สิ่งที่คิดบ่อยครั้งก็ไม่เป็นดังหวังสิ่งที่ปรารถนาบ่อยครั้งที่เกินจะเอื้อมถึงมันจะดีแค่ไหนหากเราได้ทุกสิ่งตามที่ใจต้องการ
ดราม่า,ชาย-ชาย,เกาหลี,ดาร์ค,รัก,กักขัง,Nc18+,Mpreg,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสื้อโค้ชตัวอุ่นไร้ซึ่งกลิ่นฟีโรโมนที่โหยหา รูปภาพที่ถ่ายมาตลอด1ปีที่ผ่านมา แปะเต็มผนังห้องขาวจนแทบจะไม่ที่ว่างให้แปะบางภาพเริ่มถูกทับซ้อนเพราะเนื้อที่ไม่เพียงพอ แม้จะเป็นรูปภาพที่เห็นชัดทั้งหน้าตาและรอยยิ้ม แต่ก็เป็นกระดาษเย็นไร้ซึ่งชีวิตชีวา พยอลดันเริ่มรู้สึกต้องการมากกว่ารูปถ่าย เขาอยากพูดคุย และสัมผัสไออุ่นจากคนที่ใจถวิลหา วันหนึ่งขณะที่เขาแฝงตัวเข้าไปเป็นสตาฟหลังเวทีเพื่อแอบถ่ายภาพของรุ่นพี่อีแทฮยองนั้น ก็มีรุ่นพี่สตาฟคนนึงยื่นขวดน้ำที่อีแทฮยองดื่มเสร็จแล้วมาให้กับพยอลดัน บอกให้เอาไปทิ้ง เจ้าโอเมก้าที่โดดเดี่ยวจ้องขวดน้ำนั้นอยู่สักพัก ก็รีบไปหาที่ลับตาคน ยกน้ำในขวดกระดกต่อจนหมดและเก็บขวดเอาไว้ พยอลดันฉีกยิ้มกว้างเขารู้สึกราวกับว่าได้จุมพิตเรียวปากที่งดงามของรุ่นพี่อีแทฮยอง นับแต่นั้นมาเขาก็เริ่มมีพฤติกรรมแปลกประหลาดมากขึ้นนอกจากแอบถ่ายภาพ ยังตามเก็บขยะแทบทุกชนิดแม้แต่กระดาษชำระของอีแทฮยองมาเก็บไว้กับตัว จนภายในห้องพักของเขานั้นนอกภาพถ่ายที่หนาเตอะก็มีขยะต่างๆที่ทับซ้อนกันกองเพนิน พยอลดันเริ่มมีอาการผิดปกติที่หนักขึ้นจนดูท่าว่าเกินจะเยียวยา
เมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงทางมหาวิทยาลัยมีแข่งกีฬาประเพณี อีแทฮยองได้ขึ้นเป็นผู้นำเชียร์ของมหาวิทยาลัย ในช่วงเวลาที่งดงามขนาดนี้มีหรือที่คิมพอลดันจะพลาดการเก็บความทรงจำอันทรงคุณค่า โอเมก้าผู้ลุ่มหลงตามถ่ายภาพ อัลฟ่าผู้ทรงสง่ายันวินาทีสุดท้าย ขณะเลิกงานเหล่าทีมเชียร์ของมหาลัยกำลังเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน อยู่ๆก็มีฝูงชนวิ่งเข้าหาคณะเชียร์อย่างไม่มีใครห้ามได้ ฝูงคนชนพยอลดันจนล้มลงกับพื้นแถมโดนเหยียบแต่ไม่มีใครสนใจเพราะทุกคนอยากจะขอถ่ายรูปกับอีแทฮยอง อัลฟ่าหนุ่มพยายามปัดป้องกลุ่มคนที่วิ่งเข้าใส่ และคณะเชียร์คนอื่นๆก็ถูกดึงขอถ่ายรูปอย่างไร้มารยาท เมื่อตั้งหลักได้ เจ้าโอเมก้าที่ไม่มีใครเห็นหัวก็ฮึดสู้วิ่งพุ่งชนกระแทกทุกคนที่ขวางทางแล้วลาก รุ่นพี่อีแทฮยองออกจากกลุ่มคน ทั้งคู่พากันวิ่งเข้าห้องแต่งตัว
ทันทีที่ประตูปิดลงทั้งสองมองหน้ากันพยอลดันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหายใจเหนื่อยหอบมองอัลฟ่าผู้งดงามตรงหน้าอย่างหลงใหล
"...ขอบคุณนะ...'' อีแทฮยองเอ่ยขอบคุณคนแปลกหน้าในสายตาเขาพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย เขาจำพยอลดันไม่ได้เลยสักนิด ก่อนเดินไปหน้ากระจกพลางถอดเสื้อออกด้วยความร้อน แล้วถอดเสื้อกล้ามตัวบางสีขาวที่ชุ่มเหงื่อเต็มไปด้วยกลิ่นฟีโรโมนไว้บนเก้าอี้เผยให้เห็นผิวเนียนที่มีลอนกล้ามบางๆดูสมส่วน พยอลดันกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่เมื่อได้สัมผัสกลิ่นฟีโรโมนที่ตนปราถนามานานนับปี เขาจ้องคนหน้ากระจกตาไม่กระพริบเพราะไม่อยากพลาดภาพตรงหน้าเเม้แต่วินาทีเดียว ขณะที่รุ่นพี่อีแทฮยองไม่ทันสังเกตุ พยอลดันก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายอย่างลืมตัว
แชะ!!! แสงแฟลชกระแทกเข้ากระจกซัดเข้าตาคนที่กำลังเปลื้องผ้า พฤติกรรมของโอเมก้าตรงหน้าทำให้เขานึกถึงรุ่นน้องที่เคยคุยด้วยเมื่อปีที่แล้วออกทันที
"...น้องชมรมถ่ายภาพ?...'' พยอลดันยิ้มกว้างอย่างสดใสที่รุ่นพี่จำตนได้
"...ครับ..." พยอลดันตอบรับอย่างดีใจเขายิ้มกว้างเห็นฟันขาวๆอย่างน่ารักหากไม่รู้ถึงเบื้องหลัง ผู้พบเห็นก็คงคิดว่าเขานั้นไม่ต่างจากลูกแกะตัวน้อยๆแสนบริสุทธิ์ที่อ่อนต่อโลกคนนึง
"...ไม่ได้เจอกันนานเลย...'' อีแทฮยองเอ่ยขึ้นเพราะเขาลืมคนตรงหน้าไปจากสารบบของความทรงจำไปนานแล้ว หากไม่ใช่เพราะพฤติกรรมถ่ายภาพทีเผลอแบบไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ เขาคงนึกไม่ออก เพราะภาพที่เขาขอดูภาพถ่ายที่ถูกบันทึกไว้โดยรุ่นน้องคนนึงเมื่อปีก่อนถูกใจเขาเป็นอย่างมาก เขาจำได้แค่ว่ามีรุ่นน้องคนนึงของชมรมถ่ายภาพที่ถ่ายภาพให้เขาตั้งโปรไฟล์
''...ครับ?เราก็เจอกันอยู่ทุกวัน ผมถ่ายภาพส่งให้พี่ดูทุกวันเลยนะ..." พยอลดันเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่ใสชื่อ คนฟังรู้สึกงงนิดหน่อยแต่ไม่ได้สนใจในคำพูดของอีกฝ่ายมากมายสักเท่าไหร่นัก
"...อ้าวเหรอ ข้อความมันเข้าเยอะมาก พี่เลยไม่ค่อยได้อ่าน แล้วก็เปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้ว..." แทฮยองเอ่ยพลางจัดของใส่กระเป๋า พลางลอบมองรุ่นน้องร่วมคณะของตนเล็กน้อย เขาพิจารณารูปร่างของคนที่ดูไม่ค่อยใส่ใจตัวก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าจับแต่งตัวดีๆจะดูดีขนาดไหน
"...อ้าว เหรอครับ ถึงว่าละพี่ไม่เคยอ่านเลย..." พยอลดันเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจเลยอยากจะขอไอดีแชทของรุ่นพี่ใหม่ แต่ผู้คนกลับเข้ามากันเสียก่อน เหล่าทีมเชียร์บ่นอุบถึงความไร้มารยาทของแฟนคลับตน เสียงผู้คนจ๊อกแจ๊กจอแจวุ่นวายจนพยอลดันไม่มีโอกาสเอ่ยความต้องการ
"...คนมาเยอะแล้ว เดี๋ยวพี่ขอไปอาบน้ำก่อน กลับดีๆนะ..." อีแทฮยองเอ่ยกับรุ่นน้องที่ช่วยเหลือตนด้วยความรู้สึกของคุณ แล้วตรงไปชำระล้างร่างกาย ที่เหนื่อยล้ามาทั้งวัน
เมื่ออีกแทฮยองเข้าห้องน้ำไป ท่ามกลางความวุ่นวายโดยรอบพยอลดันอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสังเกตุค่อยๆขยับตัวเข้าใกล้กับเสื้อกล้ามสีขาว แล้วคว้ามันยัดเข้าไปในเสื้อฮู้ดของตนก่อนจะรีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
อีกด้านเมื่ออีแทยังแข่งเสร็จเขาก็ตรงไปหาพี่ชายที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของทีมเชียร์ เขาห้อยเหรียญทองมาสามเหรียญเพื่อจะอวดพี่ชายว่าตนเก่งแค่ไหน แต่เมื่อมาถึงกลับพบว่าพี่ชายกำลังง่วนกับการหาของไม่สนใจตนสักนิด
"...พี่ทำไรอ่ะ..." แทยังเอ่ยถามพี่ชายที่กำลังยกนั่นนี่ดูว่ามีใครเผลอหยิบมาวางไว้ไหม
"...อืม เสื้อกล้ามหายหน่ะ..." แทฮยองเอ่ยตอบแต่ยังไม่หันไปมองน้องชายที่เก๊กท่าพยายามจะอวดเหรียญบนคอ แทยังเบะปากเล็กน้อยที่พี่ชายไม่สนใจ
"...เอ้า หายได้ไง... เขาเอ่ยอย่างสงสัยพลางช่วยเปิดหาตามที่ต่างๆสองสามที
" ...ไม่รู้สิ..." แทฮยองตอบอย่างเหนื่อยๆ
" ...มีคนหยิบผิดไปมั้ง..." สมาชิกทีมที่ช่วยหาพูดแทรกขึ้นเพราะเขาหาและถามหลายคนแล้วแต่หาไม่เจอ
" ...ใครล่ะ นี่ก็วางไว้บนเก้าอี้ตัวเองคนอื่นยังจะมาหยิบผิดอีกเหรอ..." แทฮยองเอ่ยอย่างท้อๆ
" ....ช่างเฮอะพี่กลับบ้านเหอะ พ่อกับแม่มารอแล้ว..." เมื่อเห็นทีท่าว่าอย่างไรก็คงไม่เจอแทยังก็ชวนพี่ชายของตนนั้นกลับบ้าน
"...อืม ป่ะ..." เจ้าของเสื้อเองก็ขี้เกียจจะหาแล้วจึงออกไปหาพ่อแม่พร้อมน้องชาย
ณ อพาร์ทเม้นท์ธรรมดาซึ่งเป็นที่อาศัยของคิมพยอลดัน เจ้าโอเมก้าหลงผิดนำเสื้อที่ชุ่มเหงื่อและกลิ่นฟีโรโมนนั้นมาสูดดม แล้วใส่เข้าไปในเสื้อโค้ชของอีแทฮยองที่ไร้ซึ่งกลิ่นเก่าๆไปแล้วเจ้าโอเมก้าผู้ลุ่มหลง เอาเสื้อโค้ชที่กลับมาเต็มไปด้วยกลิ่นอันอบอุ่นราวกับนมร้อนผสมน้ำผึ่งป่านั้นมาโอบกอดเอาไว้ในอ้อมอกแล้วกดดูรูปที่ตนถ่ายมานั้นอย่างมีความสุข
"วันนี้รุ่นพี่แทฮยอง ก็ยังดูโดดเด่นกว่าที่เคย" เสียงในใจของเขาดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ชื่นชมอย่างปลื้มปริ่ม เมื่อเลื่อนมาพบกับภาพเปลือยท่อนบนที่ถ่ายไว้ล่าสุด พยอลดันก็อดไม่ได้ที่จะช่วยตัวเอง เขาสูดดมฟีโรโมนจนชุ่มปอด ดูรูปผ่านหน้าจอ เรียวนิ้วยาวนั้นรูดรั้งแก่นกายตน จินตนาการว่ารุ่นพี่แทฮยองกำลุกล้ำลูบไล้ร่างกายตนอย่างอาจหาญ
"...อืม อ่า อื้อ.." พยอลดันส่งเสียงครางเมื่อถึงฝั่งฝันอย่างสุขสม โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนกำลังกระทำนั้นไม่ต่างจากการขุดหลุมฝังตัวเอง โอเมก้าที่ใช้กลิ่นของอัลฟ่าคนเดิมในการช่วยตัวเองซ้ำๆนั้น ไม่ต่างอะไรจากการผูกพันธะทางอ้อม สร้างความหลงผิดคิดว่าอีกฝ่ายเป็นอัลฟ่าของตน ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย
