ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลมอ่อนพัดโชยมา น้ำตาก็ไหลริน
เหลือเพียงกลิ่นหัวใจ คลุ้งไปกับความเหงา
ทำไมกันนะ ถึงได้นึกถึงเนื้อเพลงนี้ขึ้นมาได้ อาจเป็นเพราะมันทำให้นึกถึงตัวเองละมั้ง เด็กหนุ่มคนหนึ่งบนดาดฟ้าของอาคารเรียน กำลังครุ่นคิดแบบนั้นขณะที่เงยหน้ามองดูท้องฟ้า
วันนี้ท้องฟ้าสีคราม ประดับด้วยกลุ่มเมฆสีขาวจางๆ มันช่างงดงามอย่างบอกไม่ถูก เด็กหนุ่มคิดพร้อมกับหยิบขวดยาออกมาจากในกระเป๋า
“ขอโทษนะครับแม่ แต่ว่าผมไม่อยากจะอยู่ต่อแล้ว” โรสถอดหายใจเฮือกใหญ่ ในขณะที่สายตามองดูขวดยาเล็กๆ ในมือ
“ฮ่าๆ จริงเหรอ งั้นครั้งหน้าเดี๋ยวกูลองไปเล่นด้วยนะ”
เสียงพูดของใครบางคนที่แสนคุ้นหูดังขึ้นมากระแทกโสตประสาทของเด็กหนุ่มอย่างรุนแรงแม้ว่าต้นตอของเสียงจะมาจากสนามหน้าด้านล่างของอาคารเรียน
โรสหันความสนใจไปยังต้นตอของเสียงที่อยู่ด้านล่าง แล้วทันใดนั้นดวงตาที่เคยไร้ประกายก็จ้องถมึงทึง กรามขบเข้าหากันเมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินหัวเราะร่ากับบรรดาเพื่อนๆ
สีหน้ายิ้มระรื่นเหมือนกับว่าโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่เป็นทุกข์กระตุ้นความโกรธของเขาขึ้นมาฉับพลัน ถ้าหากคนคนนั้นเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรก็ได้ ใช่แล้วเขาคงจะไม่รู้สึกอะไรถ้ามันไม่ใช่ภาพของ อลัน ที่กำลังยิ้มอยู่อย่างมีความสุข
เด็กหนุ่มมองภาพนั้นด้วยสีหน้าแค้นเคืองสุดขีด ก่อนที่ริมฝีปากจะฉีกยิ้มออกมา ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ก่อนที่จะตาย กูขอทำอะไรบางอย่างก่อนแล้วกัน โรสคิดในใจด้วยใบหน้าแสยะยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับลงมาจากดาดฟ้า
“อ่าวไอ้แว่น วันนี้มาสายนะมึง” เสียงทักเดิมๆ จากคนเดิมๆ ดังขึ้นเหมือนอย่างเช่นเคย เมื่อเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินคอตกเข้ามาในห้องเรียน
“ไปซื้อน้ำมาดิ” เด็กหนุ่มเดินตรงไปที่โต๊ะของคนตัวสูง อลันหยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มพลันมองหน้าคนตัวเล็กที่ก้มมองต่ำหลบสายตา แต่เพราะอะไรกันนะทั้งๆ ที่เด็กหนุ่มก็ดูไม่ได้ต่างจากเดิน แต่บรรยากาศรอบตัวกลับรู้สึกแปลกๆ เขาไม่รู้สึกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังกลัวเขาอยู่
“มองอะไรอยากโดนหรือไง” เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“.....” คนตัวเล็กมองค้อนสบตากลับมาให้คนตัวสูงอย่างท้าทาย
“ที่โดนไปเมื่อวานยังไม่เข็ดใช่ไหม” อลันลุกพรวด กระชากคอเสื้อของโรสอย่างไม่สบอารมณ์ แต่คนตัวเล็กก็สบตาตอบกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ได้!! มึงมานี่เลย” คนตัวสูงฉีกยิ้มจางๆ ก่อนจะลากตัวอีกฝ่ายออกไป
.
.
.
มือแกร่งเหวี่ยงร่างของคนตัวเล็กเข้าไปด้านในห้องเก็บของ แววตาดุดันจ้องจ้องเขม็ง ในขณะที่อีกฝ่ายพยายามซ่อนความเจ็บปวดที่ถูกเหวี่ยงจนหลังกระแทกเข้ากับชั้นวางของ
“เดี๋ยวนี้มึงทำเป็นเก่งขึ้นเยอะนะ”
“.....”
“แม่งน่าหงุดหงิดฉิบหายเลย” อลันกำหมัดแน่น เมื่อเห็นท่าทีของอีกคน
“น่าจะได้เวลาแล้วนะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวสูง ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ
“อะไร เวลาอะไรของมึง” อลันพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของโรสอีกครั้ง
“น่าจะใกล้เวลาที่ยาจะออกฤทธิ์แล้วนะ” โรสตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบพร้อมกับท่าทีที่เหนือกว่า
อลันงุนงงกับคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ครู่สั้นๆ ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะเริ่มเอียงไปเอียงมา ซ้ายทีขวาที เรี่ยวแรงที่อยู่เริ่มหายไป ร่างสูงค่อยๆ ล้มลงกับพื้น ฝ่ามือสัมผัสศีรษะรู้สึกมึนหัวจนอยากจะอ้วก เด็กหนุ่มพยายามตั้งสตินึกถึงสาเหตุ
แต่สติของเขามันเริ่มต้นขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเวียนหัวเหมือนโลกทั้งใบกำลังกลิ้งไปมาบนพื้นเด้งดึ๋ง ก่อนที่ร่างกายของเขาจะเริ่มหนักอึ้ง สติเริ่มเลือนราง แววตาของอลันเบิกกว้างเมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ได้ยินเสียง แกร็ก ในตอนที่เปิดขวดน้ำแต่นั่นมันก็สายไปแล้ว
ภายในห้องเก็บของด้านหลังโรงเรียน อาคารไม้หลังเล็กๆ ที่ทั้งร้อนอบอ้าวและมืดทึบ ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มสองอยู่ภายในห้อง
“อื้ออ...” แสงแดดที่ส่องผ่านรูตามผนังตกกระทบกับนัยน์ตาสีเหลืองทอง อลันงัวเงียตื่นขึ้นพลันมองไปรอบๆ ด้วยสีตาที่ยังพร่าเลือนอยู่ ภาพตรงหน้าหาใช้สถานที่ที่ไม่คุ้นตาเขายังคงอยู่ในห้องเก็บของเช่นเดิม ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังยืนขวางประตูอยู่ โรสยิ้มตอบกลับมาอย่างพอใจ
อลันตาเบิกกว้างในวินาทีที่สมองสั่งการว่าจะลุกไปเล่นงานไอ้แว่นนี่ให้รู้สำนึก ร่างกายของเขากับหยุดกึกอยู่กับที่
นัยน์ตาสีเหลืองทองก้มมองดูร่างกายของตัวตัวเองก่อนจะพบสาเหตุที่ทำให้เขาขยับไม่ได้ ร่างกายสีขาวหยกในชุดนักเรียนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ขนาดพอดีตัว แขนทั้งสองข้างถูกมัดแนบติดกับพนักพิงหลัง ในขณะที่ขาทั้งสองก็ถูกมัดติดกับขาโต๊ะ
“มึงจะทำอะไร ไอ้เหี้ยแว่นปล่อยกู” เสียงสั่นเครือดังขึ้นพร้อมกับท่าทีกระวนกระวายเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าค่อยเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“ความจริงมึงก็สเปคกูอยู่นะ ถ้าไม่ติดว่ามึงแม่งเหี้ย” น้ำเสียงเย็นเฉียบปนรอยยิ้มด้วยความสะใจดังขึ้นที่ข้างหูของอลันอย่างแผ่วเบา
“สเปคเหี้ยไร กูผู้ชาย อีตุ๊ดปล่อยเลย” คนตัวสูงดิ้นขัดขืนอย่างไร้ผล เมื่อนิ้วมือเรียวยาวค่อยๆ สัมผัสเข้าที่คอเรียวระหงของเขา เลื่อนขึ้นใบหน้าใส
“ปล่อยกูไอ้สัสถ้ากูออกไปได้นะมึง”
“มึงแม่งหล่อจังละ ยิ่งมองใกล้ยิ่งหล่อ” นิ้วมือที่ดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงบีบเข้าที่แก้มทั้งสองของอลันบังคับให้อีกฝ่ายจ้องมองมาที่เขา
“ปล่อยกูไอ้ตุ๊ดโรคจิต เสียสติไปแล้วรึไง”
“เออกูเสียสติไปแล้วไง ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง” จากน้ำเสียงที่เคยเรียบเฉยปนความสะใจ กลายเป็นน้ำเสียงที่มีแต่ความโกรธไปในฉับพลัน นิ้วมือเรียวยาวรวมกันกลายเป็นกำปั้น ก่อนจะพุ่งตรงไปยังใบหน้าสีขาวสะอาดตา
“ถุย หมัดมึงแม่งเบาฉิบหายแล้วคิดจะซ้อมกู” น้ำลายปนกับเลือดหยดลงสู่พื้น ใบหน้าสีขาวเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจากบาดแผลที่ริมฝีปาก
“ไม่ มึงคิดเหรอว่ากูคิดจะซ้อมมึงเอาคืน”
“เรื่องที่กูจะทำมันต่อจากนี้” ใบหน้าที่เคยกระหยิ่มยิ้มย่องเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เริ่มวิตกกังวล เมื่อนิ้วมือของโรสเริ่มเลื่อนลงมาที่หน้าอกของเขา ก่อนจะเริ่มลงต่ำ
“มึง ไอ้เหี้ย หยุดเลยอีตุ๊ด หยุดเลย!!” กระดุมเม็ดแรงถูกปลดออก ก่อนจะตามด้วยเม็ดที่สองและเม็ดที่สุด เรื่อยไปจนกระดุมเม็ดสุดท้าย เปิดเผยร่างกายสีขาวหยกใต้เสื้อนักเรียน
แววตาของโรสเริ่มเป็นประกาย นิ้วเรียวเลื่อนลงสัมผัสกับหน้าอกสีขาวประดับด้วยยอดอกสีชมพูอ่อน ลงต่ำสู่ลอนกล้ามท้องบางๆ จากการเล่นกีฬา ก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางร่างกายของอลัน
“อื้อออ” อลันหลับตาปี๋รู้สึกสมเพชตัวเองปนกับความอับอาย เมื่อนิ้วมือของคนที่เขาเคยหยามเหยียดบัดนี้กุมอยู่ ณ จุดกึ่งกลางร่างกายของตน
“ของมึงนี่ใหญ่หน้าดูเลยนะ ขนาดจับแค่ด้านนอกยังขนาดนี้” อลันดิ้นขัดขืนเมื่อได้ยินน้ำเสียงยิ้มเยาะของอีกฝ่าย พยายามเอาตัวเองให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่สายไปแล้ว...
นิ้วมือที่กุมอยู่เริ่มรูดซิปกางเกงนักเรียนสีดำเผยให้เห็นความเป็นชายสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นที่อยู่ใต้ชั้นในราคาแพง
“อะไรบอกกูโรคจิต แต่มึงเสือกแข็งเพราะแค่กูจับนิดๆ หน่อยๆ” โรสหัวเราะเยาะให้กับสภาพของคนที่เคยกลั่นแกล้งเขา
กางเกงนักเรียนสีดำถูกปลดออกจากร่างกายร่วงหล่นลงสู่พื้นเบื้องล่าง ตามมาด้วยชั้นในสีดำราคาแพง นิ้วเรียวสีขาวเริ่มสัมผัสแก่นกายตรงหน้า บังคับให้มันตื่นขึ้นแม้เจ้าของของมันจะไม่อยากยินยอม
“แข็งเร็วจังนะมึง”
“อื่อออออ” อลันกัดฟันอดกลั้นอารมณ์มือขาวชักแก่นกายเบาๆ
“อย่าส่งเสียงดังสิ ต่อจากนี้มึงต้องโดนอีกเยอะ”
“อย่า!! อย่านะ กูขอร้อง อย่าทำอะไรกูเลย” เสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัวร้องขอความเมตตา เมื่อมืออีกข้างสัมผัสที่ช่องทางสีชมพูเบื้องล่าง
“กูขอโทษ อย่านะ เอาออก” อลันเกร็งตัวสะดุ้งโหยงเมื่อนิ้วมือเรียวยาวค่ายแทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง
“ใครก็ได้ช่วยด้วย ไม่เอาอย่านะ”
“ร้องแหกปากไปเลย ตรงนี้ไม่มีใครได้ยินมึงหรอก” โรสยังดันนิ้วเข้าไปต่อโดยไม่สนใจคนด้านล่างที่ดิ้นพล่านเหมือนกับนกตกน้ำ
อลันกลั่นเสียงร้องข่มความเจ็บที่นิ้วเรียวยาวถูกดันเข้าไปจนสุด โรสมองดูคนตรงหน้าอยู่ครู่สั้นก่อนจะเริ่มแหย่นิ้วที่สองเข้าไป
“พอแล้ว พอแล้ว ไม่เอาแล้วกูเจ็บ” อลันเริ่มขอร้องอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนระทวย เมื่อคนตัวเล็กเริ่มดันนิ้วเข้ามาเพิ่มอีกนิ้ว แล้วตามด้วยอีกนิ้ว
“อึก อ้าส์ อ้าส์” เสียงครางเร้าอารมณ์ล่องลอยไปในอากาศเมื่อนิ้วทั้งสามที่แช่อยู่ในช่องทางด้านหลังเริ่มขยับเข้าออก
“อื้อออ อ้าส์ เจ็บ เจ็บ อึก ถ้ากูหลุดไปได้นะมึงไอ้โรคจิต”
“ทำเป็นมาว่ากูโรคจิต แต่ของมึงแม่งตั้งนะไอ้สัส” อลันหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อสายตาว่าภาพตรงหน้า คือแก่นกายของเขาตั้งตรงแข็งตระหง่านจากการถูกคนตัวเล็กสอดนิ้วเข้ามา
“แม่งใหญ่จังวะ โคตรชอบเลย” มืออีกข้างคว้าหมับเข้าที่แก่นกายตั้งตรง ออกแรงลูบคลำเบาๆ กระตุ้นความอยากของคนตัวสูง
“อะ อะ อ้า อ้า เจ็บ ช้าลงหน่อย พอแล้ว อื้อ พอแล้วกูเจ็บ” นิ้วทั้งสามกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงจนร่างของคนตัวสูงโยกไปตามจังหวะ แต่ถึงความเจ็บจะแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง แก่นกายของเขาก็ยังคงตั้งตระหง่านท้าทายคนตรงหน้า
“แข็งไม่หยุดเลยนะมึง อยากขนาดนั้นเลยเหรอ” มือเล็กขยับขึ้นลงแก่นกายเบาๆ หยอกล้อกับความเสี้ยนของคนที่ถูกมัดอยู่ อลันเบือนหน้าหนีพร้อมกับสมเพชตัวเอง
“อย่าพึ่งรีบเสร็จสิ มึงยังต้องโดนอีกอย่าง”
“อย่านะ ไม่เอากูขอร้อง อย่าทำกูเลย ไม่เอานะ” สายตาอันแสนหวาดกลัวจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยร่างกายที่สั่นเทา พยายามขยับตีวหนีห่างจ่างสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
โรสมองดูอลันที่ดิ้นหนีอย่างลุกลี้ลุกลน กางเกงนักเรียนสีดำพร้อมด้วยชั้นในสีขาวร่วงหล่นลงสู่พื้น เผยให้เห็นแก่นกายของร่างบางขนาดพอดีมือกำลังตั้งตรงอยู่
“ถอยไปเลย อย่าเข้ามาใกล้กูไอ้เหี้ยแว่น” อลันโวยวายไม่เป็นศัพท์เมื่อร่างบางค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้
“ดิ้นเป็นหมาโดนน้ำเลยนะมึง” ร่างเดินเข้ามาใกล้ ฝ่ามืออ่อนหนุ่มคว้าแก่นกายของตัวเองให้เข้าที่ จ่อหยุดอยู่ที่หน้าทางเข้าด้านหลัง
“หยุดนะ อย่าเอาเข้ามา เจ็บๆ เอาออกไปเจ็บ” ร่างหนาร้องครางเสียงดังลั่นเมื่ออวัยวะแปลกปลอมแทรงเข้ามาในช่องทางด้านหลัง อลันหลับตาแน่นข่มความปวดร้าวทุกครั้งที่ร่างบางกระแทกเข้าใส่
“อึก อ่า อ่า เจ็บ เอามันออกไป ฮืออ เอามันออกไป กูเจ็บ”
“ฮือ กูขอโทษ กูเจ็บ เอามันออกไป”
“ไม่เอาแล้ว เจ็บ ฮืออออ ไม่เอาแล้ว กูขอโทษ ฮืออ พอแล้ว”
“เสียงครางมึงเร้าอารมณ์สัสๆ เลย” ร่างบางกระแทกเน้นย้ำซ้ำๆ ลงที่เดิม โดยไม่สนใจเสียงร้องโหยหวนครวญครางของคนที่อยู่ด้านล่าง เหมือนเป็นแค่เสียงนกเสียงกา
“ฮือออ พอแล้ว เจ็บ ฮืออพอแล้ว ไอ้เหี้ยแว่นถ้าหลุดไปได้มึงตายแน่”
“เลิกพล่ามไร้สาระแล้วครางออกมาดัง!! ดัง!! อีร่าน” มือนุ่นคว้าใบหน้าหล่อเหลาของอลัน บังคับให้อีกฝ่ายมองกลับมาที่ตนพร้อมกระแทกเน้นย้ำที่เดิมแรงๆ จนร่างที่ถูกมัดอยู่โยกไปตามจังหวะ
“คราง กูบอกให้คราง ครางสิวะ”
“อื้ออ ไม่ ไอ้สัส อื้ออ”
“เพี้ย กูสั่งให้คราง เพี้ย ครางออกมาอีร่าน” มือที่บีบแก้มอยู่เปลี่ยนมาตบเข้าที่ใบหน้าเมื่อไม่ได้ดั่งใจ แก้มขาวอมชมพูเปลี่ยนเป็นสีแดงจากแรงตบของคนตัวเล็กหรือไม่ ก็เพราะอารมณ์ที่เริ่มพลุ่งพล่าน
“อื้ออ อ้า ข้างมึงแม่งโคตรแน่นเลยวะ”
“อื้ออออ อื้ออออ ไม่เอาแล้ว เอาออก เอาออก” อลันหลับตาปี๋กัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวด รู้สึกเหมือนสะโพกร้าวเป็นแถบๆ เหมือนกับร่างทั้งร่างกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
“ครางออกมาสิวะ แม่งรีบๆ ครางชื่อกู”
“ฮือออออเจ็บ ฮือออออ”
“อื้ออออ จะแตกแล้ว อ้าส์ แตกแล้ว” ร่างบางเกร็งตัวหลับตาปี๋ ปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นออกจาแก่นกายขนาดพอดีมือจนล้นออกมาจากช่องลับสีชมพู อลันมองภาพของร่างบางที่พึ่งเสร็จในตัวเขาด้วยแววตาที่พล่าเลือน สติของเขาค่อยๆ จางหายๆ ไป พร้อมกับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง
