เวรกรรม !!
"แฟนเก่า" ในคราบ "เพื่อนร่วมงาน"
มันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พยายามจะกินฉันให้ได้น่ะสิ !!!
ชเวฮัลวอล : เธอเสร็จฉันแน่ ยัยหมอแสบ
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,เกาหลี,ยุคปัจจุบัน,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,รัก,รักดราม่า,รักดุเดือด,รักโรแมนซ์,คุณหมอ,ความรัก,อีโรติก,NC,มหาลัย,วัยทำงาน,คลั่งรัก,โบ้,ฟินแซบ,ผู้ใหญ่,โรมานซ์,ง้อแฟนเก่า,ครอบครัว,ท้อง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เวรกรรม !!
"แฟนเก่า" ในคราบ "เพื่อนร่วมงาน"
มันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พยายามจะกินฉันให้ได้น่ะสิ !!!
ชเวฮัลวอล : เธอเสร็จฉันแน่ ยัยหมอแสบ
ผู้แต่ง
LNari
เรื่องย่อ
ชเวฮัลวอล x คิมดายอน
“ ช่วงนี้คนไข้งดเหล้าด้วยนะคะ ”
“ งดไม่ได้ครับ ผมมีเรื่องเครียด…”
“ ตรวจเจอเอดส์หรอคะ ”
“ ปากแบบนี้ระวังโดนตบ ด้วยลิ้น นะครับหมอ ”
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้ เป็นผลงานเขียนเรื่องแรกในชีวิตของไรท์ ซึ่งยังอยู่ในช่วงที่เรียกว่า “ มือใหม่ ” ลองผิด ลองถูก เรียนรู้สิ่งต่างๆในวงการนี้ ดังนั้น หากมีข้อผิดพลาด คำติ คำชม คำแนะนำใดๆ ไรท์ยินดีรับฟังเพื่อนำไปปรับปรุงแก้ไข พัฒนาตัวเองต่อไป
ทั้งนี้ ขอให้คุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ช่วยส่งเสริมและเป็นกำลังให้ไรท์ตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะคะ
คำเตือน !
นิยายเรื่องนี้ ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งหมด ทั้งตัวละคร พฤติกรรม เหตุการณ์และสถานที่ เป็นเรื่องสมมุติ มิได้มีเจตนาส่งเสริมการกระทำใดๆ ทั้งในเรื่องเพศ การใช้ความรุนแรง รวมถึงคำที่ไม่เหมาะสม นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป
ผู้เขียน : LNari
ภาพปก : LNari
นักวาดตัวละคร : Minnaree Panyapong
พิสูจน์อักษร : LNari
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามผู้ใดทำการคัดลอก เลียนแบบ หรือดัดแปลงเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด สแกน บันทึก ถ่ายภาพ ไม่ว่าในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น หากพบการฝ่าฝืนดังกล่าว จะดำเนินการทางกฎหมายอย่างถึงที่สุด
ฝากติดตาม Tik Tok และ Blusky ด้วยนะค้าาาา
ครืดดดดดด ครืดดดด.....
“อื้ออออ...ดึกป่านนี้ใครโทรมานะ”
ฉันบ่นด้วยความหงุดหงิด เพราะพึ่งข่มตาหลับไปได้ไม่นาน หยิบดูหน้าจอ มือชะงัก ใจสั่น เพราะเบอร์นั้นคือเบอร์โรงพยาบาลโกวอน
“สะ สวัสดีค่ะ”
< คุณคิมคะ… >
“....”
< คุณแม่ หัวใจหยุดเต้นค่ะ….;(฿&!,;:;)&&&฿ >
ตุ๊บ!
โทรศัพท์ล่วงลงพื้น ไม่ทันได้ฟังประโยคที่เหลือ ลมหายใจถูกกลืนกินโดยความกลัว มันแผ่วจนเหมือนไม่มีออกซิเจนเข้าปอด บางสิ่งจุกในอยู่ลำคอ จนทำให้หัวใจสั่น หน้ามืด น้ำตาเอ่อล้นออกมาโดยไร้เสียงสะอื้น ฉันรีบตั้งสติ พาร่างกายที่อ่อนปวกเปียกนี้วิ่งไปยังห้องฮัลวอลทันที
ปั้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!
เสียงทุบประตูดังขึ้นรัวๆ อย่างกับบ้านไฟไหม้ ริมฝีปากสวยสั่นระริก ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยน้ำที่ล้นจนมองทุกอย่างเป็นภาพเบลอ
แกร้ก~
“อะไร...”
ฮัลวอลเปิดประตูมาด้วยใบหน้าที่ดูหงุดหงิดจากการถูกกวนกลางดึก ก่อนจะตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกับสภาพฉัน
“ฮะ ฮัลวอล…. ฮึก มะ แม่ แม่…..”
ฉันพูดตะกุกตะกักไม่เป็นประโยค สติเลื่อนลอยจนแทบแยกไม่ออกว่าสถานการณ์ที่เผชิญอยู่เป็นความจริงหรือเพียงฝันร้าย ฮัลวอลเข้าใจได้ทันที เขาวิ่งไปคว้ากุญแจรถบนหัวเตียง แล้วลากฉันออกไปด้วย
ระหว่างบนรถ ฉันสะอื้นจนตัวหอบ หายใจไม่ทัน ตัวสั่นดั่งคนกำลังอยู่ในธารน้ำแข็ง มันเป็นความกลัวที่โหดร้ายและทรมานจิตใจที่สุดในชีวิตฮัลวอลไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แต่จับมือฉันบีบแน่น จนถึงโรงพยาบาล
ฉันสติหลุด จนจำทางไปห้องพักของแม่ไม่ได้ สองขาน้อยๆ ของฉัน วิ่งเหมือนปูพึ่งหัดเดิน ล้มๆ ลุกๆ จนเข่าเป็นแผลถลอกเลือดซึม ฮัลวอลกึ่งพยุงกึ่งอุ้ม พาร่างกายฉันมาถึงหน้าห้องพักของแม่ เสียงเอะอะโวยวาย หมอและพยาบาลวิ่งเข้าออกวุ่นวายไปหมด
“ฮึก มะ แม่…”
ฉันเกาะขอบประตู ชะเง้อมองผ่านซอกที่แง้มเอาไว้ โดยมีฮัลวอลโอบกอดพยุงตัวไว้จากด้านหลัง เพื่อไม่ให้ฉันล้มพับและกันฉันสติแตกวิ่งเข้าไปปั้มหัวใจให้แม่เอง
ร่างหญิงชราที่ซูบผอม ตัวเหลืองดั่งคนขาดน้ำ ขาดอาหารมานาน ร่างกายอ่อนปวกเปียก ไม่ว่าจะกระทำอะไรก็ไร้ปฏิกิริยาตอบโต้ ฉันทรุดตัวลงในอ้อมอกของฮัลวอล ภาพตรงหน้ามืดเบลอ หูอื้อจนไม่ได้ยินเสียง สิ่งที่เลือนรางปลายสตินั้นมีเพียงภาพฮัลวอล ตะโกนอะไรบางอย่างแล้วหันไปเรียกพยาบาลมาช่วยฉันอีกแรง
กว่าพักใหญ่ ฉันถูกแยกออกมาอยู่ในห้องฉุกเฉิน โดนยมีฮัลวอลนั่งกุมมือไม่ปล่อยอยู่ข้างๆ แค่พอจะตั้งสติได้ ฉันจึงขอให้ฮัลวอลพาไปหน้าห้องแม่อีกครั้ง
“คุณคิมครับ หมอทำสุดความสามารถแล้ว.. ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ..”
ตุ๊บ!!!
ร่างกายที่หนักอึ้งทรุดลงกับพื้น ลมหายใจถูกกดโดยข่าวร้ายนั้น ฮัลวอลดึงฉันไปกอดแน่น ฉันร้องไห้แทบขาดใจ ไม่มีแม้กระทั่งแรงจะลุกดูหน้าแม่เลยด้วยซ้ำ ทำได้แค่มองร่างแม่ที่ถูกผ้าขาวคลุมไว้เข็นผ่านหน้าไป
….ชีวิตฉัน ไม่เหลือใครแล้ว
งานศพของแม่ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ด้วยความที่ฉันมีญาติน้อย จนแทบนับคนได้ งานจึงเล็กและเงียบจนแทบดูไม่ออกว่าเป็นงานศพ
ฉันนั่งเหม่อลอย ข้างจุดเคารพศพแม่ แขกแปลกหน้าคนแล้วคนเล่า ผ่านเข้ามาแสดงความเสียใจ และพยายามชวนคุย สมองฉันไม่รับเรื่องอะไรทั้งนั้น มีเพียงน้ำตาหยดน้ำตาที่ช่วยบอกว่าฉันยังมีวิญญาณอยู่ในร่างนี้
“...ดายอน”
ฉันค่อยๆ หันไปตามเสียงเรียก พี่อุนกูกับพี่เจฮาใส่ชุดสุภาพขาวดำ เดินเข้ามาเคารพศพแม่ เสร็จแล้วจึงหันมาคุยกับฉัน
“เสียใจด้วยนะดายอน…” พี่เจฮาเดินกอดฉันแล้วลูบหลังเบาๆ
“พี่แจ้งลางานให้แล้วนะครับ 1 อาทิตย์ ถ้าเราอยากจะพักต่อ บอกพี่ได้นะ พี่จะทำเรื่องให้เองครับ”
“ขอบคุณพี่ๆ มากค่ะ”
ฉันโค้งหัวขอบคุณพี่ทั้งสองแล้วฝืนยิ้มเล็กๆ ให้ ทั้งคู่หันมองหน้ากัน ยิ้มเจื่อนนั้นเต็มไปด้วยความสงสารและโศกเศร้า
“ดายอน…” เสียงฮัลวอลเรียก เขาเดินถือน้ำเปล่ามาขวดนึง
“คุณ… ที่โดนตอกนิ้วนี่ครับ” พี่อุนกูทักทายด้วยความแปลกใจ
“สวัสดีครับ...”
ฮัลวอลทักทายกลับสั้นๆ จากนั้นเปลี่ยนจุดโฟกัสมาที่ฉัน
“ไปพักกินข้าวเถอะ เธอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนะ เดี๋ยวฉันรับแขกแทนเอง..”
“ฮึก มะ ไม่เป็นไร ฉันไม่หิวน่ะ” ฉันก้มมองพื้น ตอบด้วยเสียงแหบออกไป
“งั้นมานี่…เอ่อ.. ขอตัวก่อนนะครับ”
ฮัลวอลโค้งหัวเล็กน้อยให้พี่หมอทั้งสอง ที่ยังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ ก่อนจะจูงมือฉัน ไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร กลิ่นหอมๆ ของโจ๊กลอยมาแตะจมูก แต่ท้องของฉันไม่หิวแม้แต่นิด
“กินหน่อยเถอะ สักสองสามคำก็ยังดี… แม่เธอคงไม่สบายใจถ้าลูกสาวเขาอดข้าวอดน้ำ เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้แบบนี้…”
ฮัลวอลพูดแล้วค่อยๆ เชยคางฉันขึ้น นิ้วเรียวลู่เช็ดน้ำตาให้ฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะตักโจ๊กมาเป่าแล้วชูจ่อปาก บังคับให้ฉันกิน
“ฮึก ฉะ ฉันกินเองได้..”
ฉันตอบ พลางคว้าช้อนมาตักกินเอง หลังกินได้ 3 คำก็วางช้อนลง แล้วนั่งมองบรรยากาศที่อึมครึมตรงหน้า
รอยยิ้มและเสียงของแม่ยังดังก้องในหู ดั่งกับว่าเมื่อเช้านี้เราพึ่งเจอกัน แม้จะนั่งอ้อนวาอน อธิฐานเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ฉันก็ไม่ตื่นจากฝันร้ายนี้สักที เหมือนฮัลวอลจะรู้ความคิด เขาเอื้อมมากุมมือฉันไว้ จ้องลึกเข้ามาในใจ
“...เธอยังมีฉันอยู่อีกคนนะ ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเอง”
คำพูดสั้นๆ ที่มีความหมายลึกซึ้งนั้นทำฉันน้ำตาไหลอีกรอบ หากไม่มีฮัลวอลคอยดูแลและเรียกสติไว้ ป่านนี้ฉันอาจจะไม่เหลือความเป็นคนไปแล้วก็ได้ มือเล็กยกทาบซับมือหนาแทนคำตอบ ก่อนจะยิ้มขอบคุณฮัลวอล ฉันฮึบขึ้นสู้ เช็ดน้ำตาตัวเองแล้วกลับไปทักทายแขกที่เหลือ
“ดายอน…”
เสียงเล็กๆ ของเพื่อนสาวคนสนิทของฉันดังขึ้น จากตอนแรกที่ฉันหยุดร้องไห้ไปแล้ว พอเห็นหน้าโบราน้ำตาฉันก็พลั่งพลูออกมาอย่างกับก๊อกแตก ความรู้สึกที่จุกในอกถูกปล่อยออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ฮือออออ โบรา”
“ฉันขอโทษที่มาช้านะ…” โบรารับกอดฉันแน่น และขอโทษไปด้วย
“ฮึก ไม่เป็นไร… ขอบใจที่มานะ”
ฉันนั่งกอดคอร้องไห้กับโบราอยู่นานพอสมควร จนหนุ่มๆ ทั้งสอง (ฮัลวอลกับแฟนโบรา) ต้องมาจับเราแยกออกจากกัน
หลังจากนั้นโบราก็ขอตัวก่อน เพราะเธอกลับมาจากดูงานกะทันหัน ต้องรีบเข้าบริษัทไปรายงานตัวและเดินทางกลับไปร่วมงานนั้นต่อจนหมดหน้าที่
ฉันยังคงสติหลุดบ่อยๆ ได้รับคำแสดงความเสียใจจากแขกบ้าง ไม่ได้รับบ้าง นั่งเหม่อร้องไห้เกือบตลอดเวลา แม้จะเดินไปสงบสติอารมณ์ตรงไหน ก็จะมีฮัลวอลเดินตามต้อยๆ คอยดูแลไม่ห่าง จนจบพิธีของแม่