สิ่งที่คิดบ่อยครั้งก็ไม่เป็นดังหวังสิ่งที่ปรารถนาบ่อยครั้งที่เกินจะเอื้อมถึงมันจะดีแค่ไหนหากเราได้ทุกสิ่งตามที่ใจต้องการ
ดราม่า,ชาย-ชาย,เกาหลี,ดาร์ค,รัก,กักขัง,Nc18+,Mpreg,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อผ่านมาสองวันอีแทยังก็เริ่มพยายามมองหาเจ้าสต็อกเกอร์ของพี่ชาย ที่ปกติกควรจะตามติดถ่ายภาพในระยะไกล แต่กลับหายไปถึงสองวันไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือสำนึกได้ แต่เขาก็รู้สึกติดใจในสัมผัสของเจ้าคนน่ารักนั่นไม่น้อย อยากจะขู่เอาความลับที่มีเป็นข้ออ้างในการผูกสัมพันธ์กับอีกฝ่ายคงน่าสนุกไม่น้อย
"...พี่..." ร่างสูงใหญ่เอ่ยเรียกพี่ชายที่กำลังง่วนอยู่กับงาน
"...อะไร?..." อีแทฮยองหันไปถามน้องชายฝาแฝดด้วยความหงุดหงิดเพราะเขากำลังจดจ่อกับการใช้โปรแกรมในการปั้นโมเดล3D
"...พี่ว่าสต็อกเกอร์นั่นเป็นไง..." อีแทยังเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยและครุ่นคิดกอดอกยืนพิงกระจกพยายามกวาดตามองหาคิมพยอลที่อาจหลบอยู่ในเงาซอกลืบสักที่นึง
"...คือ อะไร?..." คนทำงานถึงกับเสียสมาธิวางมือหันมาคุยกับคนที่ชวนคุย
"...พี่ว่าหมอมันจะตายไหม...'' ชายหนุ่มคิดถึงสิ่งที่ตนทำไป วันนั้นเขาก็ทำรุนแรงแถมปลดปล่อยภายในไปไม่น้อย หากอีกฝ่ายไม่ได้แอบหรือเลิกตามพี่ชาย แต่ไปนอนตายที่ไหนสักที่คงไม่แคล้วที่จะเป็นเขาที่ซวยเพราะมีเอี่ยว ป๊ะป๋ากับป๋าป๊า คงบนเขาจนหูชา ถูกส่งออกนอกประเทศเป็นแน่แท้
"...ไม่หรอก พนักงานที่เลาท์บอกว่าเดินออกจากโรงแรมเองได้...'' ผู้เป็นพี่เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจและจะหันกลับไปทำงาน แต่อยู่ๆอีแทยังก็โพลงความคิดแปลกๆมานำเสนอ เมื่อเบาใจกับคำพูดของพี่ชาย
"....พี่ว่าเราจับเจ้านั่นมาผูกพันธะจริงจังไปเลยดีไหม..." ร่างสูงหนาเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาที่เป็นประกายเขาค่อนข้างมั่นใจว่าพี่ชายต้องเห็นด้วย
"...ฮะ! แกคิดอะไรอยู่?... ถึงจะน่ารักถูกใจนายยังไง แต่นั่นมันสต็อกเกอร์นะ..." ผู้เป็นพี่เอ่ยค้านเสียงเเข็ง อัลฟ่าโอเมก้าเบต้าปกติมากมายมีให้เลือกสรรแต่น้องชายตนดันปรารถนาโอเมก้าที่ทำตัวเป็นสต็อกเกอร์โรคจิตของตน เท่าเอาอีแทฮยอนถึงกับรู้สึกเหนื่อยหน่ายจนเบ้หน้าที่ต้องมานั่งทนฟังกับความคิดแปลกๆพึลึกพิลั่นน้องชายที่ชอบคิดอะไรตื้นๆ
"...พี่ไม่อยากเปลี่ยนคู่นอนบ่อยไม่ใช่เหรอ ไม่อยากผูกพันธะ ไม่อยากได้คนที่ผ่านมาแบบเยอะๆด้วย..." เจ้าคนช่างคิดไม่ย่อท้อ ถึงจะพฤติกรรมประหลาดไปนิด แต่หน้าตา รูปร่างและเสียงครางของเจ้าโอเมก้าน่ารักนั่นยังตราตรึงในห้วงความคิดเขาอยู่เสมอ อีแทยังพูดไปเรื่อยเป็นต่อยหอยหวังให้พี่ชายคล้อยตามความคิดที่แสนจะมั่นใจว่ามันจะสร้างความสนุกให้ตนและพี่ชายอย่างแน่นอน
".. อ่า อ่าแล้ว..." อีแทฮยองเอ่ยร้องไม่เข้าใจในสิ่งที่น้องชายฝาแฝดของตนกำลังจะสื่อ
"...ก็สต็อกเกอร์พี่ไง ไม่เคยผ่านมือใครแน่ๆผมรับรอง... ว่าพวกเราเป็นคนแรกของมันเลยนะ..." อัลฟ่ากลัดมันระบายยิ้มอย่างมีเลศนัย นึกถึงเจ้าของกลิ่นน้ำตาลอ้อยหวานๆคนนั้น
"...คือแกติดใจว่างั้น ..."ผู้เป็นพี่พอจะเริ่มเข้าใจสิ่งที่น้องชายกำลังเอ่ย ตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเพียงแต่ไม่ชอบความวุ่นวายก็เท่านั้น
".. พี่ว่าไม่ดีเหรอ มันทั้งรักทั้งหลงจนผูกพันธะทางอ้อมกับพี่ซะขนาดนั้นอ่ะ พี่จะทำอะไรกับมันก็ได้ทั้งนั้น นี่ว่าแม่งยอมพี่หมดแหละ ไหนๆก็ไหนๆแล้วผูกพันธะด้วยตัวเองซะขนาดนั้น หน้าตาก็โอเค เอามาใช้ให้เป็นประโยชน์หน่อย ดีจะตายไป..." อีแทยังพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าให้พี่ชายตนเออออตาม
". ถ้านายคุยให้เขายอมได้ก็เอาเลย..." อีแทฮยองเอ่ยตอบอย่างไม่สนใจอีกเช่นเคย เพราะอีกฝ่ายก็น่ารักจริงๆ ถ้าทำความรู้จักกันดีๆแต่แรกน่าจะดีกว่านี้
"...โอเค ดีล..." อีแทยังริงโลดเมื่อพี่ชายเห็นด้วยเขาจึงพยายามตามหาตามที่ต่างๆในมหาลัยแต่ไม่มีใครในคณะที่รู้จักคิมพยอลดันเป็นพิเศษ สุดท้ายเขาจึงต้องเข้าไปถามที่ระเบียนมหาวิทยาลัยแทน
"...สวัสดีดีครับ อาจารย์ คือว่าช่วยหาประวัติของรุ่นน้องให้ผมหน่อยครับ..." อัลฟ่าหนุ่มร่างยักษ์ที่มักสร้างปัญหาให้ผู้คนเอือมระอาโพล่หน้ามาทักทายอย่างเป็นมิตร จนอาจารย์ที่เป็นนายทะเบียนรู้สึกขนลุก นอกจากฐานะทางบ้านก็มีเพียงความสามารถทางด้านกีฬาที่คว้ารางวัลมากมายให้มหาลัยที่ยังทำให้เขายังเสนอหน้าในรั้วแห่งปัญญานี้ได้
".....นักศึกษาจะเอาไปทำไม?..." อาจารย์เอ่ยถามอย่างระแวงสงสัย กลัวว่าอีกฝ่ายจะมาข้อมูลของอริแล้วตามไปรังแกเหยื่อถึงที่พักอาศัยหรือไม่
"...คือรุ่นน้องผมหายตัวไปติดต่อไม่ได้มาสองวันแล้วครับ โทรหาก็ไม่รับ ถามไปก็ไม่มีใครรู้ ผมกลัวว่าเขาจะเป็นอันตรายอะไรรึเปล่า หรือไม่สบายอะไรยังไงจะได้ช่วยเหลือทัน..." อีแทยังปั้นหน้าการละครพูดจาโน้มน้าวจนอาจารย์รู้สึกเป็นห่วงคนที่หายไปขึ้นมา เมื่อเห็นการแสดงชั้นเลิศก็ทำเอาอาจารย์สูงวัยเกิดอาการเป็นห่วงนิสิตที่ไม่รู้จักตามไปด้วย
"...โอ้ แย่เลย เขาชื่ออะไรล่ะ..." อาจารย์เอ่ยถามอย่างเห็นใจ
"...คิมพยอลดัน ปี3 คณะนิเทศศิลป์ครับ..." อัลฟ่าหนุ่มเอ่ยด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย แต่แอบลอบยิ้มอยู่ในใจ เสียงอาจารย์พิมพ์แป้นพิมพ์ดังก๊อกแก็กอยู่สักพักก็จดข้อมูลลงกระดาษแล้วยื่นให้
ห้อง812 อพาร์ทเม้นท์แดฮัง 846-908 ควังจิน โซล
"...ขอบคุณครับ..." อีแทยังยิ้มรับด้วยความดีใจ
"...รีบไปดูนะเผื่อมีเรื่องอะไรจะได้ช่วยเหลือทัน..." อาจารย์สูงวัยที่มอบข้อมูลนิสิตให้เอ่ยเร่งเร้าให้ผู้มาเยือนรีบไปดู
"...ครับอาจารย์ ...'อัลฟ่าหนุ่มยิ่มกว้างออกจาอาคาร
ในที่สุดก็เจอตัวสักที
อีแทยังเดินทางไปตามที่อยู่ในแผ่นกระดาษถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์เม้นท์ดังที่ในอดีตเคยหรูหราราคาแพง แต่ ณ ตอนนี้กลับดูทรุดโทรมแต่ถึงกระนั้นผู้คนก็ดูคับแน่น มีคนอยู่ทุกห้อง ชายหนุ่มขึ้นลิฟท์ที่ภายในดูเหมือนได้รับการปรับใหม่แล้วกดเลข12
ติ้ง~ ประตูลิฟท์เปิดออกอย่างช้าๆอัลฟ่าหนุ่มเดินไปหยุดหน้าห้อง8 แล้วเค้าจะประตูเสียงดัง
ปั๊ง!!! ปั๊ง!!! ปั๊ง!!!"... เฮ้ยเปิดประตู เฮ้ย!!!..."
ปั๊ง!!! ปั๊ง!!! ปั๊ง!!! เสียงเคาะประตูดังสนั่นแต่เจ้าของห้องยังไม่ออกมากลายเป็นห้องของเคียงออกมาแทน
"...นี่พ่อหนุ่ม เคาะอะไรขนาดนั้น..." ชายสูงวัยเดินกระท่อนกระแท่นออกมาถามคนแปลกหน้าไร้มารยาท
"...เอ๊อะ คือว่ารุ่นน้องผมหายตัวไปครับ ติดต่อไม่ได้ เลยมาเช็คดู..." อีแทยังรีบปั้นหน้าเศร้าราวกับว่านี่คือเรื่องคอขาดบาดตาย
"...อ๋อ แน่ๆเลย วันนั้นเขาดูไม่สบายมาก ถามอะไรก็ไม่ตอบ เดี๋ยวๆเดี๋ยวลุงให้ช่างมาปลดรหัสให้...' ไม่รอช้าชายแก่ก็เดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อโทรหาช่างปลดล็อครหัสประตู
"...เฮ้ย มาปลดล็อคประตูให้หน่อย เด็กห้อง812ไม่ออกห้องมาหลายวันแล้ว ...' ชายสูงวัยเอ่ยกับปลายสายสักพักก็มีทีมช่างปลดรหัสประตูกับผู้ดูแลอพาร์ทเม้นท์ หิ้วอุปกรณ์เดินหน้าตั้งมาช่วยกันดู ชายแก่เพื่อนบ้านก็ออกมามีส่วนร่วมด้วยเช่นกัน ช่างปลดล็อคงัดแผงรหัสดิจิตอลออก ลื้อแผงวงจรสักพักรหัสประตูก็ทำการปลดล็อค
ตีตี่ดีติ๊ด~ ทันทีที่ประตูแง้มออกก็สร้างความตกตะลึงให้กับทุกสายตา เพราะทุกอณูของห้องทึบเต็มไปด้วยรูปภาพแแปะทับมายังหน้าประตูส่วนพื้นกว้างเต็มไปด้วยกองขยะ
"...เชี่ยแม่ง!!! อะไรว่ะเนี่ย???..." อีแทยังส่งเสียงอุทานแทนใจของคนทุกคน ชายหนุ่มจ่ายเงินค่าปลดล็อคประตู แล้วรับปากกับเจ้าของอพาร์ตเมนต์ว่าจะทำความสะอาดให้พร้อมไล่ทุกคนไปก่อนรีบพิมพ์แชทเรียกพี่ชายของตนมาดู เขาไม่ยอมเห็นสิ่งนี้คนเดียวอย่างแน่นอน
"...พี่ผมส่งโลเคชั่นให้พี่ต้องมาดูอะไรนี่..." อัลฟ่าหนุ่มที่กำลังรู้สึกช็อคส่งข้อความบอกพี่ชายตน
"...อืม..." อีแทฮยองพิมพ์ตอบขณะที่กำลังเคลียร์ธุระของตนให้เสร็จสับ
ผู้มาเยือนก้าวเดินอย่างระมัดระวังมองหาเจ้าของห้อง โดยทุกย่างก้าวสร้างความรู้สึกขยะแขยงบอกไม่ถูก
"...เฮ้ยอยู่มีคนอยู่ป่ะว่ะ..." อีแทยังลองเรียกถามอย่างไม่มั่นใจก่อนที่จะได้ยินเสียงบางอย่าง
ตุ้บ! ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเปิดประตูห้องที่เป็นแหล่งกำเนิดเสียง ปรากฏห้องสะอาดที่ไร้ขยะบนทางเดินแต่สิ่งนึงที่ยังเหมือนเดิมคือทั่วผนังทั้งฝ้าเพดานเต็มไปด้วยภาพมุมเผลอของพี่ชายตน ร่างหนึ่งนอนนิ่งบนพื้นข้างเตียงยับใบหน้าปูดบวมร่างกายเขียวช้ำจนน่ากลัว เขายังใส่ชุดเดิมเมื่อสองวันก่อน ผู้บุกรุกเดินเข้าไปดูพร้อมสัมผัสร่างกายคนที่ดูเหมือนไม่ได้สติ
"...เชี่ยตัวร้อนอะไรขนาดนี้ว่ะเนี่ย..." ชายหนุ่มอุทานเมื่อได้สัมผัสความร้อนจากร่างกายที่โดนตนทารุณ
"...เฮ้ย เฮ้ย ตื่นดิ..." อีแทยังพยายามปลุกให้โอเมก้าตรงหน้าที่หลับไหลนั้นลืมตา
"...อืม น้ำ น้ำ..." คิมพยอลดันที่สัมผัสได้ถึงการรบกวนเขาฟื้นคืนสติมาพร้อมคอแห้งผาดร้องหาน้ำดื่ม
"...อ่ะ อ่ะ นี่..." คนที่ประคองรีบเปิดน้ำบนหัวเตียงให้คนไม่สบายดื่มหลายต่อหลายอึกก่อนหลับไปอีกครั้ง เขาโล่งใจเล็กน้อยค่อยๆอุ้มคนในอ้อมแขนไปวางลงบนเตียง เเล้วรีบพิมพ์แชทบอกพี่ชายของตนที่กำลังเดินทางมา
"...พี่ซื้อยาลดไข้ กับข้าวต้มมาด้วย..." อีแทฮยองเมื่ออ่านข้อความของน้องชายก็ทำตาม เขาซื้อของแล้วเดินทางไปยังสถานที่ที่น้องชายส่งมาเมื่อมาถึงทันทีที่เปิดประตูห้องภาพตรงหน้าก็เล่นเอาซะเขาทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มยืนค้างอยู่ตรงหน้าประตู เขาทั้งรู้สึกหงุดหงิด ขนลุกเกรียว เสียวสันหลัง เขาพอเข้าใจถ้าใครสักคนจะถ่ายรูปเขา แต่การตามถ่ายทุกอริยบทแล้วเอามาติดทั่วผนังแบบนี้เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไปเพื่ออะไร อีแทฮยองค่อยๆเดินเข้าไปก็พบกับแก้วกาแฟที่มีชื่อเขาเขียนติดอยู่ ขวดน้ำยี่ห้อที่เขาดื่ม หรือแม้แต่ซองและก้นบุหรี่ยี่ห้อที่เขาสูบ คำพูดที่น้องชายเคยกล่าวก็แวบขึ้นมาในหัว
ผมเห็นหมอนั่นตามเก็บขยะที่พี่ทิ้ง
"...พี่ พี่..." เสียงเรียกจากทางด้านทำเอาคนที่กำลังเหม่อคิดสะดุ้งโหยง
"...ฮะ.." อีแทฮยองตกใจเมื่อได้ยินเสียงของน้องชาย
"...ตกใจอะไรขนาดนั้น พี่ซื้อมาป่ะ..." อัลฟ่าตัวแสบตลกกับท่าทางของพี่ชายฝาแฝดที่ปกติจะนิ่งสุขุม ที่ตอนนี้ทำตัวเหมือนคนขวัญอ่อน
"...อ่ะนี่..." ผู้พี่ยื่นของในมือให้ด้วยความหงุดหงิด
"...เป็นไงล่ะเชื่อนี่ยัง..." อีแทยังยิ้มเยาะพี่ชายที่ชอบทำตัวเป็นพ่อพระมองโลกในแง่ดีไม่ยอมเชื่อคำพูดตนในตอนแรก
"..อือ.." ผู้เป็นพี่ส่งเสียงแบบขอไปทีถึง ณ ตอนนั้น เขาจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะขนาดนี้
''...นี่ๆมานี่ พามาดูอะไรนี่..." อีแทยังเรียกพี่ชายของตนให้เดินตามมา น้ำเสียงของเขาดูสนุกจนคนเดินตามนั้นคิดหวั่นใจ
