เกิดใหม่มีพ่อเป็นพญาครุฑ มีแม่ เป็น พญานาค มีพี่ชายเป็นพญาครุฑ 2 ตัวร้อย ขยันสร้างความบันเทิงให้(ประชด) แต่ว่าเเม่ครับพี่มันจะเอาผมไปทำซาชิมิแล้วครับ;-;
ผู้แต่ง
wah_cherlyเรื่องย่อ
เกิดใหม่มีพ่อเป็นพญาครุฑ มีแม่ เป็น พญานาค มีพี่ชายเป็นพญาครุฑ 2 ตัวร้อย ขยันสร้างความบันเทิงให้(ประชด) แต่ว่าเเม่ครับพี่มันจะเอาผมไปทำซาชิมิแล้วครับ;-;
ชาย-ชาย,ตลก,แฟนตาซี,เกิดใหม่,ครอบครัว,พี่เถื่อน,หิมพานต์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันเทิงชีวิตใหม่ครอบครัวหิมพานต์หรรษา
เกิดใหม่มีพ่อเป็นพญาครุฑ มีแม่ เป็น พญานาค มีพี่ชายเป็นพญาครุฑ 2 ตัวร้อย ขยันสร้างความบันเทิงให้(ประชด) แต่ว่าเเม่ครับพี่มันจะเอาผมไปทำซาชิมิแล้วครับ;-;
ลุงนทีพาเรามาที่ตลาดนาคเดิน ที่ตั้งแผงรอบสระอโนดาต ที่นี่มีรถขับนะครับ และมีถนนหนทางไปเมืองต่างๆ เเต่ก็สามารถใช้วิธีเดินทางตามเผ่าพันธุ์ได้เช่นกัน อย่างทางที่ไปเมืองบาดาลก็มีทั้งลิฟต์และทางน้ำวนสำหรับนาคที่อยากว่ายไป
เวหาเองก็ใช้วิธีการบินมาที่นี่เช่นกัน
รอบๆ เลยตื่นๆ เล็กน้อยที่เห็นพญาครุฑมาในเขตนาค เเต่ก็ไม่ได้แปลกใจเมื่อเห็นคุณลุงนทีกับคุณแม่นาวีเดินเข้ามาในตลาดพร้อมกับพี่เวหาและวาโย
“ก็ว่าครุฑที่ไหนมาเที่ยวไกลขนาดนี้ บ้านนาวีนี่เอง กลับมาเยี่ยมท่านหญิงหรือ”
“ครับท่านแม่ท่านมาเที่ยวบาดาลเลยถือโอกาสเเวะมาเยี่ยมท่านก่อนที่ท่านจะกลับสวรรค์”
ท่านแม่รับคำทักทายของคนในเผ่าพันธุ์ ที่มีมณีมรกตฝังเป็นหยดน้ำอยู่ที่หน้าผากเช่นเดียวกับท่านแม่
“โอ้ นี่ลูกใครกันหรือหนูนาวี งดงามมาก นานเเล้วที่ไม่ได้เห็นนาคตระกูลสีรุ้ง”
“ลูกผมเองครับ…ผมรับเขามาเลี้ยง”
ผมคลอเคลียกับมือบางของนาวีที่ยื่นมาลูบ นาวีไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้นเเต่ก็เหมือนพวกเขาจะรับรู้ ข่าวเรื่องของหมู่บ้านนาคตระกูลสีรุ้งที่ถูกครุฑล่าโด่งดังไม่น้อย และมีชาวเผ่าพันธุ์ในหิมพานต์มากมายนอกจากนาคหรือแม้เเต่ครุฑด้วยที่ออกมาประณามความโหดเหี้ยมนี้
“อ่า ยินดีด้วยกับสมาชิกใหม่นะ ส่วนเจ้าหนูน้อยไม่เป็นไรเเล้วน้าาเด็กดี อยู่กับนาวี หนูปลอดภัยแล้ว”
ผมหันไปยิ้มอย่างสดใสให้กับคุณป้าที่กล่าวปลอบ
“น่าเอ็นดูเสียจริง เด็กดี อ่ะนี่ป้าให้”
แพคเกจที่ภายในมีเนื้อปลาสีส้มที่พอคุ้นตาอัดแน่นอยู่ถูกยื่นส่งให้
“เขาทานปลาได้แล้วเหรอครับ…เขาตัวเล็กมากผมเลยให้เขาทานน้ำนมที่ต้มกับน้ำทิพย์ของท้าวท่านที่ให้พี่ธานิลมา”
“ฮาฮาๆ โอย ป้าล่ะเอ็นดู เลี้ยงเเต่ลูกครุฑ จนไม่รู้วิธีเลี้ยงนาคเสียเเล้ว”
อยากจะบอกป้าเขาหรือเกินครับว่าไอพี่สองตัว ตนหนึ่งเกิดมาก็ 16 เลย อีกคนก็ 7 ขวบเลย นาวีไม่ได้เลี้ยงดูเด็กทารกเลย
ด้วยซ้ำ เขาจึงต้มนมผสมน้ำทิพย์ให้ผมทานตามความรู้โลกมนุษย์ผสมวิทยาการหิมพานต์
“ทานได้ลูก ฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ ให้เขาทานก็ไม่มีปัญหาแล้ว ระวังก้างหน่อยก็ดี”
“ขอบคุณครับ”
นาวีรับแพคปลาส้มมาวางไว้ในตะกร้าของผม ไม่ลืมก้มหัวขอบคุณ คุณป้าที่เอ่ยสอนวิธีการเลี้ยงผม
“พี่พึ่งรู้ว่าเราชงนมผสมน้ำทิพย์ให้ลูกกิน ”
นทีเลิกคิ้วมองน้องชาย สลับกับผมในตะกร้าที่เลื้อยขึ้นพันขวดนม ก่อนก้มดูดนมจากขวดที่นาวีเตรียมไว้ให้ในตะกร้า มันแก้กระหายได้ดีมาก เเถมทานเเล้วไม่ค่อยหิวบ่อย สบายท้องมากด้วย
“ทำไมเหรอ…”
นาวีเลิกคิ้วขึ้นมองพี่ชายอย่างสงสัยว่าวิธีการเลี้ยงผมมันแปลกตรงไหน
“หึ บ่อน้ำที่นาวีทำไว้ให้เจ้านี่เเช่ตัวก็น้ำทิพย์จากสระท่านเทียดเหมือนกัน นะ”
เวหาเอ่ยบอกอีกข้อเท็จจริง ผมปรายตาขึ้นมองจากขวดนมที่ยังดูดอยู่อันนี้ผมก็พึ่งรู้เหมือนกัน นาวีทำบ่อน้อย ๆ ให้ผม จริงๆ เป็นอ่างสระบัวที่ยกมาตั้งอยู่ห้องนั่งเล่น กับ ในตะกร้าบ้านน้อยของผมก็มีอ่างให้ไปเเช่เล่นเหมือนกัน เเต่อันนี้จะเล็กๆ หน่อยเเล้วก็มีฝาปิดเวลาจะเล่นหรือลงไปแช่ต้องสะกิดบอก
“น้ำทุกอย่างที่เอามาใช้กับวาริน มันก็น้ำทิพย์จากวังท่านเทียดหมดนั่นแหละ”
วาโยกล่าวสรุป พลางเลียไอติมโคนในมือที่ซื้อได้จากแถวนั้น ดูน่าอร่อยมาก เเต่ผมอยากกินปลาส้มก่อนถ้ากินของหวานก็กลัวจะเสียรสชาติของธรรมชาติ
“ฮะ .ขำไม่ออกจริง ๆ น้ำทิพย์ที่ว่ารวยอย่างเดียวไม่ได้ต้องเส้นใหญ่ด้วยใช้กันเป็น น้ำแร่เลยบ้านนี้ ”
ถึงแม้คุณลุงนทีจะเป็นลูกหลานท้าววิรูปักษ์ และครองนครนาคที่หิมพานต์เเต่ก็ไม่ได้มีอำนาจถึงขั้นใช้น้ำทิพย์หรือน้ำอัมฤทธิ์มาใช้ได้ตามใจชอบอาจเพราะเผ่าพันธุ์นาคเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีราคะในกายสูงมาก จึงมีลูกหลานเเตกสายย่อยไปเยอะมาก ลุงนทีก็ถือว่าเป็นหลานที่ห่างไกลจากท้าวท่านพอสมควรเลยไม่ได้สนิทถึงขนาดที่ท้าวท่านจะประทานน้ำทิพท์ให้ประหนึ่งน้ำแร่เหมือนพ่อธานิล
“ถึงว่าเกล็ดวาริน เงาใส งดงามมาก”
ลุงนทีส่งมือมาลูบลำตัวผม พร้อมกล่าวชม ผมไม่ลืมที่จะเชิดชูคอ อวด ไม่อยากบอกพอเกล็ดต้องเเสงเเดดเเล้วมันสวยมากเพราะจะสะท้อนออกมาเป็นเจ็ดสี สมชื่อนาคตระกูลสีรุ้ง ประหนึ่งเพชรเคลื่อนที่ วิบวับ วิบวับ สุด ๆ โฮะโฮะ
“อันนี้ปลาแซลม่อน ลองทานดูว่าถูกปากลูกไหม”
นาวีที่หาร่มข้างสระอโนดาตแวะทานข้าวกลางวัน โดยปูเสื่อและเอาข้าวที่ซื้อมา มาวางทาน คล้าย ๆ กับไปปิกนิกเลย
ผมอ้าปากรับปลาส้มเข้าปากชาติที่เเล้วไม่มีวาสนาได้ทาน รสชาติอร่อยมากหวานๆ นุ่มละมุนลิ้นมาก ผมทำหน้า เคลิ้ม ก่อนอ้าปากรอรับคำต่อไปที่นาวีกำลังฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ส่งให้
“อืมม” อร่อยยย
“ดูท่าจะชอบ”
นาวีว่าอย่างชอบใจที่เห็นท่าทางของผมที่สะบัดหางกระทบพื้น ส่ายตัวบิดไปมายามเคี้ยวปลาส้มหรือปลาเเซลม่อม อย่างถูกใจ
“ว้าว ซาชิมิชอบทานแซลม่อน เกิดมาพึ่งเคยเห็น”
งั้นก็เห็นซ่ะสิ ผมเมินเสียงแซวของเวหา ที่ปากก็ชอบหาเรื่องประมาณนี้อยู่แล้ว งดตบตี (?) กันสักครู่นะคุณพี่ชาย
“ซาชิมิกินซาชิมิ”
ผมสะบัดคอหนีเจ้าพี่ชายที่เริ่มพากันเอ่ยแซว นี่มันดงนาค ผมจะปล่อยให้กรรมตามสนองพวกเขาเอง
“เดี๋ยวเถอะเจ้าพวกนี้ บอกว่าอย่าเรียกน้องว่าซาชิมิ!”
แม่นาวีหันไปแว้ดด่า ผมที่เชิดคอรอดูเลย บอกเเแทบจะที่นี่ถิ่นนาค การเปรียบนาคเป็นซาชิมิช่างเป็นการหมิ่นเกียรติมาก โดยเฉพาะจากพวกครุฑ แถมตรงนี้มีพญานาคผู้ปกครองนครบาดาลอย่างท่านลุงนทีด้วยบอกเลย เจ้าพวกนี้เละ
“อืมจะว่าไปก็แอบคล้ายเนื้อปลา ฮิราเมะอยู่นะ ”
ปัก
“หงิง”
หน้าผมทิ่มไปจิ้มกับแซลมอนที่ยังไม่ได้ฉีก เมื่อได้ยินท่านลุงกล่าว ลูบคางพินิจรูปร่างผม ท่านแม่ตรงนี้มีกบฏ ครับ!!!
“วาริน เป็นไรไหม! พี่ก็นะ ถึงคล้ายก็ห้ามพูด ”
คุณแม่นาวียังคงเเสนดีที่หนึ่ง หันมาเช็ดปากเห็นหน้าให้ผมพร้อมกับหันไปเอ็ดพี่ชายตัวเองที่เห็นดีเห็นงามกับความคิดของเวหากับวาโย….เเต่ว่าผมเหมือนเนื้อก้อนปลาขาวขนาดนั้นเลยเหรอ แม้แต่นาวีก็ยังมีแอบคิด…;-;
ผมขดตัวเอาหน้าทิ่มลงไปในขดหางอย่างเหนื่อยอ่อน ท่าซาลาเปาที่โดนแซวบ่อย ๆ นั่นเเหละครับ พอเลื้อย ก็ว่าเป็นปลาไหลย่าง ขดตัวก็เป็นซาลาเปา อยู่เฉย ๆ ก็เป็นซาชิมิ ชีวิตยิ่งคิดยิ่งเศร้า
“เห็นไหมเจ้าพวกนี้นิ น้องนอยแล้ว โอ้เอเด็กดี ไม่ต้องไปฟังเจ้าพวกนี้หนูสวยสุด น่ารักที่สุดแล้วลูก”
อ่ามีคนซัปพอร์ตแล้วใจฟูมาก อารมณ์เหมือนโดนเพื่อนอวย ต่อให้เราไม่สวย เเต่ถ้าเพื่อนเราบอกสวย เราก็สวย
ผมเชิดหัวขึ้นและทำท่าสะบัดบ๊อบใส่สามหนุ่มที่บังอาจหาว่าผมเหมือนปลาขาว ก้มลงทานแซลอุตส่าห์ที่นาวีฉีกไว้ให้ ต่อ นี่สินะรสชาติสวรรค์ ที่ช่วยบำบัดความเศร้าหมองในจิตใจได้ ผมใช้ปลายหางสะกิดมือแม่นาวีชี้ไปทางก้อนเนื้อปลาส้มก้อนต่อไป ว่าอยากทานต่อ
“แม่คงต้องไปซื้อมาเพิ่มให้หนูแล้วสินะนี่ ชอบขนาดนี้”
แม่นาวีเอ่ยบอกเมื่อป้อนแซลม่อนคำสุดท้ายให้ผม ที่ตอนนี้ตัวพองจนเลื้อยไปไหนไม่ได้แล้ว
“เอิก~”
ผมเร่อออกมาเมื่อแม่ป้อนน้ำทิพย์ให้ ก่อนจะจับเข้าตะกร้า ค่อย ๆ ฝืนสังขารที่คล้ายตัวจะอุตส่าห์ตกของตนกลับเข้ารูไข่ ไปนอน หนังท้องตึงหนังตามันก็หย่อนตาม ๆ กันไป
“กินอิ่มเเล้วนอนได้เลย งูนี่มันดีจริง ๆ ”
เวหาช่วยประคองผมเลื้อยกลับเข้าไข่ เมื่อเห็นว่าผมเลื้อยไม่ค่อยไป เขาพูดถูกเป็นงูก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นกรดไหลย้อนจากการกินแล้วนอน ปัญหานี้จะหมดไปเมื่อคุณเกิดเป็นงู!
“หนาวไหม”
ผมพยักหน้ารับ ที่สระอโนดาตค่อนข้างหนาวเมื่อเทียบกับที่วิมานฉิมพลีของครุฑ เพราะเริ่มชินกับสถานที่
ที่อุ่น ๆ ด้วยเลยดูจะหนาวง่ายขึ้น ลูกไฟเล็ก ๆ ลอยอยู่หน้าทางเข้าเปลือกไข่ของผมประหนึ่งกองผิงไฟ สร้างความอบอุ่นให้นอนสบายตัวขึ้น ผมพาดหัวเกยหางที่ขดกันไม่เเน่นนักให้หัวยื่นออกไปทางเปลวไฟ
“แกล้งอะไรน้องอีก”
“เปล่า นาวีอคติอีกแหละ ซาชิมิมันหนาวเลยช่วยผิงไฟให้”
ทำไมผมรู้สึกว่ารูปประโยคเหมือนผมกำลังถูกไอพี่เวหามันจับย่างไฟอ่อน ๆ ให้สุกแบบมีเดียม แรร์วะ คำพูดคำจาสมควรเเล้วที่นาวีจะเข้าใจผิด
“นาคตระกูลสีรุ้งชอบอยู่ตามถ้ำตามป่าและปรับตัวไปตามสภาพของป่าเขา ไม่เหมือนเราที่ชอบอยู่ในบาดาล อากาศที่สระอโนดาตก็ค่อนข้างเย็นกว่าปกติมาก แดนฉิมพลีก็ร้อน รินรินคงยังไม่ชิน”
คุณลุงนทีเอ่ยบอกข้อสันนิษฐานของตนเอง คงอย่างที่เขาบอก ผมชอบซุกที่อุ่น ๆ มากกว่าจริงจริงนั่นแหละไม่รู้เพราะไอพี่เวหามันชอบเอาไฟมาแกล้งลนบ่อย ๆ หรือเปล่าเลยติดอากาศที่มันอุ่น ๆ นารายณ์ต่ก็ยังชอบแช่น้ำอยู่นะ เเต่แช่เสร็จก็มาหาที่ซุกอุ่น ๆ หลับอยู่ดี
อ่า ชีวิตดี้ดี กินเเล้วก็นอน
….
..
“เป็นไงมาไงล่ะ นาวี ไหนตอนเเรกว่าจะไม่มาหาแม่”
“แฮร่ พอดีพี่นทีชวนพาวารินมาเดินตลาดให้หลานเปิดหูเปิดตาในแดนนาคบ้าง”
“ไหนแม่ขอดูหน้าหลานคนเล็กหน่อย เห็นเจ้านทีบอกว่างามนักงามหนา งามกว่ารูปที่ส่งมาให้แม่ดูหลาย”
ตอนนี้ผมวาบมาอยู่ที่เมืองใต้บาดาลแล้วถึงจะบอกว่าใต้บาดาลแต่ก็ไม่ถึงกับมีน้ำอยู่ทุกที มีทั้งตรงส่วนที่มีน้ำ และส่วนที่เป็นเมืองปกติเพียงเเต่อยู่ใต้น้ำ หากคุณเลยดูอนิเมะหมวกฟาง ก็คล้าย ๆ เมืองของมนุษย์เงือกไม่ได้อยู่ในฟองสบู่แต่อยู่ในมนต์เขตแดนที่ไม่ทำให้น้ำทะลุเข้ามา
ผมชะโงกหน้าขึ้นมองหาคุณยายตามที่ท่านเรียกหา ท่านเองก็สวยมาก ดวงตาสีเขียวมรกตเข้มตัดกับเกศาสีดำตรงกลางหน้าผากสวมรัดเกล้าประดับอัญมณีสีทองงดงาม ดูไม่แก่เลยด้วย ประมาณผู้หญิงวัย 30 ที่ดูภูมิฐานสุดๆ
ผมเลื้อยขึ้นมาตามมือที่ยื่นเข้ามาหาของคุณยาย
“งดงาม สมเป็นนาคตระกูลสีรุ้งที่ขึ้นชื่อเรื่องความงามสุดในสี่ตระกูลนาคเรา…”
ผมถูมือกับนิ้วเรียวขาวที่ยกขึ้นมาคลอเคลียกลิ่นหอมของดอกไม้อบจากกายของท่านยิ่งทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
ไม่รู้เพราะพึ่งตื่นหรือเปล่า พอมาเจอที่อุ่นๆ หอมๆ ชวนสบายก็ดูจะง่วงนอนขึ้นมาอีกเเล้ว จึง หาวโชว์เขี้ยวน้อยๆ ให้คุณยายดูไปหนึ่งรอบ
“น่าเอ็นดูเสียจริง ชื่อวาริน สินะ”
คุณยายวางผมกลับตะกร้า อย่างเบามือเมื่อเห็นผมทำท่าจะนอน ก่อนหันไปสนทนากับคุณแม่ต่อ
“ครับเวหาเป็นคนตั้ง ชื่อจริงพี่ธานิลตั้งให้ว่า ธาราริน”
“หึ เอาตัวธาของตัวเองมาใส่สินะ ”
“หึหึ สงสัยจะใช่ครับ เพราะชื่อวาโยกับเวหา เอามาจากชื่อผมเสียส่วนใหญ่”
เวหาชื่อจริงว่า ชลานนท์ ผมเห็นจากใบสีเหลือง ๆ ที่เขาเอามาเผาเล่น ใบเตือนว่าผ่านไปเมืองมนุษย์แบบผิดกฎนั่นเเหละครับ
ส่วนวาโย ชื่อจริงว่า ธนาชล อันนี้ผมเห็นจากใบเสร็จในถุงใส่ชุดที่วาโยซื้อมาให้ผมใส่ ต่างมีคำว่าชลที่มาจากชื่อ ชลรธีย์ของชื่อจริงแม่นาวี
“พี่เขาเอ็นดูเจ้าตัวเล็กมาก ๆ กลับมาจากทำงานก็จะแวะลูบหัวตลอด”
“หึหึ เป็นบุญของเจ้าหนูนี่แล้วที่ธานิลเอ็นดู เเต่ดูท่าจะลำบากตอนโตน่าดู…คุณพ่อคงหวงไม่น้อย”
“ฮาฮาฮา ผมก็หวงนะ ลูกต้องสวยมากแน่ ๆ หัวบันไดของแดนฉิมพลีคงไม่มีโอกาสได้แห้ง”
“เดี๋ยวผมทำให้แห้งเองครับ”
เวหาโพล่งขึ้นกลางประโยคแซวกันเล่น ๆ ของผู้ใหญ่…แถมยิ้มด้วยรอยยิ้มประจำตัวที่ทำให้คนขวัญอ่อนหนาวสั่นได้เลย
“….”
“...ฮาฮาฮา หนูวาลำบากเสียเเล้ว พี่ชายก็หวง คุณพ่อก็หวง คุณแม่ก็หวง คู่ครองของหนูคงต้องวาสนาเทียมฟ้าเสียแล้ว…หลานยาย พวกพี่ชายกับพ่อของหนูถึงวางใจ”
คุณยายหัวเราะขึ้นท่ามกลางความเงียบที่ก่อตัวขึ้นหลังพญาครุฑว่าที่ผู้สืบทอดตำแหน่งผู้ปกครองของเหล่าครุฑ และผู้สืบเชื้อสายของ ท้าววิรุฬหก ประกาศกราวว่าจะทำให้บันไดฉิมพลีแห้ง
“หึ ต่อให้เทียมฟ้า มาจากไหน ผมก็ไม่มีข้อยกเว้นให้หรอกครับ ถ้าวารินไม่ต้องการ เนอะ ซาชิมิน้อยของพี่”
“….”
เวหาส่งมือมาลูบ ๆ แก้มผมที่ถูกมือหนากึ่งบังคับให้ชูหัวขึ้นรับสัมผัส เอาเป็นว่าจากที่เคลิ้มอยู่ตื่นเลย มานงมาเนอะ แถมอีกฝ่ายยังเรียกผมว่าซาชิมิต่อหน้าพญานาคี ธารกำนัลนาคานาคีอีกนับสิบที่ตามมาถวายรับใช้คุณยาย ถ้าพี่มันถูกรุมตีนสาบานว่าผมจะ…นั่งหัวเราะ….
“….”
ผมเห็นนาวีเอื้อมมือไปด้านหลังเวหาเดาว่าคงหยิกเอวพี่เวหาที่ดูพูดจาไม่ให้เกียรติผู้อาวุโสของเผ่านาค ที่เป็นถึงพญานาคีคู่ครองของลูกชาย ท้าววิรูปักษ์ เเต่พี่ชายของผมดูจะหนังเหนียวมากไม่มีสะดุ้งสะเทือน ถ้าเป็นที่บ้านคงร้องโอดโอยไปแล้ว ถึงว่านาวีชอบด่าว่าเวหาเป็นครุฑการละคร แอคติ้งเจ็บเกินเบอร์ไปงั้น ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น เจ้าพี่ชายนี่ดูนิ่ง ๆ อันตรายมาก แม้หน้าจะยิ้มอยู่ก็ไม่ได้ดูจะเป็นมิตรเลยด้วยซ้ำ ส่วนวาโยรายนั้นนิ่งมาก แต่คิดว่าถ้าได้พูดคงเกิดการซ๊อตไฟฟ้าแสนล้านโวลล์ในหมู่คณะที่ได้ฟัง เพราะ ที่บ้านนาวีก็โดนพี่วาโยซ็อตฟิลจนเกียมแล้ว
“ขอประทานอภัยครับ ท่านเเม่เด็กนี่มันไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร”
นาวีคร่อมหัวขอโทษ ผู้อาวุโสของตน เวหาขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นเช่นนั้น
“ไม่เป็นไรแม่เข้าใจ อีกอย่างลูกไม่ต้องก้มหัวขอโทษแม่ขนาดนั้น ลูกเป็นภรรยาของ ธานิล หลานของ ท้าววิรุฬหก มีตำแหน่งเป็นถึง เทวีเอกในครุฑานคร แม่เป็นเพียงสนมเอกของพญาตรีธารา ตำแหน่งต่ำกว่าลูก”
“ถึงอย่างไรแม่ก็คือแม่ของผมครับ ผมไม่เคยถือยศพวกนี้อยู่แล้วพี่ธานิลก็บอกว่าอยากทำอะไรก็ทำ ถ้ามีคนมาดูแคลนก็บอกพี่เขา เดี๋ยวเขามาดักตีหัวให้”
“….”
โอเครผมพอรู้เเล้ว ว่าพี่ชายสองตัวมันได้นิสัยด้านการพูดเรื่องไม่ขำหน้าตาเฉยจากใคร
“ฮาฮา ล้อเล่นครับ คุณแม่อย่าเครียดเลยอยู่กันเเค่นี้คนกันเองอย่าพูดถึงตำแหน่งอะไรเลยครับ”
“เฮ้อ ตามใจลูกจ้ะ แล้วนี่นทีไม่ได้ลงมาด้วยหรือ”
“พี่เขาอยู่คอยดูแลความปลอดภัยที่ตลาด ด้านบน น่ะครับ”
ลุงนทีไม่ได้ตามลงมาเพราะต้องคอยดูเเลเหล่านาคที่มาเที่ยวกัน เพราะช่วงนี้มีเหล่าพวกนิสัยไม่ดีพยายามล่านาคไปกิน
“เฮ้อ ช่วงนี้ลูกก็ระวังหน่อยเเล้วกัน…โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็ก พวกครุฑนี่ก็ช่างปะไร ทั้งที่กฎสวรรค์ปลดปล่อยเหล่านาคเป็นอิสระเเล้ว…เเต่ก็ยังไม่วายปล่อยเราไป ต้องสร้างความแค้นก่อบาปต่อกันไปถึงเมื่อไรกัน…”
“….”
นัยน์ตาสีมรกตเข้มโชนแสงลงเมื่อนึกถึงความหลังยามจับจ้องไปที่นาวี…
“เเต่ก็ต้องขอบคุณเรากับธานิล ที่ช่วยทำให้ความบาดหมางของสองเผ่าพันธุ์จางลงไปไม่น้อยเลย…เก่งมากเด็กดีที่ยอมเปิดใจให้ธานิลและปล่อยวางความแค้นเคืองในจิตใจของตนที่มีต่อเผ่าครุฑ…มันไม่ง่ายเลย”
“ท่านแม่ก็กล่าวเกินไป ต้องขอบคุณพี่ธานิลที่มาหลงชอบผมฮาฮา”
“เเต่เพราะการอภัยของลูกในครั้งนั่นถือเป็นบุญคุณใหญ่มาก…ต่อนาคทั้งเผ่าพันธุ์”
ผมเองก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเล็กน้อย ตอนพ่อกับแม่ก่อนเเแทบจะงานกันวุ่นวายมาก พ่อแม่ที่แท้จริงของเเม่นาวีถูกครุฑฆ่า นาวีมีความแค้นต่อครุฑและอคติอย่างรุนแรง คุณพ่อธานิลก็เกือบตายเพราะพิษของคุณแม่อยู่หลายรอบ เจอกันตีกันตลอด สุดท้ายไม่รู้ผีผลักหรือไรรักกันปานจะกลืนกิน อันนี้คุณลุงนทีนินทาให้ฟัง
พอทั้งสองประกาศแต่งงานกันอย่างเป็นทางการ พ่อธานิลก็เดินหน้ายื่นเรื่องต่อสวรรค์ชั้น 6 ว่าขอคืนพรที่มอบให้กับบรรพบุรุษอย่างพญาครุฑเวนไตย ซึ่งพญาเวนไตยเห็นพ้องเเละเป็นผู้นำเอกสารไปยื่นต่อพระนารายณ์ผู้มอบพรด้วยตนเอง โดยนี่ถือเป็นความประสงค์ตามความต้องการของลูกหลานที่อยากหยุดความบาดหมางนี้ลง มีเหล่าครุฑร่วมลงนามเห็นชอบ เกินกว่าครึ่งของประชากร สวรรค์จึงมีรับสั่งตั้งกฎสวรรค์ขึ้นใหม่ ไม่อนุญาตให้พญาครุฑหรือครุฑ จับ เหล่านาคกิน อีกต่อไปนับเเต่นั้น…นำไปสู่ข้อกฎหมายต่าง ๆ ที่บัญญัติขึ้นเพื่อลงโทษผู้กระทำผิดโดยเฉพาะ
มือของเวหาค่อนข้างอุ่นกว่ามือของนาวี นอนไปเรื่อย ๆ ก็ชวนให้อยากหลับอยู่เหมือนกัน เวหายกตัวผมขึ้นมานอนเล่นอยู่บนฝ่ามือของเขาลูบลำตัวยาวของผม ที่สะบัดปลายหางไปมา อย่างสบายตัวที่ถูกลูบ
“ดูเหมือนจะทานได้สี่คำแล้วนะนี่”
นั่นคือการวัดการเจริญเติบโตของผมตามฉบับของเวหาครับไม่ต้องตกใจครับ เมื่อตอนออกจากไข่ คำหนึ่ง ตอนนี้สี่คำแล้วครับ เย้! (ประชด)
“ดูนิ่มขึ้นด้วยนี่…เห็นเขารีวิวว่าตรงมันพุงกะทิ อร่อยดี”
วาโยที่คล้ายเริ่มเบื่อ เขยิบเข้ามาหาพี่เวหาที่ถือผมไว้บนฝ่ามือ ส่งมือมาจิ้ม ๆ พุ่งที่ป่องเพราะพึ่งทานเเซลม่อนมาของผม ให้ตายเถอะเจ้าพวกนี้ ไม่ได้เกรงกลัวพญานาคที่นั่งหัวโด่อยู่เลยสักคนทั้งพี่ทั้งน้อง
เเปะ
ผมสะบัดหางไปตีมือวาโยที่จะยื่นมาหา
“เย็นนี้ ทานซาชิมิฮิรามะดีไหมพี่ ที่ตลาดเมื่อกี้ซื้อซอสมาเยอะเลย”
แต่คุณพี่ไม่ได้ซื้อปลามาสักตัวเถอะ!!! ไอพี่บ้านี่นิ ล้อผมเป็นปลาขาวอีกแล้ว
ผมลดการ์ดลง อมลมให้ปากอย่างไม่พอใจให้แก้มป่อง ก่อนม้วนตัวขดหางเป็นก้อนซาลาเปา
“ของหวานเอาเป็นซาลาเปา ก็ดี”
“ฟ่อ”
ผมขู่สู้มือที่จะมาคลี่ผมออกจากก้อนกลมที่ขดไว้
“โอ้ เดี๋ยวนี้ซาชิมิของพี่มันขู่สู้เว้ย! เห็นพวกเยอะสินะ หึหึ ”
“เเฮ่”
ผมแยกเขี้ยวโชว์
เอาดิ! หัวเท่านิ้วโป้ง เเต่เขี้ยวน้องทะลุหนังพี่ได้นะเว้ย ยกเว้นหนังหน้าพี่มันเพราะดูจะหนาเกิน!
“เวหาอย่าแกล้งน้อง ส่งน้องมานี่เลย”
นาวีหันมาเอ็ดด้านหลังตนที่เริ่มวุ่นวายเพราะเหล่าพี่ชายดูจะเริ่มเบื่อเลยพากันมารุมแกล้งน้องน้อย
“ครับ”
ครับแต่ไม่เคยสลดตามเดิมนั่นแหละครับ ไอเจ้าพี่ชายสองคนนี้ ผมแทบจะกระโดดพุ่งไปหามือคุณแม่ที่ยื่นมาหา หางตาดูจะมีน้ำตารินไหล เพราะรอความช่วยเหลือนี้มาตลอด อยากจะฉกพี่มันสักรอบเหมือนกันเเต่กลัวเขี้ยวหัก รอให้ฟันเเข็งแรงกว่านี่ก่อน จะเจาะให้เลือดซิบเลย! ฝากไว้ก่อนเถอะ!
“แล้วก็ถ้าเบื่อก็ไปช่วยลุงนทีดูความปลอดภัยที่ตลาด ที่นี่วิมานชลน่าน การคุ้มกันหนาแน่นอยู่แล้ว ”
“แสนหนึ่ง”
วาโยปรายตาขึ้นมองนาวีและแบมือไปหา
“ของผมสามแสน พอดีเป็นพญาครุฑ น่านะ นี่ลดให้สุดๆ เเล้วเห็นว่าแม่อุตส่าห์ออกปากให้”
ทำไมเจ้าสองตัวนี้มันดูร้อนเงินกันจังวะ ไถตังนาวีกันอีกแล้ว
“….” (ไอลูกเวร)
นี่เป็นคำที่ผมอ่านจากปากที่ขยับไร้เสียงของคุณแม่ที่หันไปทางเจ้าพี่ชายสองคน
“ของฟรีไม่มีในโลก วีวี่ หาเงินจ่ายค่าปรับให้วีวี่ไง นี่ช่วยแบ่งเบาภาระวีวี่เลยนะนี่”
อ่า ก็คือเงินไม่กระเด็นออกจากกระเป๋าคุณชายเขาเลยสักบาทนั่นเอง แล้วถ้าไม่อยากเสียค่าปรับก็อย่าพากันแหกกฎสิครับ
“…..เออ แม่ออกให้เองนาวี ”
ผู้มีศักดิ์เป็นท่านแม่ของนาวีเอ่ยบอกอย่างเกรงใจลูกชาย และเหล่าครุฑตระกูลเวทไตยวงศ์สุบรรณ
“เฮ้อ ไม่เป็นไรครับคุณแม่ เจ้าพวกนี้ก็เเค่อยากหาเรื่องไถตังผม…เดี๋ยวโอนให้ทีหลัง แต่ถ้ามีเรื่องอะไร ขออนุญาต หักนะจ๊ะ”
นาวีแสยะยิ้ม ยักคิ้วให้พี่ชายสองตัว ที่พยักหน้ารับเนือยๆ กับเงื่อนไขที่ผู้เป็นแม่เพิ่มเข้ามา ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมาก
“พี่ไปทำงานหาตังให้ซาชิมิกินแซลม่อนก่อนน้าา เดี๋ยวซื้อมาฝากเยอะ ๆ เลย อย่าคิดถึงกันละ เดี๋ยวมันจะชนกับของพี่”
พี่เวหาลุกขึ้นมาเอานิ้วบีบเเก้มผมเล่นเบา ๆ ก่อนเดินออกไปไม่ลาใครด้วย ไร้มารยาทเสมอต้นเสมอปลายสุด ๆ ไอพี่บ้า
“บาดาลมันหนาวใส่ไว้เดี๋ยวเป็นหวัด”
ส่วนวาโยก็เดินมาดึงหมวกถักเป็นหูหมี กับผ้าคลุมถักลายดอกไม้มาใส่ให้ผม เหอะขอบคุณมากที่ช่วยเพิ่มความลำบากในการใช้ชีวิตให้ผมครับ…;-;
“….เฮ้อ สงบสุขขึ้นมาหน่อย เหนื่อยหน่อยนะลูก เดี๋ยวพี่ลูกก็โต”
“หงิง~”
ผมครางรับ เเต่ดูท่าสมองมันจะไม่โตตามตัวมันอะครับแม่ เราจะทำไงกันดี
คุยกานน:
ช่วงนี้ต้องเลี้ยงน้อง เลยต้องหาตังซื้อขนมให้น้องกิน นมชงน้องทำมาจากน้ำทิพย์ ราคาซื้อขายต้องประมูลกันอย่างเอาเป็นเอาตายตกลิตรละ สิบล้าน โดยน้ำทิพย์สวรรค์จะได้จากการประทานของเทพ เป็นน้ำที่ผสมน้ำอัมฤทธิ์ ช่วยให้ไม่หิวกระหาย เเละ บำรุงร่างกาย ทำให้ผิวพรรณผ่องใส และสรรพคุณล้านแปด รวยอย่างเดียวไม่ได้ คอนเนคชั่นต้องถึง ส่วนบ้านนี้ พ่อต่อสายตรงเข้าบ้านมาใช้ฟรี 55555
:เมื่อ เล่นทายคำจากท่าทาง:
วาริน:จับได้ คำว่า ตาย : นอนหงายท้องโชว์พุ่งขาว หลับตาแลบลิ้นออกมา
เวหา:ซาชิมิ ปลาขาว!
วาโย: ปลาไหลย่างเกลือ!
นาวี: หิวก็ไปกินข้าว!!!//คนทำฉลาก ที่ใส่เเค่คำว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย แล้วบอกแล้วว่ามีอะไรบ้างอยู่หมวดไหน