เพราะรักจึงตามตื้อเพียงแค่อยากเห็นหน้าอยากได้รักตอบ แต่ไม่เคยจะรู้เลยว่ามันทำให้อีกคนทั้งลำบากใจ ทั้งหงุดหงิดและไม่ชอบ
ชาย-ชาย,ดราม่า,ไทย,รัก,ยุคปัจจุบัน,พระเอกใจร้าย,พู่กัน,บ้านรวย,พระเอกหล่อ,รักตั้งแต่เด็ก,ไม่รัก,ท้องได้,นักเรียนแพทย์,เฮียเนม,ตามตื้อ,พระเอกเย็นชา,กุหลาบดิน,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วรานนท์อุ้มน้องส้มโอไปส่งให้กับปิยวดีและชัยวุฒิที่หน้าห้างตามที่ได้นัดหมายพอปิยวดีเดินออกจากรถมารับลูกสาวกลับเข้าไปในรถที่สามีขับมาจอดกระพริบไฟฉุกเฉินรออยู่แล้ว หลังจากนั้นวรานนท์ก็รีบเดินย้อนกลับไปยังร้านไอศกรีมที่มีพนัชกรกับน้องพัตเตอร์สองแม่ลูกนั่งอยู่ พอก้าวขาเข้าไปถึงที่โต๊ะที่สองแม่ลูกนั่งอยู่ร่างสูงก็เจอแต่โต๊ะที่ว่างเปล่าและพนักงานกำลังเก็บเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอยู่
“ขอโทษนะครับ ลูกค้าที่เป็นผู้ชายตัวขาวๆกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่นั่งอยู่โต๊ะนี้ลุกออกไปนานหรือยังครับ”
“เพิ่งลุกออกไปเมื่อสักครู่ประมาณไม่เกิน 5 นาทีได้ค่ะ” พนักงานร้านไอศกรีมตอบลูกค้ารูปหล่อ
“ขอบคุณมากนะครับ”
ขอบคุณพนักงานเสร็จแล้ววรานนท์ก็เดินออกไปจากร้านไอศกรีม เพื่อเดินหาสองคนแม่ลูกเผื่อจะเจอ แต่ใช้เวลาเดินหาอยู่สักพักก็ไม่เจอวรานนท์จึงขับรถกลับบ้านไป
พอไปถึงบ้านร่างสูงของวรานนท์ก้าวเข้าบ้านและขึ้นห้องนอนไปโทรหาวราภรณ์น้องสาวของตัวเองทันที
“เนยทำอะไรอยู่ว่างคุยกับเฮียไหม” ด้วยความที่วราภรณ์ไปเรียนต่อปริญญาเอกอยู่ถึงฝรั่งเศษเวลาไม่ตรงกันเลยต้องถามก่อนว่าว่างหรือเปล่าเพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลาน้องสาว
“ว่างอยู่คุยได้ มีอะไรหรือเปล่าเฮีย” น้องสาวแปลกใจกลับน้ำเสียงที่ฟังดูร้อนรนของพี่ชาย
“เนยพอรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้พู่กันกลับมาอยู่เมืองไทย”
“ฮ้าาา จริงเหรอคะ เนยไม่รู้เลยเฮียตั้งแต่พู่กันไปเรียนเมืองนอกก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย เฮียเจอพู่กันเหรอคะ เจอที่ไหนเจอได้ยังไงคะ” หญิงสาวยิงคำถามใส่พี่ชายรัวๆ เพราะตื่นเต้นมาก พู่กันเพื่อนรักเล่นไม่ติดต่อกับใครเลย หนีไปเรียนที่อื่นไม่บอกไม่กล่าว
“พอดีเฮียไปรับลูกสาวของไอ้วุฒิแทนมันที่โรงเรียนวันนี้ แล้วเฮียก็เจอพู่กันไปเด็กผู้ชายคนหนึ่งด้วยเหมือนกันและเรียกพู่กันว่าคุณมี๊ด้วย เฮียเลยอยากรู้ว่าเนยรู้ไหมพู่กันมีลูกตั้วแต่เมื่อไหร่และท้องกับใคร”
“พู่กันท้องเหรอคะเฮีย มีลูกแล้วด้วยเหรอ” วราภรณ์ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งตื่นเต้น
“ก็ใช่น่ะซิ เฮียเลยอยากให้สืบให้เฮียหน่อยได้ไหม”
“เดี๋ยว จะไปสืบยังไงก่อนเฮีย เนยอยู่ฝรั่งเศสนะไม่ได้อยู่เมืองไทยเหมือนเฮียนะ” ผู้เป็นน้องสาวงงเลยเธอเองอยู่ตั้งเมืองนอกแต่พี่ชายใช้ให้สืบเรื่องคนที่เมืองไทย
“ไม่ใช่ ให้สืบให้หน่อยว่าก่อนหน้านี้พู่กันเคยคบใครไหมนอกจากเฮียแล้วก็เดือนคณะแพทย์ที่เป็นแฟนเจ้าโน้ตมันแล้วหลังจากไปเรียนเมืองนอกเพื่อนคนอื่นได้ติดต่อพู่กันอีกไหม”
”อ่อ ได้แค่นี้เอง แต่ไม่รับปากนะว่าจะได้ข้อมูลหรือเปล่า”
“โอเค งั้นเฮียไม่รบกวนแล้ว บ๊ายบาย” วรานนท์วางสายจากน้องสาวทันทีที่ไหว้วานให้อีกคนไปหาข่าวให้
“เเด็ดดี้มามี๊สวัสดีครับ” เสียงของวรงกรณ์ทักทายเวทานนท์กับนวพรรษพร้อมกับกิตติภพที่เดินเข้ามาพร้อมกันและยกมือไหว้แด็ดดี้มามี๊ด้วยเหมือนกัน
“หวัดดีลูก มาๆพากันนั่งมากันก่อนเร็ว”
“เฮียเนมหวัดดีครับ” วรงกรณ์ทักทายพี่ชายคนโต
“พี่เนมสวัสดีครับ” กิตติภพทักทายพี่ชายคนรักด้วยอย่างเกร็งๆอยู่ในที เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้สนิทกันและยังเหมือนวรานนท์จะไม่ชอบขี้หน้าตัวเองด้วยซ้ำเวลาที่เห็นเขาอยู่กับพู่กันเพื่อนสนิทของเขาจนเกือบจะเคยมีเรื่องกัน
“หวัดดีครับน้องบอม” วรานนท์ยังไม่ค่อยสนิทกับกิตติภพเท่าไหร่ตอนไปรับปริญญาก็ไม่ค่อยได้คุยกันที่สำคัญไอ้เจ้าโน้ตน้องชายของเขาหวงคนรักมากไม่ยอมให้ห่างตัวเลย
“วันนี้พากันนอนที่นี่ไหมลูก” นวพรรษถามลูกชายคนกลางพร้อมกับคนรักของลูกชาย เพราะปกติน้องโน้ตจะพาคนรักมาทานข้าวกับที่บ้านทุกวันศุกร์แล้วก็ค้างคืนด้วย
“วันนี้ไม่ค้างครับมามี๊ พรุ่งน้ีบอมอยู่เวรทั้งวันเลยครับ เดี๋ยวตอนเย็นวันเสาร์ถึงจะมาค้างอีกที”
กิตติภพบอกกับนวพรรษมารดาของคนรัก เพราะที่จริงวันนี้เพิ่งจะวันพฤหัสบดีแต่วรงกรณ์ก็ไปรับตัวเองมาจากโรงพยาบาลบอกจะพามากินข้าวและมีคนอยากจะคุยด้วย ช่วงนี้กิตติภพฝึกงานอยู่ที่โรงพยาบาลรัฐบาลที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งเพื่อเป็นแพทย์เฉพาะทาง วรงกรณ์เลยต้องเรียนปริญญาเอกที่เมืองไทยเพราะไม่อยากห่างคนรัก
“อ้าวเหรอลูก แล้วทำไมตาโน้ตไปบังคับน้องมาล่ะลูกแทนที่น้องบอมจะได้พักผ่อน เดี๋ยวค่อยมาหามามี๊วันอื่นก็ได้” นวพรรษบ่นลูกชายจอมเอาแต่ใจของตัวเอง เพราะกลัวว่าลูกสะใภ้จะไม่ได้พักผ่อน
“โธ่มามี๊ เผื่อมีคนแถวนี้อยากจะถามอะไรบอม โน้ตเลยไปฉุดตัวมาให้ ว่าไงเฮียอยากถามอะไรไหม เห็นเนยบอกว่าเฮียมีเรื่องสงสัยเยอะ”
วรงกรณ์หันมาทางพี่ชาย เมื่อวานเนยน้องสาวฝาแฝดที่ตอนนี้ก็เรียนปริญญาเอกอยู่ฝรั่งเศสโทรมาเล่าให้ฟังและโทรมาปรึกษากันเรื่องของพนัชกรและให้วรงกรณ์พากิตติภพมาหาเฮียเนมเผื่อเฮียอยากสอบถามเพราะกิตติภพก็สนิทกับพนัชกรมากเหมือนกัน
“อ้าว นี่พาบอมมาให้เฮียถามโดยเฉพาะเลยเหรอ แล้วเฮียจะถามอะไรดีล่ะ”
คนที่ถูกพาดพิงอย่างวรานนท์ตั้งตัวไม่ติดเพราะไม่คิดไว้ว่าจะเจอกับกิตติภพ ถ้าเจอแล้วก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องถามอะไรดี เลยไม่ได้เตรียมคำถามไว้
“ก็ไหนยัยเนยบอกโน้ตเมื่อคืนว่าเฮียมีเรื่องสงสัยเยอะเกี่ยวกับพู่กันนี่ไงเพื่อนสนิทเขาอีกคน พามาให้ถามถึงที่แล้วอยากรู้อะไรก็ถามซิ” วรงกรณ์ยังเซ้าซี้ให้คนปากหนักอย่างเฮียเนมถามคนรักของตัวเองอยู่
“ก็ได้ พอดีพี่ เอ่อ เรียกว่าเฮียเหมือนโน้ตแล้วกันนะ พอดีเฮียมีเรื่องติดค้างสงสัยอยากจะถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของบอมกับพู่กันตอนที่เรียนด้วยกันก่อนที่พู่กันจะย้ายไปเรียนต่างประเทศ บอมกับพู่กันเคยคบเป็นแฟนกันหรือเปล่า ถ้าไม่อยากตอบหรือตอบไม่ได้ไม่เป็นไรนะ เฮียเกรงใจไอ้โน้ตเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรครับบอมตอบได้ บอมกับพู่กันเป็นเพื่อนสนิทกันครับ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ตอนช่วงแรกๆบอมอาจจะเคยคิดมากกว่าเพื่อนอยากจะจีบพู่กันครับ แต่พู่กันบอกตั้งแต่แรกแล้วครับว่าคบได้แค่เพื่อนเพราะพู่กันบอกว่ารักพี่เนมแค่คนเดียว” กิตติภพตอบวรานนท์ออกไป ซึ่งคำตอบของกิตติภพทำเอาวรานนท์ยิ้มได้ประหนึ่งว่าตอนนี้เหมือนโดน พนัชกรบอกรักเสียเอง ทั้งๆที่เมื่อก่อนนี้ร่างบางก็บอกรักเขาให้ได้ยินบ่อยๆแต่เขาเองที่เอาแต่รำคาญไม่อยากฟัง
“แล้วอึ่ม ไม่รู้ว่าบอมจะจำได้หรือเปล่า วันที่ใกล้สอบวันสุดท้ายเฮียขับรถจะไปรับพู่กันกลับคอนโด แต่เฮียเห็นพู่กันนั่งกอดกันกับบอมอยู่” พอได้ยินพี่ชายพูดวรงกรณ์รีบหันหน้าไปมองคนรักตาขวางทันทีด้วยความหึงหวง กิตติภพทำท่าคิดทบทวนความทรงจำในอดีตก่อนที่จะนึกออกและรีบบอกเพราะพ่อคนขี้หึงอย่างวรงกรณ์เริ่มจะแสดงอภินิหาร
“อ๋อ บอมนึกออกแล้วครับ เดี๋ยวนะครับโน้ตใจเย็นก่อนซิอย่าเพิ่งงอนอย่าเพิ่งหึงได้ไหม”
“ก็ที่รักแอบเขาไปกอดกับคนอื่นอีกแล้วถึงแม้จะเป็นพู่กันผัวก็หวงนะ” วรงกรณ์ทำเสียงงอแง จึงโดนพี่ชายว่า
“เอ็งอย่าเพิ่งปัญญาอ่อนโน้ต ให้เฮียถามให้เสร็จก่อน”
“คือวันนั้นตอนแรกพู่กันมานั่งรอโทรศัพท์เฮียเนมครับเผื่อเฮียเนมมารับไปคอนโด แต่รอนานเฮียไม่โทรมา ก็เลยให้รถที่บ้านมารับแทน บอมเลยไปนั่งเป็นเพื่อนเพราะช่วงนั้นบอมสังเกตุว่าพู่กันชอบเวียนหัว คลื่นไส้เหมือนจะเป็นลมอยู่บ่อยๆบอมอาสาเลยมานั่งเป็นเพื่อนก่อน แต่บังเอิญว่าพู่กันแอบเห็นรอยคิสมาร์กที่คอกับหน้าอกของบอม เลยคะยั้นคะยอถามบอม บอมเลยต้องบอกว่ามาจากไหนและตอนนั้นบอมกลัวที่บ้านรู้มากกลัวที่บ้านรับไม่ได้บอมร้องไห้พู่กันเลยกอดปลอบใจบอมครับแค่นั้นครับ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น อย่าบอกนะครับว่าเฮียเนมเข้าใจผิด”
กิตติภพเล่าเรื่องราวในอดีตวันนั้นให้ทุกคนฟังซึ่งมีคนสองคนที่ได้ฟังมีความรู้สึกผิดต่อเหตุการณ์ในวันนั้นมาก คนแรกเลยคือวรานนท์ที่เข้าใจผิดคิดเองเป็นตุเป็นตะว่าน้องน้อยนอกกายนอกใจตัวเองจนตัวเองหาทางเอาคืนร่างบางได้อย่างเจ็บปวดเป็นเหตุให้เกิดการแยกจากกันด้วยความเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย ส่วนอีกหนึ่งคนคือตัวต้นเหตุของเรื่องราวคือวรงกรณ์ที่ได้ย่ำยีและบังคับขืนใจกิตติภพขู่บังคับให้อีกคนไปนอนกับตัวเองโดยไม่คิดว่าจะทำให้กิตติภพคิดมากถึงขนาดต้องร้องไห้ขนาดนั้น แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปเขาก็จะชิงขืนใจกิตติภพอยู่ดีเพราะถ้าไมทำอย่างนั้นอีกคนก็จะไม่หันมาสนใจเขาเลย
เวทานนท์กับนวพรรษฟังพวกลูกๆพูดกันคนเป็นพ่อกับแม่แทบจะเอามือก่ายหน้าผากว่าแต่ละคนดีีๆทั้งนั้นปากแข็งกันเหลือเกินจีบเขาดีๆไม่เป็นกันสักคน นวพรรษได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่รู้ได้ใครมา
“พี่ไม่เกี่ยวนะครับที่รัก” เวทานนท์รีบบอกภรรยาทันทีที่ตัวเองตามใจลูกเดี๋ยวโดนงอนแบบเหมารวมด้วย
“แล้วนึกยังไงครับถึงได้เพิ่งจะมาถามเรื่องเมื่อเจ็ดแปดปีแล้วนี่ลูกชาย” เวทานนท์ถามลูกชายด้วยความสงสัย
“ก็พอดีเนมเจอน้องพู่กันครับแด็ดดี้”
“อ้าวนี่น้องกลับมาจากเมืองนอกแล้วเหรอเนี่ย ทำไมแด็ดดี้ไม่รู้เลยล่ะ ไม่เห็นไอ้นิลมันว่ายังไงเลยเพิ่งเจอกันแท้ๆ”
วรานนท์ยังพูดไม่ทันจบเวทานนท์ผู้เป็นพ่อแทรกขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะรู้จากนิลกาฬแค่ว่าหลานพู่กันย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศและพู่กันขอร้องไว้ไม่อยากติดต่อใคร อยากจะตัดใจจากลูกชายตัวดีของเขา ไม่อยากบอกใครว่าอยู่ที่ไหนเวทานนท์เลยพยายามที่จะไม่เซ้าซี้อยากรู้เรื่องราวหลานรัก รอให้เพื่อนบอกเองเพราะไม่อยากผิดใจกับเพื่อนด้วยลูกชายเราทำกับลูกเขาไว้เยอะ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรยังไงกับบอมล่ะเฮีย” วรงกรณ์ยังสงสัยว่าฝาแฝดของตัวเองให้พากิตติภพมาหาวรานนท์ทำไม
“เฮียก็ไม่รู้ยัยเนยเหมือนกัน อย่างน้อยเฮียก็ได้กระจ่างแล้วว่าที่เฮียเห็นวันนั้นเฮียผิดที่คิดไปเองจนทำให้พู่กันเจ็บปวด”
“แล้วเนมเจอน้องที่ไหนลูก” นวพรรษถามลูกชายบ้างเพราะอีกคนเริ่มดราม่ารู้สึกผิดรู้สึกเศร้ากับเรื่องราวในอดีตได้แต่โทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา
“พอดีเมื่อวานไอ้วุฒิมันกับเมียติดธุระไปรับน้องส้มโอลูกสาวมันที่โรงเรียนไม่ได้ครับมาม๊ี มันเลยวานให้เนมไปรับแทน ทำให้เนมเจอน้องที่โรงเรียนครับน้องไปรับเด็กผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาน่ารักมากและเด็กคนนั้นเรียกน้องว่าคุณมี๊ครับ”
“อูย น้องพู่กันแต่งงานเมื่อไหร่ จนมีลูกโตแล้วเหรอ แด็ดดี้ไม่เห็นรู้เลยถ้าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ลุงหมอก็น่าจะบอกพวกเราแล้วนะ ยกเว้นไม่อยากให้รู้” พอถึงประโยคนี้ทั้งหมดหันมามองหน้ากัน ว่าสิ่งที่ตัวเองฉุกคิดในใจจะตรงกับที่คนอื่นคิดหรือเปล่า
