ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามาในห้องผ่านรูเล็กบนผนังไม้เก่าๆ กะทับเข้ากับร่างของคนสองคนที่กำลังร่วมรักกันอยู่ เสียงนกร้องในตอนเช้าคลอไปกับเสียงกระแทกเข้าออก เสียงครางด้วยความสุขสมและเสียงขอร้องอ้อนวอนด้วยความเหนื่อยล้า
“อื้ออ อ้าห์ อ้าห์ พอแล้ว พอแล้ว ไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงครางเสียงกระเส่า ลำคอแหบแห้งเหมือนทะเลทรายที่แห้งผาก ร่างกายเหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรง เหนื่อยหอบจากการทำกิจกรรมตลอดทั้งคืน
“อื้ออ อ้าส์ อื้ออ แตกแล้ว แตกแล้ว”
ร่างบางเกร็งลำตัว แก่นกายซอยเข้าออกช่องทางด้านหลังถี่ๆ ก่อนที่น้ำกามสีขาวใสจะหลั่งไหลเข้าไปในตัวของร่างสูงที่ถูกมัดตรงอยู่ แต่ปริมาณช่างน้อยนิดจากการปลดปล่อยมาหลายสิบครั้งตลอดทั้งคืน
โรสทิ้งร่างกายนอนซบลงที่อกของอลัน ใบหน้าเหนื่อยอ่อนมองดูคนตรงหน้าที่เหมือนจะสิ้นสติ รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก
“อีกรอบไหม”
“ไม่เอา ไม่เอาแล้ว กูจะตายอยู่แล้ว ขอพักหน่อย” อลันรีบส่ายหน้าปฏิเสธแบบไม่คิดชีวิต นี่เป็นครั้งเลยที่เขาต้องเสร็จติดต่อกันมากกว่าสิบน้ำ
“แต่ว่ากูอยากทำต่อ”
“อื้ออ ฮืออ ไม่เอานะ ขอร้อง ให้กูพักหน่อยนะ ขอร้อง ไม่เอาแล้ว” โรสยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้แกล้งคนตัวสูง อลันหน้ามุ่ยเหมือนจะร้องไห้ ร่างกายเหนื่อยอ่อนพยายามขยับหนีสุดชีวิต
“อ่า อ่า ก็ได้ๆ งั้นพอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวตอนเย็นค่อยทำต่อ”
“ให้กูพักสักวันหนึ่งไม่ได้รึไง มึงไปอดอยากมาจากไหนเนี่ย เอากูอยู่ได้ทั้งวันทั้งคืน” ร่างสูงโวยวายไม่พอใจ เมื่อได้ยินว่าร่างเล็กจะทำต่อ ช่วงล่างของเขาระบมไปหมด แค่คิดจะขยับความเจ็บปวดก็ร้าวไปทั้งตัวแล้ว
“อะไร มีปัญหาเหรอ!! เรื่องมากงั้นก็ไม่ต้องพัก” โรสแกล้งขึ้นเสียงพร้อมกับจับขาของอลันให้แยกออก
“ไม่เอา ไม่เอา ขอโทษ ทำก็ได้ ขอพักหน่อย เอาไว้ทำตอนเย็นนะ” อลันหน้าซีดน้ำตาไหลอาบแก้ม ตอนนี้การร่วมรักเป็นอะไรที่เขากลัวสุดขีด ร่างสูงรีบขอโทษขอโพยร่างบางยกใหญ่จนแทบหายใจไม่ทัน
“อื้ออ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน เป็นเด็กดีรอกูอยู่นิ่งๆ ละ” โรสพูดขึ้นตัดบทพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ อลันมองตามหลังคนตัวเล็กที่เดินออกจากห้องไปด้วยความโล่งใจ ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ได้พักหายใจหายคอบ้าง หลังจากต้องร้องครางมาตลอดทั้งคืน
โซ่สีเงินสนิมเขรอะรอบเสาสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ส่องลอดเข้ามาผ่านช่องเล็กๆ บนผนัง ล่ามติดกับปลอกคอของเด็กหนุ่มในสภาพเปลือยเปล่านอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนพื้น แขนทั้งสองข้างถูกมัดไขว้ไว้ข้างหลัง ตรงกันข้ามกับข้อเท้าที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ ภายในห้องโล่งเตียนไร้สิ่งตกแต่ง
“อื้อออ อื้อออ อะ อือ” อลันงัวเงียตื่นขึ้นจากเสียงกุกกักที่ดังอยู่เนืองๆ นัยน์ตาสีเหลืองทองมองดูรอบๆ อย่างช้า พร้อมกับเรียกสติให้กลับมาจากการหลับใหล ร่างสูงนั่งสำรวจห้องที่ดูแปลกตาไปจากตอนที่เขาหลับ ไม่มีเตียง ตู้เสื้อผ้า หรือสิ่งอำนวยความสะดวกมีแค่ห้องโล่งๆ กับเสาต้นใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลาง
“ตื่นแล้วเหรอ มึงนี่หลับเป็นตายเลยนะ” อลันหันขวับไปตามเสียง ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มผิวขาวซีดในชุดสบายๆ กำลังเข้ามาในห้องพร้อมกับชามอาหารในมือ
“ทะ ที่นี่ที่ไหน มึงจะทำอะไรกูอีก ในมือนั้นอะไร”
“ในบ้านกูเหมือนเดิมนั่นแหละ มันเคยเป็นห้องนั่งเล่น แต่ของส่วนใหญ่เอาไปขายหมดแล้ว กูย้ายมึงมานี่ตอนอาบน้ำให้มึง”
“แค่อาบน้ำแน่นะ” ร่างสูงมองกลับด้วยแววตาไม่ไว้วางใจ
“แค่อาบน้ำ กูจะทำตอนมึงหมดสติไปทำไม ในเมื่อทำตอนตื่นสะใจกว่า” อลันหน้าแดงแปร๊ดตาเบิกกว้าง ร่างสูงนั่งขดตัวชันเข่าพยายามปกปิดส่วนน่าอายของตัวเอง
“คิดว่ามึงอยู่ในสภาพที่ปฏิเสธได้เหรอ”
“มึงหิวรึยัง กูทำอาหารมาให้” อลันมองตาขวางไม่ไว้วางใจของที่อยู่ในจาน โรสเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะวางจานอาหารไว้ด้านหน้าเด็กหนุ่ม นัยน์ตาสีเหลืองทองเพ่งมองดูอาหารในชาม ดูแล้วก็น่าจะไม่ใส่อะไรแปลกๆ ลงไป
“แก้มัดกูหน่อยสิ มือแบบนี้แล้วกูจะกินยังไง” อลันพูดขึ้นพลันคลานเข้าไปใกล้ชามอาหาร ถ้าแก้มัดเมื่อไหร่มึงโดนกูแน่
“หมามันใช้มือกินเหรอ!!”
“…..” อลันมองหน้าไม่พอใจพลันคิดในใจว่าตัวเขาทำอะไรไม่ได้ ยิ่งช่วงนี้ไอ้นี่ผีเข้าผีออกอยู่ด้วย ไม่ขัดใจมันดีกว่า ร่างสูงค่อยก้มลงไปที่ชามอาหารตรงหน้า
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” โรสก้มลงลูบหัวกับท่าทีว่าง่ายของอีกฝ่าย
“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง”
“ดุจัง” ร่างเล็กชักมือกลับหลังจากเห็นอีกฝ่ายจ้องเขม็งกลับมา
.
.
.
“ได้เวลาแล้ว กูให้มึงพักตามสัญญา” น้ำเสียงเย็นเฉียบดังขึ้นจากเด็กหนุ่มร่างเล็ก หลังจากที่ดวงตะวันลับขอบฟ้าไปเพียงชั่วครู่
“ไม่เอา กูไม่ทำแล้ว ปล่อยกูไปสักที” ร่างสูงรีบปฏิเสธทันควัน ขยับตัวดิ้นหนีไปที่มุมห้อง แค่คำพูดประดยคเดียวก็ทำเขาเสียววาบไปทั้งตัว ตัวสั่นงันงกทันทีที่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน
“อะไรจะผิดสัญญาเหรอ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลยนะมึง” โรสพูดแดกดันพร้อมกับเดินเข้ามาหาอลันที่มุมห้องอย่างช้าๆ
“ขอละอย่าทำเลยนะ กูขอโทษที่แกล้งมึง ปล่อยกูไปเถอะ”
“ไม่เอานะ อย่านะ อย่าเข้ามา กูไม่ทำแล้ว”
“พอเถอะกูเจ็บ กูไม่อยากทำแล้ว มันเจ็บ” ร่างสูงดิ้นหนีจนสุดมุมห้อง แววตาหวาดกลัวสุดขีดขอร้องร่างบางที่เดินเข้ามาโดยไม่สนใจคำทักท้วง
“คิดว่าความเห็นมึงกูจะสนเหรอ ตอนกูขอร้องไม่เห็นมึงจะสนใจเลย” ร่างบางบีบคางของอลันบังคับให้เงยหน้าขึ้น แววตาเย็นเฉียบเปิดเผยความอาฆาตอย่างไม่ปิดบัง อลันรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายอ่อนยวบยาบจนเหมือนจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อหากอีกฝ่ายปล่อยมือ
“กูจะทำให้มึงรู้สึกเหมือนตกนรกเลยคอยดู” อลันมองเข้าไปในแววตานั้นด้วยความหวาดหวั่น ทั้งน้ำเสียงและท่าทางเหมือนคนตรงหน้าเป็นอีกคนในชั่วพริบตา
“มะ ไม่เอาใส่ได้ไหม” ร่างสูงพูดขอร้องด้วยเสียงสั่นเครือ
“อะไร ไม่ได้ยิน”
“ไม่เอาใส่ได้ไหม คือ คือว่า ก้นกูยังเจ็บอยู่เลย ทำกันเบาๆ ได้ไหม” น้ำตาสีขาวคลออยู่เนืองๆ บนแววตาที่เคยดุดัน โรสมองดูคนตรงหน้าอยู่ครู่เดียวก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู
“ก็ได้วันนี้กูจะไม่สอดใส่ แต่เรื่องทำเบาๆ กูไม่สัญญา” นิ้วเรียวยาวจิกเข้าที่เรียวผมสีเหลืองทอง โรสลากอลันกลับมาที่กลางห้อง อาจจะด้วยว่าไม่อยากขัดใจหรือร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงก็ไม่อาจทราบทำให้ร่างสูงมาตามการกระชากอย่างว่าง่าย ไม่ขัดขืน
“ตอนมึงปลอกคอแล้วว่าง่ายๆ นี่นารักดีนะ”
“น่ารักกับผีมึงสิ ชอบมากมึงก็เอาไปใส่เองสิ ไอ้เวร”
“โอ้ย...เจ็บ...” ร่างสูงร้องเสียงดังลั่น ตัวงอโน้นลงบนพื้น หลังจากที่ร่างบางแตะเข้าที่ท้องอย่างจัง
“อย่ามาปากดี ไม่งั้นกูจะใส่ไม่ยั้งจนมึงพูดไม่ออก”
“เออๆ รู้แล้ว อารมณ์เสียไปได้แค่แซวนิดหน่อยเอง แตะมาได้” อลันพูดอิดออดพยายามทรงตัวลุกขึ้นกลับมานั่งเหมือนเดิม
“แล้วไงวันนี้จะทำอะไรละ”
“เดี๋ยวมึงก็รู้” โรสยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก พลันผลักให้อีกฝ่ายล้มลงนอนกับพื้น มืออ่อนนุ่มคว้าแก่นกายใหญ่ที่หลับใหลอยู่บังคับให้มันตื่นขึ้น
อลันมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเต้นดังตุบๆ รู้สึกถึงร่างกายที่เริ่มจะร้อนผ่าว ไม่ใช่แค่มืออารมณ์ทางเพศที่เขามีอยู่แล้ว มันเหมือนถูกเติมเต็มด้วยทักษะของอีกคน ทั้งการเร้าอารมณ์ ความอ่อนนุ่มของนิ้วมือการขยับขึ้นลง ในไม่ช้าแก่นกายของเขาก็ตั้งตรงเต็มที่ชี้ชูชันขึ้นเป็นเส้นตรง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายหลอกล้อกับมันแค่ไม่สิบนาที
“มึงเคยทำมาก่อนเหรอ”
“อือ ไม่เคย” ร่างเล็กตอบเสียงพร้อมส่ายหน้า
“เหรอ เห็นทำเก่งนึกว่าจะประสบการณ์สะอีก”
“แค่เพื่อนจะคุยยังไม่มีเลย มึงจะให้กูไปทำกับใคร ส่วนใหญ่ก็อ่านในเน็ต คนที่กูทำด้วยก็มีมึงคนแรกนี่แหละ”
“กูกลายเป็นหนูทดลองคนแรกสินะ ไม่น่าดีใจเลย”
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวมึงได้ดีใจแน่จนสลบแน่” ร่างเล็กพละมือจากแก่นกายด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย อลันหน้าซีดเผือดเมื่อมือเล็กหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง แท่งเหล็กเรียวยาวสีเงิน ประดับด้วยห่วงกลมตรงปลาย และปุ่มนูนนับสิบตามความยาวของแท่ง
“อะไร อะไร มึงจะทำอะไร ไอ้แท่งนั้นมันอะไร แล้วมึงเอามันออกมาทำไม มึงจะทำอะไรกูไอ้โรคจิต” ร่างสูงปากสั่นถามไม่หยุดเมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะโดน ถึงแม้ไม่รู้ว่าของในมือคืออะไร แต่ดูจากที่ผ่านมาคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“มันคือแท่งสวนปัสสาวะนะ เห็นในเน็ตบอกว่ามันเจ็บสุดๆ เลย กูซื้อมาได้สักพักแล้วแต่ยังไม่เคยลอง โชคดีจังที่มึงอยู่นี่ด้วย” โรสขยับเข้ามาใกล้อลันที่นอนตัวสั่นอยู่กับที่ มืออุ่นคว้าเข้าที่แก่นกายนั้นอีกครั้งจับมันให้อยู่กับที่
“อย่านะ ไม่เอานะ ขอละ” อลันตาเบิกกว้างเมื่อแท่งเหล็กที่เปียกชุ่มเจลหล่อลื่นค่อยถูกสอดเข้ามาในช่องเล็กบนแก่นกาย แม้คำขอร้องจะพูดออกมาไม่หยุดปาก แต่ร่างบางก็ไม่แม้แต่จะสนใจ
“อ้า อ้า อ้า เจ็บ เจ็บ เอามันออกไป อ้า เจ็บ เจ็บ” ร่างสูงร้องเสียงจ้าละหวั่นดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง ร่างกายแกร่งสีขาวดิ้นไปบนพื้นเหมือนหมาที่ถูกน้ำร้อนลวง โซ่สีเงินถูกดึงขึงจนตึง ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นเพียงเพราะแท่งเหล็กที่เสียบเข้าไปไม่ถึงสามมิล
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ไอ้เลวกูทั้งขอร้องอ้อนวอนขนาดนี้มึงยังหัวเราะได้อีก
“เอามันออกไป ฮือออ เอามันออกไป เจ็บ เจ็บ”
“ที่เขาบอกว่ามันเจ็บมากนี่คงจะจริงสินะ เอาเข้าไปแค่นิดเดียวมึงก็แหกปากดินพล่านแล้ว” โรสมองดูผลงานของของเล่นใหม่อย่างชอบใจ ในขณะที่คนที่นอนอยู่กลับไม่รู้สึกสนุกด้วยเลยสักนิด
“อย่าพึ่งสลบไปสินี่แค่เม็ดแรกเอง เก็บเสียงไว้ร้องตอนลงไปจนสุดดีกว่า”
“ไม่ ไม่ ไม่ อย่านะ อย่าแตะมันนะ” อลันรีบหันกลับมามองยังนิ้วเล็กบนแท่งเหล็ก ปากสั่นเทาร้องห้ามไม่เป็นภาษา อะไรยังจะเอาเข้าไปอีกเหรอ แค่นี้ก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ถ้าเอาลงไปอีกกูตายแน่
“มานับดูไหมว่ามันมีทั้งหมดกี่เม็ด” แต่ดูเหมือนว่าคำทักท้วงของอลันจะไม่เป็นผล นิ้วเรียวยาวออกแรงกดแท่งเหล็กให้ลึกลงไปทีละนิด ทีละนิด
“1!!” อ้า อ้า เจ็บ แค่ปุ่มนูนเม็ดแรกที่เข้ามาก็ทำเอาร่างสูงสะท้านไปทั้งตัว
“2!!” ไอ้สัส ไอ้โรคจิต ไอ้เวรถ้ากูหลุดออกไปได้นะ
“3!!” อื้ออออ เจ็บ ไอ้โรคจิตผิดเพศ ร่างสูงที่เจ็บเจ็บปวดงัดทุกคำด่าออกมาระบายอารมณ์ ก่อนที่มันจะกลายเป็นขอร้องในวินาทีที่เร็วพอกัน
“5!!” อ้า เจ็บพอแล้ว พอเท่านี้เถอะ กูแสบ อ้า อ้า
“6!!” อื้ออ หยุดนะ ขอร้องเอามันออกไปเถอะ
“7!!” ในที่สุดก็แท่งเหล็กนั้นก็เข้าไปได้ครึ่งทาง อลันมองดูแท่งเล็กที่ค่อยถูกสอดเข้ามาอย่างหวาดกลัว ทุกครั้งที่ปุ่มนูนบนแท่งครูดเข้ากับผนังความเจ็บปวดที่มากเกินคณานับก็แล่นไปทั่วทั้งร่าง
“8!!” ฮือออ ฮือออ พอเถอะ กูเจ็บ เอาเข้ามาแค่นี้ก็พอแล้ว ทรมาน
“9!!” “กูขอโทษ กูจะไม่แกล้งมึงแล้ว เอามันออกไป เอามันออกไป ฮือ และเสียงร้องไห้ดังระงมไปทั้งห้องพร้อมกับเสียงขอร้องที่ดังมาไม่ขาดสาย
