ่น จะมีก็แต่ความเงียบสงัดและความวังเวงก็เท่านั้นเอง
จริงสิเราไม่เหลือใครแล้วนี่นะ ประโยคที่ผุดขึ้นมาในหัว ทุบทำลายเอาความอยากมีชีวิตของเด็กหนุ่มให้หายไปจนสิ้น ไม่ต่างจากปราสาททรายที่พังทลายเมื่อมีน้ำซัดเข้ามา
ความกังวลที่อยู่มาก่อนหน้านี้หายไปจนสิ้น ไม่ว่าจะเรื่องหางาน เรื่องที่โรงเรียน หรือเรื่องที่ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง กระเป๋าสะพายบนหลังร่วงหล่นลงสู่พื้น ในขณะที่มือขวาหยิบขวดยาสีขาวเล็กจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู
หลังจากที่คุณแม่เสียเขาก็หลับไม่สนิทอีกเลย โดยปกติปริมาณแค่ไม่กี่มิลิกรัมก็ทำให้เขาหลับได้แล้ว แต่มาถ้ามากกว่า 1,000 มิลลิกรัมละก็... เด็กหนุ่มเก็บขวดยาเข้ากระเป๋า ก่อนจะก้าวออกจากบ้าน
เด็กหนุ่มจ้องมองบ้านไม้หลังเก่าของตนด้วยความอาลัยราวกับว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองดูมันแบบนี้ ก่อนจะก้าวเดินออกไปพร้อมกับทางออกของปัญหาที่อยู่ภายในกระเป๋า ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว โรสบอกกับตัวเองแบบนั้นเพราะตอนนี้ในหัวของเขา มันเริ่มนับเวลาถอยหลังให้แล้ว
