เกิดใหม่มีพ่อเป็นพญาครุฑ มีแม่ เป็น พญานาค มีพี่ชายเป็นพญาครุฑ 2 ตัวร้อย ขยันสร้างความบันเทิงให้(ประชด) แต่ว่าเเม่ครับพี่มันจะเอาผมไปทำซาชิมิแล้วครับ;-;
ผู้แต่ง
wah_cherlyเรื่องย่อ
เกิดใหม่มีพ่อเป็นพญาครุฑ มีแม่ เป็น พญานาค มีพี่ชายเป็นพญาครุฑ 2 ตัวร้อย ขยันสร้างความบันเทิงให้(ประชด) แต่ว่าเเม่ครับพี่มันจะเอาผมไปทำซาชิมิแล้วครับ;-;
ชาย-ชาย,ตลก,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ครอบครัว,พี่เถื่อน,หิมพานต์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันเทิงชีวิตใหม่ครอบครัวหิมพานต์หรรษา
เกิดใหม่มีพ่อเป็นพญาครุฑ มีแม่ เป็น พญานาค มีพี่ชายเป็นพญาครุฑ 2 ตัวร้อย ขยันสร้างความบันเทิงให้(ประชด) แต่ว่าเเม่ครับพี่มันจะเอาผมไปทำซาชิมิแล้วครับ;-;
ผม วาริน ชื่อจริงตามใบเเกระดืบเกิด คือ ธาราริน เวทไตยวงศ์สุบรรณ เป็นนาคาตัวใสใส อายุนับจากวันที่ออกจากไข่ได้ หนึ่งเดือนแล้วครับ ขนาดตัวตอนนี้เพิ่มจากหนึ่งคำหนึ่งท่อน เป็นสามคำ สามท่อนครึ่งตามมาตรฐานการวัดของคุณพี่เวหา ส่วนน้ำหนัก เท่ากับ ซาลาเปาหนึ่งลูก ตามการคำนวณของคุณพี่วาโย…ตลอดสามเดือนผมก็ทราบเกี่ยวกับโลกภายนอกเยอะขึ้นมาก…โลกนี้ยังเป็นโลกเดิมของผม…ใช่ครับผมไม่ได้ไปต่างโลกเเต่เกิดในโลกเดิม ในดินเเดนที่ได้ชื่อว่าลี้ลับสำหรับโลกฝั่งมนุษย์อย่างดินเเดนหิมพานต์ พวกชาวหิมพานต์มีด้วยกันหลายเผ่าพันธุ์ ตามตำนานนั่นแหละครับ และเเต่ละเผ่าพันธุ์ก็จะมีผู้ปกครองของตนเอง เป็นตัวแทนเผ่า มีตำแหน่งเป็นรัฐมนตรีในกระทรวงหิมพานต์
เผ่าพันธุ์ก็ได้แก่ ครุฑ นาค อสุรา ราชสีห์ ช้าง นก และอีกหลายพงษ์พันธ์ที่เเตกย่อยไป เเต่มี สี่ตระกูลหลัก จากสี่เผ่าพันธุ์ที่ถือเป็นผู้ปกครองหิมพานต์ คือ ครุฑ นาค อสุรา และ ราชสีห์ แบ่งเขตการออกปกครองเป็นสี่เขตเช่นกัน สระอโนดาต เมืองบาดาลเป็นของเขตปกครองของพญานาค ถิ่นอาศัยของนาค เขาไกรลาสเป็นถิ่นของพวกอสุรา พวกราชสีห์อยู่บริเวณฝั่งเหนือของหิมพานต์เป็นช่องเขา ส่วนเขตปกครองของครุฑคือบริเวณส่วนทางขึ้นมาสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา ใกล้ตีนเขาสุเมรุ กินดินแดนทั้งส่วนหิมพานต์และแฉลบออกไปทางขึ้นสวรรค์ชั้นแรกด้วย คุณพ่อธานิลนอกจากมีตำแหน่งใหญ่ในดินแดนหิมพานต์ก็ยังมีตำแหน่ง โคตรใหญ่ในสวรรค์ชั้นเเรกด้วย เห็นคุณแม่นาวีโม้ให้ฟังว่า คุณพ่อเป็นถึงหลานรักของ ท้าววิรุฬหก องค์ปัจจุบัน ที่เป็นถึงหนึ่งในเทพผู้ปกครองทั้ง 4 ที่ปกครอง สวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา อันได้แก่
ท้าวธตรฐ อยู่ทิศตะวันออกปกครองพวกคนธรรพ์ วิทยาธร กุมภัณฑ์ ท้าววิรุฬหก ลุงทวดของท่านพ่ออยู่ทิศใต้ปกครองพวกครุฑ ท้าววิรูปักษ์ อยู่ทิศตะวันตก ปกครองพวกพญานาค.และท้าวเวสสุวรรณ อยู่ทิศเหนือ ปกครองพวกยักษ์
คุณพ่อธานิลสุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ ฝั่งคุณแม่นาวีก็ไม่น้อยหน้า เป็นถึงน้องชายบุญธรรมของ พญานาคผู้ปกครองเหล่านาคในป่าหิมพานต์เช่นกัน…คุณพ่อธานิลกับคุณลุงเลยไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่ด้วย วันที่คุณแม่จะพาผมไปหาคุณลุงก็ถูกห้ามไว้เพราะคุณพ่อไม่ว่างไปด้วย ยอมให้เเค่คุณลุงเป็นฝ่ายมาเยี่ยมเองที่บ้าน
แต่พอมาเยี่ยมบ้านก็จิกกันไปจิกกันมา ร้อนคุณแม่ต้องคอยห้ามทัพ เช่นวันนี้…ที่คุณลุงมาเยี่ยมที่บ้าน
“เมืองครุฑนี่มันร้อนจริงๆ นึกว่าอยู่ในอ่างทองเเดง เนอะ รินริน”
ผมเล่ห์ตามองไปมองคุณพ่อธานิลที่กอดอกยืนพิงกำแพงมองคุณลุงด้วยใบหน้าคิ้วขมวดอย่างไม่ชอบใจ
“มาทำไม”
คุณพ่อธานิลเอ่ยถามเสียงเข้ม
“ช่วงนี้ที่สระอโนดาตจัดอีเว้น ตลาดนาคเดิน นาวีสนใจพารินรินไปเดินเล่นไหม”
ส่วนคุณลุงก็เมิน ไปคุยกับคุณแม่ที่นั่งถือตะกร้าที่มีเปลือกไข่ของผมอยู่ ผมไม่ให้ท่านทิ้ง พอคุณแม่นาวีจะเอาไปทิ้งผมก็รีบเข้าไปเลื้อยพันอย่างหวงแหน ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าผมยังติดไข่ตัวเองอยู่ ถ้า ไม่ได้นอนเเล้วมันนอนไม่ค่อยหลับ ความรู้สึกคงไม่ต่างจากตุ๊กตาเน่า คุณพ่อธานิลเลยร่ายเวทคงสภาพไว้ให้ไม่เน่าไม่เปื่อย ถึงแม้ก่อนหน้านั้นกว่าสามวันมันจะดูไม่เน่าไม่เปื่อยเลย จนคุณพ่อธานิลกับคุณเเม่ยังนึกแปลกใจ …เเต่ตอนนี้ผมหูผึ่งกับสิ่งที่เรียกว่าตลาดนาคเดินมาก
“เออ…คงต้องถามพี่ธานิล ช่วงนี้พี่เขายุ่งๆ ด้วย วีเองก็ต้องอยู่ดูเด็กๆ ”
ใช่ช่วงนี้พ่อธานิลไม่ค่อยอยู่บ้าน กลับบ้านก็ดึกดื่นแล้ว ผมนอนในตะกร้าข้างเตียงนาวีเลยสะดุ้งตื่นทุกคืนที่ได้ยินเสียงเปิดประตู เลยรู้เวลาที่พ่อกลับดีว่ามันดึกมาก…เเต่พอเห็นผมสะดุ้งตื่นมามอง พ่อก็จะเดินมาลูบหัวกล่อมๆ แล้วก็หลับต่อ…วันต่อมาคุณพ่อก็ช่วยร่ายมนตร์กันเสียงรบกวนจากภายนอกให้เพิ่ม เเต่ถึงอย่างนั้นผมก็ตื่นมาทักทายพ่อเวลาเขากลับ ให้ท่านพ่อลูบหัวแล้วกลับไปนอนต่อ
“เวหา กับ วาโย ไม่ต้องห่วงเจ้าสองตัวนั้นหรอก หิมพานต์เเห่งนี้ไม่มีใครกล้าไปรังแกเวทไตยวงศ์สุบรรณหรอก…คุณแม่ก็บ่นคิดถึงเราอยู่ ท่านเองก็อยากเห็นหน้ารินรินด้วย”
“อ่า…นั่นสินะได้เเต่ถ่ายรูปไปให้ดู พี่ธานิลครับ…”
“เฮ้อ..ไปเถอะ เดี๋ยวสามวันพี่ตามไป”
คุณพ่อธานิลใจอ่อนทันทีเมื่อเห็นสายตาอ้อนๆ ของท่านแม่กับของผมที่อยู่บนฝ่ามือของคุณลุง
“ระวังกันหน่อย ช่วงนี้มันมีครุฑที่ชอบแหกกฎ…ให้เวหากับวาโยไปด้วย”
“เหอะ เห็นฉันเป็นหัวตอหรือไง ครุฑชั้นต่ำหน้าไหนมันอยากตายก็ให้มันมา”
คุณลุงเองก็ดูโมโหไม่น้อยเมื่อพูดถึงครุฑที่แหกกฎล่านาค…เห็นว่าในเน็ตมีครุฑนิสัยไม่ดีไปตั้งกระทู้รีวิวรสชาตินาคเห็นว่าสามารถเพิ่มตบะ บารมีขึ้นมาหนึ่งขั้น…พวกครุฑหลายตัวเลยนึกอยากพิสูจน์เเอบลักลอบล่านาคอย่างไม่เกรงกลัวอาญา นี่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้พ่องานยุ่งมากๆ ช่วงนี้ และไม่ยอมให้ท่านแม่ออกจากบ้านไปไหน ไปทีก็ต้องมีคนคุ้มกัน หรือ เวหาไปด้วย
ช่วงเดินทางเป็นช่วงบ่ายที่แดดอ่อนลงจากตอนเที่ยงเล็กน้อย ชวนร้อนอยู่ไม่น้อยไม่รู้เพราะเป็นสัตว์ชอบน้ำหรือเปล่าเลยร้อนง่ายมาก ผมกลับเข้าไปอยู่ในตะกร้าในเปลือกไข่ที่เจาะเป็นโพรงรอคุณแม่เตรียมตัวเก็บของเพราะจะไปกันหลายวัน
อากาศดูจะร้อนขึ้นจนผมนอนต่อไม่ไหวสุดท้ายทนร้อนไม่ไหวก็เลยต้องกระดืบออกจากเปลือกไข่ บิดขี้เกียจ ม้วนซ้ายม้วนขวา ก่อนจะชะงัก เมื่อสบเข้ากับสายตาสีทองโค้งลงเพราะรอยยิ้ม ปลายนิ้วชี้ของอีกฝ่ายมีไฟดวงเล็กๆ จ่อไม่ไกลจากเปลือกไข่ของผม…เพราะมนต์กันเสียงรบกวนผมเลยไม่รู้ว่ามีมารมาประชิดวิมานของผม
“สวัสดียามบ่าย วารินของพี่ หลับสบายดีไหมจ้ะ”
สบายจนกระทั่งพี่มานี่เเอุตส่าห์ครับ ผมอมลมจนแก้มป่อง เบี่ยงตัวหลบมือที่ทำท่าจะลูบหัว
“วี่วี่กับคุณลุงอยู่ชั้นบนกันนะกว่าจะลงมาอีกสักพักเลย”
เจ้าพี่บ้ามันเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวนให้รู้ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ช่วยผมได้ มันขู่ผมครับ!!
“อึก..”
ผมหยุดขยับหนียอมให้อีกฝ่ายลูบอย่างชอกช้ำ
“ดูทำหน้าเข้า พี่เสียใจนะ
ปลายนิ้วของเวหาเขี่ยเบาตรงเเก้มของผมที่พ่องออก
“ให้ตายสิ น่าจับปั้นปั้นเป็นก้อนเเล้วกลืนลงท้องเสียจริง”
“;-;”
คุณแม่นาวี คุณลุงนทีช่วยผมด้วยยยย ตรงนี้มีพญาครุฑนิสัยเสียอยู่ตัวหนึ่งครับ!
“ออกจากไข่เเล้วเหรอ”
วาโยเดินมาพร้อมกับถุงบางอย่างในมือที่ทำให้ผมรู้สึกหนาว ๆ สั่น ๆ ขึ้นมา เพราะมันมาทุกอาทิตย์!
“อืม คงนอนเต็มอิ่มเเล้ว…รอบนี้ได้เร็วแฮะ”
“อืม ไปเร่งมา เห็นว่าจะไปเมืองบาดาล ตัวขาว ๆ ใส ๆ เล็ก ๆ ยิ่งมองไม่ค่อยจะเห็น เลยไปสั่งชุดที่มันเด่น ๆ มาให้ ”
อะไรก็ไม่รู้สีแดงเพลิง ถูกดึงออกจากถุง มันคือหูกระต่ายที่ไว้สวมกับคอ จะไม่ติดเลยถ้ามันไม่มีผ้าคลุมพลิ้วไหวประหนึ่งฮีโร่ท่านหนึ่งประดับอยู่ด้วย ทำให้เลื้อยลำบากด้วย….อีกอย่างเลยนะ งูมันไม่ควรใส่เสื้อเว้ยย!
“โอ้อันนี้ ดี”
เวหาหยิบของชึ้นหนึ่งขึ้นมาวางแมะกับหัวผม ทำเอาหัวโยก ดีที่เป็นงู ไม่มีกระดูกคอ ไม่งั้นคอคงพับ สิ่งที่เวหาสวมให้ผมคือหมวกสานปีกกว้างที่ประดับตกเเต่งด้วยดอกไม้ดอกใหญ่หลายสายพันธุ์ทั้งสีเเดงสีชมพูสีม่วง ประหนึ่งทุ่งดอกไม้งอกบนหัว
“อันนี้ ก็ดี ”
หมวกไหมพรมถัก ที่มีหูกระต่ายตั้งขึ้นไปถูกเปลี่ยนมาสวมแทน
ผมทำหน้าตาย ปล่อยจิตวิญญาณให้ล่องลอยกับการถูกจับแต่งตัว เริ่มชินขึ้นมานิดหนึ่ง นิดหนึ่งจริง ๆ อย่างที่บอกมันมาทุกอาทิตย์ ฟิตติ้งชุดบ่อยกว่าดารานักร้องก็ผมนี่แหละ! ;-;
“หมุนตัวหน่อยวาริน”
วาโยเอ่ยบอกให้ผมหมุนตัวให้เขาดู ผมก็ทำตาม
“เด็ก ๆ เตรียมตัวเสร็จยัง แล้วนั่นแกล้งอะไรน้องกัน”
ในที่สุด เสียงนางฟ้าที่ผมรอคอยก็มาโปรด
“มี้!”
ผมส่งเสียงครางหาทันที ประหนึ่งอยากฟ้องร้องว่าถูกกลั่นแกล้งให้ชอกช้ำไปทั้งตัวและหัวใจ
“อุ้ย อันนี้น่ารัก ลูกสั่งตัดที่ไหน วาโย”
“...”
ตัวผมถูกประคองด้วยสองมือของคุณแม่นาวี ขึ้นไปถูแก้มอยากเอ็นดูผมในชุด หูกระต่าย ที่เว้นตรงกลางให้หงอนเเหลมของผมด้วย
“โลกมนุษย์”
“เดี๋ยว! นี่เเอบข้ามไปเหรอ”
“อืม ครับ”
วาโยพยักหน้ารับไม่มีเเก้ตัว ประหนึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นาวีว่างผมลงบนโต๊ะข้างตะกร้าของผม ผมนี่รีบม้วนขดตัว กระดิกหางดิก ๆ อย่างอารมณ์ดี เอาหัวเกยหางที่ขดไว้รอดูเรื่องสนุก
“ให้ตายสิลูกคนนี้ ใบเหลืองลูกคนเดียวก็ล้นบ้านเเล้วนะ”
ใบเหลืองที่ว่าคือใบเตือน มายังผู้ปกครองให้ปรามบุตรหลานที่แอบไปภพมนุษย์โดยไม่แจ้ง ตม.หิมพานต์ ถ้าผู้ปกครองไม่เซนต์รับทราบจ่ายค่าปรับเล็กน้อยและตักเตือนลูกหลานก็จะถูกส่งใบแดงมาเรียกพบไปจ่ายค่าปรับมหาศาล
“โอ้ยย ของพี่เวหาเยอะกว่าผมอีก อยู่บ้าน พี่ติน เป็นกอง “
วาโยโดนบิดหูไปตามระเบียบ ไม่ลืมลากพี่ชายร่วมลงเหวไปด้วย
“ห้ะ เเล้วไปโผล่อะไรบ้านติน”
“พอดีผมจำเลขที่อยู่บ้านตัวเองไม่ได้กระดืบวีวี่ จะว่าไปลืมเอามาให้วีวี่เซนต์รับทราบเลย”
“เวหา!!! สามแสนไม่ใช่ถูกนะไอเด็กเปตรนี่!”
“ครับ ๆ เดี๋ยวผมจ่ายเอง”
“ห้ามไปขอท่านเทียดด้วย นะ”
“ชิ เดี๋ยวไปขายซาลาเปาก็ได้ ช่วงนี้ราคาประมูลพุ่งไม่น้อยเลย”
ผมรู้สึกสั่นวูบเมื่อดวงตาสีทองของเวหาปรายตามามอง สะดุ้งเฮือกก่อนจะมุดหัวหนีไปในขดหางตัวเอง
“ซาลาเปาอะไรของลูก ถึงกับต้องประมูลกันเลยเหรอ มันอร่อยขนาดนั้นเลย”
เสียงของคุณแม่นาวีเอ่ยถามเวหาอย่างตามไม่ทัน
“ไม่รูัสิครับ ยังไม่ได้ลองกิน เเต่ขาวๆ อวบๆ นิ่มๆ หอมๆ ดูน่าจะอร่อยไม่น้อยเลยครับ
“….”
ผมที่เเอบส่องผ่านช่องหางทันเห็นเวหาเลียมุมปากตัวเอง โชว์เขี้ยวก็สะท้อนเเสงผมก็แทบจะขดตัวกลมเเน่นขึ้น ไอบ้านี่มันขู่ผมครับ!
“เฮ้อ หยุดแกล้งน้อง…ที่ไหน”
ฝ่ามืออุ่นใหญ่ผมจำได้ว่าเป็นกลิ่นของคุณพ่อธานิลช้อนอุ้มผมขึ้นทั้งก้อนก่อนจะลูบๆ คล้ายปลอบผม
ธานิลที่ได้ยินประโยคของเวหาดูเหมือนจะรู้อะไร…ในความหมายที่เวหาต้องการจะสื่อว่าตนเองมีข้อมูลสำคัญที่ธานิลต้องการ
“หึ สามแสน ไม่สิ ห้าแสน จ่ายมาครับ…ราคาคนกันเองห้ามต่อครับ”
“….”
นี่ลูกหรือโจรครับ เรียกราคาโหดมาก …ใครที่บอกว่าราคาคนกันเองถูกกว่าราคาคนปกติผมเถียงขาดใจดิ้น
“เฮ้อ เดี๋ยวโอนให้”
ธานิลถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เเต่ก็ชินกับนิสัยเปรตพวกนี้เเล้ว พวกโอปปาติกะก็งี้แหละ เขาเองก็เป็น จะว่าไปก็เหมือนเวรกรรมตามทัน…
“โอเคร ตกลงตามนี้ สามแสน รบกวนโอนให้แม่ด้วยเลยนะครับ”
“เหอะ ลูกกู โจรชัด ๆ “
ผมโผล่หัวออกมาทันเห็นนาวีส่ายหัวอย่างปลงตก กับนิสัยของลูกชาย
“ของผมขอแสนหนึ่ง โรงเเรมริเวอร์โนเอน ที่เมืองมนุษย์ พ่อน่าจะเจอคนที่พ่อตามหานะ”
วาโยเองก็ไม่น้อยหน้าพี่ชาย ขยับมือแบออกไปทางหัวหน้าครอบครัว ที่ถอนหายใจยาว
ผมเห็นแล้วเวทนาไม่ไหวจึงเลื้อย กระดืบเอาหางน้อย ๆ ไปพันข้อมือพ่อเขาเพื่อปลอบใจแม้จะพันไม่รอบก็ตาม
“อย่างน้อยตรงนี้ก็ยังมีวาอุตส่าห์ เด็กดีของเรา ปล่อยพวกเด็กเปรตพวกนั้นไปเถอะครับ”
นาวีลูบหัวผมก่อนจะหันไปสวมกอดสามีและลูบหลังปลอบ คนที่โดนรีดทรัพย์ซึ่งหน้าเกินครึ่งล้านไม่ถึงห้านาที
“แรงมากวีวี่ นี่อุตส่าห์ช่วยสืบ”
“ขอบคุณจ้าพ่อลูกชายคนเก่ง ทีหลังไม่ต้อง วาโยด้วย แม้จะมีพลังของพ่อก็เถอะ ก็ยังอันตรายอยู่ดีถ้าไปเจอพวกพญาครุฑเข้า ปล่อยพี่เราไปมันหนังเหนียวกว่าลูก”
“โถ่ วีวี่ห่วงนิดนึงก็ดี เราออกจะบอบบาง ร่างน้อย”
นาวีกลอกตาเป็นเลขแปด อย่างเหม็นเบื่อจริตลูกชายคนโต ที่ร่างกายตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูด พิสูจน์ด้วยตาเปล่าก็รู้ถึงความตอแหล
“ไปไป พี่นทีรอเเล้ว”
แม่นาวีรับผมกลับมาหย่อนใส่ตะกร้า และหิ้วนำออกมาหาคุณลุงนทีที่รออยู่ด้านล่างของวิมานฉิมพลี…ทิ้งไอพี่เวหาการละครไว้กับคุณพ่อ
เวหามองส่งคุณแม่กับน้อง ๆ เขารั้งรออยู่เพื่อบอกข้อมูลที่ได้ทำการขายให้พ่อในราคาครึ่งล้าน
“ตระกูล บรรณครุฑา เจ้าตระกูลเป็นผู้อยู่เบื้องหลังงานประมูลและการจัดหาของ…ของครั้งนี้พิเศษอย่างที่พ่อสงสัยนั่นแหละ เจ้าซาลาเปานั่น จัดอยู่ในสัตว์พิเศษ มีบารมีเทียบเท่าผู้ที่เกิดโอปปาติกะ..หรืออาจสูงกว่าด้วยซ้ำ เห็นว่าเกิดจากครรภ์บริสุทธิ์ของนาคีที่กำลังบรรลุเป็นโพธิญาณ นางยกบารมีทั้งหมด ให้กับลูกก่อนถูกสังหาร คนในหมู่บ้านก็ใช้พลังของมณีนาคของตนหลอมเป็นไข่เพื่อปกป้องเจ้าวาริน ไข่จึงไม่อาจถูกทำลายจากภายนอก…เปลือกไข่เองก็นับว่าอันตรายไม่ต่างจากของวิเศษ สามารถนำมาเป็นยาบำรุง พวกนั้นมีรูปของไข่อยู่ในมือด้วย…”
เพราะอย่างนั้นเปลือกไข่จึงมีสีทองเจือเงิน ใสดั่งแก้วมีมนต์วิเศษสถิตอยู่ และมีกลิ่นที่หอมบริสุทธิ์ แตกต่างจากไข่ของนาคปกติโดยสิ้นเชิง ยิ่งเเล้วกับตัวของวารินที่มีความพิเศษมากกว่านาคไหน ๆ ทั้งสติปัญญา ที่มีตั้งแต่อยู่ในไข่ รูปกายที่มีมนต์เสน่ห์ชวนให้ผู้คนหลงใหล…ขนาดเป็นแค่นาคตัวน้อย ๆ อยู่ยังมีฤทธิ์ขนาดนี้…และกลิ่นกายบริสุทธิ์ประหนึ่งน้ำหอมอบของชนชั้นสูงของสวรรค์แทบจะเป็นสิ่งที่ตะโกนบอกว่าเจ้าตัวน้อย เป็นผู้มีบารมีสูงส่ง…เเต่ด้วยบารมีส่วนใหญ่นั่นถูกส่งต่อมาให้จึงสามารถถูกช่วงชิงไปได้เช่นกัน….ความน่าหวาดหวั่นจึงบังเกิด….ยามนี้เจ้าตัวเล็กไม่ได้ต่างจากซาลาเปานุ่ม ๆ ที่ชวนให้ไปรับประทานอย่างที่ลูกชายเอ่ยเลย…
“เดี๋ยวพ่อจัดการต่อเองฝากดูแม่กับน้องด้วย”
“ห้าแสน”
“….”
“ฮาฮาฮา ล้อเล่น อย่าเครียดเยอะดิพ่อ เดี๋ยวแก่เร็ว ผมจะยุให้วีวี่หาผัวใหม่นะ”
ถ้าเวหาไม่ใช่ลูกชายเขา คงลงไปนอนจมกองเลือดแล้ว…จริงๆ
…
พูดคุยยย: พี่เวหาเรา สมฉายาเด็กเปรตค่ะ เจ้าเล่ห์เกินพ่อ คุณพ่อธานิลยังเหนื่อยใจ คนนี้ถือว่าสุดจัดในรุ่นแล้วครับ รักน้องมากกเลยหยอกแรงตามความรักที่มีให้ 555
เวหา:อยากกินซาลาเปาจัง//มองน้องที่นอนขดเป็นก้อนกลม
วาริน: หงิง // เปลี่ยนท่าปีนขึ้นตะกร้าหนี
วาโย: วันนี้กินปลาไหลย่าง หรือซาชิมิดี // มองไปยังตัวใสๆ เลื่อมๆ ที่นอนเกยตะกร้า
วาริน: งื้ออ //ขดตัว หนีเข้าไข่