เรื่องราวของเธอและเขา สองมาเฟีย สองตระกูล รู้จักกันทางธุรกิจ ความรักที่จู่ๆก็เกิดขึ้นท่ามกลางเรื่องราวต่างๆ ที่จะต้องเผชิญร่วมกัน
รัก,ชาย-หญิง,ดราม่า,อาชญากรรม,ยุคปัจจุบัน,มาเฟีย,ดราม่า,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
past erene
จากเคลียร์งานเสร็จเอเรเน่ก็ได้เดินกลับมาที่ห้องเหมือนเดิม
“คุณเอเรเน่ไปไหนมาครับผมรอตั้งนาน”
‘’ก็ไม่นานนะคะ”
"นานสิ นานมากด้วย แค่วิเดียวก็นานมากๆเลย"
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงงง
‘เลน’
“ว่ามา”
‘นายครับ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันส่งของที่อังกฤษแล้วครับ จะให้ผมจองตั๋วเลยไหมครับ’
“อือ จองเลย”
‘ครับผม’
“มีอะไรหลอครับ ดูเครียดๆ”
“นี่”
“ครับ”
“ฉันต้องไปทำงานที่อังกฤษ”
“อังกฤษ ละ เลยหลอครับ”
เอเรเน่ไม่ได้ตอบแต่พยัคหน้าให้แทน
“แล้ว นานไหมครับ”
“1 อาทิตย์ค่ะ”ตอนนี้สีหน้าของอีริคดูหงอยลงทันตาเห็น แล้วต้องทำยังไงละทีนี้ หลังจากที่ทั้งคู่เงียบกันไปนาน อีริคก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“เข้าใจแล้วครับ วันนี้ว่างหรือเปล่าครับ”
“ทำไมหลอคะ”
“ก็ งั้นนน เราไปเดินห้างกันไหมครับ เราไม่ได้ไปไหนกันมานานแล้วนะ”
“หลอคะ”
“ครับ”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ตอนนี้ไม่มีงานสำคัญอะไรแล้ว”ไหนๆก็ไหนๆแล้วเดี๋ยวจะไม่ได้เจอกันไปอีกสักพัก ไปเดินห้างก็ถือว่าเป็นการปลอบใจด้วยแล้วกัน
“งั้นไปกันครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง อยากได้อะไรก็บอกผมได้เลยนะครับ”
“หึ ได้ค่ะ”
ห้างดังในตัวเมืองกรุงโรม
ตอนนี้เราสองคนก็มาถึงห้างกันแล้วค่ะ แต่ว่าเลนกับปาร์คไม่ได้มาด้วยโดยที่อีริคให้เหตุผลว่าอยากมาสวีทกันสองต่อสอง คนอื่นไม่ต้องตามมา
“แล้ววว คุณเอเรเน่อยากไปไหนไหมครับ”
“ไม่รู้สิคะ”
“งั้นไปดูหนังกันครับ”
“ค่ะ”
“ดูหนังอะไรดีครับ”
“แล้วคุณอยากดูหนังเรื่องไรละคะ”
“นี่ๆๆ เรื่องนี้เลยๆ ต้องสนุกแน่ ไปครับ”
หลังจากนั้นอีริคก็เนียนจับมือไปซื้อตั๋วหนัง แต่ไม่ได้ซื้อป็อปคอร์นเพราะทั้งคู่นั้นไม่ชอบกินของหวานกัน จากนั้นไม่นานก็ได้เวลาเข้าโรงไปดูหนังกันแล้ว ดีนะที่หนังเป็นหนังแอ็คชั่น ไม่งั้นตายแน่ หลังจากดูหนังกันเสร็จแล้วอีริคก็หิวเลยตกลงกันจะไปกินข้าวร้านใกล้ๆนี้โดยที่ให้เอเรเน่เป็นคนเลือกร้านให้แลกกับที่ยอมไปดูหนังด้วยกัน
“ร้านนี้เถอะค่ะ กินได้ใช่ไหม”
“ได้ครับ อะไรก็ได้ ไปครับหิวจนผมจะกินคุณได้ทั้งตัวแล้วเนี่ยย”
"ริค!"
เอเรเน่ยังไม่ทันได้ตอบบบก็ได้ินเสียงปริศนาได้มาจากด้านหลังของพวกเขา ฟังจากเสียงคือเป็นเสียงของผู้ชาย ทั้งคู่หันไปมองต้นเสียงที่ดังออกมา
“หือ นิค”
“เออ ไงเพื่อน ไม่เห็นหน้าตั้งนานนึกว่าตายห่าไปแล้ว ดีที่ยังจำเพื่อนได้นะ”นิคพูดจบก็เอามือมาพาดไหล่เพื่อนชายอย่างอีริคที่ทำหน้าเอื่อมระอากับเพื่อน
“กูไม่ได้ความจำเสื่อมไหม”อีริคพูดจจบก็จับแขนเพื่อนที่พาดไหล่อยู่ออก
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย มึงนี่ เออ แล้ววนี่ใครวะเด็กใหม่หลอ สวยดีนี่หว่าา แบ่งบ้างดิ”
“พูดดีๆนะมึงเด็กมงเด็กใหม่อะไร อย่ามามั่วนะ นี่ คุณเอเรเน่ ซากาเพรนโต พึ่งมาขยายธุรกิจที่นี่ คุณเอเรเน่ครับนี่เพื่อนผม นิค โดมินิค ราเนียร์ครับ”หลังจากที่โดนเพื่อนแซวที่ทำให้ตัวเขาเองเสียหายก็รีบแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันก่อน ไม่งั้นคะแนนเหลือศูนย์แน่ ด้วยน้ำเสียงนุ่มที่แตกต่างจากเวลาที่อยู่กับเพื่อนโดยสิ้นเชิง
“แหมน้ำเสียงแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอเรเน่”พูดจบด้วยน้ำเสียงนุ่มโดยแตกต่างกับเพื่อน ก็ยกมือเข้าไปจับตามมารยาทการทักทายสากลแต่เพื่อนตัวดีก็รีบดึงมือเขาไปจับซะเอง สงสัยมันหวงของมัน
“แล้วนี่จะไปไหนกันหลอครับ”นิคถาม
“อ้อ กินข้าวค่ะ”เอเรเน่ตอบ
“ผมไปด้วยนะครับคุณเอเรเน่”นิคเสนอตัวขึ้นมา
“ไม่!”แต่เป็นอีริคแทนที่ตอบกลับนิคแทนเอเรเน่
“กูไม่ได้ถามมึงนะไอริค กูถามคุณเอเรเน่ ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ ค่ะ ตามสบาย”
“คุณเอเรเน่ครับ!”
“หึ งั้นไปเถอะครับ ร้านนี้ใช่ไหมครับ ไปครับไปๆ”
“มึงแกล้งกูแน่ๆไปนิค มีงนี่แม่ง”อีริคสบคอยู่คนเดียวหลังจากที่ทั้งคู่เดินเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่งไป จากนั้นก็เดินเข้าร้านอาหารตามทั้งคู่ไป อุตส่าห์มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนแต่ก็มีมารมาผจญ หลังจากที่ทั้งสามคนได้กินข้าวด้วยกันแล้วโดยระหว่างนั้นอีริคกับนิคก็เถียงกันไม่หยุดจนถึงช่วงตอนจ่ายเงินก็เถียงกันว่าใครจะจ่ายเพื่อโชว์ความป๋า แต่ตอนนี้นิคได้ขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระด้วนซะก่อน เมื่ออีริครู้แบบนั้นก็ยิ้มหน้าบานจูงมือเอเรเน่ไปซื้อของตามแบรนด์หรูต่อ
“คุณเอเรเน่อยากได้อะไรบอกผมได้นะครับ เดี๋ยวผมจ่ายเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่อยากได้”
“แต่ผมอยากซื้อของให้คุณนะครับ”
“ก็ฉันไม่มีของที่อยากได้ไงคะ”
“งั้น เดี๋ยวผมเลือกให้เองดีกว่านะครับ ไปครับ”
“คุณนี่นะ”สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามอีริค
"นี่สร้อยเส้นนี้เหมาะกับคุณนะ ผมใส่ให้เลย"
"ขอบคุณค่ะ"
เดินซื้อของกันไปเรื่อยๆจนค่ำ อีริคขับรถมาจอดหน้าโกดังที่ทำงานของเอเรเน่เหมือนตอนไปรับเหมือนเดิม แต่เอเรเน่ก็ยังไม่เดินลงจากรถยังนั่งอยู่ด้วยกันในรถ ตอนนี้ในรถนั้นเงียบกันทั้งคู่จนได้ยินเสียงคลื่นที่อยู่ใกล้ๆนี้
“นี่ คุณเอเรเน่ครับ ไม่ไปอังกฤษไม่ได้หลอครับ”เป็นฝ่ายของอีริคที่พูดขึ้นมาก่อน
“แต่ฉันไปทำงานนะคะ”
“แต่คุณไปนานนี่”
“ไม่นานนะคะ แปปเดี๋ยวเอง”
“นาน วันเดียวก็นานแล้ว”
“คุณนี่ นี่คุณติดฉันหลอคะ”
“ใช่ ผมติดคุณ ติดมากๆเลยละ”
ตึก ตึก ตึก
จู่ๆก็ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงถี่ๆขึ้นเรื่อยๆ ไม่เข้าตัวเองจริงๆว่าตอนนี้เป็นอะไรไป ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ช่วงนี้เราเป็นอะไรไปกันนะ
“คุณเอเรเน่เป็นอะไรไปหลอครับ ทำไมหน้าแดงขนานนั้น”
“คะ? หน้าแดง หลอ”
“ใช่ครับหน้าแดง แดงมากด้วย หรือว่า”
“วะว่า”
“ร้อนหลอครับ เดี๋ยวผมเร่งแอร์ให้”
“เอ่อ ค่ะ”เราเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย
“แต่พูดจริงนะครับ ผมติดคุณ ไม่อยากให้คุณไป”
“ไม่เอาค่ะ ฉันไปทำงานแปปเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
“อืมมมม ไม่อยากให้ไปเลยย ก็ได้ คุณทำงานนี่”
“ค่ะ ฉันไปทำงานเอง”
“ฮึก”
“นี่ คุณร้องไห้หลอคะ”
“ฮึก เปล่า”
“หึ ร้องไห้เป็นเด็กไปได้”
พรึ่บ
จู่ๆอีริคก็ขยับตัวเขามากอดเอเรเน่เอาไว้แน่น สักพักก็ขยับตัวออกไป
“ฝันดีนะครับ”
“ค่ะ ฝันดีเช่นกัน”หลังจากนั้นก็ลงจากรถเดินเข้าโกดังไป แล้วเตรียมตัวบินไปอังกฤษ ซึ่งใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงที่อังกฤษแล้ว
England
ตอนนี้ก็มาถึงอังกฤษแล้วแล้วตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านใหญ่แล้ว แต่ก็จะไปไหน ทำอะไรเราก็เดินทางมาที่หลุมศพของตระกูล ตอนนี้ทุกคนในครอบครัวได้ตายกันไปหมดแล้วตั้งแต่ตัวเขานั้นยังเด็ก เขาเติบโตมาด้วยตัวคนเดียวไม่ได้สัมผัสถึงคำว่าครอบครัว เกิดมาก็ต้องฝึกต่อสู้ทุกรูปแบบ เรียนรู้งานที่ตระกูลได้สร้างเอาไว้ ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียวหลังจากที่แม่ของเขานั้นคลอดเขาได้ไม่กี่เดือนก็ได้เสียชีวิตลงด้วยอะไรก็ไม่รู้ ส่วนพ่อของเขานั้นเสียใจตรอมใจ จนต้องกินเหล้าเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดแล้วก็เอาแต่โทษเขาว่าเป็นคนทำให้แม่ของเขาก็ตาย คนที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็กก็คือคุณอา น้องชายคนเดียวของคุณพ่อ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้จากไปไม่มีวันกลับมาได้อีกเหมือนคนอื่นๆ คนที่อยู่กับเขานั้นมีแค่ลูกน้องและแม่บ้านแค่นั้นเอง
หลุมศพประจำตระกูล
“หนูมาหาแล้วนะคะ ตอนนี้ทุกคนเป็นยังไงกันบ้าง หนูสบายดีนะคะ ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นแบบนี้นะคะ หลับให้สบายค่ะ”
“กลับ”
“ครับ”เลนตอบ
บ้านใหญ่
“คุณหนู มาถึงแล้ว”เสียงแม่บ้านประจำตระกูลที่อยู่มาอย่างยาวนานดังขึ้น
“ค่ะ”
“พึ่งมาถึงเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักบนห้องนะคะ ป้าให้เด็กไปทำความสะอาดแล้ว ไปค่ะ”
“ป้าไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูไปเอง”
“ค่ะ คุณหนู”
โถงทางเดินชั้น2จะเป็นโถงโล่งๆไม่มีเฟอร์นิเจอร์ประดับ แล้วก็จะมีกระจกใสที่ยาวตั้งแต่พื้นจนถึงเพดาน ที่หันหน้าไปฝั่งหลังบ้าน จะเห็นเป็นสวนในพื้นที่ขนาดใหญ่และมีต้นไม้ใหญ่ที่มีเชือกที่ขาดห้อยลงมาแล้วห้องนอนของเขานั้นก็มีหน้าต่างใสที่มองเห็นสวนหลังบ้านและต้นไม้นี้ได้เหมือนกัน
