"เมื่ออดีตคือสนามรบแห่งโชคชะตา สองนักท่องเวลา กับภารกิจฝ่าวิกฤตเวลา ไขปริศนา และเปลี่ยนอนาคต!"
ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ไซไฟ,ข้ามเวลา,ย้อนเวลา,แอ็กชัน,พลังพิเศษ,ไซไฟ-แฟนตาซี,ไซไฟ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กลางสมรภูมิแห่งการปฏิวัติอเมริกา ปี ค.ศ. 1770 ผมและอีฟก้าวพ้นประตูมิติ ตรงหน้าคือโถงทางเดินอันยาวเหยียด พังทลาย เงียบสงัด เราเดินตามทาง จนผมสะดุดเข้ากับบางสิ่ง...ห้องอันมืดมิด
เราตัดสินใจเดินเข้าไป ทันใดนั้น เงาปริศนาก็พุ่งเข้าหา! มันจับผมกดลงกับพื้น "แกเป็นใคร!" ผมตะโกนถาม
"คนที่นายท่านส่งมาจัดการตัวแปรอย่างแก ตัวปัญหาที่ทำให้งานของนายท่านไม่สำเร็จสักที!" มันคำรามตอบ
"ปล่อยเขานะ! ไม่งั้น..." อีฟตวาด
"ไม่งั้นแล้วไง? แค่ตัวแปรจากโลก 654 ตัวแปรไร้ค่า!" มันเยาะเย้ย
สิ้นคำ อีฟก็ชักอาวุธคล้ายปืนพกออกมา ลั่นไกใส่เงาปริศนาจนกระเด็น! ผมผุดลุกขึ้น หายใจหอบ "เป็นอะไรรึเปล่า ไมก์?" อีฟถามด้วยความเป็นห่วง
"เรา...เราต้องรีบออกไปจากที่นี่!" ผมตอบ ก่อนจะพากันวิ่งหนีออกจากห้องนั้น
ผมกับอีฟรีบวิ่งออกจากห้อง ตรงไปยังโถงทางเดิน อีฟติดต่อกลับไปหาบอล ขณะที่เบลกำลังเฝ้ามองเราผ่านจอขนาดใหญ่
"ท่านคะ เจ้านั่นมันมาเอาอะไรที่นี่เหรอคะ?" อีฟถามบอลด้วยความสงสัย
"เครื่องควบคุมความเสถียร เจ้านั่นคงมาเอาเครื่องนี้แหละ" บอลตอบ
ทันใดนั้น อีฟก็สังเกตเห็นแสงสว่างวาบที่ปลายทาง
"ในนั้นมีอะไรงั้นเหรอครับ? ทำไมถึง..." ผมพยายามถาม แต่ยังไม่ทันพูดจบ อีฟก็คว้ามือผมไว้ แล้วใช้พลังเร่งเวลา พุ่งทะยานเข้าหาแสงสว่างนั้นในพริบตา
เมื่ออีฟจบมือผม พาผมวิ่งแล้วใช้พลังเร่งเวลา พุ่งทะยานเข้าหาแสงสว่างนั้นในพริบตา พอหยุดใช้พลังลง ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำเอาผมถึงกับอึ้ง! ห้องโถงกว้างใหญ่ อุปกรณ์เดินทางข้ามเวลาล้ำสมัย และมีลูกบอลแสงสีฟ้าอ่อนลอยอยู่กลางอากาศ
ทันใดนั้น ชายปริศนาก็เดินเข้ามาในห้องโถง "ถือว่าเป็นปืนที่ดี แต่ก็ยังไม่ดีเท่า" เขาพูดขึ้น
"เป็นไปไม่ได้! คนที่โดนปืนนี้ยิง เวลาในตัวเขาจะต้องหยุดนิ่ง!" อีฟร้อง
"ของพื้นๆ แบบนั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ส่งลูกบอลพลังงานนั่นมาซะดีๆ"
"หมายถึงเจ้านี่เหรอ?" ผมถามพร้อมกับมองไปที่ลูกบอลพลังงาน
"แกต้องการเอาไปทำอะไรกันแน่?" อีฟถามชายปริศนา
"อยากรู้งั้นเหรอ? งั้นเข้ามาใกล้ๆ สิ ฉันจะได้โม้แผนการให้ฟัง แบบในการ์ตูนไง" ชายปริศนาพูดจบก็หยุดเวลา ร่างกายของผมและอีฟหยุดนิ่ง
"เป็นไปไม่ได้! นักท่องเวลาไม่สามารถหยุดนักท่องเวลาคนอื่นได้นี่!" อีฟอุทาน
ร่างกายของผมและอีฟแข็งทื่อ ชายปริศนากำลังเดินตรงไปยังลูกบอลพลังงาน ทันใดนั้นเอง ขณะที่เขากำลังจะปิดเครื่องและนำลูกบอลพลังงานออกมา ผมพุ่งเข้าขัดขวางไว้ได้ทัน!
"นี่มันทำได้ยังไง!?" นิกซ์ที่เฝ้าสังเกตการณ์ชายปริศนาอยู่ร้องออกมาด้วยความตกใจ
ผมเอื้อมมือไปจับแขนของชายปริศนา ดึงมันออกจากแป้นควบคุมอย่างช้าๆ "เอามือออกจากสิ่งที่ตัวเองไม่รู้จักซะ ไรอัน"
สิ้นคำ ผมเหวี่ยงไรอันเข้ากับกำแพงอย่างแรง
ฉับพลัน ภาพตัดสลับไปยังอีกมิติเวลาหนึ่ง ชายร่างสูงใหญ่สวมแว่นประหลาด กำลังเข้าควบคุมร่างของผม!
"ฉันขอโทษนะ ตัวฉันในอดีต แต่งานนี้ฉันจะเป็นคนช่วยนายเอง" เสียงของผมในอนาคตดังขึ้น
ตัวผมในอนาคตพุ่งเข้าหาไรอัน จับคอเขาขึ้นมาลอยกลางอากาศ ก่อนจะหันไปหาอีฟ " อีฟฝากด้วยนะ เดี๋ยวฉันมา"
อีฟพยักหน้ารับ ร่างของผมในอนาคตวาร์ปหายไปพร้อมกับไรอันในพริบตา
หลังจากที่ผมกับไรอันวาร์ปหายไป อีฟรีบติดต่อบอลและเบลให้ส่งกำลังมาควบคุมพื้นที่ทันที
ณ สถานที่อันไกลโพ้น ท่ามกลางท้องฟ้าดำมืดไร้ดาว ผมปล่อยไรอันลงบนพื้น
"ที่นี่มันที่ไหน?" ไรอันถามขึ้น
"พื้นที่แห่งความว่างเปล่าไงล่ะ นายคงไม่รู้จักหรอก" ผมตอบ
ไรอันหัวเราะเบาๆ "รู้สิ ที่นี่น่ะ...ที่ที่ฉันเกลียดที่สุด ฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน เอาสิ อยากทำอะไรฉันก็เชิญ เพราะที่นี่ฉันใช้พลังไม่ได้ ส่วนแก...ก็คือตัวแปรอนันต์สินะ ตัวตนที่ทรงพลังที่สุดในพหุจักรวาล"
"ฉันคงไม่ทำอะไรนายหรอก ถึงนายจะฆ่าคนมามาก แต่การต้องอยู่คนเดียวแบบนี้มันเจ็บปวดยิ่งกว่า" ผมพูดจบก็วาร์ปหายไป ทิ้งให้ไรอันยืนอยู่เดียวดายในดินแดนอันว่างเปล่า
"คิดว่าฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้งั้นสิ? แต่ฉันได้สิ่งที่ต้องการแล้วล่ะ" ไรอันพึมพำกับตัวเอง
เมื่อวาร์ปกลับมาหาอีฟ ผมรู้สึกตัวขึ้นทันทีราวกับถูกปลุกจากภวังค์ ผมมองไปรอบๆ อย่างงุนงง พลางเอ่ยถามอีฟด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"เมื่อกี้...เกิดอะไรขึ้น? ผมรู้สึกเหมือน..." ผม สะดุด พยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า แต่ภาพในหัวกลับเลือนราง "เหมือนกับว่าผมไม่ได้เป็นตัวเองเลย"
อีฟมองผมด้วยแววตาโล่งใจ เมื่อเห็นผมกลับมาอย่างปลอดภัย เธอโผเข้ากอดผมแน่น ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในอก ทั้งดีใจ โล่งใจ และหวาดกลัว
"ไมก์! คุณกลับมาแล้ว ฉันดีใจจริงๆ" อีฟพูดด้วยน้ำเสียงสั่นไหว "ฉันกลัวว่า..." เธอ สะดุด ไม่กล้าเอ่ยถึงความกลัวในใจ
ผมกอดตอบ สัมผัสถึงไออุ่นจากร่างกายของอีฟ ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับว่าเขาเพิ่งผ่านพ้นเหตุการณ์เลวร้ายมา
"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว" ผมปลอบ แม้ในใจยังรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ตอนต่อไป ตอนที่ 6 สิ่งที่เยียวยาจิตใจ
