ชาย-ชาย,รัก,ตลก,ดราม่า,ไทย,คลั่งรัก,ครอบครัว,วัยรุ่น,เพื่อน,ธงเขียว,หล่อรวย,รุ่นพี่วิศวะ,น่ารัก,ชีวิตประจำวัน,ดราม่า,โรแมนติก ,รัก,มหาลัย,วาย,YAOI,BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มนุษย์ทุกคนสมควรได้รับความรัก แต่มนุษย์บางคนกลับไม่เคยได้รับความรู้สึกนั้นแม้แต่ครั้งเดียว...
"น่ารักกันฉิบหายเลยว่ะ"
"ตัวกระเปี๊ยกเดียว สูงเท่าอกเองมั้ง"
"เป็นเอ็นดูอ่า~"
"พวกมึงสามคนเป็นอะไรกัน"
"มึงนั่นแหละเก็บอาการทำไม ชอบมากไม่ใช่เหรอ หืม~ หืม~" ฮ่องเต้ยื่นมือไปเกาคางเพื่อนจอมปากแข็ง
"เสือก"
"ว๊าย ๆ ไม่อารมณ์เสียน้าสุดหล่อ"
"ฮ่า ๆ ๆ ไอ้เต้แม่งโคตรตลก" พายัพหัวเราะชอบใจ อย่างว่าแพกซ์มันเก็บอาการเก่งแถมปากแข็งแบบสุด ๆ รักใครชอบใครไม่ค่อยยอมรับใจตัวเอง
"ตามึงน่ะ จ้องเหี้ยอะไรขนาดนั้น" คีทมองตาม เด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มตัวจิ๋วเท่าเมี่ยงแม่งก็น่าเอ็นดูจริง ๆ นั่นแหละ
ใครจะไปคิดว่าหนุ่มหล่อคนดังจะมานั่งเพ้อพกถึงเด็กปีหนึ่งหน้าตาน่าเอ็นดู เอาเป็นว่าอยู่ในสายตาตั้งแต่วันแรก สนใจแต่ทำเป็นไม่สนใจจนถูกเพื่อนล้อบ่อย ๆ เพราะไม่ยอมทำอะไรเสียที
ล่าสุดที่ทำเอาใจสั่นเลยก็คือเจอกันที่ห้องน้ำหลังผับ เมาน่าดูเลยนะเด็กคนนั้นน่ะ ยังดีที่พอจะมีสติอยู่บ้าง เป็นไปได้ไม่อยากให้มาเที่ยวตามที่แบบนี้เท่าไร พวกเหลือบไรมันเยอะ
"ไปทักทายสักหน่อยไหม หรือถ้ามึงไม่กล้างั้นกูเปิดให้ก่อนเอามะ" ฮ่องเต้พร้อมเสมอ ไม่ใช่แค่น้องคนนั้นที่น่ารัก เพื่อนเจ้าตัวเองก็ไม่แพ้กัน ดูซนกว่าหน่อย ๆ สเต็กเลยยย~~
ไม่รอคำตอบจากชายปากแข็ง ชายขี้เล่นลุกตรงไปทักทายที่โต๊ะก่อนใคร
"สวัสดีครับ" ทักทายเสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มบาดใจ ยืนเท้าโต๊ะในท่าที่คิดว่าเท่ที่สุด
"อุ๊ย! สวัสดีค่ะพี่ฮ่องเต้" น้องผู้หญิงทำตาโต ยกมือไหว้ใบหน้าขึ้นสีแดง
น้องอีกสองคนจึงรีบยกมือไหว้ตามเพื่อน พวกเขามองมาด้วยความสงสัย เห็นทำหน้าฉงนแล้วนึกขำ ฮ่องเต้รู้สึกเอ็นดูเจ้าหนูพวกนี้ชะมัด!
ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรเพื่อนจอมปากแข็งก็ตามมาสมทบรวมถึงคีทกับพายัพ ไอ้พวกนี้มันทนสงสัยใคร่รู้ได้ไม่นานหรอก
"มีอะไรเหรอครับ" น้องแสนซนงงงวยกับสถานการณ์ เป็นใครก็งง อยู่ ๆ รุ่นพี่พวกนี้ก็เข้ามาทักทาย รู้จักกันหรือก็ไม่
"จำหน้าได้เลยมาทักทายน่ะ" ฮ่องเต้ตอบ
"ห้ะ? อ่อ... ครับ" น้องแสนซนไม่เข้าใจสถานการณ์สักนิด
"ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ขอร่วมโต๊ะด้วยได้ไหม ยังไงก็มหา'ลัยเดียวกัน" พายัพหาทางลงให้เพื่อนจอมปากแข็ง ช่วยทุกทางให้ไอ้คนหล่อจีบเด็กกะเปี๊ยกสำเร็จ
ขณะที่คนหนึ่งปากแข็งอีกคนก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร นั่งมองคนนั้นทีคนนี้อย่างสงสัยใคร่รู้ปากก็เคี้ยวเนื้อสเต็กแก้มตุ่ย
"ก็ได้อยู่หรอกครับ แต่โต๊ะมันเล็กน่ะสิ" น้องแสนซนว่า
"งั้นย้ายไปโต๊ะพวกพี่ไหมล่ะ เดี๋ยวสั่งอย่างอื่นให้กินเพิ่ม" คีทช่วยอีกแรง เสนอทางออกโดยเอาของกินเข้าล่อ
"ปลาวาฬโอเคไหม" ถามเพื่อน
"ได้เลย ไม่มีปัญหา" เด็กน่ารักตอบ
เป็นช่วงเวลาที่ไอ้คนหล่อมีอาการเกร็งเล็กน้อย กระทั่งพวกน้อง ๆ ย้ายมานั่งร่วมโต๊ะก็เอาแต่นิ่งเงียบ ยิ่งเด็กน่ารักของมันนั่งข้าง ๆ ด้วยแล้วแทบไม่แตะอาหาร
"อันนี้อร่อยนะครับ เอาไหม"
ตายแน่ไอ้หวัง ใจเอ็งไม่รอดแน่ สามหนุ่มมองตาก็รู้ทันกันว่าเพื่อนของพวกเขานั้นมันเก็บอาการได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ
น้องปลาวาฬชวนรุ่นพี่คนดังคุยอย่างเป็นธรรมชาติ ถึงจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่เป็นไร รุ่นพี่รุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน ขณะที่อีกคนนอกจากจะไม่คิดว่าเป็นรุ่นน้องแล้วยังหวังเคลมอีกต่างหาก
"นี่ครับ" ตักไส้กรอกชีสให้รุ่นพี่ "เราชอบมากเลยครับ" ยิ้มหวานตบท้ายให้ด้วยหนึ่งที
เด็กมันจะไปรู้อะไร รุ่นพี่น่ะใจสั่นจะตายอยู่แล้วแต่หน้านิ่งมาก ทำทรงแบดบอยให้รู้ว่าแพรวพราว ซึ่งต่างจากนิสัยจริง ๆ ที่โคตรเป็นผู้ชายรักเดียวใจเดียว จริงจังกับความสัมพันธ์แบบสุด ๆ พร้อมเป็นทุกอย่างให้กับคนที่ตัวเองรัก
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะทรงนี้
"ชอบเหรอ สั่งมาอีกสิ" แพกซ์ยกมือเรียกพนักงานแล้วสั่งของชอบของเด็กคนนี้ให้ทันที รวดเร็วจนคนน้องปฏิเสธไม่ทัน
"หมีพูห์กับแครอทอยากกินอะไรเพิ่มสั่งตามสบายเลยนะ มื้อนี้แพกซ์มันเลี้ยงเต็มที่" ฮ่องเต้ว่า เจอสายตาคาดโทษจากเพื่อนซี้แต่เจ้าตัวหาได้สะทกสะท้าน
"อุ้ย! จะดีเหรอครับ อันนี้เดี๋ยวเราจ่ายเองนะครับ ไม่รบกวนดีกว่า" เด็กน่ารักว่า หันสบตาคนข้างกายที่ขมวดคิ้วเครียด
"กินไปเถอะ" เขาบอกเสียงเข้ม
เด็กน่ารักของเขาพยักหน้าไม่ดื้อดึง ถึงอย่างนั้นก็ขยันทำให้ใจสั่นโดยการจิ้มมาตรงกลางหว่างคิ้วของเขา คลึงให้คลายออกเบา ๆ
"ไม่เครียดนะครับ ราคาอาหารไม่แพงหรอก"
"ฮ่า ๆ ๆ ค่าอาหารแค่นี้ขนหน้าแข้งแพ็กซ์มันไม่ร่วงหรอกปลาวาฬ เต็มใจจ่ายสุด ๆ ด้วยซ้ำ" ฮ่องเต้จอมกวนคนเดิมหัวเราะชอบใจเสียงดัง ส่วนคนอื่น ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย
"อ่อ... หรอครับ" หันกลับมาถามเขาเพื่อย้ำให้แน่ใจ
"อืม" มือหนาจับมือน่าเอ็นดูออกแล้วกุมไว้อย่างแนบเนียน
"งั้นกินต่อได้" เด็กน่ารักอารมณ์ดี
น่ารักจริง ๆ ใจรุ่นพี่คนดังเต้นโครมครามไม่ไหวแล้ว มองมือที่ดึงออกไปอย่างเสียดาย สัมผัสอบอุ่นยังคงหลงเหลืออยู่เลย
ปลาวาฬในสายตาคนอื่นอาจไม่ได้ตัวเล็กน่ารักมากมายขนาดนั้น แต่สำหรับเขาไม่ว่าน้องมันจะทำอะไรก็น่าเอ็นดูไปเสียหมดทุกอย่าง
ความรักเป็นเรื่องแปลก มาแบบไม่มีเหตุผล แค่เห็นหน้าและได้สบตาเพียงครั้งหนึ่งก็ชวนให้ลืมไม่ลง ติดอยู่ในใจจนกลายเป็นความลุ่มหลงในที่สุด...
เวลาต่อมา
"อิ่มอร่อยสุดยอดไปเลย!!! ขอขอบคุณเจ้ามือผู้ใจดีด้วยครับ เอ้า! พวกเรากราบบบบ"
"ขอบคุณค้าบ/ค่าาาา"
รุ่นพี่สี่หนุ่มยืนหัวเราะมองเด็กปีหนึ่งต่างคณะยกมือไหว้พร้อมโค้งตัวแทบจะเก้าสิบองศา เป็นอะไรที่น่าขำขันผสมปนเปกับความเอ็นดูอยู่ในที
"ใช้ได้ ๆ แล้วนี่กลับกันยังไง ให้ไปส่งไหม" คีทถาม ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดออกมาอยู่หน้าร้านเตรียมแยกย้าย
"ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราจะเดินเล่นกันต่อ ว่าจะแวะหาขนมกินล้างปากที่ตลาดหลังห้าง" น้องแครอทบอก
"เอาไงดีพวกเรา" พายัพถามความเห็นเพื่อน หันมองหน้ากัน จะช่วยไอ้เพื่อนปากแข็งนี่ต่อดีไหม
"ได้นะยังพอมีเวลา" ฮ่องเต้ดูเวลาจากนาฬิกาที่ข้อมือ
"เหมือนกัน เอาไงแพกซ์" คีทถามความเห็นคนสำคัญ
"ยังไงก็ได้ ไม่รีบ" โอกาสมาจ่อรอขนาดนี้ ไม่ฉวยไว้ก็โง่เต็มที
"อะไรเหรอครับ" เด็กน่ารักถาม
"ตัดสินใจแล้ว เดี๋ยวพวกพี่ไปด้วยดีกว่า นาน ๆ ทีน่ะ ไม่ค่อยได้ไปเดิน" คีทบอกเสียงนุ่ม เห็นหน้าแล้วแกล้งดุไม่ลง
"ดีเลย! เพราะเรายังขาดเจ้ามือเลี้ยงหนมพอดี" น้องแสนซนชูมือขึ้นดีใจ
"ไม่เอาหมีพูห์ พี่เขาเลี้ยงข้าวไปแล้วนะ" ปลาวาฬรีบห้ามปรามเพื่อน
"นั่นดิ ใครเขามัดมือชกแบบนี้กัน" น้องแครอทบีบแก้มเพื่อนจอมยุ่ง
"โอ๊ยยยย ล้อเล่นหรอกน่า"
"เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องทะเลาะกัน เดี๋ยวรอบนี้พี่เลี้ยงเอง" ฮ่องเต้เสนอตัว
"ไม่เป็นไรครับพี่ อย่าไปฟังที่หมีพูห์พูด" เด็กน่ารักโบกมือไปมาทำหน้าไม่สู้ดี
"เอาน่า ถือว่าซื้อความสัมพันธ์ รู้จักกันแล้วก็เป็นพี่น้องกันได้ ใช่ไหมว่ะแพกซ์"
ใครเขาอยากเป็นแค่พี่น้อง เขาอยากเป็นมากกว่านั้น คาดโทษเพื่อนตัวดีอีกครั้งแล้วพยักหน้านิ่ง ๆ
"อืม ไปกันเถอะ"
Tbc.
