"ระหว่างเป็นผู้พิพากษากับเป็นเมียผู้พิพากษาอันไหนเป็นง่ายกว่ากันคะ?" "...เอาเวลาที่จีบฉันไปอ่านหนังสือจะดีกว่าไหม..."
ผู้แต่ง
Dogsmileเรื่องย่อ
"ระหว่างเป็นผู้พิพากษากับเป็นเมียผู้พิพากษาอันไหนเป็นง่ายกว่ากันคะ?" "...เอาเวลาที่จีบฉันไปอ่านหนังสือจะดีกว่าไหม..."
รัก,ชาย-หญิง,ยุคปัจจุบัน,ไทย,ผู้ใหญ่,nc,เย็นชา,เด็กฝึกงาน,ผู้พิพากษา ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก
"ระหว่างเป็นผู้พิพากษากับเป็นเมียผู้พิพากษาอันไหนเป็นง่ายกว่ากันคะ?" "...เอาเวลาที่จีบฉันไปอ่านหนังสือจะดีกว่าไหม..."
ภายใต้แสงไฟสีวอร์มโทนที่ช่วยเติมเต็มความอบอุ่นให้ห้องอาหารที่ยังคงตกแต่งด้วยโทนสีดำซึ่งยังคงเอกลักษณ์ความเย็นชาของคิณณ์ ห้องที่ควรให้บรรยากาศอึมครึมแต่กลับสัมผัสไม่ได้ถึงถึงมืดมนเลยสักนิด กลับกันแล้วอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและกลิ่นอายแห่งความรักที่แผ่ซ่านจากคนทั้งสอง
บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมอย่างเรียบร้อย มีต้มยำทะเลร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ผัดสายบัวที่ดูสดใหม่ ปลาทอดกรอบสีเหลืองทอง แต่อาหารแทบทั้งหมดบนโต๊ะนั้นยังคงวางอยู่อย่างไม่พร่องไปสักนิด เหตุเพราะหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าเขานี้ตักเพียงข้าวต้มถ้วยเล็กที่เขาสั่งเพิ่มมาใหม่เข้าปากเท่านั้น
“สั่งมาเยอะแบบนี้พี่จะกินหมดเองหรือเปล่าคะ” หญิงสาวอดจะเย้าแหย่คนตรงหน้ามิได้ เมื่อเห็นอาหารที่ชายหนุ่มตั้งใจสั่งมให้เธอแต่กลับลืมไปเสียว่าเธอนั้นเจ็บกรามจนไม่สามารถทานของต้องใช้กำลังในการขบเคี้ยวได้
“พี่ขอโทษค่ะ ตัวเล็กจะอิ่มไหมกินแต่ข้าวต้ม” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างรู้สึกผิดเมื่อคนรักไม่อาจทานของชอบได้
“อิ่มสิคะข้าวต้มเยอะขนาดนี้ หนูทายไม่หมดหรอกค่ะ” ถึงแม้ว่าในใจลึกๆ จะอยากลองชิมอาหารอย่างอื่นบ้าง เพราะอาหารที่เรียงรายตรงหน้าล้วนเป็นของโปรดของเธอทั้งสิ้น แต่เธอเจ็บกรามอยู่แบบนี้คงทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทน
ระหว่างมื้ออาหาร คิณณ์ยังคอยดูแลเธออย่างดี ไม่ว่าจะแกะเนื้อปลาทอดเฉพาะส่วนนิ่มให้แก่เธอ หรือแม้กระทั่งตักน้ำซุปที่พอจะช่วยให้เธอทานได้ง่ายขึ้น และคอยถามไถ่อยู่เสมอ
“พอทานได้ไหมคะคนดี” คิณณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าคมโน้มตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ดวงตาคู่คมจับจ้องใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอาใจใส่
“อร่อยมากค่ะ พี่ก็ทานบ้างสิคะอย่ามัวแต่ดูแลหนูจนลืมทานข้าวสิ” ลัลน์ตอบเสียงค่อยพร้อมกับอมยิ้มบางๆ แม้จะยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อยเวลาขยับกราม แต่หัวใจกลับรู้สึกพองโตเมื่อได้ยินคำเรียกขานอ่อนหวานและท่าทีออดอ้อนของเขา
“พี่ดูแลดีขนาดนี้มีรางวัลให้พี่ไหมคะ” สายคมแพรวพราวจับจ้องใบหน้าหวานแดงระเรื่อแต่ยังคงซูบเซียว
“คนบ้า! ทานข้าวไปเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับทำหน้าบึ้งน้อยๆ แต่แก้มที่ขึ้นสีแดงเรื่อทำให้คำพูดของเธอขาดความน่าเกรงขามไปเสียสิ้น
“หึๆ” คิณณ์หัวเราะในลำคอพลางจ้องมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มหน้าทานอาหารในส่วนตัวเองไป ตอนนี้เขาจะปล่อยเธอไปก่อนแต่คืนนี้เขาขอทบต้นทบดอกรางวัลเขาหน่อยแล้วกัน
เมื่อมื้ออาหารอันแสนอบอุ่นจบลง ชายหนุ่มไม่รีรอให้คนตัวเล็กได้ขยับลุกจากโต๊ะไปเก็บจานเสียด้วยซ้ำ เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับเอื้อมมือรีบเก็บจานชามทั้งหมด
“หนูกินยาแล้วไปอาบน้ำรอพี่นะคะ” คิณณ์พูดเสียงนุ่ม แต่ทว่าแฝงไปด้วยความหนักแน่นที่ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ค่ะ พี่ล้างเอง” ลัลน์ทำท่าจะค้าน แต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ชายหนุ่มก็รีบตัดบททันควัน พร้อมเดินตรงไปยังอ่างล้างจาน ไม่หันกลับมาให้เธอได้ทักท้วงอีก
“ทำตัวให้หลงเก่งจริงๆ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างอึ้งๆ ก่อนถอนหายใจเบาๆ เสียงน้ำจากก๊อกที่เขากำลังล้างจานดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะประสานกับเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแผ่วๆ ทว่าหนักแน่นอยู่ในอก สุดท้ายแล้วเธอคงหลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วจริงๆ
หลังจากดื่มยาตามที่ชายหนุ่มจัดเตรียมไว้ให้ ลัลน์ลุกขึ้นกระโจมอกด้วยผ้าขนหนู เดินเข้าห้องน้ำที่ดูสะอาดสะอ้านจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นของผู้ชาย ขณะที่เปิดประตูเข้าไปกลิ่นอ่อนๆ ของกุหลาบและวนิลาก็ลอยมาต้อนรับ ทำให้เธออดยิ้มออกมาไม่ได้ สายตาเหลือบไปเห็นอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นเต็มอ่าง พร้อมฟองสบู่นุ่มฟูลอยฟ่องและกลิ่นหอมจางๆ ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย หญิงสาวอมยิ้มกับตัวเองอย่างอดไม่ได้ นี่เขาถึงขั้นเตรียมอ่างน้ำไว้ให้เธอเลยหรือ ใส่ใจแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กๆ แบบนี้ ใครจะไปใจแข็งไม่รักลงกัน
ขาเรียวสลวยค่อยๆ ก้าวลงอ่างน้ำ ความอุ่นของน้ำและกลิ่นกุหลาบผสานวนิลาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน ความเครียดและความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันค่อยๆ คลายออกทีละน้อย แต่แล้วคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน เมื่อนึกได้ว่ากลิ่นสบู่ที่ลอยอบอวลอยู่ในห้องน้ำนี้...มันเป็นกลิ่นกุหลาบและวนิลา
"กลิ่นของผู้หญิงนี่" ลัลน์พึมพำกับตัวเองหัวใจกระตุกวูบหนึ่ง นี่มันไม่ใช่กลิ่นที่ผู้ชายปกติทั่วไปจะใช้กันสักหน่อย แล้วทำไมเขาถึงมีกลิ่นแบบนี้ในห้องน้ำได้?
ความสงสัยเริ่มเกาะกุมในใจ แต่ในอีกมุมหนึ่งเธอก็พยายามตัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป เขาอาจจะแค่เตรียมไว้เพราะรู้ว่าเธอมา หรือบางทีเขาอาจจะเคยเตรียมไว้สำหรับใครบางคนก่อนหน้าเธอก็เป็นได้ หญิงสาวสะบัดหัวเบาๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านที่เริ่มก่อกวนจิตใจ ก่อนจะเอนตัวลงในอ่างน้ำ ปล่อยให้ความอุ่นของน้ำและกลิ่นหอมละมุนช่วยปลอบประโลมร่างกายและจิตใจให้สงบลง มือเรียวลูบไล้ฟองสบู่ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำเล่นเบาๆ ขณะปล่อยให้เวลาค่อยๆ เดินไป
เสียงน้ำกระเพื่อมเบาๆในอ่าง ดั่งดนตรีบรรเลงคลอขับกล่อมให้เธอผ่อนคลายจากความตึงเครียดและความเหนื่อยล้าทั้งปวง ลัลน์เคลิบเคลิ้มไปกับความสบายที่โอบล้อม จนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเปิดประตูห้องน้ำ ชายหนุ่มในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดก้าวเข้ามาใกล้โดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว ก่อนที่ร่างกำยำนั้นเอื้อมมือใหญ่แตะไหล่บอบบางแล้วนวดคลึงเบาๆ
“อ๊ะ! พี่คิณณ์เข้ามาได้ยังไงคะ” ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเขาอย่างตกใจจนดวงตากลมโตเบิกกว้าง ใบหน้าค่อยๆร้อนผ่าวขึ้นด้วยความเขินอายเมื่อเธอเปลือยร่างอยู่คนเดียว ถึงแม้ว่าจะมีฟองสบู่เต็มอ่างบดบังเรือนร่างขาวผ่องของเธอก็ตาม
“ห้องพี่ พี่ก็เข้ามาได้สิคะ” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากแต่ดวงตาคมกลับแพรวพราวอย่างเจ้าเล่ห์เป็นสัญญาณเตือนว่าอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้เธออาจจะถูกราชสีห์หนุ่มตรงหน้านี้ขย้ำเธอเป็นแน่แท้
“งั้นหนูกลับห้องตัวเองก็ได้ค่ะ” คนน้องขู่ฟ่อเมื่อชายหนุ่มยกอภิสิทธิ์ของตนขึ้นอ้างกับเธออย่างหน้าไม่อาย
“ไม่เอาค่ะ เราตกลงกันแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน” คิณณ์ปฏิเสธเสียงหนักแน่น ยืนกรานอย่างสื่อเป็นนัยว่าจะอาบน้ำกับเธอให้ได้
“ถ้าอย่างนั้นพี่ออกไปก่อนค่ะ หนูขออาบน้ำก่อน” เสียงหวานเอ่ยอย่างเว้าวอนชายหนุ่มตรงหน้า ขอเธออาบน้ำเหมือนคนปกติทั่วไปก่อนได้ไหมค่อยมาหื่นใส่เธอทีหลัง
“ขอพี่อาบด้วยไม่ได้หรือคะ มันเปลืองทรัพยากรโดยใช่เหตุรู้ไหม” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลางเอนตัวเข้ามาใกล้อย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับการกระทำนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดา
“พี่เป็นพวกอนุรักษ์นิยม?” ลัลน์เลิกคิ้วเอียงคอมองชายหนุ่มที่ตอนนี้ได้ย้ายมายืนข้างเธอแล้ว
“เปล่า แค่หาเรื่องจะอาบน้ำกับเมีย” ไม่ว่าเปล่าชายหนุ่มถอดชุดคลุมออกอย่างไม่อาย เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้น แผ่นอกกว้างปรากฏขึ้นสู่สายตา ผิวสีน้ำผึ้งที่ดูอบอุ่นนั้นชวนให้สัมผัส มัดกล้ามเนื้อที่เรียงตัวอย่างสมส่วนราวกับคนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เธอได้แต่คิดและสงสัยว่าเขาเอาเวลาไหนไปดูแลตัวเองกันแน่
กล้ามอกที่นูนเด่นประกอบกับไหล่กว้างและเส้นเอ็นชัดเจนตรงกระดูกไหปลาร้าทำให้ชายหนุ่มดูทรงพลังและน่าเกรงขามเป็นสิ่งที่หญิงสาวไม่อาจหลีกเลี่ยงได้มักจะเผลอสายตามอง แม้พยายามเบือนหน้าไปทางอื่นก็ตาม สายตาไล่ลงมาขนเพชรซึ่งปกคลุมลำบุรุษเพศที่กำลังนิ่งสงบทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลก ที่ในตอนนี้เริ่มทำการผงกหัวทักทายเธออีกครั้งอย่างสนิทชิดเชื้อ
ลัลน์ถึงกับกลืนน้ำลายลำบากเมื่อเห็นความใหญ่โตนั้น ถึงแม้ในตอนนี้จะยังขยายตัวไม่เต็มที่ก็ตาม แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาเธอรู้สึกเจ็บแปล๊บที่กรามของตัวเอง ใบหน้าหวานยิ่งเห่อร้อนเมื่อไม่ชินที่จะต้องเห็นของสงวนของเขา มือบางกอบกุมบริเวณสันกรามตัวเองทันที
ชายหนุ่มเห็นแววตาอึกอักและใบหน้าขยาดของร่างบางที่พยายามจะไม่สบตาเขา จึงกระตุกยิ้มบางเบาที่มุมปาก แววตาคมฉายชัดถึงความหื่นกระหายก่อนที่เขาจะก้าวขาแกร่งลงอ่างน้ำอย่างมั่นใจ หญิงสาวเผลอกลั้นลมหายใจ รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นโครมครามเสียงดังจนกลบเสียงน้ำกระเพื่อมเห็นทีคราวนี้เธอคงจะไม่รอดเสียแล้ว