สิ่งที่คิดบ่อยครั้งก็ไม่เป็นดังหวังสิ่งที่ปรารถนาบ่อยครั้งที่เกินจะเอื้อมถึงมันจะดีแค่ไหนหากเราได้ทุกสิ่งตามที่ใจต้องการ
ดราม่า,ชาย-ชาย,เกาหลี,ดาร์ค,รัก,กักขัง,Nc18+,Mpreg,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
" ...อะไรอีก..." คนเดินตามเอ่ยขึ้นทำหน้าฉงนไม่อยากตามไปเพราะเท่าที่เห็นมันก็ทำให้เขารู้สึกขนลุกจนเกินจะรับไหวแล้ว
คนเดินนำเปิดประตูห้องที่ตนพึ่งสำรวจเสร็จให้พี่ชายดู ภายในมีปฏิมากรรมรูปปั้นเสมือนจริงซึ่งเป็นหุ่นท่อนบนของมนุษย์บุรุษเพศตั้งแต่ช่วงไหล่ลงมาถึงช่วงเอว ไม่มีหัวและช่วงล่าง ตั้งอยู่ในอริบทต่างๆ 7-8ตัว
"...หมอนี่ฝีมือดีนะพี่ว่าไหม..." อีแทยังเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปข้างรูปปั้นตัวนึงแล้วมองพินิจพิจารณาด้วยความสนใจ
"...เชื่อไหมว่าได้ต้นแบบมาจากหุ่นพี่ นี่ขนาดแค่แอบมองยังปั้นได้ขนาดนี้ ถ้าสัมผัสของจริงเข้านี่ หุ่นจำลองพี่คงงอกเป็นดอกเห็ด..." เขาขยับหุ่นซ้ายขวามองส่วนเว้าส่วนโค้งต่างๆที่ลงรายละเอียดมัดกล้ามได้สมจริงสลับกับพี่ชายตน เมื่อมองทาบผ่านเรือนร่าง โดยมีศรีษะของพี่ชายตนเป็นส่วนประกอบ ยังไงก็หุ่นพี่ชัดๆ เมื่อเห็นพี่ชายตนนิ่งอึ้งไม่พูดไม่จา เจ้าหนุ่มขี้แกล้งก็เหยียดยิ้มราวกับผู้ชนะ ในที่สุดเขาก็ทำให้พี่ชายหลุดคาแรคเตอร์ได้แล้ว
"...ช่างเถอะไปป้อนข้าวป้อนยาเด็กนิสัยไม่ดีกันดีกว่า...'' อีแทยังเดินนำไปยังห้องนอนของเจ้าของห้องที่หลับอยู่ สภาพที่ดูไม่จืดนั้นดูน่าสงสารเล็กน้อย
"...เฮ้ยนี่ ตื่น เฮ้ย..." คนถือถึงอาหารเขย่าร่างบนเตียงให้คืนสติ คิมพยอลลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือเมื่อเห็นภาพอีแทยังลางๆ ก็คิดว่าตนกำลังฝันเห็นคนที่ตนเฝ้ามอง
"...รุ่นพี่แทฮยอง ระ รุ่นพี่..." เจ้าโอเมก้าหน้าปูดบวมที่โหยหาความรัก คว้าแขนของคนที่ปลุกตนเข้ามากอด กลิ่นฟีโรโมนที่หอมหวานเอ่อล้นมาจากร่างกาย
"...นี่ๆ ดูดีสิ เรียกชื่อให้ถูกหน่อย รุ่นพี่แทฮยองของนายอยู่ด้านหลัง..." แทยังเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าดูบอบช้ำอยู่เขาคงเข้าขย้ำให้หนำใจไปแล้ว
คิมพยอลดันมองคนที่ตนดึงมากอดสลับกับร่างตรงประตู ก็ตกใจตาลุกวาวถอยกรูดออกห่างอย่างหวาดกลัว นิ้วชี้ทั้งสองข้างของเขาเกาขูดหัวแม่มือเพราะความเครียด ภาพที่อีกฝ่ายกระทืบเขาปางตายยังไม่เลือนหายไปจากความทรงจำ รุ่นพี่อีแทฮยองที่เขารักหมดใจก็จับได้แล้วว่าเขาขโมยของ ทั้งยังโดนข่มขืนต่อหน้าของอีกฝ่าย และตอนนี้รุ่นพี่เข้ามาอยู่ในห้องเขา เห็นทุกอย่างหมดแล้ว รุ่นพี่ต้องรังเกียจเขาอย่างแน่นอน เขาทั้งสกปรก และโรคจิต ไม่สามารถยืนเคียงข้างอัลฟ่าที่สง่างามเช่นนั้นได้แล้ว ความคิดมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวจนเขาแพนิคตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า อีแทฮยองตกใจเล็กน้อยกับอาการของคนบนเตียงแต่อีแทยังเหมือนไม่ได้คิดอะไรมากเขาแกะกล่องข้าวต้มนั่งลงข้างเตียงแล้วเรียกเจ้าโอเมก้าสต๊อกเกอร์ของพี่ชายมากินข้าว
"...มานี่มา กินข้าวกินยาก่อน เดี๋ยวป้อน..." ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"...มะ ไม่เป็นไรครับ..." คิมพยอลดันลอบมองคนที่ขืนใจตนและซ้อมตนปางตายเล็กน้อยก่อนปฏิเสธ
"...มากินมา นายตัวร้อนเป็นไฟ มากินหน่อยจะได้กินยา..." อีแทยังตักข้าวต้มคำโตยกโชว์หวังให้คนตรงหน้าอยากอาหาร
"...ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ..." คนตัวสั่นยังปฏิเสธก้มหน้างุดทำเอาคนที่ยกข้าวรอค้างหัวร้อน
"...อ้าวไอสัตว์นี่ มึงจะแดกดีๆ หรือให้กูจับกรอก..." อีแทยังตะคอกเสียงดังแทบจะทุ่มชามข้าวใส่เพราะความเหลืออด นอกจากป๊ะป๋ากับป๊าป๋ะเขาไม่เคยต้องมาเอาใจใครขนาดนี้ แต่เเฝดผู้พี่ร้องห้ามเอาไว้ทัน
"...พอเลย เอามานี่...'' พี่ชายฝาแฝดแย่งของออกจากมือน้องชายขี้หงุดหงิด ก่อนส่งสัญญาณให้ลุกออกจากเตียง
"...มาสิ เดี๋ยวพี่ป้อน..." น้ำเสียงอันอบอุ่นราวกับในสายลมฤดูใบไม้ผลิช่วยปลอบประโลมจิตใจของร่างกายที่สั่นเทา คิมพยอลดันมองคนที่ตนหลงไหลจนโงหัวไม่ขึ้นน้ำตาคลอ ในใจเขามีคำถามมากมายเกิดขึ้นเต็มไปหมด 'รุ่นพี่โกรธผมไหม รุ่นพี่เกลียดผมรึเปล่า' แต่เขาก็เปล่งเสียงออกมาได้แค่คำว่า
"...คะ ครับ...'' ร่างที่บอบช้ำลดการป้องกันตัวลงค่อยขยับเข้าหาคนที่มีฟีโรโมนกลิ่นนมผสมน้ำผึ้งจางๆที่คุ้นเคย เขาอ้าปากรับอาหารที่คนตรงหน้าป้อนให้อย่างเชื่อฟัง ทำเอาคนหัวร้อนต้องสบถคำหยาบด้วยความหงุดหงิด
"...ไอ้เชี่ยนี่แม่ง!!!..."
"...พอเลย..." เจ้าชายผู้สง่างามราวกับเทพบุตรตรงหน้าร้องปามน้องชายฝาแฝดของตน ริมฝีปากที่น่าสัมผัส ม่านตาที่ขยับ แผงขนตาที่รายรอบดวงตาอันทรงเสน่ห์นั้น ทำเอาคนที่เคี้ยวข้าวแทบจะละสายตาไปได้เลย เมื่อคนโดนจ้องหันมาเห็นก็เกิดความอึดอัดเล็กน้อยแต่ก็ยังป้อนข้าวให้ต่อ
"...นี่ไอ้เด็กเวร แกติดภาพพี่ทั่วบ้านแกทำไม ดูดิในห้องน้ำก็ไม่เว้น...'' อีแทยังชะเง้อเข้าไปดูในห้องน้ำที่มีภาพพี่ชายตนแปะอยู่ คนโดนถามแววตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนหันมามองคนที่กำลังป้อนข้าวแบบเกร็งๆกลัวอีกฝ่ายจะโกรธ เขาไม่รู้จะตอบอย่างไรแค่อยากเห็นใบหน้าและรอยยิ้มของรุ่นพี่ทุกที่ที่เป็นไปได้ก็แค่นั้น
"...ไม่ตอบ ไอภาพไม่เท่าไหร่ แต่อีพวกขยะเนี่ย เก็บมาเพื่อ???..." อัลฟ่าร่างยักษ์เอ่ยถามพร้อมสายตาที่ต้องการตำตอบ
".....เพราะมันเป็นของรุ่นพี่..." คนถูกถามก้มหน้าตอบอย่างรู้สึกผิด
"...มันเป็นของพี่แล้วแกจะเก็บมาเพื่ออะไร???..." อีแทยังถามย้ำ
"...ผมชอบรุ่นพี่ครับ ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบมาตลอด แค่ก!...'' คิมพยอลดันตะโกนตอบอย่างดังทั้งที่ข้าวยังอยู่ในปากทำเอาสำลักอาหาร
"...ใจเย็น ใจเย็น...'' อีแทฮยอง ตบบ่าสต็อกเกอร์ของตนอย่างแผ่วเบา ทำเอาคนก้มหน้าอยู่หน้าแดงใจเต้นระสำเพราะถูกสัมผัสตัว
"...ตะ แต่ผมไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้รุ่นพี่เลย เลยต้องทำแบบนี้แทน...'' คิมพยอลดันเอ่ยพร้อมมองคนที่เขาเฝ้าฝันถึงมาโดยตลอดด้วยหน้าตาที่ดูหน้าเวทนาของเขา
"....แกชอบพี่ฉันมากเลยเหรอ..." แทยังเอ่ยขึ้นพร้อมมุมปากจีบยกด้วยสีหน้าแววตาที่ดูตื่นเต้นจนคนบนเตียงรู้สึกประหม่า
"....คะ ครับ..." โอเมก้าที่หน้าตาปูดบวมตอบเสียงสั่นไม่แน่ใจว่าตนควรตอบสิ่งที่อีกฝ่ายถามหรือไม่
"...งั้นเอางี้ไหม เราไปอยู่ด้วยกันดีเปล่า?..." คำถามของคนที่เป็นฝาแฝดของคนที่ตนชอบเล่นเอาคนฟังแทบไม่เชื่อหู
"...ฮะ..."พยอลดันลอบมองสีหน้าของคนที่กำลังป้อนข้าวตน ที่ดูคล้ายกำลังไม่สบายใจครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"...ผมไปอยู่กับรุ่นพี่ได้จริงๆ เหรอครับ..." เจ้าโอเมก้าน้อยเอ่ยถามด้วยก่อเกิดความละโมบขึ้นในใจ การได้อยู่ใกล้ชิดนอนตื่นมาเห็นหน้ารุ่นพี่นั้นคือสิ่งที่เขาคาดหวังมาโดยตลอด แต่คนตรงหน้ากลับไม่เอ่ยตอบอะไร มีเพียงน้อยชายฝาแฝดของเขาที่พูดจ้อไม่หยุด
"...จริงสิ ...''แต่นายต้องตอบมาก่อนนายเป็นคนทำร้ายพวกคนที่พี่ฉันจีบ หรือเอามานอนด้วยใช่ไหม คำถามนั้นทำเอาคนที่กำลังกระโดดโลดเต้นภายในใจถึงกับชะงัก เท่าที่รุ่นพี่รับรู้มันก็แย่เกินที่เขาจะรับไหวแล้วหากรุ่นพี่รู้ว่าเขาทำร้ายคนที่เข้ามาใกล้ชิดรุ่นพี่อีกคงทำให้อีกฝ่ายเกลียดตนเข้ากระดูกดำ คิมพยอลดันได้แต่นิ่งเงียบกินข้าวไม่ลง
"...อ่ะไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ที่ชวนนายมาอยู่ด้วยคือจะให้ทำเรื่องพวกนั้นแทนนั่นแหละ...." อีแทยังอธิบายไม่หยุด
"...เรื่องพวกนั้น ..."เจ้าโอเมก้าที่หวาดหวั่นกับสิ่งที่ตนก่อไว้หันไปสนใจคำพูดของคนพูดมาก
"....ก็เรื่องแบบที่นายพึ่งทำไปเมื่อสองวันก่อนนั่นแหละ ..."พูดจบอีแทยังก็ทำมือเป็นรูปโอเคแล้วเอานิ้วชี้แหย่ผ่าน ทำเอาคนป่วยบนเตียงหน้าแดงก่ำเผลอกัดริมฝีปากกลั้นน้ำตาที่จะเอ่อล้นออกมา มันทั้งเจ็บ ทั้งอาย ทั้งน่าหวาดกลัว เขาไม่อยากทำแบบนั้นกับน้องชายของรุ่นพี่เลยสักนิด เมื่อเห็นอีกฝ่ายท่าทีคล้ายจะปฏิเสธ เจ้าอัลฟ่าขี้แกล้งก็รีบหว่านล้อมกลัวเหยื่อจะหลุดมือ
"...ก็ไหนๆ นายก็ไม่ชอบให้พี่ไปมีอะไรกับคนอื่นนี่ ก็นั่นแหละ หน้าตาก็ผ่านรูปร่างก็ดี พวกเราเลยคิดว่าจะให้นายมาอยู่ด้วย ไม่ดีเหรอ นายจะได้ใกล้ชิดพี่นานๆ ไม่ต้องแอบถ่ายรูปหรือแอบเก็บขยะมันซุกไว้ในห้องแบบนี้..." คิมพยอลดันก้มหน้าครุ่นคิด เขามองคนที่นั่งเงียบกับคนที่กำลังยืนพูดมากพร้อมชั่งน้ำหนักในใจ หากไม่ตกลง เขาก็คงได้แต่มองรุ่นพี่จากที่ไกลๆอยู่แบบนี้ เป็นแค่ไอโรคจิตเสี่ยงโดนตำรวจจับ แต่ถ้าตกลงเขาอาจจะต้องนอนกับคนอันตรายตรงนั้น แต่ถ้าเขาทำให้รุ่นพี่ผูกพันธะกับเขาจริงๆได้ รุ่นพี่ก็น่าจะปกป้องเขาจากคนบ้าตรงนั้น ระหว่างที่ครุ่นคิดนั้น เสียงของอีแทยังก็คอยกระตุ้นการตัดสินใจอยู่เรื่อยๆ
"....ถ้าตกลงเดี๋ยวฉันให้คนมาเคลียร์ห้องให้นายก็เข้าบ้านเราวันนี้เลย..."
" ...วันนี้เลยเหรอครับ..." คนบนเตียงไม่อาจเก็บซ่อนแววตาตื่นเต้นได้ เขามองรุ่นพี่อีแทฮยองคลายอยากได้ความเห็น แต่น้องชายฝาแฝดก็ขัดขึ้นมาก่อน
"...ว่าไงไปไหม..."
คิมพยอลดันลังเลเล็กน้อยแล้วเหลือบมองอีแทฮยอง คนที่นั่งข้างๆ สบตากับคนบนเตียงเเล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น เจ้าโอเมก้าที่ไม่รู้อนาคตก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย
"....แต่ว่าที่บอกว่าจะเก็บห้องให้ผม ช่วยรูปพวกนี้ใส่อัลบั้มให้หน่อยได้หรือเปล่าครับ..." ร่างบางมองภาพต่างๆอย่างเสียดายเขาทุ่มเทความพยายามมากมายให้ได้มันมา
"....ได้สิไม่มีปัญหา..." อีแทยังยักไหล่อย่างไม่เหลือบ่ากว่าแรง ช่วยเก็บของจำเป็นให้ แต่คนบนเตียงนั้นลุกเดินแทบไม่ไหว
"....มาสิ..." อีแทยังทำท่าคล้ายจะอุ้มแต่คนที่โดนเขากระทืบไปนั้นกลับถอยออก เขาไม่ได้ตื้ออะไรมากปล่อยให้พี่ชายของตนอุ้มเจ้าคนน่ารักในสายตาเขานั้นออกไป อีแทฮยองช้อนอุ้มร่างที่บาดเจ็บคนในอ้อมแขนซุกอกเขาสูดดมกลิ่นฟีโรโมนเสียงดังฟืดฟาดจนเขารู้สึกขนลุก แต่อัลฟ่าผู้สง่างามก็ไม่ได้ทักท้วงพฤติกรรมโรคจิตของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
2 อัลฟ่าฝาแฝด พาตัวโอเมก้าที่ตกลงยอมไปกลับพวกตนกลับเพ้นท์เฮาส์จัดแจงห้องให้อย่างดีอีกทั้งพาหมอมาดูอาการ ตรวจร่างกายฉีดยา เอ็กซ์เรย์ส่วนต่างไปจนเสร็จสับก่อนกลับหมอก็รายงานผลตรวจให้คนทั้งคู่ฟัง
"....คนไข้มีอาการช้ำในทำให้ไข้ขึ้นนะครับ แล้วก็นี่ผลเอ็กซ์เรย์ มีอาการซี่โครงร้าวร่วมด้วยคงต้องให้พักผ่อน แล้วค่อยเช็คอาการเป็นระยะนะครับ..." คำพูดหมอทำให้อีแทยังรู้สึกเป็นห่วงโอเมก้าที่พึ่งได้เสียกันไปรู้งี้ไม่น่ากระทืบคนน่ารักเต็มแรงเลยโชคดีที่ซี่โครงไม่หัก เกิดตายคาห้องเขาคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสความน่าพิสมัยนั้นอีก
"....ซี่โครงร้าวนี้นานไหมครับกว่าจะหาย..." อีแทยังถามด้วยความเป็นห่วง เพราะใจจริงเขาอยากจะจัดอีกฝ่ายสักยกพอเป็นกษัยสักนิด
"....เร็วสุดก็น่าจะสักเดือนนึงนะครับ ถ้าไม่ไม่ร้าวลึกอะไรมาก..." คุณหมอตอบด้วยการคาดคะเน
"....เป็นเดือนเลยเหรอหมอ..." อีแทยังร้องขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ ที่ต้องดูแลอีกฝ่ายเป็นเดือนๆถึงจะกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง
"...นายทำเขาแรงเองนะ ดีแค่ไหนแล้วที่ซี่โครงไม่หักทะลุปอดแล้วนอนตายคากองขยะนั่น..." แฝดผู้พี่ทักท้วงถึงการกระทำที่เอาแค่ซะใจของเขาในตอนแรก ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าเป็นสต็อกเกอร์โรคจิตทั่วเขาคงไม่ทำถึงขนาดนั้น แต่หมอนั่นดันตรงสเปคเขาไปหมด
"...อย่าตอกย้ำได้ไหมพี่..." แทยังเอ่ยอย่างหัวเสียกับคำพูดของพี่ชาย
"....ถ้ายังไงหมอขอตัวก่อน มีปัญหาติดต่อมาได้เลยนะครับ..." คุณหมอที่เห็นว่าผู้จ้างวานของตนไม่มีเรื่องอะไรสงสัยแล้วจึงของตัวกลับ พร้อมกับเสียงของอีแทฮยองที่ตามไล่หลังมา
"...ครับ ขอบคุณครับ..." เมื่อได้ยินคำขอบคุณคุณหมอหันกลับไปก้มตัวรับคำเล็กน้อยตามมารยาทแล้วจากไป ส่วนอีแทยังก็เอาแต่งุ่นง่านทำหน้าเครียดไม่พอใจ
"...เสียดายว่ะแม่งเอ้ย..."
