"เมื่ออดีตคือสนามรบแห่งโชคชะตา สองนักท่องเวลา กับภารกิจฝ่าวิกฤตเวลา ไขปริศนา และเปลี่ยนอนาคต!"
ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ไซไฟ,ข้ามเวลา,ย้อนเวลา,แอ็กชัน,พลังพิเศษ,ไซไฟ-แฟนตาซี,ไซไฟ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"เมื่ออดีตคือสนามรบแห่งโชคชะตา สองนักท่องเวลา กับภารกิจฝ่าวิกฤตเวลา ไขปริศนา และเปลี่ยนอนาคต!"
ผู้แต่ง
Pandora's Box
เรื่องย่อ
เรื่องย่อ:
"ไมก์" พนักงานออฟฟิศผู้เก็บตัว และ "อีฟ" นักศึกษาแพทย์ผู้มุ่งมั่น สองคนแปลกหน้าที่ได้รับพลังควบคุมเวลาจากอุบัติเหตุเหนือธรรมชาติ ต่างใช้พลังนี้เพื่อเติมเต็มความปรารถนาในใจ ไมก์หวังแก้ไขอดีต เพื่อรักษาความรักที่เขาปล่อยให้หลุดลอยไป ส่วนอีฟต้องการช่วยเหลือน้องสาวที่กำลังป่วยหนัก
แต่การย้อนเวลาไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งพยายามเปลี่ยนแปลง โชคชะตากลับยิ่งเล่นตลก ความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ก่อให้เกิดผลกระทบอันใหญ่หลวง พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับองค์กรลับที่หวังควบคุมพลังของพวกเขา ต่อสู้กับนักฆ่าจากอนาคต และรับมือกับอสูรเวลาที่หลุดออกมาจากมิติอื่น
การเดินทางข้ามเวลาพาพวกเขาไปผจญภัยในโลกยุคต่างๆ ตั้งแต่อดีตอันไกลโพ้น สู่โลกอนาคตอันลึกลับ ท่ามกลางความอลหม่าน ไมก์และอีฟต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลัง ร่วมมือกันเอาชีวิตรอด และค้นหาความหมายที่แท้จริงของการมีชีวิตอยู่
พวกเขาจะสามารถแก้ไขอดีตได้สำเร็จหรือไม่? ความรัก มิตรภาพ และโชคชะตาของโลก จะเป็นอย่างไร? ร่วมลุ้นระทึกไปกับการผจญภัยข้ามเวลา ใน "ย้อนเวลาเจาะอดีต"
เวลา... สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต มันหมุนไปอย่างไม่หยุดยั้ง ทิ้งผมไว้เบื้องหลัง กับความเจ็บปวด และความเดียวดาย
ผมเป็นแค่ไมก์ พนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ คนหนึ่ง ขี้อาย ไม่มั่นใจในตัวเอง ชอบเก็บตัว โลกของผมมีแค่ โต๊ะทำงาน คอมพิวเตอร์ และ กองเอกสาร ชีวิตวนเวียนซ้ำซาก ไร้สีสัน เหมือนกับภาพขาวดำ
ความรักน่ะเหรอ? ผมไม่เคยโชคดีเรื่องแบบนั้น
จำได้ว่า เคยมีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามาในชีวิต เธอเป็นเหมือนแสงสว่าง ทำให้โลกสีเทาๆ ของผม มีชีวิตชีวาขึ้นมา ผมแอบชอบเธอ แอบมองเธอ แอบเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเธอ แต่ก็ไม่เคยกล้าแม้แต่จะเอ่ยคำว่า "ชอบ"
จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอก็ลาออกไป ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า และความเสียใจ ที่กัดกินหัวใจผม
ผมคิดว่า ชีวิตคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว
แต่ผมคิดผิด
เสียงเรียกเข้าจากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย ทำให้ผมใจกระตุก
"ธีร์ จำเราได้ไหม?" เสียงหวานที่คุ้นเคย ดังมาตามสาย
หัวใจผมเต้นแรง
"อืม จำได้สิ" ผมตอบ พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
"เราจะแต่งงานแล้วนะ อยากชวนธีร์มาร่วมงาน"
คำพูดของเธอ เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ
ความหวัง ความฝัน และความรัก ที่ผมแอบเก็บไว้ พังทลายลงในพริบตา
"อืม... ได้สิ" ผมตอบ ทั้งที่ใจแหลกสลาย
วางสายจากเธอ น้ำตาที่กลั้นไว้ ก็ไหลรินออกมา
ทำไม? ทำไมชีวิตต้องโหดร้ายกับผมแบบนี้?
ผมเกลียดเวลา... ที่พรากทุกอย่างไปจากผม
ภายในงานแต่งงานที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสุข เสียงหัวเราะและบทสนทนาที่สดใสกลับไม่ได้ทำให้หัวใจของผมสงบลงได้เลย ภายใต้ชุดสูทสีดำที่ดูขัดกับบรรยากาศโดยรอบ ผมก้าวเข้ามาในงานด้วยความรู้สึกอึดอัดราวกับมีก้อนตะกั่วหนักๆ กดทับอยู่ที่อก
สายตาของผมสอดส่ายไปทั่วงาน จนกระทั่งหยุดลงที่รอยยิ้มของ เธอ เธอคนนั้นที่เคยเป็นดั่งโลกทั้งใบของผม กำลังยืนพูดคุยกับเจ้าบ่าวของเธออย่างสนุกสนาน ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุข ความสุขที่ไม่ได้มีผมอยู่เคียงข้าง
หัวใจของผมกระตุกวูบ ความรู้สึกผิดหวังถาโถมเข้ามาจนแทบหยุดหายใจ ในวินาทีนั้นเองที่สายตาของเราสบกัน รอยยิ้มสดใสพลันจางหายไป เธอเดินตรงเข้ามาหาผมพร้อมกับเจ้าบ่าว
"นี่คุณ... ฉันดีใจที่ได้เจอคุณ" เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งดีใจ ประหลาดใจ และ... บางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก
"ผมยินดีที่ได้พบคุณนะครับ ผมได้ยินมาว่าคุณคือเพื่อนสนิทของเธอ" เจ้าบ่าวของเธอกล่าวขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาทักทาย
ผมยื่นมือออกไปจับมือกับเขา "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมมองดูพวกเขาเดินจับมือกันเข้าพิธี ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน เหลือเพียงภาพความสุขของคนสองคนที่ไม่มีผมอยู่ตรงนั้น...
พิธีแต่งงานจบลงแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในใจผม ผมเดินออกมา ภาพงานเลี้ยงพร่าเลือน ราวกับโลกทั้งใบไร้สีสัน ระหว่างทางกลับบ้าน ร้านรวงต่างๆ ที่เคยผ่าน กลับตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจ ร้านเสื้อผ้าที่เธอเคยเลือกชุดให้ ร้านอาหารที่เราเคยฝันจะไปด้วยกัน ร้านของหวานที่เธอชอบซื้อมาฝาก ทั้งหมดนั้น ล้วนเป็นเพียงภาพความทรงจำ ที่ไม่มีวันหวนคืน
กลับถึงบ้าน ผมทรุดตัวลงบนเตียง ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจ ทำไมผมถึงได้ขี้ขลาดเช่นนี้? ทำไมไม่กล้าแม้แต่จะบอกความรู้สึกกับเธอ? โอกาส เวลา ทุกอย่าง หลุดลอยไปหมดแล้ว เหลือเพียงความเสียใจ ที่ไม่อาจย้อนคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น แม้จะเป็นวันหยุด แต่ผมก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้ ผมลุกขึ้น ล้างหน้า อาบน้ำ ออกไปเดินเล่นอย่างไร้จุดหมาย ทั้งวัน ผมเพียงเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก จมอยู่กับความคิด และความรู้สึกผิด จนกระทั่งฟ้ามืด
ขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน ผมเห็นเหตุการณ์ชุลมุน มีกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเพ่งมอง หัวใจแทบหยุดเต้น เธอคือ "เธอ" ผู้หญิงที่ผมแอบรัก! ผมตัดสินใจ แอบตามคนร้ายไป แต่ก็ถูกจับได้ พวกมันมีพลังพิเศษบางอย่าง ผมวิ่งหนีสุดชีวิต จนมาถึงตรอกแคบๆ ที่ปลายตรอก มีประตูมิติสีฟ้าส่องแสง ผมไม่มีทางเลือก จึงวิ่งฝ่าประตูมิตินั้นไป
ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือน ผมอยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่ ที่เต็มไปด้วยเครื่องจักรแปลกประหลาด กลุ่มคนในชุดแล็บเข้ามาล้อมตัวผม พวกเขาจับผมไปทดลอง ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่าง ก่อนที่สติผมจะดับวูบไป
ผมตื่นขึ้นมา นอนอยู่ที่เดิมในตรอก ประตูมิติหายไปแล้ว ผมคิดว่า ทุกอย่างนั้นเป็นเพียงฝันร้าย
ตอนต่อไป ตอนที่ 2 การได้พบกันอีกครั้ง