สิ่งที่คิดบ่อยครั้งก็ไม่เป็นดังหวังสิ่งที่ปรารถนาบ่อยครั้งที่เกินจะเอื้อมถึงมันจะดีแค่ไหนหากเราได้ทุกสิ่งตามที่ใจต้องการ
ดราม่า,ชาย-ชาย,เกาหลี,ดาร์ค,รัก,กักขัง,Nc18+,Mpreg,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คิมพยอลดันตามติดอีแทฮยองไปทุกที่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะไปที่ไหนทำอะไรราวกับเงาตามตัว เจ้าโอเมก้าผู้คลั่งไคล้มักตามแทรกซึมไปด้วยตลอด เขาเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ทำร้ายคนรอบข้างที่คล้ายจะผูกสัมพันธ์กับอัลฟ่าที่ตนหลงไหลอย่างไม่รู้สึกผิดไม่เกรงกลัวต่อกฏหมายใดๆทั้งสิ้น และที่น่าตกใจคือการที่เขาอาศัยความกลมกลืนไม่เป็นเป้าสายตา สามารถแฝงตัวไปในที่ต่างแล้วๆไม่มีใครจับผิดการกระทำของเขาได้
เมื่อหนักเข้าอีแทฮยองและอีแทยังที่เริ่มสัมผัสได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องผิดปกติต่างๆ สิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้คนรอบตัวเขานั้นมันรุนแรงเกินกว่าจะรับมือไหว อีกทั้งเวลาอยู่มหาลัยหรือบางสถานที่ที่ผู้คนเข้าออกง่าย ข้าวของโดยเฉพาะเสื้อผ้าของอีแทฮยองมักหายอยู่เสมอ
สองพี่น้องเลยวางแผนแยกกันอยู่ โดยให้อีแทยังคอยสังเกตุผู้คนรอบตัวเขาเพราะสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจคือ คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดจะต้องเป็นคนใกล้ตัวพวกเขาอย่างแน่นอนถึงสามารถเข้าออก ติดตาม และลอบทำร้ายได้แม้แต่คนที่พวกตนพึ่งรู้จัก เมื่อเวลาผ่านไปซักพัก ความพยายามของพวกเขาก็เริ่มเห็นผล เมื่ออีแทยังเห็นว่ามักมีคนคนนึงชอบถือกล้องตามถ่ายรูปพี่ชายของตนอยู่เสมอในระยะไกลและที่แย่กว่าคือเมื่ออีแทฮยองทิ้งแก้วน้ำ ขวดน้ำ หรือแม้แต่ถุงขนมสักพักคนคนนั้นก็ตามเก็บทุกสิ่งอย่างใส่กระเป๋า ทำให้อีแทยังรู้สึกยี๋พฤติกรรมอันแปลกประหลาดของสต็อกเกอร์ที่ตามติดพี่ชายตน และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตามมายันหน้าเพ้นท์เฮ้ายิ่งทำให้อีแทยังรู้สึกยั๊วถึงขั้นสุด แต่เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้เพราะอยากจะจับได้แบบคาหนังคาเขา
"...ผมว่าน่าจะเป็นหมอนั่น..."อีแทยังชี้ไปยังร่างที่หลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่กำลังกินแซนวิชอย่างเอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว
"...นั่นมันน้องชมรมถ่ายภาพนี่ นายแน่ใจนะ?..." อีแทฮยองถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่จะไม่เชื่อก็ไม่ได้เพราะรุ่นน้องคนนั้นมีรูปถ่ายของตนจริงๆ
"...ผมไม่แน่ใจนะ แต่ที่มั่นใจอย่างนึงคือหมอนั่นมันไม่ปกติ นอกจากตามถ่ายรูปพี่ มันยังตามเก็บขยะของพี่ด้วย..." อีแทยังเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าขยะแขยง ก่อนทำหน้าเบ้เมื่อนึกถึงด้วยความรังเกียจ
"...ฮะ! จริงเหรอ?...'' คนที่ตกเป็นเป้าเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ เก็บขยะเนี๊ยะนะ ใจของอีแทฮยองได้แต่ครุ่นคิดไม่เข้าใจการกระทำของรุ่นน้องที่เคยพูดคุย
"...แต่หลักๆเราหาคนขโมยของ กับตนที่ตามทำร้ายคนรอบตัวเรานะ..." ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถึงประเด็นหลักที่พวกตนกำลังทำ
"...รู้น่าแต่เท่าที่สังเกตุดู รอบตัวพี่มีแต่หมอนี่แหละที่ดูน่าสงสัยที่สุด พฤติกรรมประหลาดสุดแล้ว แถมรูปร่างยังคล้ายคนที่เดินตามแจมินด้วย..." ร่างสูงนึกถึงเบต้าน่ารักที่มีโอกาสได้นอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว ภาพกล้องวงจรปิดที่ติดเพียงแผ่นหลังของคนที่ทำดูคล้ายคนที่ทำตัวเหมือนสต็อกเกอร์นั่นสุดๆแล้ว
"...เผลอๆอาจจะทำทั้งหมดเลยก็ได้..." อีแทยังคาดเดา เพราะไม่มีใครน่าสงสัยเท่ารุ่นน้องที่กำลังกินแซนวิชคนนั้นอีกแล้ว
"...อืม แต่ก็ต้องหาหลักฐานให้แน่ใจ นายจะไปกล่าวหามั่วๆไม่ได้ คนทำจริงๆมันอาจจะไหวตัวทัน..." อีแทฮยองเอ่ยอย่างเคร่งเครียด
"...รู้แล้วน่า ไม่งั้นคงเข้าตั้นหน้าหมอนั่นตั้งแต่ที่เห็นมันไปป้วนเปี้ยนหน้าเพ้นท์เฮาส์แล้ว..." แฝดผู้น้องเอ่ยขึ้นพร้อมจ้องคิมพยอลดันด้วยสายตามุ่งมั่นแฝงไปด้วยความเคลือบแคลงในจิตใจ อีแทฮยองก็มองคนที่นั่งกินแซนวิชอยู่ไกลๆอย่างไม่วางตาเช่นกัน และเหมือนกับว่าคนโดนจ้องนั้นจะรู้สึกตัว ร่างเล็กๆที่กำลังเคี้ยวขนมปังใส่ผักสลัดสอดไส้แฮมและไข่จนแก้มตุ่ยหันไปมองยังตึกสูง เขาเห็นใบหน้าที่ตนเฝ้ามองมาตลอดพาดผ่านแผ่นกระจกใส ก็รีบเช็ดคราบซอสที่เปลอะเปื้อนมือกับเสื้อผ้าตนอย่างเร่งรีบและยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพคนบนอาคาร
แชะ!!! แชะ!!! แชะ!!! เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นอย่างถี่รัว ซูมเข้าซูมออกพยายามเก็บภาพคนบนที่สูงให้ได้มากที่สุด เมื่อกดดูภาพภายในเขาก็ตกใจเล็กน้อย ที่ครั้งนี้ถ่ายภาพติดใบหน้าฝาแฝดของอัลฟ่าที่ตนคลั่งไคล้มาด้วย
"...อืม หน้าตาคล้ายกันมากแฮะ แต่ดูคนละมีมู้ดคนละโทนเลย..." โอเมก้าร่างบางที่สวมฮู้ดหนาผมเผ้ารุงรังพินิจพิจารณารูปภาพแล้วบ่นพึมพำพร้อมเลื่อนดูรูปภาพในกล้องของตนอย่างมีความสุข โดยไม่เอะใจเลยว่าสายตาของคนทั้งคู่นั้นมองมาที่ตนอย่างชัดเจน
เจ้าโอเมก้าที่หลงระเริง ย่ามใจกับการกระทำของตนนั้นยังไม่รู้ตัวว่าโดนจับตามองอยู่ ก็ยังทำตัวตามปกติเช่นที่ผ่านๆมา อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ขณะที่เขาสวมกอดเสื้อโค้ทตัวหนาที่ครอบครองมาร่วม3ปีเมื่อสูดดมก็พบว่ากลิ่นฟีโรโมนนั้นเริ่มเจือจางอีกเสียแล้ว หลังจากขโมยชิ้นส่วนเสื้อผ้ามากมายหลายชิ้นเพื่อที่จะคงไว้ซึ่งตัวแทนของบุคคลอันเป็นที่รักแต่กลิ่นฟีโรโมนนั้นเจือจางเร็วเหลือเกิน โอเมก้าผู้ยึดติดก็เริ่มหาวิธีที่จะขโมยชิ้นส่วนที่เปลอะเปื้อนฟีโรโมนของอีแทฮยองอีกครั้ง
คิมพยอลดันตามอีแทฮยองตั้งแต่มหาลัยจนมาถึงหน้าฟิตเนสที่เขาเข้าประจำ และแน่นอนว่าคิมพยอลดันเองก็สมัครสมาชิกไว้เรียบร้อยแล้ว เพราะที่นี่แทบจะเป็นสถานที่หลักที่เจ้าโอเมก้าหลงผิดใช้ในการขโมยของที่เต็มไปด้วยฟีโรโมนของอีแทฮยอง ด้วยความที่ฟิตเนสแห่งนี้เป็นของครอบครัวอีแทฮยองเอง ซึ่งใช้ในการฟิตร่างกายของเหล่าพนักงานในเครือบริษัท มีคนนอกเข้ามาบ้างเพียงเล็กน้อยทำให้การรักษาความปลอดภัยภายในค่อนข้างหล่ะหลวม ล็อกเกอร์เลยยังใช้เป็นแบบทั่วไปซึ่งสามารถสะเดาะรูกุญแจได้อย่างง่ายดาย เพราะที่ผ่านมาเป็นเพียงของเล็กน้อยๆหายอีแทฮยองก็เลยไม่ได้ใส่ใจมากมาย แต่เพราะหายบ่อยเกินไป ครั้งนี้เขากับน้องชายจึงวางกับดัก จับเจ้าหนูหัวขโมย
เมื่ออีแทฮยองเข้าไปในฟิตเนส คนที่แอบตามเพื่อขโมยของอย่างคิมพยอลดันก็กำลังจะตามเข้าไป แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อสังเกตุว่าสถานที่ที่โดยปกติจะวุ่นวายและเต็มไปด้วยผู้คนกลับดูเงียบสนิท มีเพียงพนักงานตอนรับอยู่ที่เคาเตอร์ เจ้าสต๊อกเกอร์ตัวน้อยที่ยังไม่รู้ถึงสิ่งที่กำลังรออยู่ข้างหน้า ลังเลกับสถานการณ์ตรงหน้าเล็กน้อยว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ แต่เมื่อเห็นอีแทฮยองสวมกางเกงขาสามส่วนเปลือยท่อนบนออกมาเดินลู่วิ่ง ฉับพลันก็เกิดความใจกล้าแบบไม่คิดหน้าคิดหลังรีบแอบถ่ายเรือนร่างที่สมส่วนนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วเดินเข้าไปในฟิตเนสทันที เมื่อถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
คิมพยอลดันสังเกตุสถาณการณ์โดยรอบเมื่อแน่ใจว่าปลอดคนไม่มีใคร ก็หยิบแท่งเหล็กเรียวมาทำการงัดรูกุญแจอย่างชำนาญ
กรึ่ก! บานประตูล็อกเกอร์เด้งออกอย่างง่ายดายราวกับนอนกินต็อก ปรากฏกระเป๋าสัมภาระสีขาวใบใหญ่ เจ้าโอเมก้านิสัยไม่ดียิ้มร่า รีบเปิดกระเป๋าค้นสัมภาระอย่างรีบโดยไม่สังเกตุร่างนึงที่จดจ้องการกระทำของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ เขาหยิบเสื้อยืดแขนยาวคอเต่ามายัดใส่กระเป๋า แล้วรีบเก็บเพื่อเตรียมหนี แต่สายตาพลันไปเห็นก้อนถุงเท้าตรงมุมล็อคเกอร์ มือขาวยื่นไปหยิบออกโดยอัตโนมัติ คิมพยอลดันมองของในมือทำท่าคล้ายจะสูดดม แต่ภาพก็แทบจะดับลงทันที
อึก! เสียงดังขึ้นในหัวเมื่อกรามกระทบกัน
พลั่ก!!! กรอบหน้าหวานโดนกำปั้นกระแทกจนกรามสั่น ร่างระหงล้มพับลงไปกองกับพื้นแล้วเกร็งเล็กน้อยสติที่เลือนรางของคิมพยอลดันได้ยินเสียงที่สาดซัดมาพร้อมกับความจุกแน่นที่หน้าท้อง
"...จับได้สักที ไอ้สต็อกเกอร์โรคจิต..." อีแทยังขยุ้มหัวของคนที่ฟุบกองกับพื้นขึ้นมาดูหน้าก่อนกระแทกลงพื้นแล้วแตะเข้ากลางลำตัว จนคนที่สลบไปเพราะกระแทกที่ศรีษะต้องลืมตากลับมาเพราะความเจ็บ
"...ไอโรคจิต ไอระยำ ไอชาติหมา...'' อัลฟ่าร่างยักษ์สบถด่าพร้อมประเคนเท้าเตะกระทืบคนบนพื้นแบบไม่หยั้ง เกิดเสียงดังโครมครามเมื่อร่างที่คดงอเพราะความเจ็บปวดไปกระแทกกับตู้ล็อคเกอร์เหล็ก พนักงานตรงเคาน์เตอร์กับอีแทฮยองเข้ามาดูด้วยความตกใจ เมื่อพนักงานจะเข้าไปช่วยกลับถูกอีแทฮยองห้ามไว้
"...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ปิดร้านแล้วกลับได้เลย..." อีแทฮยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
"...คะ ...''พนักงานเคาเตอร์ส่งเสียงอย่างไม่เข้าใจ
"...กลับได้เลยครับ..." อัลฟ่าหนุ่มรูปงามเอ่ยย้ำอีกครั้ง
"...แต่ว่า.." พนักงานลังเลเล็กน้อยเมื่อมองคนโดนกระทืบ
"...ไม่ต้องห่วงครับ เขาเป็นสต็อกเกอร์ แค่สั่งสอนนิดหน่อยไม่ถึงตายหรอก..." สิ้นคำพนักงานพยักหน้าอย่างเข้าใจรีบเก็บร้านกลับบ้านทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อีแทฮยอง นั่งบนเก้าอี้ไม้ดูน้องชายตนกระทืบคนด้วยสีหน้าเย็นชา
เมื่อเห็นว่าคนใต้เท้าตนแน่นิ่งไป อีแทยังเองก็หยุดหายใจก่อนแล้วหันไปหยิบกระเป๋าของคิมพยอลดันมาเทออกเผยให้เห็นขยะมากมีที่อีแทฮยังทิ้งไประหว่างวัน
"...พี่จะเอาไงต่อ..." แทยังเอ่ยถามอย่างเหนื่อยๆ
"...ส่งตำรวจไหม..." แทฮยองพิจารณาสภาพคุณสะบักสะบอมพร้อมเอ่ยตอบ
"...ไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไปทำไม...'' คนกระทืบเอ่ยถามพร้อมเดินไปหยิบขวดน้ำมาเปิดกิน
"...แล้วจะมีประโยชน์อะไร..." คนบนเก้าอี้ไม้เอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแสเขาไม่ได้สนใจสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรกับชีวิตเขา อีแทยังตบหน้าเรียกสติคนที่สลบสไล คิมพยอลดันก็ค่อยลืมตาเพราะอาการเบลอจากการถูกอีกฝ่ายทำร้าย
"...นี่ไอ้สต็อกเกอร์โรคจิต พี่บอกจะส่งแกให้ตำรวจแหละ..." อีแทยังเอ่ยขึ้นพร้อมเหยียดยิ้มอย่างน่ากลัวให้กับคนที่สะบักสะบอมคนฟังแทบจะหายมึนเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนจับส่งตำรวจ
"...ฮะ อย่านะครับอย่าจับผมส่งตำรวจเลยนะ..." คิมพยอลดันร้องไห้ ถูมือขอร้องขอความเมตตาจากคนที่พึ่งซ้อมตนปางตายอย่างน่าเวทนา
"...นายต้องบอกพี่นะ ไม่ใช่ฉัน..." อีแทยังตบบ่าคนที่เว้าวอนตนพร้อมชี้ไปทางคนที่นั่งมองอยู่ให้คนที่กลัวความผิดไปร้องขอความเมตตาจากคนที่ตามติดมาเนินนาน เมื่อเจ้าโอเมก้าที่กำลังเจ็บปวดและหวาดกลัวหันไปเห็นคนที่เหมือนเป็นแสงสว่างในชีวิตก็รีบคลานลากร่างที่โดนทารุณของตนไปเกาะขาอ้อนวอนให้อีกฝ่ายให้อภัย
" ..รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่.ผมขอโทษรุ่นพี่อย่าจับผมส่งตำรวจเลยนะครับ รุ่นพี่เป็นอัลฟ่าของผมนะ ผมก็เป็นโอเมก้าของรุ่นพี่ เราเป็นของกันและกันรุ่นพี่อย่าทอดทิ้งผมเลยนะ...'' คนที่หวาดกลัวเกาะก่ายดึงรั้งรั้งคนบนเกาอี้ราวกับคนที่กำลังจะจมน้ำแล้วเจอขอนไม้ที่ลอยอยู่กลางทะเล โดยไม่ทันสังเกตุสีหน้าและแววตาของคนที่ปกติแล้วดีกับทั้งโลกกำลังมีสีหน้ารังเกียจและขยะแหยงตนขนาดไหน
คิมพยอลดันเว้าวอนด้วยความมั่นใจว่าคนที่ใจดีอย่างรุ่นพี่อีแทฮยองจะต้องให้อภัยเขาอย่างแน่นอน เจ้าโอเมก้าที่หลงผิดพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง แต่กลับโดนแรงดึงของอีแทยังที่กระชากกลับทำให้ต้องหลุดจากความคิดกลับสู่ห่วงเวลาแห่งความจริง
"...ฮะ อัลฟ่าของนายหมายความว่าไง..."' อีแทยังเอ่ยถามเจ้าสตอกเกอร์ของพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ
"...ผม ผมผูกพันธะทางอ้อมกับรุ่นพี่ไปแล้ว ผมเป็นโอเมก้าของรุ่นพี่แล้วนะ รุ่นพี่อย่าจับผมส่งตำรวจเลยนะ ถ้าไม่มีฟีโรโมนของรุ่นพี่ผมคงอยู่ไม่ได้ รุ่นพี่เป็นอัลฟ่าของผมนะ รุ่นพี่ครับ..." คิมพยอลดันพลั่งพรูคำพูดราวกลับคนเสียสติก่อนจะพยายามพุ่งเขาหาอีแทฮยองอีกครั้ง แต่กลับโดนคนที่อยู่ใกล้ตัวเตะจนตัวลอย
พลั่ก...อื้อ~~~ ชายร่างหนายืนขึ้นแล้วใช้เท้าแตะคนตัวเล็กกว่าจนกระเด็นไปร้องครวญครางกับพื้น
"...โฮวว พูดมาได้ไม่อายปาก ตัวเองไปผูกพันธะเองทั้งที่เจ้าตัวเขาไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ แต่ถ้าอยากเป็นโอเมก้าของพี่ฉันจริงๆ ก็ไม่อยากนะ..." อีแทยังเดินเข้าใกล้คนที่นอนคดจุกท้องอยู่กับพื้นพร้อมเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมาพิจารณา
"...หน้าตานายผ่านแล้ว เหลือแค่รูปร่าง..." มาให้ฉันเช็คหน่อย ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าพยายามถอดเสื้อของสต๊อกเกอร์หน้าตาดีตรงหน้าอย่างคันมือ
"...ฮะ ไม่นะ ไม่...'' คิมพยอลดันพยายามปัดป้องหากไม่ใช่รุ่นพี่อีแทฮยองเขาไม่คิดจะให้ใครมาเเตะต้องร่างกายของตนทั้งนั้น เจ้าโอเมก้าที่หวาดกลัวหันไปตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนบนเก้าไม้ทั้งน้ำตา
"...รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่ช่วยผมด้วย!!!..."
