ชาย-ชาย,รัก,ตลก,ดราม่า,ไทย,คลั่งรัก,ครอบครัว,วัยรุ่น,เพื่อน,ธงเขียว,หล่อรวย,รุ่นพี่วิศวะ,น่ารัก,ชีวิตประจำวัน,ดราม่า,โรแมนติก ,รัก,มหาลัย,วาย,YAOI,BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
'แกไม่ใช่น้องเรา ไอ้ตัวซวย'
แม่ครับ บางครั้งเด็กคนนั้นก็ฝันร้ายถึงเรื่องราวที่เคยพบพานเมื่อครั้งยังวัยเยาว์ เขาถูกพี่ชายผลักตกบันไดจนขาหักและถูกสายตาเย็นชาจากพ่อแล้วก็พี่สาวเมินเฉย
ทุกคนไม่รู้สึกผิดอะไรเลยครับ เด็กคนนั้นเสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
ผมตื่นขึ้นมากลางดึก นาฬิกาบอกเวลาตีสอง จะนอนต่อก็นอนไม่หลับเลยออกมานั่งรับลมข้างนอก
เช่าอยู่บนนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ มีพื้นที่ใช้สอยเยอะพอสมควร มีแคร่ไม้ไว้นั่งเล่น มีราวตากผ้า และสามารถปลูกต้นไม้ดอกไม้ได้ด้วย หากว่างผมว่าจะลองปลูกผักดู
ความรู้สึกหลังได้ลองใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาสักพัก... อืมมม นี่สินะคำว่าอิสระ ไม่เคยรู้สึกสบายใจเท่านี้มาก่อนเลยครับ ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ แต่จะมีติดขัดบ้างก็ตรงที่มีเงินใช้อย่างจำกัด
"ปลาวาฬ!"
กำลังซึมซับบรรยากาศเงียบสงบเป็นอันต้องสะดุ้งตกใจ หันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าเป็นหมีพูห์ยืนโบกมืออยู่อีกตึกหน้าห้องตัวเอง
เพื่อนใหม่วิ่งข้ามสะพานเชื่อมตึกตรงมาหา ท่าทางแปลกใจที่เห็นผมนั่งอยู่เวลานี้
"ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอนอีก" นั่งลงข้างกัน
"นอนแล้วแต่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ จะนอนต่อก็ไม่หลับเลยออกมานั่งเล่น ว่าแต่นายเถอะทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ"
"เพิ่งเล่นเกมเสร็จ หิวเลยว่าจะไปหาอะไรกิน ไปด้วยกันป่ะ"
"ไม่ดีกว่า"
"โหยยย ดึกขนาดนี้เพื่อนคนดีจะปล่อยให้หมีพูห์ตัวน้อย ๆ ไปคนเดียวจริงเหรออออ" ดึงมือเราไปจับพร้อมทำตาใสปิ๊ง ๆ ใส่ เว้าวอนเหลือเกินครับ
ผมถอนหายใจสุดท้ายก็ยอม ร้านสะดวกซื้ออยู่หน้าปากซอย ระหว่างทางจะพบกับความเงียบงันเคล้าเสียงเจื้อยแจ้วของเพื่อนใหม่ สองฝั่งเป็นบ้านและอาคารร้านค้าที่จะกลับมาเปิดเมื่อรุ่งเช้ามาถึง
ปากซอยมีร้านก๋วยเตี๋ยวกับข้าวมันไก่โต้รุ่งซึ่งตั้งอยู่หน้าร้านสะดวกซื้ออีกที อร่อยครับผมเคยซื้อไปกินแล้ว
ระหว่างรอก็เดินวนไปมาไม่รู้จะทำอะไร เวลานี้ยังมีผู้คนใช้ชีวิตเป็นปกติ บ้างเพิ่งเลิกงาน บ้างเพิ่งกลับมาจากการเที่ยวกลางคืน กอดคอกันเมามายมานั่งอยู่หน้าร้าน
"มึงเห็นพี่แพกซ์ไหมไอ้วิน คนเหี้ยอะไรวะแม่งโคตรฮอต ขนาดผู้ชายด้วยกันอย่างกูยังซี๊ดปาก"
"เหี้ยยยย อย่าบอกนะว่ามึงจะเปลี่ยนแนวอะไอ้โฟร์"
"ถ้าเป็นพี่เขากูก็ไม่ติดนะโว้ย ฮ่า ๆ ชอบหันตูดให้เอาสดเลย"
"อี๋! มึงนี่แม่งเหี้ยฉิบหาย แต่ก็อย่างว่าแหละฮอตเกินต้านขนาดนั้นเป็นใครก็ยอม"
"เนาะ อิจฉาว่ะ"
"เออดิ หล่อไม่พอแม่งยังโคตรรวยอีก ทำไมกูไม่ไปเกิดในตระกูลมหาเศรษฐีบ้างวะ"
"ฝันเอาเถอะเพื่อน"
คุยกันเสียงดังน่าดู ไม่รู้พูดถึงใครแต่ได้ยินหมดเลยครับ คงจะพากันกลับมาจากผับดังแถวย่านนี้ มีอยู่ที่เดียวที่เหล่าวัยรุ่นผู้รักแสงสีเสียงชอบไปกัน
สุดท้ายผมก็ตามหมีพูห์เข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ตอนแรกตั้งใจไม่ซื้ออะไร พอเข้ามาแล้วเอาสักหน่อยดีกว่า
เพื่อนตาใสสว่างไม่มีอาการเซื่องซึมคล้ายจะง่วงนอนเดินวนเวียนอยู่หน้าชั้นของกิน มีการหันมาบอกด้วยนะว่าจะไม่นอน เดี๋ยวกลับไปเปิดซีรีส์ดู มือก็หยิบเอาพวกแซนวิชแฮมชีส ข้าวกะเพรา สปาเก็ตตี้ ไส้กรอก เรียกว่าหยิบเอาทุกอย่างที่มีบนชั้นใส่ตะกร้า แล้ววนไปเอาพวกขนมขบเคี้ยวอีกหลายอย่าง ส่วนผมหยิบเอาเฉพาะของที่อยากกินแล้วไปจ่ายเงิน
...จากนั้นคนบอกว่าจะไม่นอนก็มานั่งดูซีรีส์ที่ห้องของผม
"อย่าลืมนะว่าเรามีรับน้อง" เอ่ยเตือนหน่อย
"เออน่า นายจะนอนก็นอนไป เราเปิดเสียงเบา ๆ ไม่รบกวนหรอก"
เอาเถอะ คนไม่นอนเขาว่างั้น ส่วนผมขอนอนเอาแรงดีกว่า
"เฮ้ย ๆ นั่นเขามุงอะไรกันน่ะ"
เดินมาถึงลานคณะวิศวะมีคนกลุ่มใหญ่กำลังมุงอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ด้วยความอยากรู้หมีพูห์รีบดึงแขนผมพาวิ่งไปรวมกลุ่มด้วยกัน
"นี่เธอ เขามุงดูอะไรกันเหรอ" หมีพูห์สะกิดถามเพื่อนผู้หญิง เพราะอยู่วงนอกสุดมองไม่เห็นอะไรเลย
"อ๋อ ก็วันนี้เราต้องล่าลายเซ็นจากรุ่นพี่คนดังของแต่ละคณะไง แล้วนี่พี่แพกซ์ก็กำลังแจกลายเซ็นอยู่ แต่พี่เขาจะแจกแค่สิบนาทีเท่านั้นเลยแย่งกันอย่างที่เห็น" เพื่อนผู้หญิงบอก
"หา! แต่คนเยอะมากจะทันเหรอ"
เราสองคนมองหน้ากัน ภารกิจของวันนี้นอกจากจะต้องผ่านด่านต่าง ๆ ตามคณะที่ผ่านแล้วยังต้องขอลายเซ็นจากรุ่นพี่ที่มีชื่อเสียงด้วย ต้องขอให้ครบใครไม่ครบจะโดนให้ใส่วิกผมสีทองมาเรียนหลังจบรับน้องเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
มหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นอย่างนี้แหละครับ ไม่เครียดดีผมถึงเลือกสอบชิงทุนที่นี่ไง
"เอาไงดีวะปลาวาฬ บอกไว้ก่อนว่าเราไม่อยากใส่วิกสีทองมาเรียนนะ!" คนจิ้มลิ้มโวยวาย หน้างอเอาแต่ใจอยู่เล็ก ๆ ก่อนจะทำตาสดใสปิ๊งเมื่อคิดอะไรดี ๆ ออก
"พร้อมไหมเพื่อนรัก" ไม่พูดเปล่าจับประสานมือผมไว้แน่นพลางพาลากถอยห่างจากกลุ่มคน
"พร้อมอะไร" อีกฝ่ายพาทำอะไรไอ้เราก็ทำตามอย่างงง ๆ ไม่เข้าใจสักนิด
"เออน่า เชื่อมือเราได้เลย"
หมายถึงอะไรล่ะนั่น...
"ย้ากกกกกกกกกกกกกก"
"เหวอออออ ทำอะไรเนี่ยหมีพู๊~~ "
พอถอยออกมาได้ระยะหรือไรไม่ทราบ เจ้าคนใจกล้าก็พาผมวิ่งฝ่าฝูงชนมุดเบียดเข้าไปอย่างบ้าบิ่น มือจับกันแน่นไม่ปล่อยพยายามแหวกแทรกตัวเข้าไปโดยไม่สนเสียงต่อว่าของใครหน้าไหนทั้งนั้น
"ใครเร็วใครได้จ้า!!!" เพื่อนรัก(?)ตะโกนลั่นจนทำเอาอับอายไปหมด
สุดท้ายผลจากความพยายามทำให้เราสองคนหลุดเข้ามาถึงตัวรุ่นพี่คนดังจนได้ เป็นการกระทำที่ไม่ดีแต่เพื่อเอาตัวรอดก็เข้าใจได้
หมีพูห์นี่เยี่ยมยอดจริง ๆ (ให้ท้ายเพื่อนไปอีก)
"คนต่อไป"
"นี่ครับพี่"
ด้วยความสะบักสะบอมกว่าจะตั้งสติได้ หมีพูห์ยื่นสมุดเล่มเล็กซึ่งสภาพยับเยินไม่ต่างจากเจ้าของให้ ผมจึงใช้โอกาสพักเหนื่อยสำรวจใบหน้ารุ่นพี่คนดังที่ว่า
เขาตัวสูงแล้วก็หุ่นดีมากครับ ใส่ชุดนักศึกษาแล้วให้ความรู้สึกภูมิฐานน่าเกรงขาม เสื้อสีขาวแขนยาวถูกพับขึ้นเผยให้เห็นความแข็งแรงของท่อนแขนและเส้นเลือดที่ปูดโปนไล่ลงไปถึงฝ่ามือ นาฬิกาที่สวมอยู่ก็บ่งบอกถึงฐานะได้เป็นอย่างดี
"คนต่อไป"
ส่วนหน้าตาก็... หล่อแบบไร้ที่ติ หืม? ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยให้กับความรู้สึกที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร โดยเฉพาะดวงตาร้ายกาจและริมฝีปากอิ่มแดงสดพราวเสน่ห์นั่นสามารถดึงดูดให้ผู้คนหลงไหลได้ง่าย ๆ ไหนจะจมูกโด่งเป็นสันสวย เลยไม่แปลกใจหากเขาจะเป็นคนที่มีชื่อเสียง
"คนต่อไป"
"ปลาวาฬ! เป็นอะไร รีบเอาสมุดให้พี่เขาเซ็นสิเพื่อนรัก" หมีพูห์ร้องเรียกสติ
"อะ อ้อ! นะ..นี่ครับ" เพราะมัวแต่พินิจพิจารณารูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายจึงไม่ได้ยิน
พี่เขารับไปเซ็นให้ ขณะจรดปากกาดวงตาแสนร้ายกาจนั่นก็ตวัดมองทำเอาผมสะดุ้ง เขากัดปากก่อนแสยะยิ้มพร้อมยื่นสมุดกลับมาให้ ทำเพียงแค่นี้ก็ได้รับเสียงกรี๊ดกร๊าดสนั่นลั่นทั่วบริเวณ
"ขอบคุณครับ"
จากนั้นผมกับหมีพูห์ก็พาตัวเองออกมาจากวงล้อม ก้มมองลายเซ็นแล้วกระโดดกอดกันด้วยความดีใจ หัวเราะตลกขบขันให้กับท่าเต้นประหลาด ๆ ที่เพื่อนเต้นเพื่อขอบคุณดินฟ้าอากาศซึ่งไม่เกี่ยวอะไรเลยด้วยซ้ำ
Tbc.
