เรื่องราวของเธอและเขา สองมาเฟีย สองตระกูล รู้จักกันทางธุรกิจ ความรักที่จู่ๆก็เกิดขึ้นท่ามกลางเรื่องราวต่างๆ ที่จะต้องเผชิญร่วมกัน
รัก,ชาย-หญิง,ดราม่า,อาชญากรรม,ยุคปัจจุบัน,มาเฟีย,ดราม่า,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ร้านอาหารควานโตเร็ส 19.00 น.
Part erene
ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ที่ร้านอาหารตามที่นัดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
“งั้นเชิญสั่งอาหารเลยไหมครับ” อีริคถาม
“ค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจนะครับ มื้อนี้ผมเป็นคนเลี้ยงคุณเองนะ เพราะผมคือคนที่ชวนคุณออกมา”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หารกันดีกว่า” เรเน่ถึงว่าเราหารกันจะดีกว่าเพราะไม่ได้คิดว่าจะมีรอบที่สองที่ต้องมาแบบนี้
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากเลี้ยง เอาเลยๆๆ เชิญสั่งได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”
“…งั้นคุณสั่งดีกว่าค่ะ” เห้อ ดื้อด้านจริงๆ
“อ้อ ผมไม่รู้ว่าคุณชอบแบบไหน ยังไง งั้นลองเป็นสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าพริกไทยดำไหมครับ เป็นเมนูขึ้นชื่อของที่นี่เลย ที่จริงมีเนื้อหมูสเต็กอีกเมนูที่ขึ้นชื่อ แต่ตอนนี้มันค่ำแล้วถ้าคุณทานไปอาจจะย่อยยากก็ได้ คุณว่ายังไงครับ” อีริคแนะนำอยากชำนาญ
“สปาเก็ตตี้ก็ได้ค่ะ” เรเน่คิดตามที่พูดมา ก็ไม่เลวนะ จะได้ไม่ต้องรอย่อย
“ครับ งั้นเอาสปาเก็ตตี้สองที่ครับ”
“รับน้ำดื่มเป็นอะไรดีคะ” พนักงานสาวถามอีกรอบ
“…” เรเน่ไม่ได้ตอบแต่ผายมือเป็นลักษณ์เชิญสั่งให้
“งั้นเอาน้ำส้มสองที่ครับ”
“ค่ะ รับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ”
“ไม่ครับ”
“รอสักครู่นะคะ” พนักงานก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
หลังจากนั้นอีริคก็ได้เริ่มถาม ชวญคุยกับเรเน่มาตลอด
“ไม่ทราบว่าคุณเอเรเน่มาทานข้าวข้างนอกบ่อยไหมครับ เคยมาที่นี่หรือป่าว”
“ไม่บ่อยค่ะ แต่ก็เคยได้ยินมาบ้าง”
“งั้นหลอครับ แล้วคุณเคยกิ…” อีริคกำลังถามต่อแต่ก็มีเสียงแทรกเข้ามาก่อน
“ร้านนี้เป็นร้านของคุณใช่ไหมคะ”
“อ้อ ใช่ครับ มีอะไรหรือป่าวครับ ติดขัดตรงไหนหลอครับ”
“อ้อ ป่าวค่ะ แค่จะไม่มาอีก”
“!!เอ่อ ทำไมละครับ”
“ก็ไม่ได้อยากเจอคุณนิ”
“หึ งั้นเดี๋ยวผมจะทำให้เจอคุณเองที่ไม่ใช่ร้านอาหาร”
“หึ”
หลังจากนั้นเรเน่กินอยากเดียวปล่อยให้คุณอีริคพูดอยู่ฝ่ายเดียว จนถึงเวลาแยกกันกลับ
“ผมติดเนื้อสเต็กคุณอยู่ ครั้งหน้าเรามาอีกทีวันไหนดีครับ”
“ไม่เป็นไรคะ”
“ไม่เป็นไรไม่ได้ครับ ผมอยาก”
“อยาก?”
“อยากเลีย เอ้ย เลี้ยงน่ะครับ นะครับ” อีริคเริ่มขยับมื้อมากับจับมื้อเป็นฝ่ายเบาๆ เหมือนเป็นการอ้อนกร่ายๆ
“…ไม่ได้ว่างขนาดนั้น” เรเน่เองก็ได้เห็นการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนจะพูดขึ้น
“ยังไงก็ต้องว่างในการทานข้าวบ้างแหละน่า แค่เปลี่ยนมาทานกับผมแค่นั้น นะ น่านะ” อีกฝ่ายเริ่มเขย่าแขนแรงขึ้น
“เห้อ ปล่อย”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย” เรเนเริ่มพูดเสียงดังขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ไม่ฟังไม่เดิม
“ไม่!”
“งั้นก็ไม่มีครั้งต่อไป” อีริคได้ปล่อยมือทันทีที่เรเน่พูดจบ ก่อนจะชูมือขึ้นเหนือหัว
“คริ พูดแล้วนะ ห้ามคืนคำ ไม่งั้นโกรธ”
“เรื่องของนาย” พูดจบก็ได้เดินออกไป ก็ไม่วานที่จะมีเสียงตะโกนดังขึ้นตามหลัง
“ห้ามคืนคำนะ เดี๋ยวนัดวันให้”
จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับแบบจริงๆ สักที หลังจากทำงานมีเหนื่อยๆ ต้องมาเจอกับอะไรเนี่ย เหนื่อยใจจริง
ในรถ
“นายหญิงครับ มีงานด่วนที่อิตาลีครับ” เลนรายงาน
“ฟู่วว เรื่องไร” เรเน่พ่นควันออกมาก่อนถามต่อ
“มีปัญหาในการขนส่งครับ”
“จิ๊ วันไหน”
“พรุ้งนี้ตอนบ่ายครับ”
“สาย ตอนสาย”
“ได้ครับ”
Part eric
“ไอ้ปาร์ค ไอ้ปาร์คโวย!!” เสียงตะโกนดังออกมาจากห้องทำงานที่บริษัท
“ครับนาย ครับ มีไรครับ”
“มึงมีไลน์ของคุณเอเรเน่ป่ะวะ”
“เอ่อ ผมจะมีได้ยังไงล่ะครับ”
“เออว่ะ แม่ง ไม่ได้ขอด้วย จิ๊ งั้นมึงช่วยไปบอกเอเรเน่ให้กูด้วยว่าที่นัดกันอะ เย็นนี้เวลาเดิม ที่เดิม”
“เอ่อ นายไม่ได้บอกหรือขออะไรเลยหลอครับ”
“ก็เออดิ ลืมวะครั้งนี้ต้องขอ หึ”
“เอ่อ ได้ครับ ไปเดี๋ยวแหละครับ”
ปัง เสียงปิดประตูหลังจากปาร์คเลขาคนสนิทหรือมือขวาของเขาเดินออกไป
เวลาผ่านไปสักซักปาร์คก็ได้เขเามารายงานในเรื่องที่พึ่งสั่งให้ทำไปเมื่อครู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับนาย”
“เป็นไง”
“ผมไปบอกตามที่นายสั่งแล้วครับ แต่ว่า…”
“แต่ว่าไรวะ”
“คือ คนที่เป็นผู้ช่วยเลขาของคุณเลนเขาบอกว่าคุณเอเรเน่ไม่อยู่ครับ ไม่ทราบว่าไปไหน จะกลับเมื่อไหร่ รู้แค่ว่าทำงานด่วนที่ไหนสักที่แค่นั้นครับ”
“ห้ะ!ไม่อยู่ แล้วฝ่ายนั้นไม่ได้บอกอะไรเลยหลอวะ”
“ไม่เลยครับ เห็นว่าเดินทางเมื่อช่วงสายวันนี้เองครับ”
“ไปสืบมาดิว่าไปไหน”
“เอ่อ นายครับเองว่าจะไม่ได้”
“ไม่ทำจะไม่ได้” อีรินตะโกนด้วยความไม่สบอารมณ์
“ก็ คุณเอเรเน่เองก็เป็นมาเฟียนี่ครับ แล้วครับผมจะสืบได้ยังไง ครั้งก่อนที่สืบไป เราก็ไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลยนะครับ ความปลอดภัยเป็นเริ่ดขนาดนั้น”
“shit”
ใช่ ที่บอกว่าครั้งก่อนที่สืบไปคือก่อนหน้าที่จะนัดกันทานข้าวพวกผมได้ให้คนไปสืบประวัติส่วนตัวแบบละเอียกดมา แต่ก็ว่างเปล่าเพราะมีระดับความปลอดภัยมากถึงมากที่สุด เพ้อๆ อาจปลอดภัยมากกว่าตัวเขาอีก น่าทึ่งจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรถ้าได้อยูาด้วยกันไปอีกสักพัก ชีวิตผมคงได้พบเจออะไรแบบนี้อีกมากแน่ๆ
Past erane
“เลน”
“ครับ”
“ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่าวะ”
“อะไรครับ”
“ไม่รู้สิ”
“คงคิดมากไปหรือเปล่า ผมบอกแล้วว่าให้พักบ้าง นายเป็นแบบนี้ตลอดเลย
“หลอ” ลืมอะไรวะ นึกไม่ออกเลย
