การได้ปะแป้งหน้าขาว ทาปากสีแดงฉูดฉาด สวมใส่ชุดที่ถูกตัดเย็บมาอย่างดีพร้อมเครื่องประดับสีสันสวยงามและขึ้นแสดงต่อหน้าผู้คนมากมายทำให้ฉันมีความสุขเหลือเกิน...ฉันอยากจะร่ายรำแบบนี้ตลอดไป...
พารานอมอล,ลึกลับ,ระทึกขวัญ,รั้วโรงเรียน,ไทย,พล็อตสร้างกระแส,สยองขวัญ,horror,ลึกลับ,น่ากลัว,ผี,โรงเรียนไทย,โรงเรียน,หลอน,ระทึกขวัญ ,นิยายหลอน,วิญญาณ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
![กรีดกรายร่ายรำ [อ่านฟรี] โดย ภุมโม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JAMJZYX7W52TXQX7PTA2DNFR/cover/01JAMJZYX7W52TXQX7PTA2DNFR-1729415347113 "กรีดกรายร่ายรำ [อ่านฟรี] โดย ภุมโม @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
การได้ปะแป้งหน้าขาว ทาปากสีแดงฉูดฉาด สวมใส่ชุดที่ถูกตัดเย็บมาอย่างดีพร้อมเครื่องประดับสีสันสวยงามและขึ้นแสดงต่อหน้าผู้คนมากมายทำให้ฉันมีความสุขเหลือเกิน...ฉันอยากจะร่ายรำแบบนี้ตลอดไป...
ผู้แต่ง
ภุมโม
เรื่องย่อ
เรื่องราวของ ‘ปัทมา’ เด็กสาววัยสิบแปดปีที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ในการร่ายรำ ตลอดระยะเวลาหกปีในรั้วโรงเรียนมัธยม ปัทมาเข้าแข่งขันงานวิชาการหมวดนาฏศิลป์เสมอแต่ไม่เคยได้รับชัยชนะเลยสักครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่งเริ่มมีคนเห็นเธอร่ายรำคู่กับชายหนุ่มปริศนา ทั้งที่ช่วงเวลานั้นปัทมาที่รู้ตัวดีว่าเธอรำเพียงคนเดียว หลังจากนั้นก็เริ่มมีเรื่องราวประหลาดเกิดขึ้นกับเธอ...
.
.
.
ขอแจ้งรายละเอียดนิยายรายตอนค่ะ
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้โมตั้งใจว่าจะไม่มีการจัดทำอีบุ๊กขาย
โมเลยขอแจ้งว่าจะเปิดให้อานฟรีตลอดทั้งเรื่องค่ะ
สำหรับเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการรำในนิยาย โมศึกษาจากหนังสือ สื่อวิดีทัศน์และสอบถามผู้รู้
ซึ่งหากไม่ครบถ้วนหรือไม่ถูกต้องเท่าที่ควร รี้ดสามารถแบ่งปันความรู้ได้ผ่านคอมเมนต์นะคะ
ขอให้ทุกท่านอ่านนิยายด้วยความสนุกและขอบคุณทุกคนที่อ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ด้วยรัก...ภุมโม
.
.
.
**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาบางส่วนที่ค่อนข้างรุนแรง
เช่น การบรรยายถึงเลือด น้ำหนอง อวัยวะของมนุษย์
รวมไปถึงพฤติกรรม การกระทำหรือคำพูดที่ไม่เหมาะสม
นักเขียนไม่มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดก็ตามที่เกิดขึ้นในเรื่อง
ฉะนั้นโปรดใช้วิจารญาณในการอ่านนะคะ
หากท่านใดไม่สะดวกใจที่จะอ่านเนื้อหาดังกล่าว
รออ่านนิยายเรื่องอื่นของภุมโมได้ค่ะ💕
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของภุมโมเท่านั้น
ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านค่ะ🍀
ปัทมาเล่าสถานการณ์ปัจจุบันให้ทุกคนรับรู้อย่างคร่าว ๆ ว่าวิทย์ที่เป็นนักแสดงหลักผลัดตกบันไดบาดเจ็บหนักและตอนนี้ถูกส่งไปโรงพยาบาล นักเรียนหญิงหลายคนได้ยินก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ขณะที่นักเรียนชายต่างเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียดเพราะใจหนึ่งก็นึกเป็นห่วงหัวหน้าชมรมแต่อีกใจก็รู้สึกกังวลว่าใครจะถูกเลือกให้ขึ้นไปแสดงแทน
“เรื่องวิทย์น่ะ ช่างไปก่อนเถอะยังไงก็ถึงมือหมอแล้วแต่เรื่องการแสดงเนี่ยจะเอายังไงต่อ” ส้มเอ่ยถามขึ้นเพื่อเรียกสติของทุกคนให้กลับมาสนใจเรื่องการแข่งขัน ก่อนจะหันหน้าไปหาปัทแต่ตอนนี้เด็กสาวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
“เราขอเวลาคิดแป๊บนึงได้มั้ย”
บรรยากาศเริ่มหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้แรงใจของเพื่อนหลายคนเริ่มหดหาย เด็กสาวยืนแน่นิ่งพลางคิดหาทางออก ถ้าเปลี่ยนแปลงโดยการตัดช่วงรำคู่ซึ่งเป็นการแสดงหลักออกไปจะเป็นผลดีมั้ยนะแต่การแข่งครั้งนี้การรำคู่ถือเป็นคะแนนพิเศษ ฉะนั้นจะตัดการแสดงนี้ออกไปไม่ได้
“การรำคู่เป็นคะแนนพิเศษนะ ถ้าตัดออกต้องตกรอบแน่” ปัทพูดออกมาตามที่ใจคิดแต่ถูกโต้กลับด้วยคำถามจากส้ม
“แล้วเธอจะให้ใครขึ้นแสดงแทนวิทย์ล่ะ เธอคิดว่าใครจะรำได้ดีทั้งที่ไม่เคยซ้อมรำเข้าคู่กับเธอมาก่อน”
“ขอแค่จำท่าได้ก็น่าจะพอรำเข้าคู่กันได้นะ มีใครจำท่ารำทั้งหมดได้บ้างมั้ย” ปัทมาหันมองนักเรียนชายเพื่อหาคนที่น่าจะรำแทนวิทย์ได้ ก่อนจะต้องหยุดความคิดทันทีเพราะไม่มีชุดแล้ว เราไม่ได้เตรียมชุดมาเผื่อสำหรับเหตุการณ์แบบนี้
“...เราไม่มีชุดสำรองแล้วนี่...” ปัทมาเริ่มหน้าซีดลงทันทีเมื่อเธอคิดว่าตัวเองไม่สามารถหาทางออกให้กับปัญหานี้ได้
“งั้นเรายอมถอดการรำคู่ออกเถอะ” เมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มหันมาปรึกษากันและจะยอมถอดการแสดงรำคู่ซึ่งเป็นคะแนนพิเศษออกไป ปัทมาก็น้ำตาคลออีกครั้งพลางคิดว่าเธอจะไม่ได้ขึ้นแสดงบนเวทีนี้จริง ๆ ใช่มั้ย
“เอาแบบนี้มั้ยล่ะ ถ้าเราถอดการแสดงรำคู่ออกไปยังไงก็คงตกรอบอยู่แล้ว งั้นเราก็ใส่การรำคู่เหมือนเดิมแต่ให้ยัยปัทขึ้นรำคนเดียว ผลการแข่งขันคงไม่ต่างกันมากหรอก ทุกคนคิดว่าไง” คำพูดของส้มทำเอาปัทมาเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“ผมอยากเห็นพี่ปัทรำครับ ผมเสียดายถ้าเราตัดการรำคู่ออกไปแล้วพี่ปัทไม่ได้แสดง” ตามมาด้วยความเห็นของรุ่นน้อง
“เอาดิ ไม่ว่าจะเลือกทางออกไหนก็คงต้องตกรอบอยู่แล้ว งั้นถือซะว่ารำทิ้งทวน” เมื่อเหล่านักเรียนชายเห็นด้วยก็ได้คำตอบเป็นเอกฉันทน์ ทุกคนจะทำการแสดงเหมือนเดิมถึงแม้ว่าจะไม่มีวิทย์ก็ตาม
เด็กสาวโค้งตัวลงเพื่อขอบคุณทุกคนที่ยังให้เธอได้ขึ้นเวทีเพราะเธอซ้อมมาหนักมากและมั่นใจว่าถึงแม้จะต้องรำคนเดียวเธอก็รำได้ดีอย่างแน่นอน ซึ่งทุกคนในชมรมก็รับรู้เรื่องนี้ดีและไม่มีใครยอมปล่อยให้ปัทมานั่งร้องไห้อยู่ข้างเวทีเพียงลำพังหรอก
.
.
.
“เอาล่ะค่ะ ลำดับต่อไปจะเป็นชุดการแสดงจากโรงเรียนนิรมิตรวิจิตราในชื่อระบำเทพบันเทิง หากพร้อมแล้วเชิญบนเวทีได้เลยค่ะ” สิ้นสุดเสียงประกาศก็มีเสียงปรบมือจากผู้ชมดังขึ้นทันที ตามมาด้วยเสียงดนตรีไทยที่เริ่มบรรเลงเพื่อนำจังหวะให้นางรำย่างกรายออกมาจากหลังม่านสีขาว ร่างกายเคลื่อนไหวและทำท่วงท่าไปตามเนื้อเพลง อุบะดอกไม้สดที่ห้อยลงมาจากชฎาก็สั่นไหวไปตามแรงพร้อมส่งกลิ่นหอมรัญจวน
แขนขาวนวลของฝ่ายนางยืดเหยียดออกไปด้านข้างและตวัดกลับมาจับจีบบริเวณทรวงอก ขณะที่ฝ่ายพระยกแขนแข็งแรงขึ้นตั้งวงสูงสร้างท่วงท่าน่าเกรงขาม ก่อนที่นางรำทั้งสี่จะค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งเรียบกับพื้นพร้อมมีเสียงเอื้อนเนื้อเพลงตามมา
เหล่าข้าพระบาท ขอวโรกาสเทวฤทธิ์อดิศร
ขอฟ้อนกราย รำร่ายถวายกร
บำเรอปิ่นอมร ปะตาระกาหลา
ผู้ทรงพระคุณ ยิ่งบุญบารมี
เพื่อเทวบดี สุขสมรมยา
เถลิงเทพสิมา พิมานสำราญฤทัย
สุรศักดิ์ประสิทธิ์ สุรฤทธิ์กำจาย
ทรงสราญพระกาย ทรงสบายพระทัย
จังหวะการขยับยกเท้าเยื้องย่างเหยียบย่องช่างลื่นไหลนุ่มนวลชวนมอง มือเรียวพนมขึ้นตรงหว่างอกอีกครั้งโดยที่นิ้วมือทั้งสิบยังคงเด้งโค้งสวยเป็นวงจันทร์และยกขึ้นไหว้เหนือหัวราวกับกราบบังคมทูลซึ่งสอดรับกับเนื้อเพลง ก่อนจะเริ่มมีการแปรแถวให้หันหน้าเข้าหากันแล้วเริ่มรำวนเป็นวงกลม
ถวายอินทรีย์ ต่างมาลีบูชา
ถวายดวงตา ต่างประทีปจำรัสไข
ถ้อยคำอำไพ ต่างธูปหอมจุณจันทน์
ถวายดวงจิต อัญชลิตวรคุณ
ที่ทรงการุณย์ ผองข้ามาแต่บรรพ์
ถวายชีวัน รองบาทจนบรรลัย
สุรศักดิ์ประสิทธิ์ สุรฤทธิ์กำจาย
ทรงสราญพระกาย ทรงสบายพระทัย
เนื้อเพลงช่วงที่สองถูกร้องออกมาตามจังหวะทำนองเดิม ท่ารำที่ซ้อมไว้สำหรับแสดงในช่วงนี้ไม่ได้ต่างจากช่วงแรกมากนัก ทว่าผู้ชมกลับไม่รู้สึกว่าการแสดงน่าเบื่อเลยแม้แต่น้อยเพราะรอยยิ้มอ่อนโยนที่ประดับอยู่บนใบหน้านวลของเหล่านางรำนั้นทำให้การแสดงเพลินตาเพลินใจจนผู้ชมส่วนใหญ่ไม่อาจรับรู้ได้ว่าพวกเขากำลังร่ายรำท่าเดิม
และเมื่อการแสดงเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายของบทเพลง ปัทมาก็ได้เดินเข้าไปผสมโรงด้วยท่าร่ายรำที่สง่างามราวกับเป็นนางสวรรค์ที่เหาะลงมาร่วมรำ ชายผ้าห่มนางผืนใหญ่ที่สวมอยู่พริ้วไหวไปตามการขยับพร้อมเสียงฮือฮาของเหล่าผู้ชม
ร่วมกันร้องทำนองลำนำ มาฟ้อนมารำให้รื่นเริงใจ
ให้พร้อมให้เพรียงเรียงระดับ เปลี่ยนสับท่วงทีหนีไล่
เวียนไปได้จังหวะกัน
อัปสรฟ้อนส่าย กรีดกรายออกมา
ฝ่ายฝูงเทวา ทำท่ากางกั้น
เข้าทอดสนิท ไม่บิดไม่ผัน
ผูกพันสุดเกษม ปลื้มเปรมปรีดา
สิ้นสุดการแสดงก็ได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมดังสนั่น บางคนถึงกับลุกขึ้นยืนปรบมือเพื่อแสดงความชื่นชอบ ซึ่งนั่นเกินความคาดหมายของเหล่านักเรียนไปมาก จนเพื่อนที่อยู่หลังเวทีเริ่มมีท่าทีงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่เบื้องหน้าเวทีเหล่านางรำกำลังก้มโค้งคำนับอีกครั้งและลงจากเวที
โรงเรียนลำดับถัดไปก็เข้ามาเตรียมตัวต่อทันที ตอนนี้นักเรียนของโรงเรียนนิรมิตรวิจิตราต่างก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนทุกคนได้ปลดแอกที่แบกไว้บนบ่าทิ้งไป ปัทมาเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนจะนึกถึงศาลศักดิ์สิทธิ์ที่เธอไปไหว้ขอพรเมื่อวานนี้พลางคิดว่าการแข่งขันร่ายรำครั้งสุดท้ายในชีวิตนักเรียนมอปลายได้จบลงแล้วสินะ
“นี่เธอ เมื่อกี้รำสวยมากเลยนะแถมคู่รำก็หล่อมากด้วย ยังไงก็ขอให้ได้เข้ารอบสี่ทีมสุดท้ายไปพร้อมกับโรงเรียนเรานะ” ทว่าความคิดของปัทมาก็ต้องเปลี่ยนไปเพราะคำพูดชมเชยจากเด็กสาวคนหนึ่งที่เดินตรงเข้ามาทักเธอ
“...” ปัทมาไม่กล้าตอบอะไรกลับไปเพราะตอนนี้ตัวเธอก็รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อยและนั่นสร้างความหงุดหงิดให้กับเพื่อนของเด็กสาวคนนั้นเป็นอย่างมาก
“เพื่อนฉันอุตส่าห์ถ่อมาชมเธอถึงที่นี่ไม่คิดจะตอบอะไรเลยรึไงย๊ะ ให้ตายสิ” ท่าทางและน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาทำเอาปัทมารู้สึกตกใจว่าเธอน่าโมโหขนาดนั้นเลยเหรอแต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรกลับไป เด็กสาวคนนั้นก็รีบห้ามเพื่อนไว้เสียก่อนและหันมาขอโทษปัทมาพร้อมสีหน้ากระอักกระอ่วน
“ไม่เอาน่าจี๊ด...เราขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ความจริงแล้วเราผิดเองที่เสียมารยาท ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะสำหรับคำชม” ปัทรู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้บรรยายกาศอึมครึมแบบนี้ก็เลือกที่จะเอ่ยขอโทษแต่โดยดีและพูดขอบคุณอีกฝ่ายอย่างอ่อนน้อม
“โชคดีนะคะ” เด็กสาวคนนั้นหันมายิ้มให้ก่อนโบกมือลา
‘...เพื่อนที่รำกับปัทเมื่อวานไง...’
‘...แต่ผู้ชายคนนั้นหน้าตาไม่คุ้นเลยนะ...’
‘...รำสวยมากเลยนะแถมคู่รำก็หล่อมากด้วย...’
“สองครั้งแล้วนะที่มีคนเห็นว่าเรารำกับคนอื่น ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวกันรึเปล่า บ้าสิ จะเป็นคนได้ยังไงถ้าเรามองไม่เห็น แบบนี้มันแปลกเกินไปแล้ว” เด็กสาวเผลอขบเม้มริมฝีปากสวยเข้าหากันจนแน่น ก่อนจะได้ยินเสียงวิทย์ดังขึ้นในหัว
‘เรามั่นใจว่าถูกผลักลงมา...ขอโทษที่บาดเจ็บ’
“หรือการที่วิทย์ตกบันไดจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...การที่เราได้ซ้อมรำและขึ้นแสดงคู่กับชายปริศนาที่คาดว่าเป็นสิ่งลี้ลับนั้นอาจจะเป็นโชคชะตา...ไม่จริงน่ะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” ปัทมาพูดสิ่งที่เธอคิดวิเคราะห์ออกมาเสียงเบาเพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน ก่อนจะรีบหันรีหันขวางมองรอบข้างเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้
ทว่าความจริง ส้มที่เดินตามเด็กสาวมาเพราะเป็นห่วงกลับได้ยินและรับรู้ทุกอย่าง ส้มเบิกตากว้างพร้อมยกมือปิดปากด้วยความตกใจ นี่ถ้าฉันไม่เดินตามมาคงพลาดเรื่องใหญ่ไปสินะ คิดได้แบบนั้นก็รีบกลับไปหาเพื่อนร่วมชมรมและเล่าเรื่องที่ตัวเองรับรู้มาให้ทุกคนได้ฟัง