เวรกรรม !!
"แฟนเก่า" ในคราบ "เพื่อนร่วมงาน"
มันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พยายามจะกินฉันให้ได้น่ะสิ !!!
ชเวฮัลวอล : เธอเสร็จฉันแน่ ยัยหมอแสบ
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,เกาหลี,ยุคปัจจุบัน,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,รัก,รักดราม่า,รักดุเดือด,รักโรแมนซ์,คุณหมอ,ความรัก,อีโรติก,NC,มหาลัย,วัยทำงาน,คลั่งรัก,โบ้,ฟินแซบ,ผู้ใหญ่,โรมานซ์,ง้อแฟนเก่า,ครอบครัว,ท้อง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันนี้ฉันชิ่งออกคอนโดมาก่อน เพราะกลัวโดนบังคับให้นั่งรถมาพร้อมกัน ไม่งั้นทั้งโรงงานแตกตื่นแน่ ด้วยความที่มีเวลาเหลือเฟือ บวกกับไม่รู้จะไปไหน ฉันเลยแวะไปหาแม่ก่อน
แม่ยังนอนหลังเพราะฤทธิ์ยาอยู่ และตอนนี้มันไม่ใช่เวลาเยี่ยมไข้ ฉันจึงทำได้เพียงยืนมองร่างกายที่ซูบผอมนั้นผ่านกระจกห้องฆ่าเชื้อ
“คุณดายอนคะ”
“คะ?” สาวพยาบาลทักทาย
“วันนี้มาเช้าจังเลยค่ะ ปกติเห็นจะมาช่วงเย็นๆ”
“อ่อ วันนี้ฉันเข้าเวรดึกค่ะ เลยมีเวลาว่างช่วงเช้า ถึงจะเข้าเยี่ยมไม่ได้ แต่มายืนดูหน้าแม่ก็ยังดีค่ะ”
ฉันพูดพลางยิ้มเล็กๆ ให้สาวพยาบาล เธออยู่พูดคุยถึงอาการแม่เพียงไม่นานก็ขอตัวไปดูแลคนไข้รายอื่นต่อ ฉันยังนึกไม่ออกเลยว่าเป้าหมายชีวิตที่ไม่มีแม่จะเป็นยังไง ฉันที่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ จะเป็นยังไง..
ครืดดดด ครืดดด
เบอร์แปลก ใครนะ
“สวัสดีค่ะ...”
< เธอ อยู่ไหน >
“....” เสียงนี้มัน ...ไอ้บ้าฮัลวอลนิ
< โหลๆ ยังอยู่ไหม >
“นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน”
< แอบกด ตอนเธอย่างเนื้ออยู่ >
ไอ้บ้านี่ !!! มารยาททรามสุดๆ
“ทำไม…”
< เห็นทำอาหารวางไว้แต่ตัวหาย นึกว่าหนีไปแล้ว >
“ฉันจะหนีไปไหนได้ยะ”
< แล้วทำไมไม่อยู่กินข้าวด้วยกัน >
“ฉันรีบมาเยี่ยมแม่น่ะ”
< ที่ไหน >
“โรงพยาบาลโกวอน”
< อ่อ… แล้ววันนี้ไม่ทำงานหรอ >
“ทำ วันนี้ฉันอยู่เวรดึก เดี๋ยวก็จะไปเข้างานแล้ว”
< อืม >
“มีอะไรอีกไหม งั้นวางละนะ”
< เดี๋ยว…. >
“...”
< วันหลัง ..จะไปไหนบอกฉันหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่เป็นห่วง >
“ ฉันไม่ใช่เด็กนะฮัลวอล”
<ก็คนมันเป็นห่วง...>
“ค่าาาา คุณพ่อ!”
ติ๊ด
ฉันพูดประชดแล้วกดวางสายใส่ ห่วงงั้นหรอ ห่วงอะไรล่ะไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย หลังถึงบริษัท ฉันก็เจอพี่อุนกูนั่งทำหน้ายุ่งอยู่หน้าคอม
“เป็นอะไรคะพี่อุนกู หน้ายุ่งเชียว”
“อ่อ ที่บ้านพี่น่ะครับ พอดีทำเรื่องขายที่ดิน ยุ่งยากเรื่องเอกสารนิดหน่อย”
“อ่อ ที่ว่าจะไปทำธุระวันนี้หรอคะ”
“ใช่ครับ แล้วเรากินข้าวมาหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ ดายอนพึ่งกลับจากโรงพยาบาล ไปเยี่ยมแม่มา”
“งั้นพี่ถือโอกาสพักเลยดีกว่า ...ป่ะ ไปกินข้าวกัน”
ฉันกับพี่อุนกูเดินมาหาข้าวกินที่โรงอาหารเช่นเคย ขณะเรากำลังนั่งคุยกันอย่างหวานแหวว ก็มีแก๊งกวนโอ๊ยเจ้าเดิมมานั่งด้วย แต่ครั้งนี้ต่างตรงที่ไอ้บ้าฮัลวอล ดันมานั่งข้างฉันจนตัวติดกัน ทั้งๆ ที่ ที่นั่งมีเป็นไร่
“อะแฮ่มๆ สวัสดีครับ คุณหมอทั้งสอง” ฮัลวอลทักขึ้นแล้วยักคิ้วใส่ฉัน
“ครับ วันนี้มาทำงานหรอครับ ไม่เห็นเข้าไปล้างแผลเลย หมอคิดว่าคุณหยุดงานซะอีก”
“อ่อ เปล่าครับ พอดีผมมีหมอส่วนตัว อยู่ที่ห้องด้วยแล้ว เลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องล้างที่บริษัทก็ได้ครับ”
“อึก.. แค้กๆ ๆๆ”
ฉันสำลักน้ำซุปสาหร่ายทันทีที่ไอ้บ้ามันกำลังโปรโมทว่าตัวเองอยู่คอนโดเดียวกับฉัน
“เอ้า อีกแล้วหมอดายอน สำลักเก่งจังครับ”
พี่หมอติติดตลก ลุกมาเพื่อเตรียมลูบหลังให้ฉัน แต่ต้องชะงักไป เพราะมือที่กำลังลูบให้อยู่นั้น คือมือของคนบ้าข้างๆ ฉันเอง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณหมอคนสวย”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันดันแขนเขาออกและเขยิบให้ห่างจากตัวเขา
“เฮ้ยๆ เดี่ยวก่อน อะไรวะที่ว่ามีหมอส่วนตัวอยู่ที่ห้อง นี่พวกฉันพลาดอะไรไปวะเนี้ย” เพื่อนชายในแก๊งพูด
“เออเล่ามา อะไรยังไงวะ มีเมียแล้วเมื่อไร หมอที่ไหน สวยป่ะ”
เพื่อนอีกคนเสริม พลางทำหน้าทำตาสอใส่เกือกเต็มที่ ฉันเริ่มใจคอไม่ดี ถึงฮัลวอลจะสัญญากับฉันแล้ว แต่ความน่าเชื่อถือของหมอนี่เท่ากับศูนย์
“ไม่บอก อย่าหลอกถาม” ฮัลวอลตอบก่อนจะยัดข้าวเข้าปาก
“เอ้า ไอ้เวรนี่” เพื่อนๆ พากันถอนหายใจเชิงรำคาญ
“อื้ม ดายอนครับ.. เดี๋ยวถ้าพี่เจฮากลับมาแล้ว แกว่าจะลงตารางเข้าเวรดึกยาว วันนั้นเราไปกินปิ้งย่างกันไหม”
อึก
ฉันอยากสำลักน้ำซุปอีกรอบ ใบหน้าสวยหันไปมองฮัลวอลโดยอัติโนมัติ เขาหยุดกินข้าว แล้วจ้องหน้าพี่อุนกู พ่อหนุ่มดอกไม้ของฉันตาเขม็ง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันเหมือนจะเล่นงาน จนต้องรีบวางช้อน ยกถาดข้าวไปเก็บเพื่อเลี่ยงบรรยากาศนั้น
“อ้าว ดายอน อิ่มแล้วหรอ รอพี่ด้วยสิ”
พี่อุนกูยกถาดตามหลังฉันมา ทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ จนแก้มป่องฉันยิ้มแหยๆ แก้เขิน ก่อนจะวางจานลงให้ป้าแม่บ้านแล้วจูงแขนพี่อุนกูไปให้พ้นสายตาอาคาตแค้นของฮัลวอล
“สรุป วันนั้นไปกินปิ้งย่างกันไหมครับ”
“เอ่อ.. ค่ะ ไปค่ะ”
“โอเคครับ”
กลับมาที่ห้องพยาบาลเราแยกย้ายกันทำหน้าที่ จนเย็นพี่อุนกูขอตัวกลับ เพราะต้องไปทำธุระให้ที่บ้านต่อ ตอนนี้ทั้งห้องเหลือฉันแค่คนเดียว
แสงแดดสีส้มลำไลเตรียมลับขอบฟ้า ทำให้ใจฉันหวั่นๆ ยังไงไม่รู้ ไปๆ มาๆ ก็น่ากลัวอยู่แฮะ ถึงจะมีพนักงานกะกลางคืนทำงานอยู่ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันสบายใจขึ้นเลย
ก็อกๆๆ
“เชิญค่าา”
“...”
“มีอะไร…คะ” ฉันหันไปหาต้นทาง ก็เจอฮัลวอลยืนกอดอกคาประตูอยู่
“จะมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่ต้อง…กลับไปเลย” ฉันยิ้มไล่ แล้วดันตัวเขาให้พ้นประตู
วืดดดด
“ว้าย!! นี่นาย!!!.”
ฮัลวอลเบี่ยงตัวหลบแรงดัน จนหน้าฉันเกือบทิ่มพื้น เขาฮัมเพลงอย่างสบายใจ เดินเข้าห้องไปอย่างวิสาสะ
“ปวดหัว ขอนอนพักหน่อยนะครับ คุณหมอ”
เขาไม่สนคำโวยวาย รูดปิดม่านรอบเตียง แง้มไว้ให้ฉันเห็นเพียงนิดหน่อย ก่อนจะล้มตัวลงนอน แกล้งหลับโชว์ทันที
“ตามใจ!”
ฉันกระแทกเสียงใส่เพราะขี้เกียจทะเลาะด้วย เวลาล่วงเลยไปนาน จนตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว บรรยากาศข้างนอกวังเวง เงียบอย่างกับป่าช้า คนบนเตียงก็หลับเป็นจริงเป็นจัง จนได้ยินเสียงกรนออกมาเบาๆ
“หึ ไหนว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อน หลับหนีซะงั้น”
ฉันย่องเดินไปข้างเตียง มองดูใบหน้าที่กวนประสาทของเขา คิ้วเข้ม ใบหน้าคม ปากแดงออกคล้ำจากการสูบบุหรี่หนัก ใบหูใหญ่ที่ตึงบ่อยเห็นแล้วอยากหยิกให้ขาด ด้วยความหมั่นเขี้ยวฉันจึงแอบจิ้มแก้มเขาเบาๆ
ฟึ่บ
ตุ๊บ
“ว้าย!”
จู่ๆ มือหนาก็กระชากตัวฉันจนล้มไปนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน เขากอดฉันแน่น แถมยังเอาขาหนักๆ ทับตัวฉันไว้เป็นหมอนข้างอีก
“ปะ ปล่อยนะ...”
“...” เขายังหลับตาตีมึนใส่
“นี่ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”
“ดึกขนาดนี้ไม่มีใครมาเห็นหรอก”
“จะเห็นหรือไม่เห็น ก็ต้องปล่อย”
“ขออยู่แบบนี้ ..แป๊บนึง”
“ไม่”
“แค่แป๊บเดียว แล้วฉันจะปล่อย ...นะดายอน”
น้ำเสียงน้ำทุ้มต่ำและแผ่วเบาเกินกว่าจะเป็นการพูดเล่น ฉันนอนนิ่งตัวแข็งเป็นหินให้เขากอด ถึงจะไม่เข้าใจในการกระทำพิเรนทร์นี่ แต่ก็พอเดาออกว่า เขากำลังเครียดอะไรสักอย่างแน่
ทั้งห้องเงียบกริบจนฉันได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงและเร็วของสองกายที่กำลังแนบชิดกันบนเตียงแคบๆ ลมหายใจของเขามันหนักสม่ำเสมอ อ้อมแขนนี้มันทั้งอุ่น และนานพอจนเกือบทำฉันเกือบเคลิ้มหลับ
“ปล่อยได้หรือยัง” ฉันดันตัวออกจากอ้อมแขนเขา
“....”
“กลับไปได้แล้วนะ มืดแล้ว”
“ไม่อ่ะ ฉันจะอยู่จนกว่าเธอจะเลิกงาน”
“โทษนะคะคุณชาย ฉันเลิกงานพรุ่งนี้เช้า”
“ฉันก็จะรอเธอจนเช้าไง แล้วค่อยกลับด้วยกัน”
“บ้าบอ แล้วนายไม่ทำงานรึไง”
“หึ ฉันลาแล้ว”
“เพราะ?”
“....” เขาเงียบใส่เป็นคำตอบ
“เดี๋ยวนะ ..ไม่ใช่เพราะฉันใช่ไหม”
“ใช่”
“ไอ้บ้า! นายจะทำแบบนี้ทำไม ไร้สาระชะมัด”
“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนิ ไม่อยากให้เธออยู่กะดึกแบบนี้คนเดียว ในโรงงานนี้คนจ้องจะเล่นเธอเยอะแยะ ดูไม่ออกรึไง”
“ดูออก แต่มันไม่มีใครบ้าบอมาทำอะไรฉันหรอก เพราะฉะนั้นเลิกห่วงแล้วกลับบ้านไปนอนซะ”
“ไม่”
“...ชเวฮัลวอล” ฉันเรียกชื่อเต็มเขาอย่างอดกลั้นกับความดื้อของเขา
“ครับ คุณหมอคนสวย”
เขายอกย้อนกลับอย่างไม่รู้สึกรู้สา ฉันพยายามไล่เจ้าตัวเพราะกลัวคนอื่นมาเห็น คงเป็นข่าวเมาส์กันทั้งโรงงานแน่ พนักงานหนุ่มมาตามเฝ้าหมอสาวทั้งคืน อยู่ในห้องพยาบาลสองต่อสอง ชื่อเสียงฉันป่นปี้หมด
“ฉันไม่ชอบพูดเยอะนะ”
“ฉันก็ไม่ชอบฟังเยอะ”
“นายนี่มัน…”
“คิมดายอน”
“อะไร”
“ขอบคุณนะ.. ที่เรียก”
“...”
“ฉันคิดว่าเธอคงลืมชื่อฉันไปแล้วซะอีก”
ฮัลวอลก้มหน้างุดลงหมอน พูดอู้อี้จนฉันต้องเอียงคอฟังใกล้ๆ… อะไร นี่เขาดีใจที่ฉันเรียกชื่อน่ะหรอ! อาาา จริงสิ ตั้งแต่กลับมาเจอกัน ฉันไม่เคยเรียกชื่อเขาเลยนิ มีแต่ด่าในใจเท่านั้น
“เฮ้อ ขี้เกียจบ่นแล้ว จะอยู่ก็อยู่ แต่พรุ่งนี้ต้องรีบกลับนะ ฉันไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน” ฉันพูดพลางก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือ
“ครับ” เขาขานรับ ก่อนจะลุกขึ้นเอาโทรศัพท์มาส่งให้ฉัน
“อะไรอีกล่ะ”
“สั่งอาหาร”
“นายก็สั่งเองสิ”
“หึ สั่งไม่เป็น เธออยากกินอะไรก็สั่งเลย”
ตอแหล ตอแหลลลล
สั่งไม่เป็นอะไรของนายยะ ฉันยังเห็นถุงเดลิเวอรี่ในคอนโดอยู่เลย
ฉันส่ายหน้าด้วยความหน่ายใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาสั่งข้าวต้มกิมจิ 2 ชุด ไม่นานก็มีคนมาส่ง เขาอาสาออกไปรับเอง บอกว่าไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นเห็นฉัน
....มันไม่มีใครอันตรายไปกว่านายแล้วย่ะ
หลังกินอาหารเสร็จ เขาก็กลับไปนอนที่เดิม ฉันนั่งทำงานไปเรื่อย ไม่นานตาก็พร้อมจะปิดลง ด้วยความที่ฉันไม่ชิน กับการเข้าเวรกะดึก ฉันก็ทนความง่วงไม่ไหว เลยแอบงีบบนโต๊ะทำงาน
ชเวฮัลวอล Said
วันนี้ผมเลิกงานก็ตรงดิ่งมาที่ห้องพยาบาล เพื่อมาอยู่เพื่อนคนตัวเล็ก เธอพยายามไล่ผมทุกวิถีทาง จนผมหงุดหงิดอยากจะจับเธอมาตีก้นซะให้เข็ดผมแกล้งหลับเพราะขี้เกียจฟังเสียงบ่น เธอแอบเข้ามาใกล้ ผมเลยถือโอกาสคว้าตัวเธอลงมานอนกอดบนเตียง
ตั้งแต่เมื่อกลางวันที่เธอไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น แถมยังนัดกัน หลังเลิกงานอีก มันทำให้ผมโมโหจนอยากเข้าไปกระชากคอไอ้หมอหน้าหล่อนั่น ใจผมเต้นรัวโดยที่ยังไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง
ผมคิดถึงสัมผัสของเธอ กลิ่นของเธอ อ้อมกอดอุ่นๆ ของเธอ ผมขอโอกาสเธอได้แค่แป๊บเดียว แค่แป๊บเดียวเท่านั้นเพื่อเช็คให้แน่ใจ ว่าเธอยังเป็นเจ้าของหัวใจผมอยู่ไหมและคำตอบคือ ....ใช่ครับ
ใจผมเต้นโครมครามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมโหยหาเธออยากได้เธอกลับมา แต่ผมยังไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี หรือต้องทำยังไงดี เพราะดูเหมือนเธอจะมูฟออนจากผมไปแล้ว
ผมนอนเล่นอยู่บนเตียง แอบชะโงกหน้าไปดู เห็นยัยหมอตัวแสบของผมฟุบหลับบนโต๊ะทำงานเรียบร้อย ผมไปอุ้มเธอมานอนบนเตียง ห่มผ้าให้และนั่งมองใบหน้าเล็กๆ ที่กำลังหลับพริ่มไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ก็หลับลึกซะขนาดนี้ ใครเข้าหาเธอจะไประวังตัวยังไงทัน ยัยหมอดื้อ”
ผมแอบจิ้มแก้มนุ่มๆ นั่นคืน ก่อนจะลูบเบาๆ ที่ฝีปากกระจับบางของเธอ
…ผมคิดถึง จูบของเธอเหลือเกิน
...ถ้าผมจะลองเห็นแก่ตัวสักครั้ง จะดีไหมนะ
...ถ้าจะลองเข้าข้างตัวเอง โดยไม่สนใจความรู้สึกเธอ จะดีไหมนะ
ผมค่อยๆ ก้มไปประทับริมฝีปากเธอเบาๆ ไออุ่นของริมฝีปากบาง กำลังดึงดูดให้ความรู้สึกผมถลำลึกมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะต้องรีบถอนจูบออกเพราะเธอขยับตัว
“...ปล้ำซะดีมั้ง”
เพียงมองใบหน้าหวาน ที่มีนิสัยสวนทางของเธอ ความคิดชั่วๆ ของผมก็ผุดภาพนั้นขึ้นมา ก่อนจะลุกไปห้องน้ำ เพราะตอนนี้เป้าผมตุงจนซิบแทบจะแตกแล้ว
“แม่งเอ้ย กว่าจะหาทางง้อได้ มือด้านก่อนแน่”
ผมเร่งไปทำกิจลูกผู้ชายที่ห้องน้ำ คิดถึงใบหน้านวลและจูบอุ่นๆที่เธอเคยให้ผมตอนเรายังรักกันดี เร่งเครื่องจนมือร้อนฉ่า
ผมยอมรับครับ ว่าช่วงที่เลิกกันไป ผมไปซื้อกินอยู่บ้าง ก็นะ ผมเป็นผู้ชายนิ แถมชอบเรื่องอย่างว่า จะให้ผมไปนั่งสมาธิดับกิเลสมันก็ไม่ใช่ทางของผม แต่สุดท้ายแล้วภาพที่ผมโหยหาที่จะเห็นใต้เอว คือ
คิมดายอน ....คนเดียวเท่านั้น
“อืมมม ดา ...แห้กๆ ยอน ซี้ดด ”
ผมสาวเจ้ามังกรลูกรักขึ้นลง คิดถึงกลิ่นของเธอ จนร่างกายเริ่มเกร็งและขึ้นสวรรค์สมใจ อุ้งมือไปจนถึงพื้นเต็มไปด้วยน้ำคาวสีขาวขุ่น ผมทิ้งหัวพิงผนัง ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ
“ถ้าฉันได้กินเธอเมื่อไรละก็ เธอตายคาเตียงแน่ ...ดายอน”
