ความรักและความเกลียดก็เหมือนด้านทั้ง 2 ของเหรียญเดียวกันและ มันพลิกกลับได้ง่ายดายนัก
ซาดิส & มาโซฯ,ชาย-ชาย,ดราม่า,รั้วโรงเรียน,วัยว้าวุ่น,นิยายวาย,บูลลี่,โรงเรียนไม่ใช่ที่ปลอดภัยเสมอไป,bdsm,SM,bondage,pet,boylove/yaoi,sextoy,นิยายโรแมนติก,รักวัยรุ่น,น่ารัก,หวาน,blackroserevenge,กุหลาบดำชำระแค้น,Hardcore,ดราม่า,sm,BDSM,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“อึก อึก อ้าส์ อาส์ เสียว อื้อออ เสียว”
“จ๊วบฟฟ จ๊วบบบ อัก อัก จ๊วบ”
เสียงครางหวานของเด็กหนุ่มร่างเล็กดังระงมอยู่เนืองๆ ร่างกายบางสีขาวในชุดนักเรียนสีซีดยืนตัวเกร็งกระตุก ใบหน้าหวานเชิดมองเพดานด้วยแววตาโหยหาราคา คลอไปกับเสียงลิ้นเค้นคลึงของคนร่างสูงที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“อ้าส์ อ้าส์ จะแตกแล้ว จะแตกแล้ว อ้าส์ อื้อออ”
“อื้ออ ขอแตกใส่หน้านะ” ไอ้ห่าขอแต่ละอย่างมีแต่เรื่องสัปดน อลันคิดด่าในใจแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ร่างบางกระชากผมให้แก่นกายของตนโผล่พ้นจากปาก
แก่นกายเล็กกระตุกหงึกๆ ปล่อยน้ำกามเหลวสีขาวลงบนใบหน้าของอลัน ไหลชโลมใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า ร่างบางล้มตัวลงนั่งบนชักโครกหลับตาพริ้มด้วยความอิ่มเอม
“จบแล้วนะ จะเริ่มเรียนแล้ว” อลันมองดูคนตรงหน้าที่ฟินกับการปลดปล่อย ร่างสูงค่อยลุกขึ้นกลัดกระดุมเสื้อนักเรียนกลับเป็นดังเดิม
“เดี๋ยว!!” ร่างเล็กร้องทักในขณะที่ประตูห้องน้ำกำลังจะเปิดออก
“แม่งเรียกอยู่ได้!! ยังไม่พอใจอีกรึไง” อลันหันกลับมาสบถหลังจากที่อีกฝ่ายเรียกเขากลับมากระทำชำเราครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาขวางเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตะลึงกับสิ่งที่อยู่ในมือของปีศาจตัวน้อย
.
“อ่าวกลับมาแล้วเหรออลัน”
“.....” อลันเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเคร่งเครียด คิ้วขมวดติดกันพลันกำมือแน่น ร่างสูงตรงดิ่งกลับไปนั่งที่โดยไม่สนใจคำถามของใครก็ตามในห้อง
“อ่าวอลันแล้วไอ้ตุ๊ดนั้นอะ”
“ช่างแม่งเหอะ เลิกยุ่งกับกูสักที” อลันทุบกำปั้นลงบนโต๊ะดังตุบ!! ใบหน้าหล่อหลับตาปี๋ข่มอารมณ์ ร่างกายสั่นเทาเป็นจังหวะอยู่เนืองๆ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครในห้องสังเกตเห็น
จำไว้นะมึง กูจะเอาคืนมึงให้สาสมเลย!! เด็กหนุ่มคิดในใจอย่างเดือดดาล เม็ดเหงื่อใสผุดขึ้นตามร่างกาย ร่างกายของเขาร้อนวูบวาบ ใบหน้าแดงแจ๋และแก่นกายใต้กรงเล็กก็ปวดตุบๆ ทั้งหมดนี่ถูกกระตุ้นจากอะไรบางอย่างที่ถูกสอดเอาในช่องทางด้านหลังของเขา ของเล่นสีชมพูรูปวงรีขนาดเล็ก สั่นหงึกๆ อยู่ภายในเน้นย้ำจุดเสียวครั้งแล้วครั้งเล่า
1 ชั่วโมงผ่านไป
“หากจะถามถึงความเป็นมาของยุคสุโขทัยต้องย้อนไปถึงพุทธศตวรรษที่ 18 สมัยที่รัฐใหม่ๆ เกิดขึ้นมาเป็นจำนวนมาก...”
“.....” อลันก้มหน้าฟุบลงกับพื้นพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้เตลิดไปมากกว่านี้ ร่างกายโอนเอนไปตามแรงสั่นของสิ่งที่อยู่ภายใน เสื้อนักเรียนสีขาวแนบชิดลำตัวจากความร้อนของร่างกายจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“อลันอ่านย่อหน้าถัดไปสิ!!” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ร่างกายกระตุกยันตัวเองให้ลุกขึ้น
“ในสมัยของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ สุโขทัยถูกกำหนดให้เป็นหัวเมืองชั้นนอก หรือเมืองพระยามหานคร มีการกำหนดเป็นเมืองเอก โท หรือตรี ตามลำดับความสำคัญ ภายหลังการเสียกรุ..ง..ครั้งที่หนึ่..อื้ออ..ง...อ๊าส์ อ้าห์ อื้อ”
ร่างสูงตาเบิกกว้างร่างกายเสียวตัวงอแทบยืนไม่อยู่ เมื่อสิ่งที่อยู่ด้านในสั่นเร็วขึ้นอย่างรุนแรง อลันจ้องเขม็งไปยังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ห่างออกไป แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“อื้ออออ อื้อออ” อลันคู้ตัวยันกับโต๊ะ เม้มปากแน่นกลั้นเสียงคราง ใบหน้าเขินอายภาวนากับชะตาชีวิตขอให้ไอ้ที่อยู่ข้างในมันหยุดสักที
“อลัน อลัน ไหวรึเปล่า” อาจารย์พูดขึ้นถามด้วยความเป็นห่วง
“...อึก...อื้ออ...ไม่...ไม่เป็นอะไรครับ” อลันตอบเสียงตะกุกตะกัก ร่างกายสั่นเทาเป็นจังหวะ
“งั้นนั่งลงเถอะ” ขอบคุณครับอาจารย์ ร่างสูงคิดในใจขณะค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงตามเดิม พลันมองจ้องไปยังไอ้ตัวต้นเหตุ
6 ชั่วโมงผ่านไป
ผ่านไปครึ่งทางสำหรับชีวิตในโรงเรียน เหลืออีก 3 ชั่วโมงก็จะถึงเวลาเลิกเรียน ร่างสูงกำมือแน่นขณะข่มอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่านกับของข้างในที่สั่นไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้
“ไหวไหมอลัน” ร่างเล็กเดินเข้าด้านข้างของอลัน กระซิบถามร่างสูงด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยพร้อมกับใบหน้าแสยะยิ้ม
“กวนตีนกูนะไอ้สัส” ร่างสูงสบถเบาๆ แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายกลับได้ยิน
“พูดไม่เพราะ” ร่างบางกระซิบเบาๆ
“อื้ออออออ อื้อออออ” อลันตาเบิกกว้าง เม้มปากขบกันแน่นที่จู่ๆ เครื่องสั่นในตัวก็ถูกปรับขึ้นระดับสูงสุด ร่างสูงมองค้อนไปยังร่างเล็ก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยกลัวเขาในตอนนี้สักเท่าไหร่
“อื้ออออ อื้อออ อื้ออ ขอโทษ หยุดเถอะ กูขอโทษ อ๊าส์”
“เด็กดี!!” โรสยิ้มอย่างพอใจพลันกดลดระดับของเครื่องสั่นลง ปล่อยร่างสูงลงจากการกระตุ้นในจุดเสียวทางด้านหลัง
อลันกัดฟันโกรธกำหมัดแน่น ข่มอารมณ์ของเขาไว้ส่วนลึก แต่ทุกครั้งที่นึกถึงแก่นกายของเขาก็ยิ่งขยายใหญ่ แข็งตัวใต้กรงเหล็กเหมือนกับโดนมือบีบเอาไว้ทุกวินาทีแล้วมันก็ยิ่งแข็งตัวขึ้นอีก เหมือนกับว่าความจุกเสียดนั้นคือการเล้าโลมอย่างดี แม้ว่าจะพยายามลืมสักเท่าไหร่มันก็ไม่เคยหาย ความรู้สึกของมือคู่นั้นที่กอบกุมแก่นกายของเขา
“อื้อออ ไม่ไหวแล้ว อยากจะเอาออก อยากเอาออก อื้ออ รู้สึกดีจัง” อลันนึกครางเสียงหลงกับความตื่นเต้นที่อยู่ในส่วนลึกกับความจุกและความอึดอัดตรงช่วงล่าง ไม่รู้ทำไม แต่มันรู้สึกดีเหลือเกิน
9 ชั่วโมงผ่านไป
ติ่ง ติ่ง ติ่ง เสียงระฆังเลิกเรียนดังบอกเวลาเหมือนอย่างเคย อลันฟังเสียงนั้นด้วยความโล่งใจไม่ต่างจากเสียงของแตรจากสวรรค์ แม้ว่าเขาจะเคยฟังมันมาเป็นร้อยครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เขาอยากจะกลับบ้านใจแทบขาด หากว่าเป็นไปได้เขาอยากจะกลับเข้าห้องแล้วถอดเปลื้องทุกอย่างทิ้ง จมดิ่งสู่ห้วงแห่งกามอารมณ์ อยากจะปลดปล่อยเหลือเกิน ไม่ไหวแล้วใครก็ได้เอามันออกไปที
“ตามมานี้” เสียงกร้าวแข็งดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะถูกกระชากขึ้นจากโต๊ะ
“อะไร พากูมาที่นี่อีกแล้ว” โรสถามขึ้นด้วยความงุนงงหลังจากถูกลากเข้ามาในห้องน้ำเป็นรอบที่สองของวัน
“ถอดออกให้กูหน่อย” อลันพูดขอร้องเสียงอ่อย
“พูดอะไรกูไม่ได้ยิน”
“กูขอร้อง ถอดมันออกไปกูหน่อย” ร่างสูงคุกเข่าลงกับพื้น พลันแหงนหน้ามองคนตรงหน้า ดวงตาคลอเบ้าอ้อนวอนเจ้านายด้วยเสียงสั่นเครือ มือทั้งสองกอบกุมแก่นกายแน่นด้วยความเจ็บปวดที่มันยังแข็งตัวคับกรงขังไม่หยุด
“พึ่งใส่ไปได้ครึ่งวันเอง”
“แค่ชั่วโมงเดียวกูก็จะตายอยู่แล้ว ถอดมันออกให้ทีได้โปรด”
“.....”
“เดี๋ยว เดี๋ยวกูอมให้ก็ได้นะ ถอดออกให้หน่อย”
“.....”
“กูให้มึงเอาก็ได้ นะ เอามันออกนะ กูขอร้อง” อลันงัดความหวานทุกคำที่เขาคิดออก มือทั้งสองกอดขาของโรสเอาไว้แน่นพลันขยับของสงวนถูไถไปกับขาของร่างบางไม่หยุดไม่ต่างอะไรจากหมาติดสัด
“1 อาทิตย์”
“วะ ว่าไงนะ คะ คือ” ร่างสูงมือไม้อ่อนตาเบิกกว้าง
“ใส่ไปอีก 1 อาทิตย์ แล้วกูถึงจะให้มึงเสร็จ”
“ไม่ ไม่ ไม่เอานะ ขอร้อง ไม่เอา ฮืออ ไม่เอา กูจะตายอยู่แล้ว มันเจ็บ ไม่เอาแล้ว ถอดออกนะ ขอร้อง ถอดออกนะ เอามันออกนะโรส” อลันกอดขาของร่างบางเอาไว้แน่น แต่ดูเหมือนว่าโรสจะไม่สนใจเสียงขอร้องแสนสั่นของร่างสูง ร่างบางสะบัดขาก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งอลันไว้กับความสิ้นหวังและความจุกเสียดที่หว่างขา
“โรสพรุ่งนี้เอาออกนะ”
“โรสมึงโกรธอะไรกูเหรอ”
“ขอร้องนะครับ เอาออกนะครับ”
“โรสตอบหน่อย”
ในห้องนอนแสนสวยในคฤหาสน์ บนเตียงใหญ่บนฟูกนุ่ม เด็กหนุ่มร่างสูงนอนคุดคู้งอตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม มือทั้งสองกอบกุมแก่นกายบรรเทาความจุกและความอึดอัดที่เพิ่มขึ้นเรื่อย นัยน์ตาคลอเบ้ามองหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงด้วยความคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมา แต่ไม่ ถึงแม้ว่าเขาจะส่งข้อความไปเท่าไหร่ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยักจะสนใจ
“โรสตอบหน่อยสิ นะ”
“เอาออกนะ ถอดให้หน่อยกูยอมทำทุกอย่างเลย”
“ไม่!!”
“เลิกส่งข้อความมาได้แล้ว ไม่งั้นกูจะให้มึงใส่อีกเดือน”
ข้อความตอบกลับของร่างบางทำเอาเขาตัวสั่นเสียวสันหลังวาบ แม้ที่ผ่านมาเขาจะมีเรื่องต่อยตีมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขากลัวเท่าวันนี้ อลันกดปิดหน้าจอโทรศัพท์อย่างระวัง เขาไม่กล้าแม้แต่จะกดโทรศัพท์เลยสักปุ่ม
แสงหน้าจอดับวูบลง กลายเป็นใบหน้าของเขาที่สะท้อนอยู่บนหน้าจอ น้ำตาของอลันไหลบ่าออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ร่างสูงซุกหน้าลงกับผ้าห่มมือแกร่งฉีกทึ้งผ้าห่มราคาแพงด้วยความโกรธและสังเวช จากคุณหนูที่มีทุกอย่างในชีวิตสู่คนที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะจับแก่นกายตัวเอง อลันร้องไห้ตลอดทั้งคืนจนเสียงร้องไห้นั้นเบาลงกลายเป็นความเหนื่อยล้าจนเขาหลับไป
