จุดเริ่มต้นมาจากการเล่นตำรวจจับโจร
ผู้แต่ง
เอริโอเน่เรื่องย่อ
จุดเริ่มต้นมาจากการเล่นตำรวจจับโจร
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ท้องได้,ฟิลกู้ด,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
การละเล่นของเดวิ"เดวิ! เล่นตำรวจจับโจรกัน!" เสียงใครสักคนดังขึ้นข้างนอกแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนอนต่อเพราะวันนี้มันอากาศดี
แต่อยู่ๆ ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะมีคนเปิดประตู "เอ้า! ลุกได้แล้ว! เพื่อนชวนเล่นทำไมถึงยังไม่ตื่น" พร้อมกับดึงแขนผมให้ลุกขึ้นมานั่งแบบบังคับ
"ก็หนูไม่อยากเล่นกับเพื่อนหนูอยากนอนมากกว่านี่แม่!"
"นอนนะเมื่อไรก็ได้ แต่วันหยุดไม่ได้มีทุกวันหรอกนะ เอ้าลุกไปอาบน้ำกินข้าว!" ผมถึงกับเซ็งเลยต้องทำตามอย่างที่แม่ขอเพราะไม่งั้นแม่ผมจะสรรหาคำพูดไม่รู้จบจนผมอาจจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
หลังจากที่ผมอาบน้ำและกินข้าวเสร็จแม่ก็ลากผมจนมาถึงหน้าบ้านก่อนที่จะรีบปิดประตูเหมือนกับแม่มีเซ้นน์ล่วงหน้าว่าผมอาจจะย้อนกลับขึ้นข้างบนเพื่อที่จะนอนบนเตียงอย่างไงยังงั้นแหละ
"แฮะๆ เดวิตื่นแล้วอ๋อ? วันนี้ก็น่ารักเหมือนเคยเลยนะ"
"มันก็ปกติอยู่แล้วป่ะยุน เอ้า! แล้วฉันต้องอยู่ฝ่ายไหนล่ะ?"
"ที่จริงฉันอยากให้เธออยู่กับฉันแต่มันเต็มแล้ว เธออยู่ฝ่ายโจรก็แล้วกัน แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะฉันจะไม่จับเธอแน่นอนเดวิ" ได้ยินยุนว่าอย่างนั้นผมถึงกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
แล้วถ้าไม่จับฉันจะเป็นโจรไปเพื่ออะไร? มีแบบเป็นฝ่ายชาวบ้านป่ะแบบโดนโจรจับมาเรียกค่าไถ่งี้
หลังจากที่เริ่มเกมผมก็ไม่ได้วิ่งนะเพราะขี้เกียจแล้วมันก็เหนื่อยด้วยเลยเดินบ้างหยุดบ้าง บางทีก็มองเพื่อนฝ่ายโจรวิ่งไปมาแถมหันมองสบตากับผมแบบสงสัย บางคนก็ดูเหมือนโกรธด้วย
จนกระทั่งเหมือนจะมีคนไม่พอใจในกลุ่มเลยมาจับผมซะอย่างนั้นแถมยังมาเหน็บแนมผมอีกด้วย "ถ้าไม่อยากเล่นขนาดนั้นก็บอกมาตรงๆ โจรแค่สี่คนก็ชนะตำรวจได้!"
"ฝากด้วยนะยุน" เพื่อนฝ่ายตำรวจบอกก่อนที่ผมจะนั่งบนพื้นถนนที่มีรองเท้าวางล้อมรอบเป็นวงกลม
"เดวิเธอมานั่งบนเก้าอี้ดีกว่ามา เดี๋ยวฉันก็จะไปจับโจรบ้างแล้ว"
"ไม่เป็นไร...ฉันนั่งได้และฉันก็ไม่ใช่ตำรวจจะไปนั่งได้ยังไงเล่า.."
"มานั่งเถอะน่า! เดี๋ยวเข่าเป็นแผลหรอก" คราวนี้ยุนไม่ได้พูดอย่างเดียวยังบังคับโดยการอุ้มผมมานั่งบนตักเพื่อไม่ให้ผมดิ้นอีกด้วย "ตัวเบานะเดี๋ยวนี้ กินข้าวบ้างนะคนตัวเล็ก" ถึงแม้สิ่งที่ยุนจะพูดเป็นสิ่งที่ถูกแต่เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องซ้ำเติมผมก็ได้นิ!
"..." ผมไม่ได้พูดอะไรแต่ใช้การกระทำในการมองค้อนอย่างหาเรื่องกับเขาแทน
แต่ไม่รู้ทำไมยุนกับเอามือมาปิดตาแถมยังหูแดงอีกด้วย คำพูดของผมมันไม่ได้น่ากลัวสำหรับเขาเลยหรอ
"แล้วจับกอดฉันแบบนี้ยุนจะไปจับโจรได้ยังไง?"
"ฉันเปลี่ยนใจแล้วนะ ฉันว่าอยู่กับเธอดีกว่านานๆ จะได้ทำแบบนี้" ได้ยินยุนว่าอย่างนั้นผมก็ถึงกับแปลกใจเพราะปกติตอนอยู่ที่โรงเรียนพวกเราสองคนก็นั่งกอดแบบนี้เป็นเรื่องปกติมันไม่เหมือนกับในตอนนี้หรอ
"..." ผมไม่รู้ว่าจะตอบกลับยุนว่าอะไรดีเพราะนึกไม่ออกก่อนที่จะหนุนเล่นที่อกของเขาแทน
เสียงลมหายใจจากปกติก็เริ่มอุ่นขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงเป็นกลองรัวทำเอาผมอยากจะเห็นสีหน้าของยุนในตอนนี้ว่ามันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรอ
พอเงยหน้ามองมันไม่เหมือนคนที่ตื่นเต้น แต่มันเหมือนคนที่ตัวร้อนและกำลังจะเป็นไข้มากกว่า
"ยุน..ฉันว่าเรานั่งห่างกันดีมั้ยถ้าเกิดร้อนจนเกินไปจนเป็นไข้ขึ้นมามันจะทำให้ฉันรู้สึกผิดเลยนะ"
"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เดวิ"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า! ฉันก็ไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดจะนั่งพื้นไม่ได้หรอกนะ" ผมพูดพร้อมกับพยายามที่จะฝืนลุกขึ้นเพื่อที่จะนั่งตรงพื้นแต่ยุนก็ยังจะร้องห้ามอยู่นั่นแหละ
"อย่านะเดวิ! เดี๋ยวเธอจะเห็นสิ่งที่ไม่สมควรจะได้เห็น" พอยุนว่าอย่างนั้นมันทำให้ผมอยากเห็นขึ้นมาทันทีเพราะถ้าเขาไม่พูดผมคงไม่อยากรู้มากเท่าตอนนี้
"..." ผมอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่อได้นั่งพื้นในขณะที่สายตามองไปที่เป้ากางเกงของยุนที่ตุงจนขนาดที่สามารถยกโต๊ะขึ้นมาได้นิดนึง
ผมบอกตรงนั้นของยุนสลับกับมองใบหน้าของเขาทำเอายุนถึงกับเอามืออีกข้างมาปิดหน้าแถมยังจะเลิกเสื้อมาปิดหน้าอีกตะได้มิดจนผมได้เห็นซิกแพคของเขาเป็นของแถม
น่ากินจัง...เอ๊ยไม่ใช่! น่าลูบเล่นจัง
"ยุน..ถ้าโจรทำความผิดร้ายแรงจนไม่อาจจะให้อภัยได้ แต่สามารถลดโทษได้มั้ยฉันจะทำ" ผมว่าอย่างนั้นจนยุนยกเสื้อลงแล้วมองหน้าผมอย่างมีคำถามทั้งที่หูยังแดงอยู่ก่อนที่จะเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นการกระทำของผม
และการกระทำของผมที่ว่าก็คือการจุ๊ปที่เป้ากางเกงที่เห็นเป็นลำพร้อมกับสายตาที่อ้อนวอนอยากจะเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในสุดๆ