เวรกรรม !!
"แฟนเก่า" ในคราบ "เพื่อนร่วมงาน"
มันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พยายามจะกินฉันให้ได้น่ะสิ !!!
ชเวฮัลวอล : เธอเสร็จฉันแน่ ยัยหมอแสบ
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,เกาหลี,ยุคปัจจุบัน,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,รัก,รักดราม่า,รักดุเดือด,รักโรแมนซ์,คุณหมอ,ความรัก,อีโรติก,NC,มหาลัย,วัยทำงาน,คลั่งรัก,โบ้,ฟินแซบ,ผู้ใหญ่,โรมานซ์,ง้อแฟนเก่า,ครอบครัว,ท้อง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เวรกรรม !!
"แฟนเก่า" ในคราบ "เพื่อนร่วมงาน"
มันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พยายามจะกินฉันให้ได้น่ะสิ !!!
ชเวฮัลวอล : เธอเสร็จฉันแน่ ยัยหมอแสบ
ผู้แต่ง
LNari
เรื่องย่อ
ชเวฮัลวอล x คิมดายอน
“ ช่วงนี้คนไข้งดเหล้าด้วยนะคะ ”
“ งดไม่ได้ครับ ผมมีเรื่องเครียด…”
“ ตรวจเจอเอดส์หรอคะ ”
“ ปากแบบนี้ระวังโดนตบ ด้วยลิ้น นะครับหมอ ”
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้ เป็นผลงานเขียนเรื่องแรกในชีวิตของไรท์ ซึ่งยังอยู่ในช่วงที่เรียกว่า “ มือใหม่ ” ลองผิด ลองถูก เรียนรู้สิ่งต่างๆในวงการนี้ ดังนั้น หากมีข้อผิดพลาด คำติ คำชม คำแนะนำใดๆ ไรท์ยินดีรับฟังเพื่อนำไปปรับปรุงแก้ไข พัฒนาตัวเองต่อไป
ทั้งนี้ ขอให้คุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ช่วยส่งเสริมและเป็นกำลังให้ไรท์ตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะคะ
คำเตือน !
นิยายเรื่องนี้ ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งหมด ทั้งตัวละคร พฤติกรรม เหตุการณ์และสถานที่ เป็นเรื่องสมมุติ มิได้มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดๆ ทั้งในเรื่องเพศ การใช้ความรุนแรง รวมถึงคำที่ไม่เหมาะสม นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป
ผู้เขียน : LNari
ภาพปก : LNari
นักวาดตัวละคร : Minnaree Panyapong
พิสูจน์อักษร : LNari
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามผู้ใดทำการคัดลอก เลียนแบบ หรือดัดแปลงเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่าในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น หากพบการฝ่าฝืนดังกล่าว จะดำเนินการทางกฎหมายอย่างถึงที่สุด
ฝากติดตาม Tik Tok และ Blusky ด้วยนะค้าาาา
“ว้าวๆๆ โทรศัพท์ใหม่นี่นา” พี่เจชี้มาที่โทรศัพท์เครื่องใหม่ของฉัน
“พอดีเครื่องเก่ามันพังไปแล้วน่ะค่ะ”
“รุ่นแพงสุดซะด้วย เฟื่องฟูไม่เบาเลยน้องเราเนี้ย”
“แหะๆ เน้นใช้งานทนค่ะ” ฉันเกาคอแก้เขิน ก่อนจะละสายตาไปที่ประตู
“สวัสดีครับสาวๆ”
“สวัสดีค่ะพี่อุนกู” ฉันทักทายพี่อุนกู ที่พึ่งเข้างานมา
“ตื่นเต้นอะไรกันอยู่ครับ”
“อ่อ ดายอนซื้อโทรศัพท์ใหม่น่ะ กำลังชื่นชมกันอยู่”
พี่เจฮาพูด พลางทำปากจู่ๆ ส่งมาทางโทรศัพท์ฉัน พี่อุนกูมองตามแล้วทำสีหน้าตื่นเต้นออกมา
“ว้าว สวยจังเลย แล้วอย่างนี้เปลี่ยนเบอร์หรือเปล่าครับ”
“อ่อ เปลี่ยนค่ะ ว่าแล้วก็ขอเบอร์พี่ๆ เลยนะคะ..”
ฉันยื่นโทรศัพท์ให้พวกพี่เมมเบอร์ให้ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน
“พรุ่งนี้ดายอนหยุด มีแผนไปเที่ยวไหนครับ”
“คงไปหาแม่ค่ะ”
“อ่อครับ ฝากความคิดถึงให้คุณป้าด้วยนะครับ”
“ค่ะ งั้นวันนี้ดายอนกลับก่อนนะคะ”
ฉันเก็บของแล้วเรียกแท็กซี่กลับคอนโด หลังถึงห้องฉันก็กลายร่างเป็นแม่บ้านทันที ระหว่างทำงาน ฮัลวอลก็นั่งดูหนังรอ นอนกินผลไม้อย่างสบายใจจนฉันหมั่นไส้
“เอาโทรศัพท์มาหน่อย”
อึก อีกแล้ว .....คะ คงไม่ใช่จะปาทิ้งอีกนะ
“แค่จะเมมเบอร์ให้ ..” ฮัลวอลพูด ประหนึ่งรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันเมมไว้แล้ว”
“ฮันแน่ เธอจำเบอร์ฉันได้หรอ แอบเขินนะเนี้ย ขอดูหน่อยยยย”
ฮัลวอลทำเสียงอ้อน ตาหวาน มันไม่ใช่น่ารักแต่น่าขนลุก ฉันหยีปากใส่ ทำท่าจะเดินหนี เขาจึงคว้าโทรศัพท์ที่เสียบในกระเป๋าก้นของฉันไปเอง
“นี่นาย…!”
ฮัลวอลกดโทรศัพท์ตัวเองเพื่อโทรเข้าเครื่องของฉัน ก่อนจะหุบยิ้ม หันหน้ามามองด้วยตาหลี่ คิ้วขมวด เขาชูโทรศัพท์โชว์หน้าจอที่ถูกเมมเบอร์เอาไว้ด้วยชื่อที่ตั้งไว้อย่างไพเราะ
“เจ้ากรรมนายเวร..?”
“แหะๆ”
ฉันหัวเราะแห้งตอบ ฮัลวอลถอนหายใจใส่ ก่อนจะกดปลดล็อคโทรศัพท์ฉันอย่างไร้มารยาท กดยิกๆ พิมพ์บางอย่าง ไม่นานก็ส่งคืนให้
“นาย… รู้รหัสฉันได้ไง”
“ใครมันจะจำวันเกิดแฟนตัวเองไม่ได้วะ” เขาตอบเสียงเรียบ
แฟนอะไรยะ … พูดให้มันจบ แฟนเก่าย่ะ แฟนเก่า!
ฉันโต้กลับในใจ เพราะกลัวจะไปกระตุกต่อมโมโหของเขา จนโดนปามือถือทิ้งอีกรอบ ก้มมองโทรศัพท์ตัวเองก็ต้องเป็นฝ่ายหลี่ตา คิ้วขมวดบ้าง
“ผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลก..??” ฉันหันไปถามเขาด้วยความหน่ายใจ
“ถ้ากล้าเปลี่ยน ฉันจะตามเช็คบิลเธอแน่” ฮัลวอลขู่ แล้วหันไปดูหนังต่อ
หลังทำอาหารมื้อเย็นเสร็จ ฉันตะโกนเรียกฮัลวอลให้มากินพร้อมกัน แต่ไร้คำตอบรับ ฉันจึงชะเง้อมอง เห็นเขากำลังปล่อยควันฟุ้ง ฉันจ้ำไปหยิบบุหรี่นั่นออกจากปากเขา จากนั้นจุ่มมันลงในแก้วน้ำที่ถือมาด้วย
“เลิกสูบบุหรี่ได้แล้ว มันเหม็น สุขภาพนายก็จะแย่ด้วย”
“เคยลองแล้ว แต่ทนไม่ไหว”
“ลองใหม่ สูบจนปากดำหมดแล้ว”
ฉันเอื้อมมือไปลูบริมฝีปากเขาอย่างลืมตัว ฮัลวอลผงะในสัมผัสนั้นนัยน์ตาฉายแววความคิดที่หลากหลาย ฉันถึงพึ่งรู้ตัวว่ากำลังล้ำเส้นเขาเกินไป รีบชักมือออกแล้วหันหลังเตรียมเดินหนี
พรึ้บ !
ฮัลวอลคว้าข้อมือฉันไว้ ออกแรงกระตุกเบาๆ จนตัวฉันล้มลงไปในอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าคมกดลงที่ซอกคอขาว ซ่อนลมหายใจถี่ร้อน ก้อนเนื้อในอกของเขาเต้นแรงจนรู้สึกได้
“ฮะ ฮัลวอล”
“ยัยหมอบ้า…”
ฮัลวอลนั่งกอดฉันไว้จากด้านหลัง ทิ้งน้ำหนักหัวไว้บนไหล่บาง ถึงจะประหม่ากับการกระทำของเขา แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังอดทนและต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอยู่เหมือนกัน
อุ้งมือบางยกทาบที่แขนใหญ่นั้น ตบเบาๆ เป็นการปลอบและให้กำลังใจ ฮัลวอลยังคงกอดฉันเอาไว้เช่นนั้นจนเริ่มรู้สึกเมื่อย ฉันจึงขยับตัวยังไม่ทันพ้นอ้อมแขน ฮัลวอลพลิกตัวกดฉันนอนลงบนโซฟา โดยตัวเขาคล่อมอยู่ด้านบน
“ฮะ ฮัลวอล” ฉันเอ่ยเรียกด้วยความประหม่า
“เธอแม่ง .. คิดจะเล่นกับความรู้สึกฉันงั้นหรอ”
“!!!”
เสียงตัดพ้อที่แหบเบาจนน่าใจหาย หยดน้ำใสหล่นกระทบหน้าแก้มของฉัน ฮัลวอลตัวสั่น เขากัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกดกั้นเสียงสะอื้น
‘เขากำลัง ร้องไห้…เพราะฉัน’
“ฮัลวอล...”
“หยุดเรียกชื่อฉันได้แล้ว ..ฮึก ถ้าเธอยังเรียกอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ห้ามใจตัวเองแล้วนะ…”
ประโยคท้ายที่พูดออกมานั้น มันแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน น้ำตาแห่งลูกผู้ชายยังคงไหลไม่หยุด ความเจ็บปวดเข้าเกาะกุม บีบคั้นให้หายใจลำบาก ปลายนิ้วเรียวค่อยๆ เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าเขา
“นี่นาย… ร้องไห้ทำไมหรอ”
“ฮึก เพราะฉัน.. ลืมเธอไม่ได้ไง”
“...”
“ฉันน่ะ ...ฮึก โหยหาเธอแค่ไหน เธอรู้บ้างไหม”
“ฮัลวอล พวกเราเลิกกะ…อุ๊ป”
เสียงเล็กกลืนหายไปในลำคอ เพราะถูกชายหนุ่มประกบริมฝีปากเอาไว้ ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ ส่งแรงอันน้อยนิดผลักเขาออก ลิ้นใหญ่ปัดป่ายอยู่บนริมฝีปากบาง เพื่อหาช่องทางเข้าไปข้างในโพลงหวาน
“อื้ออออ~~ อัน ออน อุดอ้ะ”
เธอกัดริมฝีปากแน่นและตะโกนด่าในลำคอ ให้เขาหยุดกระทำนั้น มือใหญ่บีบคางสาวไว้ ไม่ให้เธอหันหนี มืออีกข้างเริ่มลูบไล้ที่ต้นขาขาว แล้วจับขึ้นพาดเอวสอบ
“อึก … อื้อออ~”
ปากสวยเผยอออกเพราะถูกกัดเบาๆ ลิ้นหนาพุ่งพวยเข้ามา ปัดป่ายลิ้นสู้กับฉัน รสชาติของบุหรี่ถูกส่งผ่านจนฉันเริ่มคลื่นไส้
ทั้งๆ ที่ใจต้องการจะปฏิเสธฮัลวอล แต่ร่างกายดันไม่ฟังคำสั่งเลย กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันเผลอไผลหลงไปกับรสจูบและสัมผัสของเขา ฮัลวอลค่อยๆ ลูบไล้เอวคอด ก่อนจะสอดมือเข้าใต้เสื้อ
“อื้อ …ฮัลวอล”
ทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ ฉันส่งเสียงร้องปรามชายบนร่าง เขากำลังเพลิดเพลินที่ได้ซุกไซ้ซอกคอ สูดกลิ่นหอมเฮือกใหญ่แสดงความกระหาย
มือหนาบีบเคล้นเต้าอวบ คลึงไปมาจนฉันสะดุ้ง
“เดี๋ยว...ฮัลวอล”
ฉันจับแขนฮัลวอลไว้ จิกปลายเล็บลงบนผิว เพื่อดึงสติเขา ซึ่งมันได้ผล ใบหน้าคมค่อยๆ เงยขึ้น สบตาหวานเยิ้ม แก้วแดงระเรื่อให้ฉันเห็น
“ฉะ ฉันยังไม่พร้อม…”
“ไม่พร้อมอะไร”
“คือฉัน ยัง…ยังไม่เคย”
ใบหน้าร้อนผ่าว ริมฝีปากบวมเป่งจากการถูกดูดสั่นระริกด้วยความประหม่า ฮัลวอลชะงักเมื่อได้ยินคำตอบนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม ก่อนจะถอนมือออกจากหน้าอกฉัน
“นี่เธอ….ยังไม่เคย มีอะไรกับใครเลยหรอ”
คำถามที่ตรงสุดโต่งนั้นทำฉันอายจนแทบอยากจะมุดดินหนี หมอสาวโสดอายุเกือบเลข 3 ที่ไม่เคยมีประสบการณ์อันเร่าร้อนกับชายใด ใครได้ยินก็คงแปลกใจและเยาะเย้ย คิดว่าฉันเป็นพวกรักษาพรหมจรรย์หรืออาจจะไม่มีใครเอา ฮัลวอลยังรอคำตอบอย่างใจเย็น ฉันพยักหน้าลงช้าๆ แทนเสียงที่เปล่งไม่ออก
“เธอแม่ง….มัวไปอยู่ไหนมาวะ”
ฮัลวอลทิ้งใบหน้าหล่อลงบนเนินอกของฉัน ลมหายใจถี่ยังคงหนักและส่งเสียงน่ากลัว ร่างกายใหญ่ที่โถมทับฉันอยู่ก็ร้อนจนทำฉันอึดอัด
“ฮะ ฮัลวอล ..ลุกก่อนได้ไหม นายกำลังทำให้ฉันกลัว”
“ขอเวลาฉันนิดเดียว ฉันกำลัง ...สงบสติอารมณ์อยู่”
คำพูดของเขาทำให้ฉันตัวแข็งอยู่กับพี่ ฉันรู้สึกได้ถึง ‘บางอย่าง’ ที่กำลังดันน้องสาวฉันอยู่ สิ่งนั้นมันทำให้ฉันวาบหวิวและใจสั่น ถึงจะมีกางเกงกั้น แต่ฉันก็ไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่า สิ่งนั้น มันคืออะไร
กว่าพักใหญ่ ลมหายใจนั้นค่อยๆ สงบลง ฮัลวอลขยับตัวออก นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ ฉันรีบเด้งตัวจากโซฟา จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
“ขอโทษนะ…”
เสียงอ่อนทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป ฉันยังยืนนิ่งอยู่กับที่ สองขาแข็งจนก้าวไม่ออก ไม่แม้กระทั่งจะหันไปรับคำขอโทษนั้นหรือดูแผ่นหลังของเขา