ใครจะรู้ว่า พี่ว๊ากสุดโหดอย่างเขา จะหลงรักรุ่นน้องสาวคนนี้ได้ใครจะรู้ว่า พี่ว๊ากสุดโหดอย่างเขา จะหลงรักรุ่นน้องสาวคนนี้ได้
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ยุคปัจจุบัน,รั้วโรงเรียน,วิศวะ,เดือนวิศวกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ภายในโรงยิม ที่เป็นสถานที่ซ้อมเชียร์ของเด็กวิศวะ บรรยากาศการซ้อมเชียร์เต็มไปด้วยเสียงว๊ากบ้าง เสียงตะโกนแนะนำตัวบ้าง เสียงร้องเพลงบ้าง ตามที่พวกรุ่นพี่จะสั่งให้น้องทำ เหล่าบรรดาพี่ว๊ากยืนเรียงหน้ากระดานอยู่บนเวที โดยมีเฮดว๊ากยืนอยู่ตรงกลางคอยมองน้องๆ ซ้อมเชียร์อยู่
"เห้ย อาร์ทเห็นน้องที่มึงจะเอามาเป็นดาวป่ะ น้องแม่งทำผิดหลายทีแล้วนะ" รองเฮดว๊ากผมมันกระซิบบอก
"อืม เห็นอยู่"
"แล้วทำไมไม่สั่งหยุดแล้วซ่อมน้องมันว่ะ ถ้าปล่อยแบบนี้ พวกรุ่นพี่มาเห็นพวกเราจะซวยเอานะ"รองเฮดว๊ากมันบอกออกมา
"มึง ช่วยใจเย็นๆ แล้วอยู่เฉยๆ เดี๋ยวกุจัดการเอง หน้าที่กุ กุรู้ดีว่าต้องทำไร"
"เออ แล้วแต่มึงอ่ะ"
ผมรู้ว่ารองเฮดว๊ากผมมันไม่พอใจที่มีน้องทำผิดแล้วผมไม่ยอมซ่อมน้อง แต่ผมมีเหตุผลมากพอที่จะไม่สั่งให้น้องหยุด แล้วซ่อมน้อง ซ่อมเสร็จแล้วกลับไปซ้อมต่อ ผมมองว่าวิธีนี้มันไม่เวิร์คเท่าไหร่ ด้วยเวลาที่มีจำกัด ของตัวแทนดาว-เดือนที่ต้องไปซ้อม ถ้าผมไม่ปล่อยให้น้องมันรันจนจบเพลง มีหวัง น้องมันซ้อมไม่ทันคนอื่นชัวร์ ผมยืนมองน้องๆรันเพลงเชียร์ตั้งแต่ต้นจนจบ เพื่อดูว่าน้องๆยังทำตรงไหนผิดกันอยู่บ้าง หลังจากที่น้องๆรันเพลงเชียร์จบ ผมก็ให้น้องๆ นั่งพัก แล้วเรียกพี่เชียร์ กับพวกว๊ากที่ยืนดูน้องอยู่มาคุยเพราะถ้าจะให้เพราะมองคนเดียว ก็คงมองเห็นไม่หมด ไม่สิ เพราะผมมัวแต่มองปลายอยู่ ถ้ามองภายนอก หรือมองผ่านๆ ปลายจะเป็นคนสวย ที่มีเสน่ห์มาก แต่ใครจะรู้ว่าจริงๆยัยนี่เปิ่นสุดๆ แถมยังชอบแกล้งเป็นเด็กๆ แค่ท่าเพลงเชียร์เบสิค ยัยนี่ยังทำผิดอยู่เลย ผมยังสงสัยอยู่เลย ว่าผมกับนาวเลือกคนมาเป็นดาวถูกคนใช่ไหม
"อาร์ททำไมมึงยังไม่ซ่อมน้อง น้องทำท่าเชียร์กันผิดเยอะมากนะเว้ย"
"นั้นดิ โดยเฉพาะน้องปลายอ่ะ ตัวทำผิดเลย"
"อ่ะๆ พวกมึงจำกันได้ใช่ไหมว่าน้องทำผิดท่าไหนบ้าง"
"เราจำได้"เฮดพี่เชียร์เอ่ยตอบอาร์ท
"อ่ะ งั้นตอนเย็นพี่เชียร์สอนน้อง ท่าที่น้องยังทำผิดอยู่นะ ส่วนของเช้านี้ ที่กุไม่เบรกซ่อมน้อง เพราะ ตัวแทนดาว-เดือนมีเวลาซ้อมเชียร์ไม่เท่าเพื่อนน้องคนอื่นๆ กูแค่อยากให้ อย่างน้อยเวลาน้องมันโดนพวกรุ่นพี่เทส มันทำจนจบเพลงได้ ถึงจะผิด แต่กุว่าพวกพี่แม่งน่าจะโอเคกว่าทำไม่จบเพลงนะ เข้าใจเหตุผลกุยัง"
"แล้วทำไมไม่บอกพวกกุแต่แรกว่ะ"
"เพราะกุอยากให้พวกมึงจับผิดน้องต่อไม่ไปไง ถ้ากุซ่อม มึงก็จะปล่อยน้องมันผ่านไป ทั้งทีจริงๆอาจจะยังทำผิดอยู่"
"แล้วตกลงเช้านี้มึงจะซ่อมน้องไหม"
"ซ่อมแต่พอให้รู้ว่าทำผิดก็พอ ในฐานะที่มึงเป็นรองเฮดว๊าก เช้านี้น้องทำผิดเท่าไหร่ มึงจะซ่อมเท่าไหร่ก็เอาตามที่สมควร"
เช้านี้ผมยกหน้าที่ซ่อมให้รองผมทำ เพราะผมไม่อยากซ่อมน้องบ่อย ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะรู้ว่าผมโหดขนาดไหน หลังจากที่ผมประชุมกับพวกพี่เชียร์และพวกว๊ากเสร็จ ผมก็เดินมานั่งกับเพื่อนสนิทสองตัวของผม ผมเดินมายังไม่ทันได้นั่งพัก พวกมันก็เอ่ยปากแซวผมก่อนเลย
"นนเพื่อนรัก มึงเห็นเหมือนที่กุเห็นไหมว่ะ"
"เห็นไรว่ะเพื่อนม่อน"
"ก็เห็นว่า เพื่อนอาร์ทสุดที่รักของพวกเราเนี้ย จ้องน้องปลาย ตานี่ไม่กระพริบเลยไง" ชิม่อนมันแซวผม
"อ่อ กุเห็น"
"พวกมึงพูดเหี้*ไรกัน ที่กุจ้องเพราะน้องแม่งทำผิดเยอะที่สุดในรุ่น" ผมรีบปฏิเสธพวกมันออกไป
"ว่ะ เพื่อนอาร์ท เพื่อนรู้ได้ไงครับว่าน้องทำผิดเยอะที่สุด"
"ก็กุยืนอยู่บนเวที ก็ต้องเห็นเป็นธรรมดา"
"หรอเพื่อน อ่ะๆ พวกกุ สองคน จะพยายามเชื่อมึงและกัน"
"กุไม่คุยกับพวกมึงและ กุไปช่วยนาวดีกว่า"
"อ่ะ เพื่อนเรามันเขินแล้วหนีไปเลยว่ะนน"
ผมเดินหนีมันสองคนมาหามะนาวที่ยืนอยู่ที่จุดปฐมพยาบาล
"มีไรให้อาร์ทช่วยไหม นาว"
"ไม่มีอ่ะ แล้วทำไมอาร์ทไม่ไปพักอ่ะ"
"เราเบื่อฟังใอ่สองคนนั้นพูดเพ้อเจ้ออ่ะ เราเลยหนีมาหานาวแทน"
"อ่อ งั้นอาร์ทนั่งอยู่นี่ก็ได้ วันนี้ไม่น่ามีใครเป็นอะไรหรอก"
ระหว่างที่ผมนั่งคุยกับนาวไปเรื่อย น้องปี 1 กำลังถูกเพื่อนผมซ่อม ที่ซ้อมเพลงเชียร์ผิดอยู่ เท่าที่ผมดู มันซ่อมด้วยความสมเหตุ สมผล ไม่มากจนน้องไม่ไหว ผมเลยไม่ได้สนใจ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครเป็นอะไรด้วยซ้ำ ผ่านไปสักพักผมได้ยินเสียงความวุ่นว่าย ผมมองไปยังกลุ่มปี 1 ที่พากันมุงดูอะไรสักอย่างอยู่
" นาว ๆ ๆ " เสียงใอ่ม่อนที่วิ่งมาเรียกมะนาว
" มีอะไรม่อน เกิดอะไรอ่ะ น้องมุงดูอะไรกัน "
" น้องปลายเป็นลมอ่ะ ไปดูหน่อยดิ "
" แปบนะ นาวเอากระเป๋าพยาบาลก่อน "
" นาว ม่อน เดี๋ยวพาน้องออกมาที่ไม่มีคนมุงก่อน ถ้าดูแล้วอาการไม่ดี พาไปที่ห้องพยาบาลคณะเลยนะ " ผมบอกกับนาวและใอ่ม่อนเสร็จก็เดินตรงไปหน้าแถว เพื่อจัดการ กับน้องปี 1 ที่ยังยืนมุงดูเพื่อนอยู่
" พวกมึงไปพักเหอะ กุจัดการพวกน้องเอง " ผมเดินไปถึงหน้าแถว แล้วบอกให้เพื่อนที่อยู่หน้าแถวตอนแรกไปพัก
" ปี 1 ทุกคนเงียบ กลับเข้าแถวตัวเอง เหลือแค่น้องที่ประคองเพื่อนไว้ " ผมตะโกนสั่งออกไป เพื่อให้น้องเลิกมุงปลายที่นอนเป็นลม ไม่ได้สติอยู่
รุ่นน้องปี 1 เดินมาเข้าแถว เป็นระเบียบตามที่ผมสั่ง
" เช้านี้ พวกคนทุกคน ทำได้ยังไม่ดีพอ ยังมีคนที่ทำผิดอยู่ พวกคุณรู้ตัวดี ผมหวังว่าตอนเย็นผมจะเห็นการพัฒนาของพวกคุณนะ เลิกเชียร์ แยกย้ายไปพักผ่อน แล้วเข้าเรียนให้ตรงเวลา อย่าให้ผมรู้ว่ามีใครแอบโดดเรียน เชิญ "
" พี่ค่ะ แล้วเพื่อนหนูที่เป็นลมล่ะค่ะ " รุ่นน้องปี 1 ยกมือถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
" พวกคุณไม่ต้องห่วง ยังไงพวกคุณก็รุ่นน้องผม ผมจะดูแลให้ พวกคุณไปพักเถอะ "
หลังจากที่ผมพูดจบ ก็เดินไปจุดปฐมพยาบาล ที่นาว และ ใอ่ม่อน พาปลาย ออกมาปฐมพยาบาลอยู่
" น้องเป็นไงบ้าง นาว "
" น้องยังไม่ฝืนเลยอาร์ท "
" พาน้องไปนอนห้องพยาบาลเหอะ ม่อน ฝากมึงเก็บของกุกับนาวไปให้ที่ห้องพยาบาลด้วยนะ กุพาน้องไปห้องพยาบาลก่อน " ผมบอกกับนาว และฝากใอ่ม่อนเก็บของให้
ห้องพยาบาล
ผมอุ้มน้องมาห้องพยาบาลกับมะนาว ตอนมาถึงห้องพยาบาลมีแค่พี่พยาบาลที่พวกผมสนิทด้วยอยู่ ไม่มีอาจารย์ ทำให้ผมไม่ต้องกลัวโดนบ่นเรื่องรับน้อง แต่ที่ผมเป็นห่วงคือคนในอ้อมแขนผม นี่ก็ผ่านมาสักพักแล้วทำไมยังไม่รู้สึกตัวอีก จะเป็นอะไรมากหรือป่าวก็ไม่รู้
" น้องเป็นไร ทำไมถึงอุ้มกันมา " พี่พยาบาลถามผมด้วยความตกใจ ตอนเห็นมะนาวเปิดประให้ผม อุ้มน้องเข้าไปวางลงบนเตียงในห้องพยาบาล
" น้องเป็นลมอ่ะพี่ นาวเห็นว่าสักพักแล้ว น้องยังไม่ฟื้นเลยพามาห้องพยาบาล "
" นี่พวกเธอ รับน้องหนักหรอ ทำไมน้องถึงเป็นลม " พี่พยาบาลถามพวกผม ด้วยอารมณ์ขึ้นนิดหน่อย
" ไม่หนักนะพี่ สงสัยคนเยอะ อากาศหายใจน้อย น้องเลยเป็นลม " ผมตอบพี่พยาบาลไป ตามที่ผมสงสัย
หลังจากที่ผมวางน้องลงบนเตียง พี่พยาบาลก็เดินเข้าไปดูอาการน้อง
" นี่น้องปลายนิ " พี่พยาบาลเอ่ย
" พี่รู้จักน้องด้วยหรอ " ผมถามด้วยความสงสัย
" รู้จักดิ นี่น้องสาวของพี่หมอน้ำ เดือนคณะแพทย์ ที่อยู่ปี 6 อ่ะ พี่เคยเจอ ตอนพี่หมอ มาติวสอบให้ แล้วตอนนั้นปลายมากับพี่หมอด้วย "
" อ่อ คงเป็นคนที่น้องโทรไปคุยเมื่อวาน " ผมพูดกับตัวเองเมื่อฟังเรื่องที่พี่พยาบาลเล่าจบว่ารู้จักกับปลายได้ยังไง
เป็นจังหวะเดียวกับที่ ม่อน นนน และ น้องกิ่ง เปิดประตูเข้ามาในห้องพยาบาลพอดี
" พี่พยาบาลค่ะ ปลายเป็นไงบ้าง " กิ่งถามไป ด้วยสีหน้าจะร้องไห้
" ปลายไม่เป็นไรแล้ว พวกเธอก็ไปเรียนเถอะ เดียวพี่ดูปลายต่อให้เอง ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก " พี่พยาบาลตอบน้องกิ่งพร้อมกับไล่ให้พวกเราแยกย้ายกันไปเรียน
จริงๆเช้านี้พวกผมไม่มีเรียน กะว่าถ้าซ้อมเชียร์ให้น้องเสร็จก็จะไปนั่งอยู่ห้องสมุดกัน พวกผมทั้งหมดรวมถึงน้องกิ่ง เดินออกมาจากห้องพยาบาล แล้วเดินมาส่งน้องกิ่งที่ห้องเรียน และกำลังจะเดินไปห้องสมุด แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอยากไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เป็นห่วงน้อง น้องจะฟื้นหรือยัง ในหัวผมเต็มไปด้วยเรื่องของน้อง
" พวกมึง เดี๋ยวกุมานะ เจอกันตอนเรียนคาบบ่ายเลย " ผมบอกกับเพื่อนแค่นี้แล้วเดินออกไปเลย ไม่รอให้พวกมันถาม
ผมเดินมาหยุดที่หน้าหน้องพยาบาล ลังเลว่าจะเข้าไปดีไหม ในที่สุด ผมก็ตัดสินใจเปิดประตู เดินเข้าไป เห็นน้องยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ พี่พยาบาลคนเดิม เง้ยหน้ามามอง พอเห็นว่าเป็นผม พี่แกก็ก้มหน้าลงไปเคลียร์เอกสาร ที่กำลังทำอยู่ต่อ ผมเดินไปนั่งที่ข้างเตียงน้อง
" เธอนี่มันจริงๆเลย ทำไมชอบทำให้ฉันหงุดหงิดอยู่เรื่อย " ผมนั่งบ่นอยู่ข้างๆเตียงน้อง
ปลาย Talk
ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานเท่าไหร่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ที่ไหนสักที่ น่าจะไม่ใช่โรงยิม มันน่าจะเป็นห้องพยาบาล เพราะฉันได้กลิ่นยาฆ่าเชื่อ ฉันจำได้ว่าเมื่อเช้าฉันมาซ้อมเชียร์กับพวกเพื่อนๆ ฉันรู้ว่าตัวเองทำท่าผิดอยู่หลายครั้ง จนพี่หลายๆคนจับตามอง โดยเฉพาะพี่ที่ชอบพูดตะคอกใส่ฉันบ่อยๆ ให้ฉันเดาว่าพี่เขาน่าจะเป็นเฮดว๊าก หน้าตาก็ดี แต่ปากนี่เสียมากกกก หลังจากซ้อมเชียร์จบ แน่นอน พวกฉันโดนซ่อม ผ่านไปไม่นานฉันรู้สึกว่าโลกมันหมุนๆ แล้วทุกอย่างก็มืดไป ฉันเพิ่งจะมารู้สึกตัวเมื่อกี้นี้แหละ ฉันมองไปข้างๆ เห็นพี่ปากเสียนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ฉันลังเลอยู่ว่าจะสะกิดเรียกพี่มันดีไหม หรือ หลับต่อดี แต่ไม่ได้สิ ฉันยังมีเรียนตอนบ่ายอีก นี่เช้าฉันก็ไม่ได้เข้าเรียนไปวิชาหนึ่งแล้ว ฉันเถียงกับตัวเองอยู่สักพัก เหมือนสวรรค์เข้าข้างคนสวยแบบฉัน พี่พยาบาลเดินเข้ามาพอดี
" อ่าว น้องปลาย ตื่นแล้วหรอ " พี่พยาบาลเอ่ยทักฉันหลังจากที่เดินเข้ามา แล้วเห็นว่าฉันตื่นแล้ว
" ตื่นแล้วค่ะ นี่ปลายหลับไปนานไหมค่ะ "
" ก็เกือบจะ สี่ชั่วโมงอ่ะ นี่พี่กะว่า ถ้าเข้ามาดูแล้วปลายยังไม่ตื่น จะโทรเรียกให้พี่หมอน้ำมาดูอาการหน่อยล่ะ "
" พี่พยาบาลอย่าบอกเฮียหมอนะ ถ้าเฮียหมอรู้มีหวังรู้ทั้งบ้านแน่ "
" จร้า จ๊า พี่ไม่บอกหรอก ว่าแต่ทำไมเราถึงเป็นลมได้ เพราะจากที่พี่คุยกับอาร์ท แถวก็ไม่แน่น จนแออัดให้ไม่มีอากาศหายใจ บทลงโทษที่พี่เขาสั่งทำก็เบสิค " พี่พยาบาลถามด้วยความสงสัย
" เออ คือว่าปลาย " ฉันอ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบ ก็ใครมันจะไปกล้าตอบเล่า มีผู้ชายนั่งอยู่ทนโถ่ตั้งหนึ่งคน
" จะอ้ำอึ้งทำไม เป็นไรก็บอก พวกฉันรับผิดชอบชีวิตพวกเธอไม่ไหวหรอกนะ "
" อาร์ท เราก็ใจเย็นสิ "พี่พยาบาลหันไปดุพี่หน้าหล่อที่ชื่อว่าอาร์ท อะไรนั้น
" คือว่า ปลายเป็น เอ่ออ เป็นวันนั้นของเดือนอ่ะค่ะ แล้วบวกกับเมื่อคืนปลายมีท้องเสียด้วย เลยน่าจะทำให้ปลายเป็นลมนะค่ะ " ฉันตอบไป
" แล้วตอนนี้เป็นไงมั้ง ยังมีท้องเสียอยู่ไหม " พี่พยาบาลถามอาการเพิ่มเติมจากฉัน
" ไม่มีแล้วค่ะ ปลายคิดว่าน่าจะโอเคแล้ว งั้นปลายขอไปเรียนคาบบ่ายนะค่ะ "
" ได้ แต่ถ้ารู้สึกไม่โอเค ก็กลับหอไปพักนะ " พี่พยาบาลบอกกับฉันก่อนจะหันไปคุยกับพี่หน้าหล่อต่อ
_________บทสนทนา ระหว่างอาร์ท กับ พี่พยาบาล______________
" พี่ น้องไหวแล้วจริงหรอพี่ "
" น้องคงไม่อยากขาดเรียนนะ ให้น้องไปเรียนแหละ แล้วนี่ตอนเย็นพวกเธอยังต้องซ้อมเชียร์อยู่ไหม "
" ก็ต้องซ้อมแหละพี่ น้องเป็นตัวแทนประกวดดาวด้วยอ่ะดิ "
" อืม งั้นตอนซ้อมเชียร์ก็อย่าให้น้อง ทำอะไรที่ออกกำลังหนัก ไม่งั้นน้องเป็นลมอีกแน่ พวกเธอก็สังเกตุอาการน้องดีๆและกัน ถ้าเห็นน้องไม่ไหว ก็พามานั่งพัก"
" ขอบคุณพี่มาก ผมไปเรียนและ "
