that's my place นั่นคือที่ของฉัน - ตอนที่1 ดาวดวงเล็กที่ห่างไกลจากวงโคจร โดย Mamony @Plotteller

สิ่งที่คิดบ่อยครั้งก็ไม่เป็นดังหวังสิ่งที่ปรารถนาบ่อยครั้งที่เกินจะเอื้อมถึงมันจะดีแค่ไหนหากเราได้ทุกสิ่งตามที่ใจต้องการ

that's my place นั่นคือที่ของฉัน - ตอนที่1 ดาวดวงเล็กที่ห่างไกลจากวงโคจร โดย Mamony @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ดราม่า,ชาย-ชาย,เกาหลี,ดาร์ค,รัก,กักขัง,Nc18+,Mpreg,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่1 ดาวดวงเล็กที่ห่างไกลจากวงโคจร

เจ้าโอเมก้าที่พึ่งผ่านเรื่องที่เหนื่อยยากในชีวิต กลับอพาร์ทเม้นท์ของตนด้วยความโรยแรง เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้มันช่างยากเสียเหลือเกิน ตัวเขานั้นก็อยากมีเพื่อนเยอะๆ มิตรภาพที่ดี รุ่นพี่ที่น่านับถือ แต่สิ่งเหล่านั้นกลับดูคล้ายกับว่าเป็นเพียงความฝันที่เขาไม่อาจเอื้อมถึง

เหนื่อยเหลือเกิน คิดถึงคุณพ่อคุณแม่อย่างสุดหัวใจ อยากให้ใครสักคนกอดเขาไว้อย่างอบอุ่นในอ้อมแขน ไม่ต้องกลัวหรือกังวลอะไรใดใด ใจของเขาปรารถนาภาวนาด้วยความโศกเศร้าและความเหนื่อยล้า ก่อนจะพล็อยหลับไปพร้อมเสื้อโค้ชตัวอุ่นที่มีกลิ่นฟีโรโมนคล้ายนมอุ่นๆที่ผสมกับน้ำผึ่งป่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ช่วยปลอบประะโลมให้โอเมก้าน้อยที่โดดเดี่ยวผู้นี้คลายกังวลในวังวนอันหนาวเหน็บแห่งห้วงนิทรา

เมื่อรุ่งอรุณวันใหม่มาเยือน คิมพยอลดันคว้าเสื้อโค้ชยัดใส่ถุง หิ้วไปมหาลัยหวังจะคืนให้อีแทฮยอง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้อัลฟ่าหนุ่มคนดังที่มีฝูงชนมากมายรายล้อมเลย จนวันแล้ววันเหล่า พยอลดันก็ยกเลิกความตั้งใจแล้วเลือกที่จะเก็บเสื้อโค้ทราคาแพงนี้เอาไว้เอง

โอเมก้าหนุ่มวัยแรกแย้มมักจะเอาเสื้อโค้ทมาดอมดมฟีโรโมนอันอบอุ่นอันแสนหอมหวานนี้อยู่เสมอ และกลิ่นของมันก็เริ่มเจือจางลงตามกาลเวลา เขาไม่อยากให้มันหมดไปเลย อยากจะสัมผัสความอบอุ่นนี้ไปชั่วกาลนาน

การที่ได้กลับมาแล้วกอดเสื้อโค้ชนั้นให้ความรู้สึกราวกับมีใครสักคนรอเขาอยู่ที่บ้าน คิมพยอลดันมีความสุขมาก จนวันนึงเขาเริ่มช่วยตัวเองกับเสื้อโค้ทของอีแทฮยอง เจ้าโอเมก้าผู้เปล่าเปลี่ยวเริ่มจิตใจที่ลุ่มหลงมัวเมาในความปราถนาและถลำลึกลงไปทำในสิ่งที่ไม่ควรกระทำ

หากสังคมนี้เป็นดั่งจักรวาล ผู้ที่โดดเด่นที่สุดในสังคมอย่างอีแทฮยองคงเปรียบดังพระอาทิตย์ในกาแลคซี่หนึ่ง ที่มีผู้คนที่สำคัญสำหรับเขาเป็นดาวเคราะห์ที่โคจนรอบตัว ส่วนคิมพยอลดันนั้นคงเป็นเพียงเศษฝุ่นละอองอวกาศที่ลอยเคว้งในวงโคจรของเขาไร้ซึ่งตัวตนไม่มีคุณค่าใดให้จดจำและไม่ได้สลักสำคัญอะไร หลังจากเกิดเรื่องในวันรับน้องชมรม เจ้าโอเมก้าที่โดนหมายหัวก็ไม่ได้ไปเข้าชมรมถ่ายภาพอีกเลย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ซื้อกล้องตัวท็อบมาไว้ในมือตัวนึงเพื่อถ่ายภาพต่างๆตามที่ตนชอบ เขามักนั่งอยู่ในมุมเงียบๆแอบถ่ายภาพผู้คนที่กำลังใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน เมื่อมานั่งมองผ่านเลนส์เขาก็รู้สึกราวกับว่าตนนั้นมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่แสนสนุกเหล่านั้นก็ไม่ปาน โอเมก้าน้อยที่น่าสงสารเริ่มหลงไหลการถ่ายภาพอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง โดยเฉพาะเวลาที่ได้ถ่ายภาพของรุ่นพี่อีแทฮยองที่มักมีผู้คนรายล้อมจนไม่มีโอกาสที่จะได้เข้าใกล้ เพราะนั่นเป็นวิธีการเดียวที่พยอลดันจะได้ใกล้ชิดกับคนที่ตนหลงรัก เขามักพยายามตามถ่ายบุคคลที่แสนเลอค่าในใจให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และปริ้นภาพที่ดีที่สุดในวันนั้นติดตามผนังห้อง และเมื่อเรียนเสร็จพยอลดันมักจะตรงไปยังชมรมดนตรีเป็นที่แรก เพื่อถ่ายภาพของอีแทฮยองที่กำลังซ้อมแช็คโซโฟน ผู้คนมากมายที่เป็นแฟนคลับต่างมานั่งดูเป็นจำนวนมาก ทำให้คิพยอลดันสามารถมานั่งถ่ายรูปอีแทฮยองได้อย่างสบายใจ ขณะที่เขากำลังนั่งเช็ครูปภาพที่ตนถ่ายแล้วนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทักทายจนทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์

"...เอิ่ม น้องครับ ขอโทษนะ คือว่าถ่ายภาพพี่อยู่รึเปล่า..." เจ้าของเสียงอันนุ่มลึกที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้น ทำเอาคนถือกล้องหน้าแดงใจสั่น มือสั่น อย่างเก็บอาการไม่อยู่ เมื่อหันไปสบตากับผู้มาเยือน ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นหรือเขากำลังกลัวว่าจะถูกจับได้ว่ากำลังแอบถ่ายภาพของคนตรงหน้า แต่อีแทฮยองไม่ได้ใส่ใจอะไรกับอาการพิลึกของเจ้าของกล้อง เขาสนใจแค่ภาพถ่ายของอีกฝ่ายมากกว่า

"...พี่ขอดูหน่อยได้ไหม..." เขายื่นมือขอกล้องพร้อมรอยยิ้มที่ละมุนละไม ริมฝีปากโค้งมน ยกแก้วขึ้น บวกกับรูปหน้าอันทรงเสน่ห์ ออร่าที่ส่องประกายมาอย่างเหลือล้นจนพยอลดันแทบจะเสียศูนย์ตั้งหลักรับดาเมจจากคนที่งดงามราวกับรูปสลักอันวิจิตรปราณีตแทบไม่ทันจนต้องยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพตรงหน้าอีกครั้งอย่างลืมตัว

แชะ!!! เสียงกดชัตเตอร์สร้างความงุนงงให้แทฮยองเป็นอย่างมาก เขายิ้มเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจก่อนเอ่ยขอกล้องจากช่างภาพที่มีท่าทีประหลาดๆอย่างน่าฉงนอีกครั้ง

"...คือว่า พี่ขอดูภาพในกล้องเราหน่อยสิ...'' อีแทฮยองเอ่ยขึ้นอีกครั้งเพราะเขาสังเกตุมาสักพักว่าเจ้าเด็กปีหนึ่งที่มาพร้อมกล้องถ่ายภาพราคาแพงคนนี้มักจะมานั่งถ่ายรูปตรงมุมนี้เป็นประจำ อาจจะมีภาพเขาที่พอใช้ได้เอาไปทำโปรไฟล์ต่างๆเลยมาลองถามดู

"...ฮะ อะ อ่ะ ครับ..." เจ้าของกล้องเลิกลั่กทำตัวไม่ถูกจึงส่งกล้องให้คนขออย่างว่าง่าย อีแทฮยองกดดูภาพอันแรกเป็นสีหน้าของตนตอนแบมือของกล้องอีกฝ่าย มันดูดี ดูเป็นธรรมชาติ จนเขาอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ เมื่อกดเลื่อนดูสักพัก ก็เป็นภาพที่ตนกำลังเป่าแซคโซโฟน ที่ดูดีและลื่นไหลอย่างน่าพอใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคุณภาพกล้องหรือฝีมืออันยอดเยี่ยมแต่ก็นับว่าไม่เสียเที่ยวที่เดินถามดู

"...พี่ขอไอดีเราได้ไหม ช่วยส่งรูปที่ถ่ายวันนี้ให้พี่หน่อย..." อีแทฮยองคืนกล้องแล้วยื่นโทรศัพท์ขอไอดีแชท รุ่นน้องที่ถ่ายภาพเก่งคนนี้อย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้ว่า ถ้าเขาเลื่อนไปอีกสัก5-6ภาพ เขาจะได้พบกับภาพของทั้งวันนี้อีกนับ100รูปที่ล้วนแต่เป็นภาพเขาในอริยบทต่างๆ

"...อ่ะ ได้ครับ..." พยอลดันตอบรับแทบจะทันทีเขาดีใจมากที่ได้เป็นเพื่อนในไอดีแชทกับแทฮยอง และเมื่อส่งภาพให้แล้ว อีแทฮยองใช้ภาพที่ถ่ายตอนขอกล้องตั้งเป็นโปรไฟล์ไอดีแชท ยิ่งทำให้พยอลดันดีใจจนเนื้อเต้น เขามีความสุขที่ได้ทำสิ่งเหล่านี้เป็นชีวิตประจำวัน แอบถ่ายภาพส่งให้เจ้าของภาพ แล้วอีกฝ่ายก็ส่งข้อความขอบคุณก่อนที่คิมพยอลดันจะส่งคำว่าฝันดีเป็นข้อความปิดท้ายแล้วอีกฝ่ายอ่านแต่ไม่ตอบ ก็ทำให้เจ้าโอเมก้าที่คล้ายจะเริ่มมีอาการหลงผิดนอนกอดเสื้อโค้ทที่ได้มาในวันแรกแล้วนอนดีดดิ้นอยู่บนเตียงราวกับคนบ้า

"...อืม อ่า อืม พี่ครับ อ่ะ พี่ อ๊ะ ..."โอเมก้าน้อยที่อยู่คนเดียวกับความเปลี่ยวเหงา เขาเริ่มช่วยตัวเองผ่านเสื้อโค้ชและรูปหน้าอันหล่อเหลาผ่านแผ่นกระดาษอย่างเร้าอารมณ์ เรียวนิ้วเล็กๆนวดผ่านช่องทางที่ชื้นแฉะ อีกมือนึงดึงรั้งแก่นกายตนพร้อมสูดดมเสื้อโค้ทของรุ่นพี่ที่ไร้ซึ่งกลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าไปแล้วอย่างดื่มด่ำ ใจของเขาอยากได้มากกว่านี้ต้องการมากกว่านี้อยากสูดดมกลิ่นฟีโรโมนที่คล้ายนมอุ่นผสมน้ำผึ้งป่าที่เคยได้สัมผัสในวันวาน คิมพยอลดันทำอย่างไรก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการ จึงควานหาตัวช่วยเป็นดิลโด้อันขนาดพอดีมือไซส์มาตรฐาน มานวดเคล้นคลึงตามส่วนต่างๆ และปากทางเข้า แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะยัดมันเข้าไป เขาทำอยู่อย่างนั้นจนสำเร็จความใคร่ ก่อนนอนมองภาพที่ติดตามฝาผนังที่มันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆอย่างพึงใจ พร้อมจินตนาการเพ้อฝันถึงค่ำคืนที่แสนหวานระหว่างตนกับรุ่นพี่อีแทฮยอง โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่เขาจิตนาการไปนั้นมันอาจจะเป็นจริงแต่ไม่ได้หวานชื่นหยาดเยิ้มดั่งเช่นความฝันที่เขาปราถนา