นี่เป็นรอบที่ 7 แล้วที่ผมวนกลับมาเล่นฉากนี้ และมันกำลังจะจบลงด้วยการที่ผมถูกฆ่าอีกครั้ง — Lucky seven ทั้งทีลองทำอะไรที่ต่างออกไปดีไหมนะ ลอง 'ยั่ว' ฆาตกรสักหน่อยดีกว่า…
แฟนตาซี,ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,เลือดสาด,ดาร์ค,เกม,ติดลูป,เกมสยองขวัญ,ติดอยู่ในเกม,เกมเมอร์,ฆาตกร,ผู้รอดชีวิต,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อเล็กซ์เดินออกจากโรงรถไปพร้อมกับดัมเบลขนาดใหญ่สองอัน ผมไม่รู้ว่ามันมีน้ำหนักเท่าไร ดัมเบลคู่นั้นมันเป็นรุ่นที่สามารถปรับน้ำหนักได้และเหล็กที่ถ่วงน้ำหนักอยู่ก็มีหลายชั้นจนผมไม่กล้าแม้แต่จะลองจับ เพราะกลัวแขนตัวเองจะหักไปเพียงแค่สัมผัสมัน
ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที ผมสำรวจรอบโรงรถอีกนิดหน่อย แต่ก็ไม่พบอะไรจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่คฤหาสน์ ช่วงต้นเกมผมมัวแต่ฟาร์มของในคฤหาสน์ จนลืมไปเสียสนิทถึงเรื่องกับดักที่เกมเคยเตือนไว้ ระหว่างทางกลับผมเลยถือโอกาสมองหากับดักไปในตัว
ระยะทางสี่ร้อยเมตรแม้จะไม่ได้ไกลมาก แต่บรรยากาศที่สลัวก็ทำให้หัวใจผมเต้นอย่างหวาดหวั่น และมันยิ่งทำให้หัวใจของผมตื่นตระหนกมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นรอยเลือดบนพื้นหญ้าข้างทาง
เวรละ
แสงไฟที่ส่องทางอยู่รำไรไม่ได้สว่างมาก แต่ก็สว่างพอที่จะทำให้ผมเห็นว่ามีร่างของใครบางคนอยู่ลึกเข้าไปในป่าตรงพุ่มไม้หนา
ผมเดินเข้าไปช้า ๆ พร้อมกับเรียกเสียงเบา
“นั่นใครน่ะ”
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าอาจเป็นฆาตกร แต่ผมก็มั่นใจเหมือนกันว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่ฆาตกรจะโผล่มา
ตึกตัก ตึกตัก
รองเท้าผ้าใบที่ไม่ได้ซักมาหลายอาทิตย์เริ่มมีคราบฝุ่นและดินเปื้อนมองไม่เห็นสีเดิม ผมก้าวขาเข้าไปในพงหญ้า แต่ทว่าสิ่งที่ผมเหยียบมันกลับไม่ได้ให้ความรู้สึกนุ่มเหมือนใบหญ้า ผมยกเท้าขึ้นช้า ๆ ก่อนที่จะขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เพราะสิ่งที่ผมเพิ่งเหยียบไป… คือลิ้น
ผมเงยหน้ามองตรงไปยังพุ่มไม้ที่ผมเห็นเงาคนอีกครั้ง ทีแรกผมเห็นเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้มีเงาของใครอีกคนที่สูงกว่า ลักษณะตัวไม่ได้หนาเหมือนกับอเล็กซ์และไม่ได้สูงโปร่งเหมือนนิค
ทว่าส่วนสูงและหุ่นประมาณนั้นผมจำได้ดี เพราะผมเห็นมันมาหลายครั้งแล้ว ...เงาของฆาตกร
ผมได้ยินเสียงอู้อี้ที่พยายามจะบอกอะไรบางอย่างกับผม แต่เพราะเจ้าของเสียงถูกตัดลิ้นไปแล้วผมจึงไม่เข้าใจความหมาย
เอาไงดี จะช่วยดีไหม
ผมยืนนิ่งพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวจนได้ยินออกมาถึงนอกอก จากนั้นฆาตกรก็หันมาเห็นผมจนได้ เขาเดินออกมาโดยปล่อยตัวละครคนนั้นทิ้งไว้ ตอนนี้มันคงเปลี่ยนเป้าหมายมาล่าผมแทนแล้ว
“หนี!”
ผมตะโกนบอกใครก็ตามที่อยู่ในพุ่มไม้ก่อนที่ตัวเองจะวิ่งออกตัวไปยังคฤหาสน์ ทว่าเสียงเหล็กที่กระทบกันจากตรงพุ่มไม้ก็ทำให้ผมเข้าใจว่าฆาตกรไม่ได้ปล่อยตัวละคร แต่เพราะตัวละครผู้โชคร้ายติดกับดักจนหนีไปไหนไม่ได้ต่างหาก!
นี่มันยังไม่สี่ทุ่มเลยไม่ใช่เหรอ?
ผมวิ่งพร้อมกับหายใจอย่างกระหืดกระหอบ แวบหนึ่งที่หันกลับไปด้านหลัง ฆาตกรไม่ได้วิ่งเลยด้วยซ้ำ แต่กลับเดินมาอย่างใจเย็นพร้อมกับมีดสปาต้าโชกเลือด
ผมผลักประตูคฤหาสน์เข้ามาอย่างแรงจนเกิดเสียงดังก้อง ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า บิลลี่และไอแซคเองก็ด้วย ยกเว้นเพียงเดวิด…
เส้นเรื่องรอบนี้เปลี่ยนไปจากทุกรอบที่ผ่านมา นิคและฟินน์มองผมแปลก ๆ อเล็กซ์เองก็เช่นกัน ส่วนบิลลี่และไอแซคก็ไม่ได้ออกไปพายเรือ และเดวิด… ที่คงจะออกไปทำอะไรแผลง ๆ จนติดกับดักเข้า
“นายเอาเชือกมาทำไม?” นิคลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมองเชือกป่านในมือผม
“คือ…”
จะให้ผมตอบยังไงดีล่ะ ผมก็แค่ไปฟาร์มไอเทมเองก็เท่านั้น
“แล้วนั่นเลือดเหรอ” นิคมองพื้นหินอ่อนที่มีรอยเลือดเป็นรูปรอยรองเท้าผม
ตอนนี้ผมซวยละ
“คือว่า…”
ฉันเจอลิ้นของใครก็ไม่รู้!
หรือผมควรจะบอกแบบนั้นไปดีนะ...
“เดวิดอยู่ที่ไหน” อเล็กซ์ถามแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเข้มจนผมรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน
ให้ตายสิ เพราะผมเมินพวกเขาในตอนต้นเกม นั่นจึงส่งผลให้ความสัมพันธ์ของผมกับตัวละครคนอื่นเปลี่ยนไป แล้วยิ่งมีคนหายไปหนึ่งคน ประกอบกับมีเชือกในมือและรอยเลือดใต้เท้าของผมอีก วินาทีนั้นเองที่ผมได้รู้ว่าความเชื่อใจของผมที่มีต่อพวกเขากำลังเข้าใกล้คำว่าติดลบ
ทว่าในเสี้ยววินาทีที่สายตาของทุกคนเปลี่ยนไป มีดสปาต้าชุ่มเลือดก็พุ่งผ่านใบหน้าเฉี่ยวจมูกของผม แล้วไปปักเข้ากับบันไดกลาง ผมหันมองออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ผมลืมสิ่งสำคัญไปเลย
ฆาตกรได้มาถึงแล้ว...
ภาพของมดแตกรังกลับมาอีกครั้ง เสียงร้องโวยวายพร้อมกับตัวละครที่ต่างคนต่างแยกกันหนีไปคนละทาง บิลลี่และไอแซควิ่งขึ้นไปชั้นบน นิคและฟินน์ทุบหน้าต่างหนีออกไปพร้อมกัน ส่วนอเล็กซ์ ผมไม่รู้ว่าเขาไปทางไหน เพราะหันมาอีกทีเขาก็ไม่อยู่แล้ว
ส่วนผมน่ะหรือ หึหึ
แน่นอนว่าก็ต้องไปปลดล็อกความท้าทาย!
ผมหันไปมองฆาตกรก่อนจะทำท่าทางยียวนใส่ แล้วรีบก้าวขาขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว
“ตามมาเลย!”
มันจะต้องตามผมไปที่ห้องนอนอีกแน่นอน แต่คิดอีกที ผมไม่น่าไปกวนประสาทใส่ฆาตกรเลยให้ตายสิ ทำไมมันตามมาเร็วจังฟะ?!
ผมวิ่งขึ้นมาจนถึงชั้นสอง ขณะที่ฆาตกรตามมาติด ๆ มันแทบไม่ได้วิ่งเลยด้วยซ้ำ แต่กลับเดินไวมาก ผมเห็นหลังของบิลลี่และไอแซคเลี้ยวไปทางห้องหนังสือ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเกมรอบก่อน
แล้วทำไมห้องของบิลลี่และไอแซคถึงมีไฟเปิด?
ตุบ ตุบ
เสียงรองเท้าบูตกระทบกับพื้นไม้ของบันไดทำเอาใครก็ตามที่ได้ยินต้องใจเต้นระส่ำด้วยความตื่นกลัว ผมมองผ่านเงาสะท้อนของหน้าต่าง ฆาตกรใกล้เข้ามาขึ้นทุกทีแล้ว
วิ่ง! ตอนนี้ผมต้องวิ่งให้เร็วที่สุด!
เสียงฝีเท้าหนักจากด้านหลังกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฆาตกรนั่นมันไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือยังไง ขาของผมมันอ่อนเปลี้ยไปหมดแล้ว แม้ผมจะเคยวิ่งหนีฆาตกรมาหลายรอบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กล้ามเนื้อขาของผมมันแข็งแรงขึ้นเลยสักนิด
ขาสองข้างอ่อนล้าจนแทบวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่โชคดีที่ผมเคยเล่นผ่านตรงนี้มาแล้ว เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสาม หากเลี้ยวขวาวิ่งผ่านโถงทางเดินไปจนสุดทางก็จะเจอห้องของผม แต่ปัญหาคือไอ้คฤหาสน์บ้านี่มันดันกว้างมากเลยน่ะสิ ขืนยังชักช้าอยู่แบบนี้ มีหวังท้องของผมคงได้เป็นรูก่อนแน่
ชั้นสามแล้ว!
ผมเลี้ยวขวาจากนั้นตรงเข้าไปยังห้องของตัวเอง มาถึงฉากนี้ถ้าผมเข้าไปหลบใต้เตียง ฆาตกรจะหาผมไม่เจอ
ทันทีที่เข้ามาในห้องนอนได้ ผมรีบมุดตัวเข้าไปหลบใต้เตียงทันที โชคดีที่ผมตัวเล็กจึงสามารถเข้าไปซ่อนได้สบายแม้ใต้เตียงจะต่ำมากแค่ไหนก็ตาม
ผมนอนนิ่งอยู่ใต้เตียงขนาดคิงไซส์ หัวใจยังเต้นระรัวอยู่จากการวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อครู่ ตอนนี้ผมต้องปรับจังหวะการหายใจให้เย็นลง
ตึก ตึก ตึก
ไม่รู้ว่าเสียงหัวใจของผมหรือเสียงจังหวะก้าวเดินของฆาตกรใครจะดังกว่า เล่นมาถึงฉากนี้ทีไร มันต้องระทึกทุกทีเลยสิน่า
รองเท้าบูตสีดำมันเงาที่เปื้อนไปด้วยเลือดกำลังก้าวเข้ามา ขากางเกงยีนสีสนิมมีคราบเลือดที่เริ่มแห้ง
ให้ตายเถอะ เห็นกี่ครั้งก็ยังเสียวสันหลัง
ฆาตกรกำลังเดินไปรอบ ๆ เตียง ตอนนี้ผมต้องหายใจให้เงียบที่สุด เพราะถ้าเสียงดังขึ้นมาล่ะก็ ผมจะถูกดึงขาออกไป และถูกมีดเล่มใหญ่ในมือของฆาตกรปักเข้าที่คอหอย...
มันกำลังเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้ว อดทนอีกนิดนะ อารัญ
ฆาตกรเปิดตู้เสื้อผ้าออกช้า ๆ ก่อนที่จะใช้มีดฟันชุดทุกชุดด้านใน
เหอะ ๆ ไม่อยากจะคิดถึงรอบที่ผมเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้าเลย มันเป็นความทรงจำที่ไม่ค่อยดีเท่าไร ผมถูกรีเซตเพราะโดนฟันแบบเสื้อผ้าที่กำลังห้อยต่องแต่งแบบนั้นแหละ
ฆาตกรเดินออกจากประตูไปแล้ว จากนั้นกุญแจก็จะโผล่มาในลิ้นชักราวกับเสกมาได้ คราวนี้ผมออกไปได้แล้วล่ะ
เท่านี้ก็เรียบร้อย สำเร็จความท้าทาย!
ผมเขยื้อนตัวออกมาจากใต้เตียงอันคับแคบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงเพราะความเหนื่อยล้า การที่ต้องหนีฆาตกรทุกรอบนี่มันเหนื่อยเอาเรื่อง และเตียงที่เบาะนุ่มแบบนี้ก็เป็นอะไรที่ดึงดูดให้คนต้องล้มตัวลงนอน
เฮ้อ...
แต่แล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างได้ ร่างกายสะดุ้งโหยงรีบดีดตัวเองให้ลุกออกจากเตียง
“เวรละ”
ผมลืมไปเสียสนิทเลย ผมเคยเล่นผ่านฉากนี้มาก็จริง รอบที่แล้วผมทิ้งตัวนอนบนเตียงหลังจากเก็บกุญแจ รอบนี้เองก็เช่นกัน แม้ว่าจะยังไม่ได้เก็บกุญแจก็ตาม แต่เพราะการทิ้งตัวลงบนเตียงจะทำให้เกิดเสียง และด้วยสภาพแวดล้อมในคฤหาสน์ที่เงียบมาก ฆาตกรจะต้องได้ยินอย่างแน่นอน
เสียงลงน้ำหนักของบูตหนากลับเข้ามาอีกครั้ง ฆาตกรตัวสูงสวมหน้ากากสีดำที่มีลวดลายแปลก ๆ ปิดบังใบหน้า เรือนผมสีดำถูกจัดเป็นทรงจนผมสงสัยว่าฆาตกรเอาเวลาที่ไหนไปจัดแต่งทรงผม เสื้อแจ็กเกตตัวหนาสีเขียวเข้มมีฮู้ดขนเฟอร์สีขาวที่บางส่วนถูกย้อมจนมีสีแดงแซม และเสื้อคอกลมตัวในสีดำ
ให้ตายเถอะ อารัญ ทำไมนายถึงไม่จำว่าห้ามนอนบนเตียง
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งหงุดหงิด ทำไมผมต้องมาตายที่ห้องตัวเองทุกรอบเลย!
ฆาตกรกำลังเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆ ผมถอยหลังจนขาชนกับเตียง ทำให้ตัวเองล้มหงายหลังลงไปนอนในที่สุด มีดในมือฆาตกรถูกยกขึ้นพร้อมที่จะปักลงมากลางอก แต่แล้วสมองของผมก็คิดอะไรประหลาด ๆ ได้
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว Lucky Seven ทั้งที ลองทำอะไรที่ต่างออกไปดีไหมนะ
เท่านั้นแหละ เท้าตัวดีของผมก็ยกขึ้นไปแตะหว่างขาของฆาตกร...
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? อีแบบนี้จะไม่ยิ่งถูกฆ่าเร็วขึ้นหรือไง?!
จู่ ๆ ฆาตกรก็ชะงักไปเมื่อถูกฝ่าเท้าอันเนียนนุ่มของผมลูบตรงจุดนั้น คนตรงหน้าลดมีดลงก่อนจะวางเข่าขึ้นมาบนเตียงจนเตียงยวบลงไปตามน้ำหนัก ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขากำลังคร่อมตัวผมอยู่
เยี่ยม! มันไม่ได้จะฆ่าผมแล้ว เอาล่ะ! ทีนี้ผมจะทำอะไรต่อดี
“นี่”
ไม่รู้นึกครึ้มอะไร ผมถอดเสื้อคลุมสเวตเตอร์ตัวนอกออก ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาเม็ดบนออกสามเม็ด
“จะฆ่าฉันจริงเหรอ”
ผมทำเสียงออดอ้อนก่อนจะแหวกคอเสื้อของตัวเองออกจนเห็นผิวพรรณขาวเนียนที่ผมภูมิใจ
ฆาตกรตัวแข็งทื่อไปเลย วิธีของผมได้ผลแฮะ
ผมยิ้มมุมปากอย่างได้ใจ ไม่น่าเชื่อว่าการ ‘ยั่ว’ ฆาตกรแบบนี้มันจะช่วยชีวิตของผมได้
มือแกร่งปักมีดลงบนเตียงห่างจากหัวของผมไปไม่กี่เซนติเมตร จังหวะนั้นแหละที่ผมคิดว่าจะให้ฆาตกรเล่นตามเกมของผมอีกสักหน่อย จากนั้นผมจะคว้ามีด แล้วชิงฆ่าฆาตกรเสีย เกมจะได้จบลงสักที
ผมส่งยิ้มที่คิดว่ายั่วที่สุดออกไป
ฆาตกรยกมือขึ้นไปจับที่หน้ากาก ก่อนจะถอดมันออกช้า ๆ
นี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องจริง ๆ นอกจากจะจบเกมได้แล้ว ผมยังจะได้รู้ตัวจริงของฆาตกรด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เร็วเข้าสิ! รีบถอดหน้ากากออกเร็วเข้า ผมรอดูหน้าของฆาตกรไม่ไหวแล้ว!
แต่แล้วใบหน้าที่ปรากฏออกมากลับทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแปลก ๆ นี่ฆาตกรมันจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้เลยเหรอ
ฆาตกรที่เพิ่งจะเผยตัวตนฉีกยิ้มที่ไม่ได้ใจดีเหมือนกับหน้าตา ก่อนจะหัวเราะในลำคอ แล้วพูดประโยคที่ทำให้ผมต้องช็อกไปมากกว่าเดิม
“นี่มัน NPC โลกไหนวะเนี่ย”
“:♡•♬✧⁽⁽ଘ (ˊᵕˋ) ଓ⁾⁾*+:•*∴
เอ๊ะ?!
