นี่เป็นรอบที่ 7 แล้วที่ผมวนกลับมาเล่นฉากนี้ และมันกำลังจะจบลงด้วยการที่ผมถูกฆ่าอีกครั้ง — Lucky seven ทั้งทีลองทำอะไรที่ต่างออกไปดีไหมนะ ลอง 'ยั่ว' ฆาตกรสักหน่อยดีกว่า…
แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,เกม,ติดลูป,เกมสยองขวัญ,ติดอยู่ในเกม,เกมเมอร์,ฆาตกร,ผู้รอดชีวิต,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“รัญ”
ผมหันไปตามเสียงเรียก กระเป๋าเป้ใบเล็กถูกสะพายอยู่ข้างหลัง ของด้านในส่วนใหญ่เป็นพวกขวดเก็บอุณหภูมิ โฟมล้างหน้า แปรงสีฟัน และของจุกจิก
“ครับ พี่นัท”
พี่นัทยื่นนามบัตรมาให้ ผมรับมันมาอย่างงุนงง และพออ่านดูดี ๆ ก็พบว่ามันเป็นคอนแทกต์ของร้านกาแฟที่เปิดอยู่หลังมหาวิทยาลัย
“นี่มัน…”
“ลองไปสมัครดูนะ เพื่อนพี่มันเปิดร้านกาแฟอยู่ ปกติมันทำคนเดียว แต่พอร้านยุ่งมันก็ทำไม่ทัน ถ้าตื้อหน่อยมันต้องรับรัญทำงานแน่”
“ขอบคุณครับ พี่นัท”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณพี่นัทยกใหญ่ พี่เขานี่เป็นคนดีโดยกำเนิดจริง ๆ
ผมเดินออกมาจากร้านพี่นัท ก่อนจะสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์เพื่อขับไปหลังมอ โชคดีจริง ๆ ที่หอพักของผมอยู่ทางเดียวกับร้านกาแฟเพื่อนพี่นัท
ถ้าได้งานด้วยก็แจ๋วเลย
ไม่นานรถมอเตอร์ไซค์ก็จอดลงที่หน้าร้านกาแฟ ป้ายหน้าร้านถูกเขียนด้วยตัวอักษรกราฟิกเป็นคำว่า ‘Coffee’s R’
ผมเช็กดูชื่อร้านในนามบัตรอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าเป็นร้านเดียวกันจึงเตรียมลงจากรถ แต่ยังไม่ทันที่จะดับเครื่องยนต์ คุณป้าที่เปิดร้านอาหารข้าง ๆ ก็หยุดผมเอาไว้ก่อน
“นี่หนุ่ม”
“ครับ?”
“เจ้าของร้านเขาไม่อยู่”
“อ้าว เขาไปไหนเหรอครับ”
“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ลูกเอ๊ย”
คุณป้าเงียบไปครู่หนึ่ง ในแววตาของคุณป้ามองซ้ายขวาก่อนจะกวักมือเรียกผมให้เข้าไปใกล้
“เจ้าของร้านหายไปเป็นเดือนแล้ว ไม่รู้ว่าโดนใครอุ้มหรือเปล่า”
ผมยืนสตั๊นไปชั่วครู่
“เห็นว่าสมัยอยู่มหา’ลัยมีเรื่องกับคณะอื่นบ่อย ๆ พอจบมาก็ทำตัวดีขึ้นอยู่นะ แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกคู่อริไม่ยอมจบหรือเปล่าน่ะสิ”
คุณป้าเล่าวีรกรรมอันโชกโชนของเจ้าของร้านกาแฟจนผมนึกสงสัยว่า คนที่ดูมีนิสัยโหดร้ายชอบต่อยตีแบบนั้นมาเป็นเพื่อนกับพี่นัทผู้ที่เหมือนพ่อพระได้ยังไง
“เขาว่ากันว่า มีแผลโดนฟันที่กลางหลังด้วยนะ”
คุณป้ายังคงเล่าต่อไป แต่ผมไม่อยากฟังต่อแล้วล่ะ ให้ตายสิ วันนี้เป็นวันแห่งความซวยจริง ๆ จะมาสมัครงานใหม่ แต่ก็มาเสียเที่ยวเพราะเจ้าของร้านไม่อยู่
เห็นทีผมคงต้องถามพี่นัทหน่อยแล้วว่าเรื่องที่คุณป้าเล่ามีความจริงมากน้อยแค่ไหน
“เอ่อ ขอบคุณที่บอกนะครับป้า”
ผมรีบตัดบทก่อนจะบิดมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป ขืนยังปล่อยให้ตัวเองยืนอยู่ตรงนั้น มีหวังไม่ได้กลับหอสักทีแน่ ๆ
ในที่สุดผมก็ขับฝ่าแดดอันร้อนจ้าจนมาถึงหอพัก ผมเสียเวลากับคุณป้าคนนั้นไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเลย
เฮ้อ พลังงานแทบหมด
ผมล้วงหยิบกุญแจออกไปไขประตู ก่อนจะเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวลงนอน
ตึ๊ง!
เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ ผมกดเปิดดูก่อนจะพิมพ์ตอบกลับผู้ส่งอย่างเหนื่อยใจ
[ภูมิ์วา] ไอ้รัญ คืนนี้กูไปกินงานวันเกิดเพื่อนในคณะ กลับดึกหน่อยนะ
ตามสบาย กูอยู่ของกูได้ [อารัญ]
ผมทำทีเป็นพิมพ์ตัดพ้อ แต่จริง ๆ แล้วผมกำลังหัวเราะเพราะได้แกล้งมันอยู่ ผมเป็น Introvert โดยสายเลือด ผมไม่ชอบออกไปไหน ผมชอบใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ผมรู้สึกว่าการที่ออกไปเจอคนเยอะ ๆ มันทำให้ผมเหนื่อย ซึ่งนั่นมันต่างจากไอ้ภูที่เป็น Extrovert ลิบลับ
นั่นไง มันโทรมาแล้ว คงจะคิดว่าผมโกรธล่ะสิ
“ไอ้รัญ งั้นกูไม่ไปก็ได้”
“ไอ้ภู กูล้อเล่น!”
ผมหัวเราะใส่โทรศัพท์ไปหนึ่งยกจนน้ำตาเล็ด ส่วนไอ้ภูเพื่อนรักตอนนี้ก็คงจะกำลังทำหน้าบูดอยู่
“กูไม่น่าเป็นห่วงมึงเลย”
“ก็แกล้งมึงมันสนุกดี”
“ไอ้บ้า! รู้งี้กูน่าจะทิ้งให้มึงนอนเหงาคนเดียว”
น้ำเสียงที่ปนไปด้วยความงอนของไอ้ภู
ผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะบอกมันไป
“มึงไปเถอะ กูอยู่ได้”
“มึงแน่ใจนะ”
“อืม เดี๋ยวกูว่าจะหาซีรีส์ดูสักหน่อย”
“แล้วแต่มึง ถ้ามึงไม่ไหวก็บอกละกัน กูจะได้รีบกลับ”
“โอเค”
ผมกดวางสายก่อนจะคว้าเอาสายชาร์จมาชาร์จแบตโทรศัพท์ ดูท่าคืนนี้น่าจะอีกยาวไกล เพราะปกติเวลามันออกไปข้างนอก ไอ้ภูไม่เคยกลับไวอยู่แล้ว
ตุนเสบียงดีกว่า
ผมกดสั่งอาหารผ่านแอพเดลิเวอรี่ให้มาส่งที่หอ ดูท่าคืนนี้ผมเองก็คงไม่หลับง่าย ๆ เหมือนกัน คงต้องหาอะไรทำจะได้ไม่คิดถึงแฟนเก่า…
แต่หลังจากที่เปิดซีรีส์ดูจบไปหลายตอน มันก็ไม่ได้ทำให้ใจผมสงบเลยสักนิด ไม่ว่ายังไงมันก็หงุดหงิด ภูมิ์วาพูดถูก เป็นผมเองที่ยื้อมาตลอด เพชรหมดรักผมไปนานแล้ว ที่ทนคบมาคงเป็นเพราะความสงสาร
“เฮ้อ”
ผมมองหน้าจอสว่างจ้าของคอมพิวเตอร์ผ่านแว่นตากรองแสง ตรงมุมขวาล่างของหน้าจอบอกเวลา 21.07 น.
นี่ผมดูซีรีส์ตั้งแต่เย็นจนถึงสามทุ่มเลยเหรอ เบื่อจัง เล่นเกมดีกว่า
ผมกวาดตาดูไอคอนเกมที่ขึ้นโชว์บนหน้าเดสก์ท็อป ซึ่งส่วนใหญ่มีแต่เกมยิง แต่วันนี้ผมไม่อยากเล่นเกมแนวนั้นเท่าไร ผมกดเปิด STORM ขึ้นมา ลองเลื่อนหาเกมออกใหม่ที่น่าสนใจ จนกระทั่งไปสะดุดเข้ากับเกมหนึ่ง
“Dead Trap”
ผมอ่านชื่อเกมเบา ๆ ก่อนจะกดเข้าไปดูรายละเอียด ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ไอ้แถบลดราคาสีแดงนั่นไม่ได้กระตุ้นต่อมความอยากกดซื้อของผมเลยสักนิด
ไม่เลยจริงจริ๊ง
“ค่ำคืนแห่งการเอาชีวิตรอดของนักศึกษาทั้งหกเหรอ… เป็นแนวสยองขวัญสินะ ว่าแต่ทำไมไม่มีรีวิวเลย”
ผมเลื่อนอ่านเนื้อเรื่องเกมคร่าว ๆ ก่อนจะพยายามมองหารีวิว แม้เกมจะลดราคาเยอะมาก แต่ผมก็ยังอยากอ่านรีวิวเพื่อประกอบการตัดสินใจอยู่ดี
กระทั่งผมไปอ่านข้อความของผู้พัฒนา
‘หวังว่าความเหนื่อยของพวกเรา จะทำให้พวกคุณสนุกไปกับเกม’
เท่านั้นแหละ ผมก็กดเกมใส่ตะกร้าแล้วโอนเงินไปทันทีเลย ดูท่าผมจะติดนิสัยบางอย่างของพี่นัทมาด้วยแฮะ
ทันทีที่ผมกดปุ่มดาวน์โหลดเกม ก็มีหน้าป๊อปอัปเด้งขึ้นมาพร้อมภาษาที่ไม่รู้จัก รู้ตัวอีกทีเกมมันก็ดาวน์โหลดของมันเสร็จแล้ว
“โอ้โห”
ผมอุทานออกมาเมื่อเกมเด้งหน้า Game Launcher ขึ้น
“ขนาดหน้าก่อนเข้าเกมยังน่ากลัวขนาดนี้ แล้วในเกมมันจะน่ากลัวขนาดไหนวะเนี่ย”
ผมมองหน้าจอสี่เหลี่ยมก่อนเข้าเกมที่มีรูปของตัวอย่างเกมกำลังเลื่อนเปลี่ยนไปมา
“แต่ฆาตกรดูไม่น่ากลัวเลยแฮะ”
ดูเท่เสียมากกว่า!
ผมมองภาพของฆาตกรในเกมที่เลื่อนมาก่อนจะเลื่อนเปลี่ยนเป็นรูปของผู้รอดชีวิต บางทีถ้ามันเป็นเกมแนว Multiplayer ผมอาจจะเลือกเล่นเป็นฆาตกรก็ได้ ทั้งชุดทั้งหน้ากากออกแบบมาได้โคตรเท่เหมาะสำหรับสายแฟชั่นจริง ๆ
“กับดักมีอยู่ทุกที่ จงระวังให้ดี”
สโลแกนของเกมมันไม่ดูเห่ยไปหน่อยเหรอ แต่ก็นะ มันก็ปกติของเกมแนวนี้
หืม… แพทช์ที่แล้วอัปเดตไปเมื่อเดือนที่แล้ว ส่วนแพทช์ล่าสุดเพิ่งอัปเดต วันนี้งั้นเหรอ
ผมอ่านแพทช์โน้ตตรงฝั่งซ้ายของหน้า Launcher ‘พิเศษ ซื้อเกมวันนี้ แถมฟรี DLC’
“คุ้มชะมัด แล้ว DLC ที่เพิ่มมาคืออะไรนะ”
ผมคลิกเข้าไปอ่านต่อก่อนจะพบว่าสิ่งที่เพิ่มเข้ามาคือตัวละครใหม่ ดวงตาของผมลุกวาวขึ้นอย่างตื่นเต้น เพราะโดยปกติแล้วถ้าเกมปล่อยตัวละครใหม่เข้ามา ตัวละครนั้นจะมีสกิลหรือทักษะพิเศษที่โกงกว่าตัวละครเก่า
“เจ๋ง งั้นฉันจะเล่นตัวละครใหม่นี่แหละ”
ผมมองไปที่ปุ่มเริ่มเกมเตรียมที่จะคลิกเข้าไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในหน้า Game Launcher
“แล้วปุ่มออกเกมมันอยู่ไหนวะ อืม… ช่างเถอะ”
ไม่มีปุ่มออกก็ไม่เป็นไร ค่อยกดคีย์ลัด Alt + F4 เอาก็ได้
จากนั้นผมก็จับเมาส์ก่อนจะเลื่อนเคอร์เซอร์แล้วคลิกเพื่อเริ่มเกม
แต่ใครจะรู้ล่ะว่านั่นจะทำให้ผมต้องคิดผิดที่ซื้อเกมนี้มา ทันทีที่ผมกดปุ่มเริ่มเกม หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ดับทันที ไฟทุกดวงในห้องเองก็ดับตามไปด้วย ทัศนวิสัยของผมมืดบอดจนนึกกลัวว่าจะมีมือเย็น ๆ มาจับที่แขนหรือเปล่า ผมสลัดหัวเอาความคิดสุดสยองออกไป ก่อนจะใช้หลักวิทยาศาสตร์มาคิดว่าไฟที่หอคงจะตก และหวังว่าอีกไม่นานไฟจะกลับมา
กระทั่งผมกะพริบตาอีกครั้ง ภาพตรงหน้าก็สว่างจ้า ผมนึกดีใจว่าในที่สุดไฟก็มาเสียที แต่มันไม่ใช่... เพราะสิ่งแรกที่ผมเห็นคือคฤหาสน์หลังโตแบบเดียวกับในรูปโปรโมตของเกม
ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้กำลังฝัน ผมลองหยิกแขนตัวเองไปแล้วและมันเจ็บจริง แถมยังมีรอยเล็บที่จมเนื้ออยู่ด้วย
ภาพของกลุ่มนักศึกษาทั้งหกคนตรงหน้าที่กำลังเดินหันหลังให้ผมเพื่อเข้าไปในคฤหาสน์ นับเป็นเครื่องตอกย้ำได้ดีถึงเนื้อเรื่องตอนต้นของเกม หนึ่งในนั้นหันมาโบกมือและตะโกนเรียกให้ผมรีบตามเข้าไป
จังหวะนั้นแหละ ที่ผมได้รู้ว่ามันไม่ได้มีแค่ในนิยาย อย่างไอ้เรื่องที่ว่าหลุดเข้ามาในเกมอะไรเทือกนั้น เพราะตอนนี้ผมได้หลุดเข้ามาในเกมจริง ๆ แล้ว แถมยังเป็นเกมแนวสยองขวัญอีก อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนได้ขนาดนี้
แต่เดี๋ยวก่อนนะ…
ตรงหน้าผมมีหกคน ในเนื้อเรื่องเกมผู้รอดชีวิตก็มีแค่หกคนนี่ แล้วผมที่เกินมาคือใครล่ะ?
มือทั้งสองข้างของผมเย็นเฉียบ รู้สึกชาไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะนึกย้อนถึงแพทช์โน้ตที่ผมเพิ่งอ่านก่อนเข้าเกม
อย่าบอกนะว่าผมคือ DLC
“หึหึ”
ผมหัวเราะกับตัวเองเยี่ยงคนบ้า นี่ผมเป็นผู้เล่นคนที่เจ็ดที่ได้เล่นเป็นตัวละครใหม่งั้นเหรอ
“นี่มันบ้ากันไปใหญ่แล้ว”
เอาล่ะ... จากประสบการณ์การเล่นเกมมาหลายปี เรื่องแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ผมต้องตั้งสติเข้าไว้
แต่นึกแล้วก็ขำ เมื่อกี้ผมยังอ่านสโลแกนของเกมอยู่เลย ‘กับดักมีอยู่ทุกที่ จงระวังให้ดี’ ไม่ทันไรผมก็ติดกับเกมลดราคาเข้าให้
ให้ตายสิ สมกับเป็นเกมที่มีชื่อว่า ‘Dead Trap’ ชะมัด
“:♡•♬✧⁽⁽ଘ (ˊᵕˋ) ଓ⁾⁾*+:•*∴
อารัญเป็นติ่งฆาตกรค่ะ น้องชอบตัวละครเท่ ๆ ในเกม แต่มารอดูกันค่ะ ว่าเข้าเกมไปแล้วน้องจะยังคิดเหมือนเดิมอยู่ไหม 🥹
- Multiplayer เกมโหมดผู้เล่นหลายคน สามารถร่วมเล่นเกมกับผู้เล่นคนอื่นหรือเพื่อนพร้อมกันได้
