เวรกรรม !!
"แฟนเก่า" ในคราบ "เพื่อนร่วมงาน"
มันคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พยายามจะกินฉันให้ได้น่ะสิ !!!
ชเวฮัลวอล : เธอเสร็จฉันแน่ ยัยหมอแสบ
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,เกาหลี,ยุคปัจจุบัน,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,รัก,รักดราม่า,รักดุเดือด,รักโรแมนซ์,คุณหมอ,ความรัก,อีโรติก,NC,มหาลัย,วัยทำงาน,คลั่งรัก,โบ้,ฟินแซบ,ผู้ใหญ่,โรมานซ์,ง้อแฟนเก่า,ครอบครัว,ท้อง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เฮฮฮฮฮ~~~”
และแล้วก็ถึงวันกีฬาสีภายใน เสียงกลองอึกกะทึกครึกโครมดังลั่นสนามกลางโรงงาน พนักงานถูกแบ่งไปแข่งกีฬาตรงนั้นตรงนี้ เสียงกรี๊ดเชียร์ เสียงดนตรี เสียงนกหวีดดังขึ้นแข่งกันจนฉันเริ่มปวดหัว
“ดายอน ต้องไปเตรียมตัวแล้ว” พี่เจฮาเตือน
อาา ฉันต้องลงสนามวิ่ง 4 ขา แข่งกับแผนกอื่น ด้วยเหตุที่ฉันตัวเล็ก เลยถูกจัดให้อยู่กลาง พี่อุนกูและพี่เจฮาอยู่ซ้ายและขวาตามลำดับ พวกเราผลัดกันมัดข้อเท้า แล้วซ้อมเดิน เพื่อวอร์มร่างกายเตรียมพร้อม
ฉันหันไปดูคู่แข่ง ทั้งหมอแผนกอื่น ทั้งพนักงานช่างทั้งหลายกำลังเตรียมตัวกัน บางคนทำหน้าอิดออด บางคนทำหน้าตื่นเต้น บรรยากาศดูหลากหลายน่าสนุก(มั้ง) จนสายตาไปหยุดที่ชายร่างสูงก็ต้องตกใจจนสติเกือบหลุด เพราะ 1 ในนั้น ดันมีฮัลวอลลงแข่งด้วย
…แม่งเอ้ยยยย
เขาจ้องตาเขม็ง กัดกรามจนปากคว่ำลง ไม่น่าใช่เพราะวินาทีนี้เราเป็นคู่แข่งกัน แต่เพราะฉันกับพี่อุนกูยืนโอบไหล่ แนบชิดกันอยู่
ฉันแกล้งมองผ่าน แล้วก้มใบหน้าลงต่ำ ขนลุกซู่ เหมือนโดนผีหลอก จู่ๆ แดดที่ร้อนแรงจนแสบผิว ก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกจนต้องหดคอหนี
“อะแฮ่มๆๆ เชิญทีมผู้แข่งขัน วิ่ง 4 ขา เข้าประจำที่ครับ..”
สิ้นเสียงกรรมการประกาศ พวกเราก็พึมพำให้สัญญาณ ซ้าย ขวา ซ้าย เดินไปประจำที่
“อย่าให้เสียชื่อคนคิดเกมส์นะ” พี่เจฮาพูดกระตุ้นปลุกใจเสือป่า
“ทีมหมอเครื่องล่างต้องชนะเท่านั้นครับ!” พี่อุนกูเสริมทัพ
“ห้ะ..!?” ส่วนฉัน ประหม่าจนประมวลผลอะไรไม่ทันแล้ว
กรี้ดดดดดดดดดดด
“ เตรียมตัววววว ….ปี้นนนน”
เสียงเป่าหวีดแหลมขึ้นจนหูอื้อ กรรมการปล่อยตัวเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งหลาย ให้วิ่งไล่กันอยู่ในลู่สนาม พี่อุนจู ฉัน พี่เจฮา ตะโกนซ้ายขวาซ้ายสลับกันตามแผนที่ซ้อมไว้
“ไป ๆๆๆ วี้ดดดดดดด”
เสียงเชียร์ดังสนั่นไล่ตามหลัง ผู้เข้าแข่งขันตะโกนให้สัญญาณกันอย่างบ้าคลั่ง บางทีมล้มหน้าคะมำ บางทีมยืนหัวเราะกันเอง ดูเป็นเหตุการณ์ที่วุ่นวายมากกว่าสร้างสามัคคี
พี่อุนกูและพี่เจฮาต่างจดจ้องไปที่เส้นชัยข้างหน้า ยิ่งมีทีมแผนกอื่นวิ่งแซงพวกเราไป ทั้งคู่ยิ่งก้าวขาเร็วยิ่งขึ้น จนถึงครึ่งทางแล้ว ฉันแอบหันหลังไปมองทีมอื่นๆ พวกนั้นล้มลุกคลุกคลาน แพ้ไปหลายทีม เหลือแค่ทีมฉัน ทีมฮัลวอล และทีมแผนกอื่นอีก 2 ทีม นำหน้าฉันอยู่
“พวกเราสู้โว้ยยยย…”
พี่เจฮาพูดแล้วเร่งนับจังหวะก้าวไวกว่าเดิม ฉันที่มัวแต่มองทีมอื่น จึงนับจังหวะผิด ทำให้ก้าวพลาด หน้าคะมำส่งผลให้เข่าน้อยๆ ของฉันกระแทกกับทางลูกลังของสนาม
“กรี้ดดด......”
ตุ๊บ!!
“ดายอน!!!”
เสียงพี่อุนกูและพี่เจฮาดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งคู่รีบแกะเชือกที่ข้อเท้า เพื่อจับตัวฉัน
ฟึ้บ
“ว้ายย....”
ใบบรรยากาศเบลอๆ เหมือนฝัน จู่ๆ ตัวฉันก็ลอยขึ้น จากฝีมือใครบางคน ตอนนี้ฉันทั้งเจ็บ ทั้งอาย พี่อุนกูและพี่เจฮาหันมองหน้ากันไปมาสลับกับแขกที่เข้ามาใหม่
“...ฮะ ฮัลวอล”
เจ้าตัวไม่แคร์สายตาใคร เดินอุ้มฉันประหนึ่งเป็นเจ้าหญิง ฝ่าผู้คนที่กำลังรุมล้อม ตรงดิ่งไปที่หน่วยฉุกเฉินข้างสนามทันที เขาวางฉันลงบนเตียง ถอยหลังไปสามสี่ก้าว เพื่อให้เจ้าหน้าที่แพทย์ทำงานได้สะดวก
โชคดีที่แค่เข่าเลือดซิบ กับเนื้อตัวถลอก หมอล้างแผล โป๊ะยาค่าเชื้อให้เสร็จก็หลีกทางให้ฮัลวอลมาดูแลต่อ
“เจ็บรึเปล่า”
“อืม นิดหน่อย”
“ใครแม่งคิดเกมส์นี้วะ!!”
ฮัลวอลสบถเสียงดัง จนแม้กระทั่งพี่หมอที่ยืนเก็บของอยู่ก็ยังสะดุ้ง ฉันค่อยๆ ยกมือขึ้นและพูดเสียงอ่อยๆ สารภาพกับเขา
“คะ เค้าเองค่ะ…”
“คิดเอง เล่นเอง เจ็บเอง เกมส์บ้าอะไรของเธอ ห้ะ!!”
ฮัลวอลเท้าสะเอวบ่นยาว ฉันทำได้เพียงก้มหน้ารับ อย่างกับเด็กถูกพ่อดุ ถึงจะเป็นเพราะฉันประมาทเผลอเลอไปเอง แต่มันเป็นกีฬานะยะ เข้าใจว่าเป็นห่วง แต่ช่วยไว้หน้าฉันหน่อยเซ้ คนอื่นซุบซิบ ขำกันใหญ่แล้ว
“ดายอน… แห้กๆๆ”
เสียงตะโกนเรียกดังมาแต่ไกล ฉันเงยหน้าดูก็เห็นพี่เจฮากับพี่อุนกูยืนหอบแห้กมองเข่าฉันด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บมากไหมครับ ทางเป็นหินด้วย ไปส่องกล้องโรงพยาบาลดีกว่า ..”
“อะแฮ่มๆ ..เดี๋ยวผมดูแลเธอเองครับ”
ฮัลวอลพูดขัด แล้วดันตัวพี่อุนกู ออกห่างจากเข่าของฉัน บรรยากาศเริ่มไม่ชอบมาพากล ทั้งคู่หันมองหน้ากันอย่างจริงจัง
“คุณชเวกลับทีมไปเลยก็ได้ครับ ทางนี้ปล่อยให้หมอดูแลเอง”
“ไม่ครับ ผมต่างหากที่ควรอยู่ดูแลเธอที่สุด”
ฮัลวอลเดินมาโอบไหล่ฉัน แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ตาของเขาจดจ้องไปที่ใบหน้าหวานของพี่อุนกู ส่วนพี่อุนกูก็ไม่ยอมแพ้ เดินหน้าเข้าหาประชันอย่างไม่กลัว
“ผมเป็นหมอนะครับ”
“แต่ผมเป็น ... แฟน …นะครับ”
“!!!”
ทั้งหน่วย ย้ำ!!ทั้งหน่วย ตาเบิกโพลงกันด้วยความตกใจ พี่เจฮายืนอ้าปากพะงาบๆ มองสับระหว่างใบหน้าชายทั้งสอง และมาปิดท้ายที่ฉันส่วนฉัน …สติหลุดไปแล้วค่ะ
พี่อุนกูคาดคั้นคำตอบจากสายตา ฉันไม่กล้าพูดอะไรออกไป ..จริงๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่างหาก เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาก็หันหลังเดินออก พี่เจฮาอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะวิ่งตามพี่อุนกูไปติดๆ
…จบเห่แล้ว ชีวิตนังดายอน
“ทำไมพูดแบบนั้น” ฉันเปิดปากถามคนตัวดี
“พูดความจริง มันผิดตรงไหน”
“ฮัลวะ…”
“ฉันให้เกียรติเธอสุดๆ แล้วนะ จริงๆ เราเป็นผัวเมียกันด้วยซะ..อุ๊ป”
ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากฮัลวอลอย่างแรง จนเจ้าตัวหน้ายู่ ขมวดคิ้วใส่ หมอคนอื่นยังให้ความสนใจเราอยู่ เพราะงั้นจะให้เขาเรื่องบ้าๆ แบบนี้ไม่ได้
“หยุดพูดได้แล้ว”
ฉันล้มตัวนอนบนเตียงอย่างหัวเสีย ฮัลวอลลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าเงียบๆ
จริงๆ ฉันก็ไม่ได้โกธรเรื่องที่เขาประกาศไปหรอกแต่โกธรที่ไปพูดใส่พี่อุนกูแบบนั้น เพราะฉันทำงานที่เดียวกับพี่อุนกู แถมอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาของการทำงาน แบบนั้นฉันกับพี่อุนกูก็อึดอัดน่ะสิ
“ถ้าเธอไม่พอใจ ฉันไปขอโทษไอ้หมอนั่นก็ได้นะ”
ฮัลวอลพูด น้ำเสียงนั่นมันกึ่งประชด กึ่งน้อยใจ ฉันถอนหายใจแทนคำตอบ ไม่อยากจะคุยด้วยในตอนนี้ จนได้ยินเสียงคนลุกเดินออกไป
อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ เพราะยังไงเขาก็ชอบทำตามใจตัวเองอยู่แล้ว
ฉันนอนพักที่หน่วยแพทย์จนหมดวัน พอใกล้เลิกงานก็เห็นเงาคุ้นๆ ยืนมองฉันอยู่ที่ปลายเตียง สมกับการเป็น เจ้ากรรมนายเวร จริงๆ แต่ว่า… ตัวเขามีกลิ่นเหล้าและบุหรี่หึ่งออกมา คงแอบไปไร้สาระอยู่ที่ไหนสักที่ของโรงงานมาสินะ ฉันลุกขึ้นนั่งโดยไม่มองหน้าเขา
“กลับบ้าน..”
เขาพูดเบาๆ ก่อนจะส่งแขนให้เกาะ หลักจากนั้นก็ต่างคนต่างเงียบ จนถึงคอนโด ก็แยกย้ายห้องใครห้องมันเหมือนเคย
วันต่อมา
ฉันนั่งรถมาพร้อมกับฮัลวอล โดยที่เราไม่เปิดปากคุยกันสักคำด้วยความที่ฉันเจ็บเข่า เลยได้รับการงดเว้นการลงแข่ง ทำหน้าที่ผู้เชียร์ที่ดีอยู่ข้างสนาม นั่งเชียร์พี่อุนกูและพี่เจฮาแข่งแทน
“เข่าเป็นยังไงบ้างครับ..” พี่อุนกูพูด พร้อมยืนซับเหงื่อไปด้วย
“ยังเจ็บอยู่ค่ะ แผลกำลังระบม แต่เบากว่าเมื่อวานแล้ว”
“อ่อ…จริงๆ ลาพักไปก็ได้นะ มาเดินแบบนี้จะอักเสบเอาครับ”
พี่อุนกูยิ้มด้วยความสุภาพเช่นเคย มีแต่ฉันเองที่ไม่กล้าสบตาเขา ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ความอึดอัดระหว่างเราต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
“เอ่อออ เรื่องเมื่อวาน…”
“...”
“ที่ฮัลวอลพูดน่ะค่ะ”
“อ่อ แสดงความยินดีด้วยครับ … ดูไม่ออกเลยว่าน้องสาวพี่แอบไปปิ๊งกับหนุ่มตอนไหน แหะๆ”
เสียงหัวเราะนั้นแค่ฟังก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้มาจากความยินดีที่บริสุทธิ์ ฉันรู้ว่าก่อนหน้านั้นเราสองคนก็แอบหยอดให้ความหวังกัน แต่ตอนนี้ฉันเป็นของฮัลวอลแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าฉันไม่โกหกเขา
“คือดายอน.... ขอโทษนะคะ”
“ขอโทษ ทำไมครับ”
“ที่ฮัลวอลพูดไม่ดีใส่พี่น่ะค่ะ”
“อ่อ เรื่องนั้นพี่จะโกรธดายอนทำไม ดายอนไม่ใช่คนพูดซะหน่อย..”
“...”
“อีกอย่าง เจ้าตัวมาขอโทษเอง ตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ”
“!!!”
ฉันนั่งนิ่งในคำตอบของพี่หมออุนกู เพราะคิดว่าฮัลวอลคงแค่แอบหลบไปสูบบุหรี่ กับ ดื่มเหล้ามาเฉยๆ
สรุปที่หายหัวไปนั่น ไปขอโทษพี่อุนกูมาจริงๆ สินะ คนเอาแต่ใจตัวเองอย่างหมอนั่นยอมไปขอโทษคนอื่นจริงๆ น่ะหรอ
“ฮึบ! พี่ไปแข่งรอบถัดไปก่อนนะครับ อย่าลืมกรี๊ดดังๆ เชียร์พี่ด้วยล่ะ”
พี่หมออุนกูทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงและเป็นมิตร เพื่อสื่อให้ฉันรู้ว่าเขาโอเคดี และเรื่องระหว่างเราไม่ได้มีอะไรที่น่ากังวล
เมื่อวานฉันปวดหัวทั้งวัน ลามไปจนกลางคืนแทบไม่ได้นอน เพราะมัวคิดถึงเรื่องนี้ จะขอโทษพี่อุนกูยังไง จะคุยกับฮัลวอลยังไง จะเคลียร์ทั้งคู่ยังไง เพราะกลัวจะกระทบต่องาน จนตอนนี้ถึงรู้ว่าฉันมองฮัลวอลในแง่ลบมากเกินไป
“งั้นฉัน... ก็ต้องฝ่ายไปขอโทษเขาบ้างสินะ”
ฉันพึมพำ พลางหันซ้ายมองขวาหาคนตัวสูง ตั้งแต่แยกกันที่โรงจอด ก็ไม่เห็นหัวเลยแฮะ แอบหลบไปดื่มเหล้าตรงไหนอีกหรือเปล่านะ
ทั้งวันฉันชะเง้อคอมองหาฮัลวอล ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ไม่มากวน จุ้นจ้านหรือตามก้นฉันต้อยๆ เหมือนเคย ช่วงกลางวันก็ไม่มากินข้าวด้วยกันสงสัยงอนที่ฉันเอาแต่ดุ เข้าข้างพี่อุนกูแน่ๆ
