โถ่...อยากจะด่าตัวเองว่าโง่ชิบหายที่ไปชอบคนแบบมัน แต่พอดีพี่ชายด่าจนไม่รู้จะด่าไงล่ะ
ตลก,ชาย-ชาย,รั้วโรงเรียน,รัก,พล็อตสร้างกระแส,Yaoi,10Aug,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทำไมตัวเบาๆวะ...เชี้ยย! นี่กูบินได้เหรอวะ โคตรเท่!ถึงว่าทำไมตัวเบาๆ ว่าแต่...กูบินได้ไงวะ
เหยดเข้! คอปเตอร์ไม้ไผ่ สุดยอดไปไหน วะเนี้ย... อ๊ากกก!!!
ไอ้เหี้ย!! ทำไมอยู่ๆมันถึงจะตกวะ! ชิบหาย!! กูยังไม่อยากตาย! บินขึ้นสิวะ บิน!!
ปกติตัวละครแม่งจะทำท่าว่ายน้ำ ใช่ๆกูต้องทำ
"เดล..."
เวรล่ะ...เทวดาเรียกสินะฮืออ
ปั้ก! ตุ้บ!!
"โอ้ย!!" นี่สินะ...คือแรงกระแทกจากบนฟ้าลงพื้น"ฮือ กูตายแล้วเหรอวะเนี้ย"
"ไอ้โมเดล!! ถ้ามึงยังไม่ตื่น มึงตายแน่!!"
ผมชะงักนิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมานานนับสิบหกปี ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็พบกับต้นตอของเสียงที่กำลังยืนเท้าเอวใส่ชุดนักเรียนอยู่
"ฮึก...ฮือ...นี่มึงก็ตายแล้วเหรอวะโอโซน"
"สัด..." อีกฝ่ายถอนหายใจพร้อมกับกุมขมับ
"นี่ตายแล้ว...มึงยังจะตามกูไปอีกเหรอวะ"
"ไอ้เชี้ยโมเดล!!!!"
"แฮะ...ก็ใครจะรู้อ่ะ ฝันว่าตกจากฟ้า ตื่นมาเจอมึง...ก็นึกว่าตายแล้ว"
ผมยิ้มแห้งให้กับพี่ชายของตัวเองขณะที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ข้างล่าง
"รีบแดกเลย เปิดเทอมวันแรกมึงจะไปสายเลยรึไงห้ะ"
"ไม่ๆๆๆ ไม่มีทาง"
"งั้นก็รีบแดก ไม่งั้นจะได้ไปบอกสาเหตุการตื่นสาย"
ผมรีบตักข้าวเข้าปากทันที ถ้าจะให้กินข้าวแล้วติดคอตายยังดีกว่าต้องไปเล่าสาเหตุการตื่นสายที่คิดว่าตัวเองตกลงมาจากฟ้าแล้วคิดว่าตัวเองตาย
เหอะ ไม่เอาหรอก
หลังจากที่กินข้าวเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงแล้ว การเดินทางไปโรงเรียนของผมกับโอโซน ก็คือการนั่งมอเตอร์ไซค์ที่พ่อกับแม่ซื้อให้ไอ้โอโซน ผมว่า ผมได้ตายจริงๆก็ตอนนี้แหละ มันน่ะขับรถเร็วชิบหาย แบบเร็วเชี้ยๆ ผมคิดว่าตัวเองจะตายตั้งแต่มอ.สามล่ะ
"ฝากถือกระเป๋าด้วย"
คนด้านหน้ายื่นกระเป๋าถือที่ผิดกฏโรงเรียนมาให้ผมที่นั่งอยู่ข้างหลัง ส่วนตัวผมใช้กระเป๋าสะพายของโรงเรียน ก็แน่ล่ะ เด็กใหม่จะให้ใช้ของผิดกฏโรงเรียนวันแรกก็แปลกๆ
ไอ้โอโซนไม่พูดอะไรต่อ นอกจากจะเคลื่อนตัวรถออกไปในความเร็วที่ช้า...และเร็วในที่สุด!
อื้ม...ระหว่างที่นั่งรถไปโรงเรียนในเวลาสิบห้านาทีนี้ ผมมาแนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จักดีกว่า ผมชื่อโมเดล เป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน ซึ่งผมมีพี่ชายสองคน เอะ หรือ คนเดียวดีนะ
พี่ชายคนแรกของผมชื่อพี่โฟกัส อีกฝ่ายห่างจากผมหกปี พี่โฟกัสเรียนอยู่มหาลัย นั้นเลยทำให้ผมไม่ค่อยสนิทกับพี่เขาเท่าไหร่ ไม่เหมือนกับไอ้คนข้างหน้าอย่างโอโซน หรือ พี่ชายคนรองของบ้าน ที่อายุห่างจากผมเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น เลยทำให้ผมกับมันไม่ค่อยแทนตัวเองกันว่าพี่ว่าน้อง เราเหมือนเพื่อนกันมากกว่า เอาจริง ถ้าผมไม่บอกใคร ใครๆก็นึกว่าผมกับมันเป็นแฝดกัน เพราะหน้าผมกับโอโซนมีความคล้ายกันมากกว่าพี่โฟกัส มาโรงเรียนใหม่...สงสัยคงจะได้แก้ข่าวกันยาว
สาเหตุที่ผมย้ายมาโรงเรียนเดียวกับไอ้โอโซน ก็ไม่ใช่ไร แค่จะได้ไปโรงเรียนพร้อมกันง่ายๆเลย ผมเรียนอยู่มอสี่ มันอยู่มอห้า โรงเรียนที่ผมย้ายเข้ามา เป็นโรงเรียนชายล้วน ผมสอบเข้าสายศิลป์คำนวณก็สายเดียวกับไอ้โอโซนอีกนั้นแหละ นี่ถ้าจับสายรหัสแล้วได้มันนะ ผมกัดลิ้นตัวเองตายดีกว่า
"จะให้กูไปส่งที่ห้องด้วยปะ"
ระหว่างยืนรอมันเดินลงจากรถ ไอ้โอโซนก็เอ่ยถามผมขึ้นมา ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ เพราะรู้ว่าห้องตัวเองอยู่ไหนตั้งแต่มามอบตัวแล้ว
"อย่าเดินเป็นเด็กหลงทางแล้วกัน"
"พ่อมึงเถอะ"
"พ่อมึงก็พอเดียวกับกูไอ้สัด"
เออว่ะ ลืม
รีบเดินเข้าโรงเรียนดีกว่า เดี๋ยวจะได้มีเรื่องตีกันตายอีก
ผมกับโอโซนเรียนคนละตึกกัน ซึ่งถ้าผมขึ้นมอห้าผมก็ไปอยู่ตึกเดียวกับมันนั้นแหละ แต่ถึงผมจะบอกว่าผมรู้ว่าห้องตัวเองอยู่ไหนก็เถอะ แต่พอมายืนหน้าห้องแล้วมันก็...
"ใช่ห้องนี้รึเปล่าวะ"
เพราะหน้าห้องเขียนแค่สี่ทับสี่ ไม่ได้มีเขียนบอกว่าห้องสายอะไร แถมในห้องก็...สามคน นี่มันจะเข้าแถวแล้วไม่ใช่เหรอทำไมมากันน้อยจัง
"...!"
ผมสะดุ้งเล็กน้อยด้วยแรงสะกิดด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆหันไปก็พบกับ....
"ทำไมไม่เข้าห้องวะ"
ไอ้ โอ โซน สัดเอ้ย!
"ก...ก็กำลังจะเข้านี่ไง"
ผมพูดพร้อมกับกำลังก้าวขาเพื่อเข้าห้องเรียน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้น
"แน่ใจนะว่าห้องนี้"
"น...แน่"
"ฮ่าๆๆ เออ แน่ใจก็เข้าไปดิ ห้องมึงนิ"
แกล้งกันอีกแล้ว! ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่มัน ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป ว่าแต่จะนั่งตรงไหนดีล่ะ จะว่าไปนักเรียนในห้องก็คงเป็นเด็กเก่ามีเพื่อนกันมาก่อนแล้วสินะ...งั้นอย่าไปถามเรื่องที่นั่งดีกว่า...นั่งไหนดีนะ..
"ตรงนี้แล้วกัน"
ผมพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปโต๊ะแถวริมหน้าต่างแถวก่อนสุดท้าย ก่อนจะวางกระเป๋าเพื่อเป็นการจองที่และเดินกลับไปหาไอ้พี่ชายตัวแสบของตัวเอง
"พาทัวร์โรงเรียนหน่อยดิ" ผมเดินไปกอดคอมันพร้อมกับเอ่ย
"สัด เขาจะเข้าแถวกันแล้ว"
"โห้.." ผมยู่ปากเล็กน้อย ก่อนที่จะโดนไอ้โอโซนใช้นิ้วชี้ปาดไปที่ปากของผม "เชี้ย! เค็ม!!"
"ฮ่าๆ ไปๆ เดี๋ยวไปส่งที่แถว"
จากตอนแรกที่ผมเดินกอดคอมัน กลายเป็นว่าตอนนี้ผมโดนไอ้คนที่ตัวสูงกว่าตัวเองกอดคอ กลับ หนักชิบ...
ระหว่างที่เดินไปเพื่อจะลงบันได จู่ๆก็ถูกใครเดินชนซะงั้นแถมชนแรงซะด้วยเล่นเอาซะตัวหันเลย
"จ...เจ็บ" ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองเบาๆ
"เอ่อ...พี่ขอโทษด้วย"
คนเดินชนหันมาขอโทษ ก่อนที่จะหันกลับไป
"มอหกเรียนตึกนี้ด้วยเหรอวะ" ผมหันไปถามไอ้โอโซน
"บางห้อง เอไอ กับ เตรียมวิศวะ เรียนตึกนี้"
"อ่อออ"
"แล้วมึง!" ผมผละแขนออกจากคอของผม ก่อนจะชี้นิ้วมาที่หน้าผม "ถ้าถูกใครแกล้ง ใครรังแก มึงต้องบอกกู! เดี๋ยวกูจะจัดการเอง"
"โถ่...นี่ใคร นี่ใครค้าบบบ นี่ผมโมเดลนะครับ เรื่องแค่นี้จัดการเองได้เหอะ"
"อย่ามาร้องน้ำตาแตกเหมือนตอนประถมแล้วกัน"
"อะไรๆ"
"ก็ตอนที่...ฮือออ โอโซนนน โมโดนเพื่อนดึงกางเกงในไปแกว่งเล่นนนฮือออ"
มันบีบเสียงเล็กเสียงน้อย ส่วนผมก็ได้แต่อ้าปากค้าง นึกถึงเหตุการณ์ในวยเด็ก สภาพ! ก็ตอนนั้นมันโดนแกล้งเพราะตัวเล็กอ่ะ!!
"มึงเงียบเลยนะ!!" ผมรีบเอามือไปบี้ปากให้มันปิดปากเงียบ"อย่าพูดถึงเรื่องนี้! แล้วก็อย่ามาเรียกกูว่าโมตอนอยู่โรงเรียน!"
"ทำไมๆ" มันเอามือผมออกจากปาก "น้องโมมม"
"ไอ้โอโซน!!"
"น้องโมมมมมมมๆๆๆ เดล!! ว๊ายยย!!"
"ไอ้โอโซน!! ไอ้พี่เหี้ย!!"
ยังจะวิ่งหนีกูอีกนะไอ้สัด! มึงมาให้กูถีบซะดีๆ!!
หลังจากเข้าแถวเสร็จ ผมก็ต้องขึ้นมานั่งฟังโฮมรูมที่ห้องของตัวเอง ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครมานั่งข้างผมเลยสักคน แต่ก็...ดีแล้วล่ะ จะได้นั่งคนเดียวสบายๆ มั้ง...
"เอาล่ะค่ะนักเรียน ยินดีต้อนรับเปิดเทอมใหม่นะคะ อาจารย์เป็นที่ปรึกษาห้องเรา มีเรื่องอะไรสามารถบอกได้นะคะ"
อาจารย์ผมสั้นใส่แว่นพูดบอกพร้อมกับหันไปเขียนกระดานที่ดูเหมือนว่ากำลังจะเขียนชื่อตัวเองลงไป
"นี่คือชื่อจริงอาจารย์นะคะ ชื่อเล่นอาจารย์ชื่ออาจารย์บิวนะคะ แล้วก็จะมีอาจารย์อีกคนที่เป็นที่ปรึกษาห้องเราเหมือนกัน แต่วันนี้อาจารย์เขาลาเดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ได้จะ..."
"ขอโทษที่มาสายครับ!!"
ห้องทั้งห้องเงียบลงทันทีพร้อมกับหันไปมองที่ประตูที่คนมาใหม่กำลังยืนหอบจับเข่าอยู่หน้าประตู
"แหม่...วันแรกก็มาสายเลยนะนายกวินกานต์" อาจารย์บิว พูดพร้อมกับกอดอก
ดูท่าคนที่มาใหม่จะแสบน่าดู อาจารย์เลยจำชื่อได้แม่นขนาดนี้
"ขอโทษครับจารย์ รถมันติดอ่ะ"
"ไปๆ ไปนั่งตรงนั้นไป" ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออาจารย์ชี้มายังที่นั่งทางผม
"ครับ"
คนที่ชื่อกวินกานต์เดินหอบๆมาก่อนจะนั่งลงจนเก้าอี้เสียงดัง เรียกสายตาดุๆของอาจารย์บิว จนคนที่นั่งข้างผมยิ้มแห้ง
"อื้มม เหมือนจะมีเด็กใหม่มาด้วยนิ" อาจารย์ที่กำลังดูใบรายชื่อก็พูดขึ้น "ไหน คนไหน"
"ผมครับ..." ผมเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะยกมือขึ้น ทำให้เพื่อนทั้งห้องหันมามองกันเป็นตาเดียว
ถึงผมจะเป็นคนกล้าแสดงออกเวลาอยู่กับพี่ชาย แต่พอมาอยู่คนเดียวแล้วโดนจ้องแบบนี้มันก็...เขินๆนะ
"อะ ไหนยืนขึ้นแนะนำตัวหน่อยค่ะ"
และอีกสิ่งคือผมเกลียดการแนะนำตัว!!
"เอ่อ...สวัสดีครับ" ทางการไปปะวะ "ชื่อเขมนันท์ ชื่อเล่นโมเดลครับ เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียน...ครับ"
ผมพูดจบ ก่อนจะมีเสียงปรบมือดังขึ้นผมเลยยิ้มบางและนั่งลงตามเดิม
"เอาล่ะๆ เดี๋ยวยังไงก็ดูเพื่อนด้วยนะคะ เดี๋ยวอาจารย์ไปล่ะ จะเริ่มคาบแรกแล้ว ตัวแทนบอกหน่อยค่ะ"
กริบ...ไม่มีใครเป็นตัวแทนเลยเหรอ
"นักเรียนเตรียมตัว!!" ผมหันไปหาคนข้างๆที่เอ่ยเสียงดัง "ทำความเคารพ!!"
"เออ มึงเด็กใหม่เหรอ!"
ผมสะดุ้งอีกแล้ว!! นี่ถ้าการสะดุ้งทำให้อายุสั้นลง ผมคงตายไปแล้วล่ะ จะตกใจง่ายอะไรขนาดนั้นกันวะ
"อ..อือ..มึงชื่อกวินเหรอ"
เพราะชื่ออีกฝ่ายชื่อกวินกานต์ ก็คงไม่พ้นชื่อเล่นกวินสักเท่าไหร่สินะ
"เปล่า" อ้าว
อีกฝ่ายส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างขำๆ รู้สึกถึงเสียงกระจกแตกเลยแฮะ
"กูชื่อกานต์ แต่คนก็ชอบเข้าใจผิดว่าชื่อกวินนั้นแหละๆ" มันตบบ่าผมราวกับปลอบใจ "มึงชื่อโมเดล"
"อือ"
"หน้าคุ้นๆแฮะ...เคยเจอกันมาปะ"
มันถาม สงสัยจะเคยเจอไอ้โอโซนสินะ ถึงถามว่าทำไมหน้าคุ้นๆ
"ไม่หรอก"
"แล้วทำไมหน้าคุ้นจังวะ" มันเกาหัวแกรกๆเป็นการสงสัย เห็นท่าทางแบบนั้นแล้วก็นึกขำจริงๆที่ได้แกล้งคน บ้า ผมไม่ได้แกล้ง!
"พอดีกูมีพี่อยู่มอห้าอ่ะ อื้อ" ผมยื่นรูปที่อยู่ในแกลอรี่ให้เพื่อนใหม่ดู
"ไอ้เชี้ย!! นี่มึงเป็นน้องพี่โอโซนเหรอวะ!"
ผมพยักหน้าหงึกๆ นึกสงสัยว่าทำไมเพื่อนใหม่อย่างไอ้กานต์ เอะ หรือ ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนคนเดียว เออนั้น นึกสงสัยทำไมมันถึงต้องตกใจขนาดนั้นด้วย
"เชี้ยยย! กูนี่นับถือพี่เขาเป็นไอดอลเลยนะเว้ย"
"ห้ะ!?"
อย่างมันเนี่ยนะจะเป็นไอดอลให้ใครได้ ถามจริงเถอะ
"ก็นะ พี่โอโซนน่ะ เตะบอลโคตรเก่ง!"
เออ อันนี้ผมรู้ เล่นกับแม่งที่ไรแพ้ตลอด นอกจากมันจะอ่อนให้ หรือถ้าเป็นตอนเด็ก ถ้าผมวิ่งร้องไห้ไปแม่ มันก็ต้องยอม
"แถมยังหล่ออีก!" ถือว่าชมกูแล้วกัน เพราะหน้ากูกับมันก็คล้ายๆกันละเนอะ
"แถมยังเท่มากๆด้วยนะ เล่นกีฬา เล่นดนตรี เป็นแม่งเกือบทุกอย่าง!"
เออ เชื่อ ผมขอให้มันสอนแม่งก็ไม่สอน!
"นิสัยก็ดะ--"
"อย่าพูดถึงนิสัย ขอร้อง ได้ยินล่ะจะอ้วก"
นิสัยดี ไอ้ดีมันก็ดี แต่ดีกับคนอื่นที่ไม่ใช่น้องอะนะ
"เออ นั้นแหละ ดีอ่ะ มีพี่ชายแบบพี่โอโซน"
"คิดผิด คิดใหม่ได้นะ"
"โทษนะ นี่คาบวิทย์ปะ"
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ก่อนจะมองไปที่ประตูก็พบว่ามีกลุ่มรุ่นพี่สี่ห้าคนมายืนออกันอยู่ ก่อนจะเป็นไอ้กานต์จะตะโกนตอบกลับไป
"ใช่ครับ!" เสียงแข็งเชียว
แต่เดี๋ยวนะ...นั้นมันไอ้พี่ที่มันเดินชนผมตอนเมื่อตอนเช้านิ...หล่อดีแฮะ แต่สู้ผมไม่ได้หรอกนะ
"เออ อาจารย์บอกไม่เข้านะ ติดประชุม!"
พูดจบเขาก็เดินออกไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อน
"เสียงแข็งเชียวนะมึง" ผมใช้ไหล่สะกิดเพื่อนใหม่
"มึงก็อย่าไปยุ่งกับกลุ่มพี่มันมากนะ"
"ทำไมอ่ะ" ผมถามอย่างสงสัย
"นี่พี่โอโซนไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอ" ผมส่ายหัว โอโซนก็ไม่ได้เล่าเรื่องอะไรในโรงเรียนมันเป็นพิเศษนะ นอกจากจะเล่าว่ามันหลับ โดนทำโทษ โดนด่า ก็แค่นั้น
"กลุ่มพี่มันอ่ะ ตัวจี๊ดเลย อาจารย์ยังปวดหัว มึงก็อย่าไปยุ่งเลย พอยุ่งแล้วแม่งจะหาเรื่องตลอดอ่ะ"
"อืม"
หน้าตาก็ดีกันทั้งกลุ่ม แต่นิสัยแบบนี้เนี่ยนะ สงสัยจะดูคนจากภายนอกอย่างเดียวไม่ได้จริงๆ
"เอาๆ! นั่งที่ ทำไมหายไปไหนกันหมด!"
อาจารย์มาจากไหนอีกวะ ไหนบอกไม่เข้าไง
"อาจารย์ติดประชุมไม่ใช่เหรอครับ" เพื่อนในห้องคนนึงถาม
"ใครบอกผมติดประชุม?"
"พี่ตะวันครับ!"
กานต์ตะโกนบอกอาจารย์ ก่่อนที่อาจารย์จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับกุมขมับเล็กน้อย
"อ่ะๆ นั่งลง ตามเพื่อนให้อาจารย์หน่อย อาจารย์จะโฮมรูมคาบแรกน่ะ"
"ได้ครับ"
"ไหนพี่เขาบอกว่าไม่มีเรียนไง" ผมกระซิบถามไอ้กานต์ ที่มันกำลังไลน์ไปหาเพื่อนในห้องที่ละคน ดูเหมือนมันเองก็ดูจะรู้จักคนเยอะเหมือนกันนะ
"โดนหลอกไง"
"แล้วพี่เขาจะทำทำไมวะ"
"แกล้งไง กูบอกแล้วอย่าไปยุ่งกับมัน แม้แต่อาจารย์ยังเอือม"
"แล้วทำอะไรไม่ได้เลยเหรอวะ"
"เหอะ แม่งบริจาคของให้โรงเรียนเยอะ พ่อแม่งใหญ่ ทำไรไม่ได้หรอก"
ผมพยักหน้าเข้าใจ
"มึงมีปัญหาไรกับพี่เขาปะเนี้ย ทำไมดูโกรธจังวะ"
"มีแต่ไม่พร้อมเล่า"
อ่า...โอเค ไม่พร้อมเล่า ผมก็จะไม่ถาม นั่งฟังอาจารย์พูดโฮมรูมถึงเรื่องคะแนนดีกว่า
หลังจากที่เรียนไปแล้วสี่คาบก็ถึงเวลาพักเที่ยงของชาวมอปลายแล้ว! ซึ่งแทนที่ผมจะได้ไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนใหม่หรือได้ไปทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ไอ้โอโซน พี่ชายตัวดีตัวเดิมแม่งก็มารอผมถึงที่ห้องพร้อมกับเพื่อนมัน
"ก็บอกแล้วไง ว่าจะนั่งกับเพื่อนอ่ะ"
ผมหันไปพูดเสียงเซ็งๆกับไอ้โอโซนในขณะที่กำลังหยิบแก้วน้ำแดงทั้งสองแก้วของผมกับไอ้กานต์ก่อนจะเดินตามไอ้โอโซนไป
"สแกนเพื่อนมึงก่อนไง เดี๋ยวก็โดนแกล้งอีก"
"แหนะ! เป็นห่วงกูอ่อออ"
ผมเอ่ยแซวพี่ชายของตัวเอง
"เปล่า! กลัวมึงไปกัดเขา"
"จ้าาา" ก็เป็นซะแบบนี้อ่ะ ปากแข็ง ความจริงก็เป็นห่วงกูนั้นแหละ ได้แต่ส่ายหน้าเอือม "เห้ย..เชี้ย!!"
เพราะมัวแต่แซวพี่ชายตัวเองเดินไม่ดูทางจนเดินไปชนกับใครสักคนจนน้ำแดงหกใส่ทั้งเขาและผม
พี่ตะวัน
"ผมขอโทษครับ..." ผมเอ่ยเสียงแผ่วพร้อมกับก้มหน้า
"เสื้อเพื่อนกูเปื้อนหมดเลยว่ะ" เพื่อนคนนึงของพี่ตะวันชะโงกหน้ามามอง ยิ่งทำให้ผมตัวหดเล็กลงไปเลย
"ผมขอโทษจริงๆครับ..."
"เพื่อนพี่เองไม่ใช่เหรอวะ ที่เดินมาชนน้องผม"
ผมรีบเงยหน้ามองพี่ชายตัวเองแทบจะทันที ผมไม่รู้หรอกว่าเดินไปชนหรือเขาเดินมาชนผม
"อ้าวๆ ไอ้โซน กูก็เห็นอยู่ว่าน้องมึงเดินมาชน"
"งั้นผมเองก็เห็นเหมือนกันว่าเพื่อนพี่เดินมาชนน้องผม"
"พอ...โอเค กูยอมรับก็ได้ว่ากูเดินไม่ดูทางเอง" พี่ตะวันเอ่ย มองหน้าโอโซนนิ่งๆก่อนจะเบนสายตามาทางผม ไม่รู้สิ พอโดนจ้องแล้วมันต้องหลบตา "ขอโทษนะ"
"ค...ครับ"
ผมเงยหน้ามาก็นิ่งไปเล็กน้อยเพราะอยู่ๆพี่ตะวันก็เอาหน้ามาใกล้ ก่อนที่โอโซนมันจะเอาตัวมาแทรก
"เคลียร์จบก็หลบครับ จะเดินกลับโต๊ะ"
"หื้อ...นี่กะจะไม้แนะนำน้องมึงหน่อยเหรอ"
"เสือก...ครับ"
โอโซนพูดจบมันก็ลากแขนผมออกไปทันที ผมก็อึ้งอยู่ไม่น้อยที่พี่ชายของผมมันตอกกลับรุ่นพี่ไปแบบนั้น นี่ผมจะโดนกระทืบปะวะเนี้ย
"ถ้ามันมายุ่งกับมึงก็มาบอกกู"
"แหง่ล่ะ! มึงไปตอกกลับเขาแบบนั้น มีหวังเขามากระทืบกูแน่" ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสักเท่าไหร่กับความอารมณ์ร้อนของมัน
"เออ นั่นแหละ ถ้ามันมายุ่งกับมึงบอกกู กูจัดการเอง"
จ๊ะ! พ่อคนเท่ เหอะ!
TBC.
เปิดตอนแรกมาไม่รู้ว่าจะดีมั้ย555 เพราะอยากแต่งให้ตัวละครมีพี่น้องเยอะๆ แต่ความที่ไรท์ไม่ได้มีพี่มีน้องอ่ะโน๊ะ5555 รักกันดีตีกันตาย พี่น้องบ้านไหนเป็นบ้างมั้ยเอ่ย
ยามสงบเรารบ ยามรบเราก็รบกันเอง55555
