ปอบไอ้เกรียง - บทที่ 5 ทางกลับบ้าน โดย CokeAuttaphon @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ระทึกขวัญ,ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า

ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,สืบสวนสอบสวน,ผี,สยองขวัญ

สายสัมพันธ์แห่งสายเลือดและความรักที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ทำให้ชีวิตของเกรียงต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล ความทรมานนี้มันช่างเจ็บปวดชวนหิวตับเธอ...ซะเหลือเกิน!! นิยายผีไทย สืบสวนสอบสวน ทริลเลอร์ระทึกขวัญ สยองขวัญ

ผู้แต่ง

CokeAuttaphon

เรื่องย่อ

นิยายผีไทย สืบสวนสอบสวน ทริลเลอร์ระทึกขวัญ สยองขวัญ ที่มีรสชาติแปลกใหม่ที่คุณไม่ควรพลาด กับเรื่องราวของการสืบสวนสอบสวนผีปอบของสารวัตรวีรภาพ ที่จะนำคุณไปสู่ความหลอนและสยองขวัญของเกรียงจากการสืบทอดปอบจากบรรพบุรุษ ที่ทำให้ชีวิตของเขาไม่มีความสงบสุขเหมือนเดิมอีกต่อไป ไหนจะเรื่องความสัมพันธ์กับอิง และคนเกลียดปอบทั้งหลาย ที่ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องนี้ชีวิตจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

***หนึ่งในนิยายซีรีส์สืบสวน สยองขวัญที่ภูมิใจนำเสนอจักรวาลเดียวกับลิปแดง

E-Book 

Meb: http://bit.ly/3Ycc44g

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับนักอ่านที่มีอายุ 15 ปี ขึ้นไป อาจมีการบรรยายเกี่ยวกับสภาพศพภายในที่มีความน่ากลัวและพิสดาร ผิดธรรมชาติ ไม่แนะนำให้ปิดไฟอ่านในตอนกลางคืนเมื่อผ่านบททดลองอ่านไปแล้ว เพราะอาจขนหัวลุกเอาได้ในยามค่ำคืนที่ปอบออกล่า นักอ่านที่อายุต่ำกว่า 15 ปี ควรได้รับคำแนะนำ

ปอบไอ้เกรียง-บทที่ 1 ไอ้ดำ อีแดง,ปอบไอ้เกรียง-บทที่ 2 ชีวิตของเกรียง,ปอบไอ้เกรียง-บทที่ 3 แชตจากอิง,ปอบไอ้เกรียง-บทที่ 4 สายไหมของเกรียงและอิง,ปอบไอ้เกรียง-บทที่ 5 ทางกลับบ้าน

หลังจากงานวัดหมอลำที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานและบรรยากาศคึกคัก เกรียงและอิงเดินกลับมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของเกรียงที่จอดอยู่ริมถนน เสียงลมหายใจเบา ๆ ของอิงสอดประสานกับความเงียบของหมู่บ้านที่กำลังหลับใหล มีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ร้องระงมในยามค่ำคืน ลมเย็นที่พัดผ่านใบข้าวในทุ่งนาทำให้บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความวังเวงและหนาวเยือก

"ขอบใจนะ ที่พาไปเที่ยวงานวัดวันนี้ เราสนุกมากเลย" อิงพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ใบหน้าของเธอมีแสงจันทร์อาบไล้จนดูสวยงามขึ้นเกินคำบรรยาย

"ยินดีเสมออิง" เกรียงตอบเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นในใจ เขายิ้มให้เธอ ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นในยามค่ำคืนเช่นนี้ รอยยิ้มของเกรียงทำให้ความกังวลและความเหนื่อยล้าของทั้งคู่หายไปหมดสิ้น

หลังจากที่เกรียงไปส่งอิงที่บ้านเสร็จ เขาจุดเครื่องรถมอเตอร์ไซค์แล้วค่อย ๆ ขับกลับบ้าน ข้างทางเป็นทุ่งนาอันกว้างใหญ่ที่เงียบสงบ ท้องฟ้ามืดมิดไร้ดาว มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเป็นลำแสงเดียวในคืนที่เงียบเหงา ลมพัดแรงขึ้นจนทำให้ใบข้าวในทุ่งนาสั่นไหวราวกับกำลังเต้นรำในยามราตรี

ขณะที่เกรียงขับรถผ่านทุ่งนา สายตาของเขากลับสะดุดกับแสงไฟระยิบระยับที่อยู่ไกลออกไปในทุ่งนามืดครึ้ม มันเป็นแสงวูบวาบ สีส้มจาง ๆ คล้ายแสงจากไฟฉายดวงเล็ก แสงนั้นเคลื่อนที่ไปมาอย่างแปลกประหลาด มันไม่เหมือนแสงจากไฟบ้านหรือไฟจากถนน แต่ดูเหมือนบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ธรรมดา

หัวใจของเกรียงเริ่มเต้นแรงขึ้น ความหนาวเย็นของลมที่พัดผ่านทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกบีบให้ขับรถช้าลง เขาหยุดรถอยู่ริมทาง สายตาของเขาจ้องไปที่แสงไฟนั้นที่ยังคงกะพริบอยู่กลางทุ่งนา ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาในใจ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่มีบางอย่างในตัวเขากลับกระตุ้นให้เขาต้องตามไปดู

"แสงอะไรวะ? " เกรียงพยายามปลอบใจตัวเองด้วยคำพูด เบา ๆ ที่แทรกออกมาจากปาก แต่ก็ยังไม่แน่ใจ แสงไฟวูบวาบนั่นทำให้เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่มากกว่าความธรรมดา ราวกับมันเป็นสิ่งที่ดึงดูดเขาให้ไปหา

เกรียงกดคันเร่งเล็กน้อย ขับมอเตอร์ไซค์ไปตามเส้นทางที่เชื่อมต่อกับทางเล็ก ๆ ที่นำไปสู่ทุ่งนา สายลมเย็นที่พัดผ่านมาพร้อมกับเสียงใบข้าวที่สั่นไหว ทำให้บรรยากาศยิ่งดูน่าขนลุก ขณะที่แสงไฟนั้นยังคงเคลื่อนที่ไปมาในระยะไกล

หัวใจของเกรียงเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าเลือดในร่างกายถูกผลักดันให้เต้นตามจังหวะของความตื่นเต้นและความกลัว เขาหายใจลึก ๆ พร้อมกับกดคันเร่งเพิ่มอีกนิด เสียงมอเตอร์ไซค์ดังก้องท่ามกลางความเงียบรอบตัว ขณะที่เขาเคลื่อนเข้าไปใกล้แสงไฟนั่น

เมื่อใกล้ถึงจุดที่แสงไฟระยิบระยับนั้นอยู่ เกรียงชะลอรถและจอดริมทาง จากจุดนี้ เขาไม่สามารถขับเข้าไปได้อีกต่อไป เขาจึงตัดสินใจเดินลงไปในทุ่งนามืด มองไปข้างหน้า สายลมที่พัดผ่านทำให้ต้นข้าวเอนไปตามทาง กลิ่นดินและน้ำชุ่มโชกจากฝนที่ตกมาในช่วงเย็นยังคงลอยอยู่ในอากาศ

"เราจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่..." เกรียงกระซิบกับตัวเอง ความรู้สึกสับสนและกลัวทำให้เขาหายใจถี่ขึ้น ขาของเขาก้าวเข้าไปในทุ่งนา ใบข้าวสัมผัสกับผิวของเขาให้ความรู้สึกเย็นเฉียบ ทุกย่างก้าวของเขาทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้น พร้อมกับเสียงดังกรอบแกรบใต้เท้าที่เดินผ่านดินโคลน

เมื่อเข้าไปใกล้แสงไฟมากพอ เขาพบว่ามันไม่ใช่อะไรที่น่ากลัวอย่างที่คิด แสงนั้นมาจากไฟฉายเล็ก ๆ ที่ชาวบ้านใช้ในการส่องกบ กลุ่มชาวบ้านสามสี่คนกำลังเดินหากบอยู่กลางทุ่งนา เสียงหัวเราะและพูดคุยของพวกเขาดังเข้ามาเบา ๆ

เกรียงหายใจออกอย่างโล่งใจ รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา "ที่แท้ก็แค่ชาวบ้านมาส่องกบเองหรอวะ" เขาพูดกับตัวเองแล้วหัวเราะเบา ๆ กับความกลัวที่เขาสร้างขึ้นในใจ

แต่ในขณะที่เขาหมุนตัวกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ ความรู้สึกไม่สบายใจก็ยังคงค้างคาอยู่ในใจของเขา ราวกับว่าแม้จะไม่มีอะไรผิดปกติในค่ำคืนนี้ แต่บางอย่างที่มองไม่เห็นยังคงตามเฝ้าดูเขาอยู่ เสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขาดังก้องในความมืด ขณะที่เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้วขับกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว