เพราะรักจึงตามตื้อเพียงแค่อยากเห็นหน้าอยากได้รักตอบ แต่ไม่เคยจะรู้เลยว่ามันทำให้อีกคนทั้งลำบากใจ ทั้งหงุดหงิดและไม่ชอบ
ชาย-ชาย,ดราม่า,ไทย,รัก,ยุคปัจจุบัน,พระเอกใจร้าย,พู่กัน,บ้านรวย,พระเอกหล่อ,รักตั้งแต่เด็ก,ไม่รัก,ท้องได้,นักเรียนแพทย์,เฮียเนม,ตามตื้อ,พระเอกเย็นชา,กุหลาบดิน,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พอทานข้าวเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านกัน พอเดินไปถึงรถโทรศัพท์ของวราภรณ์ก็มีสายเข้า
“ว่าไงเอิงเอย อ้าวเหรอ ได้ๆเดี๋ยวไป รอแปล๊บนึงนะเดี๋ยวเราขอบอกพี่ชายก่อน” หลังจากที่วางสายจากเพื่อนในคณะวราภรณ์ก็หันมาหาพี่ชายคนหล่อทันที
“เฮียเนม เนยมีธุระจะไปหาเพื่อนงานกลุ่มมีปัญหา ฝากเฮียขับรถของเนยไปส่งพู่กันที่บ้านหน่อยนะ เดี๋ยวเนยนั่งแท็กซี่ไปเอว ไปล่ะ ไปนะพู่กันขอโทษทีที่ไม่ได้ไปส่งที่บ้าน แล้วเจอกันนะเพื่อนรัก”
“แล้วจะกลับเนยยังไง” พี่ชายถามด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวโทรให้ที่บ้านมารับก็ได้ค่ะ ไปล่ะบ๊ายบาย”
พูดเสร็จวราภรณ์รีบวิ่งไปเรียกแท็กซี่ที่มาพอดีและหนีขึ้นรถไปทิ้งให้คนสองคนยืนอยู่ด้วยกันหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ป่ะจะยืนอยู่อีกนานไหมขึ้นรถพี่จะได้ไปส่ง” วรานนท์บอกร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่เฉยๆ ไม่ยอมขยับไปไหน
“พี่เนม ถ้าพี่เนมลำบากใจที่จะไปส่งเดี๋ยวพู่กันกลับเองก็ได้นะครับ” พนัชกรเริ่มเสียงแข็งบ้าง ถ้าไม่อยากไปส่งนักหาทางกลับเองก็ได้
“อย่าพูดเยอะบอกว่าจะไปส่งก็คือไปส่งมาเร็วอย่าเสียเวลา”
คนตัวสูงส่งเสียงเข้มกลับมาให้ พนัชกรเลยต้องก้าวขึ้นไปนั่งตำแหน่งข้างคนขับ ที่มีคนขับขึ้นไปนั่งหน้าตึงอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นร่างบางเข้ามานั่งและปิดประตูรถเรียบร้อยคนขับก็กระชากรถออกไปทันทีทำเอาคนที่ยังไม่ทันตั้งหลักยังไม่ทันได้คาดเข็มขัดนิรภัยเสียหลักถลาไปด้านหน้าตามแรงกระชากจนหน้าผากมนโขกกับคอนโซลหน้ารถเสียงดัง
“โอ๊ย เจ็บ” ก่อนที่จะตามมาด้วยคำบ่นของคนขับ
“นั่งรถทำไมไม่รู้จักคาดเบลล์ หาแต่เรื่องให้หงุดหงิด”
คนเจ็บได้แต่นั่งสะกดความเจ็บและน้ำตาที่กำลังจะคลอออกมาที่นัยน์ตาสวยทั้งสองข้างไม่ให้มันไหลออกมา นอกจากจะเจ็บกายแล้วยังต้องมาเสียใจเพราะโดนคนที่ตัวเองรักว่าทั้งที่คนผิดน่าจะเป็นวรานนท์หรือเปล่าที่รีบกระชากออกรถ คำขอโทษสักคำยังไม่มี อย่างว่าคนตัวสูงคงไม่ผิดคนทีทผิดคือเขาเองที่ไม่รู้สึกคาดเบลล์ให้เร็วกว่านี้
บรรยากาศในรถมีแต่ความเงียบจนน่าอึดอัด ไหนจะอึดอัดความอึดอัดในใจของพนัชกรตอนนี้ที่มีอยู่เต็มหัวใจ
“พี่เนมครับ พู่กันขอถามได้ไหมครับ” ในที่สุดก็ทนต่อสู้กับความอึดอัดไม่ไหวจึงต้องถามร่างสูงออกไป
“อืม ว่าไง” คนที่กำลังใช้สมาธิในการขับรถขานรับ
“พี่เนมกับพี่มะนาวเป็นแฟนกันหรือเปล่าครับ” ร่างบางถามออกไปแล้วก็กลั้นหายใจรอลุ้นกับคำตอบที่จะได้
“เปล่า เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน” คำตอบที่ได้รับจากร่างสูงพอให้โล่งอกได้บ้างแต่ก็ยังไม่เคลียร์
“แล้วทำไมเพื่อนพี่มะนาวถึงบอกว่าพี่เนมเป็น เอ่อสามีของพี่มะนาวล่ะครับ”
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่ายังไง เอาตรงๆเลยก็เคยมีอะไรกันแบบ วันไนท์สแตนด์ จบคือจบ”
“แล้วมีอีกหลายคนไหมที่พี่เนมทำแบบนี้”
“ถามทำไม พี่ไม่เคยนับคนพวกนั้นหรอกนะ เขาเข้ามาเองทุกคนที่เข้ามาต้องยอมรับข้อตกลงได้ก็จบ”
“ข้อตกลงของพี่เนมคือหรืออะไรครับ บอกพู่กันหน่อยได้ไหม”
“จะถามทำไม ก็แค่ถูกใจกัน ครั้งเดียวจบ ไม่ผูกมัด ไม่ปากมาก” วรานนท์พูดอย่างไม่แยแสคนฟังและคนที่เคยร่ามหลับนอนกันมา
“เอ่อ พี่เนมถ้าพู่กันอยากทำตามข้อตกลงนั้นบ้างพี่เนมทำกับพู่กันได้ไหม”
คนขับรถมีสีหน้าตกใจระคนโกรธ ที่คนที่ตัวเองรักเหมือนน้องจะทำตัวแบบนี้
“นี่พู่กันพูดอะไรออกมา ยังมีสติดีอยู่ใช่ไหม ทำไมถึงไม่ให้เกียรติตัวเองไม่ให้เกียรติพ่อแม่ไม่ให้เกียรติครอบครัวตัวเองขนาดนี้ พี่ไม่นึกเลยน้องที่พี่รู้จักจะพูดแบบนี้ ถือว่าพี่ไม่ได้ยินแล้วกันนะ”
“ฮึก ฮึก ทำไม ทำไมล่ะ ทีคนอื่นไม่เห็นพี่เนมจะบอกเค้ายังนี้เลย ทำไมทีพู่กันพี่เนมถึงปฏิเสธล่ะ ทำไม”
ร่างบางพูดไปร้องไห้ไปเพราะความไม่เข้าใจ อีกคนได้แต่ถอนหายใจกับคนที่พูดไม่รู้เรื่อง
“พู่กันฟังพี่นะ พี่ทำกับพู่กันอย่างนั้นไม่ได้ มันไม่เหมือนกับคนอื่น พี่เห็นพู่กันเป็นน้องเป็นนุ่งเป็นลูกลุงหมอกับอาพรีนพี่นับถือ อย่าให้พี่ถึงขั้นต้องเลิกคุยกับพู่กันเลย”
“ถ้าพี่เนมทำกับพู่กันแบบคนอื่นไม่ได้ แล้วพี่เนมทำไมไม่รับรักพู่กันบ้างล่ะ ในเมื่อคนอื่นที่พี่เนมนอนด้วยพี่เนมก็ไม่ได้รัก แต่พี่เนมไม่ยอมนอนกับพู่กันแสดงว่าพี่เนมจะรับรักพู่กันใช่ไหม”
“พี่ไม่อะไรกับพู่กันทั้งนั้น บอกแล้วไงว่าพี่รักและเอ็นดูพู่กันแบบน้องเหมือนน้องโน้ตเหมือนน้องเนยไม่มีทางที่จะเป็นอย่างอื่น ถ้าพู่กันอยากจะเป็นมากกว่านั้นพู่กันก็เลิกหวังได้เลย มันไม่มีทางเป็นไปได้ เอาจริงนะพี่จะบอกจากความรู้สึกพี่จริงๆ พี่ไม่ชอบที่พู่กันมาคิดแบบนี้กับพี่มันทำให้พี่วางตัวลำบาก จะพูดจะคุยกับพู่กันเหมือนเดิมก็กลัวว่าจะทำให้พู่กันคิดไปไกลว่าพี่มีใจให้ พอพี่ปลีกตัวออกห่างพู่กันก็มาตื้อพี่ พี่บอกจริงๆพี่รำคาญมาก แต่พู่กันดื้อไม่ยอมฟังปฏิเสธของพี่ มันทำให้พี่หงุดหงิดมากรู้ไหม วันนี้ก็เหมือนกันจู่ๆก็จะมาหามาให้พามากินข้าวบางทีพี่ก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง ที่โทรมาไลนน์มาน่าจะรู้แล้วนะว่าพี่ไม่อยากติดต่อ ถ้าพี่รับพี่คงจะเผลอพูดไม่ดีกับพู่กันซึ่งพี่รับปากกับแด็ดดี้กับมามี้พี่แล้วว่าจะค่อยๆบอก จะค่อยๆพูดปฏิเสธไม่ให้พู่กันเสียใจ แต่ไหนๆพู่กันก็อยากจะดื้อไม่ยอมฟังเลย พี่ก็ขอระบายให้ฟังเลยแล้วกัน ถ้าพู่กันยังไม่เลิกคิดกับพี่เกินพี่น้อง ก็ยังไม่ต้องติดต่อพี่ ถ้าเลิกคิดได้เมื่อไหร่ค่อยมาพูดกับพี่ เอาล่ะถึงบ้านแล้ว ที่พี่พูดไปพี่หวังว่าเด็กฉลาดอย่างพู่กันคงเข้าใจนะ พี่ขอโทษที่รักเกินพี่น้องไม่ได้ หยุดร้องไห้แล้วลงจากรถพี่ได้แล้วพี่จะได้กลับไปพักผ่อน เสียเวลามาชั่วโมงแล้ว”
วรานนท์พูดยาวๆตัดเยื่อใยออกไปเพื่อให้ร่างบางที่คิดไม่ซื่อกับตัวเองได้คิดและตัดใจ อาจจะดูโหดร้ายหน่อยแต่มันก็เป็นผลดีต่อน้องน้อยของเขา ถึงแม้จะเห็นน้องเสียใจจนร้องไห้ก็เถอะเกือบจะอดไม่ได้ที่จะเข้าไปปลอบโยนเหมือนเมื่อก่อน จึงได้แต่ข่มใจเพราะเดียวร่างบางจะตัดใจไม่ขาด
“ขอบคุณพี่เนมที่มาส่งนะครับ ขอบคุณที่บอกกับพู่กันตรงๆ ต่อไปพู่กันจะไม่โทรไปกวนให้พี่เนมรำคาญแล้วครับ จะไม่ไปเสนอหน้าให้พี่เนมหงุดหงิด ขอโทษนะครับที่ทำให้รำคาญและลำบากใจ”
พนัชกรบอกคนตัวสูงทั้งน้ำตาที่ไหลบ่ามาเต็มหน้าพอพูดจบก็ใช้้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนิ่มก่อนที่จะเปิดประตูก้าวลงจากรถหรูของร่างสูงแล้วเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันมามองคนมาส่งแม้แต่น้อยด้วยความเสียใจน้อยใจที่ความรักความเอาแต่ใจของตัวเองทำให้คนพี่ที่เคยใจดีเอาใจเก่งตอนนี้ทั้งหงุดหงิดทั้งรำคาญและลำบากใจกับตัวเอง คงถึงเวลาแล้วที่เราจะรักตัวเองอย่างที่ปะป๊ากับมาม๊าหรือแม้กระทั่งคนที่มาส่งเมื่อสักครู่บอก
พอเข้ามาถึงตัวบ้านไม่มีใครอยู่ที่ห้องรับแขกเลยเพราะตัวเองได้โทรมาบอกที่บ้านไว้แล้วว่าจะกลับค่ำ เลยเป็นการดีที่จะไม่มีใครเห็นว่าตัวเองร้องไห้เพราะโดนปฏิเสธรักมา พนัชกรเลยก้าวเท้าตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองเลยแล้วก็ตรงเข้าไปอาบน้ำร้องไห้ให้พอและปล่อยน้ำตากับความเสียใจไปกับสายน้ำ พรุ่งนี้พนัชกรตั้งใจที่จะเป็นคนใหม่ให้ได้จะหักดิบไม่โทรไม่ติดต่อกับคนใจร้าย จะปิดช่องทางการรับรู้ข่าวสารทั้งหมดและจะตั้งใจเรียนแล้ว แต่ตอนนี้ขอร้องไห้ให้พอก่อน
กว่าจะร้องไห้และอาบน้ำเสร็จก็กินเวลาเกือบชั่วโมง ร่างบางเดินก้าวออกจากห้องน้ำมา รู้เลยที่เค้าพูดกันว่าร้องไห้จนตาบวมเป็นยังไง ตอนนี้ไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพเลยตาบวมตุ่ยมาก สงสัยต้องหาอะไรเย็นๆมาประคบก่อนมีหวังพรุ่งนี้ไปเรียนถ้าไม่หายเพื่อนๆ ถามเเน่เลย
ขณะที่กำลังจะนอนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสาวสวยอย่างวราภรณ์เพื่อนรักนั่นเอง
“อือ ว่า”
“ทำอะไรอยู่กว่าจะรับได้ เป็นไงมั่งเจ้าชายน้ำแข็งตอบรับรักไหม”
“โดนเละเลยล่ะ สำนึกรักตัวเองแทบไม่ทัน เพิ่งรู้ว่าที่ทำมาทั้งหมดทำให้พี่เนมทั้งรำคาญทั้งหงุดหงิดทั้งลำบากใจ พู่กันจะพอแล้ว จะไม่กวนเค้าอีกแล้ว”
“เอ๋า บทจะยอมก็ยอมง่ายๆอย่างงี้เลยเหรอ ทำใจได้เร็วเกินไปไหมเพื่อนรัก เล่นเอาน้องเนยคนสวยตามไม่ทันเลย”
“ก็พี่เนมพี่ชายคนหล่อของน้องเนยคนสวยน่ะ สวดพู่กันคนน่ารักมายับซะขนาดนี้ จะไม่ยอมได้ยังไง”
“เฮียเนมว่าไงบ้าง พอเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม”
“ได้ เราไม่มีอะไรปิดบังเนยอยู่แล้ว ก็พี่เนมให้เราเลิกคิดกับเค้าเกินพี่น้อง ที่พู่กันทำมาท้ังหมดที่ผ่านมามันทำให้เค้าลำบากใจ ที่เราไปตื้อเค้าบ่อยๆมันทำให้เค้ารำคาญและหงุดหงิด ที่ยังพูดดีๆกับพู่กันอยู่เพราะแด็ดดี้เวย์กับมามี้นิวขอร้อง ไม่งั้นเราคงโดนเละกว่านี้”
“เฮียเนมล้อเล่นป่ะ พู่กันเพื่อนรักจะถอดใจจริงๆเหรอ”
“ล้อเล่นบ้าอะไร เนยดูซิพู่กันร้องไห้จนตาปูดแล้วเนี่ย คงต้องยกธงขาวแล้วก็เค้าห้ามเจอห้ามโทรห้ามติดต่อขนาดนั้น ต่อไปนี้เนยไม่ต้องส่งข่าวอะไรของพี่เนมให้เราฟังนะ พู่กันจะหักดิบตัวเอง ถ้าพู่กันเผลอถามเนยช่วยเตือนด้วยนะ”
“โอเคได้ๆ เนยขอโทษแทนเฮียเนมด้วยนะพู่กัน ยังไงพู่กันห้ามเลิกคบเนยไปด้วยนะไม่งั้นเนยร้องไห้แน่เลย”
“เวอร์ พู่กันจะเลิกคบเนยทำไม รู้หรอกคนละคนกัน นอนกันเถอะพู่กันจะประคบตา ตามันบวมปูดเลย ฝันดีนะจ๊ะคนสวย”
“จ้าฝันดีคนน่ารัก”
พอวางสายจากพนัชกรเพื่อนรักแล้ว สาวสวยอย่างวราภรณ์ก็ยังคงนอนวางแผนช่วยเหลือเพื่อนรักให้สมหวังกับพี่ชายต่อยังไงเธอก็เชื่อว่าวรานนท์พี่ชายสุดหล่อรักพู่กันเพื่อนรักของเธอแค่ยังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น
